Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

«Τσίπρας στο Παρίσι!»








Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 17/7/2012


Νομίζω ότι οι εργαζόμενοι της Peugeot - Citroën μπορούν πλέον να αισθάνονται πιο σίγουροι και περισσότερο ασφαλείς. Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την υπεράσπισή τους.
Δεν ξέρω, βεβαίως, αν η διοίκηση της εταιρείας λάβει σοβαρά υπόψη την υπόδειξη του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ να μην προχωρήσει σε απολύσεις - μεταξύ μας, το πιθανότερο είναι πως ούτε ξέρουν ποιος είναι ο Τσίπρας ούτε πήραν ποτέ χαμπάρι τις δηλώσεις του!..
Αυτό, όμως, δεν μειώνει την πολιτική σημασία του γεγονότος.

Διότι εξ αυτού συνάγεται ότι ο Τσίπρας, εκτός από την Ελλάδα, προτίθεται να διορθώσει και τη Γαλλία - πριν, υποθέτω, επεκταθεί και στις υπόλοιπες ηπείρους...

Κάτι σαν «Τσίπρας στα Τρίκαλα, Τσίπρας στο Παρίσι!» για να θυμηθώ και μια παλαιότερη διαφήμιση καταστήματος ρούχων.

Ολα αυτά, ομολογώ, μου προκαλούν αμηχανία. Πώς άραγε να ερμηνεύσω τέτοιες παρεμβάσεις;

Είναι η αφέλεια όσων ξαφνικά και συμπτωματικά βρέθηκαν στο προσκήνιο χωρίς επίγνωση πραγμάτων, ορίων και μεγεθών;

Είναι ένα (συνηθισμένο στην Ελλάδα) μείγμα μικρομεγαλισμού και αμετροέπειας;
Ή μήπως είναι η έκφραση μιας καφενόβιας αντίληψης που (μεταξύ πρέφας και πλακωτού) όλα τα ξέρει και όλα τα μαχαιρώνει - ακόμη και την αναδιάρθρωση της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας;

Δεν ξέρω και δεν προδικάζω. Σίγουρα, όμως, δεν προκύπτει από ενεργό ενδιαφέρον για τους εργαζομένους της Peugeot.

Εκτός και αν Τσίπρας νομίζει ότι μια δήλωσή του αρκεί για να αποτρέψει οκτώ χιλιάδες απολύσεις - οπότε το επόμενο βήμα είναι να στρατοπεδεύσει στο Βατερλώ και να φωνάζει «φέρτε μου τον Ουέλινγκτον!»...

Επί της ουσίας, το περιστατικό είναι ίσως δευτερεύον και ενδεχομένως πάνω στο χειροκρότημα να είπε κι ο Τσίπρας μια κουβέντα παραπάνω.
Το αναφέρω, όμως, επειδή αυτό ακριβώς είναι το γενικότερο πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ξέρεις ποτέ τι εννοεί και τι δεν εννοεί. Πού αποβλέπει και πού δεν αποβλέπει. Πότε κάνει φιγούρα και πότε μιλάει σοβαρά.

Οικοδομεί μόνος του τις προϋποθέσεις τής πιο κακοπροαίρετης κριτικής και μετά διαμαρτύρεται ότι τον αδικούν ή τον παρερμηνεύουν.
Ακόμη θυμάμαι προεκλογικά τον Λαφαζάνη και άλλους να δηλώνουν on camera ότι θα φύγουμε από το ευρώ και τον ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί τα μέσα ενημέρωσης ότι διαστρεβλώνουν τις απόψεις του για το ευρώ!..

Αυτό ακριβώς, όμως, αποτελεί το ζητούμενο: ποιες είναι οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ;

Προς το παρόν, το μόνο που ακούμε είναι ότι καταριέται το Μνημόνιο και ότι βρίζει τη ΔΗΜΑΡ - θεάρεστες πράξεις, δεν λέω, αλλά αρκούν;

Διότι αν ένα κόμμα δεν λέει τις απόψεις του, τότε δύο εξηγήσεις υπάρχουν.
Είτε δεν έχει απόψεις.

Είτε τις κρύβει γιατί δεν θέλει να μαθευτούν.

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Μεγαλο…συνταξιούχοι



Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 17/7/2012


«Να κοπούν και άλλο οι συντάξεις, να κοπεί ή και να μη δίδεται το επικουρικό, να μην καταβάλλεται η δεύτερη σύνταξη…», διαβάζουμε τις πληροφορίες -που συνήθως βγαίνουν σωστές- του οικονομικού ρεπορτάζ και μένουμε πλέον με την εντύπωση ότι ο συνταξιούχος είναι ο μέγας χορηγός του υπουργείου Οικονομικών, αμέσως μετά την κατοικία. Ενώ το υπουργείο είναι ο πλέον αχάριστος «ευεργετηθείς», διότι, κάθε φορά που στριμώχνεται, επιστρέφει όλο και με αγριότερες διαθέσεις εναντίον των απομάχων της ζωής.

Το χειρότερο είναι ότι το να κοπούν και άλλο οι συντάξεις σημαίνει ότι οι άνθρωποι που έχουν φτάσει στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους καταδικάζονται στην απόλυτη ανέχεια. Δεν έχουν τρόπο να αυξήσουν το εισόδημά τους -εδώ δεν μπορούν να βρουν δουλειά οι εικοσάρηδες!-, δεν ελπίζουν σε βοήθεια από τα παιδιά τους, γιατί αυτοί οι ίδιοι αποτελούν… τη μόνη βοήθεια για τα παιδιά τους. Πέρασαν τα νιάτα τους δουλεύοντας και καταβάλλοντας κρατήσεις προς τα συνταξιοδοτικά ταμεία τους και τώρα που υποτίθεται ότι «ξεκουράζονται», απολαμβάνοντας τους κόπους τους, έρχεται το κράτος και τους κάνει συνεχή αφαίμαξη από το μόνο πόρο που έχουν: τη σύνταξη!

Αλλά τι κράτος είναι αυτό που «τρώει» τις συντάξεις, δηλαδή τις καταβολές των εργαζομένων -μιας ολόκληρης ζωής- στα Ταμεία τους; Τι κράτος ανάλγητο είναι αυτό που καταδικάζει τους γέροντες στην πενία, όταν υπολόγιζαν ότι θα μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς με τη σύνταξή τους, για όσα χρόνια ακόμη τους χάριζε ο Θεός; Τι κράτος παράνομο είναι αυτό που «αποφασίζει και διατάσσει» ότι θα κόψει τις δεύτερες συντάξεις για τις οποίες γίνονταν νόμιμες κρατήσεις στους δικαιούχους; Και τι κράτος ληστρικό είναι αυτό που μειώνει ή και κόβει την καταβολή της επικουρικής σύνταξης, που είναι και αυτή κρατήσεις από τους μισθούς των εργαζομένων;

Είναι ένα κράτος άθλιο, που κοροϊδεύει τους Πολίτες του. Είναι ένα κράτος αναξιόπιστο, που θεωρεί ότι οι συντάξεις είναι χρήματα τα οποία μπορεί να «απαλλοτριώνει», σαν να είναι κρατικός τραπεζικός λογαριασμός.

Από την άλλη, στα περιοδικά lifestyle η ζωή εμφανίζεται ανέφελη και ωραία στα κοσμικά θέρετρα, με τα πελώρια σκάφη, τα τζετ σκι, τα λουκούλλεια γεύματα και τα πάρτι παρα θίν’ αλός με τραγουδιστές-διακόσια ευρώ το κεφάλι! Είμαστε ή του ύψους ή του βάθους. Με τη διαφορά ότι το βάθος την πληρώνει μονίμως και το ύψος περνάει σαν να μη συμβαίνει τίποτε, έχοντας καταφέρει τόσα χρόνια να ξεφεύγει από ελέγχους, από διασταυρώσεις…

Πώς άραγε καταφέραμε εν έτει 2012 ο συνταξιούχος να είναι…ο πλουσιότερος Ελληνας;







Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Ο χρόνος, το χρήμα και η επιστροφή στον ρεαλισμό




Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 18/7/2012


Όσο περίεργο κι’ αν φαίνεται, η Ελλάδα αυτή τη στιγμή περισσότερο χρειάζεται χρόνο, παρά χρήμα.

Υπό αυτήν την έννοια, βρίσκω υπερβολική την συζήτηση για την ανάγκη να βρεθούν μέσα σε δυο μέρες – και πάντως πριν από την έλευση της τρόικας μέσα στις προσεχείς ημέρες – ποσά ύψους 11,7 δις ευρώ προκειμένου να περικοπούν.

Οι δαπάνες που μπορούν να περικοπούν επειδή είναι περιττές, πρέπει να περικοπούν και άμεσα.

Όσες σπατάλες εξακολουθούν να γίνονται (και να κρύβονται) πρέπει να σταματήσουν αμέσως.

Αν υπάρχουν υπουργοί που δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν αυτές τις δαπάνες, ενδεχομένως λόγω του μικρού χρόνου παρουσίας τους στους τομείς ευθύνης τους, οφείλουν να εγκλιματιστούν άμεσα και να βρουν εκείνα τα στελέχη που θα τους βοηθήσουν στην ανίχνευση και στον εντοπισμό κάθε πηγής σπατάλης – ώστε να γίνουν «ρεαλιστικές» οι προτάσεις τους, όπως αφέθηκε να διαρρεύσει ότι σχολίασε στέλεχος του υπουργείου οικονομικών.

(Το συγκεκριμένο σχόλιο – και μάλιστα από πρόσωπο που προφανώς ζήτησε να μην κατονομαστεί – μας επιτρέπει να σχολιάσουμε κι’ εμείς πως με σχόλια και διαρροές δεν βρίσκονται λεφτά).

Επομένως, οι «σχολιαστές» της οικονομικής μας δυσπραγίας, καλά θα κάνουν να μην καταναλώνουν φαιά ουσία για σχόλια, αλλά να στύψουν το μυαλό τους για να βρουν, μέχρι την έλευση της τρόικας, τρόπους άμεσης δημιουργίας εσόδων, που δεν θα προέρχονται από την φορολογία και τις οριζόντιες περικοπές.

Τους διαβεβαιώνω πως ούτε η ίδια η τρόικα πιστεύει ότι μπορεί να βρεθεί (με αξιόπιστο τρόπο) το θηριώδες ποσό των 11,5 δις ευρώ.

Αυτό που ζητά η τρόικα (και όταν λέω τρόικα δεν εννοώ τους τρεις εκπροσώπους της) αλλά τους ίδιους τους δανειστές (ΕΕ,ΕΚΤ και ΔΝΤ), είναι να ξεκινήσει επιτέλους κάτι – στο κράτος, στις αποκρατικοποιήσεις, στην οικονομική δραστηριότητα.

Πολιτικά πρέπει να δούμε τα πράγματα – όχι λογιστικά.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι σχέδιο θα βρουν μπροστά τους σήμερα το πρωί, στη σύσκεψή τους, οι τρεις αρχηγοί.

Αν, όμως, δεν πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα σε βάθος τετραετίας, τότε θα βρεθούν αντιμέτωποι με άλλη μια άσκηση επί χάρτου.

Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως αυτή τη στιγμή ο χρόνος είναι πιο πολύτιμος από το χρήμα.

Άλλωστε, ως γνωστόν, ο χρόνος είναι χρήμα.


Υ.Γ. Μετά την χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τον υπουργό των Οικονομικών, τα πράγματα επανήλθαν στη σφαίρα της λογικής και του ρεαλισμού, καθώς, όπως φαίνεται, οι παράγοντες του υπουργείου είχαν πάλι βάλει ανάποδα τους πόλους και έβλεπαν λογικά τα παράλογα.

Έτσι, το υπουργείο, που κατά παράδοση ζητά μόνο από τους άλλους χωρίς ποτέ το ίδιο να κάνει τίποτε για την επανεκκίνηση της Οικονομίας (κι' ας λέγεται υπουργείο Οικονομίας) προχώρησε σε άλλου είδους διαρροές, παραιτούμενο από τις παράλογες απαιτήσεις του να βρεθούν επακριβώς μέσα σε λίγες μέρες 11,5 δις ευρώ (για την... ακρίβεια 11,7) - και βομβαρδίζοντάς μας με νέο τρόμο.

Σύμφωνα με τη νέα εκδοχή «η τρόικα ζητεί κατευθύνσεις και όχι λεπτομέρειες», καθώς «δεν είναι ανάγκη να τα προσδιορίσουμε επακριβώς».

Οι δε υπουργοί έγιναν τώρα «συνεργάσιμοι», καθώς «δεν έχουν την τεχνογνωσία και θα τους βοηθήσουμε».

Νέου τύπου διαρροή είχαμε και στο θέμα των περαιτέρω περικοπών μισθών και συντάξεων.

Εκεί που οι «κύκλοι» μας έλεγαν με άνεση χιλίων καρδιναλίων πως «όλα είναι στο τραπέζι», τώρα άλλαξαν ρότα δηλώνοντας πως «προσπαθούμε να τα αποφύγουμε (σ.σ. τα νέα μέτρα) με επιχείρημα τη μεγαλύτερη ύφεση».

Όπως βλέπετε και ο άγιος φοβέρα θέλει...

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Στο ίδιο έργο θεατές...





Πάσχος Μανδραβέλης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 18/7/2012


Το χειρότερο με αυτήν την κυβέρνηση είναι ότι δεν μπορεί καν να μας εκπλήξει. Τα κόλπα, τα τερτίπια και η δημιουργική λογιστική που ακούστηκαν στο προχθεσινό διυπουργικό για την περικοπή των δαπανών -με κορυφαίο την «ευφυέστατη» σύλληψη του υπουργού Εσωτερικών να συμπεριλάβει στις περικοπές των δαπανών εξοικονομήσεις... προηγουμένων ετών- τα έχουμε ξανακούσει. Οχι μία, αλλά πολλές φορές. Οποτε, δηλαδή, ετίθετο θέμα περικοπής των δαπανών ή άλλων μεταρρυθμίσεων.

Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες του πρόσφατου παρελθόντος θα δούμε ότι το κρυφτούλι των υπουργών με το καθήκον τους ξεκίνησε την επομένη της ψήφισης του πρώτου Μνημονίου. Και όταν λέμε «την επομένη» κυριολεκτούμε. Διάβαζουμε για παράδειγμα στην «Καθημερινή» στις 20.5.2010: «Εμπόδια στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η Ελλάδα προκειμένου να διασωθεί η οικονομία της θέτουν ακόμη και υπουργοί της κυβέρνησης... Σύμφωνα με πληροφορίες, η προωθούμενη από το υπουργείο Οικονομικών απελευθέρωση των κατώτατων ορίων στις δικηγορικές αμοιβές, στο πλαίσιο της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων, έχει προκαλέσει τη σύγκρουση μεταξύ του κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου και του υπουργού Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη. Σε ένα άλλο μέτωπο αποδείχθηκε πως η υπουργός Οικονομίας Λούκα Κατσέλη είχε αποστείλει στην Κομισιόν διαφορετική ρύθμιση από αυτή που κατατέθηκε στη Βουλή σχετικά με την παραγωγή και πώληση άρτου στα σούπερ μάρκετ».

Για τις περικοπές των δαπανών όλοι είχαν μια καλή δικαιολογία: «Περίπου 22 δισ. ευρώ πρέπει να εξοικονομήσει η χώρα μας μέχρι το 2015, εκ των οποίων 15 δισ. από περιστολές δαπανών και 7 δισ. από αύξηση εσόδων. Οι εγγενείς δυσκολίες που επικαλούνται οι υπουργοί για να υλοποιήσουν τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν και κυρίως το γεγονός ότι οι περισσότεροι μοιάζουν πια να μην πιστεύουν στην επίτευξη των κυβερνητικών στόχων... Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν υπουργοί οι οποίοι με τη φράση “ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος” διαμηνύουν ευθαρσώς στον κ. Γ. Παπακωνσταντίνου πως είναι εντελώς παράλογο να τους ζητεί περαιτέρω περικοπές, και άλλοι που είτε τοποθετούν έναν ανώτατο πήχυ στις μειώσεις που τους αξιώνονται είτε φωτογραφίζουν άλλες πηγές (σ.σ.: δηλ. “τα ισοδύναμα των άλλων”) εξοικονόμησης» («Καθημερινή» 26.3.2011). «Ευρύ εσωτερικό μέτωπο διαφωνούντων με τις απολύσεις από το Δημόσιο έχει να αντιμετωπίσει το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα ο πρωθυπουργός. Η προχθεσινή ευθεία διαφωνία του κ. Δ. Ρέππα ως προς την αναγκαιότητα απολύσεων στο Δημόσιο και οι έμμεσες αιχμές του προς τον κ. Γ. Παπακωνσταντίνου δεν είναι παρά μόλις μία περίπτωση υπουργού που διαφωνεί και μάλιστα δημοσίως» («Καθημερινή» 21.5.2011).

Κάπως έτσι, λοιπόν, περάσαμε δύο χρόνια μη εφαρμογής του Μνημονίου (υπάρχουν άπειρα παραδείγματα «ηρωικής αντίστασης» των υπουργών να εφαρμόσουν τα συμφωνηθέντα, που δεν επαρκεί ο χώρος να τα καταγράψουμε). Η συνεδρίαση του προχθεσινού διυπουργικού δείχνει ότι κάπως έτσι θα περάσουμε και τα επόμενα δύο χρόνια, αν -εν τω μεταξύ- δεν κοπεί η ροή της χρηματοδότησης. Οι υπουργοί συνεχίζουν να ορκίζονται ότι όλες οι δικές τους δαπάνες είναι σημαντικές, αλλά παρ’ όλα αυτά θέλουν να περιστείλουν τη σπατάλη του Δημοσίου, η οποία φυσικά είναι στα υπουργεία των άλλων.



Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Κινήσεις που θ’ αλλάξουν το παιχνίδι



Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 18/7/2012


Το κρίσιμο ραντεβού της κυβέρνησης με την πραγματικότητα έχει ορισθεί για τον Σεπτέμβριο. Μέχρι τώρα τόσο ο πρωθυπουργός όσο και το οικονομικό επιτελείο εκπέμπουν τα σωστά μηνύματα για την ανάγκη προώθησης των διαρθρωτικών αλλαγών, τον περιορισμό της σπατάλης στο Δημόσιο και τις αποκρατικοποιήσεις. Το πρόβλημα θα αρχίσει από την ώρα που το κυβερνητικό επιτελείο θα καθήσει απέναντι στην τρόικα την επόμενη εβδομάδα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν αποφασίσει εδώ και μήνες ότι η διαπραγμάτευση πρέπει να διεξάγεται μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των εκπροσώπων της τρόικας. Είναι προφανές ότι δεν θέλουν μια «πολιτική συζήτηση» αλλά μια διαπραγμάτευση με χαρτί και μολύβι, με νούμερα και στοιχεία. Οι άνθρωποι της τρόικας ξέρουν, άλλωστε, πια πολύ καλά την Ελλάδα, σε κάθε της λεπτομέρεια. Αν ακούσουν κάποιον να τους λέει «θα αξιοποιήσουμε την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου», θα του απαντήσουν με βάση στοιχεία πως αυτό για να αποδώσει θα απαιτήσει τουλάχιστον 18-24 μήνες. Πρόκειται συνεπώς για μια διαπραγμάτευση που δεν σηκώνει αόριστες υποσχέσεις και κουβέντες του αέρα.

Σε κάθε κρίσιμο σημείο των διαπραγματεύσεων και οι δύο πλευρές ψάχνουν να βρουν κάτι που θα αλλάξει το κλίμα και τους όρους του παιχνιδιού. Στην ορολογία των εμπλεκόμενων στις διαπραγματεύσεις ο όρος που χρησιμοποιείται είναι «game changers». Φτάνει, δηλαδή, η στιγμή που αντιλαμβάνονται όλοι ότι αποκλείεται να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί και άλλοι στόχοι και χρειάζονται μια - δυο θεαματικές κινήσεις που θα αλλάξουν το παιχνίδι. Την πρώτη περίοδο του Μνημονίου αυτό επετεύχθη με τις αλλαγές στο ασφαλιστικό και στη δεύτερη με τις αλλαγές στα εργασιακά. Εν τω μεταξύ, δοκιμάσθηκαν και ορισμένα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, όπως οι αποκρατικοποιήσεις ύψους 50 δισ., τα οποία πολύ γρήγορα απεδείχθη ότι ήταν εντελώς ανεφάρμοστα.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει πολύ γρήγορα, έως τις αρχές Σεπτεμβρίου, τις δυο - τρεις αντίστοιχες κινήσεις που θα διασφαλίσουν τη χρηματοδότηση της χώρας. Δεν θα είναι μια εύκολη εξίσωση γιατί δεν υπάρχουν εύκολες και άμεσες λύσεις ώστε να αποφευχθεί το πολιτικό δηλητήριο των περαιτέρω μειώσεων μισθών και συντάξεων. Ταυτοχρόνως θα πρέπει να αποφευχθεί η κατάρρευση της κυβέρνησης λόγω της αποχώρησης ενός ή και δύο εταίρων της. Και όλα αυτά όταν στο Βερολίνο μια ισχυρή ομάδα έχει σταματήσει να βλέπει την ελληνική έξοδο από το ευρώ ως ανεξέλεγκτη καταστροφή ή να παίρνει πολύ στα σοβαρά την «απειλή Τσίπρα».

Μέχρι τώρα, λοιπόν, τα μηνύματα προς τα μέσα και τα έξω ήταν σωστά και συνετά. Η κυβέρνηση θα εισέλθει όμως σε λίγες ημέρες στο καμίνι της λήψης άμεσων και δυσάρεστων αποφάσεων όπου και θα παραμείνει με κλιμακούμενες θερμοκρασίες (και άδεια δημόσια ταμεία) μέχρι το τέλος της διαπραγμάτευσης με την τρόικα στις αρχές Σεπτεμβρίου.


Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου



Αθανάσιος Έλλις
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 12/7/2012

Είναι πλέον σαφές ότι η ανάκτηση της αξιοπιστίας αποτελεί στο σημερινό αρνητικό για την Ελλάδα ευρωπαικό περιβάλλον προϋπόθεση της όποιας μελλοντικής διεκδίκησης. Ομως, κάποιοι παραμένουν εθισμένοι όχι μόνο στις παραπλανητικές προεκλογικές εξαγγελίες τους, αλλά και σε μετεκλογικές εμμονές.

Ο ελληνικός λαός παρακολουθεί ένα νέο «θέατρο του παραλόγου», καθώς κορυφαίοι πολιτικοί συνεχίζουν να προβάλουν, περίπου ως αυτονότητα και εξασφαλισμένα, ζητήματα που οι εταίροι μας έχουν καταστήσει σαφές ότι σε αυτή τουλάχιστον τη φάση δεν προτίθενται να συζητήσουν, και από την άλλη, βλέπουν τεχνοκράτες, που έχουν αίσθηση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, να εμφανίζονται συγκρατημενοι και να αποφεύγουν τις πατριωτικές κορόνες, επιχειρώντας να διαχειρισθούν μια πολύ δύσκολη κατάσταση, γνωρίζοντας ότι μόνο μια συναινετική προσέγγιση που θα βασίζεται σε έργα και όχι σε λόγια, πόσω μαλλον σε «μαχητικές διεκδικήσεις», θα επιτρέψει στη χώρα να επιτύχει κάποιες αλλαγές στο περίπλοκο και αρνητικό για την Ελλάδα δημιουργηθέν περιβάλλον.

Υπό αυτό πρίσμα, άλλωστε, επέλεξε ο κ. Γιάννης Στουρνάρας να περιορίσει τις προσδοκίες για άμεση και επιθετική επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και προέβαλε ως προτεραιότητα τις αποκρατικοποιήσεις, υπογράφοντας την πώληση των τεσσάρων airbus της Ολυμπιακής, η ακινησία των οποίων είχε μειώσιει σημαντικά την τιμή τους, ενώ έδωσε βάρος στην ταχεία ολοκλήρωση των έξι αποκρατικοποιήσεων, για τις οποίες ήδη εξελίσσονται οι διαγωνιστικές διαδικασίες (Κρατικά Λαχεία, Ελληνικό, ΔΕΠΑ/ ΔΕΣΦΑ, IBC, Κασσιώπη, Αφάντου). Είναι περίεργο ότι οι επικρίσεις για τη στάση του κ. Στουρνάρα στο Eurogroup προήλθαν από τον κ. Ευάγγελο Βενιζελο, έναν άνθρωπο που λόγω της προηγούμενης θητείας του ως υπουργός Οικονομικών γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τα «περιθώρια» διαπραγμάτευσης σε αυτή τη φάση. Και δεν μπορεί από τη μια να αυτοπροβάλλεται ως ηγέτης του κόμματος που σήκωσε μόνο του τον «σταυρό του μαρτυρίου» κατα τους πρώτους δέκα οκτώ μήνες μετά την προσφυγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης, και από την άλλη για λόγους εσωτερικής πολιτικής, να προβαίνει σε κινήσεις που έχουν έντονα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά.

Σε μια άλλη χώρα και σε έναν άλλο πολιτικό κόσμο, θα μπορούσε κανείς να δεχθεί ότι η προβολή το τελευταίο διάστημα κάποιων μαξιμαλιστικών θέσεων από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ γίνεται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και προσφέρεται ως εργαλείο αξιοποίησης για τον υπουργό Οικονομικών. Δυστυχώς, η αλήθεια είναι πως η στάση του κ. Βενιζέλου είναι περισσότερο κυνική και λιγότερο πατριωτική... Οπως απέδειξε και με την ατυχή επιλογή του να μην συμμετάσχουν στην κυβέρνηση κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία, παρα τις αντιδράσεις συντεχνιών, είχαν πείσει για την αποτελεσματικότητά τους σε πολύ ευαίσθητους τομείς, και άρα με την παρουσία τους θα συνέδραμαν στην εθνική προσπάθεια, έτσι και τώρα θέλει να περιορίσει το πολιτικό κόστος από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση και να ανακτήσει τη χαμένη διείσδυση σε παραδοσιακές δεξαμενές ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.

Αλλά δεν γίνεται να προβάλει ως μείζον πολιτικό επιχείρημα ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί παράγοντα σταθερότητας και ενότητας που διαχειρίσθηκε την οικονομία και γνωρίζει τις δυσκολίες στη σχέση με την τρόικα, και την ίδια ώρα να υποκύπτει σε λαϊκισμούς και να επικρίνει όσους στην πρώτη τους επαφή με ένα διστακτικό, αν όχι αφιλόξενο, Εurogroup, δεν «απαίτησαν» τριετή επιμήκυνση «εδώ και τώρα».

Αν το ΠΑΣΟΚ πρόκειται να έχει κάποιο ρόλο στο μελλοντικό πολιτικό γίγνεσθαι -κάτι που μένει να αποδειχθεί- θα το πετύχει ακολουθώντας τον δρόμο της εξωστρέφειας και του ρεαλισμού, όχι αυτόν της εσωστρέφειας και του λαϊκισμού.






Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Κόστος εργασίας, «εταίροι» και άνεργοι



Μπάμπης Παπαδημητρίου
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην "Καθημερινή" - 12/7/2012


Γιατί οι έμποροι και οι επαγγελματοβιοτέχνες εμφανίζουν μια κάποια δυσνόηση στη σχέση που έχει η αμοιβή της εργασίας των μισθωτών με την παραγωγικότητα; Η εξήγηση βρίσκεται στη θέση που έχουν στην αγορά, στην παραγωγική αλυσίδα και στον τρόπο που χρησιμοποιούν την εξαρτημένη εργασία. Αυτοί είναι, όμως, οι πολλοί και μαζί με τους απασχολουμένους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, έχουν σημαντική πολιτική επιρροή.

Γιατί, λοιπόν, η συνεχής αύξηση των αμοιβών καταδικάζει την εθνική οικονομία; Ακολουθήστε, παρακαλώ, τον ακόλουθο, απλοϊκό, συλλογισμό. Εστω μια οικονομία ανοιχτή, χωρίς δασμούς και ειδικούς φόρους. Εστω ότι υπάρχουν μόνον δύο επιχειρήσεις. Πωλούν υποδήματα και οι δύο και έχουν τον ίδιο αριθμό εργαζομένων. Ομως, η πρώτη εισάγει έτοιμα τα παπούτσια «της», ενώ η άλλη παράγει τα υποδήματα που τοποθετεί στην ίδια πάντοτε αγορά με τη «συνάδελφό» της. Για να κρατήσουμε απλό τον συλλογισμό, ας δεχθούμε ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διαφορά, π.χ. σε ποιότητα, και τα εμπορεύματα είναι ακριβώς ίδια.

Ποια θα είναι η τιμή τους; Αν το «παπούτσι από τον τόπο μας» είναι φθηνότερο, ο εισαγωγέας δεν θα βρίσκει πελάτες. Αν όμως το εισαγόμενο είναι φθηνότερο, τότε χάνει η ελληνική παραγωγή. Αφού όμως η τιμή προσδιορίζει ποιος θα «ζήσει» και ποιος θα «κλείσει», τότε πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στους παράγοντες προσδιορισμού της. Ομως, ο έμπορός μας δεν προσμετράει στο κόστος «του» την εργασία που χρειάστηκε η κατασκευή του εισαγόμενου παπουτσιού, αφού αυτός πληρώνει μια συνολική τιμή στον προμηθευτή του. Ο δικός μας επιχειρηματίας μετράει τους υπαλλήλους του, το ηλεκτρικό και τα άλλα πάγια έξοδά του, προσθέτει το μάρκετινγκ και διαπιστώνει ότι το κόστος εργασίας δεν είναι, τελικά, «τόσο υψηλό». Βγαίνει, λοιπόν, στα τηλεπαράθυρα και λέει ότι οι μισθοί γι’ αυτόν δεν αποτελούν πρόβλημα.

Αντιθέτως, το εμπόριο πάει καλύτερα όσο υψηλότεροι είναι οι μισθοί όλων των πελατών του και όχι μόνον των δικών του εργαζομένων. Πρέπει να είναι εξίσου «καλές» και οι αμοιβές των ανταγωνιστών του. Γι’ αυτό επιμένει να υπάρχουν οι ίδιες αμοιβές σε ολόκληρη την οικονομία. Στην πράξη, όμως, ο έμπορος-εισαγωγέας μπορεί να βγάλει από την αγορά τον εγχώριο παραγωγό, αρκεί οι εργαζόμενοι στη χώρα όπου «ράβει» τα παπούτσια να δουλέψουν για μικρότερη αμοιβή σε σύγκριση με τους δικούς μας εργάτες.

Σε μια οικονομία που εισάγει το μεγαλύτερο μέρος όσων καταναλώνει, τις αμοιβές καθορίζει τελικά ο ξένος εργάτης. Ακόμη κι όταν δεν ζει εδώ, για να «κλέψει» όση δουλειά υπάρχει διαθέσιμη για τους ανειδίκευτους Ελληνες, που φυτοζωούν με το επίδομα ανεργίας. Ας το σκεφτούν λίγο προσεκτικότερα οι «κοινωνικοί εταίροι».

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Εξεταστική, ναι. Αλλά ανεξάρτητη!



Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 12/7/2012


Μία συζήτηση που επίσης γίνεται στις μέρες μας, είναι και αυτή περί την (μία και μόνη) Εξεταστική Επιτροπή που η Νέα Δημοκρατία είχε δηλώσει ότι θα συνιστούσε όταν θα σχημάτιζε κυβέρνηση.

Και τα ερωτήματα πέφτουν βροχή:

Τι έγινε με την εξεταστική επιτροπή; Θα την συστήσετε; Ή ήταν κι’ αυτή ένα πυροτέχνημα, όπως η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου;

Δεν είναι μόνο ότι εμφανίζονται όλοι έτοιμοι να πυροβολήσουν την επομένη των εκλογών – λες και ήταν δυνατόν να συμβούν όλα μέσα σε μια νύχτα ως το ξημέρωμα.

Δεν είναι ότι συνειδητά αγνοούν ότι η Νέα Δημοκρατία – βάσει των ποσοστών που έδωσε ο λαός σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις – ΔΕΝ σχημάτισε δική της κυβέρνηση, αλλά έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας με την συμμετοχή τριών κομμάτων.

Δεν είναι ότι κάποιοι έχουν αρχίσει να λένε πως θα λάβουν την πρωτοβουλία για σχηματισμό αυτής της επιτροπής.

Όχι, η ουσία δεν βρίσκεται εκεί. Εκεί βρίσκεται η προπαγάνδα και η τάση για αυτοπροβολή.

Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι η ιστορία με τις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής, που έχει εξελιχθεί σε μια απίθανη παρωδία, πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα.

Ουδεμία από τις άπειρες εξεταστικές επιτροπές που συστήθηκαν τα τελευταία χρόνια απέφερε το παραμικρό αποτέλεσμα – καθώς έχουμε το πρωτοφανές φαινόμενο ο ελέγχων να είναι και ελεγχόμενος, ενώ τα μέλη των επιτροπών αυτών είναι συνήθως άσχετα με το αντικείμενο.

(Πώς να ξεχάσουμε ότι υπήρξε πρόεδρος επιτροπής που ερευνούσε υπόθεση με διεθνή πλοκάμια και ο οποίος… δεν γνώριζε αγγλικά;)

Το φαινόμενο δεν υπάρχει σε καμιά σοβαρή χώρα.

Στις σοβαρές χώρες κοινοβουλευτικές ή γερουσιαστικές επιτροπές στήνονται όταν ερευνώνται θέματα δημοσίου ενδιαφέροντος στα οποία ΔΕΝ εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα.

Όταν, όμως, εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα, συστήνονται ανεξάρτητες επιτροπές εμπειρογνωμόνων, που καταλήγουν σε πορίσματα, είτε με εντολή κυβερνήσεων, είτε με εντολή κοινοβουλίων, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.

Στη Βρετανία, για παράδειγμα, το σκάνδαλο των βουλευτικών εξόδων δεν ερευνήθηκε από εξεταστική επιτροπή της Βουλής των Κοινοτήτων ή της Βουλής των Λόρδων, αλλά από ΕΝΑΝ συνταξιούχο ανώτατο λειτουργό, τον Σερ Τόμας Λέγκ, στον οποίο η βασίλισσα απένειμε τον τίτλο, λόγω ακριβώς της ακριβοδίκαιης παρουσίας του στο Δημόσιο.

Μόλις τις προάλλες, στην Ιαπωνία, εξεδόθη το πόρισμα της επιτροπής που, με εντολή του ιαπωνικού κοινοβουλίου, ερεύνησε την υπόθεση του πυρηνικού δυστυχήματος στην Φουκουσίμα.

Σύμφωνα με το πόρισμα, επρόκειτο για «μια καταστροφή που προκάλεσε ο άνθρωπος» και δεν οφειλόταν απλώς στον σεισμό και στο τσουνάμι της 11ης Μαρτίου 2011.

Η επιτροπή επιρρίπτει ευθύνες τόσο στην κυβέρνηση όσο και στη διαχειρίστρια εταιρεία του εργοστασίου της Φουκουσίμα, TEPCO.

Σύμφωνα με το πόρισμά της, «οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση, οι ρυθμιστικές αρχές και η εταιρεία Tokyo Electric Power δεν εκπλήρωσαν το καθήκον τους να προστατεύσουν τη ζωή των ανθρώπων και την κοινωνία», καθώς απέτυχαν να ικανοποιήσουν τις «βασικότερες αρχές ασφαλείας» και «πρόδωσαν το δικαίωμα του λαού για ασφάλεια από τα πυρηνικά ατυχήματα», διότι «οι άμεσες αιτίες πρόκλησης του δυστυχήματος ήταν όλες προβλέψιμες πριν από την 11η Μαρτίου», ενώ το εργοστάσιο «δεν ήταν σε θέση να αντέξει τον σεισμό και το τσουνάμι που σημειώθηκαν εκείνη την ημέρα».

Η επιτροπή εργάστηκε επί έξι μήνες και 900 ώρες, εξετάζοντας πάνω από 1.100 άτομα.

Και το σημαντικότερο: Επικεφαλής της επιτροπής δεν ήταν κάποιο (άσχετο, βέβαια) μέλος του ιαπωνικού κοινοβουλίου, αλλά ο Κιγιόσι Κουροκάβα, πρώην πρόεδρος του Ιαπωνικού Επιστημονικού Συμβουλίου.

Και μέλη της δεν ήσαν βουλευτές διαφόρων (ασχέτων) επαγγελμάτων, μέλη διαφόρων κομμάτων, αλλά γιατροί, επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων, ένας σεισμολόγος και ένας επιχειρηματίας της περιοχής.

Αν αυτή η επιτροπή είχε συσταθεί στην Ελλάδα, το ελληνικό κοινοβούλιο θα είχε μετατραπεί σε… πυρηνικό εργοστάσιο!

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Η χαμένη τιμή της χώρας



Άννα Παναγιωταρέα

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 2/7/2012


Μελετώντας προσεκτικά τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, τα σχόλια που αναρτώνται στον ηλεκτρονικό Τύπο, που είναι ισχυρότερος ίσως και από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ λόγω της εύκολης πρόσβασης και της άμεσης ενημέρωσης που προσφέρει στον Πολίτη, αντιλαμβάνεσαι πόσο ανενδοίαστα έχουν ασελγήσει εις βάρος της Ελλάδας, είτε υπηρετώντας ένα γενικότερο σχέδιο επίθεσης εναντίον αδύναμων κρίκων της ευρωζώνης είτε επειδή δώσαμε αφορμές και γίναμε εύκολος στόχος.

Η εικόνα που είχε καταφέρει να περάσει η Ελλάδα, το θέρος του 2004, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες -όπου θα πληρώνουμε τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος έως πέμπτης γενεάς-θρυμματίστηκε σε κάτι λιγότερο από τέσσερα χρόνια, αφήνοντας πίσω της τη θλιβερή γεύση της μεγαλομανίας της εκτέλεσής τους από μια βαθέως πενόμενη χώρα.

Εκείνη, η υποδειγματική Ελλάδα -της οποίας τα ταμεία κατέφαγαν οι συνήθεις ύποπτοι της διαπλοκής με τις καθυστερήσεις, επεκτάσεις, υπερτιμολογήσεις έργων, τις απίθανες αμοιβές των ποικίλων παρατρεχάμενων μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα που συνοδεύουν τις πάσης φύσεως απευθείας αναθέσεις έργου- δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το σκηνικό του θωρηκτού Ποτέμκιν, που αφού αποχώρησε η αυτοκράτειρα με την πολυπληθή ακολουθία της, κατέρρευσε παταγωδώς.

Η κυβέρνηση, πιστεύω, ανάμεσα στα πρώτα ζητήματα με τα οποία πρέπει να καταπιαστεί είναι ακριβώς αυτή η αναστροφή της εικόνας που δεν έχει σχέση μόνον με τα διεθνή της ερείσματα αλλά και με την επείγουσα ανάγκη επενδύσεων για την ανάκαμψη. Και αυτό το εγχείρημα δεν αφορά σε υπουργείο, υφυπουργείο, γραμματεία Τύπου -ή ό,τι τέλος πάντων αποφασιστεί- γιατί το πρόβλημα δεν λύνεται με προσκλήσεις σε μεγαλοδημοσιογράφους για να γράψουν. Χρήσιμο είναι κι αυτό αν ενταχθεί σε μεγαλύτερο σχεδιασμό.

Αυτή είναι μια υπόθεση που προϋποθέτει μακροπρόθεσμη στρατηγική και ταυτόχρονα σχέδιο άμεσης παρέμβασης που απαιτεί συντονισμένες δράσεις, δημιουργικές ιδέες, διεθνείς «συμμαχίες», παρεμβάσεις που να μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσα σε σύντομο χρόνο, με απτά αποτελέσματα. Κάτι τέτοιο είναι προφανές ότι επιβάλλει τη συνέργεια πολλών υπηρεσιών που ανήκουν σε διαφορετικούς οργανισμούς της δημόσιας διοίκησης και σε υπουργεία με επικαλύψεις αρμοδιοτήτων.

Είμαι απολύτως βέβαιη ότι ο πρωθυπουργός αναγνωρίζει ότι η εικόνα που εμφανίζει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα στο εξωτερικό «βοηθάει» μόνον εκείνους που τη θέλουν… αποδιοπομπαίο τράγο της Ευρώπης. Διευκολύνει να την αντιμετωπίζουν ως «χαμένη υπόθεση» αφού προηγουμένως άσκησαν πάνω της όλους τους οικονομικούς πειραματισμούς τους.

Αυτή η εικόνα γενικότερης οικονομικής καταστροφής, διοικητικής ανικανότητας και αυτισμού του πολιτικού συστήματος πρέπει να ανατραπεί άμεσα ώστε να ανοιχθεί μια οδός διαφυγής προς τα μπροστά για δοθεί ζωντανή ελπίδα στους Πολίτες. Ομως, για να δουλέψουν «οι μηχανές» με τη μεγίστη ταχύτητα και να αποκατασταθεί η χαμένη τιμή της χώρας πρέπει το Μαξίμου να τεθεί επικεφαλής. Οι λαοί κερδίζουν τους πολέμους όταν τους εμψυχώνει και τους εμπνέει η ηγεσία τους.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Ο«Κάλχας»μαντεύει φωτιές



Τάνια Γεωργιοπούλου
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 1/7/2012


Την περασμένη Τετάρτη, στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε η τελετή παράδοσης του έργου «Κάλχας», το οποίο εγκαταστάθηκε στο όρος Τρόοδος, από την ομάδα των Ελλήνων επιστημόνων που το επινόησαν και το δημιούργησαν, στις αρχές της χώρας. Ο «Κάλχας» παρέχει άμεσα on line πληροφορίες για την εξέλιξη μιας δασικής πυρκαγιάς προσφέροντας έτσι τη δυνατότητα το συμβάν να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.

Ο «Κάλχας» κόστισε συνολικά 2,3 εκατ. ευρώ και χρηματοδοτήθηκε από την Ε.Ε. μέσω του προγράμματος Life. Yλοποιήθηκε από ομάδα επιστημόνων του Γεωπονικού Πανεπιστημίου με επικεφαλής τον καθηγητή Χημείας κ. Σέρκο Χαρουτουνιάν, το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, την εταιρεία Περιβαλλοντικών Μελετών Terra Nova, την Οnex Hellenic και την Ενωση Κοινοτήτων Κύπρου. Ενα τμήμα του «Κάλχα» προορίζεται να εφαρμοστεί στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στον Γράμμο. Ομως εδώ και δύο χρόνια οι επιστήμονες που έχουν «κερδίσει» την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αναζητούν υπεύθυνο από την πλευρά του ελληνικού κράτους για να μπορέσουν να του «χαρίσουν» το έργο. Ομως παντού αντιμετωπίζουν «πόρτες ερμητικά κλειστές» ή στην καλύτερη περίπτωση γραφειοκρατία και καχυποψία.

Χρηματοδότηση

Ολα ξεκίνησαν περίπου τέσσερα χρόνια πριν, μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 στην Ελλάδα. Ο κ. Σέρκος Χαρουτουνιάν μετά παρότρυνση και των Ευρωπαίων υπευθύνων -εφόσον προηγούμενο περιβαλλοντικό πρόγραμμα που είχε αναλάβει είχε στεφθεί με επιτυχία και μάλιστα είχε βραβευτεί γι’ αυτό- αποφάσισε να συγκροτήσει μια επιστημονική ομάδα και να υποβάλει αίτηση για τη χρηματοδότηση προγράμματος για τη διαχείριση δασικών πυρκαγιών. Το πρόγραμμα εγκρίθηκε και η ομάδα έλαβε χρηματοδότηση ύψους 2,3 εκατ. ευρώ για την εφαρμογή του σε Ελλάδα (Γράμμο) και Κύπρο (Τρόοδος).

Ο «Κάλχας» παρέχει on line πληροφορίες και πρόβλεψη για την εξέλιξη μιας δασικής πυρκαγιάς με βάση συγκεκριμένες παραμέτρους και πληροφορίες που έχουν συγκεντρωθεί. Συγκεκριμένα, καταγράφεται η δασική βλάστηση μιας περιοχής και το πόσο εύφλεκτη είναι αυτή, το ανάγλυφο (χαράδρες, ποτάμια) και άλλα στοιχεία που επηρεάζουν την εξέλιξη μιας πυρκαγιάς. Παράλληλα εγκαθίστανται μετεωρολογικοί σταθμοί στην περιοχή εφαρμογής του προγράμματος, οι οποίοι ανά 1 λεπτό δίνουν πληροφορίες -είτε σε κινητό τηλέφωνο είτε στον υπολογιστή- για τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν, κυρίως θερμοκρασία, ταχύτητα και φορά ανέμου. Τα παραπάνω δεδομένα συγκεντρώνονται σε μια πλατφόρμα και επεξεργάζονται από software που ανέπτυξε για τον σκοπό αυτόν το Μετσόβιο. Ετσι προκύπτει η πρόβλεψη για την εξέλιξη της πυρκαγιάς που επιτρέπει στους αρμόδιους να αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις, τη διάταξη των δυνάμεων ή την εκκένωση περιοχών. Οπως τονίζει στην «Κ» ο κ. Χαρουτουνιάν, ακόμα και πριν από την πυρκαγιά ο όγκος αυτών των πληροφορίων επιτρέπει τον καλύτερο σχεδιασμό των υποδομών, π.χ. πού πρέπει να υπάρχουν δασικοί δρόμοι.

Η υλοποίηση του προγράμματος στην Κύπρο ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια και πριν από λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια. Στην Ελλάδα, από την άλλη, η εφαρμογή... αργεί. Αρχικά ο καθηγητής προσπάθησε να επικοινωνήσει με το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για να πληροφορηθεί ποιος από την πλευρά του κράτους είναι υπεύθυνος για το έργο. Ομως για οκτώ μήνες δεν έλαβε καμία απάντηση. «Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να στείλω στις Βρυξέλλες όλα τα στοιχεία για τις προσπάθειες επικοινωνίας που είχα κάνει, γιατί δεν με πίστευαν».

Ο επόμενος υπουργός έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα. Μετά σειρά συσκέψεων όπου οι εμπλεκόμενοι (πυροσβεστική, δασαρχεία, διευθυντές δασών, πολιτική προστασία) ζητούσαν συμμετοχή στο πρόγραμμα και αναρωτιούνταν γιατί πήρε τη χρηματοδότηση ο συγκεκριμένος άνθρωπος, η διαδικασία «κόλλησε» και πάλι.

Σήμερα, δύο χρόνια μετά, ο κ. Χαρουτουνιάν ελπίζει να λάβει σύντομα άδεια για να εγκαταστήσει τους μετεωρολογικούς σταθμούς σε σημεία που έχει εντοπίσει με τη βοήθεια του Αρκτούρου. Εως τώρα δεν δινόταν άδεια στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο για την εγκατάσταση, γιατί το Γ.Π. «δεν είναι ακριβώς Δημόσιο, αλλά νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου...».

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Το τέλος των μύθων






Αλέξης Παπαχελάς

Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 2/7/2012


Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα κατέρρευσαν διάφοροι μύθοι οι οποίοι έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς την «εποχή του Μνημονίου» και οι οποίοι δηλητηρίασαν για τα καλά την ελληνική κοινή γνώμη. Πολλοί άνθρωποι πίστεψαν, για παράδειγμα, την προπαγάνδα που έλεγε ότι η προσφυγή στο Μνημόνιο ήταν προϊόν μιας μεγάλης συνωμοσίας, η οποία εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Αμερικανών, την εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ευρώπη κ.λπ. κ.λπ. Δεν ήταν επίσης λίγοι όσοι υποστήριζαν ότι η Ελλάδα μπορούσε να είχε δανεισθεί περισσότερα, νωρίτερα και φτηνότερα από τη Μόσχα, το Πεκίνο ή το Νέο Δελχί. Κάποιοι άλλοι πάλι πίστεψαν πως η διαπραγμάτευση με «τσαμπουκάδες» ή η επαναδιαπραγμάτευση με την απειλή μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση.

Μαθαίνουμε τώρα πόσο ανεδαφικά, ηλίθια ή απλώς κακοπροαίρετα ήταν όλα αυτά... Η Κύπρος προσπάθησε να βρει πολύ λιγότερα λεφτά εκτός Ε.Ε. και ΔΝΤ και κατάλαβε αυτό που ήταν προφανές σε όλους: κανείς, μα κανείς, δεν ρισκάρει τα χρήματά του χωρίς εγγυήσεις και, το κυριότερο, κανείς δεν παίζει εκτός των όρων του καθιερωμένου παιχνιδιού της διεθνούς κοινότητας. Μόσχα, Πεκίνο, όλοι έχουν πολύ γενικότερα συμφέροντα σε σχέση με την Ευρώπη και το ευρώ, τα οποία ουδέποτε θα ρίσκαραν. Οσο για τη διαπραγμάτευση, όλοι συνειδητοποιούμε πως είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση η οποία πρέπει να ακολουθεί πάντοτε, μα πάντοτε, μια πορεία σημαντικών απτών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων για να είναι πειστική.

Δεν είμαι βέβαια καθόλου σίγουρος πως όλα αυτά έχουν γίνει αντιληπτά από μια πολύ μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας οι οποίοι έγιναν ευλαβείς οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας που προωθούσαν συστηματικά το λόμπι της δραχμής, η Αριστερά, ένα κομμάτι της Ν.Δ., οι συνδικαλιστές, το παλαιό ΠΑΣΟΚ και βέβαια τα μέσα ενημέρωσης. Δυστυχώς και εκείνοι που κάνουν την ώριμη και αναγκαία στροφή βρίσκουν μπροστά τους τις μεγάλες κουβέντες και την προπαγάνδα του παρελθόντος. Είναι άδικο να ψέξει κανείς τα θύματα της κρίσης, εκείνους που είδαν να χάνονται περιουσίες, να κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις. Το θεωρώ λογικό να πιστέψει ένας τέτοιος άνθρωπος την προπαγάνδα της «προδοσίας» ή του «μεγάλου κόλπου» με το χρέος, παρά να αναλύσει ψύχραιμα το πώς γίνεται να είσαι μια πολύ πλούσια, διεφθαρμένη χώρα που δεν παράγει τίποτα.

Μεγάλη, αν όχι ιστορική, είναι η ευθύνη εκείνων που έχυσαν όλο αυτό το αντιμνημονιακό δηλητήριο σε ανεξέλεγκτες δόσεις στο μυαλό του Ελληνα. Τώρα που ήλθε η ώρα του ρεαλισμού και της εθνικής συλλογικής ευθύνης μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της ζημιάς.

Η Ιστορία αποδίδει ασφαλώς ευθύνες με πιο ώριμο και ψύχραιμο τρόπο με το πέρασμα του χρόνου. Η Ελλάδα ήταν το πρώτο θύμα μιας πρωτόγνωρης και μοναδικής κρίσης χρέους. Ο κ. Παπανδρέου ήταν προφανώς ακατάλληλος για να κυβερνήσει τη χώρα σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία. Τα μεγαλύτερα λάθη του δεν είχαν να κάνουν με «προδοσίες» ή άλλες συνωμοσίες. Αφορούσαν την κακή επιλογή συμβούλων, τον αποκλεισμό των έμπειρων με απροσδιόριστα κριτήρια, την πολύ μεγάλη αργοπορία στη λήψη αποφάσεων το πρώτο εξάμηνο και την κουτοπόνηρη προσπάθεια αποφυγής των διαρθρωτικών αλλαγών που είχαν πολιτικό κόστος. Πρέπει κάποια ώρα να αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα και αντικειμενικά το επεισόδιο του Μνημονίου γιατί κινδυνεύουμε να μπούμε σε ένα φαύλο κύκλο. Το εφιαλτικό σενάριο θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί τον κ. Σαμαρά και τη σημερινή κυβέρνηση για «προδοσία» και «κακή επαναδιαπραγμάτευση», η κυβέρνηση να μην αντέξει, να έλθει όντως ο κ. Τσίπρας στην εξουσία και να προσγειωθεί και εκείνος πολύ απότομα, οπότε πλέον θα έχει έλθει η ώρα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων πιο «αυθεντικών» αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων. Είναι πολύ κρίσιμο, λοιπόν, να βρεθεί γρήγορα αντίδοτο για όλες τις παλαβομάρες, άρρωστες θεωρίες συνωμοσίας και κουβέντες του τηλεκαφενείου, που έχουν σφραγίσει τον δημόσιο διάλογο τα τελευταία δυόμισι χρόνια.



Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Ασκηση προσβολής



Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 25/6/2012


Στην άποψη ότι φύγαμε από το Euro με το κεφάλι ψηλά δεν έχω τίποτα να αντιτείνω. Το κεφάλι είναι υπόθεση του καθενός και μπορεί να το σηκώνει ή να το κατεβάζει κατά βούληση.
Θυμάμαι πριν από χρόνια που φάγαμε τέσσερα από κάποια γερμανική ομάδα στο ΟΑΚΑ - νομίζω ήταν η Λεβερκούζεν...

Σηκώνομαι στο τέλος του ματς και όπως προχωράω στην έξοδο ακούω έναν διπλανό:

- Μια χαρά!
- Τι μια χαρά; ρωτάω. Που φάγαμε τέσσερα;
- Ναι, μου λέει. Γιατί το ματς ήταν για έξι!

Εφυγα, λοιπόν, κι εγώ με το κεφάλι ψηλά!

Αν, όμως, τα πράγματα στο γήπεδο αποδείχτηκαν λογικά και φυσιολογικά, δεν ισχύει το ίδιο για τις αντιδράσεις που προκάλεσε το ματς. Και στην Ελλάδα και στη Γερμανία.
Εφεραν στην επιφάνεια μια εκατέρωθεν αποστροφή, μια απροκάλυπτη απέχθεια, όλους τους ανορθολογικούς συσχετισμούς και στερεότυπα, μια έκρηξη εμπάθειας που δεν τιμά δυο σύγχρονες κοινωνίες και δυο ώριμους λαούς. Που δεν μπορεί να προέρχεται από δυο συνεπιβάτες στο ευρωπαϊκό όχημα.

Δεν προτίθεμαι να αναπαραγάγω την κακογουστιά. Αντιλαμβάνομαι το μερίδιο της ποδοσφαιρικής αντιπαλότητας - σε γήπεδα μεγάλωσα κι εγώ...

Υποψιάζομαι, όμως, ότι η μπάλα δεν ήταν παρά η αφορμή που έβγαλε στον αφρό τα χυδαιότερα αισθήματα που αγγίζουν τον χειρότερο φυλετισμό.

Οι Ελληνες είναι προβληματικοί επειδή είναι Ελληνες. Οι Γερμανοί είναι προσβλητικοί επειδή είναι Γερμανοί.

Οι Ελληνες είναι τεμπέληδες κι απατεώνες επειδή είναι Ελληνες. Οι Γερμανοί είναι Ναζί και βάναυσοι επειδή είναι Γερμανοί.

Προσωπικά αυτή η αντιπαλότητα με θλίβει και με υποτιμά - θέλω να ελπίζω ότι αρκετοί Γερμανοί θα αισθάνονται το ίδιο...

Μπορούμε να έχουμε όλες τις διαφωνίες του κόσμου, μπορούμε να διαφέρουμε όσο διαφέρουμε, μπορούμε ακόμη και να πλακωνόμαστε για το Μνημόνιο ή την μπάλα, αλλά δεν αναγνωρίζω σε κανέναν Γερμανό το δικαίωμα να με προσβάλλει, όπως δεν αναγνωρίζω και σε κανέναν συμπατριώτη μου το δικαίωμα να προσβάλλει τον φίλο μου τον Γερμανό.

Και σε αυτό ακριβώς το πεδίο, την άσκηση μιας κακόγουστης προσβολής, συμπίπτουν ο Σόιμπλε, η «Μπιλντ» και διάφοροι ηλίθιοι δικοί μας που απαξιώ και να τους αναφέρω.
Από το Euro, λοιπόν, θα έφευγα με το κεφάλι ψηλά αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά - και ειλικρινά δεν με νοιάζει μια τεσσάρα που ήταν για έξι.

Θέλω δε να ελπίζω ότι ακόμη κι αν η Γερμανία κερδίσει την κούπα (πράγμα που της εύχομαι...) θα αισθάνεται κι αυτή κάποια ντροπή για το πώς αντιμετώπισε μια χώρα που μπορεί να χρεοκόπησε, μπορεί να μην αλλάζει δυο πάσες, αλλά διαθέτει υπόσταση, υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Εξ όνυχος τον λέοντα: Μερικά παραδείγματα



Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 26/6/2012


Με αποκορύφωμα την περίοδο μετά τον Οκτώβριο του 2009 (όταν, επαναλαμβάνω, ο λαός πρόσφερε στον Γ. Παπανδρέου περιφανή νίκη άνω των δέκα μονάδων, δίνοντάς του εντολή να κάνει ό,τι θέλει), στην ελληνική πολιτική σκηνή επικρατούσε η βεβαιότητα πως οι υπουργοί μιας κυβέρνησης πλειοψηφίας μπορούσαν να επιβάλλουν τις πρωτοβουλίες τους χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα, ακόμη και φέρνοντας στη Βουλή νομοσχέδια μισή ώρα πριν από την έναρξη της συζήτησής τους.

Επιπλέον, κάθε φορά που ένα δημοσίευμα προειδοποιούσε ή αποκάλυπτε κάτι, είτε δινόταν μια ασαφής και καταγγελτική (των δημοσιογραφικών προθέσεων) απάντηση, είτε δεν δινόταν καμιά απάντηση, με την ελπίδα ότι το θέμα θα ξεχαστεί – χωρίς, βέβαια, να διορθωθεί.

Η εμπειρία από τον τελευταίο αυτό τακτικισμό είναι συγκλονιστική.

Είναι απίστευτο πόσες πολλές φορές στα τελευταία 2,5 χρόνια ετέθησαν θέματα που ουδέποτε έλαβαν απάντηση.

Τα βρήκαμε όλα μπροστά μας:

Τη διόγκωση του ελλείμματος μέσω της ΕΛΣΤΑΤ:

(http://www.elzoni.gr/html/ent/950/ent.17950.asp
http://www.elzoni.gr/html/ent/863/ent.17863.asp
http://www.elzoni.gr/html/ent/903/ent.19903.asp
http://www.elzoni.gr/html/ent/564/ent.18564.asp
http://www.elzoni.gr/html/ent/117/ent.18117.asp
http://www.elzoni.gr/html/ent/000/ent.18000.asp

Αν η «αλογόμυγα» δεν είχε πέσει πάνω στην χοντροπετσιά της παντοδυναμίας, δεν θα ήσαν διαφορετικά τώρα τα πράγματα;

Την αδυναμία της ΕΛΣΤΑΤ να δώσει εγκαίρως και συννόμως στα στοιχεία της απογραφής πληθυσμού:

http://www.elzoni.gr/html/ent/277/ent.21277.asp
http://www.elzoni.gr/html/ent/215/ent.22215.asp
http://www.elzoni.gr/html/ent/706/ent.20706.asp

Δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου έγιναν (παράνομα) με την απογραφή του… 2001!

Την απαράδεκτη κατάσταση στη ΜΟΔ (Μονάδα Οργάνωσης Διαχείρισης Αναπτυξιακών Προγραμμάτων):

http://www.elzoni.gr/html/ent/249/ent.18249.asp
http://www.elzoni.gr/html/ent/261/ent.19261.asp

Είχαμε τότε (2 Φεβρουαρίου 2012) αποκαλύψει πως στην εξαιρετικά εξειδικευμένη αυτή υπηρεσία, που έχει δημιουργηθεί σε όλες τις χώρες κατ’ εντολή της Κομισιόν με σκοπό την καλύτερη απορρόφηση και διαχείριση των κοινοτικών πόρων, τα σούπερ στελέχη με τα πτυχία, τα διδακτορικά, τις ξένες γλώσσες και τις ειδικές γνώσεις, που προσελήφθησαν με εξετάσεις τύπου ΕΕ και υπό τον έλεγχο του ΑΣΕΠ, μεταφέρθηκαν εν μια νυκτί σε θέσεις «ψυγείου» στα υπουργεία και τις θέσεις τους κατέλαβαν δημόσιοι υπάλληλοι, κομματικοί εγκάθετοι, άεργοι συνδικαλιστές, ευνοούμενοι υπουργών και γενικών γραμματέων, με γνώσεις λυκείου, χωρίς ξένες γλώσσες, προχωρημένης ηλικίας, που δεν ξέρουν ούτε να πιάσουν το ποντίκι ή να ανοίξουν τον υπολογιστή – που αμέσως… αποσπάστηκαν σε πολιτικά γραφεία, αφήνοντας τις διαχειριστικές αρχές γυμνές!

Όχι μόνο δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση, αλλά μετά τον αποδεκατισμό των υπηρεσιών, συνέχισαν να δίνουν έργα σε εταιρίες εκτός ΜΟΔ, για να κάνουν τη δουλειά που θα διεκπεραίωναν πολύ καλύτερα οι – κατεψυγμένοι – Μοδίτες!

Το πρόβλημα της Εθνικής Βιβλιοθήκης:


http://www.elzoni.gr/html/ent/990/ent.20990.asp

Στις 17 Απριλίου αποκαλύψαμε ότι το Κεντρικό Αναγνωστήριο κλείνει κάθε τόσο για το κοινό, επειδή εκεί διοργανώνονται διάφορες άσχετες εκδηλώσεις – ιατρικά συνέδρια, σεμινάρια και εκδηλώσεις πρεσβειών! Μάλιστα, «αγαπημένη» ημέρα έγινε το Σάββατο – μοναδική ημέρα που οι άνθρωποι έχουν χρόνο για να επισκεφθούν το αναγνωστήριο.

Όχι μόνο δεν ίδρωσε – και πάλι – το αυτί κανενός, αλλά την Κυριακή, 27 Μαΐου, με υπηρεσιακή κυβέρνηση, η Εθνική Βιβλιοθήκη… εγκαινίασε την συνεργασία της με την Εθνική Λυρική Σκηνή, παρουσιάζοντας την όπερα του Πουτσίνι «Μποέμ» ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ!

Και προκειμένου «να διαμορφωθεί κατάλληλα ο χώρος» (σ.σ. του… Αναγνωστηρίου), αυτός παρέμεινε και πάλι κλειστός για το κοινό το Σάββατο, 26 Μαΐου!

Συνέχισαν, δηλαδή, απτόητοι! Διότι δεν τους τράβηξε κανείς το αυτί!

Και την επομένη, το Αναγνωστήριο παρουσίαζε εικόνα βομβαρδισμένου τοπίου!

Τι δουλειά έχει τώρα η Λυρική Σκηνή στην Εθνική Βιβλιοθήκη και για ποιο λόγο πρέπει να συνεργαστούν, αδύνατον να το φανταστούμε. Για ποιο λόγο να μην κάνει ο κάθε οργανισμός τη δουλειά του στον χώρο του; Μυστήριο, που αναμένουμε να λυθεί από τη νέα κυβέρνηση – χωρίς να ληφθούν υπόψη κάποιες επιλεκτικές συγγένειες.

Το λουκέτο στην Καρδιοχειρουργική ΜΕΘ του Νοσοκομείου «Η Αγία Σοφία»:

http://www.elzoni.gr/html/ent/775/ent.14775.asp

Στις 22 Οκτωβρίου 2011 ασχοληθήκαμε με την διακοπή λειτουργίας της Καρδιοχειρουργικής Μονάδας Εντατικής Θεραπείας στο «Αγία Σοφία».

Ουδέποτε λάβαμε απάντηση στα ερωτήματά μας:

Γιατί ο ελληνικός λαός στερήθηκε των υπηρεσιών εξαιρετικά εξειδικευμένου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, γιατί το Δημόσιο αποφάσισε να καλύπτει τα έξοδα σε ιδιωτικά νοσοκομεία (τα οποία όμως δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες και δεν καλύπτουν τους άπορους);

Οι γονείς παραμένουν ανάστατοι, κινδυνεύει η ζωή μικρών παιδιών – ήδη θρηνούμε τουλάχιστον δύο – αλλά παρ’ όλα αυτά το αίσχος συνεχίζεται.

Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω είναι θέματα που εκκρεμούν και πρέπει να λυθούν τώρα. Όχι μόνο επειδή έχουμε επιτέλους κυβέρνηση, αλλά και επειδή είναι αναγκαία κάποια δείγματα γραφής.

Εξ όνυχος τον λέοντα – αν θέλουμε να καταπολεμήσουμε την αλαζονεία και την κυβερνήτιδα…