Ασκηση προσβολής

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 25/6/2012

Στην άποψη ότι φύγαμε από το Euro με το κεφάλι ψηλά δεν έχω τίποτα να αντιτείνω. Το κεφάλι είναι υπόθεση του καθενός και μπορεί να το σηκώνει ή να το κατεβάζει κατά βούληση.

Θυμάμαι πριν από χρόνια που φάγαμε τέσσερα από κάποια γερμανική ομάδα στο ΟΑΚΑ - νομίζω ήταν η Λεβερκούζεν...

Σηκώνομαι στο τέλος του ματς και όπως προχωράω στην έξοδο ακούω έναν διπλανό:

- Μια χαρά!

- Τι μια χαρά; ρωτάω. Που φάγαμε τέσσερα;

- Ναι, μου λέει. Γιατί το ματς ήταν για έξι!

Εφυγα, λοιπόν, κι εγώ με το κεφάλι ψηλά!

Αν, όμως, τα πράγματα στο γήπεδο αποδείχτηκαν λογικά και φυσιολογικά, δεν ισχύει το ίδιο για τις αντιδράσεις που προκάλεσε το ματς. Και στην Ελλάδα και στη Γερμανία.

Εφεραν στην επιφάνεια μια εκατέρωθεν αποστροφή, μια απροκάλυπτη απέχθεια, όλους τους ανορθολογικούς συσχετισμούς και στερεότυπα, μια έκρηξη εμπάθειας που δεν τιμά δυο σύγχρονες κοινωνίες και δυο ώριμους λαούς. Που δεν μπορεί να προέρχεται από δυο συνεπιβάτες στο ευρωπαϊκό όχημα.

Δεν προτίθεμαι να αναπαραγάγω την κακογουστιά. Αντιλαμβάνομαι το μερίδιο της ποδοσφαιρικής αντιπαλότητας - σε γήπεδα μεγάλωσα κι εγώ...

Υποψιάζομαι, όμως, ότι η μπάλα δεν ήταν παρά η αφορμή που έβγαλε στον αφρό τα χυδαιότερα αισθήματα που αγγίζουν τον χειρότερο φυλετισμό.

Οι Ελληνες είναι προβληματικοί επειδή είναι Ελληνες. Οι Γερμανοί είναι προσβλητικοί επειδή είναι Γερμανοί.

Οι Ελληνες είναι τεμπέληδες κι απατεώνες επειδή είναι Ελληνες. Οι Γερμανοί είναι Ναζί και βάναυσοι επειδή είναι Γερμανοί.

Προσωπικά αυτή η αντιπαλότητα με θλίβει και με υποτιμά - θέλω να ελπίζω ότι αρκετοί Γερμανοί θα αισθάνονται το ίδιο...

Μπορούμε να έχουμε όλες τις διαφωνίες του κόσμου, μπορούμε να διαφέρουμε όσο διαφέρουμε, μπορούμε ακόμη και να πλακωνόμαστε για το Μνημόνιο ή την μπάλα, αλλά δεν αναγνωρίζω σε κανέναν Γερμανό το δικαίωμα να με προσβάλλει, όπως δεν αναγνωρίζω και σε κανέναν συμπατριώτη μου το δικαίωμα να προσβάλλει τον φίλο μου τον Γερμανό.

Και σε αυτό ακριβώς το πεδίο, την άσκηση μιας κακόγουστης προσβολής, συμπίπτουν ο Σόιμπλε, η «Μπιλντ» και διάφοροι ηλίθιοι δικοί μας που απαξιώ και να τους αναφέρω.

Από το Euro, λοιπόν, θα έφευγα με το κεφάλι ψηλά αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά - και ειλικρινά δεν με νοιάζει μια τεσσάρα που ήταν για έξι.

Θέλω δε να ελπίζω ότι ακόμη κι αν η Γερμανία κερδίσει την κούπα (πράγμα που της εύχομαι...) θα αισθάνεται κι αυτή κάποια ντροπή για το πώς αντιμετώπισε μια χώρα που μπορεί να χρεοκόπησε, μπορεί να μην αλλάζει δυο πάσες, αλλά διαθέτει υπόσταση, υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.