Όταν κοπάσει ο ενθουσιασμός

Κωνσταντίνος Ζούλας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 15/10/2009


Γιατί άραγε το 83% των πολιτών διάκειται θετικά έναντι της νέας κυβέρνησης; Ο λόγος είναι αυτονόητος. Γιατί υπουργοποιήθηκαν νέα πρόσωπα, άγνωστα και κυρίως ξένα σε σχέση με την κομματική νομενκλατούρα. Ηξεραν οι πολίτες προ εβδομάδος την Τίνα Μπιρμπίλη, την Κατερίνα Μπατζελή, τον Χάρη Παμπούκη ή τον Δημήτρη Δρούτσα; Οχι βέβαια.

Tα νέα αυτά άφθαρτα πρόσωπα «ευθύνονται» νομίζω και για την απαρέσκεια που νιώθει τις τελευταίες ημέρες η κοινή γνώμη έναντι των βουλευτών της Ν.Δ. Κυρίως δε αυτών που με τις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις και αλληλλοκατηγορίες αναδεικνύουν άθελά τους το πόσο παρωχημένος είναι πολιτικά ο τρόπος που σκέφτονται, αντιλαμβανόμενοι την κοινωνία μέσα από τα κομματικά ή και... τοπικά τους «γυαλιά». Λες και συνετρίβη η κυβέρνηση επειδή δεν ίδρυσε στην Εύβοια εφετείο ή δεν κατασκεύασε πεζοδρόμια στα Τρίκαλα. Ζουν από καιρό στον κομματικό τους μικρόκοσμο.

Οι εκπομπές αυτές, όμως, είναι χρήσιμες γιατί αποκαλύπτουν το πραγματικό, διαχρονικό πρόβλημα της Ν.Δ. που δεν είναι άλλο από το στελεχικό της «δυναμικό». Οι περισσότεροι βουλευτές της βγαλμένοι από κομματικό σωλήνα, «βιώνουν» -και δεν το κρύβουν- την πολιτική ως βιοποριστικό επάγγελμα. Εξού και είναι δύσκολο να τους φανταστεί κανείς σε οποιαδήποτε άλλη εργασία εκτός Βουλής.

Η μη ανανέωση του στελεχικού δυναμικού της Ν.Δ. βαρύνει βέβαια πρωτίστως τον κ. Κ. Καραμανλή που ενώ είχε επτά ολόκληρα χρόνια μέχρι να αναλάβει την εξουσία, δεν συνειδητοποίησε την ανάγκη να αναζητήσει εκτός Ρηγίλλης 10-15 καταρτισμένους τεχνοκράτες και να τους συστρατεύσει στο σχέδιό του. Ανάλογο πρόβλημα αντιμετώπιζε και το ΠΑΣΟΚ, αλλά το διέγνωσε εγκαίρως ο κ. Γ. Παπανδρέου. Γι’ αυτό και επιδίωξε να εκλεγεί δύο φορές από την κοινωνία και όχι από κλειστό συνέδριο. Απηλλάγη έτσι πλήρως από ενδοκομματικά χρέη, ισορροπίες και συναισθηματισμούς κι έτσι ανέδειξε στην πρώτη του κυβέρνηση πρόσωπα που εντόπισε μακράν της Χαριλάου Τρικούπη. Πρόσωπα που στην πλειοψηφία τους μοιάζουν σήμερα ελκυστικά και ελπιδοφόρα ακόμη και στους ψηφοφόρους της Ν.Δ...

Ιδού ποιο θα έπρεπε να είναι το περιεχόμενο της ασαφούς «αναγέννησης» που επαγγέλλεται η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, της «επανίδρυσης» του Αντ. Σαμαρά και της χιλιοειπωμένης «νέας κεντροδεξιάς» του Δημ. Αβραμόπουλου. Λόγια μη πειστικά, την ώρα που όλοι αντιλαμβάνονται ότι στο παρασκήνιο συγκροτούν ενδοκομματικούς στρατούς, μοιράζοντας ήδη ρόλους και υποσχέσεις.

Κατά τα άλλα είναι προφανές ότι το πρωτόγνωρο στη χώρα μας ρίσκο των νέων «εξωκομματικών» προσώπων, το εγχείρημα δηλαδή του κ. Παπανδρέου, θα κριθεί όταν παρέλθει ο ενθουσιασμός που προκαλούν οι εντυπωσιασμοί των πρώτων ημερών. Διότι το πρόβλημα της χώρας δεν επιλύεται, βέβαια, με τον αυτονόητο περιορισμό των κρατικών αυτοκινήτων ή τη μείωση των φρουρών του Μαξίμου.