Όλγα Σελλά
Δημοσιογράφος - Άρθρο της στην "Καθημερινή" - 17/3/2009
«Mάλιστα. Φανταζόμασταν πως κάναμε διαμαρτυρία για το Βιετνάμ. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον έκαναν κάποιοι από μας διαμαρτυρία για το δικό τους μέλλον. Μια σπάνια στιγμή διορατικότητας. Ένα σύντομο καρναβάλι εξέγερσης πριν από τη μακρόχρονη πολυτέλεια της προσωπικής βελτίωσης. Πέντε χρόνια διαμαρτυρίας. Τριάντα χρόνια σιωπηλής συναίνεσης. Σαν να επέτρεψαν όλοι στον εαυτό τους ένα μικρό ξεφωνητό πριν κάνουν τη βουτιά. Ή ένα σπασμωδικό Όχι, όταν εννοούσαν Ναι». Είναι λόγια της Μαντλίν, της μιας από τις δύο ηρωίδες στο θεατρικό έργο «Ανάσα ζωής», που παρουσιάζεται στο Απλό Θέατρο.
Δυο γυναίκες στο μεσημέρι της ζωής τους (όπως λέει κι ο Κλωντέλ) που συναντιούνται για να λύσουν πάθη του παρελθόντος και ξαναγγίξουν, όχι χωρίς οδύνη, τις επιλογές τους, τα βήματά τους, την πορεία τους.
Μου θύμισαν πολλούς γνωστούς μου οι δύο αυτές ηρωίδες του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Ντέιβιντ Χέαρ. Μου ανέσυραν πολλές από τις συζητήσεις, τις απορίες, τις μελαγχολικές διαπιστώσεις ή τις παρορμητικές αυτομαστιγώσεις ανθρώπων που κοιτούν με άλλη απόσταση πια τη ζωή. Συζητήσεις που κυριαρχούν αυτή την περίοδο, όταν η καθημερινότητα, οι εξελίξεις, τα κοινωνικά φαινόμενα, οι νέες πραγματικότητες, μας κάνουν όλους εμάς (τους 45-55), όλους εμάς που αισθανόμαστε (και είμαστε) εντός του «παιχνιδιού» αλλά εκτός της νιότης, να ξανακοιτάμε, ένα ένα, τα βήματα που ήδη έχουμε περπατήσει.
Πολύ πρόχειρα θα μπορούσα να χωρίσω σε δύο κατηγορίες τους +/- 50: εκείνους που πιστεύουν ότι στ’ αλήθεια η ζωή τους ήταν «πέντε χρόνια διαμαρτυρίας και τριάντα χρόνια σιωπηλής συναίνεσης», νιώθουν απέραντη ενοχή γι’ αυτό και ταυτίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με νεανικές συμπεριφορές κι εκείνους που έχουν αποδεχτεί την πορεία τους, τις επιλογές τους, τη στάση ζωής τους και προσπαθούν να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν, αλλά και να παρέμβουν δημιουργικά. Μιλώ γι’ αυτούς που προσπαθούν, νοιάζονται και αγωνιούν για τη ζωή τους στον τόπο τους, κι όχι για την πλειονότητα της αδιαφορίας και της επιδεικτικής καλοπέρασης. Και οι δυο πλευρές νιώθουν αμηχανία και έκπληξη από τα τεκταινόμενα στις κοινωνίες του 21ου αιώνα, η καθεμιά για άλλο λόγο. Και οι δύο πλευρές θέλουν -πάντα- να κάνουν κάτι.
«Το επαναστατικό σχέδιο: Ν’ αφήσουμε τον κόσμο λίγο πιο κομψό απ’ ό,τι τον βρήκαμε», λέει πάλι η Μαντλίν στο θεατρικό «Ανάσα ζωής». Ναι, αυτό είναι πράγματι επαναστατικό σχέδιο, που δεν έχει ηλικία, δεν χρειάζεται την πρώτη νεότητα, χαρακτηρίζεται από σταθερές αξίες και μικρές κινήσεις για την υπεράσπισή τους. Βεβαίως, χωρίς βαριοπούλες και τσεκούρια, χωρίς κουκούλες. Χρειάζεται να το πούμε; Ναι, γιατί όπως λέει και μια καλή φίλη, φαίνεται πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Δημοσιογράφος - Άρθρο της στην "Καθημερινή" - 17/3/2009
«Mάλιστα. Φανταζόμασταν πως κάναμε διαμαρτυρία για το Βιετνάμ. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον έκαναν κάποιοι από μας διαμαρτυρία για το δικό τους μέλλον. Μια σπάνια στιγμή διορατικότητας. Ένα σύντομο καρναβάλι εξέγερσης πριν από τη μακρόχρονη πολυτέλεια της προσωπικής βελτίωσης. Πέντε χρόνια διαμαρτυρίας. Τριάντα χρόνια σιωπηλής συναίνεσης. Σαν να επέτρεψαν όλοι στον εαυτό τους ένα μικρό ξεφωνητό πριν κάνουν τη βουτιά. Ή ένα σπασμωδικό Όχι, όταν εννοούσαν Ναι». Είναι λόγια της Μαντλίν, της μιας από τις δύο ηρωίδες στο θεατρικό έργο «Ανάσα ζωής», που παρουσιάζεται στο Απλό Θέατρο.
Δυο γυναίκες στο μεσημέρι της ζωής τους (όπως λέει κι ο Κλωντέλ) που συναντιούνται για να λύσουν πάθη του παρελθόντος και ξαναγγίξουν, όχι χωρίς οδύνη, τις επιλογές τους, τα βήματά τους, την πορεία τους.
Μου θύμισαν πολλούς γνωστούς μου οι δύο αυτές ηρωίδες του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Ντέιβιντ Χέαρ. Μου ανέσυραν πολλές από τις συζητήσεις, τις απορίες, τις μελαγχολικές διαπιστώσεις ή τις παρορμητικές αυτομαστιγώσεις ανθρώπων που κοιτούν με άλλη απόσταση πια τη ζωή. Συζητήσεις που κυριαρχούν αυτή την περίοδο, όταν η καθημερινότητα, οι εξελίξεις, τα κοινωνικά φαινόμενα, οι νέες πραγματικότητες, μας κάνουν όλους εμάς (τους 45-55), όλους εμάς που αισθανόμαστε (και είμαστε) εντός του «παιχνιδιού» αλλά εκτός της νιότης, να ξανακοιτάμε, ένα ένα, τα βήματα που ήδη έχουμε περπατήσει.
Πολύ πρόχειρα θα μπορούσα να χωρίσω σε δύο κατηγορίες τους +/- 50: εκείνους που πιστεύουν ότι στ’ αλήθεια η ζωή τους ήταν «πέντε χρόνια διαμαρτυρίας και τριάντα χρόνια σιωπηλής συναίνεσης», νιώθουν απέραντη ενοχή γι’ αυτό και ταυτίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με νεανικές συμπεριφορές κι εκείνους που έχουν αποδεχτεί την πορεία τους, τις επιλογές τους, τη στάση ζωής τους και προσπαθούν να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν, αλλά και να παρέμβουν δημιουργικά. Μιλώ γι’ αυτούς που προσπαθούν, νοιάζονται και αγωνιούν για τη ζωή τους στον τόπο τους, κι όχι για την πλειονότητα της αδιαφορίας και της επιδεικτικής καλοπέρασης. Και οι δυο πλευρές νιώθουν αμηχανία και έκπληξη από τα τεκταινόμενα στις κοινωνίες του 21ου αιώνα, η καθεμιά για άλλο λόγο. Και οι δύο πλευρές θέλουν -πάντα- να κάνουν κάτι.
«Το επαναστατικό σχέδιο: Ν’ αφήσουμε τον κόσμο λίγο πιο κομψό απ’ ό,τι τον βρήκαμε», λέει πάλι η Μαντλίν στο θεατρικό «Ανάσα ζωής». Ναι, αυτό είναι πράγματι επαναστατικό σχέδιο, που δεν έχει ηλικία, δεν χρειάζεται την πρώτη νεότητα, χαρακτηρίζεται από σταθερές αξίες και μικρές κινήσεις για την υπεράσπισή τους. Βεβαίως, χωρίς βαριοπούλες και τσεκούρια, χωρίς κουκούλες. Χρειάζεται να το πούμε; Ναι, γιατί όπως λέει και μια καλή φίλη, φαίνεται πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου