Ο «τίγρης» και οι γατούλες

Πάνος Αμυράς
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 26/11/2010


Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ μεταξύ της ελληνικής και ιρλανδικής κρίσης δεν είναι μόνο η διπλάσια δημοσιονομική προσαρμογή που καλούμαστε να καλύψουμε στο ίδιο χρονικό διάστημα, αλλά η χαώδης δημοσιογραφική απόσταση στην κάλυψη παρόμοιων γεγονότων. Στην Ιρλανδία τα μέσα ενημέρωσης, ακόμη και τα κρατικά, δεν χαρίστηκαν σε κανέναν. Επιτέθηκαν με επιχειρήματα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών χωρίς να λογαριάζουν τηλεοπτικές φιλοφρονήσεις ή υπόγειες σχέσεις. Τα πρωτοσέλιδα της χώρας ξεχειλίζουν από οργή και έχουν αποτελέσματα. Το ΔΝΤ δεν εμφανίσθηκε ως ο λευκός ιππότης που σώζει τη χώρα από τη χρεοκοπία, αλλά ως εισβολέας.

Η ΠΙΕΣΗ ΠΟΥ ΑΣΚΗΘΗΚΕ από την κοινή γνώμη στην κυβέρνηση της Ιρλανδίας μεταφέρθηκε και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Και από ό,τι φαίνεται έφερε αποτελέσματα. Το «πακέτο» της Ιρλανδίας ύψους 15 δισεκατομμυρίων ευρώ είναι περίπου το μισό από το αντίστοιχο ελληνικό.

Οι Δουβλινέζοι κατάφεραν να διατηρήσουν το χαμηλό φορολογικό συντελεστή του 12,5% για τα κέρδη των επιχειρήσεων, παρά τη λυσσαλέα εμμονή της Γαλλίας και της Γερμανίας για αύξηση των φόρων, προκειμένου οι επενδυτές να στραφούν σε αυτές και όχι στον πάλαι ποτέ κέλτικο τίγρη. Η αύξηση του ΦΠΑ, που είναι ένα σκληρό μέτρο, όχι μόνο γιατί πλήττει τους οικονομικά ασθενέστερους, αλλά γιατί επιδεινώνει την ανταγωνιστικότητα της χώρας, μεταφέρθηκε για την περίοδο 2012-2013 ενώ στη χώρα μας έγινε σε τρεις δόσεις μέσα σε ένα χρόνο. Αυτά δεν σημαίνουν ότι οι Ιρλανδοί θα καλοπεράσουν, αλλά έχοντας μηδενικό πληθωρισμό (καθώς ο ανταγωνισμός λειτουργεί) και από τα υψηλότερα ευρωπαϊκά εισοδήματα διαθέτουν μεγαλύτερα αποθέματα αντοχών. Οι κόκκινες γραμμές είναι υπαρκτές και όχι δημιουργήματα προπαγάνδας.

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, με εξαιρέσεις τις οποίες η κοινή γνώμη ξέρει, η είσοδος της τρόικας εμφανίσθηκε ως ανάσα με αποτέλεσμα όμως η ρητορεία των υπουργών να λειτουργήσει σε βάρος της κυβέρνησης. Η διαπραγματευτική μας θέση υποχώρησε όταν το ΔΝΤ εμφανίσθηκε ως συμμαχική απελευθερωτική δύναμη και όχι ως ένας δανειστής που θα δώσει χρήματα για να τα πάρει με τόκο. Η κριτική μας πιάνει, και η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα τους Ιρλανδούς συναδέλφους.