Εξαθλίωση

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 15/12/2010


Δεν ξέρω πια πού να απευθυνθώ, ως Πολίτης, για όσα βλέπω κάθε μέρα στον κεντρικό άξονα της πόλης, από Πανεπιστημίου ως πλατεία Καραϊσκάκη, σε μιαν ευθεία. Αραγε αυτοί που θεωρώ αρμόδιους για να μιλήσω δεν ζουν στην ίδια πόλη, για να δουν και να αποφασίσουν ΚΑΤΙ να κάνουν; Ως πότε αυτός ο ξεπεσμός;

ΔΕΝ ΠΕΡΝΟΥΝ άραγε ποτέ μπροστά από το μοναδικό οικοδομικό σύμπλεγμα της Αθήνας, που δίνει την εικόνα ότι «ανήκομεν» κι εμείς στη Δύση; Μπροστά στο ιστορικό κτίριο του Πανεπιστημίου, κρέμονται -κουρέλια- τα αιτήματα για άσυλο, πότε Ιρανών, πότε Αφγανών, πότε των Κούρδων και όλων των άτυχων, που η μοίρα και οι δουλέμποροι έριξαν στις αφύλακτες ακτές μας… Αντίσκηνα, τραπεζάκια και μεγάφωνα, τα σχετικά παραφερνάλια για τη συλλογή υπογραφών. Χωρίς κανένα νόημα... Δεν θυμάμαι στα ταξίδια που κάνω στο εξωτερικό να έχω δει παρόμοιο θλιβερό θέαμα πουθενά. Υποθέτω ότι υπάρχει αυστηρή διαδικασία για την απονομή του ασύλου ή την απέλαση των παρανόμως εισελθόντων στις ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά, σίγουρα, δεν υπάρχει η ασυδοσία, το «εδώ όλα επιτρέπονται» που καθιστά το πνευματικό κέντρο της πόλης miserabile visu.

Είμαστε ευαίσθητοι για τους κατατρεγμένους; Είμαστε. Αν ήμασταν λιγότερο ευαίσθητοι και για την πόλη που ζούμε, δεν θα την εγκαταλείπαμε. Μπροστά στη χρυσοποίκιλτη Ακαδημία, κάτω από το βλέμμα του Απόλλωνα, εκθέτουν την «πραμάτεια» τους κάθε φυλής «έμποροι». Απλώνονται από το Οφθαλμιατρείο ως το Πανεπιστήμιο. Δεν σχολιάζω το θέαμα της τριτοκοσμικής Αθήνας, αλλά ότι σε τόσο δύσκολους καιρούς για τους εμπόρους της πόλης, αυτοί που είναι επιφορτισμένοι να ελέγχουν το παρα-εμπόριο κρατούν τα μάτια τους κλειστά στην «αγορά των θαυμάτων» της Πανεπιστημίου.

Μέρες που είναι, η νόμιμη Αγορά έχει γονατίσει. Λίγα μόλις μέτρα πιο κάτω είναι η Ομόνοια. Την κατάντησε το ΥΠΕΧΩΔΕ -και μάλιστα με διαγωνισμό- το πιο γκρίζο κομμάτι αυτής της πόλης. Το γλυπτό του Ζογγολόπουλου, που ξέμεινε εκεί, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο θαμπό, όλο και πιο αόρατο. Η τετράγωνη πλατεία φιλοξενεί ζωντανούς - νεκρούς και απελπισμένους που δεν έχουν πού να πάνε. Ετσι, «χαζεύουν» ως το μεσημεράκι που ο Δήμος, στην αρχή της Πειραιώς, μοιράζει φαγητό.

ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ, ως την πλατεία Καραϊσκάκη, σε κάθε φαρδύ σκαλοπάτι, είναι ριγμένοι οι φευγάτοι με τις βελόνες στο χέρι, που σε κοιτάζουν χωρίς να σε βλέπουν. Κύριε Καμίνη, κύριε Ραγκούση, κύριε Παπουτσή, κυρία Μπιρμπίλη, κύριε Χρυσοχοΐδη κάντε κάτι ως ειλικρινείς πατριώτες. Πόσο ακόμη θα αφήνετε να εξαθλιώνεται η πρωτεύουσα της Ελλάδας;