Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Δυο φορές λάθος






Μπάμπης Παπαδημητρίου
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην "Καθημερινή" - 30/4/2012


Συνηθίζεται στη διάρκεια προεκλογικών περιόδων να λέγονται περισσότερα ψέματα και μισές αλήθειες, από όσα συνήθως διηγούνται πολιτικοί και παρατρεχάμενοι. Η κατάσταση γίνεται αφόρητη τώρα που τόσο περίπλοκα και δύσκολα πράγματα συμβαίνουν.

Δυστυχώς, παρά την προσοχή που αποδίδουμε στα χρηματικά πράγματα, οι γνώσεις μας, από τους πολιτικούς μέχρι και τους επιχειρηματίες, για τους μηχανισμούς του χρήματος και, επομένως, τους κανόνες της οικονομίας είναι ελλιπείς.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα. Σε τι οφείλεται η ύφεση; Στην καθίζηση της καταναλωτικής ζήτησης, σπεύδουμε να απαντήσουμε. Η οποία οφείλεται στη μεγάλη μείωση των αμοιβών και στην ανεργία. Δυστυχώς τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Σκεφτείτε το ακόλουθο: ακόμη και αν οι μισθοί όσων Ελλήνων έχουν εξαρτημένη σχέση εργασίας παραμείνουν, έστω «διά νόμου», στα σημερινά τους επίπεδα, το ΑΕΠ μας θα μπορούσε να αυξηθεί λιγότερο ή περισσότερο εντυπωσιακά σε όλες τις παρακάτω περιπτώσεις. Περισσότερος και καλύτερος τουρισμός. Πώληση εξοχικών σε κατοίκους της Β. Ευρώπης. Εξόρυξη ενέργειας. Στροφή σε εγχώρια αντί των εισαγομένων κ.ο.κ.

Δημοκοπικό ψεύδος είναι και ο ισχυρισμός ότι το πρόβλημα είναι τα τοκογλυφικά επιτόκια που μας χρεώνουν οι εταίροι. Οι τόκοι που αναλογούν στο κρατικό χρέος ήταν στο 7,1% το 2000, στο 4,9% το 2004, στο 4,5% το 2008 και στο 3,7% το 2012. Αυτό που είναι σωστό είναι ότι οι διαχειριστές του δημόσιου ταμείου δεν πρόσεξαν πόσο γρήγορα μεγάλωνε το βάρος του χρέους επειδή δανείζονταν και για τους παλαιούς τόκους και για το νέο έλλειμμα.

Ετσι, το έτος 2000, στο τέλος του οποίου μπήκαμε στο ευρώ, το κράτος δαπάνησε 54 δισ. για τις τρέχουσες ανάγκες και άλλα 10 σε τόκους, σύνολο 64 δισ. Εκείνη τη χρονιά τα συνολικά του έσοδα (από τον τακτικό προϋπολογισμό και τους συνδεδεμένους φορείς, κυρίως τα ασφαλιστικά Ταμεία) ανήθαν σε 59 δισ. Με αποτέλεσμα να μεταφέρει στην επόμενη χρονιά έλλειμμα ύψους 5 δισ.

Ομως, το 2008 οι δαπάνες ανήλθαν σε 118 δισ. (όπου 12 δισ. σε τόκους) έναντι εσόδων 95 δισ., οδηγώντας σε έλλειμμα 23 δισ.! Σχεδόν πενταπλάσιο εκείνου που είχε εμφανίσει το κράτος πριν από 10 χρόνια, στο τέλος της χρονιάς στην οποία γίναμε πλήρες μέλος της Ευρωζώνης.

Με αποτέλεσμα, στην κρίσιμη τριετία που μας οδήγησε στην τόσο μεγάλη κρίση(2008 - 2010) το αθροιστικό κρατικό έλλειμμα να συμποσούται σε 84 δισ., τα 47 από τα οποία οφείλονται σε υπέρβαση δαπανών έναντι εσόδων, ενώ τα υπόλοιπα 37 πήγαν σε πληρωμή τόκων.

Δεν θα είχαμε ποτέ φθάσει σε αυτό το σημείο αν, έστω μετά την κραιπάλη των Ολυμπιακών του 2004, η κυβέρνηση της Ν.Δ. είχε πέσει με τα μούτρα να μαζέψει τα κρατικά ελλείμματα. Αντιθέτως, η επί τρία χρόνια (2005 - 2006 - 2007) πολιτική της «ήπιας προσαρμογής», σώρευσε κυβερνητικό έλλειμμα ύψους 38,6 δισ., ενώ και το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 56,1 δισ.

Το λάθος δεν σταμάτησε εκεί, ούτε μετά τις εκλογές που έγιναν το φθινόπωρο του 2007, με πρόσχημα την ανάγκη συμμαζέματος της οικονομίας. Κανένα ριζοσπαστικό και, αυτονοήτως, αντιδημοφιλές μέτρο περιορισμού των ελλειμμάτων στο κράτος και αποθέρμανσης της οικονομίας δεν ελήφθη. Καμία συζήτηση στην κατεύθυνση αυτή δεν έγινε. Η μεγάλη κρίση ξέσπασε πάνω μας χωρίς να έχουμε προλάβει να χτίσουμε την παραμικρή προστασία.

Ούτε όμως η αντιπολίτευση προέβαλε σοβαρές αντιρρήσεις. Καμία διαδήλωση δεν έγινε το 2008 επειδή το κράτος δανειζόταν ασυλλόγιστα! Οταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ επιδίωξε να ανατρέψει τα ελάχιστα μέτρα λιτότητας και να δανειστεί στο εξωτερικό ακόμη περισσότερα κεφάλαια, με σκοπό να τα ρίξει στην οικονομία, ενώ το 2009 είχε δημιουργήσει στο δημόσιο ταμείο τρύπα 37 δισ.!

Εδώ βρίσκεται το τραγικό «μυστικό» της επιτάχυνσης στην ύφεση. Η αποβολή του ελληνικού κράτους από τις διεθνείς αγορές και η διάσωσή του από τα κράτη της Ευρωζώνης και το Ταμείο ήταν αυτονόητο ότι θα οδηγούσε σε μείωση των κρατικών δαπανών. Επρεπε όμως αυτό να γίνει ταυτόχρονα με τη μεταφορά υπηρεσιών στα χέρια του ιδιωτικού τομέα. Να πωλήσει το κράτος ταχύτατα άδειες αποκλειστικής εκμετάλλευσης, δημόσιες εταιρείες και περιουσιακά στοιχεία. Να δημιουργήσει χώρο και ευκαιρίες για την ανάπτυξη του επιχειρηματικού τομέα. Αντιθέτως, η φορολογία αυξήθηκε και το κράτος σήκωσε όση ρευστότητα είχε απομείνει.

Απομύζησε δηλαδή και την τελευταία ικμάδα της οικονομίας. Με αποτέλεσμα, οι μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα να αποτελούν απλώς μια ταμειακή άμυνα για τις επιχειρήσεις. Αυτό που περιμένει η οικονομία από τη μείωση του κόστους εργασίας είναι νέες επενδύσεις και νέες ευκαιρίες επιχειρηματικότητας. Συμβαίνει το αντίθετο. Που σημαίνει ότι το σχέδιο που περιγράφεται στο Μνημόνιο 2 θα αποτύχει για τον ίδιο λόγο. Σφίγγει τη θηλιά των ιδιωτικών επιχειρήσεων και των μισθωτών τους, για να συντηρήσει το μεγάλο και σπάταλο κράτος.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Τα «Αν» που χάθηκαν






Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 27/4/2012

Η Ιστορία αφήνει πάντοτε πολλά και μεγάλα αναπάντητα «Αν». Χρειάζεται συνήθως πολύς χρόνος για να βρουν ψύχραιμες και αντικειμενικές απαντήσεις. Συνεχίζουν όμως να στροβιλίζονται στο μυαλό μας καθώς πλησιάζουμε το μεγάλο σταυροδρόμι της 6ης Μαΐου. Εχουμε απ’ όλα στη σύγχρονη Ιστορία μας: μοναδικές στιγμές αυτοκαταστροφής, απίστευτα επεισόδια αναγέννησης του έθνους μέσα από τις στάχτες, βίαιες περιόδους εμφύλιας σύρραξης εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

Πολλές φορές σκέφτομαι τα μεγάλα «Αν» των τελευταίων ετών. Σκέφτομαι, για παράδειγμα, τι θα είχε συμβει αν τον Μάρτιο του 2009 ο κ. Παπανδρέου και άλλοι πολιτικοί ηγέτες συμφωνούσαν με το κάλεσμα ενότητας του Κ. Καραμανλή προκειμένου να αποφευχθεί ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός. ΄Η πάλι, πώς θα βλέπαμε σήμερα τα πραγματα αν ο κ. Καραμανλής είχε εφαρμόσει τα μέτρα που εξήγγειλε στη ΔΕΘ μήνες πριν.

Σκέφτομαι ακόμη πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία των πραγμάτων αν ο κ. Παπανδρέου δεν έπεφτε στην παγίδα του «λεφτά υπάρχουν», αν ξυπνούσε από τον λήθαργο της κατσελιανής προσέγγισης της οικονομίας εγκαίρως και αν λειτουργούσε σαν κανονικός πρωθυπουργός και όχι σαν χαοτικός πρίγκιπας. Σκέφτομαι, τέλος, πόσο θα είχε βοηθήσει τη χώρα ο κ. Σαμαράς αν έκανε όλη τη σωστή κριτική του πρώτου Μνημονίου χωρίς να τροφοδοτήσει το κτήνος του αντιμνημονιακού λαϊκισμού, που σήμερα του στερεί την αυτοδυναμία γιατί έχει στείλει τους νοικοκυραίους στα άκρα. Και, τέλος, σκέφτομαι πόσο λάθος ήταν η εμμονή διαφόρων στις εκλογές, όταν ήξεραν καλά ότι το νερό έπρεπε να μπει στο αυλάκι και μετά να μπούμε στην περιπέτεια των εκλογών.

Αυτά ανήκουν στην Ιστορία. Αν σκεφθούμε όμως τι θα είχε γίνει αν είχαμε πάρει άλλο δρόμο σε κρίσιμες στιγμές, τα συμπεράσματα είναι απολύτως διδακτικά:

- Η εθνική συνεννόηση και η συναίνεση βοηθούν πάντοτε. Αν ο κ. Παπανδρέου συμφωνούσε με τον κ. Καραμανλή το 2009, άλλη θα ήταν η εξέλιξη της χώρας.

- Ποτέ, μα ποτέ, στην πολιτική δεν βοηθάει να αναβάλλεις τις δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις για μετά. Δεν υπάρχει «μετά» στον πολιτικό χρόνο και στο καμίνι της πολιτικής! Αν ο κ. Παπανδρέου έπαιρνε γρήγορα μέτρα και έκοβε νωρίς από το σπάταλο κράτος αντί να εξοντώνει τον ιδιωτικό τομέα, αλλού θα ήμασταν σήμερα.

- Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας Ελληνας πολιτικός σήμερα είναι να μη «διαβάσει» καλά τις αγορές και τις προθέσεις των εταίρων μας. Το έκανε αυτό το σφάλμα ο κ. Παπανδρέου και το διέπραξε επίσης με οδυνηρά αποτελέσματα ο κ. Βενιζέλος με την τρόικα. Νέο τέτοιο επεισόδιο θα είναι απλώς ολέθριο.

- Ποτέ, μα ποτέ, δεν έχει νόημα στην πολιτική να μπεις σε μια γωνία από την οποία δεν έχεις σκεφθεί πώς θα βγεις, να ανέβεις σε ένα «δέντρο» χωρίς να έχεις προβλέψει πώς θα κατέβεις. Αυτό ισχύει στην περίπτωση του κ. Σαμαρά, όταν επέλεξε τον αντιμνημονιακό ανένδοτο ή όταν κόλλησε στην ανάγκη άμεσης διεξαγωγής εκλογών.

Ο κ. Σαμαράς σήμερα δεν είναι πάντως ο ίδιος με τον Σαμαρά του 2010· είναι προφανές ότι η πραγματικότητα και η πίεση τον έχουν ωριμάσει. Ο αρχηγός της Ν. Δ. έδειξε ότι εντέλει παίρνει τις αποφάσεις που επιβάλλουν οι συνθήκες, έστω και αν οι πρότεροι χειρισμοί κάνουν τη μεταστροφή πολύ πολύ δύσκολη. Ο κ. Βενιζέλος δείχνει και εκείνος να έχει αλλάξει μετά την εμπειρία της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, σε σημείο που η υπερβολική ταπεινοφροσύνη που προβάλλει να εκπλήσσει...

Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που τα περιθώρια για ένα μεγάλο στραβοπάτημα είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Εθνική συνεννόηση, όχι ακρότητες και υπερβολικές δεσμεύσεις, καλή μελέτη των διαθέσεων των ισχυρών εταίρων ή αντιπάλων μας πριν από οιαδήποτε κίνηση, γρήγορες, αποφασιστικές κινήσεις, συνιστούν έναν καλό μπούσουλα για να προλάβουμε το ατύχημα, την καταστροφή. Πιστεύω ότι οι βασικοί μας πολιτικοί ηγέτες με αυτόν τον μπούσουλα θα πορευθούν, εφόσον, βεβαίως, δεν αποφασίσουμε εμείς όλοι να βάλουμε τη χώρα σε μια άλλη πορεία, σε επικίνδυνα, αχαρτογράφητα νερά.


Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Το γάντι και η Φώφη





Λώρη Κέζα

Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 17/4/2012

Ο κ. Porte Parole της Νέας Δημοκρατίας είπε χθες κάτι που όλοι ξέραμε, είπε κάτι που απασχολεί την πολιτική μια ντουζίνα χρόνια. Το είπε σε μια φράση μαζεμένο και είναι εντυπωσιακό πώς μια τόσο μικρή φράση χωρά ένα τόσο μεγάλο σκάνδαλο. Είπε λοιπόν ο κ. Γιάννης Μιχελάκης ότι το κράτος πλήρωσε δύο δισεκατομμύρια ευρώ για οκτώ υποβρύχια αλλά έπειτα από δώδεκα χρόνια έχουμε παραλάβει μόνο ένα (το οποίο κουνάει σαν ανεμότρατα). Δεν αρκέστηκε σε αυτό. Είπε επίσης ότι ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος το 2010 αναθεώρησε τη σύμβαση: δεσμεύτηκε να πληρώσει την παραγγελία σε συγκεκριμένες ημερομηνίες χωρίς να θέσει όρους. Δηλαδή, για να το κάνουμε λιανά, έδωσε τον παρά (τον δανεικό) χωρίς να διαπραγματευτεί ούτε πότε θα παραλάβει ούτε αν θα είναι αξιόμαχα τα υποβρύχια.

Η κυρία Porte Parole του ΠαΣoΚ έδωσε μια απάντηση από αυτές που συνηθίζει. Είπε ότι η στάση της Νέας Δημοκρατίας «αγγίζει τα όρια της πολιτικής χυδαιότητας». Δηλαδή η κυρία Φώφη Γεννηματά απαντά με χαρακτηρισμό απέναντι σε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Δεν κερδίζει τις εντυπώσεις τοιουτοτρόπως. Θα είχε τα μέγιστα επικοινωνιακά αποτελέσματα αν διάλεγε τη σαφήνεια, αν έλεγε επί παραδείγματι ότι έχουν παραληφθεί τα επτά από τα οκτώ υποβρύχια και περιφρουρούν το ανατολικό Αιγαίο ή ότι παρελήφθη το ένα και μόνο αυτό το ένα εξοφλήθη ή ότι θα πληρωθούν με αντικαταβολή όταν με το καλό συναρμολογηθούν. Συμβαίνει κάτι από όλα αυτά ή μήπως ισχύουν, ως φαίνεται, όσα κατήγγειλε ο κ. Μιχελάκης;

Δεν εκπλήσσει ο χειρισμός της κυρίας Φώφης Γεννηματά. Οποτεδήποτε στριμώχνεται, υποδύεται την κατατρεγμένη. Ας θυμηθούμε το 2007, όταν ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι, παρά την παραίτησή της από την υπερνομαρχία, είχε κώλυμα συμμετοχής στις βουλευτικές εκλογές. Κι επειδή για συνταγματικούς λόγους δεν μπορούσε να είναι πρώτη πρώτη στο Επικρατείας δήλωσε ότι «έχουμε να κάνουμε με μια παλιά, πολύ παλιά και αδίστακτη δεξιά». Στην πραγματικότητα είχαμε να κάνουμε με ένα παλιό, πολύ παλιό και τσαπατσούλικο κομματικό μηχανισμό. Με τα υποβρύχια ακολούθησε την ίδια τακτική: αντί να δώσει μια συγκεκριμένη απάντηση, με νομικό περιεχόμενο, προσπέρασε τα πραγματολογικά στοιχεία και κατέφυγε στον βερμπαλισμό.

Η κυρία Φώφη Γεννηματά συνέχισε την υπερασπιστική τακτική της με τη μέθοδο «μία σου και μία μου». Παρά το γεγονός ότι ο αρχηγός του ΠαΣοΚ σχετίζεται αυταπόδεικτα με τα υποβρύχια, η εκπρόσωπος Τύπου προβάλλει τους κανόνες της πράσινης ευγένειας: ενώ οι δεξιοί επιτίθενται στον κ. Βενιζέλο, η ίδια και το κόμμα της δεν επιτίθενται στον αντίπαλό τους: «το ΠαΣοΚ δεν θέλησε ποτέ να συνδέσει τον κ. Σαμαρά προσωπικά, ούτε με το Βατοπαίδι, ούτε με τους κουμπάρους, ούτε με τα δομημένα ομόλογα, ούτε με την υπόθεση Παυλίδη». Ας αντικαταστήσουμε το «δεν θέλησε» με το «δεν μπόρεσε». Ανάμεσα στον κ. Σαμαρά, τους κουμπάρους και τον κ. Παυλίδη το μόνο κοινό είναι πιθανώς το ζώδιο. Στις εκλογές όμως η αναμέτρηση δεν γίνεται βάσει αστρολογίας αλλά βάσει δεδομένων. Τα δεδομένα δεν επιτρέπουν συμψηφισμό.

Είναι δύσκολο να υπερασπιστεί η κυρία Φώφη Γεννηματά τα πεπραγμένα του κόμματός της. Αντί λοιπόν να χάνει χρόνο απολογούμενη, θα μπορούσε να αναπτύξει μια στρατηγική με κεντρικό άξονα «πώς μπορούμε να διοικήσουμε». Αν της ρίχνουν το γάντι από τη Νέα Δημοκρατία, τη συμφέρει να το αφήνει κάτω.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

7η Μαΐου



Γιώργος Λακόπουλος
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 13/4/2012

Πες μου τι Βουλή θα έχεις να σου πω ποιος θα είσαι. Αν ισχύει αυτός ο κανόνας η πρόβλεψη για την πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι δραματική. Στις 6 Μαΐου θα πάνε όσοι θα πάνε στις κάλπες, θα ψηφίσουν ό,τι θα ψηφίσουν και μετά θα πάνε στα σπίτια τους και θα κάνουν κριτική - ή θα μουντζώνουν - ακόμη και αυτούς που οι ίδιοι ψήφισαν. Πίσω θα μείνουν 300 νοματαίοι για να αποφασίζουν, να νομοθετούν, να κυβερνούν, να στηρίζουν κυβερνήσεις, να εκπροσωπούν τη χώρα στο εξωτερικό. Αυτοί θα είναι η Ελλάδα της 7ης Μαΐου.

Αν πιθανολογήσουμε - με βάση τις τάσεις που διαμορφώνονται στο εκλογικό σώμα - ποιοι θα είναι αυτοί οι τριακόσιοι, μπορεί να βάλουμε τα κλάματα από την απελπισία. Η διαφαινόμενη διασπορά των ψηφοφόρων σε κόμματα διαμαρτυρίας και σχήματα που στήθηκαν τσάτρα - πάτρα την τελευταία στιγμή, ακόμη και ειδικά γι' αυτές τις εκλογές, δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό για τις έννοιες της πολιτικής, της διακυβέρνησης, της ίδιας της δημοκρατίας. Γιατί, σε κάθε περίπτωση, η ποιότητα των ανθρώπων που προσωποποιούν τους θεσμούς ορίζει και τη θεσμική λειτουργία της χώρας. Και επ' αυτού, μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στα λαγκάδια.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι τα μεγάλα κόμματα θα διέβλεπαν τον κίνδυνο να γίνει η Βουλή σαν την «πλατεία» και οι ηγεσίες τους να κινηθούν αναλόγως για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται. Κάνουν όμως ό,τι μπορούν για να αποτελειώσουν τον ίδιο τον εαυτό τους, πριν από όλα. Ακαιρα, αψυχολόγητα, χωρίς πολιτική οξυδέρκεια διευρύνουν το χάσμα που τα χωρίζει από τους πολίτες και ταυτόχρονα ακυρώνουν ό,τι έχει απομείνει από τη λάμψη του πολιτικού.

Μερικά παραδείγματα; Οι σωρηδόν τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, η απόφαση για χρηματοδότηση με κρατικά λεφτά που δεν υπάρχουν, η σφαγή μόσχων σιτευτών για τους άσωτους του δεύτερου Μνημονίου που αποδείχθηκαν με συνείδηση α λα καρτ. Τελευταίο δείγμα ακρισίας, η υποδοχή που επιφύλαξε προσωπικά ο Αντώνης Σαμαράς - μετά τον Αδωνη - σε βουλευτίνα, η οποία όταν είδε ότι δεν την παίρνει άλλο στο ΠΑΣΟΚ χτύπησε την πόρτα της ΝΔ. Ετσι απλά. Είναι μια περίπτωση για την οποία ισχύει αυτό που έλεγε ο αμερικανός δημοσιογράφος Φρανκ Μακνιούιζ: «Η μετακίνησή της ανέβασε το επίπεδο και των δύο κομμάτων».


Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Η ευθύνη των «τυχερών»







Αλέξης Παπαχελάς

Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 16/4/2012

Στοιχηματίζω ότι αυτές τις ημέρες θα ακούσετε και θα πείτε και εσείς οι ίδιοι τη βαθύτατα ελληνική φράση: «τι ωραία που είμαστε εδώ, υπάρχει άλλη τόσο όμορφη χώρα στον κόσμο; Κανείς δεν θα μας πάρει αυτό που έχουμε ό,τι κρίση και να έχουμε!». Δεν νομίζω ότι έχει περάσει Πάσχα χωρίς να πω ο ίδιος ή κάποιος άλλος από την παρέα κάτι παρόμοιο. Τώρα όμως με την κρίση ο σχετικός διάλογος, αν και απολύτως προβλέψιμος, αποκτά μαγικές θεραπευτικές ιδιότητες. Βγάζει μια υπερηφάνεια γι’ αυτό που είμαστε και αυτό που έχουμε γύρω μας. Βγάζει όμως και το σύνδρομο του κατατρεγμένου Ελληνα που θέλει πάντα στα δύσκολα να έχει απέναντί του κάποιον ξένο για να τον κατηγορήσει για τα δικά του λάθη, τις δικές του αμαρτίες.

Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Αυτός ο θαυμασμός για τη χώρα μας, τη φυσική της ομορφιά, τον ήλιο που τα συγχωρεί όλα, υποκρύπτει ένα μεγάλο βαθμό υποκρισίας. Πώς μπορείς να καταστρέφεις επί χρόνια και συστηματικά αυτό που κληρονόμησες αν πράγματι το θαυμάζεις και το αγαπάς τόσο; Ποιος έκτισε χιλιάδες αυθαίρετα, διέλυσε μεγάλες πανέμορφες περιοχές της χώρας με τα rooms to let και τα άθλια εστιατόρια με τα αλουμίνια; Μήπως ήταν Ευρωπαίοι, Αμερικανοί ή πολυεθνικές όσοι συνέβαλαν στο έγκλημα; Οχι. Εμείς ήμασταν όταν δοξάζαμε τη μικροαστική μας αυθαιρεσία και φερόμασταν με βιαιότητα και παντελή έλλειψη σεβασμού στη δική μας κληρονομιά την ώρα που κάποιοι Γερμανοί ή Αγγλοι την προστάτευαν στη Μάνη, την Αλόννησο ή την Κρήτη. Τι σχέση είχε με την Ελλάδα που αγαπάμε και που θέλουμε να μάθουν τα παιδιά μας, ο μαζικός νεοπλουτισμός του φραπέ και της ηδονιστικής μπουζουκοδιασκέδασης που επικράτησαν ως μοντέλο ζωής; Πριν να έλθουν να μας πάρουν αυτά που είχαμε, τα βιάσαμε, τα κλέψαμε και τα λεηλατήσαμε πετώντας μπάζα σε πανέμορφα σημεία, κτίζοντας στις ρεματιές, πετώντας τα σκουπίδια στον δρόμο.

Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη να βρούμε στιγμές ηρεμίας, σημεία ισορροπίας στο μαγικό ελληνικό τοπίο ανάμεσα σε ούζα και σε φίλους και συγγενείς. Η φράση «αυτό δεν θα μας το πάρει κανείς» υπονοεί στο τέλος της ημέρας ότι μπορεί να χάσω τη δουλειά μου, το σπίτι μου, αλλά θα μπορώ με ό,τι έχω εκείνη την ώρα να κατέβω σε μια παραλία, να κάτσω στον βράχο και να απολαύσω το φως, τη θάλασσα, το μπλε του ουρανού. Φοβάμαι όμως ότι μερικές φορές ενέχει η φράση αυτή και μια αυτάρεσκη εκλογίκευση της αδράνειάς μας ως έθνος. Ακούγεται δηλαδή σαν να λέμε ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε, να παλέψουμε για να πάμε πάλι μπροστά, είτε γιατί πρέπει οι άλλοι να μας «χρωστάνε» είτε γιατί μπορούμε να ζήσουμε και με τα λίγα. Πρέπει όμως να πάμε παρακάτω και αυτό δεν θα συμβεί επειδή κάποιοι μας χρωστάνε, ούτε γιατί θα αποφασίσουμε αίφνης ότι μια χώρα που ανήκει στις 30 πιο ανεπτυγμένες μπορεί να ζήσει υπερήφανη ως... Αλβανία.

Πρέπει να ξανα-αγαπήσουμε τη χώρα μας, να ξανα-αποκτήσουμε αξίες που θάφτηκαν κάτω από το όραμα του εύκολου πλουτισμού και του βολέματος μέσω του κράτους, να βάλουμε εθνικούς στόχους για το πού θέλουμε να είμαστε σε 20 χρόνια. Μεγάλα λόγια θα μου πείτε ή όπως μου έγραψε κάποιος αναγνώστης «εμείς ρε φίλε δεν μπορούμε να δούμε αν θα τη βγάλουμε καθαρή σε 20 μέρες...». Δεν είναι, είπα, ότι είναι εύκολο όταν όλα καταρρέουν γύρω μας να στοχαζόμαστε για το μέλλον του έθνους. Αν πάλι, όμως, δεν το κάνουμε όλοι μας δεν θα βρούμε ποτέ τον δρόμο για να βγούμε από την κρίση και να σταθούμε στα πόδια μας. Εχουμε πολλές φορές κάνει λάθη, αλλά τον δρόμο τελικά τον βρήκαμε αποκτώντας στη διαδρομή και στόχους και ηγέτες αντάξιους των περιστάσεων. Τώρα κοιτάμε γύρω μας και δεν υπάρχουν ούτε πυλώνες, ούτε θεμελιώδεις αξίες, ούτε ηγέτες. Ενας πολτός έγιναν όλα.... Κανένα έθνος όμως δεν επιβιώνει με το μοιρολόι ή με την αυταρέσκεια που δικαιολογεί το τέλμα.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το απόγευμα της Μ. Πέμπτης το μόνο που πραγματικά σκέπτομαι είναι τις μυρωδιές, τους ήχους του Επιταφίου στο νησί και τη συγκίνηση που πάντοτε προκαλεί η άτακτη και ζωηρή πομπή με την ελληνική σημαία στην κορυφή της. Είναι κάτι μοναδικό, που κανείς δεν θα μας το πάρει από μέσα μας σαν μνήμη και σαν συνείδηση. Είναι όμως και μια βαριά υπενθύμιση του ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και -το κυριότερο- μια υπενθύμιση για το πόσο «τυχεροί» είμαστε, αλλά και πόσο μεγάλη ευθύνη κουβαλάμε...


Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Οι «οραματιστές» να επιστρέψουν τώρα στο λαό την Εθνική Βιβλιοθήκη




Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 17/4/2012

Τον δρόμο έδειξαν οι κύριοι Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Έκτοτε αποτελεί πλέον συνήθη τακτική, ένα είδος… εθνικού σπορ, όποιος κάθεται σε μια καρέκλα να απαξιώνει όλους τους προηγούμενους, να διαμαρτύρεται για τα κακά χάλια που ανέλαβε και να παρουσιάζει με τα πιο μελανά χρώματα τον φορέα του οποίου προΐσταται.

Η διετία Οκτώβριος 2009 – Νοέμβριος 2011 μπορεί άνετα να ανακηρυχθεί σε Διετία Δυσφήμισης της Ελλάδας.

Εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκαν από το πουθενά, διάφοροι αυτόκλητοι «σωτήρες», οι οποίοι αφού τοποθετήθηκαν σε διάφορα πόστα, άνοιξαν το στόμα τους και άρχισαν να δυσφημούν, προκειμένου να παρουσιάσουν τον εαυτό τους ως την… ευτυχέστερη λύση για τη θέση στην οποία τοποθετήθηκαν.

Θύμα της απαράδεκτης αυτής πρακτικής έπεσε και η Εθνική Βιβλιοθήκη.

Εκεί, τοποθετήθηκε τον Ιούνιο του 2011, ως πρόεδρος του νέου Εφορευτικού Συμβουλίου ο κ. Χαράλαμπος Μουτσόπουλος, καθηγητής Παθολογικής Φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τι σχέση τώρα μπορεί να έχει ένας καθηγητής Φυσιολογίας, μελετητής των αυτοάνοσων νοσημάτων, στην Εθνική Βιβλιοθήκη, αυτό μόνο ο Θεός – και η κ. Διαμαντοπούλου – μπορεί να γνωρίζουν.

Θα είχε αξία μόνο αν η δυσφήμιση μπορούσε να θεωρηθεί… αυτοάνοσο νόσημα – πλην, όμως, όχι, διότι αυτή (η δυσφήμιση) δεν θεραπεύεται από μόνη της.

Αμέσως, άρχισαν οι συνεντεύξεις. Ότι οι θησαυροί της Εθνικής Βιβλιοθήκης ήσαν πεταμένοι εδώ κι’ εκεί, ότι τίποτε δεν είναι καταλογραφημένο, ότι χάνονταν βιβλία.

Όπως και οι «σωτήρες» της Οικονομίας, έτσι και οι «σωτήρες» της Εθνικής Βιβλιοθήκης, εκλήθησαν να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου.

Έλαχε και σ’ αυτούς ο κλήρος, όπως έλαχε και στον κ. Παπανδρέου που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και στην κ. Διαμαντοπούλου που δεν μοίρασε ποτέ τα σχολικά βιβλία και στον κ. Γερουλάνο που πέτυχε να λειτουργούν το καλοκαίρι τα μουσεία με… χειμερινό ωράριο και στον κ. Χρυσοχοΐδη που δεν διάβασε το Μνημόνιο και στον κ. Παπακωνσταντίνου που πρόσφερε πολιτική κάλυψη για να φουσκώσει το έλλειμμα και… και… και…

Στους τυχερούς, βέβαια, της Εθνικής Βιβλιοθήκης πραγματικά έλαχε ο κλήρος.

Πού να φανταστεί κανείς πως θα λάχαινε ο κλήρος της διοίκησής της σε έναν καθηγητή φυσιολογίας;

Πού να φανταστεί κανείς πως θα λάχαινε σε ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με τη βιβλιοθηκονομία – εγώ λέω να την καταργήσουμε την ειδικότητα – να τοποθετηθούν μέλη του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης, μόνο και μόνο (κατά δήλωση του προέδρου τους) επειδή είναι άνθρωποι με κοινή λογική, όραμα και διάθεση για προσφορά;

Κι’ άλλοι έχουν αυτά τα προσόντα, αλλά ουδείς εχέφρων άνθρωπος θα καταφύγει σε… οραματιστές για να θεραπευθεί από μια νευρολογική νόσο!

Επίσης, το λαχείο έπεσε και στην αναπληρώτρια διευθύντρια κ. Αντωνία Αράχωβα, διότι, κατά ομολογία Μουτσόπουλου, ήταν η νεότερη στην ιεραρχία υπάλληλος, ενώ – επίσης κατά ομολογία του ίδιου – όλοι οι υπόλοιποι (τους οποίους η «νεότερη» κλήθηκε να διευθύνει) είναι «κουρασμένοι και με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία».

Η κ. Παναγιώτα Μοσχονά, τέως διευθύντρια των Αναγνωστηρίων, που υπηρετεί στην Εθνική Βιβλιοθήκη επί 34 χρόνια, φιλόλογος και βιβλιοθηκονόμος, έχει δώσει απαντήσεις στις «κατηγορίες», αλλά ουδείς – ούτε ο γιατρός πρόεδρος, ούτε η αναπληρώτρια διευθύντρια (με σύμβαση Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου, στάτους που δεν επιτρέπει την τοποθέτηση σε τέτοια θέση, αλλά ούτε και την ανάληψη ευθύνης εκκαθαριστή και υπολόγου), ούτε και η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, έλαβαν τον κόπο να απαντήσουν στις επιστολές της.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η Εθνική Βιβλιοθήκη βρίσκεται σε αναζήτηση χορηγίας ύψους 1,5 εκ ευρώ για την καταλογράφηση και την απογραφή των βιβλίων.

Και τούτο, διότι τα βιβλία είναι ήδη καταλογογραφημένα σύμφωνα με τα Διεθνή Πρότυπα και είναι σε δημόσια χρήση, στους Δελτιοκαταλόγους και Ηλεκτρονικά (www.nlg.gr), ενώ η απογραφή τους έχει ήδη έχει πραγματοποιηθεί στο σύνολο του βιβλιακού υλικού από το 2005.

Εντύπωση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι οι «σωτήρες» της Εθνικής Βιβλιοθήκης βρίσκονται σε αναζήτηση 600 χιλιάδων ευρώ για τις μελέτες συντήρησης και αποκατάστασης του κτιρίου της Βιβλιοθήκης, ενώ αρμόδια για τις μελέτες είναι η Εφορεία Νεοτέρων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία έχει ήδη παρέμβει για τις αναγκαίες επισκευές.

Αν κρίνουμε από την πρακτική της δυσφήμισης, η Εθνική Βιβλιοθήκη… δεν υπάρχει.

Στην πραγματικότητα, όμως, οι Συλλογές και τα κειμήλιά της έχουν πλήρως καταγραφεί, φυλάσσονται σε ειδικούς χώρους, ενώ υπάρχει ήδη κτηματολόγιο για τα έπιπλα, τα μηχανήματα και άλλα αντικείμενα.

Η κ. Μοσχονά τα αναφέρει όλα αυτά στην επιστολή της και ουδείς έχει μέχρι στιγμής αποπειραθεί να την διαψεύσει.

Όπως δεν έχει μπει κανείς στον κόπο να απαντήσει για βαθμολογικές και μισθολογικές αναβαθμίσεις, επιδόματα, προϋπηρεσίες σε πολιτικά γραφεία και άλλα σχετικά.

Όπως δεν μας έχουν εξηγήσει ποτέ τους πραγματικούς λόγους παραίτησης δύο μελών του Εφορευτικού Συμβουλίου (μαζί με τους αντικαταστάτες τους) μέσα σε διάστημα έξι μηνών.

Τι έγινε; Έπεσε επιδημία;

Όπως επίσης δεν μας εξηγούν για ποιο λόγο υπάλληλοι με απόσπαση ενός χρόνου από άλλες υπηρεσίες, έχουν το ελεύθερο να κινούνται σε ευαίσθητους χώρους με ειδικές συλλογές.

Αλλά ακόμη και αν παραβλέψουμε όλα τα παραπάνω – στην Ελλάδα ζούμε, αν στη Βουλή ετοιμάζεται να μπει ποδοσφαιρική ενδεκάδα, γιατί στην Εθνική Βιβλιοθήκη να μην απασχολούνται γιατροί, αποσπασμένοι, πρόσωπα χωρίς μεταπτυχιακούς τίτλους και χωρίς να είναι μόνιμοι υπάλληλοι; - υπάρχει ένα θέμα που δεν ξεπερνιέται.

Η Εθνική Βιβλιοθήκη υπάρχει για να λειτουργεί σε κανονικά ωράρια, προσφέροντας τον πνευματικό πλούτο της στον λαό.

Ειδικά σε περιόδους κρίσης, που δεν περισσεύουν χρήματα για πρόσθετη απόκτηση γνώσεων, έπρεπε να λειτουργεί με ευλαβική προσήλωση στο προκαθορισμένο ωράριο για να εξυπηρετεί την κοινωνία.

Και όμως. Κάθε τόσο το Κεντρικό Αναγνωστήριο κλείνει για το κοινό, επειδή εκεί διοργανώνονται διάφορες άσχετες εκδηλώσεις – ιατρικά συνέδρια, σεμινάρια και εκδηλώσεις πρεσβειών!

Δεν το κατάλαβα αυτό! Από πού και ως πού; Όποιος θέλει να κάνει ένα συνέδριο, μπορεί να βρει όσες αίθουσες θέλει στην Αθήνα, για να το πραγματοποιήσει – πληρώνοντας, βέβαια.

Θεωρητικά, το Κεντρικό Αναγνωστήριο λειτουργεί από τη Δευτέρα ως την Πέμπτη από τις 9 το πρωί ως τις 8 το βράδυ. Την Παρασκευή και το Σάββατο, λειτουργεί από τις 9 το πρωί ως τις 2 μετά το μεσημέρι.

Οι πολίτες που θέλουν να επισκεφθούν το Κεντρικό Αναγνωστήριο πρέπει να το βρίσκουν ανοιχτό και στη διάθεσή τους τις ώρες της λειτουργίας.

Και όχι να φθάνουν ως εκεί για να διαπιστώσουν πως έχει καταληφθεί από ομιλητές και ακροατές συνεδρίων.

Και ιδού η απόδειξη της ανωμαλίας:

Στις 19 Μαρτίου 2012, ημέρα Δευτέρα, το Αναγνωστήριο έκλεισε στις 5 το απόγευμα, για να φιλοξενηθεί εκεί εκδήλωση της αρμενικής πρεσβείας για τον Αμερικανοαρμένιο συγγραφέα Ουίλλιαμ Σάρογιαν (καλός, αλλά το Αναγνωστήριο είναι για διάβασμα).

Στις 17 Μαρτίου 2012, ημέρα Σάββατο, το Αναγνωστήριο δεν λειτούργησε καθόλου, εξαιτίας εκδήλωσης του κύκλου ποιητών με τίτλο «Ποίηση και Εξουσία» - ας μην το σχολιάσω, καλύτερα.

Στις 7 Μαρτίου 2012, ημέρα Τετάρτη, το Αναγνωστήριο έκλεισε στις 5 το απόγευμα για εκδήλωση της αμερικανικής πρεσβείας και του Ινστιτούτου Γκαίτε, για την… e-Library.

Στις 3 Μαρτίου 2012, ημέρα Σάββατο, το Αναγνωστήριο παρέμεινε κλειστό, λόγω εκδήλωσης του Οικονομικού Πανεπιστημίου στο πλαίσιο του… ennovation 2012, με τίτλο «Ψηφιακή καινοτομία, νέοι και επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα της κρίσης»!

Στις 17 Δεκεμβρίου 2011, πάλι ημέρα Σάββατο, το Αναγνωστήριο έκλεισε για να γίνει… χριστουγεννιάτικη γιορτή με παραδοσιακούς χορούς!

Στις 13 Δεκεμβρίου 2011, ημέρα Τρίτη, διοργανώθηκε εκεί η απονομή βραβείου «εξαίρετης πανεπιστημιακής διδασκαλίας», παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, οπότε το Αναγνωστήριο γέμισε ειδικούς σκύλους που… ρουθούνιζαν ψάχνοντας για βόμβες!

(Πολύ ωραία! Μπήκαν τα τετράποδα, βγήκαν τα φιλομαθή δίποδα)...

Στις 19 Νοεμβρίου 2011, ημέρα Σάββατο, το Αναγνωστήριο έκλεισε πάλι για άλλη εκδήλωση του κύκλου ποιητών με τίτλο «Ποίηση και Κρίση» - θου Κύριε!

Στις 12 Νοεμβρίου, πάλι Σάββατο, ξανάκλεισε για εκδήλωση αφιερωμένη στους… χορηγούς της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Οι οποίοι χορηγοί είχαν μεν χορηγήσει το… χριστουγεννιάτικο δένδρο και μερικά ακόμη είδη, αλλά το Αναγνωστήριο έχει άλλη αποστολή.

Στις 7 Οκτωβρίου 2011, πραγματοποιήθηκε και η μοναδική εκδήλωση που έγινε σε ημέρα και ώρες που δεν λειτουργεί το Αναγνωστήριο. Ήταν άλλη μια εκδήλωση της αμερικανικής πρεσβείας για τις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες.

Στις 28 Σεπτεμβρίου 2011, ημέρα Τετάρτη, το Αναγνωστήριο έκλεισε από τις 2 το μεσημέρι ως τις 8 το βράδυ, για τις ανάγκες ενός ιατρικού συνεδρίου.

Συμπέρασμα πρώτο: Αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι καλοκαιρινές διακοπές – ξέρετε, αυτές που ο Παπανδρέου πέρασε πάνω στο κανό και όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών υπευθύνων (λέμε τώρα) τον παρακολουθούσαν έκθαμβοι - η ημερολογιακή πορεία των εκδηλώσεων θα συναντιόταν με τον «σωτήριο» Ιούλιο του 2011.

Όλως τυχαίως, ακριβώς τον Ιούλιο του 2011 το νέο Εφορευτικό Συμβούλιο ανέλαβε να «σώσει» την Εθνική Βιβλιοθήκη και οι κύριοι Παπανδρέου και Βενιζέλος ανέλαβαν να «σώσουν» τη χώρα με το πρώτο PSI, καταχειροκροτούμενοι από το σύνολο του υπουργικού συμβουλίου – συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών υπευθύνων της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Μετά, όλοι μαζί – οι της κυβέρνησης και της Εθνικής Βιβλιοθήκης – πήγαν διακοπές. Όταν επέστρεψαν, οι μεν της κυβέρνησης μας οδήγησαν κανονικά στη χρεοκοπία και οι δε της Εθνικής Βιβλιοθήκης ντουγρού στα συνέδρια… χρεοκοπώντας το Κεντρικό Αναγνωστήριο.

Συμπέρασμα δεύτερο: Όσοι εργάζονται, έχουν μαθήματα ή άλλες υποχρεώσεις και μόνο τα Σάββατα μπορούν να επισκεφθούν την Εθνική Βιβλιοθήκη, θα βρουν κλειστό το Κεντρικό Αναγνωστήριο, λόγω υπερβάλλοντος συνεδριακού ζήλου των… οραματιστών «σωτήρων» της!

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Στο ίδιο μαγαζί



Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 4/4/2012

Η πιο ενδιαφέρουσα ιδέα που έχω ακούσει έως τώρα στην προεκλογική εκστρατεία είναι η πρόταση του Καμμένου στον Τσίπρα να συνεργαστούν και να μας κυβερνήσουν παρέα.
Η πρόταση είναι όλα τα λεφτά! Μεταφορικώς αλλά και κυριολεκτικώς.

Διότι αν συνεργαστούν, ο μεν Τσίπρας θα διαγράψει το χρέος (όπως έχει υποσχεθεί), ο δε Καμμένος θα φέρει πίσω τα CDS (που κυνηγάει) ενώ και οι δυο από κοινού θα επαναπατρίσουν όλα τα χρήματα που διακινήθηκαν στο εξωτερικό για μίζες από την Siemens, τα υποβρύχια, τους πυραύλους, το Χρηματιστήριο κ.ο.κ. και τα οποία αποτελούν την αγαπημένη τους τερατολογία.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, μόνο οι μίζες αυτές αρκούν για να ζήσουμε τζάμπα δυο, τρεις γενιές.

Ποιος, λοιπόν, λογικός άνθρωπος μπορεί να είναι αντίθετος σε μια τέτοια προοπτική; Και ούτε βλέπω λόγο να τα χαλάσουν στο όνομα του Πρωθυπουργού - έχω αρκετούς υποψηφίους υπόψη μου...

Μα γίνεται; ίσως ρωτήσουν μερικοί δύσπιστοι ή απλώς ανίδεοι.

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να ξέρω αν βγαίνει η εκλογική αριθμητική - θεωρητικά θα πρέπει ο ένας από τους δύο να βγει πρώτο κόμμα και ο άλλος να μην πατώσει.
Αλλά είμαι πεπεισμένος ότι στη σημερινή Ελλάδα μπορούν να συμβούν τα πάντα, αρκεί να το απαιτεί το εθνικό συμφέρον. Το οποίο (κατά ευτυχή συγκυρία) προσδιορίζεται και από τους δύο με τον ίδιο τρόπο.

Ο ένας μιλάει για «κατοχική κυβέρνηση» και ο άλλος για «προδότες» - πράγμα που, αν δεν απατώμαι, είναι περίπου το ίδιο...

Υπό αυτήν την έννοια, η πρόταση Καμμένου αποδεικνύει με αφοπλιστική απλότητα το αυτονόητο: ότι στην πολιτική όσοι λένε τα ίδια πράγματα είναι τελικώς ίδιοι.
Και ότι αν καταφέρεις να λες τα ίδια πράγματα με κάποιον που θεωρείς ότι διαφωνείς ριζικά, κάτι στραβό συμβαίνει. Είτε δεν ξέρεις τι λες, είτε υπάρχουν εξαιρετικοί επιστήμονες για την περίπτωσή σου.

Γελάτε; Μη γελάτε καθόλου. Διότι αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα της σημερινής Ελλάδας.
Οτι τα πιο ετερόκλητα πολιτικά και ιδεολογικά ακραία ρεύματα κατορθώνουν να συμπίπτουν στην ίδια πλατφόρμα. Σε μια πλατφόρμα που έχει κατασκευαστεί προχείρως και εκ των ενόντων στο όνομα κάποιου υποτιθέμενου «αντι-μνημονιακού αγώνα»...
Για να το πω όσο πιο απλά γίνεται: είδαν κόσμο και μπήκαν στο ίδιο μαγαζί.
Κι εδώ έχω δυο απορίες.

Πρώτον, πώς άφησαν τα μεγάλα κόμματα να αποκτήσει αυτό το μαγαζί τόσο κόσμο - δεν ευθύνονται άραγε γι' αυτό;

Δεύτερον, τι θα απαντήσει ο Τσίπρας στον Καμμένο για τη συνεργασία; Και ρωτώ διότι ρωτάει να μάθει και η Χρυσή Αυγή.

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Η άλλη «κατασκευασμένη συναίνεση»




Πάσχος Μανδραβέλης

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 5/4/2012

Πολλοί εξεπλάγησαν από το γεγονός ότι μια έρευνα του Reuters για έναν Ελληνα τραπεζίτη δεν βρέθηκε στις πρώτες σελίδες των ελληνικών εφημερίδων (πλην της «Καθημερινής»). Κάποιοι χλεύασαν λέγοντας ότι το μακροσκελέστατο ρεπορτάζ του κ. Τζον Γκρέι για την οικογένεια του κ. Σάλλα και την «Τράπεζα Πειραιώς» «δεν ήταν επαρκώς τεκμηριωμένο» για τα δικά μας δημοσιογραφικά στάνταρτ. Αλλοι κατέληξαν στα γνωστά συμπεράσματα περί συνωμοσίας σιωπής: «κόρακας (δηλαδή καπιταλιστής) κοράκου (καπιταλιστή) δεν βγάζει μάτι», είπαν.

Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα, αντί του ανταγωνιστικού καπιταλισμού της Δύσης (που είναι κι άγριος) έχουμε τον «συνεργατικό καπιταλισμό». Μπορεί -επειδή η αγορά είναι μικρή- να ισχύει το δόγμα «βάστα με να σε βαστώ να ανεβούμε το βουνό» των κρατικών διευκολύνσεων. Ισως πάλι το ρεπορτάζ του Reuters να μην κρίθηκε ακριβές ή τεκμηριωμένο. Το θέμα είναι ότι οι αναγνώστες των «αστικών εφημερίδων» έμαθαν (έστω και από τις μέσα σελίδες) ότι το Reuters κάτι έγραψε για τον κ. Σάλλα, όπως έμαθαν επίσης και την απάντηση της «Τράπεζας Πειραιώς». Αυτοί που δεν πήραν χαμπάρι το θέμα είναι οι αναγνώστες των αριστερών εφημερίδων. Η «Αυγή» και ο «Ριζοσπάστης» δεν αφιέρωσαν ούτε μονόστηλο στην είδηση. Ούτε καν κατήγγειλαν την ιταμή επέμβαση των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων στα εσωτερικά μας (δημοσιογραφικά) θέματα.

Μπορεί βέβαια η Αριστερά να θεωρεί τέτοιου τύπου δημοσιεύματα «ενδοκαπιταλιστικές διαμάχες» που δεν την αφορούν. Πιθανότατα και να πράττει ορθά. Ομως το ερώτημα είναι αν -κούφια η ώρα που τ’ ακούει- έρθει η Δευτέρα Παρουσία του κομμουνισμού και μείνει στα περίπτερα μόνο ο «Ριζοσπάστης» (άντε και η «Αυγή» για να υπάρχει... πολυφωνία) πόσα πράγματα δεν θα μαθαίνουμε; Εντάξει, δεν θα υπάρχουν ιδιώτες τραπεζίτες για να διαβάζουμε τα κατορθώματά τους, αλλά θα υπάρχουν κρατικοί τραπεζίτες (κι άλλα μέλη της νομενκλατούρας) για τους οποίους δεν θα μαθαίνουμε τίποτε.

Με άλλα λόγια: κακός, ψυχρός κι ανάποδος είναι ο καπιταλισμός, αλλά αν μη τι άλλο μαθαίνει κάποιος τι γίνεται στον κόσμο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η αστική δημοκρατία επιτρέπει τη διάδοση της πληροφορίας, σε αντίθεση με την πρώην ΕΣΣΔ που ήλεγχαν και τα φωτοτυπικά για να μην αναπαράγονται fanzines; Είναι, διότι υπάρχουν «ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί» που ο ένας αποκαλύπτει τα μυστικά του άλλου;

Οφείλεται στο γεγονός ότι ο καπιταλισμός παράγει τα εργαλεία για να μπορεί καθείς να λέει το κοντό και το μακρύ του, όπως ότι «η χθεσινή αυτοκτονία στο Σύνταγμα ήταν δολοφονία από το κράτος», ή ότι η Ελλάδα έγινε Τυνησία και συνεπώς η πλατεία Συντάγματος πρέπει να γίνει (άντε πάλι!) πλατεία Ταχρίρ; Το θέμα είναι ότι η «Κατασκευή της Συναίνεσης» που «ανακάλυψε» ο κ. Νόαμ Τσόμσκι δεν γίνεται από τα πάνω και διά της βίας, όπως στην ΕΣΣΔ ή της απόκρυψης ειδήσεων όπως στον εγχώριο «wannabe» σοσιαλισμό. Προκύπτει διά της δημοκρατικής διαδικασίας, όπου όλα ακούγονται και στο τέλος η κοινωνία καταλήγει σ’ αυτό που ο Τσόμσκι βάφτισε «συναίνεση». Ασχέτως αν η κατάληξη του διαλόγου δεν είναι αρεστή σε κάποιους, είναι προϊόν αντιπαράθεσης όλων των πληροφοριών. Δεν «κατασκευάζεται». Σε αντίθεση με την άλλη συναίνεση που επιτυγχάνεται διά της καταπίεσης.

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Εκατομμύρια κομφετί







Λώρη Κέζα

Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 5/4/2012

Τι Φωτόπουλος, τι Ξανθόπουλος. Ο συνδικαλιστής είναι από ασπρόμαυρη ταινία βγαλμένος. Κορυφαία ατάκα υποκριτικής τέχνης «Αν σε μένα βρεθεί έστω και ένα ευρώ κατάθεση ή αγορά, εγώ δεν θα παραιτηθώ, θα αυτοκτονήσω». Δεν κατάλαβε, δεν τον κατηγόρησε κανείς για βλακεία – θα ήταν βλακεία να έχει στην τράπεζα λεφτά αγνώστου προελεύσεως. Κατηγορείται για άλλο πράγμα, ότι τα κατοστάρικα των καταναλωτών της ΔΕΗ τα πέταγε στο αέρα σαν κομφετί. Κατηγορείται, προς ώρας, για σκόρπισμα δημόσιου χρήματος για την καλοπέραση της παρέας του. Για υπερτιμολογημένη καλοπέραση. Κακό το ένα, χειρότερο το άλλο. Σε κάθε περίπτωση δεν σώζει την τιμή του λέγοντας πως του πετούν λάσπη.

Ο τραγωδός συνδικαλιστής της ΓΕΝΟΠ δεν δίνει καμία σαφή απάντηση στις κατηγορίες για κατάχρηση δημόσιου χρήματος. Φαγώθηκαν 31 εκατομμύρια ευρώ – επαναλαμβάνουμε: 31 εκατομμύρια ευρώ. Τόσα πήραν οι συνδικαλιστές ως επιχορηγήσεις από τη διοίκηση της ΔΕΗ (προς τη ΓΕΝΟΠ και τον Οργανισμό Κοινωνικών Δραστηριοτήτων Εργαζομένων) στο διάστημα 1999-2010. Πήραν 31 εκατομμύρια ευρώ για να συνδικαλίζονται, δηλαδή να ελέγχουν τους εργοδότες, να ελέγχουν τους υπουργούς. Πήραν 31 εκατομμύρια ευρώ για να οργανώσουν απεργίες με μπλακ άουτ που κατέστρεψαν καταναλωτές. Βέβαια τι τους νοιάζει ο κρεοπώλης που βλέπει το εμπόρευμα να σαπίζει, τι τους νοιάζει η γριά που δεν μπορεί να ανέβει τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας; Ο αγώνας να πηγαίνει καλά.

Πήραν λοιπόν οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ 31 εκατομμύρια ευρώ για να παριστάνουν τους επαναστάτες. Έχοντας ακόμη στα στομάχια τους αστακούς του δημοσίου, οι Φωτόπουλοι ουρλιάζουν για το χαράτσι μέσω λογαριασμών ΔΕΗ. Δεν θα παραδεχτούν ποτέ ότι είναι μέρος του προβλήματος, ότι φταίνε και εκείνοι που καταστράφηκε η οικονομία της χώρας. Δρουν ως ηθοποιοί δακρύβρεχτης ταινίας, κυνηγημένοι από το σύστημα της πλουτοκρατίας, από το Βυζάντιο των μίντια ακόμη ακόμη κι από τους επικεφαλής των κομμάτων που προσκύνησαν με τον πιο χαμερπή τρόπο.

Το πόρισμα για το φάγωμα δημοσίου χρήματος υπάρχει από πέρσι. Την έρευνα έκανε ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρος Ρακιντζής. Θέλουμε να πούμε ότι δεν είναι κατηγορίες στον αέρα, από κάποιο βρωμοκάναλο ή κάποιον εκβιαστή της ενημέρωσης. Το πόρισμα λοιπόν λέει διάφορα, αλλά για να καταλάβουμε το ρεζουμέ θα δώσουμε ένα παράδειγμα. Καλούν οι δικοί μας πολιτικοποιημένοι εργαζόμενοι συντρόφους από το Μαρόκο, τον Καναδά, οπουδήποτε. Προσπερνάμε το ερώτημα «γιατί να πληρώσει ο καταναλωτής τον συνδικαλιστικό τουρισμό;» και πάμε στην απάτη. Το κόστος για το «συνέδριο» ήταν Χ και η ΔΕΗ πλήρωνε Χ επί τρία. Συστηματικά. Άλλη παράμετρος: τα τιμολόγια συχνά κόβονταν από επιχειρήσεις συγγενών των επαναστατημένων. Να μην τα πολυλογούμε – ξαναλέμε: 31 εκατομμύρια ευρώ κομφετί.

Το πόρισμα του κ. Ρακιντζή πήγε πέρσι σε δύο εισαγγελείς για προκαταρκτική εξέταση, στον κ. Αρ. Κορρέα και την κυρία Ελένη Σίσκου. Εκείνοι κάλεσαν μάρτυρες, έψαξαν τα τιμολόγια και λένε ότι δεν είναι και πολύ έντιμη η διαχείριση του χρήματος (ήτοι απήγγειλαν βαρύτατες κατηγορίες). Δεν θα αναφερθούμε στην απρέπεια, την ασέβεια του κ. Φωτόπουλου, ο οποίος διατείνεται ότι οι προαναφερθέντες του πετούν λάσπη. Θα πούμε μόνον ότι εδώ κι έναν χρόνο είχε όλο τον χρόνο να ετοιμάσει την απάντηση, να πει στους καταναλωτές ότι τα ταξίδια αυτά δεν έγιναν ποτέ, ότι τα τιμολόγια δεν υπήρξαν, οι επιχορηγήσεις είναι στη φαντασία των διοικήσεων. Δεν λέει όμως τίποτε επί της ουσίας, δεν απαντά στις κατηγορίες. Ακολουθεί πιστά το δικό του σενάριο, αποκομμένος ηθελημένα από την πραγματικότητα: «εγώ δεν θα παραιτηθώ, θα αυτοκτονήσω». Συγκινείται κανείς;

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Ενας Γιώργος μάς έμεινε







Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 4/5/2012

Για ένα θέμα-τουλάχιστον- δεν μπορεί να μου γίνει παρατήρηση από τη διεύθυνση της εφημερίδας μας: Οτι παρέλειψα και δεν επεσήμανα ότι με τον Καμίνη δήμαρχο, θα παρακολουθούσαμε ανεξόδως μία ιλαροτραγωδία, που θα διαρκέσει όλη την τριετία, που προβλέπεται η συγκεκριμένη θητεία του. Αλλά, ειλικρινά, φρίττω όταν αναλογιστώ το μέγεθος της μελλοντικής του απώλειας από τηνπολιτική σκηνή, διότι είναι οφθαλμοφανές ότι δεν θα βρεθεί κόμμα -στην επόμενη αναμέτρηση της τοπικής αυτοδιοίκησης- να τον προτείνει.

Ο Γεώργιος Καμίνης είναι από εκείνες τις μορφές του πολιτικού βίου που διατηρούνται αναλλοίωτες στην πολιτική Ιστορία: Θυμηθείτε τον Δελαπατρίδη. Και κακώς-κάκιστα υπάρχουν πολιτικοί, όπως ο Φώτης Κουβέλης, ο Γιάννης Ραγκούσης και τινές άλλοι, που μόλις ακουστεί το όνομα «Καμίνης», σπεύδουν να εξομολογηθούν την αμαρτία της εμπλοκής τους στην ανάδειξή του. Διότι σε τέτοιες δύσκολες μέρες που διάγομεν οι Αθηναίοι και σύμπαντες οι Ελληνες, ο Καμίνης είναι η όασή μας.

Θα έλεγα μάλιστα: Τι θα απογίνουμε και χωρίς Καμίνη;

Ξέρετε πόση ζημία προκλήθηκε στην αρθρογραφία, στο πολιτικό και κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, στο πολιτικό σκίτσο από την απόσυρση ΓΑΠ; Από εκεί που έχεις καθημερινά πρωταγωνιστή της γκάφας, της σοβαροφανούς βλακείας, της απόλυτης χρήσης των βαρβαρισμών της Ελληνικής, να τον απολέσεις δι’ «ασήμαντον αφορμήν» ενός δημοψηφίσματος;

Αλλά το γεγονός ότι ο «νονός» του Γεωργίου Καμίνη στην πολιτική σκηνή ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου θα έπρεπε να μας είχε προϊδεάσει χαρμοσύνως. Παρατηρήστε τους «κηπουρούς» -π.χ. ο πρίγκηψ του Πολιτισμού ενοικίασε και γραφεία στην Αγία Ειρήνη, ως έτοιμος να μας εκπροσωπήσει!- και θα αντιληφθείτε τη Νεφελοκοκκυγία στην οποία «κουρνιάζουν». Πιστεύω ότι ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα τολμήσει να παραλείψει ότι στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ο Γεώργιος Β’ εισήγαγε πανηγυρικά τον Γεώργιον Καμίνη για να το ενημερώσει για τα «δικαιώματα του πολίτη». Εσπευσαν συμπολιτευόμενοι δημοσιογράφοι, βαθέως ματαιόσπουδοι, να εξυμνήσουν το «νέο πνεύμα» και να «ερμηνεύσουν» την «βαθειά» δημοκρατική χειρονομία του Γεωργάκη.

Αλλά ο Γεώργιος Καμίνης διαθέτει εσμό καλοπληρωμένων συμβούλων και αυλοκολάκων. Δεν ρώτησε κανέναν σχετικά με το νομοσχέδιό του για τις συγκεντρώσεις μπαχαλάκηδων και λοιπών προοδευτικών δυνάμεων, ωσεί θεατρικές παραστάσεις και… events σε στυλ χάπενινγκ; Για να ευθυμήσουμε… Ούτε καν τον υψηλά αμειβόμενο διευθυντή του δημοτικού ραδιοφώνου, που ξεχνώ το όνομά του, αλλά θυμάμαι εναργέστατα τις ευγενείς προτάσειςτου-επικοινωνιακός μέντορας γαρ-να δοθούν τα κτήρια, στο κέντρο της Αθήνας, για να εγκατασταθούν σύντροφοι Πακιστανοί και αδελφοί από Μπαγκλαντές, Ιράκ, Αφγανιστάν. Μαρόκο, Αλγερία και Σομαλία.

Σας καλώ να μελετήσετε το σχέδιο νόμου που προτείνει ο Γεώργιος Καμίνης. Κείμενο, που ο μεν συγγραφέας θεωρεί ως σοβαρό, οι δε παραλήπτες του ως κωμικό αριστοφανικής έμπνευσης. Ομως δεν μπορεί να μείνει αναξιοποίητο. Κι αν μεν κάνατε το λάθος και τον ψηφίσατε-μαζί με τις γηραιές κυρίες του Κολωνακίου, τέως πρωθυπουργών και υπουργών της Ν.Δ.!-ελπίζω να αντιληφθείτε το μέγεθος της πολιτικής ευηθείας του επίκουρου δημάρχου. Αν όμως δεν τον ψηφίσατε, τουλάχιστον θα έχετε να το λέτε…

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Η αυτογελοιοποίηση ως κοινοβουλευτική και πολιτική πρακτική




Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 5/4/2012

Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω γράψει τίποτε – πέραν της στενής ειδησεογραφίας – για το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής σχετικά με το (φουσκωμένο) έλλειμμα.

Και δεν έγραψα επειδή ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΥΣΩ.

Το πόρισμα μιλά από μόνο του: Η επιτομή της μονομέρειας, καμιά αναφορά στην ταμπακιέρα, καμιά σχέση με τη δικογραφία που διαβιβάστηκε στη Βουλή, η μεγαλύτερη από όλες τις ντροπές του σίριαλ των (λέμε τώρα) εξεταστικών επιτροπών.

Η αηδία μου υπήρξε τόσο μεγάλη, που προτιμώ να αναφερθώ στο γενικό:

Η εξεταστική για το έλλειμμα αποτελεί τον θρίαμβο της αυτογελοιοποίησης μιας Βουλής που πλέον ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Και επειδή ενός κακού επερχομένου μύρια έπονται, ακολούθησε το αποκαρδιωτικό θέαμα των τελευταίων ημερών, που απλώς χρησιμεύει ως επιχείρημα για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι οι εκλογές έπρεπε να έχουν διεξαχθεί από το Φθινόπωρο – χωρίς καθόλου να περάσουμε από την γελοιοποίηση της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Δεν πρόλαβε να εκδοθεί το περί ου ο λόγος πόρισμα και άρχισε ένα γαϊτανάκι φαιδρότητας:

Βροχή τροπολογιών σε άσχετα νομοσχέδια, οπισθοχωρήσεις υπουργών, αποσύρσεις τροπολογιών που εν χορδαίς και οργάνοις είχαν κατατεθεί.

Είναι τόσο γελοία η κατάσταση, που αποσύρθηκε ακόμη και η τροπολογία για τα κέντρα κράτησης μεταναστών, επειδή, λέει, ήταν… εκπρόθεσμη – και όχι επειδή είχε κατατεθεί στο νομοσχέδιο του υπουργείου Υποδομών!

Άλλωστε, όπως ανερυθρίαστα μας ενημέρωσαν, η συγκεκριμένη τροπολογία θα επανακατατεθεί στο… νομοσχέδιο με τις ρυθμίσεις για το ΙΚΑ!

Είναι τόσο γελοία η κατάσταση, που η «κυβέρνηση ειδικού σκοπού», εξελίχθηκε – και οδεύει προς την περάτωση του βίου της – σε… κυβέρνηση ειδικών τροπολογιών.

Είναι τόσο γελοία η κατάσταση, που ξαφνικά οι πάνσοφοι κυβερνήτες κατελήφθησαν από έναν πυρετό δράσης, παριστάνοντας μέσα στο παραλήρημά τους πως θα τα λύσουν όλα μέσα σε μια εβδομάδα.

Καυγάδισαν (ξανά) για τα ταξί, έστησαν (στη φαντασία τους) κέντρα για τους μετανάστες, έδωσαν κοινές συνεντεύξεις Τύπου για το θέμα, ανακοίνωσαν πού θα λειτουργήσουν τα πρώτα κέντρα και τα πήραν πίσω, οργάνωσαν επιχειρήσεις-σκούπα στην Αθήνα, παριστάνοντας ότι… εξαφανίζουν τους λαθρομετανάστες, χωρίς ποτέ να μας πουν πού τους πήγαν, ταξίδεψαν στις Βρυξέλλες (για το ίδιο θέμα, αλλά και για την… Ανάπτυξη), ταξίδεψαν στο Κατάρ (για τις περίφημες καταριανές επενδύσεις), μας (ξανα)παρουσίασαν καινούργιους αστυνομικούς της ΔΙΑΣ (με τις μηχανές τους, με τα κράνη τους, με τα όλα τους), (ξανα)συνεδρίασαν για τις συγχωνεύσεις και δεν προλαβαίνουν να κλείνουν θέσεις ομιλητών σε συνέδρια και ημερίδες για τα πετρέλαια και την ενέργεια (του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου).

Και το καταπληκτικότερο όλων:

Σε (άλλη μια) κοινή συνέντευξη Τύπου, μας παρουσίασαν το πρόγραμμα εκπαίδευσης (σε 23 πόλεις, παρακαλώ) 2.000 ατόμων που αποτελούν το προσωπικό φύλαξης των μουσείων και των αρχαιολογικών μας χώρων, «με στόχο την αναβάθμιση του επιπέδου ασφαλείας των εγκαταστάσεων και των χώρων αυτών».

Δηλαδή, πρώτα καταληστεύτηκαν τα μουσεία και μετά εκπαιδεύεται το προσωπικό!

Προφανώς όλοι έχουν δικαίωμα στην αυτογελοιοποίηση…

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Αλλος για το πάρκο μας;






Λώρη Κέζα

Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 22/3/2012


Θορυβήθηκαν πολλοί από το νομοσχέδιο για το χτίσιμο του Ελληνικού. Θορυβήθηκαν επειδή ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου θέλει να αναγείρει τετραγωνικά που αντιστοιχούν σε 60 Mall. Άντε καλέ, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος υπουργός που ονειρεύεται να στρώσει τα τσιμέντα απ’ άκρου εις άκρον των 6.000 στρεμμάτων του παλαιού αεροδρομίου. Πέρασαν από το πόστο του άλλοι κι άλλοι, με τις ίδιες προθέσεις και ατύχησαν.

Τι να πρωτοθυμηθούμε, τους αραβικούς ουρανοξύστες; Τις ιδέες να εγκατασταθούν πανεπιστήμια (ποιες σχολές αλήθεια;), να εξαπλωθεί το εμπόριο (λες και δεν είναι δίπλα η Γλυφάδα), να παραχωρηθεί ο αιγιαλός στους ολίγους (που θα κάνουν και προσχώσεις στα νερά). Ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε άλλο όραμα για τον μεγαλύτερο ελεύθερο χώρο ευρωπαϊκής πόλης – ήθελε εξαώροφα κτίρια. Έχουμε ακριβώς την εικόνα στο μυαλό μας: κατασκευές που βυθίζουν το μπετόν στα έγκατα της γης, καλύπτουν όλη την επιτρεπόμενη επιφάνεια και κατόπιν, για πρασινάδα, φτιάχνουν ένα ρουφ γκάρντεν με κύκας και μια σέρα με μπονζάι (πολύ ζεν, ομολογουμένως).

Από την πρώτη συζήτηση, προ δεκαπενταετίας, για την αξιοποίηση του Ελληνικού, έχουν κατατεθεί πολλές ιδέες, με πολλές αφετηρίες. Έχει γίνει διεθνής διαγωνισμός (κέρδισε η ομάδα αρχιτεκτόνων με επικεφαλής τον Νταβίντ Σερερό), έχει γίνει απευθείας φιλική ανάθεση (στον Χοσέ Ασεμπίγιο), έχουν εκπονηθεί μελέτες από καθηγητές του Μετσόβιου (από τον κ. Λουδοβίκο Βασενχόβεν και από τον κ. Νίκο Μπελαβίλα) και από τον καθηγητή του Χάρβαρντ κ. Σπύρο Πολλάλη. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις αρχικές προτάσεις του οικονομολόγου κ. Ι. Σπράου. Η ανάθεση των μελετών γίνεται από πολλούς, από το υπουργείο που κάποτε ονομαζόταν Χωροταξίας, από τους γειτονικούς δήμους, από την Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου ή από τον πρωθυπουργό αυτοπροσώπως.

Αυτό που παρατηρούμε με το πέρας του χρόνου είναι ότι οι επενδυτικές διαθέσεις αγριεύουν. Από την ιδέα να γίνει όλη η έκταση πάρκο (με διαφωνίες για το κόστος) φτάνουμε σήμερα στο σημείο να συζητάμε για μεγάλα παρτέρια ανάμεσα στα κτίσματα. Το άλλοθι είναι ασφαλώς η κρίση. Δεν υπάρχει η συνείδηση ότι η εκποίηση της γης είναι σαν την εκποίηση του Παρθενώνα, καθώς τα τρέχοντα ήθη απαιτούν σεβασμό στους προγόνους όχι όμως φροντίδα για τους απογόνους. Ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει βέβαια εναλλακτικές επιλογές, σε προσωπικό επίπεδο. Μπορεί στο μέλλον να κάνει τις βόλτες με τα εγγόνια του στο πάρκο Βοντέλ.

Δεν θα σταθούμε στην επί της ουσίας συζήτηση, αν δηλαδή υπάρχει η κουλτούρα για τη χρήση ενός πάρκου στην Ελλάδα, αν είναι επικίνδυνη μια μεγάλη δεντροφυτεμένη περιοχή (λες και θα μετακομίσει στο πάρκο η εγκληματικότητα της πλατείας Βάθης), αν ένα μητροπολιτικό πάρκο πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και όχι στις παρυφές. Δεν θα απαντήσουμε καν στην πρόταση ανταλλαγής στρεμμάτων του Ελληνικού με μικρά πάρκα στις γειτονιές της Αθήνας (ας απαλλοτριώσουν έστω και μια πολυκατοικία και μετά το κουβεντιάζουμε). Θα σταθούμε μόνο στο αισιόδοξο κομμάτι της νομοθεσίας. Οι νόμοι ψηφίζονται για να περνάει η ώρα και όχι για να υλοποιούνται. Το αυτό ισχύει και για τις μελέτες στις οποίες βασίζονται τα νομοσχέδια.

Συνοψίζοντας: κάθε μέρα χωρίς μπουλντόζα στο Ελληνικό είναι κέρδος. Αν κρατηθεί λίγο ακόμη αναξιοποίητο ίσως περάσει η πίεση για την είσπραξη μετρητών (θα έχει αραιώσει το Δημόσιο, θα έχουν διασωθεί κεφάλαια από τις ψεύτικες συντάξεις, τα πεταμένα φάρμακα). Σε λίγες εβδομάδες δεν θα υφίσταται ο κ. Παπακωνσταντίνου ως υπουργός – πιθανώς να έχει φύγει από τον δημόσιο βίο. Οι πιθανοί επενδυτές ξέρουν ότι δεν θα είναι εύκολο να κάνουν δουλειά. Θα βρουν μπροστά τους μαινόμενους περίοικους, που θα καβαλάνε τα κάγκελα, θα χάσουν μήνες και χρόνια από τις ενστάσεις που θα επιβάλλουν δικαστικά οι πολίτες που ανθίστανται. Ας χρονοτριβήσουμε ώστε να αποφασίσει η επόμενη γενιά, με πιο καθαρό βλέμμα.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

«Πείτε κάτι σοβαρό!»






Γιάννης Πρετεντέρης

Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 24/3/2012

Στον «Απρίλη» του Νάνι Μορέτι ο πρωταγωνιστής ακούει μια ομιλία του Μάσιμο ντ' Αλέμα από την τηλεόραση. Κάποια στιγμή, εξοργισμένος φωνάζει στον ομιλητή: «Ντ' Αλέμα, πες επιτέλους κάτι αριστερό!».

Εμείς δεν έχουμε τέτοιες πολυτέλειες για τέτοιες απαιτήσεις. Αρκεί να πουν κάτι σοβαρό - σοβαρό δεξιό, σοβαρό αριστερό, σοβαρό ό,τι και να είναι...
Διότι όπως πάνε τα πράγματα, οι εκλογές κινδυνεύουν να εξελιχθούν περισσότερο σε τσίρκο παρά σε κορυφαία δημοκρατική διαδικασία. Προς το παρόν, όλη η συμπιεσμένη γελοιότητα και η γραφικότητα της ελληνικής πολιτικής έχουν βγει στον αφρό και διεκδικούν θέση στο προσκήνιο.

Ηδη τα πιο ετερόκλητα συμφέροντα παιανίζουν το ρέκβιεμ του δικομματισμού. Και επικαλούνται το φάντασμα της ακυβερνησίας. Σιγά!

Ρίξτε μια ματιά στον εκλογικό νόμο: ακόμη κι αν τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, ΝΔ και ΠαΣοΚ, συγκεντρώσουν ένα ευτελές 40% θα έχουν κάπου 160 βουλευτές στη Βουλή. Και δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που μια κυβέρνηση στην Ελλάδα θα στηρίζεται στο 40% της λαϊκής ψήφου.

Πήρα το χειρότερο σενάριο για να πω ότι χειρότερο σενάριο δεν υπάρχει. Ούτως ή άλλως, η χώρα μετά τις εκλογές θα έχει κυβέρνηση. Ούτως ή άλλως, θα υπάρχει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Ακόμη περισσότερο που ΝΔ και ΠαΣοΚ αποκλείεται να πάρουν αθροιστικά 40%.
- Το ΠαΣοΚ μετά την εκλογή του Ευ. Βενιζέλου δίνει σημάδια ζωής και εμφανίζεται να καθαρίζει τη μάχη για τη δεύτερη θέση. Το πιθανότερο είναι ότι θα κινηθεί σε ποσοστά υπερδιπλάσια από αυτά που του έδιναν ως προσφάτως οι δημοσκοπήσεις.
- Η ΝΔ μπορεί να πληρώνει κάπως τη «δυναμική Καμμένου» αλλά, ούτως ή άλλως, είχε πάρει ένα σοβαρό προβάδισμα και διατηρεί ακόμη σημαντικά περιθώρια περαιτέρω συσπείρωσης - αν υποθέσει κανείς ότι η «δυναμική Καμμένου» θα διατηρηθεί μέχρι τέλους...
Με τα σημερινά δεδομένα, τα δυο μεγάλα κόμματα διεκδικούν ίσως το 50% (περίπου 180 έδρες στη Βουλή) με σοβαρό το ενδεχόμενο μιας περαιτέρω συσπείρωσης των δυνάμεών τους στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Αν πιάσουν το (καθόλου απίθανο) 55%, θα προσεγγίσουν ενδεχομένως και τις 195-200 έδρες - τα 2/3 της Βουλής...

Το σημειώνω αυτό για όσους έσπευσαν και σπεύδουν να σαλπίσουν πρόωρα «το τέλος του δικομματισμού» και να εξαγγείλουν χαιρέκακα «την κατάρρευση του συστήματος».
Ο δικομματισμός ασφαλώς ταλαιπωρείται. Το πολιτικό σύστημα προφανώς δοκιμάζεται. Αλλά δεν βλέπω να απειλείται η ζωή τους - και, πάντως, όχι από τους υπάρχοντες...
Αρκεί, βεβαίως, να πουν και εκείνοι «κάτι σοβαρό». Θα προσέθετα: και κάτι διαφορετικό...
Διότι αν πολιτική του ΠαΣοΚ και της ΝΔ είναι να προαναγγέλλουν ότι η δυστυχία μας είναι προδιαγεγραμμένη και η συμφορά αναπόφευκτη, τότε όλο και λιγότεροι θα βρεθούν να τους ακολουθούν.

Οι παιάνες για «τη σωτηρία της πατρίδας» δεν πείθουν πλέον κανέναν και σίγουρα δεν συγκινούν πολλούς. Χρειάζεται κάτι πιο ουσιαστικό και πιο χειροπιαστό.
Ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί τους, ακόμη και οι πιο αδιαφιλονίκητοι υποστηρικτές της σταθερότητας, αναζητούν ένα στοιχειώδες άλλοθι για να μπορέσουν να τους στηρίξουν στην κάλπη. Θέλουν ένα επιχείρημα - και ας μην είναι αποστομωτικό...
Αλλά κανένα τέτοιο επιχείρημα δεν ακούω:

- Ο νέος πρόεδρος του ΠαΣοΚ υπέστειλε τη σημαία της γενναίας αυτοκριτικής για να μη δημιουργηθούν προεκλογικά ζητήματα με τον προκάτοχό του - κατανοητό αλλά δεν ξέρω αν αυτό περίμενε ο κόσμος...

- Ο πρόεδρος της ΝΔ αναζητεί εδώ και μήνες μια νέα ρητορική για να υποστηρίξει τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου και στη σύναψη του νέου οικονομικού προγράμματος - ως τώρα, πάντως, δεν την έχει βρει...

Και αυτό ακριβώς το κενό ουσιαστικών επιχειρημάτων και ελκυστικής προοπτικής επιτρέπει να αναπτύσσονται όλες οι φυγόκεντρες δυνάμεις από τον Καμμένο και τον Τσίπρα ως τον Κουβέλη, τη Λούκα και τη «Χρυσή Αυγή». Οχι επειδή είναι αξιόπιστες αυτές. Αλλά επειδή δεν είναι αξιόπιστοι οι άλλοι.

Πείτε κάτι σοβαρό, λοιπόν. Δώστε στον κόσμο μια ελπίδα. Υψώστε μια αντίσταση. Εμπνεύστε, αν όχι όλους, τουλάχιστον εκείνους που θέλουν πάλι να σας ψηφίσουν.
Και κυρίως δημιουργήστε την αίσθηση στον πολίτη ότι αυτές οι εκλογές μπορεί να αποτελέσουν ένα νέο ξεκίνημα στην ανάκτηση έστω της πληγωμένης αξιοπρέπειάς του. Εχω την αίσθηση ότι ίσως αποδειχθεί αρκετό...