Δεν δίνουν δεκάρα ...

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 12/4/2009


Aκούω διάφορα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων να αναλύουν τα σενάρια των πολιτικών εξελίξεων και αναρωτιέμαι πραγματικά αν και πόσο τους ενδιαφέρει τελικά πού πάει ο τόπος. Κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εξηγούσε σε κατ’ ιδίαν συνομιλία του πως «το καλύτερο για μας είναι να “σαπίσει” ο Καραμανλής για κανένα χρόνο ακόμη, να φάει και όλα τα δύσκολα και μετά να έλθουμε εμείς». Κορυφαίο στέλεχος της Ν.Δ. πάλι υποστήριζε πως «το καλό σενάριο είναι να γίνουν τώρα εκλογές, να τα κάνει θάλασσα ο Γιώργος γιατί τα πράγματα είναι παρά πολύ δύσκολα και του χρόνου την άνοιξη μπορεί να ξανακερδίσουμε τις εκλογές». Κοινό σημείο στις ενδόμυχες επιθυμίες και των δύο να βουλιάξει λίγο παραπάνω ο τόπος και αυτό να τους ωφελήσει κομματικά.

Αυτό είναι και το πρόβλημα του πολιτικού μας προσωπικού αυτή την ώρα. Οι υπουργοί -με ελάχιστες εξαιρέσεις- λειτουργούν με έναν και μόνο γνώμονα: πώς θα διασωθούν πολιτικά στις επόμενες εκλογές και πώς θα χαϊδέψουν όσα περισσότερα αυτιά αγροτών, ταξιτζήδων και κάθε άλλης κοινωνικής ομάδας. Δεν δίνουν μια δεκάρα για το πού πάει η χώρα. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι η σειρά τους στις δημοσκοπήσεις και να μη χρεωθούν τυχόν εκλογικό φιάσκο της Ν.Δ. Με ελάχιστες εξαιρέσεις έχουμε φτάσει στην αποθέωση των προσωπικών στρατηγικών, οι οποίες μάλιστα εντείνονται όσο δεν υπάρχει κανείς αξιωματούχος στο Μαξίμου ικανός ή πρόθυμος να τραβήξει κανένα αυτί. Παράλληλα, οι υπουργικοί συμβιβασμοί με συντεχνίες και κάθε είδους συμφέροντα δίνουν και παίρνουν όπως συνήθως συμβαίνει όταν ανασφαλείς πολιτικοί διαισθάνονται πως έρχεται το τέλος.

Είναι κρίμα. Θα μπορούσε να μην είναι έτσι, αφού ο κ. Καραμανλής, ακόμη και μέσα σε αυτό το σκηνικό, συνεχίζει να έχει υπεροχή ως προς το πρωθυπουργικό του προφίλ. Είναι όμως ελάχιστοι οι υπουργοί που μπορούν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις και πολύ περισσότεροι εκείνοι που έχουν ως χόμπι την κριτική χωρίς την παραγωγή έργου. Ο ίδιος νιώθει πιεσμένος ανάμεσα σε μια προσπάθεια να βγάλει τη χώρα από την κρίση και τις συνεχείς δυσάρεστες εξελίξεις τύπου Παυλίδη, οι οποίες εξανεμίζουν κάθε ελπίδα ανάκαμψης.

Αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, με ελάχιστες πάλι εξαιρέσεις, δεν δείχνουν να έχουν πάρει πολύ στα σοβαρά το ενδεχόμενο να κληθούν κάποια στιγμή να κυβερνήσουν. Θεωρούν πως «ξέρουν καλύτερα τα κόλπα» και πως με κάνα δυο μαγικά θα αλλάξουν την κατάσταση στη χώρα. Γι’ αυτό και δεν έχουν πραγματικό ρεύμα, απλά και μόνο τους ωθεί ο ατμός μιας κοινωνίας που βράζει και είναι εξαιρετικά δυσαρεστημένη με την οικονομία και τα θέματα ασφάλειας. Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι, εκτός του σκληρού πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι πιστεύουν ότι μια κυβέρνηση Παπανδρέου θα μπορέσει να κάνει δομικές και γενναίες αλλαγές στη χώρα. Οι περισσότεροι ειδήμονες του ΠΑΣΟΚ μονολογούν «ο Θεός να βάλει το χέρι του αν αναλάβουμε τώρα» και οι πιο κυνικοί, όπως είπαμε, προσεύχονται να περάσει όλο το τσουνάμι της κρίσης με τη Ν.Δ. στην εξουσία.

Οπότε; Οπότε θα αναγκασθούμε να ζήσουμε σε μια χώρα που σύρεται από το τυχαίο στις πολιτικές της εξελίξεις έχοντας τη βεβαιότητα ότι το χάσμα ανάμεσα στις πραγματικές ανάγκες και το πολιτικό προσωπικό είναι πολύ πολύ μεγάλο και θα μεγαλώνει ενδεχομένως. Το ερώτημα είναι πώς θα αποκτήσουμε πολιτικούς που δεν λειτουργούν μόνο με βάση την τελευταία δημοσκόπηση και το αυριανό παραπολιτικό. Γιατί μια μεγάλη μάζα ψηφοφόρων δεν νοιάζεται καθόλου, μα καθόλου, αν τις επόμενες εκλογές θα τις κερδίσει το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ. Ναι, μπορεί να ψηφίσει αυτό που θεωρεί το μη χείρον βέλτιστον, αλλά αυτό είναι κακό σημάδι για τον τόπο.