Ο Περικλής, ο Αλέξης και ο Ρολάν Μπαρτ

Νίκος Τσαγκρής
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 23/8/2009



Η εικόνα του Τσίπρα να συμβουλεύει τον Κοροβέση θα συνιστούσε μια ωραία γελοιογραφία

Πριν μιλήσει κανείς πρέπει πρώτα να σκέφτεται», φέρεται να συμβουλεύει τον Περικλή Κοροβέση ο Αλέξης Τσίπρας, μετά τις δηλώσεις του πρώτου ότι η Αριστερά δεν εξαιρείται από το σκάνδαλο Siemens και ότι ο σημερινός πρόεδρος του ΣΥΝ είναι ένα μοιραίο λάθος του Αλαβάνου. Αυτή η «συμβουλή» είναι όλα τα λεφτά στο πολιτικό επεισόδιο υπό τον τίτλο «Φωτιές στην Αριστερά άναψαν οι δηλώσεις Κοροβέση»...

Και μόνο η εικόνα του Τσίπρα να συμβουλεύει τον Κοροβέση θα συνιστούσε μια ωραία γελοιογραφία για όσους γνωρίζουν τον Περικλή, πράγμα που, προφανώς, το γνωρίζει και ο Τσίπρας. Ετσι γίνεται σαφές ότι η συγκεκριμένη δημόσια «συμβουλή» του προέδρου του ΣΥΝ προς τον Περικλή Κοροβέση είναι προϊόν επικοινωνιακής φύσεως, απευθυνόμενο σε όσους αγνοούν την ιστορία των προσώπων και των πραγμάτων της Ελληνικής Αριστεράς. Και, βέβαια, αφελής απόπειρα ηγετικής αυτοσυντήρησης: ο σοφός πολιτικός ηγέτης Τσίπρας συμβουλεύει τον πολιτικό του υφιστάμενο Κοροβέση. «Ο καλός πολιτικός πρέπει να σκέφτεται πριν μιλήσει»... Να σκέφτεται τι; Υπό το πρίσμα του Ρολάν Μπαρτ, ενός εκ των δασκάλων του Περικλή Κοροβέση, η προηγούμενη του πολιτισμένου λόγου σκέψη μπορεί να είναι και αρχή αυτολογοκρισίας: «Η βαθιά λογοκρισία δεν συναντάται στην απαγόρευση, τον τεμαχισμό, την αφαίρεση, αλλά στην ακατάλληλη εκπαίδευση, τη διατήρηση, την καταστολή, τη συγκράτηση σε πνευματικά, μυθιστορηματικά και ερωτικά στερεότυπα...».

Σύμφωνα με τον Τσίπρα (και με τον Κύρκο και με τον Κουβέλη), ο Περικλής έπρεπε να σκεφτεί πριν μιλήσει. Να αυτοσυγκρατηθεί. Να περιοριστεί στα κομματικά, τα πολιτικά, τα επικοινωνιακά στερεότυπα. Επρεπε να αυτολογοκριθεί για να μην κάνει κακό στο κόμμα! Γιατί η αποκάλυψη, η αλήθεια, η διαφάνεια, η αλογόκριτη άποψη, από γεννήσεως του σταλινισμού, κάνει κακό στο κόμμα!

Ομως, ο Περικλής Κοροβέσης φαίνεται πως σκέφτεται διαρκώς και όχι μόνο πριν μιλήσει, όπως κάνουν οι επαγγελματίες πολιτικοί (και ο Τσίπρας, και ο Κύρκος και ο Κουβέλης). Πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον δεν κάνει για τέτοιος πολιτικός. Το σημειώνει, άλλωστε, ο ίδιος σε απαντητική επιστολή προς τους επαγγελματίες πολιτικούς του ΣΥΝ επικριτές του: «...Διευκρινίζω ότι παραμένω καταρχήν πολίτης με πλήρη δικαιώματα, μεταξύ των οποίων, τον Σεπτέμβριο του 2007, προέκυψε και η βουλευτική μου ιδιότητα»...

Nabucco ή South Stream ;

Χρήστος Ιωάννου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ημερησία" - 22/8/2009


Στα σύγχρονα γεωστρατηγικά, γεωοικονομικά παίγνια για τους δρόμους του φυσικού αερίου από τη Ρωσία και την Ασία προς την Ευρώπη η εγχώρια οπτική, όταν καταφέρνει να είναι εθνική και να μην «παπαγαλίζει» θέσεις/συμφέροντα «τρίτων», συχνά αδυνατεί να διακρίνει τα μείζονα από τα ελάσσονα. Αυτό συνέβη σε μεγάλο βαθμό και με τις αντιδράσεις για τις πρόσφατες συμφωνίες Πούτιν - Ερντογάν για τα ενεργειακά της περιοχής μας.

Στις 13 Ιουλίου 2009 στην Άγκυρα «σημειώθηκε πόντος» για το «σχέδιο Nabucco» που χρονολογείται από το 2002. Πέντε πρωθυπουργοί (Αυστρίας, Ουγγαρίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Τουρκίας) συνυπέγραψαν (ενώπιον του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του επιτρόπου για την Ενέργεια, του ειδικού απεσταλμένου των ΗΠΑ για τα ενεργειακά της Ευρασίας και του αρμόδιου της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας) «διακυβερνητική συνεργασία» για έναρξη προεργασίας για τον αγωγό Nabucco.

Στις 6 Αυγούστου 2009, πάλι στην Άγκυρα, «σημειώθηκε τρίποντο» από το «σχέδιο South Stream» που χρονολογείται από το 2007. Στο πλαίσιο του αρχικού στόχου για λειτουργία του το 2015 (η συμφωνία κατασκευής του είχε υπογραφεί στις 15 Μαΐου 2009 στο Σότσι, παρούσης και της Ελλάδας) ο αγωγός, που πρέπει να διασχίσει κάποια ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης στη Μαύρη Θάλασσα, της Ουκρανίας, της Ρουμανίας, ή της Τουρκίας, «βρήκε δρόμο» στην χώρα κύριο στυλοβάτη του ανταγωνιστικού Nabucco.

Οι αγωγοί Nabucco και South Stream είναι πλήρως ανταγωνιστικοί, σε σημείο που αν γίνει ο ένας να μην είναι βιώσιμος ο άλλος. Θεωρητικά η «ενεργειακή αναβάθμιση» της Τουρκίας συνδέεται κυρίως με τον Nabucco και όχι με τον South Stream. Για την Ελλάδα ο South Stream, στον οποίον η ίδια έχει ρόλο, είναι στρατηγικά σημαντικότερος, ο δε Nabucco, ο οποίος την παρακάμπτει/αγνοεί, μάλλον «εχθρικός». «Φίλη και σύμμαχος» η Τουρκία, αλλά η εμπειρία του 20ού αιώνα επιβάλλει ανεξάρτητους -πολυσθενείς- εθνικούς σχεδιασμούς.

Συνεπώς είναι θετική κάθε πρόοδος στην κατασκευή του South Stream, ο οποίος ξεκίνησε ως κοινό σχέδιο Gazprom και ENI, για να προστεθεί στην πορεία το ελληνικό παρακλάδι του. Θετικός είναι και ο «ρεαλισμός» του πρωθυπουργού της Τουρκίας που, αντί να «εμποδίζει», διευκολύνει την πρόοδο του κατ΄εξοχήν ανταγωνιστικού αγωγού στον Nabucco. Δεν είναι δε αδικαιολόγητο ένα τουρκικό παρακλάδι (το Blue Stream 2) καθώς η Τουρκία ήδη προμηθεύεται από τη Ρωσία το 65% του φυσικού αερίου που καταναλώνει.

Γεωοικονομικά για την Ελλάδα, και την ενεργειακή ασφάλειά της, το κρίσιμο ζήτημα είναι «South Stream ή Nabucco». Το πρωτόκολλο Πούτιν - Ερντογάν για δυνατότητα κατασκευής πετρελαιαγωγού Σαμσούντας - Τσεϊχάν είναι ήσσονος σημασίας, καθώς ο αμερικανικής κατασκευής Μπακού - Τσεϊχάν υπολειτουργεί, ενώ εκκρεμεί ο Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη που, παρά τις παλινωδίες της νέας βουλγαρικής κυβέρνησης, παραμένει οικονομικότερη και αποτεσματικότερη λύση/οδός για το ρωσικό πετρέλαιο.

Πωρωμένοι και ευσεβείς

Γιώργης Γιατρομανωλάκης
Ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 23/8/2009



«Φίλους αλλάζεις, και μάλιστα εύκολα. Φύλο αλλάζεις. Δύσκολα, αλλά με λίγη θέληση γίνεται. Πατρίδα, θρησκεία, κόμμα, όλα τα αλλάζεις. Γυναίκα αλλάζεις. Πανεύκολο. Ομάδα δεν αλλάζεις, όπως δεν αλλάζεις τη μάνα σου. Ο,τι και να ΄ναι: στρίγκλα, μητριά, χαμένη και πουλημένη. Η Ομάδα είναι η μήτρα που σε ξεπετά κάθε Σαββατοκύριακο, σε τρέφει, σε πληγώνει και σε πωρώνει».

Την παραπάνω «φιλοσοφική» άποψη για την πίστη στην Ομάδα την έχω ακούσει διατυπωμένη σε ποικίλους τόνους και παραλλαγές από τον φίλο μου και συνάμα αιώνιο αντίπαλο καθώς τυχαίνει να ανήκει στην αχώνευτη Φυλή των Γαύρων. Η άποψή του ακούγεται υπερβολική, αλλά για τους μυημένους η ποδοσφαιρική αλλαξοπιστία θεωρείται πράξη μιαρή και οι καταγεγραμμένες περιπτώσεις σε παγκόσμιο επίπεδο πρέπει να είναι ελάχιστες. Από τον κανόνα εξαιρούνται οι ποδοσφαιριστές που μεταπηδούν από ομάδα σε ομάδα. Αλλά αυτοί θεωρούνται μισθοφόροι, που εισπράττουν (εκτός από τα παχυλά μεταγραφικά δικαιώματα) το ανελέητο γιουχάρισμα των οπαδών της πρώην ομάδας τους, μέχρις ότου βυθιστούν στη λήθη.

Οι θεωρίες γι΄ αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο της ποδοσφαιρικής ψύχωσης, παράκρουσης, φανατισμού, ή ό,τι άλλο, είναι πολλές και δεν μας αφορούν τώρα. Ούτε θα ερευνήσουμε πώς και γιατί μια αρχέγονη ποδοσφαιρική «τελετουργία» οργανώθηκε σε μια παγκόσμια βιομηχανία θεάματος με ανυπολόγιστα κέρδη, δόξα και πολιτική επιρροή. Μπορεί κάθε χούντα να δείχνει ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο, αλλά καμιά δημοκρατία δεν το έχει σνομπάρει ή παραμελήσει. Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό, ομαδικό, λαϊκό άθλημα που ξεπερνά σύνορα, φυλές, θρησκείες και ιδεολογίες. Μπορεί να εμφανίστηκε αρκετούς αιώνες μετά τις μεγάλες θρησκείες, αλλά τελικά είναι αυτό που εξελίχθηκε στην απόλυτη οικουμενική Κοσμική Θρησκεία, με εκατομμύρια πιστούς και ονομαστούς «Ναούς» παντού, από τη λαϊκή «Λεωφόρο» και το χλιδάτο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» ώς το «Καμπ Νου» και το «Γουέμπλεϊ».

Υπό αυτή την άποψη δεν θεωρώ πως είναι ανίερες οι κραυγές «ΠΑΟ, θρησκεία-Θύρα 13» και «Θρύλε, θεέ μου, Ολυμπιακέ μου!». Κάθε άλλο. Οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν είναι άθεοι. Απλώς παίζουν πάνω σε δύο θρησκευτικά ταμπλό. Το ένα είναι μεταφυσικό, το άλλο περιορίζεται στον φυσικό, γηπεδικό Παράδεισο. Αλλοτε από σκέτο χώμα, άλλοτε να ακτινοβολεί ο δροσερός, γεωμετρημένος χλοοτάπητας. Αλλά η παραδείσια τοπογραφία αμετάβλητη σε όλα τα πλάτη της γης. Η Σέντρα, από όπου ξεκινά η ροή των πραγμάτων, η Μεγάλη Περιοχή, όπου αναμετριέται η στρατηγική και η δεξιοτεχνία, η Μικρή Περιοχή της έμπνευσης και της τρίπλας. Και τέλος εκεί στα 11 μέτρα από την ιερή Εστία η αποτρόπαιη βούλα του πέναλτι. Ιδού το απλό Πεδίον της Τιμής, όπου αναμετριέται συνεχώς το δικό μας Καλό με το Κακό των άλλων, κάτω από το βλέμμα του ίδιου του Κυρίου, που ναι μεν άφησε απέξω τη δημιουργία του ποδοσφαίρου, αλλά το σίγουρο είναι πως απολαμβάνει από ψηλά το θέαμα και ενίοτε παίζει και ο ίδιος. Ποιος έκανε «τις τρίπλες του θεού» στο Μουντιάλ του 1962, ο Γκαρίντσα, που είχε το ένα πόδι κοντύτερο από το άλλο λόγω πολιομυελίτιδας, ή ο ίδιος ο θεός; Ποιος σκόραρε στο Μουντιάλ του 1986 εναντίον της Αγγλίας, το χέρι του Μαραντόνα ή το χέρι του θεού; Είμαι μάλιστα βέβαιος πως ο Κύριος ανάβει πού και πού κι ένα κεράκι στην «Ιglesia Μaradoniana», χωρίς ποσώς να ενοχλείται.

Εδώ λοιπόν σε αυτό το Γήπεδο του απόλυτου μανιχαϊσμού διεξάγεται ενώπιον εκατομμυρίων πιστών η πάλη του Καλού και του Κακού και αναμετρούνται τα ιερά σύμβολά μας με τα μισητά χρώματα των αλλοφύλων. Εδώ ενώπιόν μας η Κόλαση συναντά τον Παράδεισο, για ενενήντα λεπτά συν τις καθυστερήσεις. Μέσα σε στεντόρειες ιαχές και «Ααχχ» για τις χαμένες ευκαιρίες, μέσα σε ομηρικές ύβρεις και χυδαίες χειρονομίες, σε καπνογόνα, πυροτεχνήματα, ρουκέτες περιμένουμε πότε να χτυπήσει η ρομβαία του κυνηγού μας, να ξεσκισθούν τα αντίπαλα δίχτυα πίσω από τον συντριμμένο τερματοφύλακα. Καμιά ιαχή δεν συγκλονίζει τόσο την Οικουμένη όσο το ουρανόμηκες «Γκολ!».

Κερδίζει πάντα το Καλό; Οχι βέβαια. Οι Αγγελοι αντιμετωπίζουν τους Δαίμονες με δίκαιη διαιτησία; Οχι. Ανύπαρκτα φάουλ, πέτσινα πέναλτι, πουλημένοι διαιτητές, αγώνες σικέ, βρώμικα στοιχήματα, σκοτεινοί παράγοντες, όλα υπαρκτά. Και λοιπόν; Σε ποιο πεδίο παίζεται παιγνίδι καθαρό; Στην πολιτική; Στην οικονομία; Στη θρησκεία ή στον ημερήσιο αγώνα; Το ποδόσφαιρο μειώνει τα πολιτικά αντανακλαστικά; Οχι βέβαια. Ενας έντιμος τελικός κυπέλλου, είναι μάθημα δημοκρατίας γιατί κερδίζει ο καλύτερος. Ενας βρώμικος τελικός είναι μια άλλη μορφή ολοκληρωτισμού. Το ποδόσφαιρο, της αλάνας ή των σαλονιών, αντιγράφει τον κόσμο. Ή μάλλον στο βάθος δείχνει έναν δίκαιο κόσμο όπου οι 11 μπορούν να κερδίσουν τους άλλους 11. Ο μικρός μπορεί να αποκλείσει τον μεγάλο. Η Πανάθα μπορεί να πάρει φέτος πρωτάθλημα. Ο Θρύλος ίσως προχωρήσει στο Champions League, η ΑΕΚ ίσως κερδίσει του χρόνου στα πέναλτι. Ολα είναι ανοιχτά. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει πάντα ζωντανή η έσχατη θεά, η Ελπίδα. Είναι λίγο; Η Ομάδα είναι η Μεγάλη Ιδέα που μπορεί να χάνεται στην πρώτη ήττα αλλά μόλις μπει γκολ εμφανίζεται λαμπρότερη. Ισχυροποιείται από το αρχέγονο πείσμα και την ξεροκέφαλη προσδοκία πως σήμερα, αύριο, μια μέρα τέλος πάντων θα το πάρουμε και θα το σηκώσουμε. Το τιμημένο. Μια Κυριακή βράδυ, κατάμουτρα στη μιζέρια και στην αδικία. Κόντρα στα γιούχα της ηττημένης Δευτέρας.

Εμείς. Ποιος άλλος;

Γιάννης Πανούσης
Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 17/8/2009

Αργησες λόγια
Στέρεψες όνειρα
Πολιόρκησες άμμο
Λούφαξες οράματα

Χρ. Παπαγεωργίου, «Μη μου πεις»

Πριν προχωρήσουμε με ένα minimum σχέδιο οριστικής απαλλαγής μας από τα κάθε είδους σύνδρομα (εμφυλιακά, μετεμφυλιακά, δικτατορικά, μεταπολιτευτικά) θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε ορισμένες βασικές αρχές:

* Αριστερό δεν είναι οτιδήποτε εξυπηρετεί ιδεολογήματα αριστεριστών μορφωμάτων.

* Προοδευτικό δεν είναι οτιδήποτε θέλει να δικαιώσει αναδρομικά αποτυχημένες συνταγές τού χθες.

* Δημοκρατικό δεν είναι οτιδήποτε θέτει σε κίνδυνο τις αξίες της Δημοκρατίας και προδίδει τις πεποιθήσεις των πολλών.

* Φιλελεύθερο δεν είναι οτιδήποτε δικαιολογεί την αυθαιρεσία, την ανομία και την ασυδοσία.

* Αντι-στασιακό δεν είναι οτιδήποτε τραγουδιέται στις πορείες και στα στέκια χωρίς να έχει προηγουμένως αποδειχθεί ως στάση ζωής.

ΓΙΑ να (δια)σώσουμε ό,τι ακόμη μπορεί να σωθεί πρέπει να μαζέψουμε τα σπασμένα κομμάτια, τα θρύψαλα της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας. Να ξαναβρούμε το μέτρο και την ισορροπία. Με σταθερές αξίες και νομιμοποιημένες διαφανείς διαδικασίες να ελέγξουμε τους όποιους τεχνολογικούς κινδύνους. Ούτε η «καχύποπτη δημοκρατία» (όλοι και όλα στοχεύουν στην περιστολή των δικαιωμάτων του πολίτη, δεξιού, κεντρώου ή αριστερού) ούτε η «συνωμοτική δημοκρατία» (όλοι και όλα στοχεύουν στη συγκάλυψη των παρανομιών του συστήματος εξουσίας) μας οδηγούν σε καλύτερη ποιότητα πολιτεύματος και ζωής. Αν το ΠΑΣΟΚ είναι υπόλογο για τον Κοσκωτά και τη Siemens, η Ν.Δ. για το Βατοπέδι και τα σκάνδαλα, το ΚΚΕ για τον Γερμανό, ο ΣΥΡΙΖΑ για τους πάσης φύσεως «απαλλοτριωτές» και ο ΛΑΟΣ για τη Χρυσή Αυγή, τότε πρέπει ν' αλλάξουμε χώρα ή πρέπει ν' αλλάξουμε πολίτευμα ή πρέπει να ενδυναμώσουμε τους θεσμούς, τη δημοκρατική εγρήγορση και την πολιτική συμμετοχή. Αν οι δικαστές υπακούουν στην εξουσία και όχι στον νόμο, αν τα ΜΜΕ διαπλέκονται με τους πολιτικούς και αλλοιώνουν την πραγματικότητα, αν τα πανεπιστήμια και ο επιστημονικός κόσμος διακινούν «εμπορεύματα» και όχι ιδέες και αλήθειες, τότε ή πρέπει να επανέλθουμε στη ζούγκλα (ο καθένας υπερασπίζεται μόνος του το δίκιο του) ή πρέπει να στήσουμε στον τοίχο όλους τους επίορκους (αλλά και τους εν γένει επωφεληθέντες, δηλαδή, και εμάς τους ίδιους) ή πρέπει να διαμορφώσουμε ένα νέο πολιτικο-κοινωνικό συμβόλαιο τιμής και διαφανείς μηχανισμούς δημοκρατικού ελέγχου (με βασική προϋπόθεση να μην είναι και να μην αισθάνεται κανείς υπεράνω του νόμου).

ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι που διαμαρτυρόμαστε και καταγγέλλουμε τα πάντα και τους πάντες είμαστε αυτοί που (αφελώς; ιδιοτελώς;) αφήσαμε και απλώθηκε ο ιστός της παρασιτικής και παραπολιτικής αράχνης. Ας εγκαταλείψουμε λοιπόν τις δαιμονοποιήσεις και τους αφορισμούς κι ας στρωθούμε στη θεσμική, πολιτική, κοινωνική δουλειά εκ-καθάρισης του τοπίου.

Από τον Κοσκωτά στον Χριστοφοράκο

Ριχάρδος Σωμερίτης
Συντάκτης
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 18/8/2009


Είκοσι χρόνια μετά, ο Κοσκωτάς είναι (σχεδόν) ελεύθερος, τον αδελφό του δεν τον θυμάται κανείς, η οικογένειά του εδώ και στις ΗΠΑ δεν έχει γνωστό πρόβλημα, οι συνεργάτες του, μάνατζερ και δημοσιογράφοι, έχουν ξαναφτιάξει τη ζωή τους, μερικοί μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν ή χρησιμοποιούνται, διακομματικά, σε υψηλές θέσεις ή κατάφεραν να τους δοθούν πλούσιες αργομισθίες.

Σε είκοσι χρόνια είναι πιθανό κάτι το ανάλογο να συμβεί και με τους κκ. της Siemens. Γιατί όπως και ο Κοσκωτάς και οι επιτελείς του είναι άνθρωποι ικανοί και με βαθιά γνώση της συλλογικής ψυχολογίας: χτυπάνε στην κορυφή σε μια χώρα όπου η κοινή γνώμη έχει από πάντα την πεποίθηση ότι όλοι κλέβουν και όλοι «τα πιάνουν». Αλλά όπου τελικά παίρνει τα πάντα ο άνεμος του χρόνου...

Είναι δεδομένο ότι ο κ. Χριστοφοράκος θα δικαστεί (αν δικαστεί...) μόνο για τα ελάχιστα που επιτρέπει η γερμανική Δικαιοσύνη και που περιλαμβάνονται στο κείμενο της μελλοντικής, πιθανής αλλά όχι και βέβαιης έκδοσής του. Αυτά τα ελάχιστα αφορούν τρία επίμαχα αλλά μικρά μάλλον εμβάσματα της περιόδου 2003. Συνεπώς, το επόμενο διάστημα θα μιλάμε για ανακρίσεις και άλλα που θα έχουν σχέση κυρίως με το ΠαΣοΚ και όχι για ό,τι έχει σχέση με τη Νέα Δημοκρατία. Στήνεται δηλαδή ένα γνωστό σκηνικό: να πάμε σε εκλογές, όπως το 1989, με το ΠαΣοΚ εμμέσως υπόδικο.

Ανάμεσα στο Μόναχο και την Αθήνα κάτι παίχτηκε το τελευταίο διάστημα που έχει με τη δικαιοσύνη όποια σχέση έχει και ο Φάντης με το ρετσινόλαδο. Με τη σύμπραξη γερμανών δικαστών; Σε καμιά περίπτωση. Αυτοί έκριναν με βάση τα στοιχεία που τους πρόσφερε ο κ. Χριστοφοράκος και σε αυτά στηρίζεται το γνωστό εισαγγελικό καταδικαστικό (αλλά σε σχέση με την ελληνική δικαιοσύνη απαλλακτικό) έγγραφο.

Ερώτημα: Προηγήθηκε «κάτι» στην Αθήνα; Και γιατί δόθηκαν στη δημοσιότητα άσχετες με την έκδοση κατηγορίες σε βάρος κομμάτων και προσώπων που κάτω από τις σημερινές συνθήκες τα κόμματα και οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιπαλέψουν εφόσον δεν θα γίνουν οι σχετικές δίκες και εφόσον ο νεοδημοκράτης «κατηγορούμενος» έχει πεθάνει (αλήθεια, οι προμήθειες του ΙΚΑ ελέγχθηκαν ποτέ;) και συνεπώς δεν μπορεί, έστω και τυπικά, να διωχθεί;

Όπως και το 1989, το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι αιχμάλωτο μεσαζόντων που πρέπει να λογοδοτήσουν γιατί προφανώς «λάδωσαν», γιατί πιθανότατα «ευλόγησαν» και την τσέπη τους και που τώρα παίζουν την ελευθερία τους. Ας πρόσεχε, βέβαια. Εμείς όμως, που θα πληρώσουμε, προσέξαμε;

Μουσεία, ιστορία, Ελλάδα !

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 12 - Αύγουστος 2009


Παρακολουθώντας στην τηλεόραση τα εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, έστω και για λίγα λεπτά, ξέφευγες από αυτή τη μιζέρια στην οποία έχει υποβληθεί η χώρα για πολλούς και διάφορους λόγους. Η πιο βαριά κληρονομιά μας, για ακόμα μια φορά μετά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ήρθε να δώσει ένα μήνυμα ελπίδας, μια αίσθηση περηφάνιας, μας έκανε να πούμε – έστω και από τον καναπέ μας – ότι είναι ευτυχία που είμαστε Έλληνες, που γεννηθήκαμε σε αυτή τη χώρα, που ζούμε σε αυτή τη χώρα, που έχουμε τη δυνατότητα να λέμε ότι όλα αυτά είναι «δικά μας».

Δεν χρειάστηκαν εντυπωσιακά πυροτεχνήματα, δεν χρειάστηκαν γιγαντοοθόνες, τεχνολογικά εφέ αιχμής, χορηγοί, εταιρείες προώθησης «γεγονότων», γύψινοι κίονες, επιβλητικές πλατφόρμες, ηλεκτρονικές μουσικές συνθέσεις του Jean Michel Jarre, τερατώδεις πυλώνες φωτισμού, φορτηγά, πολυπληθή συνεργεία και διαφημιστικά περίπτερα εταιρειών αναψυκτικών.

Για να έχουμε ένα πρόχειρο μέτρο σύγκρισης ας θυμηθούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, όπου λίγο έλειψε τα μετάλλια αντί για τους ολυμπιακούς κύκλους, να φέρουν εμβλήματα εταιρειών (trademarks). Ας θυμηθούμε την κεντρική προεκλογική ομιλία του νέου πλανητάρχη Barack Obama, που παραλίγο θα έφτιαχνε ένα γύψινο ομοίωμα της Ακρόπολης πάνω στην πλατφόρμα όπου απηύθυνε τον προεκλογικό του λόγο.

Εμείς δε χρειάστηκε να κάνουμε πολλά πράγματα. Ήταν όλα εκεί. Στεκόντουσαν αγέρωχα και περήφανα εκεί, και εκείνο το βράδυ, όπως κάνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Λίγα φώτα, λιτή μουσική επένδυση, μια γλυκιά ελληνική βραδιά και σαν από θαύμα, ζωντάνεψαν όλα μονομιάς. Χρειάστηκε ένας καλοσχεδιασμένος χώρος, που αναγκαστήκαμε να φτιάξουμε γιατί μέχρι σήμερα δεν τα σεβαστήκαμε όπως τους άξιζε, και εκείνα σα να μας έλεγαν «ευχαριστώ» εμφάνισαν όλες τις πτυχές τους που έκαναν τους Βρετανούς να γίνονται νάνοι και να αναζητούν μικροπρεπείς δικαιολογίες για να κρατήσουν στη γκρίζα χώρα τους έστω και λίγα από αυτά.

Δεν άντεξαν οι δύσμοιροι ούτε καν να έρθουν να δουν τα υπόλοιπα στο φυσικό τους χώρο, εκεί που ανήκουν, γιατί φοβήθηκαν μήπως σε μια κρίση αυθορμητισμού και ειλικρίνειας, μέσα σε αυτή τη μυσταγωγία της τελετής των εγκαινίων, θα ναύλωναν το πρώτο αεροπλάνο που θα έβρισκαν για να στείλουν πίσω αυτά που έχουν αιχμαλωτίσει στην πατρίδα τους. Φοβήθηκαν τις Ερινύες και το μεγαλείο της πρωτότυπης εικόνας, μιας και οι ίδιοι έχουν συνηθίσει να δημιουργούν τεχνητές πραγματικότητες για να πάρουν λίγη από την αίγλη τους.

Φοβήθηκαν τόσο πολύ να έρθουν και να δουν το χώρο που – έστω και αργά – δημιούργησε η μικρή Ελλάδα για να διαφυλάξει και να αναδείξει μια παγκόσμια κληρονομιά, την ώρα που τα παιδιά τους διαγωνίζονται στα Μάλια, στο Φαληράκι και στην Αγία Νάπα για το μετάλλιο της καλύτερης επίδοσης στο στοματικό σεξ.

Εκείνο το βράδυ της τελετής των εγκαινίων κανείς μας δεν είχε φανταστεί ότι θα συγκινούνταν τόσο πολύ από την τοποθέτηση ενός αγγείου σε μια «λακκούβα», διαδικασία που ζωντάνευε μετά από χιλιάδες χρόνια τον τρόπο που οι αρχαίοι Έλληνες εγκαινίαζαν την εστία τους, το σπιτικό τους.

Κανείς μας δεν είχε φανταστεί ότι, τελείως ασυναίσθητα, ο βιολογικός μας σκληρός δίσκος που μεταφέρει πληροφορίες χιλιετιών, θα ανέσυρε τόσο εύκολα και τόσο φυσιολογικά μια εικόνα που δεν την έχουμε ζήσει, που πιθανώς δεν την έχουμε μάθει στο σχολείο, που σίγουρα δεν αποτελεί κοινή πρακτική σήμερα. Κι όμως ! Μας φάνηκε τόσο φυσιολογικό, το νιώσαμε τόσο βαθιά μέσα μας, σαν να βρισκόμασταν και εμείς χιλιάδες χρόνια πίσω, σε εκείνο το σπιτικό και ευχηθήκαμε όλοι μαζί, «καλορίζικο !».

Καταλάβαμε τόσο εύκολα τη σημειολογία της στιγμής, το συμβολισμό, την έννοια, την ώρα που οι περισσότεροι λαοί του κόσμου ψάχνουν ακόμα στο Google για ποιό λόγο οι Έλληνες έβαλαν το σκάνθαρο (ποτήρι κρασιού) στη γούβα και μετά τον τάπωσαν με ένα τζάμι στο δάπεδο.

Σκεφτείτε το, κανείς μας δεν αναρωτήθηκε γιατί έγινε αυτό και τί συμβόλιζε, παρόλο που έχουμε μάθει να εγκαινιάζουμε με το μπολ με το νερό και τα κοτσάνια του βασιλικού. Παρόλο που έχουμε συνηθίσει να κάνουμε εγκαίνια με καναπεδάκια, τυροπιττάκια, κεφτεδάκια και καλυμμένες με λευκό ύφασμα φτηνιάρικες καρέκλες από το κέτερινγκ. Παρόλο που έχουμε αποκτήσει τη μόδα να πετάμε πυροτεχνήματα στους γάμους λες και σηκώσαμε ξανά το ευρωπαϊκό.

Όλα αυτά συνέβησαν εκείνο το βράδυ μόνα τους, μαγικά, ασυναίσθητα, αυθόρμητα, ακολουθήσαμε τη βόλτα στην αρχαία Αθήνα και κάτι μας θύμιζε, κάποτε την είχαμε ξανακάνει εκείνη τη διαδρομή διαβάζοντας τις στήλες και τις επιγραφές. Φανταστήκαμε και πάλι την ομορφιά του Παρθενώνα και της ζωφόρου, αν και κάποτε παίρναμε τις «πέτρες» για να χτίσουμε πλινθοκάλυβα και να στεγάσουμε την καταρρακωμένη ύπαρξή μας κατά τη διάρκεια μιας σκλαβιάς που δεν ήταν αρκετή για να αφαιρέσει από το DNA μας την αλληλοφαγωμάρα μας και τον αλληλοσπαραγμό.

Όλα αυτά συνέβησαν εκείνο το βράδυ, χωρίς να έχουμε προσέξει τα μουσεία μας, χωρίς να έχουμε φροντίσει τους αρχαιολογικούς μας χώρους, χωρίς να έχουμε αναδείξει την κληρονομιά μας. Χωρίς τα σχολεία να επισκέπτονται τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία της περιοχής τους, χωρίς οι δάσκαλοι να χρησιμοποιούν αυτό το θησαυρό για βιωματική μάθηση, χωρίς οι γονείς να έχουν χρόνο να πάνε τα παιδιά τους στο μουσείο και να διαβάσουν μαζί το ταμπελάκι κάτω από το πήλινο «μαραφέτι».

Κι όμως … όλα είναι ακόμα μέσα μας και αγωνίζονται να κρατηθούν κοντά μας. Εκείνο το βράδυ οι Καρυάτιδες – χωρίς να πρέπει – μας είπαν «ευχαριστώ» που τις ξεκολλήσαμε από το φυσικό τους χώρο, που τις απαλλάξαμε από το καυσαέριο, που τις καθαρίσαμε από τη βρώμα μας, που είχε επικαθίσει στις περίτεχνες πτυχές τους.

Σκεφτείτε πόσο μικροί φάνηκαν εκείνο το βράδυ όλοι εκείνοι που σε άλλες περιπτώσεις «βαραίνουν» και «υπερθεματίζουν» με την παρουσία τους γεγονότα. Αναλογιστείτε πόσο μεγάλοι νιώσαμε όλοι μας, κοιτώντας από την τηλεόραση την τελετή και πόσο αδιανόητο μας ήταν να πάρουμε το τηλεκοντρόλ και να κάνουμε ζάπινγκ.

Θυμηθείτε πόσο πολύ δικά μας τα νιώσαμε όλα, αλλά και πόσο πολύ δικά τους τα ένιωσαν και οι άνθρωποι που έχουν έρθει από άλλες χώρες ειρηνικά και αξιοπρεπώς, για να δανειστούν λίγη από την Ελλάδα των λαών, την Ελλάδα των Εθνών, την Ελλάδα που η ιστορία μας κατέστησε προνομιούχους να αποκαλούμε «δική μας».

Σκεφτείτε όμως και πόσο πιο χαμηλά, πνευματικά και ποιοτικά, έχουμε πάει όλοι μας αυτή την Ελλάδα, ελαχίστων εξαιρουμένων. Εκείνα μας είπαν «ευχαριστώ» το βράδυ των εγκαινίων. Εμείς ας ζητήσουμε συγγνώμη και ας αρχίσουμε να παλεύουμε για να μη μεταβάλουμε πλήρως σε οίκο ανοχής το δικό μας κομμάτι στο σκληρό δίσκο που θα παραδώσουμε.

Στείλτε μου τις σκέψεις σας στο email μου, kormaximus@gmail.com.

Τα λέμε στο επόμενο τεύχος.

Γρήγορο Internet σε 2 εκατ. νοικοκυριά

Δημήτρης Μαλλάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ημερησία" - 5/8/2009


Σε δημόσια διαβούλευση τίθεται από σήμερα το σχέδιο νόμου του υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών που αφορά τη δημιουργία ενός τηλεπικοινωνιακού δικτύου οπτικών ινών, το οποίο θα φθάσει σε 2 εκατ. ελληνικά νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Το έργο είναι συνολικού προϋπολογισμού 2,1 δισ. ευρώ και όπως δήλωσε πριν από λίγο ο υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών, κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης θα δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να βρεθεί στην πρωτοπορία στο χώρο των ψηφιακών τεχνολογιών, δεδομένου ότι πρόκειται για την πρώτη χώρα της ΕΕ που δημιουργεί τέτοιου είδους δίκτυο σε πανεθνικό επίπεδο.

Το δίκτυο οπτικών ινών θα δώσει τη δυνατότητα για παροχή νέων προηγμένων υπηρεσιών (π.χ. τηλεϊατρική, τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας, τηλε-εργασία, κ.ά.), καθώς οι ταχύτητες διακίνησης δεδομένων που προσφέρει φθάνουν τα 100 Mbps.

Το σχέδιο νόμου αναμένεται να ψηφισθεί μέσα στο φθινόπωρο και στη συνέχεια θα ξεκινήσει η διαδικασία ενημέρωσης των ενδιαφερόμενων επενδυτών σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ ταυτόχρονα θα αρχίσει η σύνταξη των τευχών δημοπράτησης.

Το έργο θα υλοποιηθεί μέσω ΣΔΙΤ μέσα σε διάστημα 7 ετών με την κρατική χρηματοδότηση να ανέρχεται σε 700 εκατ. ευρώ (100 εκατ. ευρώ ανά έτος υλοποίησης). Η χώρα πρόκειται να χωριστεί σε τρεις γεωγραφικές περιοχές και για κάθε ζώνη θα δημιουργηθεί ένας Ειδικός Φορέας Διαχείρισης (Ε.ΦΟ.ΔΙΑ) από το κοινοπρακτικό σχήμα που θα κερδίσει τον διαγωνισμό για κάθε υποέργο. Στο εν λόγω σχήμα δεν θα μπορεί να έχει τον πλειοψηφικό έλεγχο κάποιος τηλεπικοινωνιακός πάροχος.

Ο Ε.ΦΟ.ΔΙΑ θα αναλάβει την κατασκευή, συντήρηση και διάθεση της υποδομής (σκοτεινή ίνα) και θα τη διαθέτει μετά σε άλλους παρόχους δικτυακών και ηλεκτρονικών υπηρεσιών. Ο χρόνος απόσβεσης εκτιμάται σε 15 έτη, ενώ η διάρκεια της σύμπραξης θα είναι 30ετής. Το κράτοες θα καταβάλλει χρηματοδοτική συμβολή ύψους 350 ευρώ ανά νοικοκυριό ή επιχείρηση για τη διάθεση της οπτικής ίνας.

Το σχέδιο νόμου προβλέπει απαλλαγή από τα τέλη διέλευσης όσον αφορά την εγκατάσταση της σχετικής υποδομής. Αξιοσημείωτη είναι η προσθήκη ότι από τη στιγμή της δημοσίευσης του νόμου, κανένα νέο κτίριο δεν θα αδειοδοτείται εάν δεν συμπεριλαμβάνει μελέτη οριζόντιας και κάθετης ινοοπτικής καλωδίωσης, στοιχείο που αποτελεί ελληνική πρωτοπορία. Επίσης, η σύνδεση χρηστών με την υποδομή γίνεται με αίτηση τους κατά παρέκκλιση των διατάξεων περί οροφοκτησίας.

Νέα γρίπη και παλαιές προσευχές

Γεώργιος Χ. Χουρμουζιάδης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος"



Αν θέλει κανείς να είναι αισιόδοξος, όπως εγώ, θα μπορούσε να να πιστέψει πως η εποχή μας χαρακτηρίζεται από νέες συλλήψεις. O φιλελευθερισμός είναι νεοφιλελευθερισμός, ο μαρξισμός νεομαρξισμός, ο δαρβινισμός νεοδαρβινισμός, ο συντηρητισμός νεοσυντηρητισμός. Kαι οι «μεταρρυθμίσεις» που επιχειρεί η κυβέρνηση δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια «νέα» αντίληψη της ζωής, γι’ αυτό και επαγγέλλονται, για παράδειγμα, «νέες εργασιακές σχέσεις», άρα νέες μορφές εκμετάλλευσης και, επομένως, έναν νεοκαπιταλισμό. Oι τηλεοράσεις αναγγέλλουν «νέα» προγράμματα. Bραβεύονται οι «καινοτόμες» δράσεις, οι οποίες στην ουσία είναι νέοι τρόποι αντιμετώπισης παλαιών προβλημάτων.

Φυσικά, ας μην ξεχνούμε πως και το κυβερνών κόμμα λέγεται «Nέα» Δημοκρατία και οι άνθρωποι του ΠAΣOK, αναγγέλλουν το «Nέο» ΠAΣOK και το «επανιδρυθέν» κράτος από τη «Nέα» Δημοκρατία είναι ένα «νέο» κράτος που ξέχασε ή δεν μπόρεσε να ανανεώσει τους λειτουργούς του και έτσι, αν και «νέο», λειτουργεί με παμπάλαιους ρυθμούς.

Kαι δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα πως στην εποχή μας η αναζήτηση του «νέου» έχει πάρει τη μορφή μιας «νέας» ιδεολογίας και αυτό σημαίνει πως όλα τα «νέα» που εφευρίσκονται παραμένουν στην πλειοψηφία τους θεωρητικές συλλήψεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εφαρμοστούν και τα προβλήματα, των οποίων τη λύση επιχειρούν, να μένουν άλυτα. Kαι από εκεί, φυσικά, ξεκινάει η μεγάλη αντίφαση της εποχής μας: να επαγγέλλεται καθημερινά το «Nέο» και καθημερινά να οπισθοδρομεί, αναζητώντας πρακτικές και υιοθετώντας μεθόδους που, για να ανατραπούν, χρειάστηκαν αγώνες και ξοδεύτηκε πολύ αίμα. Kαι έτσι η εμπιστοσύνη του κόσμου για τα επαγγελλόμενα «νέα» εξανεμίστηκε.

Oι μεγάλες «ανατροπές» του παλιού και του ξεπερασμένου αποδείχτηκε πως δεν είναι άλλο παρά οι νέες συνωμοσίες που εξυφαίνονται στις πλάτες των λαών για να βγαίνουν στο τέλος νικητές οι ανώνυμοι συνωμότες. Ωσπου ένα πρωί, όπως συμβαίνει συνήθως, εμφανίστηκε και η νέα γρίπη. Kαθημερινά αναγγέλλονται κρούσματα και περιγράφονται τα μέτρα αντιμετώπισης της αρρώστιας.

Kαι ο αφελής και καλοπροαίρετος δημοσιογράφος ερωτά τον εκκλησιαστικό αξιωματούχο ποια μέτρα θα πάρει για την κατάσταση η Eκκλησία. Kανένα απαντά αυτός, προσευχόμαστε καθημερινά! Mα κανένα Nέο, επιτέλους, στην Eκκλησία; Aκόμα και τη γρίπη με προσευχές σκέφτεται να την αντιμετωπίσει;

Ερευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο

Αγγελική Παπαμιλτιάδου
Δημοσιογράφος
Συνέντευξη με τον Υπουργό Ανάπτυξης κο Κωστή Χατζηδάκη
στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 2/8/2009

Κύριε υπουργέ, η δημιουργία του αγωγού Ναμπούκο αναβαθμίζει ενεργειακά την Τουρκία. Τώρα η Ελλάδα επιχειρεί να δημιουργήσει τον αγωγό αντι-Ναμπούκο. Ποιες κινήσεις γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση;

Μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της πολιτικής που ακολουθούμε για την ενέργεια και η οποία περιλαμβάνει μέτρα εξοικονόμησης και μεγαλύτερη διείσδυση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στο ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας, προχωρούμε με ταχείς ρυθμούς τη λεγόμενη διπλωματία των αγωγών: τον αγωγό φυσικού αερίου ITGI (Τουρκία, Ελλάδα, Ιταλία), τον South Stream, καθώς και έναν καινούριο αγωγό που θα συνδέει την Ελλάδα με την Ουγγαρία, μέσω Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Ο αγωγός αυτός μπορεί να συνδέεται με ένα καινούριο τέρμιναλ στην Καβάλα για υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG). Οπως αντιλαμβάνεστε, οι αγωγοί αυτοί, οι οποίοι αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το 2015, θα ενδυναμώσουν τη θέση μας διεθνώς και θα μας εξασφαλίσουν βιώσιμη ανάπτυξη.

Ωστόσο, συναντάτε προβλήματα στον αγωγό Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολης.

Πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη δόση υπερβολής σε σχέση με τις ανησυχίες που έχουν εκφραστεί για το συγκεκριμένο θέμα. Μην ξεχνάτε ότι τη συμφωνία για τον ελληνοβουλγαρικό αγωγό φυσικού αερίου την κάναμε αφού εξελέγη η νέα κυβέρνηση της Βουλγαρίας. Στο προσεχές διάστημα θα διευκρινιστούν οι βουλγαρικές προθέσεις.

Πρόσφατα η κυπριακή κυβέρνηση έδωσε άδεια σε ξένη εταιρεία να πραγματοποιήσει γεωτρήσεις στη θαλάσσια περιοχή της για πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Να περιμένουμε κάτι αντίστοιχο και από την Ελλάδα για το Αιγαίο;

Πράγματι, επεξεργαζόμαστε νέο νομικό πλαίσιο για την έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων. Μέχρι το τέλος της χρονιάς θα έχει κατατεθεί το νέο νομοσχέδιο, με στόχο να εκσυγχρονίσουμε το σημερινό πλαίσιο, το οποίο ισχύει από τη δεκαετία του 1990, προκειμένου να γίνει πιο ελκυστικό για τους επενδυτές, να συμφωνεί πλήρως με τους κανόνες του κοινοτικού δικαίου και, φυσικά, να λάβει υπόψη του τις σύγχρονες περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Θέλουμε, για να το πω πιο απλά, λαμβάνοντας υπόψιν και τις τελευταίες εξελίξεις, να υιοθετήσουμε το μοντέλο, όπως λέγεται, της «ανοιχτής πόρτας». Τώρα για το πού στο Αιγαίο θα γίνονται οι έρευνες πετρελαίου, θα υπάρχει μια τετραμελής επιτροπή, αποτελούμενη από τους υπουργούς Οικονομίας, Εξωτερικών, Ανάπτυξης και ΠΕΧΩΔΕ, ούτως ώστε να λαμβάνονται υπόψιν όλες οι παράμετροι.

Και οι πάγιες αρνητικές αντιδράσεις της Τουρκίας;

Η Ελλάδα δεν παραιτείται σε καμία περίπτωση από τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ούτε ξεφεύγει από τις δημόσιες τοποθετήσεις γι αυτό το θέμα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων. Οι έρευνες θα γίνονται βάσει των στοιχείων που υπάρχουν και των προτεραιοτήτων της χώρας. Με άλλα λόγια, θα λαμβάνονται υπόψη η πιθανότητα εξεύρεσης πετρελαίου, το περιβάλλον και, φυσικά, ο παράγων εξωτερική πολιτική.

Ανακοινώθηκε πέρυσι αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ λόγω των τιμών «ρεκόρ» στο πετρέλαιο. Από τότε οι τιμές έχουν υποχωρήσει σχεδόν στο ένα τρίτο. Δεν θα έπρεπε να μειωθούν και τα τιμολόγια;

Η ΔΕΗ, στην οποία μέτοχοι κατά 51% είναι οι ίδιοι οι καταναλωτές, μιας και αναφερθήκατε στα νοικοκυριά, είχε, λόγω των τιμών του πετρελαίου, μια εξαιρετικά αρνητική χρονιά πέρυσι που της άφησε τεράστιο έλλειμμα. Φέτος τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα. Για να χρηματοδοτηθεί το επενδυτικό πρόγραμμα της εταιρείας, όμως, πρέπει να έχει έσοδα. Φέτος η ΔΕΗ δικαιούται να έχει κάποια κέρδη, έτσι ώστε οι ίδιοι οι καταναλωτές θα δουν την επιχείρηση να έχει καλύτερη πορεία.

Να περιμένουμε αυξήσεις;

Ούτε μία στο εκατομμύριο! Ολες οι συζητήσεις που γίνονται πάνω στο συγκεκριμένο θέμα δείχνουν απλώς ότι διεκδικούμε το παγκόσμιο βραβείο του λαϊκισμού.

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε σχέδιο συγχώνευσης οργανισμών. Ερχεται και δεύτερο κύμα;

Ως υπουργείο Ανάπτυξης σκοπεύουμε, μέχρι τέλος Αυγούστου, να φέρουμε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τις δικές μας συγχωνεύσεις. Σε εμάς καταργούνται 3 φορείς, συγχωνεύονται άλλοι 19 σε 8, περιορίζονται τα διοικητικά συμβούλια από 22 σε 8 και ο αριθμός των μελών τους από 192 σε 66. Σε συνολικό επίπεδο η κυβέρνηση παραμένει στην απόφαση για 12.000 προσλήψεις και αναλογία 2:1. Δηλαδή, για κάθε δύο συνταξιοδοτήσεις, μία πρόσληψη.

Είσαστε και μέλος της διυπουργικής επιτροπής. Πού προσανατολίζεστε για το άμεσο μέλλον;

Πρώτα απ' όλα συνεχίζουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές: προχωρεί η προσπάθεια εξεύρεσης στρατηγικού επενδυτή στην ΕΥΑΘ και στις αλυκές, ενώ είναι σε εξέλιξη παρόμοιες διαδικασίες στα τουριστικά ακίνητα. Εμείς, στο υπουργείο Ανάπτυξης προχωρούμε τα σχέδιά μας για εξεύρεση στρατηγικού επενδυτή στη ΔΕΠΑ. Πρωτύτερα πιστεύω ότι θα προχωρήσουμε με μια διαδικασία μόχλευσης του ομίλου ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, πράγμα το οποίο θα αποδώσει πρόσθετα έσοδα στο Δημόσιο, αλλά και σε διαχωρισμό ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, όπως γίνεται σε άλλες χώρες της Ευρώπης, καθώς έχουν διακριτούς ρόλους. Οσον αφορά τη ΔΕΣΦΑ, η άποψή μου είναι ότι το κράτος πρέπει να διατηρήσει το 51%, λόγω του ότι είναι ο διαχειριστής των δικτύων. Σε σχέση με την πορεία του προϋπολογισμού: θα ήθελα να σημειώσω ότι στο δεύτερο εξάμηνο, η πορεία σε σχέση με τις δαπάνες θα είναι πολύ καλύτερη. Διότι το πρώτο εξάμηνο δαπανήσαμε για τα ειδικά μέτρα για τους ανέργους, τους αγρότες, τον τουριστικό κλάδο κ.λπ. Το σκέλος των δαπανών, επομένως, ήταν εμπροσθοβαρές. Σε σχέση, επίσης, με τα έσοδα, το δεύτερο εξάμηνο θα είναι, προφανώς, εκείνο που θα αποδώσουν και τα πρόσφατα -δυσάρεστα αλλά αναγκαία- φορολογικά μέτρα.

Ακούστηκε ότι θα περικοπούν ο 13ος μισθός, το επίδομα άδειας κ.λπ. Τα εξετάζετε ως κυβέρνηση;

Δείτε: άλλο μεγάλη διεθνής κρίση και άλλο Αρμαγεδδών. Εχεις την εντύπωση, παρακολουθώντας ορισμένα δελτία ειδήσεων, ότι την άλλη μέρα δεν θα βρεις λίθον επί λίθου. Βεβαίως και είμαστε σε δύσκολη περίοδο. Βεβαίως και είμαστε αναγκασμένοι να παίρνουμε δύσκολα μέτρα που έχουν πολιτικό κόστος. Η κυβέρνηση πιστεύει, όμως, ότι τα πράγματα είναι υπό έλεγχο.

Πολλοί πάντως θεωρούν ότι η κυβέρνηση κινείται αποσπασματικά στα μέτρα στήριξης επιμέρους κλάδων (κλιματιστικά, αυτοκίνητα κ.λπ.) χωρίς συγκεκριμένο πλάνο, με μόνο στόχο προεκλογικά οφέλη.

Εμείς ό,τι και να κάνουμε, θα κατηγορηθούμε από κάποιους. Όταν κάνουμε κάτι ευχάριστο, όπως τα μέτρα στήριξης, η αντιπολίτευση λέει ότι είμαστε σε προεκλογική περίοδο. Αν κάνουμε κάτι δυσάρεστο κατηγορούμαστε ότι είμαστε ανάλγητοι και νεοφιλελεύθεροι. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά με τα φορολογικά μέτρα που ανακοινώσαμε πριν από ένα μήνα. Εκεί γιατί κανείς δεν είπε ότι είμαστε σε προεκλογική περίοδο; Αν είμαστε σε προεκλογική περίοδο αυτό ισχύει γενικώς. Ή είμαστε ή δεν είμαστε!

Είμαστε;

Δεν είμαστε σε προεκλογική περίοδο. Δεν είναι στις προθέσεις μας.

Τίποτα, δηλαδή, πριν από τον Μάρτιο;

Σας έχω αναφέρει μέτρα που έχουν χρονικό ορίζοντα τον Δεκέμβριο. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Πριν από ένα χρόνο πέρασε διάταξη για την κατάργηση τραπεζικών χρεώσεων (προμήθειες στα δάνεια κ.λπ.). Ακόμα και σήμερα, όμως, εξακολουθούν να υπάρχουν. Δεν μπορεί τελικά η κυβέρνηση να επιβληθεί στις τράπεζες;

Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας δικαιώνει την κυβέρνηση για τα λεγόμενα «ψιλά γράμματα». Έχουμε επιστολές απ' όλες τις τράπεζες που μας βεβαιώνουν ότι θα συμμορφωθούν αμέσως. Εάν διαπιστώσουμε ότι δεν γίνεται αυτό, προφανώς θα κινηθούμε κατά των τραπεζών. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά, και τον χειμώνα επιβάλαμε πρόστιμα. Καταχρηστικές λογικές μας βρίσκουν αντίθετους και δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Άλλωστε δεν χρωστάμε σε κανέναν.

Τα ράσα δεν κάνουν τον παππά

Γιώτα Συκκά
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 5/8/2009

Το έχουμε στο αίμα μας. Έπειτα από ένα καλό να βγάζουμε τα μάτια μόνοι μας. Σαν να μην πιστεύουμε αυτό που δημιουργήσαμε. Η εικόνα της τακτοποιημένης Αθήνας την εποχή των Ολυμπιακών του 2004 έδωσε γρήγορα τη θέση της στη γνωστή μας άναρχη πραγματικότητα. Όπως πρόσφατα, η λειτουργία του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης που μας εκτίναξε για ένα μήνα στις σελίδες του διεθνούς Τύπου κολακεύοντας το εγώ μας, για να μας προσγειώσει απότομα.

Το Μουσείο δεν άλλαξε. Εξακολουθεί να προκαλεί το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Μόνο η ιστορία της λογοκρισίας μιας σκηνής που είχε ετοιμάσει ο Κώστας Γαβράς για το παρελθόν του Παρθενώνα, από τον πρόεδρο του Μουσείου, είναι που σκιάζει τη χαρά. Και σε αυτήν την περίπτωση έγινε φανερό πως ο επαρχιωτισμός μας δύσκολα ξεριζώνεται.

Κι όσο κι αν πέρασε η θύελλα τόσο μεθοδεύεται ύπουλα πως όλα αυτά ξεκίνησαν από κάποιους βυζαντινολόγους. Πολλούς επικαλούνται, το όνομα ενός διαδίδουν δεξιά και αριστερά, και κανείς δεν ντρέπεται για όσα συνέβησαν. Εντός και εκτός ΥΠΠΟ που ακόμη δεν καταλάβαμε αν συμφώνησε με τη λογοκρισία.

Οι καταστροφές των χριστιανών είναι γνωστές όπως κι εκείνες των ειδωλολατρών. Τα λένε τα βιβλία, οι ίδιοι οι επιστήμονες. Χρόνια γράφουν οι εφημερίδες στηριζόμενοι στα λόγια τους και σε ιστορικά κείμενα, ότι οι καταστροφές στον Παρθενώνα -γενικά στα μνημεία της Ακρόπολης- έγιναν από ανθρώπινο χέρι. Το επαναλαμβάνει στον ετήσιο απολογισμό της η Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως αλλά και στην ΥΣΜΑ, η υπηρεσία που έγινε για να προχωρήσουν οι εργασίες αποκατάστασης. Όμως, μόλις κάποιοι υποχώρησαν στις διαμαρτυρίες εκκλησιαστικών παραγόντων (συνήθης τακτική), ανακαλύψαμε την πυρίτιδα. «Οι χριστιανοί πελεκούσαν τα πρόσωπα» εξηγούσε ο Μ. Κορρές για τις μετόπες του Παρθενώνα στη βόρεια και δυτική πλευρά και την ίδια ώρα τόνιζε πόσο σωτήρια για άλλα μνημεία ήταν η συνήθεια κάποιων απ’ αυτούς να μετατρέπουν τους αρχαίους ναούς σε εκκλησίες (Ελευθεροτυπία 31/7).

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που μας ενόχλησε και ξαναβγήκε στην επιφάνεια ο συντηρητισμός μας; Η πλευρά μας που αποκαλύφθηκε το 2003 στο Outlook, στο φιλμάκι της Εύας Στεφανή, στο βιβλίο της Ερσης Σωτηροπούλου, πρόσφατα στην παράσταση του Γ. Καλαβριανού «Εγώ είμαι το θείο βρέφος». Στις πρώτες περιπτώσεις λειτούργησε η εξουσία στην τελευταία οι πιστοί που απειλούσαν να κάψουν τους αντίχριστους. Με τη σκηνή των 12 δευτερολέπτων του Κ. Γαβρά φανήκαμε άτολμοι. Κάποιοι εξέλαβαν τις μικρές μορφές στο φιλμ «ως ρασοφόρους κι όχι ως ανθρώπους της εποχής», είπαν. Η ειρωνεία «δεν πρόλαβα να τηλεφωνήσω στον κ. Γαβρά», η δικαιολογία «δεν είχα το τηλέφωνό του» έδωσε τη θέση της στην υποχωρητική στάση: «Να το συζητήσουμε».

Τη σκηνή που περικόπηκε θα την ξαναδούμε. Ο πρόεδρος του Μουσείου ικανοποιήθηκε από τη διευκρίνιση του Κ. Γαβρά ότι δεν απεικόνιζε ούτε υπονοούσε «ότι οι καταστροφές έγιναν από ιερείς, αλλά από ανθρώπους της εποχής».

Όλος αυτός ο θόρυβος, που έφτασε ώς το Reuters ήταν τελικά για τα ράσα ή την ιστορία; Και δεν έφτασε ακόμη ο Δεκαπενταύγουστος.

Ο Αγιατολάχ και ο Ηγεμών

Νίκος Κωνσταντάρας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 5/8/2009

Με τη δίκη εκατό και πλέον γνωστών μεταρρυθμιστών, η οποία ξεκίνησε το Σάββατο, το ιρανικό καθεστώς δηλώνει ότι δεν διακατέχεται από καμιά ανασφάλεια (η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε εξομάλυνση της κατάστασης) και δεν δέχεται καμία αμφισβήτηση. Από την άλλη, οι αντίπαλοι του προέδρου Μαχμούτ Αχμεντινετζάντ δείχνουν το ίδιο αποφασισμένοι να υπονομεύσουν τη θητεία του, με τους πρώην προέδρους Ραφσαντζανί και Χαταμί να απέχουν επιδεικτικά από την προχθεσινή τελετή επικύρωσης της επανεκλογής του.

Σήμερα το καθεστώς έχει το πάνω χέρι, με τον ανώτατο ηγέτη της χώρας, αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, να στηρίζει δυναμικά τον Αχμεντινετζάντ, ενώ ο κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός έχει αφοσιωθεί στην επιβολή της τάξης. Οι δρόμοι της Τεχεράνης και των άλλων πόλεων άδειασαν από διαδηλωτές. Είναι προφανές, όμως, ότι το ρήγμα που άνοιξε με τις αμφισβητούμενες εκλογές της 12ης Ιουνίου βαθαίνει. Είναι επίσης σαφές ότι το καθεστώς πιστεύει στην αρχή ότι είναι καλύτερο να εμπνέει φόβο παρά να ζητά την αγάπη του λαού. Η τόσο αδιάλλακτη στάση, όμως, προκαλεί κινδύνους, όπως σημειώνει ο Νικολό Μακιαβέλι στο εγχειρίδιό του για την πολιτική του αποτελεσματικού ηγεμόνα. Αν ο ηγέτης δεν μπορεί να εμπνέει και την αγάπη και τον φόβο στον λαό του, είναι καλύτερο να προκαλεί φόβο, αλλά, προσθέτει, «πρέπει να αποφύγει να προκαλέσει την οργή».

Η περίπτωση του Χαμενεΐ θα προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον για τον Μακιαβέλι, ο οποίος έζησε από το 1469 έως το 1527. Σε ένα σημείο του βιβλίου του θέτει το ερώτημα: «Γιατί η Περσία του Δαρείου δεν αντιστάθηκε στους επιγόνους του Μεγαλέξανδρου μετά τον θάνατό του;». Η απάντησή του είναι ότι η Περσία, όπως και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, είχε έναν απόλυτο άρχοντα που μόνος του διόριζε και καθαιρούσε τους συμβούλους του – και οι ίδιοι δεν είχαν καμία ισχύ χωρίς αυτόν. Αν κάποιος τον εκθρόνιζε, δεν θα υπήρχαν οι ηγέτες που θα οργάνωναν την αντίσταση εναντίον του νέου ηγεμόνα. Αντιθέτως, στη Γαλλία ο εισβολέας θα έβρισκε έναν βασιλιά υπό συνεχή αμφισβήτηση από μια δυνατή και φιλόδοξη αριστοκρατία, η οποία θα αντιστεκόταν σε όποιον τολμούσε να μειώσει τα κληρονομικά προνόμιά της, είτε αυτός ήταν βασιλιάς είτε εισβολέας.

Το ιρανικό καθεστώς έχει πετύχει να προκαλέσει φόβο, αλλά η άτεγκτη στάση του μπορεί να προκαλέσει λαϊκή οργή που θα νικήσει τον φόβο. Και από απόλυτος άρχοντας, ο Χαμενεΐ κινδυνεύει να βρεθεί αμφισβητούμενος από μια αριστοκρατία κληρικών έτοιμη να συγκρουστεί μαζί του.

Υπάρχει εμβόλιο για την πολιτική αφασία;

Πέπη Ρηγοπούλου
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 4/8/2009



Από μια σκοπιά η ιστορία της τέχνης είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό η ιστορία των επαναλήψεων που έπαιρναν τον εαυτό τους για πρωτοτυπίες.

Οχι ότι τα πρωτότυπα έργα και τα αριστουργήματα απουσιάζουν. Αλλά το να ξεχωρίσει ένα έργο από την ατελεύτητη σειρά των απομιμήσεων και των επαναλήψεων δεν είναι ποτέ το αναμενόμενο, αλλά μάλλον η έκπληξη, η έκρηξη, αυτό που κάποιοι λένε θαύμα.

Αν τέτοια θαύματα συνέβαιναν και συμβαίνουν ίσως ακόμη στο καλλιτεχνικό πεδίο, τα ισοδύναμά τους στην τέχνη της πολιτικής, ελληνικής και μάλλον παγκόσμιας, μοιάζουν να σπανίζουν όλο και πιο πολύ. Η αδιαφορία του εκλογικού σώματος για τις εκλογές που πέρασαν και αυτές που θα έρθουν μας υποδεικνύει ότι αυτό που κυριαρχεί είναι μια όλο και πιο οξεία αίσθηση της επανάληψης: τα ίδια μεγάλα λόγια, που θα διαψευσθούν, οι ίδιοι κατά παραγγελίαν ενθουσιασμοί, που θα σβήσουν το επόμενο πρωί.

Οι πολιτικοί αρχηγοί θα εμφανιστούν βεβαίως δυναμικοί, φρέσκοι ή φρεσκοκατεψυγμένοι, σπινταριστοί και ντοπαρισμένοι από τους ίματζ μέικερ, που προσπαθούν να τους πλασάρουν με το σωστό περιτύλιγμα σαν κάθε ληξιπρόθεσμο προϊόν που αδημονούμε να ξαποστείλουμε εγκαίρως από τα ράφια. Θα υποσχεθούν ότι έφτασε η ώρα του πολίτη, ότι εμείς και αυτοί μαζί θα χαράξουμε ένα εντελώς διαφορετικό αύριο και ότι χέρι χέρι, με ή χωρίς τον Καρατζαφέρη, θα τραβήξουμε επί τέλους μπροστά.

Η επιδημία, όμως, της ουσιαστικής πολιτικής αδιαφορίας της κοινωνίας, που απειλεί να μεταμορφωθεί σε πανδημία, δεν αφήνει μάλλον περιθώρια, ακόμα και αν κάποια πολιτική δύναμη που θα έφτανε στην εξουσία θα είχε πραγματικά τη διάθεση για κάποιες πραγματικές αλλαγές. Ακόμη και αν η επόμενη κυβέρνηση πατά σε έναν πραγματικά επαρκή αριθμό εδρών στο Κοινοβούλιο, η απουσία πραγματικής λαϊκής συμμετοχής και βούλησης, που θα έπρεπε να την συνοδεύει, θα την καταστήσει πιο εύκολα υποχείριο των κάθε λογής ντόπιων και διεθνών, μικρών και μεγάλων νταβατζήδων ή -όπως λεγόταν παλαιότερα στη γλώσσα της διπλωματίας αλλά και του υποκόσμου- προστατών.

Μέσα σε αυτή τη μάλλον δυσοίωνη συνθήκη, ο παράγων γρίπη έρχεται και αυτός να ρίξει το αναπάντεχο βάρος του στο θέμα των εκλογών. Με τις καθημερινές ανησυχητικές ειδήσεις που μεταδίδουν τα Μέσα, με τρόπο που κανείς να δυσκολεύεται να ξεχωρίσει τι είναι πραγματικός κίνδυνος και τι παραλήρημα, ο πολίτης είναι πιθανό να σκεφτεί δυο φορές το αν θα είναι πρόθυμος να συγχρωτιστεί με άλλους συνανθρώπους του σε προεκλογικά κέντρα ή σε μικρές και μεγάλες συγκεντρώσεις, για να ρίξει το βάρος του σε έναν αγώνα που η έκβασή του θα φέρει έτσι κι αλλιώς τα ίδια και τα ίδια.

Δεν εννοώ, φυσικά, ότι τα μεγάλα προβλήματα δεν υπάρχουν. Η κρίση και κυρίως όσα μας οδήγησαν σε αυτήν και όσα τη συντηρούν και την αναπαράγουν, η ειρήνη στα σύνορά μας και στον κόσμο, ο πολιτισμός, η παιδεία και το περιβάλλον είναι μπροστά μας, απαιτώντας επείγουσες ουσιαστικές απαντήσεις. Δυστυχώς, το πιθανότερο είναι ότι οι «εικονολόγοι», ονομασία που δίνει ειρωνικά ο Κούντερα στους ίματζ μέικερς, που θεωρούν τις δημοσκοπήσεις σημαντικότερες από τη ζωή, θα καταφέρουν μάλλον και πάλι να αποκλείσουν κάθε τι το ουσιώδες από την προεκλογική πολυλογία.

Το τίμημα μιας τέτοιας αδιέξοδης πολιτικής επανάληψης θα είναι και πάλι, ίσως μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η αδιαφορία, η παθητικότητα, η δυσφορία, που μάλιστα μπορεί να μεταβληθεί, όπως έγινε και τον περασμένο Δεκέμβρη, σε έκρηξη. Αν όμως ο κύριος Αβραμόπουλος διατυμπανίζει από τηλεοράσεως ότι θα μας εμβολιάσει συλλήβδην ενάντια στον ιό της γρίπης, το εμβόλιο απέναντι στην πανδημία μιας καθολικής αδιαφορίας για τον δήθεν πολιτικό λόγο είναι πολύ πιο δύσκολο να βρεθεί.

Γεννημένοι νικητές !

Γιώργος Χούπης
Ρεπόρτερ
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 27/7/2009

Mπράβο παιδιά! Η Εθνική Ομάδα Νέων Ανδρών αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, στη διοργάνωση που ολοκληρώθηκε χτες στη Ρόδο, νικώντας στον τελικό τη Γαλλία με 90-85.

Είναι λοιπόν μια «χρυσή» ομάδα παιδιών, η οποία άρχισε με το πρωτάθλημα Ευρώπης στους Εφήβους πέρυσι στον Πύργο, συνεχίστηκε πριν από δεκαπέντε ημέρες στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας με το ασημένιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και χτες ήρθε ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο, αυτήν τη φορά στην κατηγορία Νέων Ανδρών. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ουσιαστικά όπως λένε ο Κώστας Μίσσας και οι παίκτες, «έγινε ομάδα σε μία ημέρα»! Επτά παιδιά που ήρθαν από την ομάδα που αγωνίστηκε στη Νέα Ζηλανδία και πέντε από αυτά που ήδη προετοιμάζονταν από την αρχή.

Σπουδαία ταλέντα αυτά τα παιδιά, απόλυτα πετυχημένα σε αυτήν την ηλικία, θα αναζητήσουν τώρα μια καλύτερη τύχη στους συλλόγους τους. Η χτεσινή εμφάνιση στον τελικό ήταν καταπληκτική. Η ελληνική ομάδα κράτησε για αυτόν τον αγώνα, όχι απλά την καλύτερή της εμφάνιση, αλλά και τους καλύτερους αριθμούς. Η Εθνική σούταρε με 56% στα δίποντα (18/32) και 44% στα τρίποντα (14/32), ενώ έκανε πολύ λιγότερα λάθη από τους Γάλλους.

Παράλληλα, ο ομοσπονδιακός τεχνικός Κώστας Μίσσας είδε χτες επτά παίκτες να έχουν διψήφιο αριθμό πόντων. Και πάνω απ΄ όλα, σε κάθε χρονική στιγμή του ματς, να βρίσκει λύσεις από διαφορετικό παίκτη.

Η ελληνική ομάδα με εξαιρετικά ποσοστά στα τρίποντα, προηγήθηκε 31-19 στο 14΄ και έκλεισε το ημίχρονο με 45-39. Στο β΄ μέρος, η Γαλλία ξέφυγε 59-50, αλλά η Εθνική απάντησε με σερί 12-0, προηγήθηκε 62-59 και στη συνέχεια ξέφυγε ακόμα περισσότερο, έφτασε και στο +12 (80-68), δυόμισι λεπτά πριν από το τέλος. «Είναι απερίγραπτο να σηκώνεις την κούπα. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Θέλεις να γελάσεις, να κλάψεις, λίγο απ΄ όλα», είπε ο αρχηγός της ομάδας Χάρης Γιαννόπουλος, πολυτιμότερος παίκτης του τελικού και καθοριστικός στη νίκη επί της Ισπανίας στον ημιτελικό.

«Θέλω να ευχαριστήσω αυτόν τον εξαιρετικό προπονητή, ο οποίος μας έκανε ομάδα μέσα σε μια μέρα. Όταν υπάρχει χημεία, φιλία και θέληση, όλα μπορούν να συμβούν», είπε ο πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά, Κώστας Παπανικολάου.

Ο Γιώργος Μπόγρης μίλησε επίσης γι΄ αυτό το θέμα: «Θα πρέπει να ευχαριστήσω και τα επτά παιδιά που έφυγαν από την ομάδα, παρ΄ ότι έκαναν από την αρχή προετοιμασία», είπε. «Το πιστέψαμε και τα παιδιά που ήρθαν έφεραν τον πνεύμα του νικητή στην ομάδα. Η περίοδος έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο για εμένα. Είμαι έτοιμος να δουλέψω και όπως μου είπε και ο κ. Ιτούδης, να ετοιμαστώ για δύσκολα πράγματα».

«Ήταν ένα σπουδαίο κατόρθωμα. Δείξαμε ότι μπορούμε να ταιριάξουμε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Η ουσία είναι να γινόμαστε καλύτεροι συνεχώς. Πιστεύω ότι θα δικαιωθούμε μέσα από την προσπάθεια», πρόσθεσε ο Λεωνίδας Κασελάκης.

Η σύνθεση της ελληνικής ομάδας: Μάντζαρης 2 (5 ρ., 3 ασ.), Μούρτος, Τσακαρέλης, Παπάς 10 (2/3 τρ., 5 ασ.), Γιαννόπουλος 14 (1/3 δ., 4/6 τρ.), Σακελλαρίου, Σλούκας 14 (4/5 δ., 1/5 τρ., 3/4 β., 7 ασ.), Παπανικολάου 15 (4/7 τρ., 6 ρ., 4 ασ., 2 κοψ.), Γιάνκοβιτς 10 (1/3 τρ.), Μπόγρης 14 (6/11 δ., 2/2 β., 4 ρ.), Κασελάκης 11 (2/5 τρ.), Σαρικόπουλος.

Στον προχτεσινό ημιτελικό, η Εθνική νίκησε την Ισπανία με 87-76, κυριαρχώντας στα ριμπάουντ (17 περισσότερα) και κάνοντας τη μεγάλη ανατροπή στην τρίτη περίοδο, όταν βρέθηκε να χάνει με δώδεκα πόντους.

Η σύνθεση:Μάντζαρης 6 (1), Παπάς 11 (1/5 τρ., 5

ρ.), Γιαννόπουλος 16 (3/4 δ., 2/4 τρ., 4/4 β., 5 ρ.), Παπανικολάου 9 (6 ρ.), Σλούκας 17 (2/2 τρ.), Γιάνκοβιτς 1, Μπόγρης 12 (4 ρ.), Κασελάκης 7 (1), Σαρικόπουλος 8. Το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησε η Ισπανία η οποία νίκησε 75-72 την Ιταλία.