Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 26/11/2010
Πιανόμαστε από τη λεπτομέρεια. Πέρυσι τα μουσεία εφοδιάστηκαν με 1.200.000 φυλλάδια που κόστισαν 154.000 ευρώ. Εφέτος θα τυπωθούν 5.500.000. Κουίζ: Ποιο είναι το κόστος για την πενταπλάσια ποσότητα; Απάντηση, σε εποχή λιτότητας: τα ίδια λεφτά.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι το χαρτί της ποιότητας Splendorgel είναι κατά τι ακριβότερο από το χαρτί υγείας, εν τούτοις το δεδομένο δεν εξηγεί την απόκλιση. Δεν επέλεξαν ποτέ το πιο ακριβό χαρτί, ασχέτως αν το παρουσίαζαν ως τέτοιο. Η οικονομία είναι θέμα πολιτικής απόφασης. Από ιδρύσεως του υπουργείου Πολιτισμού υπάρχει μια υπερβολή στα έξοδα.
Μια υπερβολή που έχει να κάνει με τις πραγματικές τιμές της αγοράς. Ο κ. Παύλος Γερουλάνος συμμαζεύει τις σπατάλες- δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς, καθώς είναι από τους φτωχούς ο φτωχότερος (μιλώντας πάντοτε για υπουργούς).
Το υπουργείο Πολιτισμού παραδοσιακά καλλιέργησε τη νοοτροπία της κρατικοδίαιτης τέχνης. Δημιουργοί που θα έπρεπε να λειτουργούν αυτόνομα περιτριγύριζαν τις ηγεσίες του υπουργείου για την επιχορήγηση. Θεατρώνης έλεγε κάθε χρόνο ότι θα ανεβάσει Σαίξπηρ για έξι μήνες και ανέβαζε μονόλογο για μία εβδομάδα. Η επιχορήγηση στην τσέπη. Ιδρύματα διοργάνωναν εκδήλωση στο Λουτράκι και ζητούσαν χρήματα που θα έφταναν για να πάνε εκατό σύνεδροι στη Χονολουλού. Δυνατοί επιχειρηματίες έμπαιναν στην ουρά για να ροκανίσουν ανερμάτιστες επιδοτήσεις. Οταν λοιπόν πήγαινε κάποιος να ζητήσει δημόσιο χρήμα, ζητούσε ό,τι ήθελε και λογαριασμό δεν έδινε. Κυριολεκτικά. Δεν υπάρχει στο υπουργείο μηχανισμός που να κάνει απολογισμό στα πεπραγμένα. Το μόνο που ξέρουμε είναι το ύψος των δαπανών: 75 εκατ. ευρώ σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και 267 εκατ. σε ιδιωτικού δικαίου (στοιχεία 2009). Αν αυτά τα χρήματα είχαν τύχει χρηστής διαχείρισης, θα είχαμε γίνει πολύ κουλτουριάρικη φάρα.
Αυτό που κατάφερε το υπουργείο Πολιτισμού είναι να κάνει νωθρούς τους δημιουργούς εκείνους που βρίσκονταν στην αιχμή. Εγινε η ταΐστρα των καλλιτεχνών. Οι επιδοτήσεις γίνονταν σπίτια, την ώρα που τα μουσεία δεν είχαν ούτε καμπινέ. Σε κάποια μουσεία δεν μπορεί κανείς να πιει ένα ποτήρι νερό, δεν υπάρχουν κυλικείο, χώρος στάθμευσης, πρόσβαση για αναπηρικά αμαξίδια, δεν υπάρχουν ενημερωτικά φυλλάδια, δεν υπάρχουν ταμπέλες στα αγγλικά ούτε μηχανογραφημένα εισιτήρια.
Επιβάλλεται ένα γερό ρετουσάρισμα. Για την αναβάθμιση 176 μουσείων λοιπόν θα χρειαστούν 10 εκατ. ευρώ- ποσό αστείο σε σχέση με τις επιδοτήσεις που αναφέραμε. Πλην όμως ουδείς είχε μπει στον κόπο να σκεφτεί, να προγραμματίσει και να εκταμιεύσει. Να υπενθυμίσουμε, για να ξέρουμε πού πατάμε, ότι ο κ. Λιάπης ήθελε να κάψει 6 εκατ. ευρώ σε βεγγαλικά μιας νύχτας. Τόσα είχε σχεδιάσει να ξοδέψει για τα εγκαίνια του Μουσείου Ακροπόλεως (δεν πρόλαβε, αποπέμφθηκε, όχι όμως για το σπάταλο του χαρακτήρα του).
Να υπογραμμίσουμε κάτι ακόμη. Τα χρήματα στα μουσεία δίνει το Τζόκερ, δηλαδή ο Οργανισμός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου (3,5 εκατ. ευρώ). Από κοντά το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων, από τα έσοδά του (1,5 εκατ.
ευρώ). Και επειδή δεν φτάνουν, θα τσοντάρει και το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο αναφοράς (5 εκατ. ευρώ). Η αναβάθμιση του σέρβις των μουσείων θα φέρει πίσω πολλαπλάσια χρήματα. Είναι προφανές ότι πηγαίνοντας κάποιος σε αρχαιολογικό χώρο, αν βλαστημήσει για να φτάσει, αν κορακιάσει από τη ζέστη, αν πάει προς νερού του στα θαμνάκια, αν δεν ξέρει τι είναι τα κοτρόνια που βλέπει γιατί δεν υπάρχουν ούτε οδηγός ούτε ταμπελίτσες, αν δεν μπορεί να αγοράσει ένα σουβενίρ, ε τότε μάλλον δεν θα ξαναπατήσει το πόδι του. Κακά τα ψέματα, οι ευκολίες που θα φέρουν τα 10 εκατ. ευρώ καθιστούν τη βόλτα στο μουσείο διασκεδαστική.
Αξίζει τον κόπο.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι το χαρτί της ποιότητας Splendorgel είναι κατά τι ακριβότερο από το χαρτί υγείας, εν τούτοις το δεδομένο δεν εξηγεί την απόκλιση. Δεν επέλεξαν ποτέ το πιο ακριβό χαρτί, ασχέτως αν το παρουσίαζαν ως τέτοιο. Η οικονομία είναι θέμα πολιτικής απόφασης. Από ιδρύσεως του υπουργείου Πολιτισμού υπάρχει μια υπερβολή στα έξοδα.
Μια υπερβολή που έχει να κάνει με τις πραγματικές τιμές της αγοράς. Ο κ. Παύλος Γερουλάνος συμμαζεύει τις σπατάλες- δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς, καθώς είναι από τους φτωχούς ο φτωχότερος (μιλώντας πάντοτε για υπουργούς).
Το υπουργείο Πολιτισμού παραδοσιακά καλλιέργησε τη νοοτροπία της κρατικοδίαιτης τέχνης. Δημιουργοί που θα έπρεπε να λειτουργούν αυτόνομα περιτριγύριζαν τις ηγεσίες του υπουργείου για την επιχορήγηση. Θεατρώνης έλεγε κάθε χρόνο ότι θα ανεβάσει Σαίξπηρ για έξι μήνες και ανέβαζε μονόλογο για μία εβδομάδα. Η επιχορήγηση στην τσέπη. Ιδρύματα διοργάνωναν εκδήλωση στο Λουτράκι και ζητούσαν χρήματα που θα έφταναν για να πάνε εκατό σύνεδροι στη Χονολουλού. Δυνατοί επιχειρηματίες έμπαιναν στην ουρά για να ροκανίσουν ανερμάτιστες επιδοτήσεις. Οταν λοιπόν πήγαινε κάποιος να ζητήσει δημόσιο χρήμα, ζητούσε ό,τι ήθελε και λογαριασμό δεν έδινε. Κυριολεκτικά. Δεν υπάρχει στο υπουργείο μηχανισμός που να κάνει απολογισμό στα πεπραγμένα. Το μόνο που ξέρουμε είναι το ύψος των δαπανών: 75 εκατ. ευρώ σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και 267 εκατ. σε ιδιωτικού δικαίου (στοιχεία 2009). Αν αυτά τα χρήματα είχαν τύχει χρηστής διαχείρισης, θα είχαμε γίνει πολύ κουλτουριάρικη φάρα.
Αυτό που κατάφερε το υπουργείο Πολιτισμού είναι να κάνει νωθρούς τους δημιουργούς εκείνους που βρίσκονταν στην αιχμή. Εγινε η ταΐστρα των καλλιτεχνών. Οι επιδοτήσεις γίνονταν σπίτια, την ώρα που τα μουσεία δεν είχαν ούτε καμπινέ. Σε κάποια μουσεία δεν μπορεί κανείς να πιει ένα ποτήρι νερό, δεν υπάρχουν κυλικείο, χώρος στάθμευσης, πρόσβαση για αναπηρικά αμαξίδια, δεν υπάρχουν ενημερωτικά φυλλάδια, δεν υπάρχουν ταμπέλες στα αγγλικά ούτε μηχανογραφημένα εισιτήρια.
Επιβάλλεται ένα γερό ρετουσάρισμα. Για την αναβάθμιση 176 μουσείων λοιπόν θα χρειαστούν 10 εκατ. ευρώ- ποσό αστείο σε σχέση με τις επιδοτήσεις που αναφέραμε. Πλην όμως ουδείς είχε μπει στον κόπο να σκεφτεί, να προγραμματίσει και να εκταμιεύσει. Να υπενθυμίσουμε, για να ξέρουμε πού πατάμε, ότι ο κ. Λιάπης ήθελε να κάψει 6 εκατ. ευρώ σε βεγγαλικά μιας νύχτας. Τόσα είχε σχεδιάσει να ξοδέψει για τα εγκαίνια του Μουσείου Ακροπόλεως (δεν πρόλαβε, αποπέμφθηκε, όχι όμως για το σπάταλο του χαρακτήρα του).
Να υπογραμμίσουμε κάτι ακόμη. Τα χρήματα στα μουσεία δίνει το Τζόκερ, δηλαδή ο Οργανισμός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου (3,5 εκατ. ευρώ). Από κοντά το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων, από τα έσοδά του (1,5 εκατ.
ευρώ). Και επειδή δεν φτάνουν, θα τσοντάρει και το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο αναφοράς (5 εκατ. ευρώ). Η αναβάθμιση του σέρβις των μουσείων θα φέρει πίσω πολλαπλάσια χρήματα. Είναι προφανές ότι πηγαίνοντας κάποιος σε αρχαιολογικό χώρο, αν βλαστημήσει για να φτάσει, αν κορακιάσει από τη ζέστη, αν πάει προς νερού του στα θαμνάκια, αν δεν ξέρει τι είναι τα κοτρόνια που βλέπει γιατί δεν υπάρχουν ούτε οδηγός ούτε ταμπελίτσες, αν δεν μπορεί να αγοράσει ένα σουβενίρ, ε τότε μάλλον δεν θα ξαναπατήσει το πόδι του. Κακά τα ψέματα, οι ευκολίες που θα φέρουν τα 10 εκατ. ευρώ καθιστούν τη βόλτα στο μουσείο διασκεδαστική.
Αξίζει τον κόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου