Τα όρια της ανοχής

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 28/3/2011


ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ Σάββατο πραγµατοποιήθηκε στο Λονδίνο µία από τις µεγαλύτερεςδιαδηλώσεις των τελευταίωνετών. Ηταν µια εκδήλωση διαµαρτυρίας για τις οικονοµικές περικοπές που αποφάσισε η κυβέρνηση.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ διαδηλωτών προέβησαν σε πράξεις βίας. Πέταξαν µπογιά και µολότοφ εναντίον κτιρίων που στεγάζουν τράπεζες και επιχειρήσεις. Ακολούθησανεπεισόδια µεταξύ αυτών των διαδηλωτών και της αστυνοµίας.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Εξήντα έξι τραυµατίες αλλά και 214συλλήψεις! Η αστυνοµία, µάλιστα, ανακοίνωσε ότι µελετάει στοιχεία από κάµερες ασφαλείας της περιοχής για να προβεί ενδεχοµένως και σε νέες συλλήψεις.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ; Οι διοργανωτές της διαδήλωσης, µεταξύ των οποίων οι επικεφαλής των µεγαλύτερων συνδικάτων τηςχώρας, καταδίκασαν απερίφραστα τα επεισόδια και αυτούς που τα προκάλεσαν – µε βαρύτατους χαρακτηρισµούς.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, µε πρώτο τον Εντ Μίλιµπαντ, καταδίκασε επίσης και τα επεισόδια και τους δράστες τους.

ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΚΑΝΕΙΣ να διαµαρτυρηθεί γιατις πολυάριθµες συλλήψεις ή για τις επαπειλούµενες νέες συλλήψεις ή απλώς για τον τρόπο που η αστυνοµίαέκανε τη δουλειά της. Κανείς δεν έτρεξε να απελευθερώσει τους συλληφθέντες, ούτε να υποστηρίξει το «δικαίωµά τους στην αγανάκτηση» ή την «αντίδρασή τους στην αστυνοµική βία».

ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ και πριν από µερικούς µήνες, η ∆ικαιοσύνη καταδίκασε έναν νεαρό σε ποινή φυλάκισης χωρίς αναστολή επειδή κατά τις εκδηλώσεις διαµαρτυρίας για την αύξηση των διδάκτρων πέταξε εναντίον των αστυνοµικών και από την ταράτσα του πανεπιστηµίου του µιαµεγάλη γλάστρα.

Η ΓΛΑΣΤΡΑ έσκασε στον δρόµο. Κανείς δεν χτύπησε κι ούτε κανείς τραυµατίστηκε, αλλά το δικαστήριο έκρινε ότι η καταδίκη της πράξης του νεαρού αποτελεί «ένα µέσο περιφρούρησης του δικαιώµατος στη νόµιµη και ειρηνική διαµαρτυρία». Το οποίο προφανώς πλήττεται από τέτοιες πράξεις.

ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ να αµφισβητεί κανείς ότι το Ηνωµένο Βασίλειο είναι µια βαθιά δηµοκρατική κοινωνία µε απεριόριστο σεβασµό στα ανθρώπινα δικαιώµατα. Είναι, όµως, µια κοινωνία συλλογικά διατεθειµένη να µην ανεχτεί κανέναεπίπεδο βίας. ∆ιότι γνωρίζει πολύ καλά ότι το ένα επίπεδο φέρνει το άλλο κι ότι η ανοχή στη βία εξελίσσεται πάντα σε εθισµό.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ βέβαιος ότι στην Ελλάδα έχουµε την ίδια άποψη για τα πράγµατα. Εδώ υπάρχει πάντα ένα πρόσχηµα ή µια πρόφαση ήένας συµψηφισµός που δικαιολογεί την παρεκτροπή. «Εντάξει, µωρέ, δεν έγινε και τίποτα.Πέταξε το παιδί τη γλάστρα, αλλά δεν χτύπησε κανέναν».

ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ότι εµείς είµαστε µια ανεκτική κοινωνία και καλά κάνουµε. ∆εν θα διαφωνήσω. Αλλά πού σταµατούν τα όρια της ανοχής; Και πού αρχίζουν αυτά της αποδοχής;

Ή, ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ πιο σαφής, υπάρχουν στη βία τέτοια όρια;

Στην Ελλάδα υπάρχει πάντα ένα πρόσχηµα ή µια πρόφαση ή ένας συµψηφισµός που δικαιολογεί την παρεκτροπή.
«Εντάξει, µωρέ, δεν έγινε και τίποτα.
Πέταξε το παιδί τη γλάστρα, αλλά δεν χτύπησε κανέναν»