Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Νόμος, δίκιο και «επανάσταση»








Πάσχος Μανδραβέλης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 24/9/2012
 
Σε μια δημοκρατία όλα επιτρέπονται εκτός από εκείνα που απαγορεύονται ρητώς από τον νόμο. Σε μια δικτατορία όλα απαγορεύονται εκτός από εκείνα που ρητώς επιτρέπονται από τον νόμο. Στην Ελλάδα ακόμη ψάχνουμε να βρούμε τι είναι νόμος. Μην είναι ότι ψηφίζει η Βουλή; Μην είναι το «δίκιο του εργάτη»; Μην είναι το «δίκαιο που παράγει η επανάσταση», όπως γράφουν διάφοροι καθηγητές σε έντυπα και μπλογκ;Αν θεωρήσουμε ότι νόμος είναι οι αποφάσεις του «επαναστατικού υποκειμένου» τότε πρέπει να ορίσουμε το «επαναστατικό υποκείμενο». Δηλαδή και η 17 Νοέμβρη -ήταν, δεν ήταν πενήντα νοματαίοι- την «επανάσταση» έπαιζε. Νομιμοποιούνται 27 δολοφονίες στο όνομα της «επανάστασης», όπως έγραφαν στις αιματοβαμμένες προκηρύξεις της; Οταν η Χρυσή Αυγή αποκτήσει το πλούσιο λεξιλόγιο της Αριστεράς μπορεί πιθανώς να αυτοπροσδιοριστεί ως φορέας της επανάστασης, που μάχεται τις αδικίες της σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Κάτι αντίστοιχο δεν έγραφε και στο μακροσκελές παραλήρημά του ο καταδικασθείς για 77 δολοφονίες Νορβηγός ακροδεξιός;

Το ίδιο πρόβλημα έχουμε και με το «δίκιο του εργάτη». Κάποιοι πρέπει να το προσδιορίσουν. Αυτοί πρέπει να συναπαρτίζουν ένα σώμα ευρύτερο του πολιτμπιρό ενός κόμματος ή το Δ.Σ. ενός σωματείου. Κι αυτό για πολύ πρακτικούς λόγους: μπορεί το πολιτμπιρό ενός κόμματος να αποφασίσει το α ως «δίκιο» και το πολιτμπιρό ενός άλλου κόμματος να αποφασίσει το -α. Μπορεί το Δ.Σ. ενός σωματείου να αποφασίσει ότι νομιμοποιείται να κλείνει το κέντρο της Αθήνας κάθε μέρα, αλλά το «δίκιο» του εμπορικού συλλόγου λέει ούτε μία ώρα. Συνεπώς, όταν τα μερικά «δίκια» συγκρούονται χωρίς να υπάρχει ο καθολικά αποδεκτός κανόνας της πλειοψηφίας, ο μόνος τρόπος να υπερισχύσει το ένα δίκιο έναντι του άλλου είναι να παίζουμε ξύλο. Για την ακρίβεια αυτό κάναμε πριν εφεύρουμε τη Δημοκρατία. Παρά τα κοινοβουλευτικά ελλείμματά της είναι καλύτερη λύση από το να σκοτωνόμαστε στους δρόμους.

Αυτά τα ζητήματα δεν έχουν ξεκαθαρίσει στην ελληνική πολιτική συζήτηση με αποτέλεσμα διάφοροι να κουρσεύουν τις έννοιες του δικαίου και των νόμων για να καταλήξουμε στη χώρα της γενικευμένης ανομίας. Ρωτήθηκε, για παράδειγμα, ο κ. Τσίπρας από τον δημοσιογράφο του ΑΠΕ κ. Νίκο Ρούμπο αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε κατάληψη στο Harvard, επειδή διδάσκει εκεί ο κ. Γιώργος Παπανδρέου.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απάντησε: «Η κλίμακα της αντίστασης και της διαμαρτυρίας νομιμοποιείται από την αποδοχή της από το κοινωνικό σύνολο και από το δημοκρατικό των διαδικασιών μας μέσα από τις οποίες λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις... το ερώτημά σας είναι λίγο οξύμωρο, διότι στο Harvard θα ήταν λίγο δύσκολο να γίνει κατάληψη».
Ας προσπεράσουμε την ειλικρίνεια του κ. Τσίπρα. Προφανώς στα δικά μας «απροϋπόθετα» πανεπιστήμια η κατάληψη δεν είναι σχήμα οξύμωρο, διότι είναι εύκολη. Τα ερωτήματα είναι δύο.

Πώς πιστοποιείται «αποδοχή (σ.σ.: μιας παρανομίας, όπως είναι η κατάληψη) από το κοινωνικό σύνολο»; Πώς ορίζεται το «δημοκρατικό των διαδικασιών μας μέσα από τις οποίες λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις»; Δηλαδή: με δεδομένο πως είναι διάχυτη η αίσθηση ότι πολλοί Ελληναράδες κρυφογελούν κάτω από τα ανατολίτικα μουστάκια τους για τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών, σύμφωνα με τη θεωρία του κ. Τσίπρα το μόνο που πρέπει να πιστοποιήσουμε για το «δίκιο ή άδικο» του αγώνα της Χρυσής Αυγής είναι αν τα μέλη στην Τ.Ο. Ραφήνας ψήφισαν πριν εφορμήσουν στο πανηγύρι;


Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Η δύναμη της αδράνειας







Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 24/9/2012


Πού είναι το «καινούργιο», το «φρέσκο» που περιμένει με μεγάλη αγωνία η ελληνική κοινωνία, για να πιστέψει ότι υπάρχει κάπου μια χαραμάδα αισιοδοξίας; Σίγουρα όχι στη Βουλή, στα κόμματα και γενικότερα στο πολιτικό σύστημα. Η κυβέρνηση παλεύει με την τρόικα και η διαπραγμάτευση έχει ρουφήξει όλη της την ενέργεια, όλα της τα κουράγια. Οι άνθρωποι που αντέχουν την πίεση, καταλαβαίνουν τι διακυβεύεται και γνωρίζουν τα θέματα, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Οι ξένοι εντυπωσιάζονται με τη δύναμη της αδράνειας, το πώς είναι δυνατόν η διοίκηση και η πολιτική στην Ελλάδα να είναι, ύστερα από όλα αυτά που έχει περάσει η χώρα, αυτό που λένε business as usual.
Αντικρίζουν γραφεία κρίσιμων υπουργών χωρίς σοβαρούς τεχνοκράτες, στελεχωμένα με ημέτερους συνδικαλιστές και άσχετους υπαλλήλους. Η όποια μεταρρυθμιστική ορμή επιτάσσουν οι συνθήκες έχει στερέψει προ πολλού. Η φράση που ακούγεται, πίσω από κλειστές πόρτες, είναι «να κάνουμε τώρα κάνα δυο μερεμέτια γιατί θα μας κόψουν και θα έχουμε πρόβλημα».

Η ίδια αντιμετώπιση παρατηρείται και στο μοίρασμα της πίτας, όπου μια νέα γενιά διαπλεκομένων δεν κρατάει καν τα προσχήματα και θέλει λύσεις εδώ και τώρα, λύσεις για την... πάρτη της. Ο πόλεμος συμφερόντων είναι τιτάνιος όσο και χαμηλοτάτου επιπέδου. Η σφοδρότητά του, όμως, απειλεί το πολιτικό σύστημα με παράπλευρες απώλειες. Οι παίκτες είναι πολλοί και δεν υπάρχει κάποιο σημείο ισορροπίας. Τα γάντια βγαίνουν με κάθε ευκαιρία και θέλει πολύ μεγάλη ικανότητα για να καταλάβεις τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις, ποιο μικρό ή μεγάλο συμφέρον έχει υπαγορεύσει μια συγκεκριμένη επίθεση στην τρόικα ή μια ανάλυση για το πόσο «πραγματικά» κάνει ο ΟΠΑΠ.
Με άλλα λόγια, είναι πολλή η σαπίλα και μεγάλη η συσσωρευμένη αδράνεια. Διαθέτει η σημερινή κυβέρνηση το απαιτούμενο πάθος, την ικανότητα και τα πρόσωπα για να βγάλει πέρα το τι πρέπει να γίνει όταν τελειώσει και αυτός ο γύρος περικοπών; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος, αλλά δεν βλέπω και κανέναν άλλον που να διαθέτει τα απαραίτητα προσόντα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται όχι απλώς το status quo αλλά το status quo ante, όχι το χθες αλλά το προχθές. Είναι τόσο εμφανώς ανέτοιμος να κυβερνήσει, που αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να σταθεί μια χώρα που δεν έχει έτοιμη αξιόπιστη εναλλακτική λύση διακυβέρνησης. Δεν λέει κανείς ότι είναι εύκολο να γεφυρωθούν οι διαφορές των οπαδών ενός «πραγματικού» αριστερού μοντέλου με τους οπαδούς της σοσιαλδημοκρατίας. Ο ρηχός, ψευτοεπαναστατικός λόγος, όμως, προδίδει την απουσία απτών προτάσεων, έμπειρων στελεχών και μιας προοπτικής εξουσίας.

Βρισκόμαστε λοιπόν ανάμεσα στην αδράνεια του business as usual και την υπεράσπιση της πλήρους αδράνειας. Ψάχνουμε να δούμε ποιοι πολιτικοί και άλλοι θα κόψουν, επιτέλους, τις γέφυρες με το παρελθόν, με τους συνδικαλιστές, την αναξιοκρατία, τα ρουσφέτια, τη μετριότητα για να πείσουν ότι αυτοί θα γυρίσουν τη σελίδα στην ιστορία μας. Με τα σημερινά δεδομένα, όμως, η επιλογή είναι μία: να στηρίξουμε τους πολιτικούς που μπορούν να κερδίσουν την άμεση μάχη της επιβίωσης εντός του ευρώ. Την ώρα που καίγεται το σπίτι σου, δύσκολα σκέπτεσαι πώς ακριβώς θα το ξανακτίσεις έστω και αν ξέρεις ότι η μόνη λύση είναι το, εκ θεμελίων, ξανακτίσιμο.


Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Ας αναλάβει η Τρόικα τις δικές της ευθύνες







Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 21/9/2012

 Η Τρόικα δεν δέχεται ότι η κυβέρνηση μπορεί να εξοικονομήσει δυόμισι ακόμη δισεκατομμύρια για να κλείσει το «πακέτο». Δεν δέχεται ότι θα εισρεύσουν στα ταμεία -για πρώτη φορά- έσοδα από τη φοροδιαφυγή. Δεν δέχεται ότι μειώνονται οι δαπάνες, όπως τις παρουσίασε το υπουργείο Υγείας. Δεν δέχεται ότι το υπουργείο Εθνικής Αμυνας έχει δυνατότητα να περικόψει έτι μάλλον τον ήδη κουτσουρεμένο προϋπολογισμό του. Δεν δέχεται καν να συζητήσει ισοδύναμα μέτρα, απορρίπτοντάς τα apriori ως μη εφικτά. Πώς μεταφράζεται στα καθ’ ημάς, πρακτικά, η άρνησή της;

Αν περικοπούν και άλλο τα κονδύλια για την Υγεία, στο τέλος δεν θα μιλάμε για δημόσια υγεία. Θα έχει καταρρεύσει ολοσχερώς το σύστημα. Θα έχουν διαλυθεί οι υπηρεσίες πρωτοβάθμιας περίθαλψης και θα υπάρχει άμεσος κίνδυνος για τη ζωή Πολιτών. Αν περικοπούν και άλλο οι δαπάνες του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, οι καλοί γείτονές μας θα φέρουν να ελλιμενίσουν τις τορπιλακάτους και τα θωρηκτά τους κάτω από το Ναό του Ποσειδώνος, στο Σούνιο. Αν περικοπούν πάνω από το 50% οι συντάξεις -γιατί οι μειώσεις συμποσούμενες αποδίδουν ένα τέτοιο νούμερο-, τότε θα πρέπει να βρεθούν Εκκλησία και ευεργέτες για να θρέψουν τα δυο τρίτα του πληθυσμού της Ελλάδας που, αναγκαστικά, θα ψωμίζονται στα συσσίτια.

Αν φτάσαμε στο σημείο αυτό -ενώ ήδη προοιωνίζονται μέρες εσχάτης ένδειας-, ας αναλάβει η Τρόικα τις δικές της ευθύνες: Η γραμμή που επέβαλε για τη συγκράτηση του χρέους το εκτόξευσε. Η γραμμή που επέβαλε για την ενδυνάμωση της ανταγωνιστικότητας την έστειλε τρεις βαθμίδες πίσω. Η γραμμή που επέβαλε για την άκριτη και οριζόντια μείωση, μισθών συντάξεων, κατώτατων ημερομισθίων, η ελαστικότητα στην εργασία ρήμαξαν την αγορά και έκαναν την ύφεση να οργιάζει εις βάρος των ελάχιστων εισοδημάτων, που δεν καλύπτουν ούτε τον επιούσιο. Η γραμμή που επέβαλε για τη φορολόγηση των ακινήτων δολοφόνησε την οικοδομή. Η γραμμή που επέβαλε για τη φορολόγηση μισθών, συντάξεων, πολύτεκνων, τρίτεκνων οικογενειών οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας.

Και τώρα, που για να κλείσει το «πακέτο» γίνεται πραγματική σφαγή, δεν βρίσκει τίποτε ικανοποιητικό. Συμπεριφέρεται σαν να είμαστε δέκα εκατομμύρια νούμερα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς συνείδηση, χωρίς αντοχές: στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα. Ας μας δείξει μία ακόμη ευρωπαϊκή χώρα που να υφίσταται, πέραν της οικονομικής κάκωσης, ανάλογο διεθνή διασυρμό. Πέραν της κατασυκοφάντησης, ανάλογη αιμορραγία στις δυνάμεις της.

Ξεπεράσαμε τα όριά μας, υπομένοντας θυσίες απάνθρωπες, πιστεύοντας ότι υπηρετούμε το εθνικό συμφέρον της χώρας μας. Ας μην σπρώξουν οι εταίροι τα πράγματα περαιτέρω. Είναι η ώρα να δείξουν πραγματική αλληλεγγύη. Γιατί θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε…




Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Η τελευταία ευκαιρία







Γιώργος Κουβαράς

Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 21/9/2012


«Η Τρόικα πρέπει να σταματήσει να επιτίθεται στην ελληνική κοινωνία», δήλωσε χθες εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. Φώτης Κουβέλης, εκφράζοντας το κοινό αίσθημα και αποτυπώνοντας μέσα σε λίγες λέξεις τη δραματική τροπή που έχει πάρει η διαπραγμάτευση για το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ. Παρά το γεγονός ότι κάποιοι επιμένουν να μιλάνε για... θέατρο, με τον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα να φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίζει τις συσκέψεις των τριών πολιτικών αρχηγών (Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη) «εξαπάτηση του ελληνικού λαού», στην πραγματικότητα το τελευταίο δεκαήμερο βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο κρίσιμη διαπραγμάτευση των τελευταίων ετών με τους δανειστές μας.

Κρίσιμη πρώτα απ’ όλα γιατί από την έκβασή της εξαρτάται όχι μόνο η μεσοπρόθεσμη δυνατότητα καταβολής μισθών, συντάξεων και λοιπών υποχρεώσεων του κράτους αλλά και η ίδια η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Κρίσιμη, επίσης, γιατί δοκιμάζει τα όρια της αντοχής μιας κοινωνίας που είναι προ πολλού στο κόκκινο, καθώς μεγάλο μέρος της έχει ματώσει και βρίσκεται σε κατάσταση απελπισίας. Κρίσιμη, τέλος, γιατί θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα σε μια περίοδο που ενισχύονται επικίνδυνα ακραίες ιδεολογίες και συμπεριφορές.

Είναι άξιο απορίας πώς αυτές οι διαπιστώσεις, που επιβεβαιώνουν την τεράστια σημασία της επίτευξης συμφωνίας για το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ, δεν λαμβάνονται υπόψη από την Τρόικα. Από τη μια μεριά έχουμε το τελευταίο διάστημα ένα μπαράζ δηλώσεων υπέρ της Ελλάδος από Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ, Ρομπέι, Μπαρόζο, Ντράγκι μέχρι Ομπάμα και Λαγκάρντ, από την άλλη όμως οι εκπρόσωποι της Τρόικας, που διαπραγματεύονται τις... λεπτομέρειες του πακέτου, δίνουν όντως την εντύπωση ότι δεν επιδιώκουν συμφωνία, αλλά επιτίθενται στην ελληνική κοινωνία, κολλημένοι σε ιδεοληψίες και εμμονές που εμποδίζουν τη συνεννόηση.

Η Τρόικα εξακολουθεί να κάνει αυτό που την έκανε αντιπαθή στην ελληνική κοινή γνώμη τα τελευταία χρόνια. Πιέζει τα πράγματα πέρα από τις δυνατότητες της κοινωνίας, με μια τιμωρητική διάθεση, υπονομεύοντας έτσι μια μεγάλη προσπάθεια εξυγίανσης που έχει ξεκινήσει στη χώρα και δημιουργώντας το αίσθημα στο μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού ότι οι δανειστές δεν είναι εταίροι αλλά... εχθροί. Αυτή η διαπραγμάτευση είναι η τελευταία ευκαιρία για να αλλάξει αυτή η αντίληψη. Εστω και την ύστατη ώρα, με λογικές υποχωρήσεις, έτσι ώστε το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ να λειτουργήσει υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ, που αποτελεί συμφέρον όχι μόνο δικό μας αλλά και των δανειστών μας.






Εντυπωσιασμός και ουσία








Νίκος Ξυδάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 11/9/2012

Την ώρα που αποφασίζονται οι αιματηρές περικοπές μισθών, συντάξεων και δικαιωμάτων, την ώρα που η τρόικα ζητάει την κατάργηση του πενθημέρου και του οκταώρου, την ώρα που Γερμανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα έχει μέλλον μόνο ως ειδική οικονομική ζώνη, την ίδια αυτή ιστορική ώρα από την κυβέρνηση διαρρέει μια καυτή είδηση: τι εισοδήματα και ακίνητη περιουσία δηλώνουν γνωστοί τραγουδιστές.

Πόσο προφανές επικοινωνιακό τέχνασμα και πόσο φτηνό εντέλει! Για να αποσπαστεί προς στιγμήν η προσοχή από το μαστίγιο, να ένα καροτάκι ηδονοβλεψίας, να ένας στόχος για φθόνο και σιχτίρισμα. Τι κι αν πουθενά δεν διαβάζεις ότι έχει διαπιστωθεί φοροδιαφυγή ή έχουν επιβληθεί κυρώσεις; Το θέμα δεν είναι η ουσία, αλλά να διασπαρεί η προσοχή και να κερδηθεί χρόνος, τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα του παζαριού με την τρόικα και η εντέλει βέβαιη επιβολή των αιματηρών οριζοντίων περικοπών. Αλλωστε οι σταρ της πίστας αποφεύγουν τη φορολόγηση με τους νόμιμους, καίτοι μη ηθικούς, τρόπους που έχουν διδάξει οι πολιτικοί άνδρες και μέγα μέρος της ιθύνουσας ελίτ: πληρώνονται μέσω εταιρειών που έχουν συστήσει, εγχωρίων ή εξωχωρίων, στις οποίες επίσης μεταβιβάζουν και τα ακίνητα περιουσιακά τους στοιχεία.

Αν το υπουργείο Οικονομικών, το οποίο προκαλεί τέτοιες διαρροές για εντυπωσιασμό, επιθυμεί πράγματι να επιτελέσει τον ρόλο του, θα πρέπει να κινηθεί ταχύτατα και αθόρυβα, αφενός για να εισπράξει βεβαιωθέντες φόρους και πρόστιμα, αφετέρου, για να πατάξει τις χρόνιες μεγάλες πληγές, αυτές που όλοι γνωρίζουν και κανείς δεν προσεγγίζει. Ενα παράδειγμα: Σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις των υπουργείων Οικονομικών και Ανάπτυξης, από το λαθρεμπόριο καυσίμων το κράτος χάνει μισό δισ. ευρώ ετησίως από φόρους. Ακόμη και οχήματα του στρατού και της αστυνομίας λέγεται ότι τροφοδοτούνται με λαθραία καύσιμα. Κι όμως το κύκλωμα λαθρεμπορίας ουδέποτε χτυπήθηκε· αντιθέτως, απομακρύνθηκε ένας γεν. γραμματέας του ΥΠ. ΟΙΚ., ο Δ. Σπινέλης, που κατάφερε να βρει μια μέθοδο εντοπισμού των λαθρεμπόρων. Ο ίδιος άνθρωπος παρέδωσε επίσης μερικές δεκάδες χιλιάδες ονόματα εξακριβωμένων φοροφυγάδων σε ένα CD που χάθηκε επί δεκατέσσερις μήνες, τους μήνες του Μνημονίου, των διαρθρωτικών αλλαγών και των φοροεπιδρομών, με υπουργό Οικονομικών τον συγκυβερνώντα σήμερα Β. Βενιζέλο.

Αλλη περίπτωση: Το παρεμπόριο φτηνών κινέζικων και απομιμήσεων. Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Ανάπτυξης πέρυσι είχε εκτιμήσει ότι το παρεμπόριο στερεί το κράτος από φορολογικά έσοδα 6 δισ. ευρώ ετησίως, από δε το νόμιμο εμπόριο αφαιρεί ετήσιο τζίρο 20 δισ. ευρώ. Τα κοντέινερ μπαίνουν στη χώρα κάτω απ’ τη μύτη των τελωνείων και διακινούνται υπό την ανοχή ή την ολιγωρία των οικονομικών, αστυνομικών και δημοτικών αρχών έξω από τα νόμιμα μαγαζιά που αιμορραγούν και ρημάζουν.

Και άλλα πολλά. Ολα είναι γνωστά από τις πρώτες ώρες της κρίσης. Πέρασαν δυόμισι χρόνια καταστροφών· το λαθρεμπόριο, το παρεμπόριο, η φοροδιαφυγή, εξακολουθούν αμείωτα. Και οι υπουργοί εξακολουθούν να κυβερνούν με διαρροές, φτηνά τρικ εντυπωσιασμού και οριζόντιες περικοπές.




Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Υποκρίνονται τη διαφωνία








Μπάμπης Παπαδημητρίου
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην "Καθημερινή" - 11/9/2012



Από εκείνη την τραγική νύχτα του Φεβρουαρίου, ο κ. Σαμαράς κάτι έμαθε. Ο κ. Κουβέλης απουσίαζε. Αντιθέτως, ο κ. Βαγγέλης Βενιζέλος επαναλαμβάνει τα λάθη που δικαίως καταμαρτυρούσε, τότε, εις βάρος του σημερινού πρωθυπουργού. Λέγεται ότι εκείνη την «άγρια νύχτα των αρχηγών» είπε θυμωμένος προς τον Σαμαρά: «Με τις εμμονές σου στις συντάξεις, βάζεις τη χώρα στη χρεοκοπία». Για να λάβει την απάντηση: «Ποιος είσαι εσύ που μιλάς; Με τη διαπραγμάτευση που κάνεις, δεν μπορούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα». Η διένεξη απετράπη έπειτα από παρέμβαση του κ. Παπαδήμου.

Οσο περισσότερο θόρυβο κάνουν οι πολιτικοί για να μας πείσουν ότι «αντιστέκονται στην τρόικα», τόσο τους κοροϊδεύουν οι πολίτες. Η υποκρισία δεν πείθει και δεν αποτελεί αντιπολίτευση.

Επιβεβαιώνονται όσοι από εμάς πιστεύουν ότι ο πολιτικός μας κόσμος εμφανίζεται και ανίκανος και λιπόψυχος. Ξεχνάει ότι υπάρχει ενεργός εντολή για τη συγκρότηση συνεργατικής κυβέρνησης υπό τον πρώτο σε ψήφους αρχηγό κόμματος. Οι πολιτικοί εντέλλονται να κάνουν όσα απαιτούν οι περιστάσεις, να συμφωνήσουν με την τρόικα επί των πλέον σίγουρων και αποδοτικών περικοπών, να απαλύνουν το βάρος για τους ασθενέστερους, να μην αυξήσουν άλλο τους φόρους και πάντως να εξασφαλίσουν τη σύμφωνη γνώμη των εταίρων μας και, τελικά, να διασφαλίσουμε τη θέση μας στην Ευρωζώνη.

Στην πολιτικο-μιντιακή ανακατωσούρα, που έχει αντικαταστήσει την πολιτική ανταλλαγή επιχειρημάτων, φαίνεται ότι έχει κάνει σχολή η άποψη ότι πρέπει πρώτα να διοχετεύονται εξωφρενικά, απίθανα, ανισοβαρή και άλλα σενάρια τρόμου, έτσι ώστε να ζυγίζονται οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης, να συνηθίζουν στην ιδέα όσοι πρόκειται να βγουν χαμένοι και, τελικά, να αποκομίζουν πολιτικό «όφελος» οι τολμηροί και όσοι «θυσιάζονται».

Ολα αυτά είναι κακή πολιτική. Ιδιαίτερα σε ένα κράτος που σέβεται τους πολίτες τους και θέλει ειλικρινώς να διατηρήσει τη θέση του στη διεθνή κατανομή εργασίας και πλούτου. Είναι πιθανόν η κυβέρνηση Σαμαρά να υποστεί τη φθορά της μεγάλης δυσκολίας και να δώσει τη θέση της στην επόμενη ομάδα διακυβέρνησης. Οσον καιρό όμως είναι στην κυβέρνηση, πατριωτικό θα είναι ό,τι βοηθάει στη λήψη όλων των δύσκολων αποφάσεων, που απαιτεί η διάσωση του κράτους. Οι άλλοι, στην καλύτερη περίπτωση, προσπαθούν να μας πείσουν για τη φιλοπατρία τους.

Αλλωστε, αν ο κ. Βενιζέλος είχε υπάρξει πολιτικώς ειλικρινής, θα είχε επιμείνει ώστε ό,τι καλό έχει απομείνει μεταξύ των στελεχών του πασοκικού χώρου να δουλεύει για την κυβέρνηση Σαμαρά. Το θέμα δεν είναι πόσες ακτίνες θα έχει το κομματικό σηματάκι, αλλά να αποδεχθούν ότι ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ δεν λάμπει πλέον.



Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Η νύχτα των κρυστάλλων και τα τάγματα… εφόδου








Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 10/9/2012


Από τη δεκαετία του ’90, με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, χιλιάδες Αλβανοί μπήκαν παράνομα από τα βόρεια σύνορά μας. Χιλιάδες Βούλγαροι και Ρουμάνοι ανέβηκαν το δύσβατο Μπέλες για να πέσουν στην Ελλάδα, πριν οι χώρες τους γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ταυτόχρονα, από τις μικρασιατικές ακτές ξεμπάρκαραν στη Σύμη, στη Σάμο, στην Ικαρία, στη Λήμνο, στη Μυτιλήνη κύματα πρόσφυγες από Αφρική και Ασία… Τι είναι το ταξίδι; Τέσσερις -πέντε ώρες με το καΐκι.

Η Τουρκία δεν θέλει και δεν ήθελε τους ομοδόξους της: Αφγανοί, Κούρδοι και Ιρακινοί, Πακιστανοί, Μπανγκλαντεσιανοί και Ινδοί, Μαροκινοί, Σομαλοί και Αιθίοπες και κάθε της Γης βασανισμένοι, ανενόχλητοι, πέρασαν τα σύνορά μας. Διοχετεύτηκαν στην Ελλάδα ως βόμβα που τώρα ήρθε η ώρα να εκραγεί.

Ετσι, γέμισε η Αθήνα από παράνομους μετανάστες, που μπορεί να νόμιζαν ότι από εδώ εύκολα θα περνούσαν στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά με τη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ -δυσβάσταχτη ΜΟΝΟΝ για την Ελλάδα-, με την παροιμιώδη αδιαφορία των αρμοδίων υπηρεσιών, ξέμειναν εδώ αμανάτι. Πολλοί βολεύτηκαν. Βρήκαν δουλειά. Πήραν χαρτιά. Εκαναν και οικογένειες. Οι περισσότεροι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και όσοι ακόμη επιμένουν να έρχονται λάθρα θα καταλάβουν το μάταιο των ελπίδων τους πολύ γρήγορα, σε μια Ελλάδα σε κρίση.

Ετσι είναι η κατάσταση και δεν αρέσει σε κανένα μας! Θα θέλαμε να υπάρχει κράτος που να ορίζει πότε, πού και πόσα εργατικά χέρια χρειάζονται, και να παρέχονται άδειες παραμονής ορισμένου χρόνου με την ευθύνη των εργοδοτών τους. Δεν θέλουμε μαύρη εργασία που τσακίζει τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν θέλουμε να γίνονται τριτοκοσμικές οι πόλεις μας και δεν υπάρχει κράτος όταν παραβιάζονται τα σύνορά του.

Ομως ως το σημείο να βιώσουμε στη Ραφήνα μία «νύχτα κρυστάλλων», με χρυσαυγίτες να ελέγχουν ποιος είναι νόμιμος και ποιος όχι, να σπάνε τους πάγκους των παράνομων μεταναστών τρομοκρατώντας τους, δεν το ανεχόμαστε. Είναι ευθεία πρόκληση προς τη Βουλή, ότι επικεφαλής των βανδάλων ήταν βουλευτής που ήλεγχε και τη νομιμότητα των χαρτιών των μεταναστών…

Ο Α. Σαμαράς έθεσε το θέμα της λαθρομετανάστευσης στις προτεραιότητές του, πριν καν αναλάβει τη διακυβέρνηση. Τοποθέτησε επικεφαλής στο υπουργείο τον Ν. Δενδια, πολιτικό με σύνεση, αποφασιστικότητα και ψυχραιμία, που σε δύο μήνες έχει κατορθώσει να βάλει, επιτέλους, μία τάξη, με σχέδιο που τηρείται απαρέγκλιτα!

Η Χρυσή Αυγή επιχειρεί με βάναυσο τρόπο και πολιτικά ιδιοτελή κίνητρα να οικειοποιηθεί το έργο που με αντιξοότητες επιτελεί η Αστυνομία καταπατώντας προκλητικά τους νόμους. Δεν πρέπει να αφήσουμε να αιματοκυλίσουν την Ελλάδα ακραίες πολιτικές δυνάμεις, για μια ακόμη φορά.

Η κυβέρνηση πρέπει να φανεί αμείλικτη υπερασπιζόμενη τη Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών.