Κάρολ Μπαρτζ - Καλείται η 60άρα να σώσει τους 30άρηδες

Κώστας Παπαχλιμίντζος
Δημοσιογράφος - Άρθρο του στον Ελεύθερο Τύπο - 15/1/2009


Το «ψαχτήρι» της Yahoo! έκανε επί δύο μήνες την πιο δύσκολη αναζήτηση που έχει κάνει στην ιστορία του: αυτή του διαδόχου του ιδρυτή και διευθύνοντος συμβούλου του, Τζέρι Γιανγκ. Χθες, το σύνθημα από το Δ.Σ. της Yahoo! επιτέλους εδόθη: Τόπο στις εξηντάρες!

Η Κάρολ Μπαρτζ, γεννημένη τον Αύγουστο του 1948, καλείται από σήμερα να βάλει «σε τάξη» τους χιλιάδες τριαντάρηδες υπαλλήλους της εταιρίας. Πάνω από όλα, όμως, καλείται να ξαναφέρει τον πάλαι ποτέ κολοσσό του Διαδικτύου στο δρόμο της κερδοφορίας, είτε ως ανεξάρτητη επιχείρηση είτε ως θυγατρική της Microsoft (εφόσον το πρόσφατο φλερτ αναζωπυρωθεί).

Στο τέλος της δεκαετίας του ‘90, η λέξη Ιντερνετ ήταν σχεδόν συνυφασμένη με το Yahoo!, την πλέον δημοφιλή διαδικτυακή πύλη που δημιούργησαν το 1994 ο Τζέρι Γιανγκ και ο Ντέιβιντ Φίλο. Και ύστερα… ήρθε το Google. Με το 60% περίπου όλων των αναζητήσεων στο Ιντερνετ να γίνεται πια μέσα από αυτό το «ψαχτήρι» και μόλις το 20% μέσω του Yahoo!, το τελευταίο μοιάζει πια ξεπερασμένο. Ποιος μπορεί να το «αναστήσει»;

Μια γυναίκα που το 1992 παρέλαβε μια εταιρία (AutoDesk) αξίας 250 εκατομμυρίων δολαρίων και άφησε 14 χρόνια αργότερα έναν όμιλο αξίας 1,25 δισ., απεφάνθη το Δ.Σ. της Yahoo!. Μια γυναίκα αυτοδημιούργητη, έξυπνη, εργασιομανής και αποφασιστική, όπως την περιγράφουν οι συνεργάτες της. Μια γυναίκα που ξέρει να ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες, ακόμα και τις προσωπικές. Όπως όταν έχασε τη μητέρα της στην τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών και ανατράφηκε στη συνέχεια από τη γιαγιά της. Ή όταν εργαζόταν ως σερβιτόρα, εξοικονομώντας τα απαραίτητα χρήματα για να σπουδάσει πληροφορική στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν. Και -κυρίως- όταν έμαθε ότι έχει προσβληθεί από καρκίνο του μαστού την πρώτη ημέρα μετά την ανάληψη των καθηκόντων της ως διευθύνουσας συμβούλου στην AutoDesk, εταιρία παραγωγής του πιο διαδεδομένου σχεδιαστικού προγράμματος για αρχιτέκτονες και μηχανικούς. Υποβλήθηκε αμέσως σε μαστεκτομή και γύρισε ύστερα από ένα μήνα στο γραφείο της, βάζοντας την AutoDesk στη νέα εποχή της τρισδιάστατης απεικόνισης γραφικών.

Οι αναλυτές αμφισβητούν την επιλογή της κυρίας Μπαρτζ, υπογραμμίζοντας την απειρία της στο χώρο των διαδικτυακών εφαρμογών. «Δεν γνώριζα τα προγράμματα σχεδιασμού όταν μπήκα στην AutoDesk ούτε το hardware όταν με προσέλαβαν στη Sun Microsystems», απαντά εκείνη. «Έχω την απαραίτητη νοημοσύνη για να καταλάβω αυτά που χρειάζεται».

Η κυρία Μπαρτζ είναι μία από τις μόλις 23 γυναίκες διευθύνουσες συμβούλους στις 1.000 μεγαλύτερες αμερικανικές επιχειρήσεις. Μοιράζοντας το χρόνο της μεταξύ της 20χρονης κόρης της, της περιποίησης του κήπου της (αγαπημένο της χόμπι) και -φυσικά- της δουλειάς της, προσπαθεί να αποδείξει ότι ο συνδυασμός προσωπικής και επαγγελματικής ζωής είναι εφικτός. «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα μάνατζερ;», τη ρωτούν. «Δεν ξέρω, ποτέ δεν ήμουν άντρας!», είναι η αφοπλιστική της απάντηση.

Τρίτη ισχυρότερη οικονομία η κινεζική

Από το Βloomberg.com και την Καθημερινή - 15/1/2009

Η οικονομία της Κίνας ξεπέρασε σε μέγεθος εκείνη της Γερμανίας το 2007 και κατέλαβε την τρίτη θέση στο παγκόσμιο στερέωμα μετά τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Πρόκειται για μία εξέλιξη που υπογραμμίζει τη ραγδαίως αυξανόμενη σημασία, τόσο πολιτική όσο και οικονομική, που αποκτά η ασιατική χώρα. Μάλιστα, εάν η Κίνα συνεχίσει να έχει τον ίδιο μέσο ρυθμό ανάπτυξης που είχε τα τελευταία 20 χρόνια, κι εάν οι ΗΠΑ πράξουν το ίδιο, τότε σε 20 χρόνια η ασιατική χώρα θα έχει ξεπεράσει την Αμερική και θα είναι εκείνη η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο.

Συγκεκριμένα το ΑΕΠ της Κίνας κυμαίνεται στα 25,731 τρισ. γουάν (2,566 τρισ. ευρώ) τη στιγμή που εκείνο της Γερμανίας σταματάει στα 2,424 τρισ. ευρώ. Η οικονομία της Κίνας είναι μεγαλύτερη κατά 70 φορές από το 1978, τότε που η κυβέρνηση εγκατέλειψε τη σκληροπυρηνική κομμουνιστική γραμμή και υιοθέτησε κάποιες πολιτικές ελεύθερης αγοράς.

Η οικονομία της ασιατικής χώρας ξεπέρασε εκείνη της Βρετανίας και της Γαλλίας το 2005, ενώ είναι η τρίτη χώρα στον κόσμο που έχει πραγματοποιήσει επανδρωμένη διαστημική αποστολή.

Η Κίνα έχει επίσης φιλοξενήσει Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ έχει ξεπεράσει και την Ιαπωνία ως ο μεγαλύτερος αγοραστής αμερικανικών κρατικών ομολόγων. Στους στόχους της ηγεσίας της ασιατικής χώρας είναι και η αποστολή αστροναύτη στη Σελήνη έως το 2020.

Σύμφωνα με τον Τιμ Κόντον, επικεφαλής οικονομολόγο για τις ασιατικές χώρες, στην εταιρεία ING Groep, το ότι η Κίνα θα ξεπεράσει οικονομικά τις ΗΠΑ «είναι κάτι που θα γίνει στα σίγουρα. Το μόνο ερώτημα είναι το πότε». Η αυξανόμενη σημασία της Κίνας στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό στερέωμα έγινε για άλλη μία φορά ορατή όταν η κεντρική τράπεζά της μείωσε τα επιτόκια τον Οκτώβριο σε συγχρονισμό με την αμερικανική Fed και πέντε άλλες κεντρικές τράπεζες.

Βάσει τωρινών οικονομικών στοιχείων, η Κίνα συνεισφέρει περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη χώρα στην παγκόσμια ανάπτυξη. Επίσης διατηρεί αξιοσέβαστο μερίδιο της οικονομίας των ΗΠΑ, έχοντας στην κατοχή της αμερικανικά ομόλογα αξιας 652,9 δισ. δολαρίων.

Πάντως και εν μέσω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας έχει αρχίσει να επιβραδύνεται. Το τρίτο τρίμηνο του 2008 η ανάπτυξη «σταμάτησε» στο 9% που ήταν και το χαμηλότερο επίπεδο εδώ και πέντε χρόνια.

Το τέταρτο τρίμηνο οι εκτιμήσεις φέρουν τον ρυθμό ανάπτυξης στο 6,8%, ο βραδύτερος εδώ και 8 χρόνια. Το τεράστιο οικονομικό πακέτο αξίας 4 τρισ. γουάν που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση για την ενίσχυση της οικονομίας της αναμένεται να αμβλύνει κάπως το πλήγμα της εν λόγω επιβράδυνσης.

Σηκωθείτε, «πολίτες του καναπέ» ! ...

Χρήστος Πασαλάρης
Δημοσιογράφος - Άρθρο του στον "Ελεύθερο Τύπο" - 15/1/2009

Φτάσαμε, λοιπόν, στο κορύφωμα της εισηγμένης εγκληματικότητας; Θα βλέπουμε από εδώ και πέρα θεαματικές απαγωγές και αλλεπάλληλες δολοφονίες «επί πληρωμή» νονών της νύχτας; Θα εξοικειωθούμε με τις πολυάριθμες, σχεδόν καθημερινές, ληστείες μετά φόνου ανθρώπων του μόχθου; Θα διαβάζουμε στα «ψιλά» τις αναρίθμητες διαρρήξεις τραπεζών και πυρπολήσεις αυτοκινήτων και βανδαλισμούς εκκλησιών; Θα αδιαφορήσουμε μπροστά σε αυτό τον παράξενο εναρμονισμό κοινού εγκλήματος, αναρχικής δραστηριότητας και αναγεννημένης τρομοκρατίας;

Ελέω κακώς εννοούμενης προοδευτικότητας, η δόλια πατρίδα, η πάλαι ποτέ ασφαλέστερη χώρα της Ευρώπης, άνοιξε τα σύνορα της από τη δεκαετία του '90 στην ξένη εγκληματικότητα και πλημμύρισε από κακοποιούς. Οι «πολίτες του καναπέ» διπλοκλειδώνουν πόρτες και παράθυρα, απολαμβάνουν τους «γλυκούληδες» των καναλιών και υποδέχονται τον κακοποιό που σκαρφαλώνει από τη βεράντα ικετεύοντας τον: «Προς Θεού, πάρε ό,τι βρεις, μόνο μη με σκοτώσεις»!

Σε κάθετη διαφωνία με τους «γουρλομάτηδες» των καναλιών που ενοχοποιούν την Αστυνομία ως μοναδική υπεύθυνη για την ασυδοσία των κακοποιών, πιστεύω ότι η εγκληματικότητα είναι, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, εισηγμένη, όπως και τα 300.000 καλάσνικοφ. Και ότι τα «κατορθώματα» των ελληνομαθών μαφιόζων οφείλονται εν πολλοίς και στην παθητικότητα των Ελλήνων πολιτών που, αντί να συνεργάζονται με την Αστυνομία και να την ενημερώνουν για οτιδήποτε παράξενο παρατηρούν στη γειτονιά τους (όπως κάνουν όλοι οι Ευρωπαίοι), αντί να αντιστέκονται στον άγουρο κακοποιό (που αργά ή γρήγορα θα εξελιχθεί σε επαγγελματία), γκρινιάζουν εναντίον πασών των εξουσιών, από κοινού με τους «γουρλομάτηδες» των καναλιών.

Ποιοι πολίτες; Αυτοί που οι πατεράδες τους αντιστάθηκαν παλικαρίσια σε τρεις κατακτητές και έκαναν τον Τσόρτσιλ να γράψει ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»!...

Όσο για την τρομοκρατία, θα εξαλειφθεί όταν οι «πολίτες του καναπέ» και των νυκτερινών απολαύσεων αποφασίσουν να θεωρούν δικά τους παιδιά τους αστυνομικούς και όταν τολμήσουν να πιάσουν από το αφτί τα παλιόπαιδα που σημαδεύουν «μπάτσους» με τις πέτρες, καίνε σημαίες και μαγαρίζουν αγάλματα εθνικών ηρώων και εικόνες αγίων. Ας έχουμε, λοιπόν, το θάρρος να καταλογίζουμε και στον εαυτό μας όσες ευθύνες μάς αναλογούν, σε πείσμα των «γουρλομάτηδων» που θέλουν τον πολίτη κολλημένο στον καναπέ, άβουλο και έρμαιο των διαφημίσεων τους ! ...

Chevrolet Camaro - Η επιστροφή του θρύλου

Σπύρος Ρέκκας
Άρθρο του στο περιοδικό "Έψιλον"

Η Σεβρολέ Καμαρό επιστρέφει στην ευρωπαϊκή αγορά με αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά και υψηλή ιπποδύναμη. Η νέα Καμαρό διαθέτει στιβαρό, χαμηλωμένο αμάξωμα, ενώ οι αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία παραπέμπουν στο αρχικό πρωτότυπο.

Η προσοχή στη λεπτομέρεια και η επίτευξη μιας ισορροπίας μεταξύ παραδοσιακών και σύγχρονων στοιχείων χαρακτηρίζει το εσωτερικό του νέου αυτοκινήτου. Τα δύο στρογγυλά όργανα σε βαθιές τετράγωνες υποδοχές παραπέμπουν στις κλασικές Καμαρό. Αυτή η επιλογή δημιουργεί αντίθεση με το πακέτο φωτισμού του εσωτερικού χώρου, που χρησιμοποιεί προηγμένη τεχνολογία φώτων LED. Λεπτομέρειες, όπως χρωμιωμένα χειριστήρια, ματ επιφάνειες και υφασμάτινα ή ακρυλικά τμήματα υψηλής ποιότητας, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός πολυτελούς εσωτερικού χώρου. Η ομάδα των οργάνων στην κεντρική κονσόλα προέρχεται από την Καμαρό του 1969, αλλά τώρα διαθέτει σύγχρονο κρυφό φωτισμό LED.

Η ισχύς για να κινηθεί γρήγορα το μεγάλο αμάξωμα προέρχεται από έναν θηριώδη κινητήρα V8 6.200 κ.εκ. Η απόδοσή του φθάνει τους 422 ίππους και η ροπή ξεπερνά τα 56 χλγμ. Συνδυάζεται με εξατάχυτο μηχανικό κιβώτιο είτε με εξατάχυτο αυτόματο κιβώτιο. Η κίνηση μεταδίδεται στους πίσω τροχούς. Το μοτέρ, που χρησιμοποιείται και στην Κορβέτ, έχει κυλινδροκεφαλές υψηλής ροής για καλή ροπή στις χαμηλές στροφές και άφθονη ισχύ στις υψηλές.

Όταν συνδυάζεται με εξατάχυτο αυτόματο κιβώτιο, η ισχύς περιορίζεται στους 400 ίππους. Το σύστημα ενεργού διαχείρισης καυσίμου (Active Fuel Management) συμβάλλει στην οικονομία καυσίμου, καθώς δίνει τη δυνατότητα στο μοτέρ να λειτουργεί μόνο με τέσσερεις κυλίνδρους σε συνθήκες ελαφρού φορτίου. Στον στάνταρ εξοπλισμό περιλαμβάνονται το ηλεκτρονικό σύστημα ελέγχου ευστάθειας και το σύστημα ελέγχου πρόσφυσης.

Έξτρα προσφέρεται ένα αγωνιστικό/σπορ πρόγραμμα, που αλλάζει τις ρυθμίσεις στον κινητήρα, στο κιβώτιο ταχυτήτων, στις αναρτήσεις και στο σύστημα διεύθυνσης. Έτσι, οι τυχεροί κάτοχοι της νέας Καμαρό έχουν τη δυνατότητα να δοκιμάσουν τις επιδόσεις της σε πίστες, οδηγώντας με ασφάλεια.

Η έκδοση με το εξατάχυτο μηχανικό κιβώτιο περιλαμβάνει μια λειτουργία ελέγχου εκκίνησης (Launch Control) για ταχύτερες επιταχύνσεις από στάση. Τα μεγάλα αεριζόμενα δισκόφρενα (μπροστά 355/πίσω 365 χιλ.) και οι τετραπίστονες αλουμινένιες δαγκάνες της Brembo φροντίζουν για την επιβράδυνση του αυτοκινήτου. Έχουν τις κατάλληλες προδιαγραφές για να αντέχουν τη σκληρή χρήση στην πίστα. Η εμπρός ανάρτηση χρησιμοποιεί μια διάταξη γονάτων πολλαπλών συνδέσμων. Η ανεξάρτητη πίσω ανάρτηση είναι απομονωμένη από το πλαίσιο, για να περιορισθούν οι θόρυβοι.

Η νέα Καμαρό παρέχει υψηλά ποσοστά ασφάλειας στους επιβάτες της. Ο εξοπλισμός ασφαλείας, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει και πλήρες σετ αερόσακων.

Οι πίνακες κατάταξης και η ευρωπαϊκή απάντηση

Αθανάσιος Κυριαζής
Καθηγητής, Ειδικός Γραμματέας Ανώτατης Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 7/12/2008

Κάθε χρόνο βλέπουν το φως της δημοσιότητας διάφορες κατατάξεις των πανεπιστημίων.

Κάποιες αφορούν συγκεκριμένες χώρες, όπως η περίφημη κατάταξη του Carnegie που αφορά τα αμερικανικά ιδρύματα (Carnegie Classification, 2006). Περισσότερο γνωστές όμως είναι η παγκόσμια κατάταξη της Σανγκάης που αφορά τα 500 καλύτερα πανεπιστήμια και των «Times» που αφορά τα 200 καλύτερα παγκοσμίως καθώς και τα 200 καλύτερα στην Ευρώπη.

Και στις παγκόσμιες κατατάξεις αλλά και στην ευρωπαϊκή των «Times» τα αγγλοσαξονικά πανεπιστήμια φαίνεται να υπερτερούν. Αυτό έχει να κάνει, μεταξύ άλλων, και με την υιοθέτηση συγκεκριμένων κριτηρίων που τα ευνοούν. Η κατάταξη της Σανγκάης, για παράδειγμα, εξετάζει κυρίως το ερευνητικό έργο των πανεπιστημίων, δηλαδή πόσοι απόφοιτοι ή διδάσκοντες παίρνουν βραβείο Νομπέλ, τα ερευνητικά προγράμματα και τις δημοσιεύσεις των καθηγητών και του ερευνητικού προσωπικού, καθώς και τις αναφορές σε αυτές (citations). Η κατάταξη των «Times» λαμβάνει υπόψη, επιπλέον, τη γνώμη και αξιολόγηση των εργοδοτών και των φοιτητών.

Στην Ευρώπη υπάρχει μεγάλος προβληματισμός σχετικά με τους στόχους που εξυπηρετεί και τις εντυπώσεις που δημιουργεί μια τέτοιου είδους κατάταξη, ειδικά μετά την τεράστια επικοινωνιακή απήχηση που αυτή έχει. Αν υποθέσουμε ότι οι κατατάξεις αυτές εξυπηρετούν την κινητικότητα των διεθνών φοιτητών, τότε αυτοί μάλλον θα κατευθύνονται προς τις αγγλοσαξονικές χώρες.

Γι' αυτό και η Κίνα έχει θέσει ως στρατηγικό στόχο της εκατό πανεπιστήμια της να βρίσκονται ανάμεσα στα πεντακόσια καλύτερα ως το 2025.

Η Ευρώπη δεν θα μπορούσε να μην αντιδράσει σε όλα αυτά. Έτσι, ύστερα από πρωτοβουλία της γαλλικής Προεδρίας της ΕΕ και με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι ένα διεθνές συνέδριο για να καθοριστεί ένα ευρωπαϊκό μοντέλο χαρτογράφησης των ΑΕΙ που θα εξυπηρετεί την κινητικότητα των φοιτητών σύμφωνα με τις προτιμήσεις και τις προσωπικές τους ανάγκες.

Στην καρδιά του ευρωπαϊκού μοντέλου βρίσκεται η διασφάλιση της ποιότητας της ανώτατης εκπαίδευσης σύμφωνα με τα κοινά ευρωπαϊκά κριτήρια, όπως αυτά αποφασίστηκαν από τις 46 χώρες που συμμετέχουν στη διαδικασία της Μπολόνια. Η Ευρώπη έχει ανάγκη από μια χαρτογράφηση των ΑΕΙ που θα βασίζεται στην πραγματική απόδοση των πανεπιστημίων και όχι στη φήμη τους, καθώς και στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού - διδακτικού τους έργου που εμπλουτίζεται και από τα τελευταία επιτεύγματα της έρευνας.

Στην Ελλάδα γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια για την ανάπτυξη ενός ανοικτού, εξωστρεφούς και ποιοτικού πανεπιστημίου και ΤΕΙ. Εκτός από την αξιολόγηση των ΑΕΙ που βρίσκεται σε εξέλιξη, το νέο θεσμικό πλαίσιο για τις μεταπτυχιακές σπουδές δίνει την ευκαιρία στα ελληνικά ΑΕΙ να ωφεληθούν πολλαπλά από τις διεθνείς συνεργασίες και να γίνουν γνωστά στο εξωτερικό.

Ο υπερδανεισμός των πολιτών και οι εισπρακτικές εταιρείες

Δημήτρης Γαρούφας
Δικηγόρος, συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Παρόν" - 28/12/2008


Έγινε πριν από μερικούς μήνες συζήτηση στη Βουλή για το θέμα της υπερχρέωσης των ελληνικών νοικοκυριών, τους πολλούς πλειστηριασμούς ακινήτων οφειλετών κ.λπ., ενώ στη διάρκεια της συζήτησης παρουσιάστηκαν στοιχεία από κόμματα της αντιπολίτευσης, από τα οποία προέκυπτε ότι ο δανεισμός των νοικοκυριών ήταν στο 12,5% του ΑΕΠ το 2000, αλλά το 2007 άγγιξε το 45% του ΑΕΠ (βέβαια τα στοιχεία αμφισβητήθηκαν από την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών).

Γι' αυτό το ζήτημα, έγκαιρα και με ευρύτερη διάσταση του θέματος, με εισήγησή μου, ως προέδρου τότε, είχε εκδώσει ψήφισμα ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης στις 16-11-06 με αφορμή σχετική δήλωση του επίτροπου της ΕΕ για οικονομικά και νομισματικά θέματα κ. Αλμούνια, ο οποίος είχε επισημάνει το πρόβλημα. Είχαμε επισημάνει τότε στο ψήφισμα του ΔΣΘ ότι υπάρχει υπερδανεισμός των Ελλήνων πολιτών από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα με επιτόκια (ιδιαίτερα στα καταναλωτικά δάνεια και στις πιστωτικές κάρτες) υπερδιπλάσια των επιτοκίων που ισχύουν σε άλλες χώρες της ΕΕ (αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που δυστυχώς δεν αναδείχθηκε στη συζήτηση στη Βουλή, ότι δηλαδή οι ελληνικές τράπεζες εισπράττουν για καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτε επιτόκια που ξεπερνούν μερικές φορές το 15%, ενώ σε άλλες χώρες της ΕΕ με ίδιες συνθήκες, ίδιο πληθωρισμό κ.λπ. τα επιτόκια κινούνται στο 7-8%).

Πέραν αυτών έχουμε παραπλανητικές διαφημίσεις που ωθούν τους πολίτες σε άκρατο καταναλωτισμό με τα εορτοδάνεια και τα δάνεια των διακοπών, αλλά και σε συμβάσεις με αμφίβολης νομιμότητας -ή και καταχρηστικούς- όρους, που «δένουν» κυριολεκτικά τους πολίτες, οι οποίοι αισθάνονται ανήμποροι να αντιδράσουν, δεδομένου ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει ακόμη οργανωμένο καταναλωτικό κίνημα όπως σε άλλες χώρες της ΕΕ. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα κι εδώ βρίσκεται ο ρόλος της Πολιτείας που πρέπει να εποπτεύει και να θέτει κανόνες ...

Είχαμε επισημάνει τότε και το πρόβλημα των εισπρακτικών εταιρειών που ξεπερνούν τα όρια της νομιμότητας και με τη δράση τους συμπεριφέρονται απαξιωτικά για τον πολίτη ισοπεδώνοντας την προσωπικότητά του. Έχουμε περιπτώσεις τηλεφωνικών οχλήσεων σε αργίες, σε ακατάλληλες ώρες, γνωστοποίηση προσωπικών δεδομένων σε συγγενικά πρόσωπα και εκτόξευση έμμεσων απειλών για εκποίηση περιουσιακών στοιχείων ως μορφής πίεσης για εξόφληση οφειλών...

Δυστυχώς για τον μέχρι τώρα τρόπο λειτουργίας των εισπρακτικών εταιρειών, θα έπρεπε να ντρέπεται και το ελληνικό Κοινοβούλιο αλλά και οι ελληνικές τράπεζες που εκτίθενται από τον τρόπο που λειτουργούν οι θυγατρικές-εισπρακτικές εταιρείες τους (γιατί όλες, σχεδόν, έχουν κι από μία θυγατρική-εισπρακτική εταιρεία). Είχαμε κοινοποιήσει τότε στην Εισαγγελία το ψήφισμα αλλά και στην Πολιτεία, ζητώντας από μεν την Πολιτεία ενεργοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών, από δε την Εισαγγελία να ερευνήσει το σύννομο της λειτουργίας των εισπρακτικών εταιρειών. Δυστυχώς δεν έγινε τίποτα τότε, εκτός από το γεγονός ότι πέρσι ο Συνήγορος του Καταναλωτή με την έκθεσή του επιβεβαίωσε την ύπαρξη του προβλήματος και η έκθεσή του ήταν καταπέλτης και για το θέμα της υπερχρέωσης των ελληνικών νοικοκυριών αλλά και για τον τρόπο που λειτουργούν οι εισπρακτικές εταιρείες, ενώ επακολούθησαν καταγγελίες από τον ΔΣΑ, από το δευτεροβάθμιο όργανο των δικηγορικών συλλόγων, αλλά και οργανώσεις καταναλωτών.

Είναι παρήγορο το γεγονός ότι η κυβέρνηση της χώρας, δια του αρμοδίου υπουργού, κατέθεσε νομοσχέδιο που αντιμετωπίζει τα προβλήματα που δημιουργούσαν με τη λειτουργία τους οι εισπρακτικές εταιρείες. Οι διατάξεις του νομοσχεδίου, έστω και με καθυστέρηση, θέτουν φραγμούς στις αυθαιρεσίες των εισπρακτικών εταιρειών και θα προστατεύεται πλέον ο πολίτης, ενώ σίγουρα αποτελεί θετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης που οφείλουμε να εξάρουμε, αν και αυτή η πρωτοβουλία θα έφερνε καλύτερο αποτέλεσμα αν είχε γίνει πριν από 1-2 χρόνια. Και είναι θετικό επίσης το γεγονός ότι ο αρμόδιος υπουργός κ. Φώλιας κάλεσε τις τράπεζες να απαλείψουν από τις συμβάσεις δανείων τους όρους που με δικαστικές αποφάσεις κρίθηκαν καταχρηστικοί, αλλά νομίζω ότι πρέπει να γίνει πιο εμφανής ο έλεγχος, με στόχο την προστασία των πολιτών, ενώ επίσης επισημαίνω ότι σε θετική κατεύθυνση, σε ό,τι αφορά την προστασία των δανειοληπτών και των πολιτών γενικότερα, είναι και οι διατάξεις του νόμου 3714/2008 (προστασία δανειοληπτών και άλλες διατάξεις) που επέφεραν αλλαγές στη διαδικασία των πλειστηριασμών.

Τελειώνοντας επισημαίνω ότι η διεθνής οικονομική κρίση στα προσεχή χρόνια θα φέρει δυσάρεστες παρενέργειες και στη χώρα μας, γι' αυτό επιβάλλεται από την Πολιτεία διαρκής επαγρύπνηση και εγρήγορση των ελεγκτικών μηχανισμών για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα που σίγουρα θα υπάρξουν, για να απαλυνθούν και ελαχιστοποιηθούν οι παρενέργειες και να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη.

Υπέροχοι Τροπικοί

Νίκος Μπακουνάκης
Δημοσιογράφος - Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 7/12/2008

Περισσότεροι από 12.000 άνθρωποι επισκέφθηκαν στις 28 Νοεμβρίου το Μουσείο Μπρανλί στο Παρίσι, στις όχθες του Σηκουάνα, ένα από τα καινούργια μουσεία της γαλλικής πρωτεύουσας, για τις ειδικές εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν εκείνη την ημέρα με την αφορμή των 100ών γενεθλίων του ανθρωπολόγου και εθνολόγου Κλοντ Λεβί-Στρος. Πραγματική κοσμοσυρροή για έναν επιστήμονα ο οποίος άνοιξε πολύ ενωρίς τον δρόμο για τη γνωριμία μας με τον «άγριο», τον «άλλο», τον «διαφορετικό», τελικά για τη γνωριμία μας με την ουσία του ανθρώπινου.

Ο Κλοντ Λεβί-Στρος μάς έδειξε, μελετώντας τις τελετουργίες των «απολίτιστων», ότι και οι κοινωνίες των «πολιτισμένων» έχουν ανάγκη από αυτές, ιδιαίτερα σήμερα σε μια εποχή ισοπέδωσης, με συμπτώματα εντονότερα σε κοινωνίες ρηχές σαν τη δική μας.

Επιστήμες που προϋποθέτουν μια κουλτούρα παγκοσμιότητας, η ανθρωπολογία και η εθνολογία δεν είναι τυχαίο ότι αναπτύχθηκαν σε χώρες που υπήρξαν αυτοκρατορίες και που απέκτησαν αποικιακή εμπειρία. Και όχι μόνο αναπτύχθηκαν αλλά γνώρισαν και την υποδοχή. Ισως αυτός είναι ο λόγος που σε χώρες σαν τη δική μας δεν μπορούν να αναπτυχθούν και να αποκτήσουν επιστημονική και κοινωνική αναγνωρισιμότητα επιστήμες όπως η ανθρωπολογία, η κοινωνική ανθρωπολογία κ.ά.

Μπορεί να υπάρχουν σχετικές σχολές και τμήματα στα πανεπιστήμια, αλλά διακρίνονται για την εσωστρέφειά τους, για μια παραγωγή εσωτερικής κατανάλωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο η λαογραφία απέκτησε κοινωνικό ρόλο στην Ελλάδα, ίσως γιατί έδωσε τα στοιχεία συγκρότησης μιας εθνικής ταυτότητας. Όλα τα άλλα φαίνεται ότι δεν τα έχουμε πια ανάγκη.

Άλλωστε είμαστε μια κοινωνία που μένει στον αφρό και που δεν διακατέχεται από την ανάγκη της αυτογνωσίας αλλά ούτε και από την ανάγκη της γνωριμίας με τον άλλο. (Είναι τυχαία τα φαινόμενα ρατσισμού στην Ελλάδα; Η εμφάνιση συμπεριφορών αποκλεισμού;)

Για να ξαναγυρίσω στον Κλοντ Λεβί-Στρος, η εθνολογία ήταν γι' αυτόν ένα είδος κοσμοπολιτισμού. Ο κοσμοπολιτισμός του νομάδα. Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία αλλά παθιάστηκε περισσότερο με την πολιτική και την πολιτική σκέψη. Άρχισε να κερδίζει τα προς το ζην ως καθηγητής σε λύκειο και η αποφασιστική στιγμή της ζωής του ήρθε στις αρχές του 1935, όταν έφυγε για τη Βραζιλία.

Την αναχώρησή του την αφηγείται στο μείζον βιβλίο του Θλιβεροί Τροπικοί. Γύρω στα 1930 άρχισε να διαδίδεται μεταξύ των νεαρών φιλοσόφων ότι υπήρχε ένας κλάδος που τον έλεγαν εθνολογία και που δεν είχε αναγνωριστεί επισήμως, παρ' ότι στο Παρίσι είχε ιδρυθεί Ινστιτούτο Εθνολογίας και το παλιό Εθνογραφικό Μουσείο είχε μετονομαστεί σε Μουσείο του Ανθρώπου.

Οι Θλιβεροί Τροπικοί εκδόθηκαν το 1955. Η υποδοχή ήταν πρωτοφανής. Ο Μισέλ Λερίς, ο Μορίς Μπλανσό, ο Ζορζ Μπατάιγ, ο Ρεϊμόν Αρόν το αγκάλιασαν. Το περιβάλλον των εθνολόγων ήταν πιο συγκρατημένο. Το 1958 εκδόθηκε η Δομική Ανθρωπολογία, ένα βιβλίο που το πρόσεξαν και το σχολίασαν οι φιλόσοφοι, οι κοινωνιολόγοι, οι ιστορικοί. Ακολούθησαν ύστερα από λίγα χρόνια τα επίσης θρυλικά βιβλία Ο τοτεμισμός σήμερα και Η άγρια σκέψη, με την οποία εγκαινιάζεται η μόδα του στρουκτουραλισμού. Ακριβώς λόγω αυτής της μόδας, τις δεκαετίες του'60 και του 70, το όνομα του Κλοντ Λεβί-Στρος συνδέθηκε με τα ονόματα του Φουκό, του Λακάν, του Μπαρτ.

Έλεγε αργότερα ότι αυτό το ανακάτεμα τον εκνεύριζε. Αν τον ένωνε κάτι μ' αυτούς, όπως πάλι ο ίδιος έλεγε, ήταν οι αυταπάτες.

Το 1973 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Στην ομιλία του είχε πει, κάνοντας αίσθηση: «Όταν περνάει κανείς τη ζωή του μελετώντας τις τελετουργίες μακρινών λαών, δεν έχει λόγο να μη σέβεται τις τελετουργίες της κοινωνίας μέσα στην οποία γεννήθηκε και στην οποία ζει». Μεγάλο μάθημα.

Διπλωματία υψηλής πίεσης

Μαριάννα Λεμπρέν
Δημοσιογράφος - Άρθρο στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - 28/12/2008

Όλως περιέργως, ο πρόσφατος τρίτος γύρος των συνομιλιών της Γενεύης, που έφερε τους γεωργιανούς και τους ρώσους ιθύνοντες στο ίδιο τραπέζι και προ των ευθυνών τους για τον πόλεμο του Αυγούστου στη Νότια Οσετια, πέρασε απαρατήρητος. Η πρόοδος σημειώθηκε γιατί οι δυο πλευρές σταμάτησαν τις αλληλοκατηγορίες, ακόμη όμως βρίσκονται πολύ μακριά από μια συμφωνία. Πρόσω ολοταχώς λοιπόν για τον τέταρτο γύρο, σε δυο περίπου μήνες.

Κάπως έτσι λοιπόν φαίνεται ότι η απόφαση των ευρωπαίων ηγετών, επί προεδρίας του Νικολά Σαρκοζί, να αποσυνδέσουν τις διαπραγματεύσεις για τη διαχείριση της ρωσο-γεωργιανής κρίσης από εκείνες για την ανανέωση της εταιρικής σχέσης και συνεργασίας με τη Ρωσία, με άξονα το ενεργειακό, πέτυχε το σκοπό της. Η νωπή σύρραξη χρησιμεύει πλέον ως άλλοθι για τη φυγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς Ανατολάς, ενόσω οι σχέσεις των Κρατών με τη ρωσική εταιρεία Gazprom συνεχίζουν να ακολουθούν την οδό «αλά καρτ».

Έτσι, την περασμένη εβδομάδα από τις εξελίξεις στο μέτωπο του ενεργειακού ξεχώρισε η αναζωπύρωση του «πολέμου για το φυσικό αέριο» ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία, καθώς η δεύτερη χρωστάει στην πρώτη περίπου 2 εκατ. δολάρια, τα οποία δεν αναμένεται να αποπληρώσει άμεσα. Παράλληλα, οι έριδες συνεχίζονται ανάμεσα στον πρόεδρο Βίκτορ Γιούσενκο και την πρωθυπουργό Γιούλια Τιμοσένκο για το ποιος φταίει που η χρίβνια, το εθνικό νόμισμα της Ουκρανίας, έχει καταποντιστεί σε επίπεδα-ρεκόρ από το Σεπτέμβριο.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι Ρώσοι απείλησαν να διακόψουν την παροχή φυσικού αερίου, γεγονός που σήμανε συναγερμό στις Βρυξέλλες, αφού το 80% του ρωσικού φυσικού αερίου διέρχεται από το ουκρανικό έδαφος.

Υπό το φως των παραπάνω, δεν προκαλεί έκπληξη η επίσπευση των διαβουλεύσεων στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την περίφημη «Ανατολική Συνεργασία», η οποία φιγουράρει στις προτεραιότητες της επικείμενης τσεχικής προεδρίας. Η «Ανατολική Συνεργασία», λοιπόν, θα συμπεριλάβει έξι πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, το Αζερμπαϊτζάν, την Αρμενία, τη Γεωργία, τη Μολδαβία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία (υπό την προϋπόθεση ότι ο πρόεδρός της, Αλεξάντερ Λουκασένκο, θα αποκτήσει δημοκρατικά διαπιστευτήρια). Αξίζει να σημειωθεί ότι η σχετική ανακοίνωση της Επιτροπής, στις αρχές Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στη σκιά της συνόδου του ΝΑΤΟ, όπου αναβλήθηκε εκ νέου η προ-ένταξη Ουκρανίας και Γεωργίας.

Διακηρυγμένος στόχος της συμφωνίας είναι η ενίσχυση της συνεργασίας με αυτούς τους εταίρους σε πολλαπλά επίπεδα και με το αζημίωτο, καθώς, σύμφωνα με τη σχετική έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η αναπτυξιακή βοήθεια προς τις έξι χώρες θα τριπλασιαστεί, φτάνοντας τα 1,5 δισ. ευρώ ώς το 2020. Μεταξύ άλλων προβλέπεται η σύσταση ζώνης ελεύθερου εμπορίου αλλά και η διευκόλυνση της κινητικότητας των πολιτών των εν λόγω χωρών προς την Ε.Ε. Γενικά, τονίζεται ότι η προσέγγιση των εταίρων θα διαφοροποιείται, ούτως ώστε κάθε κράτος να προχωρεί με τους δικούς του ρυθμούς.

Με την Τσεχία στο τιμόνι της Ε.Ε. η πρώτη σύνοδος κορυφής για την «Ανατολική Συνεργασία» αναμένεται να πραγματοποιηθεί στην Πράγα, μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2009. Κατά διαβολική σύμπτωση ίσως επισκιαστεί και πάλι από την επόμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Η τελευταία θα λάβει χώρα τον ερχόμενο Απρίλιο στο Στρασβούργο και στο Κελ, στα γαλλογερμανικά σύνορα, οπότε και θα εορταστεί επίσης η 60ή επέτειος της Συμμαχίας, με ειδική συμμετοχή του νέου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το alter ego του Ομπάμα

Μάρω Λεονάρδου
Δημοσιογράφος - Άρθρο της στην εφημερίδα Realnews - 28/12/2008

Αν ο Μπαράκ Ομπάμα είναι από τους νεότερους Προέδρους στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, τότε κατά πάσα πιθανότητα ο άνθρωπος που γράφει τις ομιλίες του, ο Τζον Φαβρό, είναι σίγουρα ο νεότερος προεδρικός λογογράφος σε ηλικία μόλις 27 ετών!

Δίνει σχήμα σε κάθε φράση και πρόταση που αρθρώνει ο Ομπάμα και, από την άλλη, είναι τόσο αρμονική η συνεργασία τους που ο δικός του πολιτικός λόγος χάνεται μέσα στις απόψεις του νέου Αμερικανού Προέδρου. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία.

Το αμερικανικό περιοδικό Time ανακήρυξε τον Ομπάμα «το πρόσωπο της χρονιάς 2008» για τα όσα υποσχέθηκε ότι θα κάνει προκειμένου να αλλάξει τον κόσμο, με αποτέλεσμα να εκλεγεί.

Σημασία ίσως να έχουν τα όσα είπε ο Ομπάμα για να το καταφέρει, οι φλογερές του ομιλίες δηλαδή με την παγκόσμια απήχηση και τα ρίγη συγκίνησης που προκάλεσαν στον πλανήτη. Κι ίσως γι' αυτό, το πρόσωπο πίσω από το πρόσωπο της χρονιάς είναι για φέτος ο Τζον Φαβρό, ή αλλιώς «Φαβς», όπως τον αποκαλούν, επειδή η εμφάνισή του, με το φθαρμένο τζιν και το πουλόβερ, θυμίζει περισσότερο κολεγιόπαιδο και λιγότερο πολιτική φυσιογνωμία στην Ουάσιγκτον.

Μέχρι τη γνωριμία του με τον Μπαράκ, ο Φαβρό ζούσε σε ένα διαμέρισμα μαζί με έξι φίλους στο Σικάγο, ξυριζόταν σπάνια, δεν μαγείρευε ποτέ και έπαιζε βιντεοπαιχνίδια μέχρι τα ξημερώματα.

Τυχαία συνάντηση

Απόλυτα συγχρονισμένοι και στο ίδιο μήκος κύματος, ο Ομπάμα και ο Φαβρό δούλεψαν οι δυο τους από την πρώτη μέρα που συναντήθηκαν τυχαία, το 2004, όταν ο Ομπάμα, νεοεκλεγείς στη Γερουσία, έψαχνε να προσλάβει κάποιον που θα του έγραφε τις ομιλίες του. Ήταν η πρώτη μέρα του Ομπάμα στο γραφείο του και ο Φαβρό μόλις 23 ετών. Μίλησαν για ανώδυνα θέματα, όπως την οικογένεια και το μπέιζμπολ. Και τότε έγινε η πρώτη σοβαρή ερώτηση:

«Ποια είναι η άποψη σου για το γράψιμο ομιλιών;». Σιωπή. Ο Φαβρό είχε εργαστεί στην προεκλογική εκστρατεία του Τζον Κέρι, το 2003, συλλέγοντας αποκόμματα εφημερίδων και το μόνο που είχε στο βιογραφικό του ήταν μια εντυπωσιακή διπλωματική εργασία. Ποτέ δεν είχε σκεφτεί να αναπτύξει κάποια θεωρία για το θέμα. Αυτοσχεδίασε, λοιπόν ...

«Μια ομιλία μπορεί να διευρύνει τον κύκλο των ανθρώπων που θα ενδιαφερθούν να την ακούσουν. Πώς λες στον μέσο άνθρωπο που υποφέρει... "είμαι εδώ, σ' ακούω ... όσο απογοητευμένος κι αν είσαι από τον κυνισμό της πολιτικής ...". Κάπως έτσι μπορούμε να κινηθούμε, απλά δώστε μου την ευκαιρία» ! Και ο Ομπάμα του την έδωσε.

Δύο εκδοχές

Οι ομιλίες που έγραψε γι' αυτόν ο Φαβρό έγραψαν τη δική τους ιστορία και ο Ομπάμα εξελέγη 44ος Πρόεδρος, εν μέρει και εξαιτίας του περιεχομένου τους.

Το βράδυ των εκλογών είχε γράψει δύο ομιλίες, μία για τη νίκη και άλλη μία για ενδεχόμενη ήττα.

Όταν ο Ομπάμα εξασφάλισε και την πολιτεία της Πενσυλβάνιας, κάλεσε τον Φαβρό για να τελειοποιήσουν την ομιλία της νίκης.

Ήταν το επισφράγισμα δεκαοκτώ μηνών διαρκούς και κοπιαστικής εργασίας, με καθημερινές ομιλίες που έπρεπε να παρακολουθούν τις εξελίξεις εν μέσω οικονομικής κρίσης, αλλά και τις δημοσκοπήσεις. «Ήταν κόλαση», λέει τώρα ο Φαβρό.

Τις εβδομάδες που έρχονται ο νεαρός συγγραφέας θα μετακομίσει μαζί με το επιτελείο του στον Λευκό Οίκο.

Ίσως να χρειαστεί να προσλάβουν και κάποιους νέους, που θα γνωρίζουν περισσότερα για την εξωτερική πολιτική. Σίγουρα, θα πρέπει να προσαρμοστούν και στο τυπικό της Ουάσιγκτον.

Όσο για το μέλλον ... Κάποια στιγμή, λέει ο νεαρός ταλαντούχος συγγραφέας, θα εγκαταλείψει την πολιτική! Κι ίσως τότε γράψει σενάρια ή ακόμη και βιβλία. Με τέτοια προϋπηρεσία ... σίγουρα θα είναι πετυχημένα !

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο ...

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 4 - Δεκέμβριος 2008


Πολύς λόγος γίνεται τώρα τελευταία για τη γειτονιά. Δεκάδες blogs από όλη την Ελλάδα εξάρουν το ρόλο της γειτονιάς, αναφέρονται με νοσταλγία σε αυτή, προσπαθούν να παρασύρουν τους αναγνώστες στην έννοια, τη φύση αλλά κυρίως στη σημασία που έχει η γειτονιά για μια κοινωνία. Με γλαφυρές απεικονίσεις, πλούσιο «τσιγκελωτό» λεξιλόγιο και μπόλικη δόση υπερβολής, οι άνθρωποι που ενεργοποιούνται μέσα στη blogόσφαιρα αναζητούν κάθε μέρα και περισσότερο την αναβίωση της «παλιάς καλής γειτονιάς», εκείνου του συνεκτικού δεσμού κάθε κοινωνίας που έχει χαθεί εδώ και χρόνια στις μεγαλουπόλεις και που πια κινδυνεύει να χαθεί και από τα χωριά της χώρας μας, τους τελευταίους φύλακες των ηθών, των παραδόσεων και γενικά των όσων χάνουμε καθώς βυθιζόμαστε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της άκρατης κατανάλωσης και του πλήρους «εαυτουλισμού».

Ήταν λογικό, για όσους ασχολούνται, αυτή η νοσταλγία να ξεκινήσει μέσα από το διαδίκτυο. Άλλωστε το διαδίκτυο στις αρχές του 1990 κάπως έτσι ξεκίνησε στην Ελλάδα με τα blackboards και τις BBS βάσεις όπου οι τεχνολογικά προωθημένοι έδιναν ραντεβού για μια ηλεκτρονική «καλησπέρα». Τότε, αυτό φάνταζε σαν ένα τεχνολογικό θαύμα, μια αχτίδα προόδου πριν το Big Bang του Διαδικτύου που συντελείται στις μέρες μας. Τότε οι χρήστες γνωρίζονταν μεταξύ τους πολύ καλά, όχι με τα nickname (ψευδώνυμα) τους αλλά με τα κανονικά τους ονόματα. Ήταν τόσο λίγοι οι χρήστες που κάθε νέος στην παρέα γινόταν «γεγονός» που ήθελε και ο ίδιος να ανακοινώσει με τα πραγματικά του στοιχεία. «Είμαι ο Βρασίδας ο Κατσαβίδας και σας λέω καλησπέρα μέσα από το modem μου», πανηγύριζε ο νέος της παρέας της BBS θεωρώντας ότι συμβάλει και αυτός από την πλευρά του στην ανάπτυξη του διαδικτύου, του νέου κόσμου του internet που ανοιγόταν τότε μπροστά μας.

Τα πράγματα σταδιακά όμως άλλαξαν. Το διαδίκτυο εξελίχθηκε, μεγάλωσε, γιγαντώθηκε και έγινε χαοτικό. Όπως συμβαίνει στην καθημερινότητά μας, έτσι και σε αυτό παρεισέφρησαν όλα τα κουμάσια και άρχισαν τα όργανα, για τα οποία θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Η ανωνυμία της τεράστιας πολυκατοικίας, της Κυψέλης, του Βύρωνα, της Αθήνας, του κόσμου, επικράτησε και στο διαδίκτυο. Μαζί της επικράτησε και η «αρρώστια» της διχασμένης προσωπικότητας. Έτσι, ο Βρασίδας έγινε κατά καιρούς «Terminator», «Sexy Dancer», «Ιππότης της Ασφάλτου» και στις μεγάλες μοναξιές του «Dolores» ή «Pamela».

Και η κοινωνία άλλαξε. Έγινε αυτιστική, φοβική, απέκτησε σύνδρομα, αγρίεψε και έκλεισε τον καθένα μας στο σπίτι του, να κυνηγά το όνειρο με τα πολλά φράγκα, την Cayenne και την super ξανθιά σεξοβόμβα στο διπλανό κάθισμα. Τελικά, πολλοί έμειναν με τις κομμένες πιστωτικές κάρτες, τα δυσβάσταχτα δάνεια, δυο τρία διαζύγια, μια τουλάχιστον διαμαρτυρημένη διατροφή και έναν υπολογιστή που πρόλαβαν να σώσουν από την τελευταία κατάσχεση. Δεν μιλάμε για το όλον της κοινωνίας αλλά δε μιλάμε και για καμία ασήμαντη μειοψηφία.

Αυτή την εποχή βρισκόμαστε κάπου στη μέση του δρόμου, έχοντας διανύσει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και ενθουσιασμό τη διαδρομή και έχουμε πέσει σε περίσκεψη για τα όσα δεν είδαμε γύρω μας στο δρόμο μέχρι εδώ.

Δεν φταίει όμως μόνο ο κόσμος για το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Φταίνε και άλλοι παράγοντες (ας ψάξει ο καθένας τους δικούς του).

Μιλάγαμε για το σύγχρονο αίτημα των blogs, τη γειτονιά. Μια έννοια που φαντάζει πολύ πιο εύκολα προσεγγίσιμη μέσα από το διαδίκτυο και έρχεται φυσιολογικά στο νου κάθε χρήστη του internet, καθώς το ίδιο το διαδίκτυο από μόνο του είναι μια μεγάλη γειτονιά. Friends στο Facebook, contacts στο MSN, video κλήσεις στο Skype, visitors στα blogs, pervasive networking, networking grids, social networking και τόσα άλλα δίνουν με ψυχρό μεν, αλλά με ξεκάθαρο δε τρόπο, την αίσθηση της συνάθροισης, του συνδαιτυμόνα, του συνοδοιπόρου σε έναν τεχνολογικό κόσμο. Η φυσιολογική ανάγκη του κάθε blogger να καλέσει κόσμο στο «μαγαζί» του ώστε να μοιραστεί σκέψεις και συναισθήματα, να προβάλλει ιδέες, μηνύματα ή απόψεις, γέννησε εκ νέου τη χαμένη μας διάθεση για «κοινωνική ανακατωσούρα», για κουβέντα, για επικοινωνία, για χαβαλέ ή αντεγκλήσεις, για μικροτσακωμούς ή πειράγματα, για κουτσομπολιό, για ομαδική συντεταγμένη δράση. Όλα αυτά δεν είναι τα αυθεντικά στοιχεία μιας γειτονιάς ;

Φαίνεται ότι το διαδίκτυο που στην αρχή του επηρεάστηκε ως προς τη λογική του από την ίδια την κοινωνική δομή, γίνεται σήμερα η βασική πηγή ανατροφοδότησης της κοινωνικής μας συνείδησης, βάζοντας όμως στο μίγμα τα δικά του χαρακτηριστικά, αλλοιώνοντας σημαντικά την πρωτογενή έννοια.

Την ίδια ώρα, η non-virtual κοινωνία, η κανονική μας κοινωνία δηλαδή, έχει απομακρυνθεί πολύ από όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν μια υγιή γειτονιά. Δε θα ήταν παράλογο να χαρακτηρίσουμε ως «γειτονιά» ένα σύνολο κτισμάτων που συνδέονται μεταξύ τους μέσω του αποχετευτικού συστήματος, ή ένα σύνολο ανθρώπων που απλώς γνωρίζουν μεταξύ τους ο ένας την ταχυδρομική διεύθυνση του άλλου ;

Δύο είναι οι βασικοί πυλώνες μιας γειτονιάς. Η οικογένεια και οι φίλοι. Η οικογένεια γιατί αποτελεί την απαρχή της κοινωνικοποίησής μας και οι φίλοι γιατί μπορεί στο Facebook να έχεις καμιά πεντακοσαριά φίλους, αλλά δεν θα τους βάλεις και όλους στο σπίτι σου. Φίλους καλούς στη ζωή του κάνει κανείς πέντε, δέκα, άντε δεκαπέντε. Δύσκολα παραπάνω. Η οικογένεια και οι φίλοι, σε συνδυασμό με την καλή γειτονία, τη συμμετοχή στα κοινά και την παροχή βοήθειας ή την απλή διαπροσωπική σχέση μπορούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες για μια «γειτονιά» έτσι όπως θέλουμε όλοι να τη βιώσουμε αλλά δύσκολα μπορούμε να την περιγράψουμε, και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία της.

Πως όμως θα ξεκινήσουμε να μιλάμε για γειτονιές όταν τα τελευταία 20-25 χρόνια οι μοναδικές έννοιες που κυριαρχούν γύρω μας είναι ο ωφελιμισμός και η κτητικότητα ; Πως θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις «κακές πρακτικές» του διαδικτύου με ανθρώπους που προσλαμβάνουν υπαλλήλους, ώστε να διαχειρίζονται το προφίλ τους στο Facebook και στο Hi5 και να «πουλάνε» καλή εικόνα με στόχο την «τσουβαλοποίηση» των φίλων και την προβολή μιας υψηλής, τεχνητής δημοφιλίας ; Πως θα βγάλουμε από πάνω μας τη συνήθεια που μας επέβαλαν ώστε να έχουμε μνήμη διάρκειας τηλεοπτικού δελτίου ; Πως θα ανοίξουμε την πόρτα μας όταν δε νιώθουμε ασφαλείς ; Πως θα γνωρίσουμε ανθρώπους και θα κάνουμε φίλους όταν πρέπει να μετατρέψουμε την κάθε μας κουβέντα σε 0 και 1 ή να την περιορίσουμε σε 200 χαρακτήρες ;

Σαν πρώτο βήμα ας σκεφτούμε τη συμμετοχή και την αποβολή της απόλυτης διεκδίκησης της προσωπικής βολής μας. Ας ενοχληθούμε λιγότερο από το μπροστινό μας την επόμενη φορά στο σινεμά, ας ποτίσουμε και λίγο πιο έξω από την πόρτα μας το δέντρο του πεζοδρομίου, ας μη μουντζώσουμε την επόμενη φορά στο τιμόνι, ας μη χάσουμε μια εκδήλωση που θα θέλαμε να παρακολουθήσουμε, ας καλέσουμε δυο φίλους να δούμε παρέα μπάλα, ας μην αφήσουμε το παιδί μας να πάει και πάλι μόνο του για ύπνο επειδή έχουμε δουλειά, ας πιούμε ένα κρασί με τη γυναίκα μας πριν πέσουμε αποκαμωμένοι στο κρεβάτι … Γαμώτο … θα προφτάσουμε ; Ή δε μας φτάνει η ώρα ; Μήπως πρέπει να κόψουμε και κάτι ; Μήπως να αρκεστούμε σε λιγότερα ώστε να χαρούμε περισσότερο τη διαδρομή και να μην κοιτάξουμε μετά πίσω μας τα κεριά που έσβησαν ;

Όταν τα βρούμε όλα αυτά, η γειτονιά θα έρθει από μόνη της. Θα γεννηθεί μέσα από τη ζωή μας την ίδια και όχι μέσα από μανιφέστα και προγραμματικές συμφωνίες, όχι μέσα από μια if … then … else …

Τέλος άρθρου και δυστυχώς πάλι όλοι στο σπίτι έχουν πέσει ήδη για ύπνο ……….

Η παράνοια φίμωσε τη Γιορτή

Χρήστος Γιανναράς
Kαθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας
Άρθρο του από το blog του giannaras.wordpress.com - 28/12/2008


Το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε» πνίγηκε φέτος στον απόηχο της λυσσαλέας κραυγής «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Και η «επί γης ειρήνη», η άλλη εκείνη ειρήνη που δεν παραπέμπει στο αμεριμνομέριμνον της καταναλωτικής αποχαύνωσης, αλλά σε ελπίδα νίκης καταπάνω στον θάνατο, απόμεινε λόγος περιθωριακός, διακοσμητικός αισθημάτων. Σαν κάποιες φιοριτούρες της εμπορικής καπηλείας των Χριστουγέννων που απόμειναν στις θρυμματισμένες και καμένες βιτρίνες θυμητάρια βανδαλισμού, καθόλου ίχνη Γιορτής.

Ολοφάνερα πια, άξονας συνοχής της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι η κοινωνούμενη εμπειρική αναζήτηση αλήθειας, δηλαδή «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Δεν είναι η ποιότητα ζωής, δηλαδή η χαρά των σχέσεων κοινωνίας, ούτε ο πολιτισμός που τον χτίζει πάντοτε η ανιδιοτέλεια της αναζήτησης και της σχέσης. Μια αντικοινωνική, απάνθρωπη βία ντύνεται τη λεοντή της δήθεν εξέγερσης για περισσότερη δημοκρατία και μαζί με την παθητικότητα των πολλών μπροστά στην απάτη, στην ανομία, στο έγκλημα, με τραγική την ιδιοτέλεια των μπροστάριδων, δεν αφήνει περιθώρια να ξεμυτίσει έστω υπόμνηση Γιορτής.

Ο λόγος για τα Χριστούγεννα απόμεινε ψίθυρος εντελώς ανίκανος να αναμετρηθεί με τη βροντώδη και ανεξέλεγκτη παράνοια. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για τα χειροπιαστά της καθημερινότητας, να ξεχωρίσουμε τη δημοκρατία από την οχλοκρατία και ανομία, πώς λοιπόν να μιλήσουμε για κοινωνούμενη ψηλάφηση ελπίδας που γεννάει πανηγύρι Γιορτής; Πραγματικά, ο πανικός δεν είναι τόσο από την τυφλή βία, είναι από τον κυρίαρχο στον δημόσιο λόγο (τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες) παραλογισμό, την απροσμέτρητη σύγχυση.

Εξωραΐζουν και ηρωοποιούν σαν «εξέγερση» της νεολαίας τις πολιορκίες αστυνομικών τμημάτων από δεκάχρονα και δεκαπεντάχρονα παιδιά, που μόνο συναισθηματικά (ή με το αφιόνι έντεχνης προπαγάνδας) μπορούν να συνεπαρθούν για κάτι διαφορετικό από τον χαβαλέ. Και με τον ξεσηκωμό των παιδιών θέλουν να καμουφλάρουν τις συντονισμένες (εκ προμελέτης και κατά συρροήν) απόπειρες δολοφονίας αστυνομικών υπαλλήλων από ενήλικες κουκουλοφόρους με λοστούς, τσεκούρια και βόμβες μολότωφ. Ούτε καν απόφαση της θεσμικής δικαιοσύνης δεν ξεμύτισε ποτέ να οριοθετήσει το έγκλημα: οι εξόφθαλμες απόπειρες δολοφονίας εκ προθέσεως προσάγονται στον εισαγγελέα και απαλλάσσονται – οι θεσμοί υποτάσσονται στην απειλή της βίας.

Να δεχθούμε ότι η αφορμή οργής είναι δικαιολογημένη. Οτι υπάρχουν αστυνομικοί που αυθαιρετούν, φτάνουν σε αδικοπραγίες, κάποιοι και σε φόνο. Οτι οι προφανώς ένοχοι δικάζονται μεροληπτικά, τους επιβάλλονται μικρές ή καθόλου ποινές. Ομως γιατρεύεται το κακό με το να προπηλακίζουμε χυδαία όλους ανεξαίρετα όσους βγάζουν το ψωμί τους σαν αστυνομικοί υπάλληλοι; Να προσπαθούμε να τους κάψουμε ζωντανούς, να τους λυώσουμε με λοστούς και τσεκούρια μόνο επειδή φοράνε στολή; Οταν βγαίνει αρχηγός κόμματος ή περιώνυμος σατυρικός σχολιαστής και δικαιώνουν εξυμνητικά τις ωμές απόπειρες δολοφονίας αστυνομικών, ποιος θεσμός μπορεί να συμμαζέψει την παράνοια;

Να δεχθούμε δικαιολογημένη την έκρηξη της συλλογικής οργής. Αλλά, αν αφορμή της οργής είναι συμπεριφορές αστυνομικών που οφείλονται στην κακή τους εκπαίδευση, στην απουσία πειθαρχικού τους ελέγχου, στην κραυγαλέα ανικανότητα της πολιτικής τους ηγεσίας, γιατί να ζητάμε το αποδιοπομπαίο σφάγιο σε μια επαγγελματική τάξη βιοπαλαιστών υπαλλήλων και όχι στους κυρίως υπεύθυνους; Γιατί να εξωραΐζεται ο πρωτογονισμός που καίει καταστήματα, αυτοκίνητα, τράπεζες προκειμένου να εκδικηθεί εγκλήματα αστυνομικών, ναι, απαραδέκτως πολλά, αλλά οπωσδήποτε μεμονωμένα; Για όσους ιατρογενείς θανάτους συμβαίνουν στα νοσοκομεία, είναι λογικό να βγούμε στους δρόμους ουρλιάζοντας «Γιατροί, γουρούνια, δολοφόνοι» και να καίμε την πόλη; Το διανοείται κανείς; Υπάρχει εγκληματικότερος (χιτλερικότερος) ρατσισμός από το μεθοδευμένο συλλογικό μίσος για συγκεκριμένη επαγγελματική τάξη;

Αν φταίει η κυβέρνηση για την εγκληματική συμπεριφορά αστυνομικών και για τις μεθόδους καταστολής της ανομίας, γιατί η οργή των δημοκρατικά ευαίσθητων δεν ξεσπάει σε καταστροφή και πυρπόληση κομματικών γραφείων και κυβερνητικών κτηρίων; Εκφραση ωμής κτηνωδίας θα ήταν και ένα τέτοιο ξέσπασμα, θα είχε όμως κάπως εμφανέστερο λογικό έρεισμα από τη συντριβή, στα τυφλά, του κοινωνικού ιστού της χώρας, το βύθισμά της σε χάος οικονομικό που το πληρώνει πρώτη η φτωχολογιά.

Το σίγουρο είναι ένα: Η κυβέρνηση αποδείχθηκε δραματικά ανίκανη να αναμετρηθεί με το πραξικόπημα της παρανοϊκής βίας. Και η αντιπολίτευση αηδιαστικά ιδιοτελής, με μοναδική έγνοια να ψηφοθηρήσει. Ο πολίτης βρίσκεται παγιδευμένος στο αδιέξοδο ανάμεσα στη φαυλεπίφαυλη ανικανότητα και στον αδίστακτο καιροσκοπικό αμοραλισμό.

Για την ανικανότητα της κυβέρνησης και τη φαυλότητα του δημόσιου βίου την ευθύνη έχει ο πρωθυπουργός. Ομως, το κόμμα του αντιπροσωπεύει τη θεσμική δυνατότητα (δυστυχώς όχι και την πολιτική πραγματικότητα) μοναδικής εναλλακτικής στην άσκηση της εξουσίας αντιπρότασης έναντι του σοσιαλεπώνυμου αμοραλισμού και του συρριζωμένου στη βία μηδενισμού. Αν η ανικανότητα του πρωθυπουργού συμπαρασύρει και το κόμμα του στον πολιτικό καταποντισμό, η ελληνική κοινωνία θα μείνει για άλλα είκοσι χρόνια έρμαιο στον μονόδρομο της αναξιοκρατίας, του συνδικαλιστικού γκανγκστερισμού, της ιδεολογικής τρομοκρατίας, του κράτους, του υποταγμένου στις «κλαδικές».

Δεν μπορεί να μην υπάρχει μέσα στο κυβερνών κόμμα ένας πυρήνας ανθρώπων με συνείδηση της ευθύνης τους για την πατρίδα και επαρκή ανιδιοτέλεια. Ενας τέτοιος πυρήνας οφείλει να θέσει θέμα ηγεσίας και να προκαλέσει την απόσυρση του πρωθυπουργού. Οχι για να ανοίξει ο δρόμος στις φτηνές ορέξεις σπιθαμιαίων έως και κωμικών δελφίνων, άρρενες και θηλυκού γένους. Αλλά για να υποχρεωθεί αυτό το κόμμα, ύστερα από εικοσιεπτά ολόκληρα χρόνια, να αναζητήσει κριτήρια διάκρισης ποιοτήτων, κριτήρια εντοπισμού ηγετικών χαρισμάτων.

Πέντε ολόκληρα χρόνια, το κυβερνών κόμμα απέδειξε ότι δεν διαφέρει σε μεθόδους και σε στόχους από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ιδια αναξιοκρατία, ίδια παθητικότητα απέναντι στον γκανγκστερικό συνδικαλισμό, ίδια αθλιότητα κομματικού κράτους, ίδια ντροπή συνδρόμου κατωτερότητας στην εξωτερική πολιτική. Μοναδική διαφορά το γεγονός ότι ο αμοραλισμός και ο μηδενισμός του κυβερνώντος κόμματος είναι δεύτερο χέρι, απομίμηση συνταγής για δήθεν σίγουρη επανεκλογή, παρακολούθημα φτηνιάρικης εξουσιολαγνείας. Δεν προβλήθηκε σαν ιδεολογική πρωτοπορία και κοινωνική αυταξία. Αν τώρα η αναζήτηση καινούργιου αρχηγού πιθηκίσει και την καταφυγή σε ολίγιστη και κωμική ηγετική επάρκεια για να συνεχίζεται η οικογενειοκρατία στο τεταρτοκοσμικό Ελλαδιστάν, τότε και η προσέλευση του πολίτη στην κάλπη θα είναι πια περιττή.

Δρόμοι της ζούγκλας

Aλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος - Άρθρο του στην εφημερίδα Καθημερινή - 4/1/2009

Μια από τις μεγαλύτερες κατάρες που μας κληροδότησε η δεκαετία του 1980 και τα πρώτα χρόνια του πρωτόγονου πασοκισμού είναι η θεοποίηση της «μαγκιάς» κάτω από έναν ιδεολογικό μανδύα. Μπήκε για τα καλά στην κουλτούρα μας η λογική των καταλήψεων σχολείων και πανεπιστημίων, του κλεισίματος των δρόμων με ασήμαντες αφορμές, η χρήση βίας απέναντι στα όργανα του κράτους, οι καταστροφές στα δημόσια πανεπιστήμια κλπ κλπ.

Αρχικώς θεωρήθηκε ένα «υγιές ξέσπασμα» λόγω της συσσωρευμένης καταπίεσης από τα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας. Εν συνεχεία μεταβλήθηκε σε παράδοση και μπήκε αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς για τα καλά στο DNA μας.

Φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε ποια είναι τα αποδεκτά όρια «επαναστατικής βίας», λες και ζούμε σε μια χώρα που βρίσκεται υπό κατοχή ξένης δύναμης ή σε συνθήκες πραγματικής λαϊκής εξέγερσης. Φτάσαμε ακόμη στο σημείο να συζητάμε αν χρειαζόμαστε πραγματικά αστυνομία και μηχανισμούς ασφαλείας. Και τελευταία καταλήξαμε στην πλήρη κοινωνική αποδοχή και τηλεοπτική ενθάρρυνση του φαινομένου των επιθέσεων από μαθητές σε αστυνομικά τμήματα. Αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει για την ανάγκη κάθε σοβαρής δημοκρατίας να έχει «νόμο και τάξη» αντιμετωπίζεται περίπου ως... χουντικός ή όργανο σκοτεινών κύκλων. Οποιος διαμαρτύρεται για την αναίτια διακοπή μιας παράστασης θεωρείται γραφικός και αποθεώνεται από θιασάρχες που έχουν συμβιβασθεί με ό,τι πιο διεφθαρμένο έχει η ελληνική κοινωνία.

Ορισμένοι προσπαθούν απελπισμένα να βρουν ομοιότητες του πρόσφατου κύματος βίας με γεγονότα των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Πρώτα απ’ όλα, οι εξεγέρσεις εκείνες τις εποχές είχαν αιτήματα και συνθήματα που έμειναν στην ιστορία. Δεύτερον, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές τους σπούδαζαν πραγματικά, μάθαιναν γράμματα και δεν άρθρωναν ένα μηδενιστικό χουλιγκανικό λόγο. Τρίτον, τότε υπήρχε ένα όντως αστυνομικό κράτος, τώρα απλά ένα κράτος που «λιώνει» από ένα επίπεδο κρίσης και πάνω και ζητάει συγγνώμη πριν λειτουργήσει όπως πρέπει να λειτουργεί κάθε κράτος. Οι άνθρωποι που τα έβαζαν τότε με το «σύστημα» το πλήρωναν ακριβά.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Όλοι οι Έλληνες ανακουφίσθηκαν με την πτώση της χούντας, γιατί δεν είχαν πια τον φόβο στη ζωή τους. Θεωρούμε ακόμη πως μετά το 1981 ξεφορτωθήκαμε για τα καλά τον φόβο της βίας, αυτό που ο λαός αποκαλούσε απλά «φόβο του χωροφύλακα».

Τελευταία όμως μια ολόκληρη κοινωνία ζει με έναν διαφορετικό φόβο, για τα μαγαζιά της, τις περιουσίες της, τα πανεπιστήμιά της. Και στη δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχει ούτε ο φόβος της κρατικής βίας ούτε όμως και ο φόβος οιασδήποτε μειοψηφίας θέλει να επιβάλει την αποψή της ή απλά θέλει να κάνει «λίγο χαβαλέ». Οι κοινωνίες σπανίως, και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αλλάζουν με τη μηδενιστική χρήση της βίας ως μέσο επίλυσης κοινωνικών διαφορών. Η δημοκρατία προβλέπει εκλογές, διαδηλώσεις, την κοινωνία των πολιτών και των μη κυβερνητικών οργανώσεων, τη δυνατότητα έκφρασης για αντιεξουσιαστές και αναρχικούς, αλλά δεν έχει χώρο για α λα καρτ χρήση βίας, ούτε από ανεξέλεγκτους ειδικούς φρουρούς ούτε από χούλιγκαν με δανεικές σημαίες. Αν αφήσουμε αυτά τα φαινόμενα να εξελιχθούν, θα μπούμε σε μια περίοδο σκοταδισμού και φόβου. Μια κοινωνία που λύνει τις διαφορές της στον δρόμο, είτε πυροβολώντας έναν 15χρονο στα Εξάρχεια είτε καίγοντας και καταστρέφοντας, αναπόφευκτα θα μοιάζει κάποια ώρα με ζούγκλα.

Εορτασμοί χαμηλών τόνων στην Κούβα

ΑΠΕ - ΜΠΕ 2/1/2009


Η «επανάσταση είναι πιο ισχυρή από ποτέ» παρά το «αρρωστημένο και εκδικητικό μίσος των πανίσχυρων ΗΠΑ», δήλωσε ο πρόεδρος της Κούβας, Ραούλ Κάστρο μιλώντας στην επίσημη εκδήλωση για την 50η επέτειο της ανάληψης της εξουσίας από τον αδελφό του Φιντέλ, η οποία δεν έγινε στην Αβάνα αλλά στο Σαντιάγο και δεν προβλήθηκε, όπως συνηθιζόταν.

«Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει αυτή την περίοδο, το επαναστατικό κίνημα έχει ελάχιστα μετακινηθεί από τις αρχές του, είπε ο 77χρονος Ραούλ, νεώτερος αδελφός του 82χρονου ασθενούντος σήμερα ηγέτη της επανάστασης, ο οποίος δεν εμφανίστηκε σε καμία επίσημη τελετή, συνεχίζοντας την αποχή από δημόσιες εκδηλώσεις που ξεκίνησε με την εγχείρηση στην οποία υπεβλήθη πριν από 2,5 χρόνια.

«Σήμερα, η επανάσταση είναι πιο ισχυρή από ποτέ και δεν απέτυχε ποτέ να υπερασπιστεί τις αρχές της, ακόμη και στις πιο δύσκολες περιστάσεις», είπε ο Ραούλ, ο οποίος φορώντας τη στολή του στρατηγού με τα τέσσερα αστέρια, διακήρυξε ότι «ο σοσιαλισμός δεν υπήρξε αποτυχία». «Αυτή η αλήθεια δεν μπορεί να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο ακόμη και εάν μερικοί έχουν κουραστεί ή έχουν αποκηρύξει την ιστορία, καθώς ξεχνούν ότι η ζωή είναι μία αιώνια μάχη», είπε ο Ραούλ Κάστρο, μιλώντας στο Σαντιάγο, της Νότιας Κούβας, την πόλη, όπου την 1η Ιανουαρίου 1959, ο Φιντέλ από το μπαλκόνι του δημαρχείου, είχε διακηρύξει τη νίκη επί του καθεστώτος του Φουλγένιο Μπατίστα.

Το ακροατήριο των 3.000 προσκεκλημένων χαρακτηρίζεται μικρό σε σχέση με τις μαζικές εορταστικές εκδηλώσεις του παρελθόντος στην πρωτεύουσα Αβάνα και ο μόνος υψηλόβαθμος ξένος αξιωματούχος ήταν ο υπουργός εξωτερικών της Βενεζουέλας, Νικόλας Μαδούρο.

Ο Κάστρο είπε ότι η επαναστατική νίκη ήταν διπλάσια σε αξία γιατί επετεύχθη κόντρα στις ΗΠΑ.

«Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, με λιγότερη ή περισσότερη επιθετικότητα, κάθε αμερικανική κυβέρνηση προσπάθησε να επιβάλει καθεστωτική αλλαγή στην Κούβα αλλά σήμερα πια δεν είμαστε μόνοι σε αυτήν την πλευρά του ωκεανού που βλέπει την αυτοκρατορία», προειδοποίησε ο δεύτερος πρόεδρος μετά την επανάσταση στην Κούβα.

Παράλληλα όμως απηύθυνε προειδοποιήσεις και προς την ηγεσία της χώρας για «τα τραγούδια των σειρήνων του εχθρού» και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η επανάσταση, που «θα μπορούσε να καταστρέψει τον εαυτό της εξαιτίας της διαφθοράς».

«Οι αυριανοί ηγέτες δεν πρέπει να ξεχάσουν ποτέ ότι αυτή η επανάσταση έγινε από τους ταπεινούς και για τους ταπεινούς», είπε ο Κάστρο, ο οποίος ασκεί καθήκοντα προέδρου από τον Ιούλιο του 2006, όταν ο αδελφός του, του παραχώρησε την εξουσία αλλά εξελέγη επίσημα στην προεδρία, τον Φεβρουάριο του 2008.

Μετά από τον Ιούλιο του 2006, η κυβέρνηση δημοσιοποίησε βίντεο από συναντήσεις του Φιντέλ με ξένους ηγέτες αλλά ο ίδιος δεν έχει πραγματοποιήσει δημόσια εμφάνιση και λεπτομέρειες για την ασθένεια του δεν έχουν γίνει ποτέ γνωστές.

Η μόνη παρέμβασή του για τα 50χρονα της επανάστασης ήταν ένας μικρός χαιρετισμός, τον οποίο δημοσίευσε το επίσημο όργανο του κόμματος, η εφημερίδα «Granma»: «Λίγο πριν από την 50η επέτειο του θριάμβου, στέλνω τις ευχές μου στον ηρωικό λαό μας. Φιντέλ Κάστρο Ρουίθ.»