Aλλαγή ή επαναδιαπραγμάτευση της παρακμής;

Χρήστος Γιανναράς
Καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 26/6/2012


Tο λογικά πιθανότερο: Oι πολίτες, που στις 17 Iουνίου ψήφισαν τη N.Δ. και το ΠAΣOK, ζητούσαν απλώς σιγουριά παραμονής στο ευρώ και στην Eυρωπαϊκή Eνωση. Ψήφισαν αντιφάρμακο στον ΣYPIZA, αντίδοτο στο ρίσκο μονομερούς καταγγελίας του Mνημονίου και επιστροφής στη δραχμή. H ψήφος στη N.Δ. και στο ΠAΣOK δεν δόθηκε ούτε στον κ. Σαμαρά ούτε στον κ. Bενιζέλο, δεν δικαίωνε τις σπασμωδικές πολιτικές τους κουφοδοξίες, το όνειδος της ατολμίας τους να αφήνουν άθικτη τη σήψη, τη φαυλότητα, την κραυγαλέα ανθρώπινη ανεπάρκεια μέσα στα κόμματα όπου αρχηγεύουν. Mόνο πολίτες με παθολογική μικρόνοια ή με μαφιόζικη εκδοχή των κομμάτων θα μπορούσαν να παραβλέψουν το ολοφάνερο: Oτι στη σημερινή καταστροφή και στη διεθνή ανυποληψία οδήγησαν τη χώρα οι κυβερνήσεις του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK. Mε αμετανόητους τους αυτουργούς.

Πολύ συνετά, για το κομματικό του συμφέρον, ο ΣYPIZA επέλεξε και επέμεινε στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Tα φληναφήματα περί της ανάγκης να συγκροτηθεί κυβέρνηση «εθνικής συνευθύνης» εγγίζουν τα όρια του κωμικού, όταν εκφέρονται από τον κορυφαίο του αμοραλισμού, τον κ. Bενιζέλο, που συνέπαιξε, σε πρωταγωνιστικούς ρόλους ή ως ένθερμος χειροκροτητής, σε όλα τα εγκλήματα του ανδρεϊκού και του τσοχατζοπουλικού ΠAΣOK. Aλλά και η πρώτη δήλωση του κ. Σαμαρά, για «μια νέα εθνική ενότητα με κατεύθυνση ευρωπαϊκή», κραύγαζε την ίδια κουτοπόνηρη απόπειρα να λειτουργήσει η συνετή εμμονή των Eλλήνων στο ευρώ σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να ξεπλυθεί η δική του προσφορά «προστασίας» σε σάπια και ανίκανα στελέχη ή το ρεζιλίκι της επανασυγκόλλησής του με την παταγωδώς αποδοκιμασμένη κατ’ επανάληψη από τους πολίτες κυρία Θεοδώρα Mητσοτάκη.

Tο πιθανότερο είναι (και θα άξιζε να ερευνηθεί δημοσκοπικά) ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών στην Eλλάδα θέλει μεν παραμονή στο ευρώ και ενεργό μετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά τα θέλει αυτά με τους όρους που θέτει ο κ. Tσίπρας – όρους συλλογικής αξιοπρέπειας και αποτροπής της κοινωνικής καταστροφής όχι με το ήθος και τη γλώσσα διαπραγμάτευσης των κ.κ. Bενιζέλου και Σαμαρά. Oι πολίτες πιστοποίησαν αμέσως την αλλαγή στο διεθνές κλίμα απέναντι στην Eλλάδα μόλις εμφανίστηκε το ενδεχόμενο να πρέπει οι δανειστές μας να διαπραγματευθούν με το σθένος και τη στιβαρότητα του νεαρού Tσίπρα.

Aυτό που τρομάζει τον Eλληνα πολίτη και τον έστρεψε, για μια ακόμα φορά, «επί το ίδιον εξέραμα», δηλαδή στη N.Δ. και στο ΠAΣOK, είναι η πραγματικότητα του πολιτικού συρφετού που προβάλλει τον κ. Tσίπρα ως αρχηγό του. O νεαρός αρχηγός του ΣYPIZA είναι η μεγάλη έκπληξη του ελληνικού πολιτικού βίου στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις – σκαρί ηγέτη, στέρεος, πειστικός, ρεαλιστικός, ευφυής πολιτικός λόγος, ασύγκριτος με τις χιλιοφθαρμένες συμβατικότητες όλων των άλλων κομματικών ηγητόρων. Aλλά ηγείται σε ένα «σχήμα» πιό αναξιόπιστο και από τα εντελώς εξευτελισμένα και φαυλεπίφαυλα σχήματα του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK.

Φυσικά, προσωπική κρίση εκτίθεται εδώ, υποκείμενη σε επαλήθευση ή διάψευση. Aν «Aριστερά» στο πολιτικό λεξιλόγιο σημαίνει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, στοχεύσεις κοινωνικών κατακτήσεων και επιτελικό σχεδιασμό για την πραγμάτωσή τους, τότε η ελλαδική κομματική έκφραση της «Eυρωαριστεράς» σάρκωσε, στην περίοδο της μεταπολίτευσης, την πιο εξαμβλωματική παραποίηση του ονόματός της. Aντιπροσώπευσε ακριβώς την αντιστροφή, το αναποδογύρισμα των όρων κοινωνιοκεντρικής πολιτικής. Λειτούργησε με στοχεύσεις καθαρά συντεχνιακές, με σκοπιμότητες προωθητικής αλληλοϋποστήριξης οπορτουνιστών, στίβος απροκάλυπτου καριερισμού: Tα πανεπιστήμια, οι εκπαιδευτικοί θεσμοί, οι χώροι της τέχνης και της προώθησης του πολιτισμού γνώρισαν μεσαίωνα ολοκληρωτισμού και τρομοκρατίας κάτω από τον ζυγό τ ης «προοδευτικής» Aριστεράς σαράντα ολόκληρα χρόνια.

Eκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη που είχε ο Παπανδρεϊσμός για αριστερό γαρνίρισμα του ηδονοθηρικού λαϊκισμού του, λειτούργησαν ως «η εγγράμματη απόφυση του ΠAΣOK». Kαθιέρωσαν σαν προϋπόθεση της ετικέτας του «προοδευτικού» τον μηδενισμό κάθε «νοήματος» της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης μεταβάλλοντας το ανδρεϊκό δόγμα του «όλα επιτρέπονται» σε απόλυτη κανονιστική αρχή συμπεριφοράς. Tους γνωρίσαμε κατά σύστημα συνηγόρους σε δίκες εγκλημάτων τρομοκρατίας. Yπέρμαχους του «δικαιώματος» των Σκοπιανών να «αυτοπροσδιορίζονται» έστω και βιάζοντας βάναυσα την Iστορία. Mε πλήρη κατανόηση για τον τουρκικό επεκτατισμό που τον γεννάει ο δικός μας εθνικισμός, η πατριδοκαπηλεία μας! Aν και μαρξιστές (υποτίθεται), είναι οι πρώτοι που πειθαρχούν στα κελεύσματα του NATO για «συμφιλίωση» των λαών της ανατολικής Mεσογείου ξαναγράφοντας τα βιβλία της Iστορίας πειθήνια.

Tους ξέρουμε τόσο όσο και το ΠAΣOK ή τη N.Δ., άσκησαν και ασκούν εξουσία στη χώρα. Mας έχουν οδηγήσει στην εμπειρική βεβαιότητα ότι δεν πιστεύουν σε τίποτα, δεν έχουν φραγμούς και αναστολές, ο οπορτουνισμός και αριβισμός τους δεν έχει ιερά και όσια. Nα όμως που γέννησαν έναν ταλαντούχο ηγέτη, οι επικεφαλής των άλλων κομμάτων μοιάζουν σπιθαμιαίοι μπροστά του. Aν η άλλοτε λαϊκή, ελληνοκεντρική παράταξη ή η άλλοτε δυτικόφιλη εκσυγχρονιστική δεν αναδείξουν, σε σύντομο χρονικό διάστημα, υπέρτερο ή ανάλογο ηγετικό ανάστημα, το πολιτικό μέλλον ανήκει στον κ. Tσίπρα. Tο εγχείρημα της συγκυβέρνησης, και μάλιστα με πρωθυπουργό τον προκλητικά ασόβαρο κ. Σαμαρά, δεν μπορεί να επιβιώσει πέρα από ελάχιστους μήνες.

Oι δυνατότητες ιστορικής επιβίωσης του ελλαδικού παρακμιακού κρατιδίου μοιάζει να είναι δύο: Ή κάποια από τις παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις να γεννήσει αρχηγό ή ο κ. Tσίπρας να γεννήσει κόμμα. Oι παραδοσιακές παρατάξεις έχουν υπερβεί και την κλιμακτήριο, εμφανίζονται οριστικά στείρες, ο κ. Tσίπρας μοιάζει να διαθέτει τη φρεσκάδα και ζωτικότητα της πολιτικής γονιμότητας. Θα μπορούσε να συγκροτήσει ένα κόμμα τίμιας και συνεπούς κοινωνιοκεντρικής Aριστεράς, να υπουργήσει τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.

Θα του χαριστεί αυτή η (πάντοτε ανταποκριτική στην ανιδιοτέλεια) χάρη;

Σαρωτική ανασύνταξη

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 26/6/2012


Η μεγάλη οικονομική κρίση της χώρας έχει αλλάξει τον τρόπο που σκεπτόμαστε πολιτικά και κρίνουμε τους ανθρώπους. Με μια φράση έχουν έλθει κυριολεκτικά τα πάνω-κάτω. Ποιος θα πίστευε ότι παραδοσιακοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ θα ψήφιζαν τη Ν.Δ., και μάλιστα με πάθος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια στήριξης της αστικής δημοκρατίας και της παραμονής της χώρας στο ευρώ; Ποιος θα πίστευε ότι θα υπήρχαν αριστεροί συμπολίτες μας που θα άκουγαν με προσοχή τον Αδωνι Γεωργιάδη και θα έλεγαν καλά λόγια γι’ αυτόν; Και, βεβαίως, ποιος θα μπορούσε να προβλέψει ότι πάλαι ποτέ συντηρητικοί ψηφοφόροι έχουν στραφεί για δικούς τους λόγους στον ΣΥΡΙΖΑ; Παλαιότερα, ήξερες όταν έμπαινες σε καφενείο ή σε φιλικό σπίτι ποιος πίστευε τι, ποιος ψήφιζε τι. Υπήρχε, βέβαια, και η μικρή, αλλά κρίσιμη, μάζα του μεσαίου χώρου, η οποία τάχθηκε υπέρ του Κ. Σημίτη και κατόπιν υπέρ του Κ. Καραμανλή και η οποία βρέθηκε, τελευταία, πολιτικά «ορφανή» αν και ψήφισε μαζικά Ν.Δ. στις πρόσφατες εκλογές.

Θα μπορούσε κάποιος να προβλέψει πως όταν τελειώσει το τσουνάμι της κρίσης, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο στο πολιτικό σκηνικό, ούτε από πλευράς προσώπων ούτε από πλευράς πολιτικών σχηματισμών. Είναι, άλλωστε, εντυπωσιακό πώς σχηματισμοί, όπως η Χρυσή Αυγή, άντεξαν και στις δεύτερες εκλογές, πράγμα που ίσως σημαίνει ότι δεν αντανακλούν πρόσκαιρα την οργή της ελληνικής κοινωνίας, αλλά αποτελούν μονιμότερα φαινόμενα.

Αυτό που φαίνεται καθαρά τώρα είναι ότι βγαίνουν στην επιφάνεια με τον πιο έντονο τρόπο τα βαθύτερα ρήγματα της ελληνικής κοινωνίας. Παλαιότερα, τα ρήγματα ανάμεσα στον λαϊκισμό και τον εκσυγχρονισμό, τον εθνικισμό και τον εξευρωπαϊσμό, τη Δύση και την Ανατολή, ήταν έντονα μέσα στα μεγάλα αστικά κόμματα. Στο ΠΑΣΟΚ συνυπήρχαν οι οπαδοί του Οτσαλάν με τους πιο φιλοευρωπαίους και ούτω καθ’ εξής. Το ίδιο συνέβαινε και στη Ν.Δ., όπου η λαϊκή Δεξιά συστεγαζόταν με τη φωτισμένη φιλοευρωπαϊκή. Η κρίση ενεργοποίησε και μεγάλωσε, όμως, τα ρήγματα με τεράστιες παρενέργειες. Το ερώτημα είναι κατά πόσον τα ρήγματα αυτά θα κλείσουν. Η Ελλάδα πήγε μπροστά όποτε κυριάρχησαν σ’ ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα λαμπεροί ηγέτες με άκρως εκσυγχρονιστικές απόψεις, συμπαρασύροντας (με διάφορους τρόπους...) τη μάζα και τις άλλες τάσεις. Μπορεί η Ν.Δ. να ξανακολλήσει όλα τα κομμάτια της Δεξιάς; Μπορεί η Κεντροαριστερά να σχηματίσει μια νέα παράταξη που θα είναι φιλοευρωπαϊκή και εκσυγχρονιστική χωρίς να περιορίζεται η απήχησή της στα σαλόνια των Αθηνών;

Προς το παρόν, το ηγεμονικό ρεύμα στην κοινωνία δεν είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Δεν αναφέρομαι στα νούμερα που δείχνουν βαθύ διχασμό της κοινωνίας, αλλά στη δυναμική που ανέπτυξαν οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις έως τη στιγμή που επικράτησε η λογική και αντελήφθησαν όλοι το πραγματικό διακύβευμα της κρίσης.

Η χώρα δεν θα πάει, πάντως, μπροστά χωρίς σαρωτική ανασύνταξη του πολιτικού της προσωπικού και συστήματος. Το υπάρχον σύστημα φτάνει δυστυχώς στα όρια των πολιτικών του αντοχών και είναι επικίνδυνο να περιμένουμε πολλά από αυτό, ιδιαίτερα σε τόσο κρίσιμη στιγμή όπου η διακυβέρνηση της χώρας μοιάζει με «mission impossible». Η σημερινή Βουλή αποτελεί την τελευταία ίσως ευκαιρία του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού να δώσει λύσεις για τη διαχείριση της κρίσης. Για να δοθεί η επόμενη πολιτική μάχη μεταξύ φιλοευρωπαϊκών και μη δυνάμεων δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως οι πρώτες θα πρέπει να βασιστούν και στην ελπίδα, όχι μόνο στον φόβο. Πράγμα που σημαίνει, με απλά λόγια, πως θα χρειασθεί να ανασυνταχθούν ώστε να μπορούν να πείσουν ότι διαθέτουν τα πρόσωπα και τις δυνατότητες να κυβερνήσουν. Το μόνο βέβαιο, πάντως, πια στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι ότι τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο, απολύτως τίποτα!

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς

Αθανάσιος Έλλις

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 21/6/2012

Ο Αντώνης Σαμαράς αναλαμβάνει πρωθυπουργός της χώρας στην κρισιμότερη περίοδο της μεταπολίτευσης στην οποία κρίνεται η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας και η διατήρησή της στην Ευρωζώνη. Είναι γεγονός πως οι σχέσεις του με τους περισσότερους Ευρωπαίους ηγέτες δεν είναι οι καλύτερες και οι αναμνήσεις από την ιδιότυπη απομόνωσή του στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος είναι νωπές.

Ο νέος πρωθυπουργός πρέπει να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα και να οικοδομήσει άμεσα διαύλους επικοινωνίας και, σταδιακά, σχέσεις εμπιστοσύνης με τους εταίρους που εξακολουθούν να δυσπιστούν καθώς του χρεώνουν, εν μέρει ορθώς, ότι για κομματικά οφέλη επένδυσε στον διαστρεβλωτικό διαχωρισμό ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Ομως, σήμερα, έχοντας παρακολουθήσει με προσοχή την πρόσφατη περίοδο ακυβερνησίας στην Ελλάδα και την αβεβαιότητα που απείλησε την ευρωπαϊκή, και κατ’ επέκταση την παγκόσμια οικονομία, οφείλουν να του αναγνωρίσουν ότι αποτέλεσε τη μόνη εναλλακτική λύση.

Παράλληλα, αν και η κριτική που του άσκησαν κατά την προηγούμενη διετία ήταν βάσιμη, δεν μπορούν να αγνοήσουν την έμφαση που έδινε από την αρχή στην ανάγκη να υπάρξει αναπτυξιακή διάσταση στο μείγμα της πολιτικής που ακολουθείτο, αλλά και την εκ μέρους του υπερψήφιση πολλών νόμων που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση Παπανδρέου, όπως και την υπέρβαση που έκανε τον Νοέμβριο όταν στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου, συμβάλλοντας στη διάσωση της χώρας, και αγνοώντας τη σημαντική εσωκομματική αιμορραγία που εκφράστηκε κυρίως με τη δημιουργία των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Το έργο του κ. Σαμαρά δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Ηγείται ενός διαιρεμένου κόμματος, όπου η εξουσία αποτελεί τον συνεκτικό κρίκο, και μιας τρικομματικής κυβέρνησης, η οποία παρά την προγραμματική συμφωνία που επετεύχθη, εμπεριέχει αντικρουόμενες ιδεολογίες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να προκαλέσουν τριγμούς. Επίσης, τον ακολουθεί η σκληρή πραγματικότητα ότι η Ιστορία έχει καταγράψει ως ποσοστό του Αντώνη Σαμαρά το 18,9%, και είναι σαφές ότι το 29,7% της περασμένης Κυριακής αντικατοπτρίζει τη συσπείρωση των Ελλήνων έναντι του υπαρκτού κινδύνου εξόδου της χώρας από το ευρώ και όχι την αποδοχή και επιβράβευση του ιδίου. Παρά τα δεδομένα αυτά, ο νέος πρωθυπουργός μπορεί και πρέπει να επιτύχει. Σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του κ. Παπαδήμου, που έπεσε θύμα της μαξιμαλιστικής επιμονής των κομμάτων που τη συγκροτούσαν και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση Σαμαρά είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ολιγομελής, πράγμα όχι εύκολο τη στιγμή που στηρίζεται από τρία κόμματα. Ως πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς καλείται να κινηθεί με μετριοπάθεια και ρεαλισμό, αξιοποιώντας όμως ταυτόχρονα τις υπαρκτές ακραίες φωνές της αντιπολίτευσης για να πετύχει το βέλτιστο αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Ταυτόχρονα, οφείλει να αποδείξει με τη συμπεριφορά του ότι έχει αντλήσει διδάγματα από την πολιτική εξορία που βίωσε, να επιδείξει μεγαθυμία και σεβασμό στους αντιπάλους του, να φορέσει τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος όπως το έχει πράξει στο παρελθόν, και να αξιοποιήσει την ομογένεια με την οποία διατηρεί δεσμούς και η οποία διψά να βοηθήσει, με επενδύσεις και όχι μόνο.

Τέλος, και επειδή η οικονομία είναι πρωτίστως ψυχολογία, πρέπει να εκπέμψει άμεσα και για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, ένα ισχυρό θετικό μήνυμα προβάλλοντας προς εταίρους και αγορές τον φιλελευθερισμό της Ν.Δ. και την ειλικρινή επιθυμία του να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις, υλοποιώντας κάποιες εξ αυτών το συντομότερο δυνατόν. Μόνον έτσι θα καταστεί δυνατή η σταδιακή αποκατάσταση της αξιοπιστίας του ιδίου και, κυρίως, της χώρας, που είναι και το ζητούμενο.

Έντιμη συνεργασία

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 20/6/2012


Θα έχουμε, επιτέλους, κυβέρνηση, συγκροτούμενη από τρία κόμματα ευρωπαϊκής προοπτικής, τα οποία -ευτυχώς- έχουν ιδεολογικές διαφοροποιήσεις. Στις αντίξοες συνθήκες, που έχει βυθιστεί η καθημερινότητά μας, καμία «μονοκόμματη» ή «μονοκομματική» πολιτική δεν θα μπορούσε να επιδείξει την ευαισθησία που χρειάζεται η επούλωση των μνημονιακών τραυμάτων όσο η ρεαλιστική σύμπλευση Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ.

Παρά τις πιέσεις των ΜΜΕ, παρά τις χθεσινές «μαντείες» και τις «προφητείες» των δελτίων των οκτώ, οι συναντήσεις, χθες, των ηγετών αλλά και των επιτελών τους δεν αφορούσαν εκείνους που θα κληθούν να ορκιστούν ως υπουργοί. Καταλαβαίνει κανείς γιατί τα ΜΜΕ «επενδύουν» στην τηλεθέαση των προσώπων: Η επιλογή τους είναι σημαντική γιατί αποτελεί το πρώτο δείγμα της έντιμης συνεργασίας των τριών κομμάτων. Σημαντικότερο όμως είναι ότι οι τρεις αρχηγοί δεν επέτρεψαν διαρροές -«για να μη γίνει καμία στραβή», όπως μου είπε ένας εξ αυτών- δουλεύοντας σε ένα πλαίσιο συνευθύνης στα βασικά σημεία που ενώνουν τους χώρους τους, όπου πρέπει να θεμελιωθεί το στέρεο οικοδόμημα της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.

Καίριο σημείο είναι ότι συναποφάσισαν να μην υπάρξουν στην κυβέρνηση πολιτικά πρόσωπα που έχουν προκαλέσει με την πολιτική ή προσωπική τους δημόσια θητεία τους Πολίτες. Να μην υπουργοποιηθούν εκείνοι που συγκρούστηκαν, προπηλάκισαν, ειρωνεύτηκαν την κοινωνία, που έδειξαν αναλγησία, εμφανιζόμενοι μνημονιακότεροι του Μνημονίου. Ακόμη, να μην υπουργοποιηθούν όσοι έχουν φθαρεί από την πολύχρονη παραμονή τους στο κοινοβουλευτικό προσκήνιο ή άλλοι για τους οποίους υπήρξαν, έστω και υπόνοιες, εμπλοκής σε σκάνδαλα που ταλαιπώρησαν το δημόσιο βίο της χώρας.

Μία ανακύκλωση των «γνωστών υπόπτων» είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, μετά τη σκληρή αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου. Θα έδειχνε τουλάχιστον ασέβεια προς τη λαϊκή βούληση, όπως εκφράστηκε από την κάλπη.

Η τριμερής συγκρότηση της κυβέρνησης αποτελεί το πρώτο ουσιώδες μήνυμα προς τους καθημαγμένους Πολίτες αλλά και προς τους εταίρους μας. Είναι άλλο μέγεθος η εκπεφρασμένη βούληση μιας μερίδας του ελληνικού λαού και άλλη βαρύτητα έχει όταν αυτή συγκροτείται από κόμματα με διαφορετικές αφετηρίες, ποικίλους αγώνες, ξεκάθαρες ιδεολογικές αρχές.

Αν στα προηγούμενα προσθέσουμε και το μέγεθος του Υπουργικού Συμβουλίου, νομίζω ότι έχουμε τις περισσότερες ψηφίδες που θα απαρτίζουν την εικόνα της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά: Γιατί δεν θέλουμε να δούμε έναν εσμό υπουργών, υφυπουργών που να ισούται με το ήμισυ των μελών των τριών κομμάτων. Φτάνει πια. Κυβερνήσεις των πενήντα και εξήντα υπουργών και ποικιλώνυμων υφυπουργών ανήκουν στο παρελθόν. Υπουργοί-υφυπουργοί δεν μπορεί να ορίζονται ανά εκλογικές περιφέρειες, σύμφωνα με την προσωπική σχέση τους με την ηγεσία ή με τη θέση που εξελέγησαν στα ψηφοδέλτια. Μια κυβέρνηση τριάντα προσώπων -και σε επόμενη φάση είκοσι δύο- θα είναι το πρώτο μήνυμα της πραγματικής ΑΛΛΑΓΗΣ πολιτικού ήθους που περιμένει ο Πολίτης. Και πρέπει να το έχει τώρα.

Ανοδος

Γιώργος Λακόπουλος
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 11/6/2012

«Ποιο άρθρο των Ευρωπαϊκών Συνθηκών θέτει ως προϋπόθεση τη συμμετοχή στην ευρωζώνη τα Μνημόνια λιτότητας;» αναρωτήθηκε από την Καβάλα ο Αλέξης Τσίπρας. Αρθρο; Κανένα! Οι Συνθήκες στο σύνολό τους το θέτουν. Και το λέει ολόκληρη η ευρωζώνη. Και μερικοί πέρα από την ευρωζώνη. Οπως ο Ομπάμα, ο Κάμερον, ακόμη και ο Πούτιν.

Συνεπώς δεν μπορεί ολόκληρος αρχηγός κόμματος να ισχυρίζεται ότι έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ επειδή θα καταγγείλει το Μνημόνιο μονομερώς δεν μπορεί να υπάρξει γιατί... δεν προβλέπεται. Το αντίθετο συμβαίνει. Ολοι όσοι μιλούν τελευταίως αυτό ακριβώς λένε. Εκτός από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν ότι η χώρα μπορεί να παραβιάζει τους κανόνες της ευρωζώνης αλλά να μην την κουνάει κανείς για... νομικούς λόγους.

Την άνοιξη του 2010 η Ελλάδα διασώθηκε από τη χρεοκοπία χάρη στα δάνεια που εξασφάλισε, υποσχόμενη μεταρρυθμίσεις και δημοσιονομική εξυγίανση. Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν λάθος και απέτυχαν αλλά η σχέση «μεταρρυθμίσεις για δάνεια» δεν αίρεται. Και σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνησή της ήταν υποχρεωμένη να ανακοινώσει από τα τέλη Μαΐου νέο πακέτο μέτρων, ύψους 11 δισ. ευρώ και να επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις. Οι εκλογές απλώς μετέθεσαν αυτή την υποχρέωση.

Στις 18 Ιουνίου συνεπώς θα υπάρχουν επιλογές. Η μία είναι να επιχειρηθεί η επαναδιαπραγμάτευση πλευρών του Μνημονίου αλλά να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις, ώστε να συνεχιστούν και τα δάνεια. Η λιτότητα δεν θα σταματήσει αλλά η χρεοκοπία θα αποτραπεί για δύο, τρία χρόνια. Αν η χώρα εκμεταλλευτεί αυτό το διάστημα με σκληρή δουλειά θα την αποφύγει.

Η άλλη είναι το πακέτο ΣΥΡΙΖΑ: Να αμφισβητηθούν τα χρέη, να καταγγελθεί το Μνημόνιο, να ακυρωθούν οι συναφείς νόμοι, να αναστραφούν οι μεταρρυθμίσεις. Με δυο λόγια να συγκρουστούμε με τους εταίρους, να «ρίξουμε» τους δανειστές, να αυξηθούν τα έξοδα του κράτους και να μειωθούν τα έσοδα. Και παρ' όλα αυτά να παραμείνουμε μέλος της ευρωζώνης, γιατί... κανένα άρθρο δεν προβλέπει το αντίθετο.

Αραγε γνωρίζει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κανένα άρθρο των Συνθηκών που να υποχρεώνει τους άλλους να μας δανείζουν; Η ρητορική «δεν μας κουνάει κανένας» που υιοθετεί ασυλλόγιστα τον οδηγεί σε αυτό που θα έλεγε η αμερικανίδα ηθοποιός Ρίτα Μέι Γουέστ: «Ανεβαίνει τη σκάλα της επιτυχίας σφάλμα σφάλμα».

Η Ιστορία δεν περιμένει

Νίκος Ξυδάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 12/6/2012


H προσφυγή της Ισπανίας στους μηχανισμούς στήριξης της Ε.Ε., προκειμένου να διασώσει τις τράπεζές της, συνέβη εσπευσμένως, μία μόνον εβδομάδα πριν από τις αμφίρροπες εκλογές στην Ελλάδα. Το φαινόμενο της πεταλούδας ή της επιμόλυνσης των οικονομιών επηρέαζει πλέον άμεσα τις αποφάσεις στην κορυφή της Ευρωζώνης, παρότι επισήμως επαναλαμβάνονται μονότονα οι διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου. Οι αγορές το έθεταν σαφέστερα, από την αρχή της κρίσης χρέους: Η Ελλάδα ήταν αρκετά μεγάλη για να πέσει και η Ισπανία αρκετά μεγάλη για να σωθεί.

Δυστυχώς για μας τους Ελληνες, καμία πρόβλεψη δεν περιέχει άμεση ανακούφιση: είτε η Ευρωζώνη προχωρήσει σε ακρωτηριασμό της Ελλάδας είτε διατηρήσει εν καταστολή το άρρωστο μέλος με στάγδην παροχή χρήματος, η χώρα είναι πλέον αναξιόχρεη, η οικονομία της στεγνή και η κοινωνία στο όριο θραύσεως. Η εκλογή της 6ης Μαΐου κατέγραψε και πολιτικά την απόγνωση του κερματισμένου κοινωνικού σώματος, ενώ και η επερχόμενη κάλπη της 17ης Ιουνίου δεν αναμένεται να γεννήσει θαύμα. Μπορεί οι προσδοκίες του απεγνωσμένου και φοβισμένου λαού να ρέουν αντιστοίχως προς τους δύο πόλους «αντιμνημόνιο - αντισύριζα», εν τούτοις καμία προσδοκία, όσο ισχυρή, δεν άλλαξε ποτέ τον ρου της Ιστορίας. Ο ρους μπορεί να επηρεαστεί, αν και όχι να εκτραπεί, μόνον από τη συγκεντρωμένη, ενεργητική εκδήλωση της βούλησης του ιστορικού υποκειμένου.

Μέγα μέρος της αναξιοπιστίας της χώρας οφείλεται στην ιδιοτέλεια, την αδράνεια, την ανικανότητα και τα κατά συρροή σφάλματα της εγχώριας ελίτ. Το έχουν πει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο οι επικεφαλής του ΔΝΤ και πρόσφατα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε. Τούτο σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι ο ξένος παράγων δεν έχει αξιόπιστο συνομιλητή, ικανό να διαπραγματευτεί ρεαλιστικά επ’ ωφελεία του ελληνικού λαού, και ικανό να τηρήσει όσα συμφωνεί. Τα πολλά και εύκολα «ναι» διολίσθησαν ταχύτατα σε «δεν μπορώ» και «δεν γίνεται».

Οποιο κόμμα κι αν πρωτεύσει, δεν θα έχει αυτοδυναμία, άρα δεν θα είναι σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση ισχυρή, ικανή να διαπραγματευτεί στο εξωτερικό, να πείσει και να εμπνεύσει στο εσωτερικό. Μια λύση, ίσως η μόνη, θα ήταν ο σχηματισμός πατριωτικού μετώπου προς εθνική σωτηρία, υπό την έννοια ότι το πρώτο κόμμα θα προτείνει κυβέρνηση με πρόσωπα κύρους, με απήχηση υπερβαίνουσα τα κομματικά, ακόμη και τα ιδεολογικά, όρια. Μια τέτοια κυβέρνηση, με επικεφαλής τον αρχηγό του πλειοψηφήσαντος κόμματος, θα είχε την απαραίτητη πολιτική νομιμοποίηση και επιπλέον θα αποκτούσε το ηθικό πλεονέκτημα στα μάτια του οργισμένου και δύσπιστου λαού: τα μέλη της δεν θα είχαν αμαρτίες παρελθόντος ούτε προσδοκία πολιτικού κέρδους, αλλά ιστορικό καθήκον έναντι του κινδυνεύοντος μέλλοντος. Η συγκέντρωση άξιων και άφθαρτων θα λειτουργούσε σαν υπερκομματική δεξαμενή σκέψης και δράσης και θα κινητοποιούσε και άλλους πολλούς να δουλέψουν υπέρ του κοινού καλού. Επιπλέον, μια τέτοια κίνηση θα επανέφερε μέρος της χαμένης διεθνούς αξιοπιστίας.

Η χώρα χρειάζεται χρόνο. Ο χρόνος μπορεί να κερδηθεί μόνο με συμπυκνωμένη βούληση, κεραυνοβόλο ενεργητικότητα και προ πάντων γενναίες υπερβάσεις. Η Ιστορία δεν περιμένει.

Ψηφίζοντας το μη χείρον

Μπάμπης Παπαδημητρίου
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην "Καθημερινή" - 12/6/2012


Δεν είναι σωστό να καταδικάζεις κάποιον επειδή είναι πολιτικός. Δεν είναι σωστό να καταδικάζεις μιαν άποψη πριν την ακούσεις. Δεν είναι ωραίο να απορρίπτεις τις ιδέες που έχουν οι άνθρωποι για να κάνουν κάτι καλύτερο. Oλα αυτά, όμως, για να ισχύσουν στην πραγματική ζωή πρέπει να οδεύουν σε λύσεις πρακτικές και πραγματοποιήσιμες.

Αν εξαιρέσει κανείς τους διανοουμένους (καθηγητές, δασκάλους, ιερείς και μερικούς δημοσιογράφους), οι μόνοι που συστηματικά επιδιώκουν να επικοινωνήσουν μαζί σας μέσα από τον μαγικό κόσμο των «ιδεών» είναι οι πολιτικοί. Αυτή είναι η δουλειά τους. Πρέπει να σας πείσουν πως αυτό που εκείνοι έχουν κατά νου είναι καλύτερο από το άλλο που έχει ο έτερος πολιτικός σκοπό να επιδιώξει. Ζητούν δικαιοδοσία επί της χώρας για να μας προσφέρουν όσα χρειαζόμαστε, για να διώξουν τα τέρατα, για να βρουν τα χρήματα που μας λείπουν.

Ο καθημερινός άνθρωπος, με όλες τις έγνοιες και τα βάσανα που έχει, περιμένει από τον πολιτικό να του προσφέρει ιδέες, για να διαλέξει την καλύτερη. Αυτή είναι η δουλειά τους. Διακινούν ιδέες, προτάσεις, επιλογές και εμείς υιοθετούμε τις καλύτερες.

Μπορεί όλες οι ιδέες να είναι σεβαστές, ακόμη και οι πλέον επικίνδυνες ή παράλογες ή εξτρεμιστικές. Οταν όμως πρόκειται για την ανθρώπινη υπόσταση και για την προστασία των κοινωνιών μέσα στις οποίες και μόνον μπορούμε να υπάρξουμε χρειαζόμαστε καλούς και συνετούς πολιτικούς, ώστε να επιλέξουν προς συζήτηση μόνον τις ιδέες εκείνες που απαιτούν οι περιστάσεις.

Εμπειρος συμπολίτης μου είπε το εξής: «Οταν μου παρουσιάζουν τους στόχους τους συμφωνώ κατά 80%. Οταν όμως μου δείχνουν τα μέσα για την υλοποίηση των στόχων το ξανασκέφτομαι». Συμφώνησα απολύτως μαζί του και σας το μεταφέρω.

Επομένως, δουλειά του πολιτικού δεν είναι μόνον να επιλέξει τις σωστές ιδέες. Πρέπει να προτείνει και τα κατάλληλα μέσα. Αυτή η διαλεκτική σχέση υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μεταξύ των εκλογών και του Μνημονίου. Στις εκλογές, οι βασικοί διεκδικητές κατεβαίνουν με «ωραίες ιδέες» για μια χώρα στην οποία όλα θα δουλεύουν... ρολόι και οι άνθρωποι θα μοιράζονται την ευτυχία.

Απέναντι στο «όνειρο» βλέπουν μόνον το τέρας του Μνημονίου. Απειλούν και καταδικάζουν, αλλά δεν αντιτάσσουν μετρημένες προτάσεις. Απειλούν ότι θα κατατροπώσουν τους γίγαντες που κατέλαβαν τη χώρα, αλλά φοβούνται αν εκείνοι μας αφήσουν μόνους μας. Κάνουν ό,τι και ο ιππότης του Θερβάντες όταν τα έβαλε με τους ανεμόμυλους - γίγαντες, ενώ έπρεπε να βρει χρήματα για τη Δουλτσινέα του. Πολιτικοί που συμπεριφέρονται ως ανειδίκευτοι επαγγελματίες ή απαίδευτοι ιδεολόγοι της καταστροφής. Εξ ου και η επιλογή του μη χείρονος!

Και η παράσταση (Τσιπραντρέου) συνεχίζεται…

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 12/6/2012


Υποθέτω ότι μέχρι την Παρασκευή το βράδυ – οπότε και θα δώσει την τελευταία του συνέντευξη στην ΕΤ-3 και στον «Λαβύρινθο» του Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη – έχουμε να ακούσουμε κι’ άλλα από τον Αλέξη Τσίπρα.

Είναι δε πολύ πιθανόν να μην προλάβουμε να απαντήσουμε σε όλα με τρόπο που να αφομοιωθεί από τους υπό πίεση εν δυνάμει ψηφοφόρους του.

Ό,τι προλάβουμε, λοιπόν:

Στη συνέντευξή του στην «Αυγή της Κυριακής», ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε περικοπή στο μισό των υπουργικών μισθών.

Η αλήθεια, όμως, είναι πως ο υπουργικός μισθός είναι πολύ χαμηλός – αν δεν απατώμαι γύρω στα 1.500 ευρώ, που προστίθενται στη βουλευτική αποζημίωση ως έξοδα παραστάσεως – οπότε έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα πυροτέχνημα που ηχεί ωραία στα αυτιά του υπό διαρκή παραπλάνηση λαού.

Υποσχέθηκε επίσης κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Η αλήθεια είναι πως ο νόμος είναι απότοκος του άρθρου 86 του Συντάγματος, οπότε θα αλλάξει μετά την συνταγματική αναθεώρηση, κάτι για το οποίο, έτσι κι’ αλλιώς έχουν δεσμευθεί όλοι. Οπότε και πάλι άνθρακας ο θησαυρός.

Μίλησε επίσης για απόδοση ευθυνών για περιπτώσεις πολιτικής διαφθοράς.

Η αλήθεια είναι πως αυτό είναι εντελώς γενικόλογο και συμφωνούν όλοι – πάντα συμφωνούσαν όλοι! Και επομένως, μπορούν να συνεχίσουν να… συμφωνούν, αυτή τη φορά με την συμμετοχή του κ. Τσίπρα, το κόμμα του οποίου δεν είχε καμιά σχετική πρόταση στην προηγούμενη συνταγματική αναθεώρηση.

Δεσμεύθηκε επίσης για συγκρότηση ευέλικτου κυβερνητικού σχήματος.

Αλήθεια, πόσες φορές το έχετε ακούσει αυτό;

Επανέλαβε, επίσης, ότι θα μειωθούν στο ελάχιστο δυνατό οι σπατάλες του κρατικού μηχανισμού εξουσίας.

Αυτό πάλι, πόσες φορές το έχετε ακούσει;

Τα περισσότερα – σχεδόν όλα – από τα παραπάνω, τα έχουμε ακούσει από τον Γ. Παπανδρέου, πριν και μετά από τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009.

Και αυτός μας είχε προεκλογικά υποσχεθεί λιγότερα υπουργεία – λες και αυτό είναι το πρόβλημα και όχι τι κάνουν τα υπουργεία – και αυτός είχε δηλώσει (τον Σεπτέμβριο του 2012 από το Όσλο) πως αν ήταν πολίτης θα βρισκόταν ανάμεσα στους διαδηλωτές και αυτός μας είχε διαβεβαιώσει (ΔΕΘ, Σεπτέμβριος 2010) για τα «τρία ΔΕΝ» - δεν θα επιβληθούν νέα μέτρα, δεν θα γίνουν περικοπές μισθών δημοσίων υπαλλήλων, δεν θα αυξηθεί η τιμή του πετρελαίου.

Και αυτός (ο Παπανδρέου) οργάνωνε ξανά και ξανά συσκέψεις υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τη διαφθορά και το πολιτικό χρήμα (μάλιστα σ’ αυτήν του Μαΐου 2010 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε λάβει μέρος).

Τι να του πρωτοθυμηθούμε, δηλαδή – για να κάνουμε την αντιπαραβολή με τον άξιο μιμητή του Τσίπρα!

«Θα μας πάρουν με τις πέτρες αν δεν βάλουμε τάξη», είχε πει (ο ΓΑΠ) στη Βουλή, τον Ιούνιο του 2010. Τάξη δηλώνει ότι θα βάλει και ο κ. Τσίπρας.

Και τον ίδιο μήνα, στη Βιέννη, στο Παγκόσμιο Συνέδριο Τραπεζών, ο Παπανδρέου είχε δηλώσει:

«Δεν φταίει το κοινωνικό κράτος για το δημοσιονομικό χάος. Φταίνε οι σπάταλες κυβερνήσεις και η διαφθορά».

Αυτά θα πολεμούσε ο κ. Παπανδρέου, αυτά υπόσχεται τώρα ότι θα πολεμήσει και ο κ. Τσίπρας.

Και επειδή το ίνδαλμα του κ. Τσίπρα έχει δηλώσει (Ιανουάριος και Φεβρουάριος του 2010) πως «θα πληρώσουν οι έχοντες, δεν μπορεί να πέσουν τα βάρη στον απλό κόσμο», καθώς και «δεν θα γίνω εκκαθαριστής της πτώχευσης», μπορούμε να φανταστούμε ποια θα ήταν η κατάληξη και των ανάλογων υποσχέσεων και διακηρύξεων Τσίπρα…

Υπάρχει (ακόμα) ΠαΣοΚ;

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στο "Βήμα on line" - 3/6/2012

Την επομένη των εκλογών της 6ης Μαΐου ένα κορυφαίο στέλεχος του ΠαΣοΚ μου εκμυστηρευόταν:

- Πολύ φοβούμαι ότι το ΠαΣοΚ που ξέραμε έκλεισε χθες. Κι ότι το έκλεισε ο ελληνικός λαός!

Θυμήθηκα τώρα την παρατήρηση επειδή εν τω μεταξύ προέκυψε ότι η εκλογική διαδικασία έχει και δεύτερο ημίχρονο.

Και ότι ως εκ τούτου στις εκλογές της 17ης Ιουνίου οι ψηφοφόροι δεν καλούνται μόνο να απαντήσουν αν θα μείνουμε στην Ευρώπη ή αν θα αποκτήσουμε κυβέρνηση. Καλούνται επίσης να αποφανθούν αν θέλουν να υπάρχει ΠαΣοΚ.

Το ερώτημα δεν προκύπτει αυτονόητα, ούτε εκ των πραγμάτων. Σε ολόκληρη την Ευρώπη δεκάδες ιστορικά κόμματα έχουν υποστεί δεκάδες εκλογικές πανωλεθρίες αλλά ούτε «έκλεισαν» ούτε «αυτοδιαλύθηκαν», που λέει και η Αννα Διαμαντοπούλου.

Προσαρμόστηκαν ή ανασυντάχθηκαν, ή ανανεώθηκαν, ή κάτι έκαναν τέλος πάντων αναζητώντας μια απάντηση στις νέες συνθήκες.

Το βρετανικό Εργατικό Κόμμα, ας πούμε, έμεινε δεκαεπτά χρόνια (!) εκτός εξουσίας, έχασε τέσσερις-πέντε εκλογές, αλλά δεν κατέβασε ρολά. Και θα μπορούσα να πολλαπλασιάσω τα παραδείγματα από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος…

Το ερώτημα λοιπόν δεν τίθεται για το ΠαΣοΚ μόνο εκ του εκλογικού αποτελέσματος. Τίθεται επειδή στην ελληνική κοινωνία πλανάται το ερώτημα αν το συγκεκριμένο ΠαΣοΚ έχει ακόμα συγκεκριμένους λόγους ύπαρξης.

Αλλά για ποιο ΠαΣοΚ μιλάμε; Και τι είναι ακριβώς το ΠαΣοΚ για το οποίο μιλάμε;

Η τελευταία φορά που το ΠαΣοΚ υπηρέτησε ένα εθνικό σχέδιο ήταν επί Κ. Σημίτη και εκσυγχρονισμού. Μετά τη λήξη της σημιτικής οκταετίας (ίσως και λίγο πριν...) το ΠαΣοΚ δεν αποτελούσε πλέον παρά έναν καθεστωτικό μηχανισμό εξουσίας που απλώς λειτουργούσε με όρους πολιτικής παράταξης.

Το πέρασμα στην αντιπολίτευση δεν λειτούργησε καν ως ευκαιρία αυτογνωσίας ή ανασυγκρότησης. Το μοναδικό πολιτικό αίτημα που διατύπωσε το ΠαΣοΚ κατά την πενταετία 2004-2009 ήταν η επιστροφή του στην εξουσία με την ψυχεδελική δικαιολογία «να γίνει Πρωθυπουργός άλλος ένας Παπανδρέου!». Λες κι ο «Παπανδρέου» αποτελεί ιδιαίτερο πολιτικό είδος…

Τα αποτελέσματα αυτού του κακόγουστου sequel είναι γνωστά και καταστρεπτικά. Δεν θα τα επαναλάβω. Το βέβαιο είναι ότι το ΠαΣοΚ πρώτα έπεσε από την κυβέρνηση κι ύστερα καταποντίστηκε στην κάλπη. Η κοινωνία του γύρισε με αποστροφή την πλάτη.

Αλλά σε ποιο ΠαΣοΚ;

* Το «εκσυγχρονιστικό και μεταρρυθμιστικό ΠαΣοΚ» αποσύρθηκε μετά την εποχή Σημίτη - άλλωστε δεν νομίζω ότι η πρωθυπουργία ενός ακόμη Παπανδρέου ήταν ποτέ μέσα στα ενδιαφέροντά του…

* Το «βαθύ ΠαΣοΚ» των συντεχνιών και των κρατικοδίαιτων συνδικάτων μετακόμισε συν γυναιξί στον ΣΥΡΙΖΑ όπου ακούν τη γνώριμη στα αφτιά τους ρητορική ότι «λεφτά υπάρχουν!» και ότι δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα στην Ελλάδα.

* Το «παπανδρεϊκό ΠαΣοΚ» εξανεμίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο μαζί με τους «κηπουρούς» που το αποτελούσαν.

* Το «ΠαΣοΚ του Ακη» μετακόμισε από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου στον Κορυδαλλό.

Τι έμεινε λοιπόν από την ιδιότυπη ομοσπονδία του γνωστού ΠαΣοΚ για να το προτιμήσουν οι ψηφοφόροι; Σχεδόν τίποτα. Στη μορφή που είχε, το ΠαΣοΚ τελείωσε.

Ακόμη και το εμβληματικό «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» κατάντησε πλέον σύνθημα της Χρυσής Αυγής.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως πως δεν μπορεί να υπάρξει ένα άλλο ΠαΣοΚ. Ενα ΠαΣοΚ που δεν θα είναι ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ΝΔ, και το οποίο απαλλαγμένο από τα βαρίδια και τις αμαρτίες του παρελθόντος θα μπορέσει να ξαναμπεί στο πολιτικό παιχνίδι με νέο πρόσωπο και ανανεωμένες αξιώσεις.

Ενα κόμμα στέρεων αρχών και συγκροτημένων πεποιθήσεων. Οχι ένα μαγαζί tutti frutti. Μια παράταξη η οποία θα υπηρετεί ένα σαφές εθνικό σχέδιο. Κι όχι μια καθεστωτική νοοτροπία εξουσίας.

Ερώτηση κρίσεως. Ποιοι όμως θα φτιάξουν και ποιοι θα αποτελέσουν αυτό το «άλλο ΠαΣοΚ»; Πού θα βρούμε άραγε τέτοια πολιτικά κελεπούρια;

Μπορεί να το κάνει ο Β. Βενιζέλος μετά τα λάθη του τελευταίου δωδεκάμηνου και την εκλογική συντριβή; Μπορεί να τον συνδράμει μια απαξιωμένη ηγετική ομάδα που κυριολεκτικά αποδεκατίστηκε στις κάλπες; Μπορεί να το στηρίξει ένας φθαρμένος και γερασμένος πολιτικός μηχανισμός;

Ελα ντε! Ομολογώ ότι στις εύλογες αυτές απορίες δεν διαθέτω καμία απάντηση. Στην πολιτική άλλωστε οι απαντήσεις προκύπτουν εκ του αποτελέσματος και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν.

Θυμάμαι μόνο το γνωμικό που διάβασα κάποτε σε ένα παλιό γουέστερν. Οταν, λέει, το «μαγαζί» δεν πηγαίνει καλά αλλάζεις τα κορίτσια, όχι τα κρεβάτια.

Σοκ και Δέος: Από τον Σουν Τσου στα παλικάρια της φακής

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 7/6/2012


Επειδή βλέπω διάφορους «πολεμάρχους» - άσχετα από το πού υπηρέτησαν την θητεία τους – έτοιμους να ζωστούν με πυρομαχικά και να γίνουν ολοκαύτωμα, πιστεύοντας πως μαζί τους θα πάρουν τον υπόλοιπο κόσμο, νομίζω ότι είναι χρήσιμο να θυμηθούμε την παρακάτω πραγματική ιστορία:

«Δεν το καταλαβαίνουμε», είχε πει ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ όταν ο απόστρατος αεροπόρος Χάρλαν Ούλμαν επέμεινε ότι το δόγμα «Σοκ και Δέος» έπρεπε να εφαρμοσθεί τόσο στον στρατιωτικό, όσο και στον επικοινωνιακό τομέα.

Το κατάλαβε όταν ο Ούλμαν του διηγήθηκε την ιστορία του Σουν Τσου, πολεμιστή και φιλόσοφου της αρχαίας Κίνας, που πρώτος έθεσε τα θεμέλια του συγκεκριμένου δόγματος.

Ο Σουν-Τσου επρόκειτο να προσληφθεί ως στρατηγός από τον αυτοκράτορα.

Αντί εξετάσεων, ο αυτοκράτορας του ζήτησε να διδάξει τις παλλακίδες του να περπατούν με στρατιωτικό βηματισμό.

Εκείνες, μόλις άκουσαν το στρατηγό να τις διατάζει, άρχισαν να χαχανίζουν.

«Έχω τον έλεγχο;», ρώτησε ο Σουν Τσου τον αυτοκράτορα. Εκείνος ένευσε καταφατικά.

Τότε ο στρατηγός έκοψε με το σπαθί του το κεφάλι της πρώτης τη τάξει παλλακίδας.

Αμέσως μετά, οι υπόλοιπες ανέπτυξαν έναν άψογο στρατιωτικό βηματισμό.

Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το δόγμα «Σοκ και δέος» εξακολουθεί να εφαρμόζεται;

Προφανώς όχι.

Επομένως, πώς παίρνουν πάνω τους την ευθύνη (οι… πολέμαρχοι) να παρασύρουν στο ολοκαύτωμα έναν ολόκληρο λαό – πολύ περισσότερο που τα στοιχεία από το «πόθεν έσχες τους» δεν μαρτυρούν ότι οι ίδιοι θα υποστούν κάποια βλάβη;

Σε πρώτη φάση, βέβαια, διότι αν τελικά επιτύχουν στα σχέδιά τους παραπλανώντας τον λαό, οι εξελίξεις θα είναι τέτοιες που θα καταλήξουν οι ίδιοι στο Γουδί και όχι οι πραγματικοί υπεύθυνοι της τελευταίας περιόδου της κρίσης – διότι στην ίδια την κρίση έχουν λάβει μέρος και οι ίδιοι, ενώ παράλληλα ελάμβαναν και τους παχυλούς μισθούς τους από τους φόρους των παντοτινών θυμάτων τους.

Μέχρι στιγμής, ουδείς (από τους «πολεμάρχους») μας έχει απαντήσει τι θα γίνει αν τα σχέδιά τους δεν εξελιχθούν κατ’ ευχήν και η χώρα οδηγηθεί σε άτακτη χρεοκοπία.

Επί του θέματος, οι απαντήσεις τους είναι σκόπιμα αόριστες – δεν θα γίνει, θα φοβηθούν, δεν μας βγάζουν από το ευρώ και άλλα που παραπέμπουν σε ρώσικη ρουλέτα.

Ούτε απαντούν τι θα γίνει στην περίπτωση που οι δανειστές αποφασίσουν να μας χρεοκοπήσουν για να έχουν να δείχνουν στους άλλους χρεωμένους εικόνες φρίκης και κατοχής από την Ελλάδα.

Δηλαδή, δεν μας απαντούν τι θα γίνει αν εφαρμοστεί και στην Ελλάδα – όπως και αλλού στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα – το περίφημο δόγμα «Σοκ και Δέος», για λόγους παραδειγματισμού.

Ζητούν ουσιαστικά από τον λαό να τους ακολουθήσει στα τυφλά, εμπιστευόμενος τους φοβερούς και τρομερούς αυτούς εγκεφάλους που αν και – και αυτοί – έλαβαν μέρος στην καταστροφή της χώρας, παριστάνουν ότι μπορούν να την σώσουν ρίχνοντάς τη στη φωτιά.

Λίγο πριν από τη χρεοκοπία

Πάσχος Μανδραβέλης

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 5/6/2012

Η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε κατά 380% την τελευταία δεκαετία. Σύμφωνα με τον κ. Ηλία Μόσιαλο, τα τέσσερα μεγάλα Ταμεία (ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ, ΟΠΑΔ), ο κρατικός προϋπολογισμός από 930 εκατομμύρια που πλήρωνε το 2000, έφτασε να πληρώνει 4,5 δισ. ευρώ το 2009. Χωρίς αποτέλεσμα! Το 2000 η Ελλάδα ήταν η 4η χώρα στον ΟΟΣΑ, όσον αφορά το προσδόκιμο ζωής, ενώ το 2009 βρεθήκαμε στη 14η θέση.

Οι κρατικές δαπάνες για φάρμακα ήταν μια από τις συνιστώσες που οδήγησαν στην ελληνική χρεοκοπία. Οταν το κράτος ξοδεύει το 10% σχεδόν των εσόδων του μόνο για φάρμακα, μπορούμε να φανταστούμε πόσο πρέπει να ξοδεύει για τη λειτουργία των νοσοκομείων, σχολείων, για συντάξεις κ.λπ. Δεν πρέπει να μάς προξενεί εντύπωση, λοιπόν, ότι το πρωτογενές έλλειμμα το 2009 ήταν 24 δισ. και όλοι -πλην της τρόικας- αποφάσισαν να μην μάς δανείζουν.

Το «καταραμένο» Μνημόνιο προέβλεψε τον εξορθολογισμό και αυτής της δαπάνης με τρόπους που χρησιμοποιούνται σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ηλεκτρονική συνταγογράφηση, πάταξη κυκλωμάτων, αντικατάσταση των ακριβών επώνυμων φαρμάκων με τα (απατεντάριστα) γενόσημα κ.ά. Ολα συνάντησαν τη λυσσαλέα αντίδραση των επαγγελματιών της «ευαισθησίας» και των επαγγελματιών (σκέτο) που πλούτιζαν από το προηγούμενο σύστημα της σπατάλης. Είναι οι ίδιοι που σήμερα θρηνούν από τηλεπαράθυρο σε τηλεπαράθυρο για τη χρεοκοπία του ασφαλιστικού συστήματος που δεν μπορεί να πληρώσει τα φάρμακα των καρκινοπαθών. Θυμάται κανείς το σχέδιο που είχε διακηρύξει με ανοιχτή επιστολή ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Πειραιά Κ. Κούβαρης; «Συνάδελφοι, αυτές τις δύσκολες ώρες έχοντας στα χέρια μας ακόμα το φάρμακο, είμαστε σε θέση να επιβάλουμε και να επιλύσουμε το σύνολο των προβλημάτων, αρκεί να αποφασίσουμε να το στερήσουμε από τον Ελληνα ασφαλισμένο. Οι τύψεις και οι αναστολές δεν μας ταιριάζουν»! (23/12/2011)

Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά των γενόσημων, διότι αποτελούν «μεγάλο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία» και αποκλείονται οι γιατροί από το στάδιο της θεραπευτικής διαδικασίας, ενώ εξαναγκάζονται να συνταγογραφούν «αποκλειστικά με δραστική ουσία σαν να πρόκειται για υπαλλήλους γραφείου». Δίπλα σ’ όλους αυτούς ήταν η διαρκώς φωνασκούσα και καθολικώς διαμαρτυρόμενη Αριστερά, στελέχη της οποίας μιλούσαν για «μαϊμού φάρμακα» και «επικίνδυνες πρακτικές του Μνημονίου».

Ετσι, με αγώνες και πάλη, η χρεοκοπία της χώρας προχωρά ακάθεκτη. Σήμερα το κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τα φάρμακα στους καρκινοπαθείς και δεν μπορεί να εγγυηθεί τα δάνεια της ΔΕΗ. Αύριο δεν θα μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και μετά την «καταγγελία του Μνημονίου» που επαγγέλλεται ο κ. Τσίπρας το κράτος δεν θα μπορεί να προσφέρει τίποτε. Αλλά για την «πρόοδο» δεν υπάρχει πρόβλημα. Οπως τώρα υποκριτικά κλαίνε για την έλλειψη φαρμάκων επειδή το κράτος έκανε μερική στάση πληρωμών, με τον ίδιο τρόπο θα καταγγέλλουν το Μνημόνιο, εταίρους, διαβόλους και τριβόλους για τη χρεοκοπία που οι ίδιοι οδηγούν τη χώρα. Τώρα βαφτίζουν «κινδυνολόγους» όσους επισημαίνουν το επικείμενο χάος. Οταν η χώρα οδηγηθεί στο χάος θα καταγγείλει τους «κινδυνολόγους» ως «υπονομευτές της χώρας». Δεν έχουν σχέδιο· μόνο δικαιολογίες και αποδιοπομπαίους τράγους.

Τους έμειναν τα αγάλματα

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 25/5/2012

Συνάδελφος από τη Θεσσαλονίκη, που επισκέφτηκε την προηγούμενη εβδομάδα τα Σκόπια, μας είπε ότι η πόλη -των πεντακοσίων χιλιάδων κατοίκων- είναι μια… DisneyLand από αγάλματα που δεν τα ονομάζουν Αλέξανδρο ή Φίλιππο αλλά «έφιππος στρατιώτης», «ήρωας», «πρίγκιπας», «βασιλιάς» και άλλα αστεία παρόμοια, γιατί από μακριά φαίνονται ποιον… αγαλματοποιούν! Γέμισε ο Γκρουέσκι -όλο Κρουέλα μού έρχεται να γράψω, Κύριος οίδε τι συνειρμός και αυτός!- την πόλη με αγάλματα κακότεχνα και βαρβαρικά στα πλαίσια ενός προγράμματος που η αντιπολίτευση το ονομάζει «αρχαιομακεδονοποίηση» των Σκοπίων.

Ετσι, μετά τον ανδριάντα των 25 μέτρων του Αλεξάνδρου ακολούθησε ο Φίλιππος στα δεκαπέντε. Ομως και τα δυο γλυπτά είναι της ίδιας καλλιτέχνιδος που έχει ειδικευθεί στους ανδριάντες της Μακεδονικής Δυναστείας. Θα σεμνύνεται και αυτή στο μέλλον -σαν εκείνον τον απερίγραπτο ζωγράφο της Σοβιετικής Ακαδημίας που πέρασε όλη τη ζωή του φιλοτεχνώντας… Λένιν- να δηλώνει ότι έκανε μόνον Φιλίππους και Αλεξάνδρους, πλην όμως για τα… Σκόπια.

Επειδή ο διεθνής τύπος κατηγορεί τον Γκρούεφσκι ότι όχι μόνον το παράκανε με τους Αλεξανδροφιλίππους αλλά και ότι οι Σκοπιανοί καλλιτέχνες δεν διαθέτουν δημιουργική φαντασία, σκέφτηκα να προτείνουμε σήμερα στον Νίκολα μερικά ακόμη μέλη της Δυναστείας για να εμπλουτίσει τη συλλογή του.

Για παράδειγμα, θα μπορούσε να δώσει εντολή στην επόμενη φάση να γίνει το άγαλμα της Ολυμπιάδας, μητέρας του Αλεξάνδρου. Επειδή, μάλιστα, λέγεται ότι ασχολείτο με τη μαγεία και συντροφευόταν από φίδια, μπορεί να γίνει μια σύνθεση… λαοκοντική για παράδειγμα. Στα δέκα μέτρα. Ή και τη δεύτερη γυναίκα του Φιλίππου, την Κλεοπάτρα.

Ακόμη, επειδή λεγόταν ότι ο Αλέξανδρος είναι παιδί του Δία και της Ολυμπιάδας, γιατί όχι και ένα σχετικό ερωτικό σύμπλεγμα; Μπορεί, επίσης, να σκεφτεί τους φίλους του Αλεξάνδρου, τη σύζυγό του Ρωξάνη ή καλύτερα τον παιδαγωγό του τον Αριστοτέλη και -για «σπάσιμο» στους Αθηναίους- μπορεί να στήσει και άγαλμα στον Ευρυπίδη που έγραψε τις «Βάκχες» στην αυλή του Αρχελάου.

Η αλήθεια είναι ότι την επόμενη μέρα της απόρριψης στη Σύνοδο του Σικάγο της επιθυμίας Γκρούεφσκι να συνδεθούν τα Σκόπια με το ΝΑΤΟ -«δεν διευκολύνει η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Γκρούεφσκι στην εύρεση λύσης για την ονομασία της FYROM»- δεν ήταν και η διπλωματικότερη απόφασή του να κάνει τελετή για τα αποκαλυπτήρια νέου αγάλματος του Φιλίππου Β, στήνοντας το στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων.

Το να προκαλεί ο Νίκολα Γκρούεφσκι την διεθνή κοινότητα κερδίζει μόνο τη δυσαρέσκειά της. Το να νομίζει ότι προκαλεί έτσι την Ελλάδα, χαρίζει γέλιο στους Ελληνες. Προτομές -που σώζονται από την αρχαιότητα- του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου και όλης της Μακεδονικής Δυναστείας, διαθέτωμεν. Στο κάτω κάτω η χώρα μας δεν έχει να αποδείξει την Ιστορία της. Η γειτονική χώρα όμως που θέλει να σβήσει το σλαβικό παρελθόν της - ή έστω το παλαιότερο ιλλυρικό- ας στήνει προτομές Φιλίππου και Αλεξάνδρου. Δυστυχώς, ανήκε στη ζημία στην περίπτωση αυτή υφίσταται η Τέχνη!

Καμιά ιδέα για να επιστρέψουν οι τουρίστες;

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 30/5/2012


Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πού θα βρει τα λεφτά η Ελλάδα, όταν όλα τα στοιχεία δείχνουν πτώση στα τουριστικά έσοδα, δραματική μείωση κρατήσεων και ακυρώσεις.

Από την στιγμή μάλιστα που άρχισαν να προκηρύσσονται αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και φούντωσαν οι συζητήσεις περί εξόδου της χώρας από το ευρώ, οι κρατήσεις άρχισαν να εμφανίζουν μείωση της τάξης του 50% και άνω.

Όπως μάθαμε από τον Σύνδεσμο Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων, μετά από επεξεργασία στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδας, η Πελοπόννησος, η Κέρκυρα και η Κρήτη εμφανίζουν μείωση του ρυθμού των κρατήσεων της τάξης του 50%, οι Κυκλάδες και η Χαλκιδική καταγράφουν μείωση του ρυθμού των κρατήσεων περί το 30% και η Κως κινείται με μείωση του ρυθμού των κρατήσεων γύρω στο 40%.

Η χώρα δεν έχει σταματήσει στιγμή να δυσφημείται εδώ και τρία σχεδόν χρόνια.

Βρίσκεται καθημερινά στην πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας με τον πλέον αρνητικό τρόπο, η εικόνα που παρουσιάζεται είναι αυτή ενός επερχόμενου χάους, οι πληρωμές έχουν σταματήσει, οι προκαταβολές είναι άγνωστο είδος, τα ανέκδοτα περί του νομίσματος που πρέπει να πάρουν μαζί τους οι… γενναίοι ξένοι που παρ’ όλα αυτά σκέπτονται να επισκεφθούν την Ελλάδα, παίρνουν και δίνουν.

Την ίδια ώρα, συνεχίζεται η μείωση των επισκεπτών στα μουσεία μας, καθώς και το μυστήριο εκεί όπου ανεβαίνουν οι επισκέψεις να… πέφτουν οι εισπράξεις!

Και σα να μην έφθαναν όλα αυτά, όλα δείχνουν πως δεν πρόκειται να πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα ούτε ένας Γερμανός τουρίστας, λόγω του εξαιρετικά αρνητικού κλίματος που έχει δημιουργηθεί.

Ναι, αλλά οι Γερμανοί κάλυπταν μέχρι πρόσφατα το 40% της τουριστικής μας κίνησης.

Και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.

Το μόνο που ακούμε είναι ότι πρέπει να βγούμε από το Μνημόνιο.

Συγγνώμη, αλλά πώς θα βρούμε χρήματα για να βγούμε από το Μνημόνιο;

Αυτό δεν μας το εξηγεί κανείς από τους περιοδεύοντες ανά τας Ευρώπας και εκτοξεύοντες κατηγορίες για εσωτερική, βεβαίως, κατανάλωση.

Δεν μας το εξηγεί κανείς από τους όψιμους υπερπατριώτες.

Οι υπεύθυνοι αυτής της άθλιας κατάστασης δίνουν συνεντεύξεις στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, λαμβάνουν μέρος σε συνέδρια και προσκαλούνται σε τηλεοπτικές εκπομπές για να… μας πουν τη γνώμη τους.

Βρισκόμαστε στο μέσον μιας ακόμη προεκλογικής εκστρατείας και ακούμε τα πιο απίθανα.

Για παράδειγμα, ότι «θα φορολογήσουμε τα πλούτη»!

Χωρίς, βέβαια, να μας λένε καμιά ιδέα για το πώς θα παραγάγουμε πλούτο – ώστε να τον φορολογήσουμε.

Υπό αυτήν την έννοια, δεν αντιλαμβάνομαι τι νόημα έχουν οι συναντήσεις του υπηρεσιακού υπουργού των Οικονομικών με τους επικεφαλής των μεγαλυτέρων εφοριών.

Είναι γνωστό πως ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.

Δυστυχώς, αυτό το καλοκαίρι θα καταλάβουμε πώς το βαρέλι είχε κι’ άλλο πάτο.

Ίσως και να καταλάβουμε πόσο καταστροφική υπήρξε η σύγκρουση με τους ταξιτζήδες το προηγούμενο καλοκαίρι.

Οπότε, θα εμφανιστούν ξανά οι υπεύθυνοι για να δώσουν συνεντεύξεις…

Υ.Γ. Σημειωτέον ότι με συνεντεύξεις δεν πρόκειται να έλθουν οι τουρίστες…