Οι ΗΠΑ υπονομεύουν την Ευρωζώνη

Γιώργος Δελαστίκ
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 16/1/2012

Βολές πολυβόλου κατά ριπάς θύμιζαν την Παρασκευή το βράδυ οι ανακοινώσεις του αμερικανικού οίκου αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας κρατών και επιχειρήσεων Standard and Poor's (S&P). Οχι μία ή δύο, αλλά... εννέα (!) από τις δεκαεπτά χώρες της Ευρωζώνης «εκτέλεσε» ο αμερικανικός οίκος υποβαθμίζοντάς τες κατά μία ή δύο βαθμίδες. Μάλτα, Σλοβενία και Σλοβακία επλήγησαν λιγότερο επώδυνα, καθώς η S&P μείωσε την αξιολόγησή τους κατά μία μόνο βαθμίδα. Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Κύπρος δέχτηκαν πολύ ισχυρότερο «χαστούκι», καθώς τις έριξε δύο σκαλοπάτια πιο κάτω, πετώντας τη Ρώμη στο ίδιο επίπεδο πιστοληπτικής ικανότητας με το... Καζακστάν!

Πολύ πιο επώδυνη πολιτικά, όμως, αν και μίας και μόνης βαθμίδας, ήταν η υποβάθμιση της Γαλλίας και της Αυστρίας, από τις οποίες η S&P αφαίρεσε το «τριπλό Α» που διασφαλίζει δανεισμό του κράτους με χαμηλό επιτόκιο. Με την υποβάθμιση της Γαλλίας πλήττεται ευθέως ο πυρήνας της Ευρωζώνης και αποσταθεροποιείται το ευρώ. Ο γερμανογαλλικός άξονας, πάνω στον οποίο στηρίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, κλονίζεται σοβαρά. Είναι αδύνατον να μακροημερεύσει η νομισματική ένωση, αν η Γαλλία συνεχίσει επί πολύ να δανείζεται με διπλάσιο ή τριπλάσιο επιτόκιο από όσο δανείζεται η Γερμανία. Υποβαθμίζοντας τη δεύτερη, την τρίτη και την τέταρτη οικονομία της Ευρωζώνης, ο αμερικανικός οίκος συντείνει στην αύξηση του κόστους δανεισμού της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Αυτό θα επιτείνει την ήδη υφιστάμενη υστέρηση των οικονομιών τους έναντι της γερμανικής. Οι χώρες αυτές καταδικάζονται σε μόνιμη διεύρυνση της καθυστέρησής τους σε σχέση με τη Γερμανία, αφού θα είναι υποχρεωμένες να ξοδεύουν πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ παραπάνω κάθε χρόνο για να αναχρηματοδοτούν το δημόσιο χρέος τους. Και οι γαλλικές, ιταλικές, ισπανικές κ.λπ. επιχειρήσεις όμως θα δανείζονται ακριβότερα από τις γερμανικές, άρα η ανταγωνιστικότητά τους θα υποχωρεί διαρκώς λόγω αυξημένου κόστους δανείων σε σύγκριση με τις αντίστοιχες γερμανικές ομοειδείς επιχειρήσεις και τη φθηνότερη χρηματοδότησή τους.

Είναι μάλλον αφελής όποιος στέκεται αποκλειστικά στην τεχνοκρατική πτυχή του ζητήματος αυτού. Βαρύτατες είναι οι υποψίες ότι αυτές οι κατά συρροήν υποβαθμίσεις κρατών της Ευρωζώνης από τους αμερικανικούς οίκους εξυπηρετούν και πολιτικούς στόχους της αμερικανικής κυβέρνησης, όχι μόνο τα συμφέροντα του αμερικανικού (και παρεμπιπτόντως και του βρετανικού) χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο επίσης αμερικανικός οίκος αξιολόγησης Φιτς έχει ουσιαστικά προαναγγείλει ότι σε δεκαπέντε μέρες, έως τα τέλη Ιανουαρίου το πολύ, θα υποβαθμίσει κι αυτός την πιστοληπτική ικανότητα της Ιταλίας, της Ισπανίας, του Βελγίου και της Ιρλανδίας.

Δεν έχουμε να κάνουμε με κινήσεις που πλήττουν απλώς την αξιοπρέπεια, το «ονόρε» των χωρών του ευρώ. Οι υποβαθμίσεις, που συνεπιφέρουν αύξηση του κόστους δανεισμού τής κάθε χώρας με πολύ διαφορετικά επιτόκια, υπονομεύουν την οικονομική βάση της Ευρωζώνης. Εντείνουν τις φυγόκεντρες τάσεις, καθώς αυξάνουν το κόστος παραμονής της κάθε χώρας στο ευρώ με πολύ διαφορετικούς ρυθμούς.

Είναι προφανές από πολιτική σκοπιά ότι η Ουάσινγκτον έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο σημερινός τρόπος λειτουργίας της Ευρωζώνης ενισχύει υπέρμετρα τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα οι ΗΠΑ να εκτοπίζονται πολιτικά από τη Γηραιά Ηπειρο ολοένα και περισσότερο.

Δείχνουν οι Αμερικανοί να έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα συμφέροντά τους επιβάλλουν να υπονομεύσουν την Ευρωζώνη με τη σημερινή της μορφή, αναχαιτίζοντας έτσι την επέκταση και εδραίωση της γερμανικής παντοδυναμίας. Οι ΗΠΑ είναι σαφέστατα υπέρ μιας ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς, η οποία διευκολύνει τη δραστηριοποίηση και των αμερικανικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη. Την ενιαία αγορά τη θέλουν. Διαπιστώνουν όμως ότι ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνει την Ευρωζώνη το Βερολίνο γεννά σοβαρότατους κινδύνους για τα αμερικανικά συμφέροντα.

Χρησιμοποιώντας ως όπλο και τους οίκους αξιολόγησης, που έχουν ήδη βάλει στο στόχαστρο τη Γαλλία, οι Αμερικανοί αποσκοπούν στο να προκαλέσουν ρήξη στις γερμανογαλλικές σχέσεις. Να αποσπάσουν το Παρίσι από το Βερολίνο και να το ωθήσουν στην αναζήτηση οικονομικοπολιτικής συμμαχίας με την Ουάσινγκτον και κατ' επέκταση με το Λονδίνο. Είναι προφανές ότι, αν οι Γερμανοί χάσουν τους Γάλλους και οι τελευταίοι πάνε με τους Αγγλοαμερικανούς, το Βερολίνο θα χάσει αμέσως όλη τη Νότια Ευρώπη.

Τίποτα δεν προδικάζει την ευόδωση των αμερικανικών προσδοκιών, αλλά όλες αυτές οι υπόγειες αντιπαραθέσεις προοιωνίζονται ταραγμένο μέλλον για την Ευρώπη.

ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΗ

Πώς οι Αμερικανοί υπέταξαν τη S&P

Τόλμησε ο ίδιος οίκος αξιολόγησης στις 5 Αυγούστου να αφαιρέσει τα «τρία Α» από τις ΗΠΑ, για πρώτη φορά μετά από 70 χρόνια. Ακαριαία δημοσιοποιήθηκε ότι το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης διεξάγει έρευνα για «ύποπτα ευνοϊκές» αξιολογήσεις εταιρειών από την S&P που συνέβαλαν στο ξέσπασμα της κρίσης! Το μήνυμα ήταν σαφές προς τον οίκο αξιολόγησης: «Μαζέψτε τα, αλλιώς σας φορτώνουμε ακόμη και την... παγκόσμια κρίση!». Το μήνυμα ελήφθη. Σε 15 μόλις μέρες ανακοινώθηκε από τους πανικόβλητους μετόχους της S&P ότι... καθαιρούν τον πρόεδρο Ντέβεν Σάρμα και τον αντικαθιστούν με ένα στέλεχος της Σίτιμπανκ! Η τάξη αποκαταστάθηκε. Υποβαθμίζοντας τη Γαλλία, η S&P ξεπληρώνει τα οφειλόμενα στην κυβέρνηση Ομπάμα.

Δεν είπε ούτε μια αλήθεια, αλλά ο γιατρός έχει πει να του λέμε πάντα «ναι»

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 16/1/2012

Εντάξει, για τον κ. Παπανδρέου ο γιατρός έχει συστήσει να του λέμε πάντα «ναι».

Επομένως, μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Όλοι οι άλλοι, όμως, που τον άκουγαν επί χρόνια – και κυρίως τα δύο τελευταία καταστροφικά - σε ατέλειωτες ώρες συνεδριάσεων σε μαραθώνια Πολιτικά, Εθνικά και υπουργικά συμβούλια, σε διάφορα όργανα και οργανάκια του κόμματος, στο περίφημο διαθεσμικό, τι παριστάνουν;

Και κυρίως, τι παριστάνουν όταν κάθε φορά – και στο Εθνικό Συμβούλιο του περασμένου σαββατοκύριακου – έβγαιναν μονιασμένοι και υποτάσσονταν (και εξακολουθούν να υποτάσσονται) στις εμμονές και στα τελεσίγραφα Παπανδρέου, στις αποφάσεις και στα σχέδιά του;

Τι παριστάνει ο κ. Βενιζέλος που ξαφνικά ένιωσε να «συνδέεται συναισθηματικά» με τον κ. Παπανδρέου (προφανώς επειδή μαζί οδήγησαν τη χώρα σε σωρούς ερειπίων);

Τι παριστάνει ο κ. Λοβέρδος, όταν λέει ότι «βασικός πυλώνας της επόμενης κυβέρνησης πρέπει να είναι το ΠΑΣΟΚ»; Και πώς τολμά να ασχολείται τέτοιες ώρες, με το αν το ΠΑΣΟΚ «μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές»;

Και τι εννοεί ο κ. Ρέππας όταν λέει πως «δεν λείπει ο αρχηγός, λείπει το ΠΑΣΟΚ», αλλά παρ’ όλα αυτά «είμαστε όλοι μαζί στο ΠΑΣΟΚ σήμερα και θα είμαστε όλοι μαζί στο ΠΑΣΟΚ αύριο»;

Συγγνώμη, αλλά σε ποιο ΠΑΣΟΚ θα είστε όλοι μαζί αφού αυτό… απουσιάζει;

Και τι θέλει να πει ο κ. Χρυσοχοΐδης όταν υποστηρίζει πως «εξαιτίας και δικών μας πολιτικών καταστράφηκαν η εργασία και η παραγωγή» και πως «ουδείς δικαιούται να απεμπολήσει κοινωνικές κατακτήσεις των τελευταίων 60 ετών» και πως «οι σοσιαλιστές κυβέρνησαν ως δεξιοί» και πως «η κρίση του 2008 μας βρήκε απροετοίμαστους, και πως «το ΠΑΣΟΚ αργοπεθαίνει γιατί δεν διεκδικεί τον ρόλο του που είναι η σύνδεση με την κοινωνία και η σύνθεση των απόψεων»;

Αφού συνέβησαν όλα αυτά, τότε γιατί να εμπιστευθεί κανείς τον ίδιο και τους ομοίους του; Επειδή έφτιαξε κιόλας το καινούργιο προπαγανδιστικό σύνθημα του κόμματος «Η Ελλάδα από την αρχή»; Δηλαδή την γκρέμισαν και τώρα (ξανα)υπόσχονται να την… ξαναχτίσουν;

Για να μην μιλήσουμε για τον κ. Παπουτσή, που διακήρυξε πως η παρουσία του κ. Παπανδρέου στα τελευταία δύο χρόνια υπήρξε καταλυτική!

Αν εννοεί ότι οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία, έχει δίκιο. Αν εννοεί κάτι άλλο, τότε θα πρέπει να ζητήσουμε και γι’ αυτόν τη γνώμη του γιατρού.

Μιλάμε για τους ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτε για να αποτρέψουν την καταστροφή.

Έκαναν τάχαμου ότι διαφωνούν και μόλις έμπαιναν στις υπό την προεδρία Παπανδρέου διάφορες συνεδριάσεις, ψέλλιζαν κάτι και στο τέλος ΕΛΕΓΑΝ ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.

Ουδέποτε οι κύριοι αυτοί και διάφορες κυρίες έπραξαν κάτι για να αποτρέψουν την καταστροφή.

Ουδέποτε έθεσαν έστω και μία κόκκινη γραμμή.

Ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα κρίσιμα θέματα που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση.

Υπήρξαν απόντες στις τρεις πιο κρίσιμες ώρες για τη χώρα: Όταν σκόπιμα διογκώθηκε το έλλειμμα του 2009, όταν αποφασίστηκε η είσοδος του ιδιωτικού τομέα στο χρέος και όταν ο κ. Παπανδρέου έθεσε το ζήτημα του δημοψηφίσματος.

Στην περίπτωση του ελλείμματος, είναι και αυτοί το ίδιο υπεύθυνοι για εθνική προδοσία.

Στην περίπτωση του ιδιωτικού τομέα, ούτε ήξεραν τι τους γινόταν και πού θα μας οδηγούσε – σ’ αυτά που τραβάμε τώρα με το PSI.

Στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, κάθισαν και κουβέντιαζαν επί επτά (νυχτερινές) ώρες και στο τέλος, όταν είδαν ότι ο Παπανδρέου επιμένει, αντί να τον θέσουν αμέσως υπό επιτροπεία, τον εξαπέλυσαν στην Ευρώπη, μαζί με μια δήλωση ομόφωνης στήριξης.

Έτσι και το περασμένο Σάββατο, κάθισαν και τον άκουγαν να λέει του κόσμου τα ψέματα και μετά έλαβαν τον λόγο για να τον… συγχαρούν για τη γενναιότητά του να φύγει!

Τον άκουσαν να λέει πως δεν μετανιώνει για τίποτε, πως τα έκαμε όλα τέλεια, πως αν του δινόταν η ευκαιρία πάλι τα ίδια θα έκανε – και δεν είπαν κουβέντα!

Δεν τον ρώτησαν καν για ποιο λόγο αναγκάστηκε να φύγει!

Όσο για τον κ. Παπανδρέου, τι να πούμε; Ίχνος αληθείας δεν υπάρχει σε όσα είπε.

Βροντοφώναξε σε όλους τους τόνους ότι έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία. Και τα έλεγε αυτά ενώ ακριβώς αυτή τη στιγμή συζητείται η χρεοκοπία της χώρας (διότι αυτό είναι το PSI) και μάλιστα οι συζητήσεις έχουν διακοπεί!

Υποστήριξε πως έκανε τον γύρο του κόσμου για να πείσει ότι η χώρα είναι αξιόπιστη, ενώ είναι ο άνθρωπος που συκοφάντησε την Ελλάδα στα πέρατα της υφηλίου.

Κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα της χώρας, που «κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου» και συμπεριφερόταν «μικροκομματικά, ανεύθυνα, πελατειακά, ψηφοθηρικά και με μια βολεμένη ολιγαρχία της εξουσίας και του πλούτου», ενώ ο ίδιος είναι ανελλιπώς υπουργός από το 1985 – και επομένως το πιο επίλεκτο στέλεχος αυτού του πολιτικού συστήματος.

Ακόμη και για το «λεφτά υπάρχουν» μίλησε, λέγοντας πως διαστρεβλώθηκε η φράση του, αλλά δεν τον ρώτησε κανείς γιατί δεν τα βρήκε ποτέ αυτά τα λεφτά.

Υποστήριξε ότι τον Νοέμβριο του 2009… έπεισε τους εταίρους ότι χρειαζόταν χρόνος για τις διαρθρωτικές αλλαγές – αλλά τελικά φαίνεται ότι δεν πείστηκαν και τόσο πολύ, με αποτέλεσμα να μας οδηγήσει στον μηχανισμό στήριξης.

Είπε πως δεν καθυστέρησε να πάρει μέτρα, αλλά απλώς δεν… ήθελε να πάρει μέτρα! Αλλά τελικά πήρε ακόμη πιο σκληρά – επειδή δεν… ήθελε!

Και το καταπληκτικό: Υποστήριξε πως δεν ήξερε την κατάσταση (προφανώς όταν έλεγε πως λεφτά υπάρχουν)!

«Δεν ξέραμε την πραγματική κατάσταση της χώρας και δεν προλάβαμε να κάνουμε αυτές τις αλλαγές που θέλαμε, τις διαρθρωτικές αλλαγές, πριν έρθει η κρίση», είπε!

Και όμως! Υπάρχουν αναρίθμητες (προεκλογικές) δηλώσεις δικές του και των στελεχών του που αποδεικνύουν ότι ΗΞΕΡΑΝ!

Άλλωστε, όπως έλεγαν, γι’ αυτό ήθελαν την εξουσία και προκαλούσαν εκλογές δηλώνοντας πως τον Μάρτιο του 2010 δεν θα ψήφιζαν τον κ. Παπούλια. Για «να προλάβουν τα χειρότερα»!

Δήλωνε ο κ. Παπανδρέου στα «Νέα» (3-4 Οκτωβρίου 2009): «Ξέρουμε καλά – και το ξέρει και η αγορά – πως η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από τα επίσημα στοιχεία».

Δήλωνε η κ. Λούκα Κατσέλη στο «Έθνος» (1 Οκτωβρίου 2009): «Έχουμε απόλυτη επίγνωση της κατάστασης».

Δήλωνε ο κ. Χρυσοχοΐδης στη «RealNews» (27 Οκτωβρίου 2009): «Ξέρουμε ότι η χώρα βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας».

Δήλωνε ο κ. Ραγκούσης στην «Ημερησία» (4-5 Απριλίου 2009): «Το 2010 θα είναι χρονιά απόλυτης χρεοκοπίας των δημοσίων οικονομικών της χώρας».

Επομένως, ήξεραν και παραήξεραν!

Όσο για τον κ. Παπανδρέου, επανέλαβε τα γνωστά περί του τρόπου υπολογισμού των δαπανών για εξοπλισμούς, κατηγορώντας τη Ν.Δ. ότι τα υπολόγισε στον χρόνο της παραγγελίας (δηλαδή πριν από το 2004) και όχι στον χρόνο της παράδοσης.

Είναι, όμως, γνωστό πως σε ερώτηση ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ απάντησε η Κομισιόν ότι δεν έχει σημασία πότε καταγράφονται – αρκεί να καταγράφονται –όπως είναι επίσης γνωστό ότι υπήρχε η... ωραία συνήθεια να προκαταβάλλεται το μεγαλύτερο μέρος των ποσών κατά την παραγγελία (ώστε να εξασφαλίζονται εγκαίρως και οι μίζες)!

Το εξοργιστικό είναι ότι ο κ. Παπανδρέου υποστήριξε το Σάββατο πως «τελικά» το έλλειμμα, «με τις διαδοχικές αναθεωρήσεις», έφτασε στο 16%!

Δεν φτάνει δηλαδή που με εντελώς παράνομο τρόπο η ΕΛΣΤΑΤ φούσκωσε το έλλειμμα και το οδήγησε στο 15,4%, αλλά τώρα ο κ. Παπανδρέου το… φούσκωσε κι’ άλλο και το πήγε στο 16%!

Κατά τα λοιπά, όλα ήταν καλά καμωμένα. Φταίνε η «συντηρητική Ευρώπη», οι αγορές, τα μέσα ενημέρωσης.

Ο ίδιος, είναι ο σωτήρας, ο άνθρωπος που «κράτησε την Ελλάδα όρθια», που χάρη σ’ αυτόν «αποφύγαμε την χρεοκοπία» και «πετύχαμε το μείζον».

Επιπλέον, αν καταλάβαμε καλά από όσια είπε, είναι και ο… εφευρέτης του ευρωομόλογου και του Φόρου Τόμπιν!

Πραγματικά, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Για ευρωομόλογο μίλησε για πρώτη φορά στις 18 Δεκεμβρίου του 2010, όταν η συζήτηση γύρω από το θέμα είχε ανάψει για τα καλά στη Γερμανία. Τότε ανακοίνωσε (ο Παπανδρέου) την συλλογή 1 εκ υπογραφών – αλήθεια τι απέγιναν αυτές οι υπογραφές, μαζεύονται ακόμη;

Οργάνωσε και μια σύσκεψη στις 2 Ιανουαρίου 2011 με τη συμμετοχή Παπακωνσταντίνου, Βάσως Παπανδρέου, που την είχε τοποθετήσει επικεφαλής της σχετικής επιτροπής (και αποδέχθηκε ασμένως, ενώ τώρα του επιτίθεται)– αλήθεια τι απέγινε εκείνη η επιτροπή; - και… Παπαδήμου, που τότε ήταν ένας απλός σύμβουλος του Παπανδρέου (και μάλιστα συμφωνούσε με τον Τρισέ και διαφωνούσε με το ευρωομόλογο).

Όσο για τον Φόρο Τόμπιν, έλεος! Είναι ο φόρος που πρότεινε το 1972 ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζέιμς Τόμπιν και από τότε τον θυμούνται όλοι όποτε υπάρχει οικονομική κρίση!

Αλλά, είπαμε: Ο γιατρός τους έχει πει να του λένε πάντα «ναι»!

Ξέφραγο τραπεζικό αμπέλι

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 16/1/2012

Την περίοδο που οι τσέπες των Ελλήνων ήταν γεμάτες και το πορτοφόλι τίγκα στις πιστωτικές, οι τράπεζες έκαναν να πάντα για να δώσουν δάνεια. Στην οδό Πανεπιστημίου στήνονταν τραπεζάκια με παρασόλι, όπου υπάλληλοι τραπεζών παρακινούσαν τους περαστικούς να υπογράψουν μια αίτηση. Τα τηλέφωνα στα σπίτια ηχούσαν χαρωπά και στην άλλη άκρη της γραμμής ακούγονταν δελεαστικές προτάσεις: «θέλετε 3.000 διακοποδάνειο;». Και εορτοδάνεια μοίραζαν και τοκετοδάνεια μέσα στα μαιευτήρια. Παντού απλωνόταν το εύκολο χρήμα. Φταίει ο καταναλωτής που λιμπίστηκε, εκείνος που ήθελε μερίδιο στη χλιδή χωρίς να έχει τα φόντα. Μήπως όμως θα έπρεπε να υπάρχει κι ένας έλεγχος για τους όρους χορήγησης των πάσης φύσεως δανείων; Επιπλέον κανένας υπουργός, κανένας τραπεζίτης δεν προσπάθησε να κοινοποιήσει το εξής απλό: οι τράπεζες το χρήμα το πωλούν και μάλιστα ακριβά. Άφηναν όμως να αιωρείται η εντύπωση ότι οι αποπληρωμές αφορούν μια άλλη ζωή.

Επειδή είναι πολύ εύκολο να καταδικάσουμε τους απερίσκεπτους, θα σταθούμε σε όσους χειρίστηκαν το ζήτημα με σύνεση. Όσους έβαλαν στο τραπέζι ένα χαρτί και υπολόγισαν από τη μία τον μισθό, το εφάπαξ και τη σύνταξη και από την άλλη το στεγαστικό, τους λογαριασμούς, την καθημερινότητα. Για ορισμένους, ας πούμε για τους δημοσίους υπαλλήλους, υπήρχε μια βεβαιότητα, μπορούσαν να κάνουν το κουμάντο τους. Με τις μειώσεις αποδοχών και τις απολύσεις παντού κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει επακριβώς ούτε τα έσοδα ούτε και τα έξοδα. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση έχει βαλθεί να πάρει λεφτά μόνο από τους μισθοσυντήρητους, οι οποίοι δεν μπορούν να αποκρύψουν εισοδήματα. Οι ίδιοι άνθρωποι λοιπόν βλέπουν τον μισθό τους να κόβεται, βλέπουν τα έξοδα μετακίνησης και θέρμανσης να αυξάνονται κατά 30%, βλέπουν τον λογαριασμό της ΔΕΗ να φουσκώνει κάθε δίμηνο και φυσικά όλα τα βασικά προϊόντα να ακριβαίνουν μέρα με τη μέρα.

Στο πλαίσιο της νέας φτώχειας οι τράπεζες βρήκαν νέο τρόπο να πλουτίσουν. Λέγεται «ρύθμιση οφειλών». Σύμφωνα με την Ένωση Καταναλωτών ΕΚΠΟΙΖΩ οι δεκάδες χιλιάδες ρυθμίσεις που γίνονται είναι «προκλητικές και παραπλανητικές» και βασίζονται στα υψηλά επιτόκια και τις αιώνιες δόσεις. Είναι αξιοσημείωτο ότι εκείνες οι τράπεζες που έδιναν δάνεια με μεγάλη ευκολία είναι αυτές που έχουν αγριέψει περισσότερο: κοινοποιούν διαταγές πληρωμής για 2.000 ευρώ, προσημειώνουν ακίνητα για ποσά κάτω των 10.000 ευρώ. Το τοπίο είναι ιδανικό για τους σαράφηδες. Ξεφυτρώνουν καθημερινά «διαμεσολαβητές εξωδικαστικού συμβιβασμού» ενώ οι «εταιρείες ενημέρωσης» γίνονται όλο και πιο φορτικές. Μέσα από τηλεφωνικά κέντρα αυτόματων κλήσεων τηλεφωνούν τους καταναλωτές ασταμάτητα, σε ακατάλληλες ώρες και με απαράδεκτο τρόπο. Δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη. Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή από το υπουργείο Οικονομικών επιτρέπει στο Δημόσιο να χρησιμοποιεί τέτοιες παρενοχλητικές εταιρείες. Όποιος έχει χρέη στο ταμείο του, στην εφορία, στον δήμο μπορεί εφεξής να περιμένει πολλές, πάρα πολλές κλήσεις.

Υπάρχει μια χρήσιμη πληροφορία για το υπουργείο: λεφτά δεν υπάρχουν, τουλάχιστον όχι στο σύμπαν των υπαλλήλων. Ό,τι είχανε, το δώσανε.

«Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε;»

Παντελής Μπουκάλας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 10/1/2012

Πώς ακριβώς εκτυλίχθηκε το επεισόδιο το ξέρουν μόνον όσοι το έζησαν: ο κ. Κίμων Κουλούρης, η κόρη του και οι δύο ειδικοί φρουροί. Είναι βέβαιο ωστόσο ότι δεν το έζησαν με την ίδια ένταση αισθημάτων και υπό την ίδια οπτική. Επίσης βέβαιο είναι πως η μνήμη μας μεροληπτεί όταν ανακαλεί ένα γεγονός για να το περιγράψει (σε επίσημες καταθέσεις ή σε κουβεντολόι μεταξύ φίλων)· η αφήγηση προσλαμβάνει αυτοδικαιωτικό χαρακτήρα και οι αφηγητές μετατρέπονται σε οιονεί λογοτέχνες, είναι δηλαδή διαχειριστές του μνημονικού υλικού και όχι ουδέτερες μηχανές που καταγράφουν τα συμβαίνοντα ανεπηρέαστες από ανθρώπινα αισθήματα και επιδιώξεις και τα αναπαράγουν αυθεντικά, δηλαδή ασυγκίνητα.

Μένουμε λοιπόν σε όσα συμφωνούν οι δύο πλευρές: Ο κ. Κουλούρης, σαρξ εκ της σαρκός του γνήσιου ΠΑΣΟΚ και πνεύμα από το πνεύμα του, πέρασε με κόκκινο τέσσερα φανάρια, ένδεκα η ώρα βράδυ Σαββάτου, όταν ακόμα κυκλοφορεί κόσμος στην έστω και αραιοκατοικημένη πια νυχτερινή Αθήνα. Δεν είπε ότι είχε κάποιον ιδιαίτερο λόγο να βιαστεί, κάποιο πρόβλημα υγείας ή ένα κατεπείγον τηλεφώνημα από τον κ. Βενιζέλο ή τον κ. Χρυσοχοΐδη. Και να μην οδηγούμε, μπορούμε να υποθέσουμε τι πέρασε από το μυαλό του: «Ελα μωρέ τώρα, ποιος με βλέπει». Ναι, αλλά οι νόμοι ισχύουν, πρέπει να ισχύουν, κυρίως όταν δεν μας βλέπει κανένας αυστηρός τιμωρός. Και όπως σίγουρα θα ξέρει ένας πρώην υπουργός, η άγραφη Αρχή της Εμπιστοσύνης, χάρη στην οποία οι κοινωνίες δεν καταντούν ζούγκλα, στηρίζεται ακριβώς σ’ αυτό: τη σεβόμαστε γενικώς και όχι κατά περίσταση.

Εύκολα επίσης μπορούμε να υποθέσουμε τι άλλο σκέφτηκε ο κ. Κουλούρης όταν τον σταμάτησαν οι δύο μοτοσικλετιστές για να ελέγξουν την αυτού... επωνυμότητα: «Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε;» Εφόσον αυτή τη φρασούλα την έχουμε πει σχεδόν όλοι, πώς να μην την πει έναν πρώην ισχυρός πολιτικός, μαθημένος να στέκονται όλοι κλαρίνο μπροστά του; Και πώς να σκεφτεί ότι πλέον δεν είναι υποχρεωμένοι να τον αναγνωρίζουν ούτε οι θυρωροί των πολυκατοικιών ούτε οι τροχονόμοι;

Ο κ. Κουλούρης δεν ανήκει σε κάποια μειονότητα. Ως προς την οδηγική συμπεριφορά είναι ένας από μας: επιθετικός, μάγκας, εγωλάτρης. Ως μέλος της κάστας των εξουσιαστών όμως διαφέρει, ή μάλλον «υπερέχει»: Αισθάνεται βέβαιος πως οι νόμοι είναι για τους άλλους και οι τροχονόμοι δεν είναι για τους «μεγάλους», όπως η εξοχότης του. Στην περίπτωση του «ανωνύμου», το «ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε;» είναι αμυντικό και κάπως φοβισμένο, αφού κατά βάθος ξέρει ποιος είναι και ποιος δεν είναι. Στην περίπτωση των πρώην, νυν και αεί διασήμων, το «ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε;» είναι επιθετικό, απειλητικό και εκδικητικό. Σαν το χαστούκι που έδωσε κάποτε ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Αντώνης Δροσογιάννης σε τροχονόμο που τόλμησε να κάνει τη δουλειά του αγνοώντας το υπουργικό μεγαλείο.

Σωστά, κ. εκπρόσωπε. Όταν έχεις εκπαιδευμένους ανίκανους, γιατί να πας στους ανεκπαίδευτους;

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 11/1/2012

Αν τους ρωτήσεις – και κυρίως αν ρωτήσεις τον κυβερνητικό εκπρόσωπο – θα σου πουν πως… όταν σώζεις την Ελλάδα Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο, φυσικό είναι κάτι να σου ξεφύγει.

Έτσι «ξέφυγαν» και οι παιδόφιλοι και οι επιδειξιομανείς και άλλοι διεστραμμένοι, που από τις 8 του περασμένου Νοεμβρίου, την ώρα ακριβώς που ψάχναμε για πρωθυπουργό και λίγο πριν σχηματιστεί η «εθνοσωτήριος» κυβέρνηση, εντάχθηκαν στο γενικό «νόσημα» που έλαβε την ονομασία «σεξουαλικές διαστροφές», θεωρήθηκαν ανάπηροι και επομένως άξιοι να ανταμειφθούν και με το σχετικό επίδομα!

Μιλάμε ότι αυτό ξέφυγε από τους πάνσοφους που απαρτίζουν την προηγούμενη και την σημερινή κυβέρνηση, για τους αναρίθμητους υπουργούς και υφυπουργούς της οποίας ο κ. Καψής υποστηρίζει πως ορθώς παρέμειναν υπό την μορφή γυμνής (από χαρίσματα, βέβαια) στρατιάς, καθώς ήσαν οι άνθρωποι «ενημερωμένοι» για όλα τα θέματα – και επομένως δεν τους ξεφεύγει τίποτε.

Υπό μίαν έννοιαν έχει δίκιο (ο κυβερνητικός εκπρόσωπος).

Όταν έχεις εκπαιδευμένους ανίκανους, γιατί να πας στους ανεκπαίδευτους.

Εκ όνυχος τον λέοντα. Η υπόθεση με τους παιδόφιλους και άλλους… αναπήρους (που παραπέμφθηκε σε… (νέα) Ειδική Επιστημονική Επιτροπή από τον αρμόδιο (λέμε τώρα) υπουργός κ. Κουτρουμάνη, είναι ενδεικτική.

Θαυμάστε τους! Αυτούς μας καλούν σε όλους τους τόνους να στηρίξουμε.

Πρέπει δηλαδή να υποθέσουμε πως αυτοί που δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα και δημοσιεύουν και (επικαιροποιημένους, παρακαλώ) πίνακες αναπηρίας, θα μπορέσουν να φέρουν σε πέρας το PSI, χωρίς να μας ρίξουν στην αγκαλιά των διεστραμμένων δανειστών μας.

Συγγνώμη, αλλά πρέπει να είμαστε πολύ διεστραμμένοι για να πιστέψουμε κάτι τέτοιο.

Και ας σταματήσουν όλοι οι (ένθεν κακείθεν) υποστηρικτές αυτού του απίθανου εσμού, μεταξύ των οποίων και κάποιοι που τους καλάρεσε η υπουργική πολυθρόνα και θεωρούν πως ορθώς (και κυρίως δημοκρατικώς) την κατέχουν.

Κανείς τους δεν θέλει εκλογές. Διότι, όπως μας είπε ο κ. εκπρόσωπος, «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση»!

Αυτό πια είναι πολύ μεγάλη κατάντια. Μεγαλύτερη και από την ίδια την προδοτική πορεία προς την (αναπόφευκτη) καταστροφή.

Δεν έχει, λοιπόν, αυτή η χώρα άλλα εναλλακτική, πλην της διακυβερνήσεώς της από τους πλέον ανίκανους ανθρώπους που έχει γεννήσει ο πλανήτης.

Μέσα στη γενική σύγχυση ξαναχτύπησε και ο Θ. Πάγκαλος. Ο οποίος αποφάσισε να επανέλθει στο προσκήνιο, συμπροεδρεύοντας με έναν σεΐχη σε επιχειρηματικό φόρουμ στο Λαγονήσι.

Αν φορέσει και κελεμπία, θα γίνει πιο πειστικός στους Καταριανούς που κάθε τόσο πάνε κι’ έρχονται.

Ο κ. Πάγκαλος, λοιπόν, μιλώντας σε κινεζική οικονομική εφημερίδα, είπε πως η κυβέρνηση «χαίρει ευρύτατης πολιτικής και κοινωνικής εμπιστοσύνης», προσθέτονται και αυτός πως «δεν έχει κατατεθεί καμία ρεαλιστική εναλλακτική πολιτική πρόταση».

Προφανώς. Με την δικτατορία που έχει επιβληθεί, πώς να κατατεθεί κάποια εναλλακτική πρόταση;

Και να ήταν μόνο αυτό. Ο αντιπρόεδρος είπε πως οι «μικρές σε αριθμό, ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες που έχουν υποβάλει οι κομμουνιστές και άλλα μικρά κόμματα της Αριστεράς έχουν απορριφθεί από την πλειοψηφία των πολιτών».

Υπενθυμίζω πως αυτά τα είπε σε εφημερίδα κομμουνιστικής χώρας.

Αλλά είπαμε: Όταν σώζεις την Ελλάδα Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο, όλο και κάτι θα σου ξεφύγει.

Εδώ την άλλη φορά του κ. Χρυσοχοΐδη του ξέφυγε ότι ο Ομπάμα δεν είναι μουσουλμάνος και τον έστειλε να… κάνει ραμαζάνι!

Μεγάλο θράσος, στ’ αλήθεια.

Και μεγάλη χοντροπετσιά. Ανίκανο να σε ανεβάζουν και ανίκανο να σε κατεβάζουν και να μην ιδρώνει το αυτί σου.

Οι ψυχαναγκαστικές καταστάσεις συνεχίζονται…

Χαλασμένο τηλέφωνο

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 11/1/2012

Το σκονάκι είναι απαραίτητο. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την εφεδρεία των δημοσίων υπαλλήλων αν δεν τακτοποιήσουμε τις σημειώσεις μας και δεν τις έχουμε κάτω από τα μάτια μας. Πρέπει κάθε φορά να πιάνουμε την ιστορία από την αρχή και να θυμόμαστε ποιος είναι ποιος, τι έχει πει, πώς έχει δράσει. Έχουμε και λέμε. Δημήτρης Ρέππας, πολιτικός, του ΠαΣοΚ. Δεν θα αναλύσουμε τίνος «ΠαΣοΚ» γιατί εκεί θα μπλέξουμε. Υπήρξε υπουργός πασών των κυβερνήσεων; Υπήρξε. Σήμερα είναι υπουργός του σχήματος multi culti; Και βέβαια είναι. Σκονάκι. Τι λέει το Μαξίμου για την εφεδρεία των δημοσίων υπαλλήλων; Ότι θα ξέρουμε μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Ποιος υιοθέτησε την πρόταση και ποιος είχε τη φαεινή ιδέα; Να μην τα πολυλογούμε, παίζουν χαλασμένο τηλέφωνο, από τον Σαμαρά μέχρι τον Παπανδρέου, και από τον έναν υπουργό στον άλλο. Μαζί μιλάνε και χώρια καταλαβαίνονται.

Ο κ. Ρέππας λοιπόν θεώρησε σωστό να κάνει μια προσωπική ανακοίνωση ότι η πολιτική για την εργασιακή εφεδρεία «έκλεισε τον κύκλο της». Είπε επίσης: «Θέμα απολύσεων δεν υπάρχει. Στην ατζέντα που διαμορφώνει αυτή η κυβέρνηση και αυτός ο υπουργός, πολιτική απολύσεων δεν υπάρχει». (Θα αφήσουμε χωρίς σχόλιο το γεγονός ότι ομιλεί δια τον εαυτόν του σε τρίτο πρόσωπο…).

Το θέμα μας δεν είναι αν είναι σωστό το μέτρο της εφεδρείας ούτε αν συμφωνούμε με την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων. Το θέμα μας είναι ότι δεν μπορεί κανείς να βγάλει άκρη με τα όσα γίνονται γιατί καθένας ασκεί τη δική του πολιτική. Σαν να μην συμμετέχουν στην ίδια κυβέρνηση, σαν να έχουν το ελεύθερο να υλοποιούν όσα τους αρέσουν. Τα ίδια έκανε και ο προκάτοχος του κ. Ρέππα.

Ο κ. Ραγκούσης εξέδωσε μάλιστα ανακοίνωση όπου πολύ περήφανα δηλώνει ότι όσο εκείνος ήταν υπουργός Εσωτερικών «δεν υπήρξε καμία υπουργική απόφαση όπως και καμία νομοθετική πρωτοβουλία για την υιοθέτηση και τον τρόπο υλοποίησης του καθεστώτος της εργασιακής εφεδρείας». Δεν υπήρξε γιατί ο ίδιος ήταν αρνητικός. Ο ίδιος προσωπικά. Δεν γίνεται δουλειά όμως έτσι, όταν καθένας σηκώνει το μπαϊράκι του. Η διακυβέρνηση είναι ομαδικό παιχνίδι.

Εκεί στο υπουργικό συμβούλιο που μαζεύονται μπορούν να σκοτώνονται, αλλά όταν φεύγουν έχουν την πολιτική ευθύνη να υλοποιούν τα συμφωνημένα. Για να μην το διαλύσουν μια ώρα αρχύτερα (όπου «το» εννοείται «το κράτος» – το μαγαζάκι τους δεν μας ενδιαφέρει).

Αυτό που διακρίνουμε είναι ότι πλείστοι υπουργοί εργάζονται αποκλειστικά για τη διατήρηση της όποιας δημοτικότητάς τους. Και ας καταρρεύσει το σύμπαν. Όλη αυτή η ιστορία με τις απολύσεις και την εργασιακή εφεδρεία παραλύει το Δημόσιο. Οι υπάλληλοι που είναι κοντά στα 50 στο ωράριό τους διαβάζουν συνταγές για μηλόπιτα. Είναι λογικό, ετοιμάζουν το business plan τους. Δεν ξέρουν για πόσο καιρό θα έχουν δουλειά και ψάχνουν για εναλλακτικές λύσεις. Ονειρεύονται να ανοίξουν ένα καφενείο στο χωριό, να ψήνουν τον καφέ στη χόβολη και να σερβίρουν σπιτικά γλυκά.

Πέρσι τους έλεγαν ότι θα απολυθούν άμεσα 250.000, μετά τους χώρισαν κατά χιλιάδες σε μισοπληρωμένους, σε αποσυρμένους, σε συνταξιοδοτημένους. Πότε τα μέτρα αφορούσαν τους εξηντάρηδες, πότε τους πενηντάρηδες. Πότε αφορούσαν τον ευρύτερο και πότε τον στενό δημόσιο τομέα. Κάποτε μιλούσαν για μετατάξεις, μετά για αξιολογήσεις, κατόπιν για κλωτσιά. Άλλα λέει ο ένας, άλλα λέει ο άλλος.

Μια μεταρρύθμιση δεν έχει νόημα αποσπασματικά. Η εν λόγω μεταρρύθμιση πάντως δεν είναι καν αποσπασματική είναι αλλοπρόσαλλη. Ένα είναι βέβαιο. Ότι με τέτοιους πολιτικούς δεν θα δούμε ποτέ προκοπή. Ποτέ.

Απολογισμός

Γιώργος Λακόπουλος
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 29/12/2011

Στο περίφημο διάγγελμα του μακαρίτη Τάσσου Παπαδόπουλου για το Σχέδιο Αναν υπήρχε μια φράση: «Παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα». Είναι το απόλυτο κριτήριο στην πολιτική: πώς είναι τα πράγματα όταν αναλαμβάνει κάποιος και πώς όταν αποχωρεί. Ισχύει για όλους, αλλά πρωτίστως ισχύει για τους ηγέτες.

Για παράδειγμα, όταν το 2004 ο Γ. Παπανδρέου πήρε την αρχηγία από τον Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ ήταν το μεγαλύτερο σοσιαλιστικό κόμμα της Ευρώπης. Και πάνω απ' όλα ήταν κόμμα εξουσίας. Είτε έχανε είτε κέρδιζε στις εκλογές, το ψήφιζαν τουλάχιστον οι τέσσερις στους δέκα ψηφοφόρους. Και το 2009, όταν παρέλαβε την πρωθυπουργία από τον Καραμανλή, η οικονομία βρισκόταν σε προϊούσα δημοσιονομική κρίση, αλλά δεν ήταν υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο ούτε η χώρα υπό κηδεμονία και έξωση από την ευρωζώνη.

Λογικά η πολιτική συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ αυτή την περίοδο έπρεπε να ορίζεται από το «δόγμα του Τάσσου»: τι παρέλαβε και τι παραδίδει ο Παπανδρέου - στο κόμμα και στην κυβέρνηση. Αυτό δεν συμβαίνει. Οχι γιατί ο ίδιος το αποφεύγει, αλλά γιατί οι επίδοξοι διάδοχοί του δεν είναι έτοιμοι να το κάνουν - πλην εξαιρέσεων. Ετσι, ένα θέμα πολιτικού απολογισμού επί της ουσίας μετατρέπεται σε εσωτερικό παιχνίδι επιμέρους επιδιώξεων επί της διαδικασίας. Αν το 2004 «η παιδαγωγική της διαδοχής ήταν μια αρνητική παιδαγωγική», όπως είχε σημειώσει ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης, το 2011 επαναλαμβάνεται αντίστροφα.

Μετά την ετερόκλητη συνεδρίαση της Τρίτης, πολλοί διαβλέπουν ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα επιμείνει έως το τέλος να θέτει ο ίδιος τους όρους και το πλαίσιο. Μπορεί. Αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται αντιμέτωπος με διλήμματα που τον υπερβαίνουν. Η πλειονότητα των στελεχών τού δείχνει την έξοδο. Και όπως έλεγαν οι παλαιοί πολιτικοί: το θέμα δεν είναι πώς μπαίνεις στο παιχνίδι της εξουσίας, αλλά πώς βγαίνεις.

Ο Γιώργος μπήκε εύκολα - ασκώντας κληρονομικό δικαίωμα. Η κομματική βάση και το εκλογικό σώμα τού φέρθηκαν γενναιόδωρα. Για επτά χρόνια πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πέντε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δύο πρωθυπουργός, έπαιξε με τους δικούς του κανόνες - και τους δικούς του ανθρώπους. Μοιραία, όταν λέει σήμερα πως έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, οι περισσότεροι αντιδρούν με την ατάκα του αμερικανού συγγραφέα Τζέιμς Κάμπελ: «Φοβάμαι ότι αυτό είναι αλήθεια».

Λάθος το... «κουτσούρεμα»

Παναγιώτης Παναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 23/12/2011

Η κυβέρνηση Παπαδήμου, παρά τη στήριξη των τριών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ), δεν είναι όντως κυβέρνηση προγραμματικής συνεργασίας. Είχε εξαρχής μεταβατικό χαρακτήρα και βασική δέσμευση να ψηφίσει τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, οι οποίες περιλαμβάνουν τη νέα δανειακή συμφωνία με τις σχετικές δεσμεύσεις και το PSI, δηλαδή την ανταλλαγή ομολόγων. Χρόνο δε διάρκειας, προφανώς όσον απαιτείται για να γίνουν αυτά. Η 19η Φεβρουαρίου υπήρξε μια ενδεικτική ημερομηνία εκλογών. Επίσης, μέρος της συμφωνίας μεταξύ των κομμάτων ήταν και η υλοποίηση των ήδη υφιστάμενων δεσμεύσεων και των «επικαιροποιήσεών τους», από τις οποίες εξαρτήθηκε και η καταβολή της 6ης δόσης.

Μπορεί, πέρα από τα πλεονεκτήματά της, η νέα κυβέρνηση να έχει και αρκετά μειονεκτήματα. Οπως «ασάφειες», που τα κόμματα ερμηνεύουν κατά το δοκούν, ή «εύρος και ποιότητα» σύνθεσης, που δημιουργεί προβλήματα.

Το κυριότερο όμως μειονέκτημά της είναι ότι έπειτα από λίγους μήνες θα οδηγηθούμε σε εκλογές. Και αυτό οδηγεί τα κόμματα να βλέπουν τις «ανάγκες τις χώρας» μέσα και από τους εκλογικούς σχεδιασμούς τους. Εως έναν βαθμό, είναι λογικό, αρκεί να μην ξεπερνάει το «θεμιτό όριο» που προσδιορίζεται από την εξαιρετικά επισφαλή θέση της χώρας.

Το τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι περίπου αυτονόητο. Πρώτον, να αντιμετωπίσει τις αποκλίσεις του 2011, γιατί διαφορετικά η τρόικα θα αρνηθεί να πάμε στο επόμενο βήμα. Δεύτερον, να συγκεκριμενοποιήσει το «νέο πρόγραμμα». Και τρίτον, να ολοκληρώσει το PSI. Χωρίς αυτά, η δανειακή σύμβαση των 130 δισ. δεν υπάρχει.

Ολα αυτά όμως μαζί -ενιαία και αδιαίρετα- συνιστούν τον «κύριο κορμό» των δεσμεύσεων της χώρας μέχρι το 2014 και η διαπραγμάτευσή τους -καλώς ή κακώς- γίνεται τώρα! Μετά, τα περιθώρια... επαναδιαπραγμάτευσης θα είναι εξαιρετικά περιορισμένα και θα αφορούν μόνο «μέσα εφαρμογής». Εκτός κι αν έρθουν τα πάνω-κάτω στην Ευρώπη...

Κατά συνέπεια, τώρα τα κόμματα που συμπράττουν στη νέα κυβέρνηση, μαζί με τον κ. Παπαδήμο, οφείλουν να συμμετέχουν ενεργά στη διαπραγμάτευση. Ο,τι ιδέες και προτάσεις έχουν τώρα, πρέπει να κατατεθούν. Μετά τις εκλογές θα 'ναι, φοβούμαι, αργά... Και ίσως να μην έχουν και νόημα! Αντιλαμβάνομαι τη στάση όσων αρνούνται (Αριστερά και άλλοι) ριζικά τη λογική αυτή. Οχι όμως και το πώς αντιμετωπίζονται οι πολιτικές συνέπειες της στάσης τους...

Ομως, τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση δεν έχουν (υποτίθεται...) αυτήν τη λογική και άρα δεν μπορούν να αγνοούν την πραγματικότητα και τους σημερινούς ευρωπαϊκούς συσχετισμούς. Αυτό, σε τελευταία ανάλυση, σημαίνει κοινή στάση διαπραγμάτευσης τώρα, για όσο χρόνο -μέχρι τον Μάρτιο περίπου- χρειάζονται να γίνουν αυτά που έχουν συμφωνήσει να γίνουν και μετά εκλογές.

Ολο αυτό το «πακέτο», στην ουσιαστική του βάση, προσδιορίζει και το «εύρος των αρμοδιοτήτων» της μεταβατικής κυβέρνησης, που είτε το 'θελαν είτε όχι τα συμπράττοντα κόμματα, είναι εξαιρετικά κρίσιμο, σημαντικό και δεν «κουτσουρεύεται». Το «μπλοκάρισμα» της εισήγησης για τις επικουρικές συντάξεις ήταν ευκαιρία να ξεκαθαριστούν τα πράγματα. Αντιλαμβανόμεθα ότι η τακτική της αυτοδυναμίας που ακολουθεί η ΝΔ δεν είναι «συμβατή» με τον ρόλο της κυβέρνησης Παπαδήμου που περιγράψαμε πιο πάνω. Αυτή όμως είναι η συγκυρία και η ανάγκη της χώρας. Κάθε άλλη συμπεριφορά, αντικειμενικά, «λύνει τα χέρια» εκείνων που αντιμετωπίζουν τη χώρα μας σαν «ειδική περίπτωση» και ενισχύει τα σενάρια αποχώρησής της από το ευρώ... Οφείλουν οι αρχηγοί των κομμάτων να τα συνυπολογίσουν όλα!

Ο νεοκεμαλισμός του κ. Ερντογάν

Περικλής Oικονόμου
Πτέραρχος ε.α. και επίτιμος ΑΓΕΑ
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 29/12/2011

Από το 1974 όταν άρχισε η εφαρμογή του μακρόχρονου τουρκικού σχεδίου για την άλωση της Κύπρου και του Αιγαίου, όλες οι κινήσεις που απέβλεπαν στην περαιτέρω προώθησή του, απεδίδοντο από δημοσιογράφους αλλά και ειδικούς αναλυτές στους στρατοκράτες της Αγκυρας, δηλαδή, στο κεμαλικό κατεστημένο, στρατιωτικό και διπλωματικό, που ποδηγετούσε τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες. Τα χρόνια περνούσαν για να φθάσουμε στο 2003 όταν κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές το Ισλαμικό Κόμμα (ΑΚΡ), που με πρωθυπουργό τον κ. Ερντογάν άρχισε σιγά σιγά να ξηλώνει το κεμαλικό κατεστημένο και κατόρθωσε να δικάσει ακόμη και πανίσχυρους εν ενεργεία στρατηγούς, για συνωμοτικές ενέργειες που απέβλεπαν στην ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας.

Περιμέναμε λοιπόν και εμείς εδώ στην Ελλάδα, μετά την πτώση του κεμαλισμού και τη διακυβέρνηση της χώρας από μια δημοκρατική κυβέρνηση που συμπλήρωσε ήδη δύο τετραετίες στην εξουσία και βαδίζει την τρίτη να αλλάξει αυτή η αδιέξοδη επιθετική πολιτική απέναντι στη χώρα μας. Δυστυχώς, οι ελπίδες για μια δημοκρατική Τουρκία με την κυβέρνηση του ΑΚΡ απεδείχθησαν φρούδες. Δεν υπάρχει διαφορά με αυτά που πίστευε και επεδίωκε το κεμαλικό κατεστημένο τις δεκαετίες που πέρασαν, με την πολιτική που ακολουθεί η σημερινή Τουρκία με εργαλείο εφαρμογής τον υπουργό Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου. Δυστυχώς, η απειλή κατά της χώρας μας είναι διαχρονική και δεν εξαρτάται από κόμματα και κυβερνήσεις. Ο τουρκικός επεκτατισμός είναι εθνική πολιτική που έχει υιοθετηθεί και ακολουθείται με συνέπεια από το σύνολο του τουρκικού έθνους, άσχετα εάν ο πρωθυπουργός της Τουρκίας λέγεται Ατατούρκ, Ινονού, Ετσεβίτ, Οζάλ ή Ερντογάν.

Η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να διατηρεί μια ισχυρή αποτρεπτική δύναμη ικανή να επιφέρει ένα αποφασιστικό πλήγμα στον αντίπαλο, τέτοιο ώστε η ζημιά που θα υποστεί, να είναι πολύ μεγαλύτερη από το πιθανό όφελος. Πώς όμως είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτός ο στόχος της αποτροπής και με ποιες δυνάμεις; Οπως απεδείχθη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και σε όλους τους σύγχρονους πολέμους όπως οι αραβοϊσραηλινοί του 1956, 1967, 1973, του Κόλπου το 1991, της Σερβίας το 1999 και του Ιράκ το 2003, η χώρα που απέκτησε την κυριαρχία στον αέρα ήταν εκείνη που τελικά υπερίσχυσε, ακόμη και σημαντικά υπερτέρων χερσαίων δυνάμεων, με ελάχιστες απώλειες, χωρίς βέβαια να παραβλέπεται και η συμβολή των άλλων κλάδων των Ε.Δ. στην τελική έκβαση του πολέμου. Συνεπώς, ο ρόλος των αεροπορικών δυνάμεων σε οποιαδήποτε μορφή πολέμου με τα σύγχρονα όπλα που διαθέτουν είναι πρωταρχικός και αποφασιστικός για την έκβασή του. Οι δυνάμεις επιφανείας χωρίς την αεροπορική κυριαρχία ή τουλάχιστον την αεροπορική υπεροχή στο πεδίο της μάχης, όχι μόνον δεν είναι δυνατόν να εκτελέσουν την αποστολή των, αλλά ούτε και να επιβιώσουν. Και το επόμενο ερώτημα που προκύπτει είναι: έχει η Πολεμική Αεροπορία (Π.Α.) την αποτρεπτική δύναμη που απαιτείται ώστε να αποφύγουμε να εμπλακούμε σε πολεμικές περιπέτειες με τους εξ Ανατολών γείτονες;

Σήμερα, ο συσχετισμός 2ης και 3ης γενεάς σε μαχητικά αεροσκάφη, δηλαδή η κύρια δύναμις κρούσης, είναι ο γενικά αποδεκτός από δεκαετίες 7/10, με την Π.Α. να προηγείται σε πολλαπλασιαστές ισχύος (έξυπνα όπλα κ.λπ.). Τα ελληνικά F-16 52+ και Advance αεροσκάφη, όπως και τα Miraz 2000-5 MK2 είναι εφοδιασμένα με τον πλέον θανατηφόρο συνδυασμό συστήματος βολής και πυραύλων αέρος αέρος (εναντίον αεροσκαφών), καθώς επίσης και υποστρατηγικών πυραύλων αέρος - εδάφους με εμβέλεια 240 χλμ., άτρωτων από ΑΑ όπλα και πλήρως αυτοκατευθυνομένων. Δυστυχώς, όμως, η προοπτική είναι λίαν δυσμενής για το εγγύς μέλλον, διότι η τουρκική αεροπορία (Τ.Α.) έχει από τριετίας αρχίσει την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό των παλαιοτέρων αεροσκαφών F-16. Ηδη τα πρώτα 100 έχουν παραδοθεί και τα υπόλοιπα 120 θα παραδοθούν μέχρι το 2014. Η αναβάθμιση αυτή είναι λίαν σημαντική, τόσο από απόψεως δυνατότητας να φέρουν σύγχρονα όπλα, όσον και βελτίωσης των επιδόσεών των γενικότερα. Αντίθετα, η αναβάθμιση και ο εκσυγχρονισμός των παλαιών F-16 της Π.Α. δεν έχει αρχίσει να υλοποιείται, παρά το ότι είναι προγραμματισμένος από τετραετίας λόγω της γνωστής οικονομικής στενότητος, οπότε η ισορροπία δυνάμεων θα ανατραπεί από το 2015. Εάν δε προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Τ.Α. έχει παραγγείλει εκατό (100) αεροσκάφη 4ης γενεάς (F35) τότε είναι που θα φθάσουμε σε πλήρη ανατροπή (κάτω του 5/10) το 2020, με ό,τι αυτό σημαίνει για την άμυνα και την ακεραιότητα της χώρας. Ως εκ τούτου είναι απολύτως αναγκαίο - ζωτικό, να εξευρεθεί κάποιου είδους ευρηματική χρηματοδότηση για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των παλαιών F-16 της Π.Α.

Εν τω μεταξύ, στο μεσοδιάστημα μέχρι το 2015, η τουρκική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη την ευνοϊκή υπέρ ημών ισορροπία, αλλά και το γεγονός ότι η πολιτική οργάνωση του τουρκικού κράτους και της κοινωνίας πολύ δύσκολα θα ξεπερνούσε μια στρατιωτική αποτυχία ή ήττα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα εμπλακεί στην επίτευξη ενός πολιτικού στόχου, εφόσον δεν θα είναι απόλυτα βέβαιη για την επιτυχία του, με επακόλουθο και οι τουρκικές προκλήσεις να μην ξεπερνούν ένα όριο ασφαλείας που έχει καθορισθεί με κριτήριο την ελληνική υποχωρητικότητα. Οι Τούρκοι σέβονται μόνο τη δύναμη και όταν είμεθα δυνατοί, ενωμένοι και αποφασισμένοι, συμπεριφέρονται σαν καλοί γείτονες.

«Μεγάλος στρατηγός»

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 24/12/2011

Ο λαός της Βορείου Κορέας (τουλάχιστον όσοι βγαίνουν στην τηλεόραση...) θρηνεί απαρηγόρητος τον χαµό του «µεγάλου στρατηγού» Κιµ Γιονγκ Ιλ.

Ο εκλιπών είχε διαδεχθεί στην ηγεσία τον µπαµπά του, Κιµ Ιλ Σουνγκ, γεγονός που δεν εξέπληξε κανέναν: σύµφωνα µε την επίσηµη εκδοχή, ο υιός Κιµ είχε γεννηθεί στο ιερό όρος της Κορέας και τη στιγµή της γεννήσεώς του στον έναστρο ουρανό ενεφανίσθη ένα νέο αστέρι, καθώς και ένα διπλό ουράνιο τόξο.

Αντιθέτως, κανένας δεν κατάλαβε ποτέ γιατί ήταν «µεγάλος στρατηγός».

∆εν πήρε µέρος σε κανέναν πόλεµο, δεν ηγήθηκε καµιάς στρατιάς, δεν έδωσε καµία µάχη, ενώ τους µόνους που κατάφερε να εξοντώσει είναι οι συµπατριώτες του – το 4% του πληθυσµού µόνο στον λιµό του 1994-1998.

Τηρουµένων των αναλογιών δηλαδή, είναι σαν να έχεις εξακοντίσει στα ύψη το δηµόσιο χρέος, να έχεις βουλιάξει τη χώρα σου στα ελλείµµατα, να έχεις έµβληµα τον κοµµατισµό και το παραµύθι, αλλά οι δικοί σου να σε αποθεώνουν ως «µεγάλο πολιτικό».

Είναι αλήθεια ότι ο Κιµ Γιονγκ Ιλ δεν είχε µεγάλη έφεση στα στρατιωτικά, πλην πυρηνικών. Το πραγµατικό του ταλέντο ήταν η µουσική. Συνέθετε ατελείωτες κορεατικές όπερες και υποχρέωνε τους δυστυχείς Βορειοκορεάτες να τις ακούν επί ώρες σε εθνικό ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό δίκτυο. Είναι κατανοητό λοιπόν γιατί οι άνθρωποι θρηνούν τον «µεγάλο στρατηγό». Τι να θρηνήσουν; Τον «µεγάλο λιµπρετίστα»;

Ευτυχώς για τη Βόρειο Κορέα, τον «µεγάλο στρατηγό» θα διαδεχθεί στην ηγεσία της χώρας ο τριτότοκος γιος του Κιµ Γιονγκ Ουν. Ενας µπουχέσας, του οποίου ως βασικό προσόν αναφέρεται ότι µοιάζει πολύ του παππού του.

Το γεγονός είναι εντυπωσιακό διότι αποδεικνύει ότι µια χώρα (και µάλιστα κοµµουνιστική) µπορεί επί τρεις γενιές να παραµένει στην ιδιοκτησία µιας οικογένειας και να βαδίζει από το κακό στο χειρότερο.

Κάτι που δεν θα µπορούσε να συµβεί σε δηµοκρατικές κοινωνίες όπως η δική µας, όπου ποτέ δεν ψάχνουµε τον τρίτο γιο της οικογένειας όταν υπάρχει πρώτος και δεύτερος.

Είναι ίσως περιπαικτικά αξιοσηµείωτο ότι σχεδόν ταυτόχρονα µε τον µαϊµουδένιο «µεγάλο στρατηγό» άφησε τη ζωή ένας αυθεντικά «µεγάλος της ανθρωπότητας», ο Βάτσλαβ Χάβελ. Αυτός δεν άφησε διάδοχο, αλλά µια χώρα πιο ελεύθερη, πιο πλούσια και πιο ανοιχτή από εκείνην που παρέλαβε.

Πράγµα που µας κάνει να υποθέτουµε ότι υπάρχουν πολιτικοί που κατορθώνουν να νοιάζονται περισσότερο για το καλό της χώρας τους και λιγότερο για τη διαιώνιση µιας προσωπικής και οικογενειακής εξουσίας.

Αφήστε στον Γιώργο το τιμόνι...

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 29/12/2011


Χαρές που θα κάνει ο Γ. Μπαμπινιώτης. Στο νέο λεξικό που θα κυκλοφορήσει θα πρέπει να περιλάβει και την εξέλιξη στο νόημα των λέξεων που χρησιμοποιούν τελευταία στο ΠΑΣΟΚ. Για παράδειγμα: Να εγγυηθεί ο Γ. Παπανδρέου τη διαδικασία της εκλογής… Τι εννοούν; Να τα μαζέψει να φύγει, αλλά επειδή δεν τολμούν να του το πούνε κατάμουτρα, το λένε διά περιφράσεως: «Να εγγυηθεί…». Δηλαδή, αφού δεν θα είναι υποψήφιος, αφού διετέλεσε πρωθυπουργός -τρομάρα μας!- μπορεί να επιβλέψει τη διαδικασία της νέας εκλογής προέδρου του ΠΑΣΟΚ να είναι σωστή και να μη γίνουν «λοβιτούρες».

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ο Γιώργος; Το σενάριο είναι απλό και έχει δοκιμαστεί κατ’ επανάληψη. Θα τους κάνει τεστ κόπωσης με τα «ήξεις και αφήξεις» όλον τον Ιανουάριο. Τον Φεβρουάριο πληροφορούμαι έχει προσδιορίσει κάποια ταξίδια στο εξωτερικό, οπότε θα είναι απασχολημένος. Επομένως θα τους σύρει μέχρι τις εκλογές, που μπορεί να προσδιοριστούν ως τα μέσα Μάρτη, και τότε δεν θα υπάρχει χρόνος για αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ.

Εδώ που τα λέμε δεν αντιλαμβάνομαι γιατί οι φερόμενοι ως υποψήφιοι διάδοχοι θέλουν να ανοίξουν οι «διαδικασίες», να τον βάλουν και «εγγυητή», να τον πιέσουν να ξεκινήσει ο «διάλογος» της επόμενης μέρας χωρίς αυτόν, τη στιγμή που είναι ηλίου φαεινότερον ότι το ΠΑΣΟΚ οδεύει πλησίστιο προς συντριβή, οψέποτε κι αν προκηρυχτούν οι εκλογές. Είναι ζήτημα, ισχυρίζονται οι αναλυτές, αν καβαντζάρει διψήφιο με τις καθημερινές προστριβές στο εσωτερικό του και τη «θολούρα και τη σύγχυση» που αναδύονται από την Ιπποκράτους, όπου άλλα λένε το πρωί, άλλα το μεσημέρι και το βράδυ επιστρέφουν στα πρωινά, άνετοι.

Ποιος όμως εχέφρων πολίτης, μετά τη διετή εμπειρία διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, θα χαλαλίσει την ψήφο του και θα πάει να ψηφίσει ένα «σκορποχώρι», με τα «ιπτάμενα στιλέτα» να διασταυρώνονται στους κομματικούς διαδρόμους;

Ας αφήσουν, λοιπόν, τον Γιώργο να υποστεί την τυπική ήττα, μετά την ουσιαστική της απομάκρυνσής του από την εξουσία ως… πρωθυπουργός παραιτηθείς. Είναι η μόνη τους ελπίδα μήπως και αντιληφθεί εκ του εκλογικού αποτελέσματος ότι ο λαός δεν θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό.

Οτι «χόρτασε» από τα ψέματα, από τις γκάφες του, από την άγνοια κινδύνου που έχει, από την ανικανότητά του να πολιτεύεται. Οχι πως και τότε θα φύγει εύκολα αλλά πάντως ευκολότερα από σήμερα, που είναι καρφωμένος στο θρονί του πατέρα του και απειλεί να το πάρει σπίτι του μαζί με τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ, καθότι αυτή είναι η κληρονομιά του.

ΑΛΛΩΣΤΕ ο άνθρωπος δεν διακρίθηκε ποτέ για τη γενναιότητα των αποφάσεών του, για τα πολιτικά αντανακλαστικά του, για την ευστροφία του σε δύσκολες περιστάσεις. Πέρασε τόσα χρόνια στην εξουσία αβρόχοις ποσί χάριν της πολιτικής ψυχοπαθολογίας των Ελλήνων που ψήφιζαν Γιώργο, νομίζοντας ότι είναι ο… Ανδρέας.

Πολυμήχανοι, αλλά εναντίον της πατρίδας

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 30/12/2011

Με τρεις προπαγανδιστικές πιρουέτες και μια τελευταία (για το 2011, διότι για το 2012 έχει ο… θεός της προπαγάνδας) μεθόδευση αποχαιρετούν τη χρονιά οι υποδυόμενοι τους κυβερνήτες της άτυχης χώρας.

Αν ο ιστορικός του μέλλοντος αποφασίσει (που δεν το βλέπω) να ασχοληθεί με όσα συνέβησαν στην Ελλάδα λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, είναι βέβαιο ότι θα ζητήσει την συνδρομή του… ψυχιάτρου του μέλλοντος.

Η χώρα που πάντοτε στηριζόταν (και σωζόταν) χάρη στον συνδυασμό πατριωτισμού και ιδιοφυών ιδεών, μοιάζει να στέρεψε – και από πατριωτισμό και από ιδέες.

Η χώρα του πολυμήχανου Οδυσσέα, η χώρα δηλαδή που απέδειξε πως αν ξέρεις να χρησιμοποιείς το μυαλό σου μπορείς να βγεις από τη δύσκολη θέση με ελάχιστα μέσα, βομβαρδίζεται τώρα με φτηνή προπαγάνδα, εκπορευόμενη από ανθρώπους που βάζουν το μυαλό τους να λειτουργεί για το Κακό.

Λίγα πράγματα – και αυτά στη σφαίρα του ψυχαναγκασμού – θα εντοπίσει ο ιστορικός του μέλλοντος γι’ αυτή την εφιαλτική χρονιά, όπου εκτός από τις ιδέες στέρεψαν και οι ελπίδες.

Ο Παπανδρέου «έφευγε» σ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά συνεχίζει να βρίσκεται ανάμεσά μας.

Η ΕΕ έπαιρνε την μια «γενναία» απόφαση μετά την άλλη και δεν εφάρμοσε καμιά.

Η χώρα απέκτησε καινούργιο πρωθυπουργό με παλιά κυβέρνηση και παλιά Βουλή.

Πήγαμε από «κούρεμα» σε «κούρεμα» και κούρεμα δεν βλέπουμε.

«Σωθήκαμε» καμιά δεκαριά φορές και σωσμό δεν έχουμε.

Αυτά!

Καμιά καινούργια ιδέα για το πώς θα βγούμε από την περιπέτεια.

Και φθάσαμε στην απαρχή του Νέου Χρόνου με μια ακόμη γερή δόση προπαγάνδας.

Προπαγανδιστική πιρουέτα υπ’ αριθμόν 1: Ο Εφραίμ ξανάγινε πρώτο θέμα στην άθλια επικαιρότητά μας, ενώ είναι άγνωστο αν θα εφαρμοστεί η τελευταία ευρωπαϊκή απόφαση και ενώ είναι βέβαιο πως αν δεν εφαρμοστεί θα οδηγηθούμε στην χρεοκοπία.

Προπαγανδιστική πιρουέτα υπ’ αριθμόν 2: Έπεσαν όλοι από τα σύννεφα με τις «αποκαλύψεις» Γιλμάζ περί εμπρησμών των ελληνικών δασών από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, χωρίς κανείς να ασχοληθεί με την ουσία: Ότι δηλαδή είτε οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες κοιμόνταν όρθιες και δεν ενημερώθηκε κανείς, είτε οι τότε κυβερνώντες τα γνώριζαν όλα, αλλά παρ’ όλα αυτά υπέγραφαν τις Συμφωνίες της Μαδρίτης (1997) και Ελσίνκι (1999) και άναβαν το πράσινο φως για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΕΕ με τους εμπρηστές (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς).

Προπαγανδιστική πιρουέτα υπ’ αριθμόν 3: Ο πρωθυπουργός συσκέφθηκε με τον αρχιεπίσκοπο, τον δήμαρχο Αθηναίων και μια πλειάδα πρωτοκλασάτων υπουργών (των ίδιων που δεν έκαναν τίποτε επί δύο χρόνια) για αυτά που ονόμασε «μέτρα κοινωνικής προστασίας», αλλά τελικά πρόκειται για δράσεις που ούτως ή άλλως παρέχουν ή οφείλουν να παρέχουν η Εκκλησία και οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης – οι τελευταίοι κατεστράφησαν λόγω της «καλλικρατικής έμπνευσης» του (διαρκώς υποβαθμιζόμενου, αλλά χωρίς να λείπει στιγμή από κοντά μας) Γιάννη Ραγκούση.

Και τέλος, η μεθόδευση: Η προαναγγελθείσα κατάργηση των οικονομικών εισαγγελέων κ.κ. Πεπόνη και Μουζακίτη, που οδήγησε στην παραίτησή τους.
Το κόλπο είναι παλιό. Όταν δεν μας αρέσει κάτι, βρίσκουμε έναν τρόπο να το καταργήσουμε. Με κλωτσιά προς τα πάνω!

Ο κ. Παπακωνσταντίνου έφτιαξε ολόκληρο νομοσχέδιο (τον Φεβρουάριο του 2010) για να διασφαλίσει δήθεν την ανεξαρτησία της Στατιστικής Υπηρεσίας και να την θέσει υπό τον έλεγχο της Βουλής και η πονεμένη αυτή ιστορία κατέληξε στην κατάργηση των μελών του Δ.Σ. της υπηρεσίας και στην ενός ανδρός αρχή – αφού προηγουμένως διογκώθηκε το έλλειμμα.

Το πουλόβερ της «ανεξαρτησίας» άρχισε να ξηλώνεται επί Παπακωνσταντίνου, όταν, τον Δεκέμβριο του 2010, με τροπολογία δόθηκαν αυξημένες εξουσίες στον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ και εξαφανίστηκε επί Βενιζέλου, όταν, τον Σεπτέμβριο του 2011, καρατομήθηκαν τα έξι από τα επτά μέλη του Δ.Σ. και έκτοτε η υπηρεσία υφίσταται (τρόπος του λέγειν) χωρίς διοικητικό συμβούλιο.

Τα ίδια έγιναν την ίδια περίοδο (1 Σεπτεμβρίου 2011) και με το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής.

Δεν πρόλαβε να δοθεί στη δημοσιότητα η έκθεση σύμφωνα με την οποία η δυναμική του χρέους ήταν (και παραμένει) εκτός ελέγχου και ο μέγας οικονομολόγος κ. Βενιζέλος προέβη σε απαξιωτική δήλωση που οδήγησε στην παραίτηση της επικεφαλής του Γραφείου (και πρώην μέλους του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ) Στέλλας Μπαλφούσια.

Το γεγονός ότι πριν περάσουν δυο μήνες, στις 27 Οκτωβρίου, και οι Ευρωπαίοι κατέληξαν πως το χρέος μας είναι ανεξέλεγκτο και αποφάσισαν «κούρεμα» της τάξης του 50%, ουδέποτε συνδυάστηκε με την συγκεκριμένη καρατόμηση.

Ό,τι δεν μας αρέσει το κλαδεύουμε, δηλαδή. Είτε απευθείας, είτε εμμέσως.

Όπως συνέβη με την υπόθεση των οικονομικών εισαγγελέων.

Ξαφνικά και εντελώς φωτογραφικά αποφασίστηκε ότι ο οικονομικός εισαγγελέας δεν πρέπει να είναι αντεισαγγελέας εφετών, αλλά αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

Κι’ εκεί που οι ήδη λειτουργούντες εισαγγελείς είχαν απλώσει τον τραχανά τους, φεύγουν (για την ακρίβεια… τους φεύγουν) και φτου κι’ απ’ την αρχή.

Είναι τουλάχιστον αηδιαστική η έκπληξη των αρμόδιων υπουργών Βενιζέλου και Παπαϊωάννου.

Διότι έκπληκτοι είμαστε όλοι εμείς!

Έκπληκτοι από την σπουδή τους να προχωρήσουν σε αλλαγές αμέσως μόλις άρχισε κάτι να κινείται.

Έκπληκτοι από το γεγονός ότι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ως εάν να μην έχει αλλάξει τίποτε, ως εάν να μην υπάρχει κυβέρνηση συνεργασίας με συγκεκριμένη αποστολή – και πάντως αλλαγές σαν κι’ αυτή μπορούσαν να περιμένουν.

Ερώτηση προς τους έκπληκτους υπουργούς: Είχαν ενημερώσει το υπουργικό συμβούλιο για την πρόθεσή τους να προχωρήσουν στην αλλαγή των προσώπων (διότι περί αυτού πρόκειται);

Ερώτηση και προς το υπουργικό συμβούλιο: Είχαν ενημερωθεί για το θέμα ή αιφνιδιάστηκαν όλοι μαζί – με πρώτον και καλύτερον (ου μην αλλά και καταλληλότερον) τον πρωθυπουργό;

Ερώτηση προς τον πρωθυπουργό: Θα ασχοληθεί με το θέμα ανακαλώντας στην τάξη τους δύο (έκπληκτους) υπουργούς του ή σκοπεύει να συνδέσει το όνομά του και με κάτι άλλο (πολύ πιο επονείδιστο) από το PSI;

Ερώτηση προς τα δύο άλλα κόμματα της συγκατοίκησης: Θα ανεχθούν την παραίτηση των οικονομικών εισαγγελέων ή θα θέσουν θέμα αποχώρησής τους από την κυβέρνηση – αφήνοντας τους βυσσοδομούντες στα κρύα λουτρά του PSI;

Θα ανεχθούν τα μέτρα και τις περικοπές, στα οποία οδηγηθήκαμε εξαιτίας της τεχνητής διόγκωσης του ελλείμματος;

Και μια τελευταία (πρωτοχρονιάτικη) ερώτηση: Όσοι από εμάς είχαμε κληθεί να καταθέσουμε για την πολύ σοβαρή υπόθεση του «μαγειρέματος» των στατιστικών στοιχείων θα καταθέσουμε τώρα ή μετά την χρεοκοπία – στην οποία οδηγούμεθα εξαιτίας των «φουσκωμένων» στοιχείων;

Υ.Γ. Ο πολυμήχανος Οδυσσέας έβαζε το μυαλό του να δουλέψει υπέρ της πατρίδας του, όχι εναντίον της. Για τη σωτηρία και όχι για τη βλάβη της…

Οι δημοσκοπήσεις... φωνάζουν!

Παναγιώτης Παναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 19/12/2011

Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έρευνα κοινής γνώμης από την εταιρεία Marc για το «Εθνος της Κυριακής» καταγράφει με σαφή τρόπο την απαξίωση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος της χώρας (μεγάλη πτώση δικομματισμού), την ισχυρή εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του κ. Παπαδήμου, τη μεγάλη ενίσχυση της ποικιλώνυμης Αριστεράς, και το ισχυρότατο ποσοστό (75%) της κοινής γνώμης που ζητάει τη δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών και κυβερνήσεων συνεργασίας (62,6%)! Ολα αυτά υποδηλώνουν ότι «εγκυμονείται» μια μεγάλη πολιτική ανατροπή, απότοκος των ευθυνών των δυνάμεων εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο. Ζητείται επειγόντως αλλαγή σε πρόσωπα, σε κόμματα, σε ιδέες, αντιλήψεις και συμπεριφορές.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν προέκυψε από τον ουρανό. Είναι γέννημα και θρέμμα ενός πραγματικού αδιεξόδου και αυτό δεν πρέπει κανείς να το παραβλέπει. Ηρθε να καλύψει ένα μείζον πρόβλημα διακυβέρνησης, που η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε απολέσει από μόνη της παρότι διέθετε, τυπικώς, απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία! Αυτό είναι σημαντικό γεγονός, γιατί δείχνει ότι η «κρίση» υπερβαίνει επί της ουσίας τα όρια μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας και είναι «χρήσιμο μάθημα» για το μέλλον. Τα πλεονεκτήματα της νέας κυβέρνησης είναι το πρόσωπο Παπαδήμος και η στήριξή της από τρία κόμματα με ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τα μειονεκτήματά της, η σύνθεσή της, (50... υπουργοί και η ποιότητα των περισσοτέρων) και ο μεταβατικός και μη προγραμματικός χαρακτήρας της. Δεν ξέρω πότε θα γίνουν εκλογές. Τα διάφορα συμφέροντα που συγκρούονται ως προς τον χρόνο ολοκλήρωσης του έργου της και την έκτασή του έχουν πολλαπλές πολιτικές εσωκομματικές και οικονομικές αφετηρίες. Εκείνο όμως που πάση θυσία πρέπει να προφυλαχθεί είναι το «μοντέλο Παπαδήμου», που σημαίνει ότι ο ισολογισμός την ημέρα της κυβερνητικής λήξης του πρέπει να είναι θετικός, γιατί ίσως αποδειχθεί πολύτιμο για το πολιτικό σύστημα μετά τις εκλογές.

Περί αυτού φωνάζουν οι δημοσκοπήσεις, για όσους βέβαια έχουν... «αυτιά να ακούνε». Από την άλλη μεριά, είναι καταστροφικό πολιτικό λάθος να «βαρύνεται» η παρούσα κυβέρνηση και πολύ περισσότερο ο ίδιος ο κ. Παπαδήμος με «υπερβολικές φιλοδοξίες» που δεν ανταποκρίνονται (καθώς δεν έχουν ωριμάσει) στο υπάρχον ευρύτερο πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον. Αυτού του τύπου οι λογικές προσφέρουν κακές υπηρεσίες και στον Παπαδήμο, και στη χώρα. Αρα, η παρούσα κυβέρνηση οφείλει γρήγορα να κάνει ό,τι έχει αναλάβει να κάνει, μαζί με όλες τις τρέχουσες κυβερνητικές αποφάσεις, και όταν ολοκληρωθούν -χωρίς μιζέριες χρόνου- να πάμε σε εκλογές. Οχι μόνο για μια χρήσιμη νέα πολιτική νομιμοποίηση των κοινωνικών ανακατατάξεων, που έχουν συντελεστεί, αλλά και για την «πολιτική εκτόνωση» της κοινωνικής οργής...