Εδώ καράβια χάνονται, μαρίνες αρμενίζουν …

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 26 - Μάρτιος/Απρίλιος 2011

Μόλις στο προηγούμενο τεύχος συζητούσαμε για το πρωτοφανές κύμα βιογραφικών που στέλνονται από ελληνόπουλα στην ευρωπαϊκή πύλη αναζήτησης εργασίας στο διαδίκτυο, Europass. Για το έτος 2010, κατατέθηκαν 48.811 συμπληρωμένα ελληνικά βιογραφικά, αναφερόμενα σε ποσοστό 70 %, σε χρήστες κάτω των 30 ετών.

Μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων, η πιο παραγωγική και η πιο δυναμική, αναζητά εναγωνίως την τύχη της στο εξωτερικό, αποκαμωμένη ύστερα από πολυετείς σπουδές, μετά από συνεχείς εξετάσεις και αγώνα για απόκτηση πρόσθετων προσόντων. Ξένες γλώσσες, δεξιότητες στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μεταπτυχιακές εξειδικεύσεις, ακόμη και τίτλοι διδακτορικών στοιβάζονται πλέον στα ατελείωτα ελληνικά ράφια της ανηλεούς ανεργίας.

Το μέλλον προδιαγράφεται εξαιρετικά δυσοίωνο με χιλιάδες ανέργους να προστίθενται κάθε μήνα στην ατελείωτη σειρά που έχει ήδη διαμορφωθεί. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μια πίσω από την άλλη, οι μεγάλες επιχειρήσεις προχωρούν σε δραματικές περικοπές ή ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν σε πιο «φτηνές» χώρες των Βαλκανίων. Οι αυτοαπασχολούμενοι προσπαθούν να κρατήσουν την πελατεία τους με νύχια και με δόντια, γεγονός που τους κάνει απρόθυμους για επέκταση των δραστηριοτήτων τους, αφού κάτι τέτοιο θα απαιτούσε συνεργασία με άλλους επαγγελματίες. Και μόνο η ιδέα του μοιράσματος του πολύτιμου πελατολογίου, καθιστά απαγορευτική κάθε τέτοια προοπτική μόνο και μόνο για λόγους επιβίωσης.

Το κράτος δεν μπορεί να βοηθήσει τους νέους με δράσεις για την επιχειρηματικότητα, τα κονδύλια για χρηματοδοτήσεις είναι ανύπαρκτα και οι τράπεζες δεν δανείζουν πια ούτε με υποθήκη. Έχουν μαζέψει τόσα ακίνητα και έχουν συγκεντρώσει στις μάντρες τους τόσα αυτοκίνητα, που δεν μπορούν να τα πουλήσουν, δεν τις συμφέρει να τα ρευστοποιήσουν και συνεπώς δεν ρίχνουν χρήμα για παραγωγικές δραστηριότητες. Υπάρχει απλώς μια συνεχής ροή εγγυήσεων από τα κρατικά ταμεία προς τα τραπεζικά, ροή που για την ώρα διασφαλίζει απλώς ότι δεν θα πτωχεύσουν και οι δύο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων στην Ελλάδα αποτελείται από ανθρώπους σπουδαγμένους που δεν περιμένουν τα δελτία των 8 για να αντιληφθούν σε πλήρη έκταση το τι συμβαίνει. Οι σημερινοί νέοι δεν είναι σαν ένα μεγάλο κομμάτι των πρεσβύτερων που αγωνιούν πια για το αν θα κατορθώσουν να συγκεντρώσουν τα τελευταία τους ένσημα για να βγουν στη σύνταξη. Δεν είναι σαν ένα επίσης μεγάλο κομμάτι πρεσβύτερων που παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Παπαχελά κ.α., όταν αναλύουν τα νέα από την κάθε ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής, αναμένοντας στωικά την ώρα που θα ακούσουν το «δυστυχώς πτωχεύσαμε».

Οι νέοι άνθρωποι σήμερα ενημερώνονται κυρίως από το διαδίκτυο, μπορούν να μπουν σε εκατοντάδες διαφορετικές σελίδες, να συνθέσουν πληροφορίες και να βγάλουν συμπέρασμα. Ξέρουν να διαβάσουν ιστοσελίδες του εξωτερικού, ξέρουν να βρουν ραπόρτα αναλυτών διεθνούς κλίμακας, μπορούν να αξιολογήσουν την ποιότητα μιας πρωτογενούς πληροφορίας που στην Ελλάδα φτάνει μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια «χτενισμένη» ή «επιμελώς φτιασιδωμένη», έτσι ώστε να εξυπηρετήσει τα όποια συμφέροντα κάθε είδους.

Η γενιά των Ελλήνων που σήμερα βρίσκεται μεταξύ 25 και 45 ετών, είναι μια γενιά που από το ίδιο το «σύστημα» στράφηκε σε οικονομικές σπουδές ή σε παραπλήσιους κλάδους που είχαν άμεση και άρρηκτη σχέση με την οικονομία, την κατανόηση των οικονομικών συνθηκών, την παραγωγή αγαθών ή υπηρεσιών που θα παράγουν πλούτο, ή καλύτερα κέρδος. Αυτά τα ελληνόπουλα, το ίδιο το σύστημα, από την πρώτη στιγμή που μπήκαν στην εκπαιδευτική διαδικασία, τα δίδαξε τη θεωρία της «μεγιστοποίησης του κέρδους» ως θεμέλιο λίθο επιχειρηματικής δράσης, ως θεμέλιο ζωής, ως άξονα συμπεριφοράς και εν τέλει, ως στάση αντιμετώπισης των όποιων συνθηκών.

Αυτό και βέβαια δεν είναι κάτι το μεμπτό, δεν αποτελεί κάτι το καταδικαστέο ή το αποτυχημένο. Το λάθος του «συστήματος» σήμερα, όμως, είναι ότι επιζητά από αυτή τη γενιά να μην αντιλαμβάνεται τι τρέχει γύρω της. Νομίζει ότι αυτά τα νέα παιδιά με τις γνώσεις που απέκτησαν, δεν είναι σε θέση να αποκρυπτογραφήσουν την πραγματική κατάσταση. Ξεχνάει ότι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στην αφετηρία της ζωής τους, διψούν να δημιουργήσουν και να κυνηγήσουν το όνειρό τους και απαιτεί στην πρώτη τους κιόλας εκκίνηση να συνηθίσουν στην ιδέα ότι θα τρέξουν προς τα πίσω, τους ζητά να βάλουν όπισθεν και να αναπτύξουν ταχύτητα.

Το «σύστημα» έκανε λάθος με το ίδιο του το καλούπι. Αυτή η γενιά έχει αποκτήσει τέτοιες γνώσεις και τέτοιες δεξιότητες που δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί απλώς με τη δαμόκλειο σπάθη μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της χώρας. Ακόμα και ο – τόσο πολύ υποβαθμισμένος σήμερα από τους ίδιους τους πολιτικούς – δημόσιος τομέας, έχει συγκεντρώσει μέσα από τις αξιοκρατικές του διαδικασίες (όταν έχουν εφαρμοστεί αυτές) προσωπικό που βρίσκεται σε τεράστια αντιδιαστολή με το προσωπικό που εισήλθε την περασμένη τριακονταετία. Άνθρωποι με πλούσια προσόντα αγωνίζονται καθημερινά και μέσα στο δημόσιο τομέα να βγουν στην επιφάνεια, αλλά εκεί τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Φροντίζει καθημερινά το ίδιο το κράτος να τους κόβει τα πόδια και να τους ρίχνει την ψυχολογία, να τους λέει «κοπρίτες» και να τους μεταδίδει ενοχικά σύνδρομα περασμένων πρακτικών και δεκαετιών.

Ας έρθουμε όμως στον δικό μας μικρόκοσμο, στον τοπικό μικρόκοσμο της Κορινθίας. Ξέχασαν ξαφνικά όλοι τί έστειλαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε Ελλάδα και εξωτερικό. Οικονομικά, ναυτιλιακά, διοίκηση επιχειρήσεων, νομικά, χρηματοοικονομικά, τραπεζικά, logistics, consulting, auditing κτλ κτλ … Αυτά ήταν τα killer και must αντικείμενα σπουδών των προηγούμενων δεκαπέντε ετών τουλάχιστον.
Γύρισαν αυτά τα παιδιά ή θέλουν να γυρίσουν στον τόπο τους. Με τις βαλίτσες τους γεμάτες τίτλους, επαίνους, masters, εξειδικεύσεις. Δαπανήθηκαν τεράστια ποσά για την εκπαίδευσή τους και σήμερα ψάχνουν δουλειά. Και τι τους λέει το κράτος εκπροσωπούμενο από την ίδια την κυβέρνηση και τους αυτοδιοικητικούς του φορείς ; Τους μιλάει για ορδές κινέζων τουριστών που θα γεμίσουν τους καφενέδες και τα σουβλατζίδικα. Τους μιλάει για κρουαζιερόπλοια που θα καταφθάνουν υπό τους παιάνες της μπάντας του δήμου, με τους επαγγελματίες να στέκουν στις προθήκες τους, όπως στέκονται οι τσολιάδες στα «Βλάχικα» της Αττικής, εκλιπαρώντας για πελάτες.

Το Λουτράκι ζητάει μαρίνα για να έρχονται οι νεόπλουτοι αναζητώντας τα βράδια παρέα και φτηνά συνεργεία συντήρησης. Η Κόρινθος ζητάει μαρίνα γιατί λέει είναι πολύ καλή διαμετακομιστική περιοχή ώστε να πάνε οι Κινέζοι στην Ακρόπολη και να φάνε στο μεταξύ το κατιτίς τους. Όλοι ζητάνε μαρίνες, τουρίστες, ψησταριές, καφενέδες.

Ξάφνου η κοινωνία διαπιστώνει ότι για όλα αυτά δεν χρειαζόταν να κάνει τα παιδιά της επιστήμονες και να συντηρήσει όλη την ελληνική παραοικονομία των φροντιστηρίων. Μουδιασμένη σκέφτεται ότι ίσως έτσι να βρεθεί και κανένα μεροκάματο.

Μα οι νέοι ετοιμάζονται για αλλού. Δεν καταδέχονται να γυρίσουν στην εποχή του «Θύμιου» που ενσάρκωσε ο Χατζηχρήστος. Έχουν άλλα όνειρα. Και καταλαβαίνουν ότι εδώ καράβια χάνονται, μαρίνες αρμενίζουν …

Τζέκιλ και Χάιντ

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στο "Βήμα on line" - 18/4/2011


ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ. Είναι δυνατόν µια χώρα πουεπί πέντε µήνες δεν µπορεί να τα βγάλειπέρα µε την Κερατέα, να αντιµετωπίσει το πρόβληµα του χρέους της;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ. Σε καµία περίπτωση. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι η χώρα µας δευτερευόντως αντιµετωπίζει πρόβληµα χρέους ή Κερατέας.

ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ αντιµετωπίζει πρόβληµααποτελεσµατικής διακυβέρνησης. Το οποίο εκφράζεται όχιµόνο στο χρέος ή στηνΚερατέα αλλά στις περισσότερες πτυχές της κυβερνητικής διαχείρισης. ΗΔΙΑΠΙΣΤΩΣΉ δεν είναι (µόνο) δική µου. Μου έκανε εντύπωση ότι στην τελευταία συνεδρίαση τηςΚ.Ο. του ΠΑΣΟΚ η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών που πήρε τον λόγο δεν επικεντρώθηκε, όπως γινόταν παλαιότερα, στο αν είναι άδικο το Μνηµόνιο ή στο αν ανταποκρίνεται στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΗΚΕ στην ικανότητα του κυβερνητικού προσωπικού να εφαρµόσει µιαπολιτική και να έχειαποτελέσµατα. Οπως και αν το διατύπωσε ο καθένας, σε αυτό τελικά κατέληγαν όλοι… ΜΕΡΙΚΟΙ (ΚΑΚΟΒΟΥΛΟΙ) ίσως ισχυριστούν ότι πάντοτε οι βουλευτές επικρίνουν τουςυπουργούς διότι θα ήθελαν να είναι στη θέση τους.

ΣΤΉΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ περίπτωση, πάντως, δενείναι έτσι. ∆ιότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ εξέφρασαν έναν προβληµατισµό και έναν φόβο που διαπερνούν το σύνολο της κοινωνίας – δεν το ακούν µόνο όσοι δεν θέλουν να το ακούσουν… ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΑΚΡΙΒΩΣ τον λόγο, έχω την αίσθηση ότι η συζήτηση πλέον έχει ξεφύγει από το Μνηµόνιο, το έλλειµµα και το χρέος. Και επικεντρώνεται όλο και περισσότερο στη δυνατότητα συνολικά της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις περιστάσεις και τις απαιτήσεις.

ΔΙΟΤΙ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να είµαστε απολύτωςειλικρινείς, οι ανακοινώσεις της Παρασκευής υπήρξαν κατώτερες τωνπροσδοκιών. Οχι για λόγους πολιτικής σκοπιµότητας. Αλλά επειδή είναι προφανές ότι στους κόλπους της κυβέρνησης δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις µιας πολιτικής συµφωνίας.

ΟΤΑΝ ακόµη και σήµερα, ύστερα από όσα έχουν συµβεί και µε το κόστος που έχουν συµβεί, υπάρχουν υπουργοί που υπεραµύνονται του πιο παλαιοκοµµατικού «κρατισµού», τότε είναι προφανέςπως ένα µέρος της κυβέρνησης νοµίζει ότι ζει σε άλλη χώρα και αντιµετωπίζει κάποιο άλλο πρόβληµα.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Μια κυβέρνηση που είναι ταυτοχρόνως και Τζέκιλ και Χάιντ δυσκολεύεται όχι µόνο να αντιµετωπίσει την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, αλλά και να λειτουργήσει στοιχειωδώς. ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ, µέσα από αντικρουόµενες διαβουλεύσεις, ο Πρωθυπουργός καταλήγει τελικά ναεκφράζει έναν άχρωµο µέσο όρο, ο οποίος δενικανοποιεί κανέναν – ακριβώςό,τι έγινε µε τις τελευταίες ανακοινώσεις… ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι την Παρασκευή χάθηκε µια ευκαιρία. Για την οποίαθα µάθουµε ότι δενήταν η τελευταία µόνοαν υπάρξει και επόµενη.

Επί τον τύπον των ήλων...

Ρίκα Βαγιάνη
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Έθνος" - 15/4/2011


Δεν υπάρχει καμία τεκμηριωμένη επιστημονική εξακρίβωση ότι τα υπολείμματα οξειδωμένου σιδήρου που ανεσκάφησαν σε αρχαίο τάφο της Ιερουσαλήμ είναι τα καρφιά που σταύρωσαν τον Ιησού. Oπως δεν υπάρχει και καμιά επιστημονική εξακρίβωση ότι η «Ιερά Σινδόνη» του Τορίνο είναι το σάβανο της Aποκαθήλωσης.

Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τους πιστούς - ή τους άπιστους αυτού του κόσμου; Απολύτως τίποτα.

Ούτε για την Ανάσταση ή τη Σταύρωση υπάρχει κάποια «επιστημονική» απόδειξη, ούτε καν -κι ας ριγούν οι ευσεβείς- μια απολύτως θεμελιωμένη ιστορική απόδειξη της γέννησης, ή και της ίδιας της ύπαρξης, του Ιησού.

Η πίστη είναι μια ανεξερεύνητη περιοχή, πέρα από τις δυνατότητες -ως αυτή τη στιγμή τουλάχιστον- της σχολαστικής τεκμηρίωσης. Είναι, επίσης, μια πολύ στενή περιοχή, μια λωρίδα ευτυχούς «αναρχίας» εντός μας, που δεν ορίζεται ούτε από τις αυστηρές παραμέτρους της επιστήμης ούτε και από τις αυστηρότερες ακόμα επιταγές των δογμάτων. Είναι αυτό το «τόσο δα» ελευθερίας που έχει μέσα του ο καθένας: Το πώς θα το εκμεταλλευτούμε αυτό το ελάχιστο, και υπερ ποίου, είναι τελικά, το μέτρο του καθενός μας: Οι άνθρωποι προσεύχονται και προσκυνούν: σε αγάλματα, σε εικόνες, σε νοήματα, σε αλλοιωμένες αναμνήσεις ανθρώπων πεθαμένων εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά και σε εν ζωή προσωπικότητες. Σε δακρυσμένες Παναγιές και Καθήμενους Βούδες, σε πνεύματα προγόνων και σε Ιερά Βιβλία: όλοι με τον νου στην πιθανότητα ενός θαύματος.

Η εμπορευσιμότητα αυτής της συγκινητικής προσπάθειας του ανθρώπου να αντιληφθεί, μέσα από απτές αποδείξεις, το άυλο και το θαυμαστό, είναι το πιο φοβερό, το πιο άθλιο πράγμα. Είμαστε ψυχές ευάλωτες, πρόθυμες να «αγοράσουμε» ένα θαύμα. Δίνουμε όσα-όσα για να θέσουμε τον δάκτυλόν μας «επί τον τύπον των ήλων». Τελευταίο φρέσκο προϊόν της αγοράς, τα «καρφιά του Ιησού».

Κάθε Πάσχα κι ένας «κωδικός Ντα Βίντσι», κάθε γιορτή του πνεύματος κι από δίπλα το χρηματικό της πανηγυράκι. Το προσπερνάμε, μάλλον διασκεδάζοντας, παρά θυμώνοντας. Γιατί εντός μας υπάρχει ακόμα η «ανεξερεύνητη» περιοχή: Μυστηριωδώς ανέγγιχτη από τις εντολές των δογμάτων, περιέργως ανεπηρέαστη από τις επιστημονικές υπερ-αλήθειες και -ευτυχώς- ακόμα απούλητη στους αργυραμοιβούς της δεκάρας.

Κυβέρνηση… Ινδιάνων

Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στον "Ελεύθερο Τύπο" - 5/4/2011


ΠΛΑΪ ΣΤΗ ΔΙΑΧΥΤΗ πλέον βεβαιότητα ότι «το Μνημόνιο δεν βγαίνει», έρχεται να προστεθεί ακόμα μία: Η ανεπάρκεια της κυβέρνησης και η αποδεδειγμένη αστοχία χειρισμών μεγαλώνουν επικίνδυνα τα ούτως ή άλλως μεγάλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Πριν από δύο εβδομάδες η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε εμβρόντητη τη δραματική υστέρηση των εσόδων. Αποτέλεσμα του συνδυασμού της ανικανότητας της κεντρικής διοίκησης να ενεργοποιήσει τους εισπρακτικούς μηχανισμούς και της μεγάλης ύφεσης στην οποία οδήγησε η μνημονιακή συνταγή, που άκριτα και χωρίς διαπραγμάτευση υιοθέτησε η κυβέρνηση και μικραίνει διαρκώς την «πίτα».

Και σε λίγες μέρες θα μάθουμε και επισήμως από τη Γιούροστατ αν το έλλειμμα του 2010 θα κλείσει πάνω ή κάτω από το 11%. Δηλαδή, το έως τώρα πολυδιαφημιζόμενο ως μεγάλο επίτευγμα της κυβέρνησης αποδεικνύεται κι αυτό μια τρύπα στο νερό! Η κυβέρνηση μέχρι στιγμής –με τη «βοήθεια» και του Μνημονίου– έχει πετύχει τον εξής «διπλό άθλο»: Και το έλλειμμα να παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα (αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η Πορτογαλία «σπρώχνεται» στον μηχανισμό στήριξης με έλλειμμα κοντά στο 8%) και τα δημόσια έσοδα να μειώνονται σε δραματικά για τα δεδομένα της εποχής επίπεδα.

Επόμενο και αναπόφευκτο ήταν να μεγαλώνει το χρέος και μάλιστα με γρηγορότερους του εικαζόμενου ρυθμούς. Δηλαδή όλα όσα έχουν γίνει αυτό το μαρτυρικό δεκαοκτάμηνο –που είναι δυστυχώς μόνο η αρχή…– στο όνομα της μείωσης του ελλείμματος και του χρέους, αποδεικνύονται μια τρύπα στο νερό! Και οι μεγάλες θυσίες που έχουν γίνει μέχρι στιγμής από τον πολίτη αποδεικνύονται θυσίες χωρίς αντίκρισμα…

ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΕΙΝΑΙ ότι αυτά τα «επιτεύγματα» οφείλονται ασφαλώς και στην εντελώς λάθος συνταγή του Μνημονίου, αλλά εξίσου μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και η ανεπάρκεια της κυβέρνησης και το αποτυχημένο μοντέλο, με το οποίο κυβερνά. Και το οποίο θα μπορούσε να συμπυκνωθεί και να περιγραφεί με αυτό που συμβαίνει εδώ και πάνω από τρεις μήνες στην Κερατέα. Η κυβέρνηση αδρανεί και κρύβεται μες την παραλυτική αδυναμία της. Ούτε διαβουλεύεται με τους κατοίκους της περιοχής ούτε αποφασίζει να εφαρμόσει το νόμο. «Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ»…

Θυμίζοντας τους Ινδιάνους που χορεύουν γύρω από τη φωτιά περιμένοντας να βρέξει. Εν προκειμένω, περιμένει ο χρόνος με έναν μαγικό τρόπο να λύσει από μόνος του το πρόβλημα. Η κυβέρνηση σε 18 μήνες έχει ψηφίσει –τους περισσότερους κατ’ επιταγή της Τρόικας– 70 νόμους. Για την εφαρμογή τους απαιτούνται περί τις 1.200 υπουργικές αποφάσεις και διατάγματα.

Εξ αυτών έχουν εκδοθεί περί τα 400! Κι εδώ δηλαδή η «αντιεξουσιαστική κυβέρνηση» του Γ. Παπανδρέου θυμίζει ουσιαστικά τους Ινδιάνους που χορεύουν γύρω –γύρω από τη φωτιά. Αλλά δεν λέει να βρέξει… Κι αυτή ασφαλώς είναι μια σημαντική όψη του προβλήματος, η οποία επαναφέρει ουσιαστικά τη συζήτηση εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, όταν ξέσπασε η κρίση: Είναι πρωτίστως οικονομική ή πολιτική; Και πόσο εφικτό είναι πολιτικές δυνάμεις που προκάλεσαν την κρίση να είναι οι ίδιες που θα μπορέσουν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση;

Ο τζόγος υπάρχει στο Μνημόνιο (που δεν διάβασαν, αλλά ψήφισαν)!

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 11/4/2011

Δυστυχώς προκύπτει για άλλη μία φορά ότι οι βουλευτές που ψήφισαν το Μνημόνιο ΔΕΝ είχαν διαβάσει το κείμενο της δανειακής σύμβασης. Και αυτή είναι η πιο απλή (και πιο επικίνδυνη) εξήγηση. Αποκαλύπτεται πλέον σε όλο της το μεγαλείο η ανευθυνότητα αυτών που διεκδικούν το βουλευτικό αξίωμα υποτίθεται για να εργάζονται υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Αλλά και η ανευθυνότητα αυτών που τους ψηφίζουν με βάση τις πελατειακές σχέσεις που αναπτύσσουν μαζί τους.

Ως γνωστόν, από την περασμένη εβδομάδα έχει δημιουργηθεί μέγα θέμα με μια δήθεν «ανταρσία» των βουλευτών που μετέχουν του αρμόδιου Κοινοβουλευτικού Τομέα Ευθύνης του ΠΑΣΟΚ, σχετικά με το νομοσχέδιο του υπουργού Οικονομικών για τα τυχερά παιχνίδια.

Δεδομένου ότι οι άδειες τυχερών παιχνιδιών είναι γραμμένες φαρδιές – πλατιές στο Μνημόνιο που ψήφισαν οι σήμερα διαμαρτυρόμενοι βουλευτές, οφείλουν να μας απαντήσουν: Διάβασαν ή όχι το Μνημόνιο; Αν το διάβασαν, τότε γνώριζαν από την αρχή πως στον κατάλογο των δημοσιονομικών μέτρων που περιλαμβάνει το πρόγραμμα για το 2011 (με αναφορά σε εκατομμύρια ευρώ και ποσοστό επί του ΑΕΠ), υπάρχει η μαγική εντολή-δέσμευση «Δικαιώματα τυχερών παιγνίων» με αναφορά σε 200 εκ ευρώ και 0,1% επί του ΑΕΠ. Από κάτω, υπάρχει η άλλη μαγική εντολή –δέσμευση «άδειες τυχερών παιγνίων», με αναφορά σε 500 εκ ευρώ και 0,2% επί του ΑΕΠ.

Ναι, ναι, πρόκειται για τον ίδιο Πίνακα στον οποίο αναφέρεται η αύξηση του ΦΠΑ (1.000 εκ ευρώ, 0,4% επί του ΑΕΠ), η αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα (250 εκ ε και 0,1% επί του ΑΕΠ), η αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα ποτά (50 εκ ε και 0,0% (!) επί του ΑΕΠ. Αλλά και η μείωση του μισθολογικού κόστους μέσω μείωσης 13ου και 14ου μισθού και επιδομάτων (400 εκ ε και 0,2% επί του ΑΕΠ), η μείωση των συντάξεων μέσω της μείωσης της 13ης και 14ης σύνταξης (500 εκ ε και 0,2% επί του ΑΕΠ). Όπως επίσης και η «εξοικονόμηση από την εισαγωγή ενοποιημένου συστήματος πληρωμής μισθών Δημοσίου», από όπου θα εξοικονομηθούν 100 εκ ευρώ – κι’ ας λέει η κυβέρνηση ότι το ενιαίο μισθολόγιο δεν θα επιφέρει μειώσεις εισοδημάτων. Όπως επίσης και τα 100 εκ ε που εξοικονομούνται από το πάγωμα των συντάξεων και άλλα 150 που εξοικονομούνται από τις μειώσεις στις υψηλότερες συντάξεις.

Και αφού δεν διάβασαν τα μέτρα που επιβάλλει το Μνημόνιο για το 2011, προφανώς δεν διάβασαν και όσα προβλέπει για το 2012. Όπου και πάλι γίνεται λόγος στα τυχερά παίγνια. Το γράφει σαφώς: Άδειες τυχερών παιγνίων, 225 εκ ευρώ, 0,1% επί του ΑΕΠ. Δικαιώματα τυχερών παιγνίων, 400 εκ ευρώ, 0,2% επί του ΑΕΠ. Επομένως, όταν ο κ. Παπακωνσταντίνου μιλά για έσοδα 700 εκ ευρώ, απλώς διαβάζει το μνημόνιο. Γι’ αυτό και, όπως λέει, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο εγκρίθηκε δύο φορές από το υπουργικό συμβούλιο. Διότι, ως γνωστόν, η κυβέρνηση δεν ασχολείται με τίποτε άλλο, παρά με την εφαρμογή του Μνημονίου.

Όλα αυτά οι διαμαρτυρόμενοι σήμερα βουλευτές τα έχουν ψηφίσει. Και τώρα πρέπει να μας απαντήσουν: Το διάβασαν το μνημόνιο ή όχι; Αν δεν το διάβασαν, πρέπει να παραιτηθούν όλοι. Αν το διάβασαν και απλώς παίζουν θέατρο για τα μάτια του κόσμου, είναι υποκριτές. Αν το διάβασαν και το ψήφισαν πιστεύοντας ότι δεν θα εφαρμοστεί ποτέ, τότε είναι το ίδιο επικίνδυνοι, όπως και την εποχή του «δώστα όλα».

Διαφορετικά, τι είδους «διαβούλευση» με τους βουλευτές απαιτούν; Οι βουλευτές ΕΧΟΥΝ ΨΗΦΙΣΕΙ και τώρα απλώς και γραφειοκρατικώς καλούνται να επικυρώσουν την ΥΠΟΓΡΑΦΗ τους! Αν δε ήθελαν να μετατραπεί η Ελλάδα σε χώρα κουλοχέρηδων, όφειλαν να είχαν εγκαίρως φροντίσει γι’ αυτό.

Επιβεβαιώνεται μάλιστα πως αν το Μνημόνιο προέβλεπε νομιμοποίηση των ναρκωτικών και της πορνείας, όπως φέρεται να είπε η κ. Παπανδρέου, ΠΑΛΙ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΨΗΦΙΣΕΙ. Οι άνθρωποι κοίταζαν τότε πώς ν’ αρπάξουν τα λεφτά της δανειακής σύμβασης. Νόμιζαν πως έπρατταν τα… συνήθη, όπως τότε, που άρπαζαν και διασπάθιζαν τα κοινοτικά κονδύλια!

Συμπεριφέρθηκαν για άλλη μια φορά ως τζογαδόροι της πολιτικής (κερδίζοντας έτσι την πολιτική τους επιβίωση και την παραμονή τους στην κυβέρνηση). Όπως έκαναν πάντα.

Αποκαλύπτεται επίσης πως το θέμα της ρύθμισης των τυχερών παιγνίων δεν αποτελεί απλή συμμόρφωση στις κοινοτικές επιταγές, προκειμένου να αποφευχθούν τα πρόστιμα. Υπάρχει στο Μνημόνιο.

Όταν ετέθη για πρώτη φορά το θέμα, κρύφτηκε (το Μνημόνιο) πίσω από την ΕΕ (βλέπε εδώ). Είχαμε από τότε προειδοποιήσει ότι η χώρα κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα απέραντο καζίνο. Ούτε την μεγάλη συζήτηση που έγινε τον περασμένο Ιανουάριο και Φεβρουάριο παρακολούθησαν οι διαμαρτυρόμενοι βουλευτές;

Τόσες πολλές δουλειές έχουν, που δεν μπορούν να ακούσουν, να διαβάσουν, να ενημερωθούν; Τότε, όμως, είχαν αποδεχθεί το επιχείρημα πως πρόκειται για απλή εφαρμογή της κοινοτικής νομοθεσίας.

Ναι, αλλά είχαμε επισημάνει πως το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, ειδικά για τα τυχερά παιχνίδια, έχει αποδεχθεί δύο φορές (το 2009 και το 2010) την ύπαρξη μονοπωλίων με σκοπό την διαφύλαξη του δημοσίου συμφέροντος, όπως αυτό εκφράζεται με την προστασία των ανηλίκων, την πρόληψη του εθισμού και την διακίνηση παράνομου χρήματος.

Στη χώρα μας, ο τομέας αυτός έχει ανατεθεί στον ΟΠΑΠ, όπου το Δημόσιο κατέχει το 34% των μετοχών. Τα 700 εκ ευρώ τα κερδίζει το Δημόσιο από τον ΟΠΑΠ. Αν η κυβέρνηση υπολογίζει ότι θα κερδηθούν άλλα 700 εκ ευρώ, πέραν αυτών που κερδίζει από τον ΟΠΑΠ, τότε μιλάμε για σχέδιο ληστείας, ανάλογο με εκείνο του Χρηματιστηρίου.

Και μάλιστα, χωρίς έλεγχο. Διότι στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ ο τζόγος είναι ελεγχόμενος, υπάρχουν κοινωνικά κριτήρια. Ένα μεγάλο μέρος δε αυτών των χρημάτων, επιστρέφουν με την μορφή χορηγιών, καλύπτοντας ανάγκες που το Δημόσιο αδυνατεί να καλύψει. Θα συμβεί κάτι τέτοιο με την «απελευθέρωση» των τυχερών παιγνίων; Όχι, βέβαια.

Η ροπή προς τον τζόγο, είναι δεδομένη. Το 2006 πληροφορηθήκαμε πως οι Έλληνες έπαιξαν 70 εκ ευρώ σε πέντε μέρες, σημειώνοντας παγκόσμιο ρεκόρ στον τζόγο του Μουντιάλ.

Και επιτέλους, σε τι έγκειται η προστασία του περίφημου δημοσίου συμφέροντος; Είναι γνωστό ότι η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν νομιμοποιήσει τον ηλεκτρονικό τζόγο και πως το 2010, πάλι στη διάρκεια του Μουντιάλ, ανοίχτηκαν 1,2 εκ νέοι λογαριασμοί χρηστών στο ηλεκτρονικό σύστημα. Ο παγκόσμιος τζίρος του ηλεκτρονικού τζόγου το 2010 στα… 22.500.000.000 ευρώ! Από εκεί πήρε ιδέες και η τρόικα. Δεν της έφθανε το χρήμα από τις περικοπές μισθών και συντάξεων.

Σύμφωνα με την επίσημη άποψη, το Δημόσιο απλώς διεκδικεί τώρα την πίτα του από τον παράνομο τζόγο. Σου λέει – το είπε, σύμφωνα με πληροφορίες, ο υπουργός – αφού παίζουν που παίζουν, γιατί να μην τα φορολογούμε; Έχει υπολογιστεί ότι ο τζίρος του ανεξέλεγκτου τζόγου στην χώρα μας είναι πάνω από 5 δις ευρώ ετησίως.

Προφανώς αυτή δεν είναι λογική ανθρώπων που προσπαθούν να περισώσουν τα οικογενειακά εισοδήματα και να διαπαιδαγωγήσουν τον λαό. Διαφορετικά θα έδιναν μάχη κατά του παράνομου και μη ελεγχόμενου τζόγου, δεν θα έσπευδαν απλώς να τον νομιμοποιήσουν για να τον φορολογήσουν.

Αποφάσισαν, λοιπόν, όλοι μαζί (Ευρωπαίοι, τρόικα, κυβέρνηση) να μετατρέψουν την χειμαζόμενη χώρα σε Λας Βέγκας. Την ώρα που έχει υπολογιστεί ότι σε κάθε μηχάνημα χάνονται 430 ευρώ την ώρα. Την ώρα που πρόσφατα μάθαμε πως στην Ισπανία, η ανάλογη «απελευθέρωση» προκάλεσε πρόβλημα εθισμού στον «τζόγο της γειτονιάς» σε 500 χιλιάδες Ισπανούς, που θεωρούνται πλέον άρρωστοι.

Απ’ ότι φαίνεται, δεν θα ακολουθηθεί μόνο το παράδειγμα της Ισπανίας. Πολύ σύντομα, θα ακολουθηθεί και το παράδειγμα της Ιταλίας. Τον Ιανουάριο του 2010, έκθεση του Συνδέσμου που εκπροσωπεί 270.000 μικρές και μεσαίες ιταλικές επιχειρήσεις, έδειξε ότι περισσότεροι από 180.000 Ιταλοί επιχειρηματίες, που λόγω της κρίσης δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους, κατέφυγαν στην «χρηματοδότηση» της… Μαφίας!

Η δημιουργία ενός παγκόσμιου καζίνου οδήγησε στην σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση. Αυτή τη στιγμή, διάφοροι τζογαδόροι, ποντάρουν στην χρεοκοπία της Ελλάδας.

Και η Ελλάδα τι κάνει; Ποντάρει στην χρεοκοπία των νοικοκυριών της. Φυσικά. Μόλις πριν από μία εβδομάδα, ο πρωθυπουργός δέχθηκε τον Τζορτζ Σόρος, τον άνθρωπο που το 1992 τζογάρισε 1 δις δολάρια στην υποτίμηση της βρετανικής στερλίνας, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει η Βρετανία από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών.

Κάπως κακόγουστα ηχεί, κατόπιν αυτού, στ’ αυτιά μας η δήλωση του κ. Παπανδρέου, μετά το τέλος της συνεδρίασης της περίφημης Επιτροπής Στίγκλιτς (αλήθεια τι απέγινε αυτή;) στον Πόρο, τον Ιούλιο του 2010. Σύμφωνα με αυτήν, η βαθιά κρίση που πλήττει την διεθνή και την ελληνική οικονομία, οφείλεται στην συγκέντρωση πλούτου στα χέρια ολίγων.

Ωραία, λόγια, αλλά το Μνημόνιο λέει πως αυτό ακριβώς πρέπει να συμβεί – και με τα φρουτάκια.

Γι’ αυτό και ακούγεται φαρισαϊκό το όψιμο ενδιαφέρον κάποιων για το δημόσιο συμφέρον. Αυτό το δημόσιο συμφέρον που οι ίδιοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν ούτε προ Μνημονίου, ούτε όταν ψήφιζαν το Μνημόνιο, ούτε τώρα που το καταγγέλλουν.

«Κυβέρνηση Φρανκενστάιν»

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στο "Βήμα on line" - 7/4/2011


Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση δεν αντέχει άλλο την πίεση και πάει σε εκλογές- κάποια στιγμή πριν το καλοκαίρι... Σύμφωνα με όλες τις υπάρχουσες δημοσκοπήσεις, αυτό που κατά πάσα πιθανότητα θα προκύψει είναι το λεγόμενο «σενάριο του φρενοκομείου»: τα δύο μεγαλύτερα κόμματα θα κινούνται κάπου μεταξύ 29% και 33% και όλοι οι υπόλοιποι θα μπουν κουτσά-στραβά στη Βουλή.

Τι ξέρουμε για τη συνέχεια;

Πρώτον, αν το ΠαΣοΚ είναι πρώτο κόμμα, δύσκολα θα βρει τους 20-25 βουλευτές που θα του λείπουν για να σχηματίσει μια σταθερή, αξιόπιστη κυβέρνηση συνεργασίας και να εφαρμόσει αποτελεσματικά μια πολιτική που το ΠαΣοΚ μόνο του και πανίσχυρο δεν θα έχει καταφέρει να φέρει σε πέρας.

Δεύτερον, αν η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα, ο Αντ. Σαμαράς έχει αποσαφηνίσει ότι δεν προτίθεται να συνεργαστεί με δυνάμεις που έχουν υποστηρίξει το μνημόνιο, πράγμα που εκ των πραγμάτων αποκλείει το ΠαΣοΚ, τον ΛΑΟΣ και την Ντόρα . Ε, δεν μένουν και πολλοί...

Τρίτον, το ΚΚΕ δεν μετέχει σε κανέναν κυβερνητικό συνδυασμό.

Τέταρτον, ο Αλ. Τσίπρας πρότεινε «έναν νέο συνασπισμό εξουσίας», ο οποίος θα εκτείνεται «από τα αριστερά της Αριστεράς ως την Αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας. (...) Και δεν βγάζουμε απ΄ έξω ακόμη και δυνάμεις που από τον χώρο της λαϊκής Δεξιάς προερχόμενες συνειδητοποιούν την ανάγκη της πατριωτικής ευθύνης». Ο συνασπισμός αυτός θα συμφωνήσει «στα ελάχιστα», δηλαδή στον «απεγκλωβισμό της χώρας από το μνημόνιο».

Πλάκα πλάκα, ο μόνος τελικά που έχει σαφή πρόταση εξουσίας είναι ο Τσίπρας: θα φτιάξει μια «κυβέρνηση Φρανκενστάιν»«Ρόζα», θα περιλαμβάνει το Μέτωπο του Αλ. Αλαβάνου, θα περνάει από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα τέμνει ίσως το ΠαΣοΚ του Γ. Παναγιωτακόπουλου για να καταλήξει στον Γιάννη Μανώλη. Και όλοι αυτοί μαζί θα απεγκλωβίσουν τη χώρα από το μνημόνιο!

Η άλλη λύση είναι να μη γίνουν εκλογές και να προσπαθήσει η σημερινή κυβέρνηση να τα βγάλει πέρα. Πράγμα το οποίο δεν είναι καθόλου αυτονόητο και απαιτεί πλέον μια σειρά διορθωτικές κινήσεις.
Κυρίως απαιτεί όμως να θυμηθεί το «οικονομικό επιτελείο» τι τους μάθαιναν στην LSΕ. Οταν στη διάρκεια της «Μεγάλης Υφεσης» ο Τζ. Μ. Κέινς επικρίθηκε επειδή άλλαξε άποψη για τη νομισματική πολιτική απάντησε:
«Οταν αλλάζουν τα δεδομένα, αλλάζω και άποψη. Εσείς τι κάνετε, κύριε;».

Στην Ελλάδα ζούμε σήμερα μια «Μεγάλη Υφεση» η οποία έχει αλλάξει εντελώς τα δεδομένα. Και η οποία είναι προφανές ότι απαιτεί μια άλλη προσέγγιση από αυτήν της περασμένης άνοιξης. Διαφορετικά η κρίση θα βαθαίνει όλο και περισσότερο, σε σημείο που να τεθεί εκτός ελέγχου.

Διότι η κυβέρνηση βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με έναν θανάσιμο κίνδυνο: την εκτίμηση των περισσοτέρων οικονομικών παραγόντων ότι «το πράγμα δεν βγαίνει» και ότι, αργά ή γρήγορα, η χώρα θα οδηγηθεί σε κάποιας μορφής χρεοκοπία. Σιγά σιγά, η εκτίμηση γίνεται πρόβλεψη, η πρόβλεψη γίνεται προεξόφληση και όλα μαζί παράγουν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Λέγε, λέγε, θα γίνει...

Αυτό το ενδεχόμενο τρομάζει περισσότερο απ΄ οτιδήποτε άλλο την κυβερνητική ηγεσία. Ακόμη περισσότερο που δεν ξέρει τι να κάνει για να το αντιμετωπίσει: οι εξελίξεις των οικονομικών μεγεθών διαψεύδουν την προηγούμενη αισιοδοξία της και επιβεβαιώνουν τη δυσπιστία των αγορών, των οίκων αξιολόγησης, όσων έχουν ποντάρει στη χρεοκοπία.

Και όπως έλεγε πάλι ο Κέινς:Οταν αρχίσει η αμφιβολία, εξαπλώνεται ταχύτατα...
Δεν ξέρω πώς και με ποιες κινήσεις θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση αυτό το κλίμα, αλλά αν θέλει να επιζήσει πρέπει να το αντιμετωπίσει. Είναι βέβαιον ότι δεν αναστρέφεται ούτε με δηλώσεις ικανοποίησης ούτε με ενέσεις αισιοδοξίας- αυτά, πάνε, πέρασαν... Οι διεθνείς αγορές και η ελληνική κοινωνία βρίσκονται πλέον στα όριά τους. Χρειάζονται κάτι πολύ πιο μεγάλο και πολύ πιο χειροπιαστό. Θα είναι οι εξαγγελίες της 15ης Απριλίου; Θα είναι ένας ανασχηματισμός; Θα είναι κάτι άλλο; Δεν ξέρω. Το βέβαιον είναι ότι ο δρόμος που βαδίζουμε σήμερα δεν οδηγεί πουθενά. Εκτός κι αν οδηγεί απλώς σε κάποια «κυβέρνηση Φρανκενστάιν».

Συναινέσεις

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 6/4/2011

Ο πρωθυπουργός είναι εμφανώς στριμωγμένος πολιτικά και η χώρα κατρακυλάει σε έναν επικίνδυνο κατήφορο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα πραγματικό πολιτικό reset, μια επανεκκίνηση. Η πραγματική συναίνεση είναι μια λύση. Μια συναίνεση που θα βασίζεται όμως σε ένα «συμβόλαιο», μια εθνική συνεννόηση σε θεμελιώδεις στόχους. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα, θα αποτελεί μια επανάληψη της κυβέρνησης Ζολώτα.

Η συναίνεση δεν μπορεί να εξασφαλισθεί από τον κ. Παπανδρέου «δωρεάν». Θα απαιτήσει κινήσεις πολιτικού «μεγαλείου» που μέχρι τώρα δεν έχει αποδείξει ότι διαθέτει, καθώς και την πλήρη απελευθέρωσή του από το βαθιά πασοκικό του DNA. Δεν μπορεί, π.χ., να ζητήσει συναίνεση με αξιόπιστο τρόπο αν δεν σηκωθεί στο βήμα της Βουλής για να πει καθαρά και ξάστερα, με δικά του λόγια, πως «έκανα μεγάλο λάθος στον τρόπο που άσκησα αντιπολίτευση. Επρεπε να ήμουν πολύ πιο συνεργάσιμος σε ορισμένα κρίσιμα θέματα, όπως τις αλλαγές στην παιδεία, τις αλλαγές στις ΔΕΚΟ, ακόμη και στο πάγωμα μισθών». Αν δεν το πει, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή δεν έχει αντιληφθεί ο ίδιος πόσο καταστροφική ήταν η αντιπολίτευσή του ή ο πολιτικός του εγωισμός δεν του επιτρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Για να ζητήσει συναίνεση από τον ελληνικό λαό, τον κ. Σαμαρά ή όποιον άλλον, οφείλει επίσης μια δημόσια εξήγηση για την παραπλανητική εκείνη τοποθέτηση που έλεγε πως «λεφτά υπάρχουν».

Δεν τελειώνουμε όμως εδώ. Αν θέλει τη συναίνεση, ο κ. Παπανδρέου πρέπει, έστω και αυτή την ύστατη ώρα, να σταματήσει τις ξύλινες επιθέσεις στη Ν.Δ., να αποφύγει τον πατριωτικό κομματικό λόγο και να υιοθετήσει εσκεμμένα προτάσεις του κ. Σαμαρά ή του κ. Καρατζαφέρη ή της κ. Μπακογιάννη για την ανάπτυξη και την οικονομία. Μόνον έτσι θα πείσει ότι δεν τους θέλει για σωσίβιο για να σωθεί ο ίδιος, αλλά η χώρα... Πρέπει λοιπόν να παραδεχθεί τα λάθη που έκανε, όπως π.χ. την υπερφορολόγηση του ιδιωτικού τομέα, και να δείξει επιτέλους πως «ακούει» και πως δεν βλέπει τη συναίνεση ως φτηνό επικοινωνιακό τρικ.

Στο κάτω κάτω της γραφής πριν ζητήσει συναίνεση από τους απέναντι, θα πρέπει ο ίδιος να εξασφαλίσει τη συναίνεση από τους δικούς του. Τι να τον κάνει τον κ. Σαμαρά αν δεν έχει την κ. Κατσέλη μαζί του και αν η μισή κυβέρνηση τον αγνοεί επιδεικτικά;

Η χώρα βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι συνθήκες και η Ιστορία απαιτούν από την πολιτική μας ηγεσία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο κόσμος είναι εξαγριωμένος με τους πολιτικούς και το πολιτικομιντιακό σύστημα. Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να τον κοροϊδέψει ή ότι απλά θα καβαλήσει το κύμα της οργής και θα τη βγάλει καθαρή κάνει τεράστιο λάθος.

Μέχρι τώρα ο κ. Παπανδρέου έδειξε ότι διαθέτει πείσμα και πως όταν καταλάβει τι πρέπει να γίνει, προσπαθεί να το κάνει. Δεν είναι και τόσο καλός στο μάνατζμεντ και δεν μπορεί να επιβληθεί στο παλαιό ΠΑΣΟΚ. Η μόνη του ελπίδα να μην καταγραφεί ως διαχειριστική υποσημείωση και αποτυχία είναι να κάνει μόνος του την ολική επανεκκίνηση: να ξεπεράσει τον εαυτό του επιδιώκοντας ειλικρινή συναίνεση και να σχηματίσει μια κυβέρνηση που θα αγνοεί τις εσωκομματικές ισορροπίες και τους «κολλητούς» και θα βασίζεται σε ό,τι καλύτερο διαθέτει η χώρα. «Το έχει;», όπως θα έλεγε κάποιος πιτσιρικάς σήμερα. Θα δείξει...

Tο «δικαίωμα» της ανωνυμίας

Σεραφείμ Φυντανίδης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην ιστοσελίδα "aixmi.gr" - 2/4/2011


Όπως και να το κάνουμε, το διαδίκτυο έχει ανοίξει νέους δρόμους σε αυτό που λέμε πληροφόρηση. Με μια διαφορά. Υπάρχουν τα επώνυμα sites και τα ανώνυμα blogs. Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει η ευθύνη αυτού που γράφει κάτι. Στη δεύτερη, καμία. Ο καθένας γράφει και μεταδίδει ό,τι θέλει, κρυπτόμενος πίσω από την ανωνυμία του. Γι’ αυτό στερείται κάτι πολύ σημαντικό. Την αξιοπιστία.

Στην Ελλάδα λειτουργούν τώρα πάνω από 55.000 blogs. Και τι δεν γράφεται εκεί… Είναι σαν τα σχόλια που γίνονται σε καφετέριες, μπαρ, παρέες. Εκεί ακούς και βρισίδια και «αποκαλύψεις» για διάσημα πρόσωπα, για πολιτικούς, επιχειρηματίες, ηθοποιούς, αστέρες της τηλεόρασης, ακόμα και για ιερωμένους. Βέβαια, άλλο είναι να τα λέει κανείς μπροστά σε δέκα ανθρώπους και άλλο να τα διαβάζουν χιλιάδες και χιλιάδες. Αυτά τα ανώνυμα blogs είναι η εκδίκηση της γυφτιάς. Αφού εσείς, το κατεστημένο, τα λέτε όπως σας συμφέρει, εμείς θα τα λέμε διαφορετικά κι ας μη σας συμφέρει. Πάντα, όμως, ανώνυμα. Και να μην ξεχνάμε ότι υπάρχει τόσος θυμός και τόση αγανάκτηση στον Έλληνα για τα όσα τραβάει ιδίως αυτόν τον καιρό, που αυτά τα ξεσπάσματα των bloggers είναι μέσα στο κλίμα της εποχής. Να προσθέσω, όμως, ότι υπήρξαν και περιπτώσεις που μέσα από αυτά τα blogs έχουν λεχθεί και κάποιες μεγάλες αλήθειες που αργότερα υιοθετήθηκαν από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Τίθεται, λοιπόν, ένα μεγάλο ζήτημα. Πώς αντιμετωπίζει κανείς αυτή την ανωνυμία; Σχεδόν αδύνατο. Πώς να ελέγξεις 55.000 bloggers; Πώς να βρεις ποιοι κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους; Παρακολουθώ τώρα το θέμα που προέκυψε με την αγωγή που κατέθεσαν τέσσερα κορυφαία στελέχη του Mega κατά του fimotro, καθώς κατονομάζουν τον κ. Παπαγιάννη ως υπεύθυνο.

Πρώτον, απ’ όσο διαβάζω, ο κ. Παπαγιάννης το αρνείται. Όπως και το fimotro.

Δεύτερον, το fimotro συνεχίζει τις επιθέσεις του, έχοντας για συμπαραστάτες αμέτρητους bloggers, μερικοί από τους οποίους έκαναν και συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το στούντιο του καναλιού.

Τρίτον, παρατηρώ μια αμηχανία από εφημερίδες ή sites να μπουν στον καβγά. Είναι σα να λένε: Θέλετε τώρα αυτοί οι ανώνυμοι bloggers να αρχίσουν να βρίζουν κι εμάς;

Βέβαια, όσοι ζήσαμε και ζούμε στις εφημερίδες είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι γράφουμε. Ο υποφαινόμενος π.χ. έχει δικαστεί πάνω από 50 φορές για περιύβριση αρχής, άσχετο αν σε όλες τις δίκες αθωώθηκε. Μόνο μία φορά καταδικάστηκε και πήγε στον Κορυδαλλό μαζί με άλλους έξι διευθυντές εφημερίδων για παραβίαση του περίφημου τρομονόμου, που ήταν μια σκαστή περίπτωση προληπτικής λογοκρισίας, γι’ αυτό και τελικά κατέπεσε. Πάντως, κανένας από τους εφτά διευθυντές δεν κρύφτηκε πίσω από την ανωνυμία.

Το ίδιο ισχύει για όλα τα Μ.Μ.Ε., έντυπα ή ηλεκτρονικά. Ο καθένας έχει την ευθύνη των όσων γράφει ή μεταδίδει. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για τα ανώνυμα blogs. Εκεί μπορεί να διαβάσει κανείς συκοφαντίες, χυδαιολογίες, εκβιασμούς, ακόμα και προτροπές σε δολοφονίες. Πρόσφατα, καταδικάστηκε ένας τέτοιος blogger σε δεύτερο βαθμό για προτροπή σε δολοφονία. Το πώς αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του από την υπηρεσία δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος θυμίζει αστυνομικό μυθιστόρημα του Μάρκαρη. Το ίδιο συνέβη πριν από λίγες μέρες και με μια ανώνυμη παρέα bloggers από την Κρήτη, οι οποίοι, επικαλούμενοι δήθεν πολύ υψηλόβαθμο πρόσωπο, είχαν «αποκαλύψει» ότι στις 25 Μαρτίου η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε. Αυτή η «αποκάλυψη», που αναμεταδόθηκε από αμέτρητα blogs, είχε σαν αποτέλεσμα να αποσυρθούν άρον-άρον από τις τράπεζες πάνω από 6 δισεκατομμύρια ευρώ.

Είναι γεγονός ότι η Δικαιοσύνη δείχνει αμήχανη μπροστά σ’ αυτό το φαινόμενο. Υπάρχουν υποστηρικτές της ανωνυμίας των blogs, ιδίως στις Η.Π.Α., όπως και το αντίθετο. Διαβάζω ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να φέρει για ψήφιση ένα νόμο που θα βάζει φρένο στην ανωνυμία των blogs. Αλλά αυτό μοιάζει μάλλον ανέφικτο. Θυμίζει αυτό που είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου όταν το 1956 ψηφίστηκε στη Βουλή η αναθεώρηση του ποινικού κώδικα: «Πρέπει να προσθέσομεν και ένα ακροτελεύτιον άρθρον. Όταν οι παρανομούντες είναι αμέτρητοι, αναστέλλονται όλα τα άρθρα του ποινικού κώδικος.»!

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα με τους bloggers. Είναι αμέτρητοι και ανεύθυνοι. Και πολύ φοβάμαι ότι οι τέσσερις συνάδελφοι του Mega πολύ θα δυσκολευτούν να αποδείξουν ότι υπεύθυνος για τα όσα συκοφαντικά έχει μεταδώσει το fimotro εναντίον τους είναι ο κ. Παπαγιάννης. Πάντως, ένα είναι αδιαμφισβήτητο: Η ανωνυμία στερείται αξιοπιστίας. Γι’ αυτό, παρόλα όσα μεταδίδει το κάθε blog εναντίον των δημοσιογράφων του Mega, εκείνο παραμένει μακράν πρώτο σε τηλεθέαση, όπως και το δελτίο ειδήσεων των οκτώ. Αυτό είναι η καλύτερη απάντηση, πολύ καλύτερη από την αγωγή που κατατέθηκε.

Τα όρια της ανοχής

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 28/3/2011


ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ Σάββατο πραγµατοποιήθηκε στο Λονδίνο µία από τις µεγαλύτερεςδιαδηλώσεις των τελευταίωνετών. Ηταν µια εκδήλωση διαµαρτυρίας για τις οικονοµικές περικοπές που αποφάσισε η κυβέρνηση.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ διαδηλωτών προέβησαν σε πράξεις βίας. Πέταξαν µπογιά και µολότοφ εναντίον κτιρίων που στεγάζουν τράπεζες και επιχειρήσεις. Ακολούθησανεπεισόδια µεταξύ αυτών των διαδηλωτών και της αστυνοµίας.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Εξήντα έξι τραυµατίες αλλά και 214συλλήψεις! Η αστυνοµία, µάλιστα, ανακοίνωσε ότι µελετάει στοιχεία από κάµερες ασφαλείας της περιοχής για να προβεί ενδεχοµένως και σε νέες συλλήψεις.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ; Οι διοργανωτές της διαδήλωσης, µεταξύ των οποίων οι επικεφαλής των µεγαλύτερων συνδικάτων τηςχώρας, καταδίκασαν απερίφραστα τα επεισόδια και αυτούς που τα προκάλεσαν – µε βαρύτατους χαρακτηρισµούς.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, µε πρώτο τον Εντ Μίλιµπαντ, καταδίκασε επίσης και τα επεισόδια και τους δράστες τους.

ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΚΑΝΕΙΣ να διαµαρτυρηθεί γιατις πολυάριθµες συλλήψεις ή για τις επαπειλούµενες νέες συλλήψεις ή απλώς για τον τρόπο που η αστυνοµίαέκανε τη δουλειά της. Κανείς δεν έτρεξε να απελευθερώσει τους συλληφθέντες, ούτε να υποστηρίξει το «δικαίωµά τους στην αγανάκτηση» ή την «αντίδρασή τους στην αστυνοµική βία».

ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ και πριν από µερικούς µήνες, η ∆ικαιοσύνη καταδίκασε έναν νεαρό σε ποινή φυλάκισης χωρίς αναστολή επειδή κατά τις εκδηλώσεις διαµαρτυρίας για την αύξηση των διδάκτρων πέταξε εναντίον των αστυνοµικών και από την ταράτσα του πανεπιστηµίου του µιαµεγάλη γλάστρα.

Η ΓΛΑΣΤΡΑ έσκασε στον δρόµο. Κανείς δεν χτύπησε κι ούτε κανείς τραυµατίστηκε, αλλά το δικαστήριο έκρινε ότι η καταδίκη της πράξης του νεαρού αποτελεί «ένα µέσο περιφρούρησης του δικαιώµατος στη νόµιµη και ειρηνική διαµαρτυρία». Το οποίο προφανώς πλήττεται από τέτοιες πράξεις.

ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ να αµφισβητεί κανείς ότι το Ηνωµένο Βασίλειο είναι µια βαθιά δηµοκρατική κοινωνία µε απεριόριστο σεβασµό στα ανθρώπινα δικαιώµατα. Είναι, όµως, µια κοινωνία συλλογικά διατεθειµένη να µην ανεχτεί κανέναεπίπεδο βίας. ∆ιότι γνωρίζει πολύ καλά ότι το ένα επίπεδο φέρνει το άλλο κι ότι η ανοχή στη βία εξελίσσεται πάντα σε εθισµό.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ βέβαιος ότι στην Ελλάδα έχουµε την ίδια άποψη για τα πράγµατα. Εδώ υπάρχει πάντα ένα πρόσχηµα ή µια πρόφαση ήένας συµψηφισµός που δικαιολογεί την παρεκτροπή. «Εντάξει, µωρέ, δεν έγινε και τίποτα.Πέταξε το παιδί τη γλάστρα, αλλά δεν χτύπησε κανέναν».

ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ότι εµείς είµαστε µια ανεκτική κοινωνία και καλά κάνουµε. ∆εν θα διαφωνήσω. Αλλά πού σταµατούν τα όρια της ανοχής; Και πού αρχίζουν αυτά της αποδοχής;

Ή, ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ πιο σαφής, υπάρχουν στη βία τέτοια όρια;

Στην Ελλάδα υπάρχει πάντα ένα πρόσχηµα ή µια πρόφαση ή ένας συµψηφισµός που δικαιολογεί την παρεκτροπή.
«Εντάξει, µωρέ, δεν έγινε και τίποτα.
Πέταξε το παιδί τη γλάστρα, αλλά δεν χτύπησε κανέναν»