Ζει ο βασιλιάς Παπαδήμος;

Παύλος Τσίμας
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 17/12/2011

Η συζήτηση έχει ανοίξει: Μήπως θα έπρεπε να σχηματιστεί μια κανονική «κυβέρνηση Παπαδήμου» - αντί γι' αυτό το νεαντερταλικό σχήμα που βρωμάει αρχαία «κομματίλα» και ακυρώνει τις όποιες ελπίδες δημιούργησε η αρχική συμφωνία των κομμάτων - και να της δοθεί ο χρόνος να λύσει τους δυσκολότερους κόμπους του προβλήματος; Ή μήπως το προέχον είναι να εκφραστεί ο λαός στις κάλπες και να αντιστοιχηθεί η σύνθεση της Βουλής με το τρέχον κοινό αίσθημα;

Ενδιαφέρουσα συζήτηση. Αλλά τη συνοδεύει μια βαριά σκιά καχυποψίας. Οσους τάσσονται υπέρ της άμεσης προσφυγής στις κάλπες, το ταχύτερο δυνατόν, τους βαραίνει η υποψία ότι σκέφτονται τον εαυτούλη τους, βιάζονται να καρπωθούν τη συγκυρία, τρέμοντας μήπως ο χρόνος αλλάξει τα σημερινά πολιτικά και δημοσκοπικά δεδομένα. Και όσους επιχειρηματολογούν υπέρ της παράτασης του βίου της κυβέρνησης, όταν δεν αντιμετωπίζουν την κατηγορία του συνωμότη «εχθρού του λαού», τους βαραίνει η υποψία ότι με ιδιοτελή κίνητρα θέλουν να κερδίσουν χρόνο ώστε να αλλάξουν υπέρ τους τα δεδομένα της πολιτικής συγκυρίας. Ανάμεσα στις συμπληγάδες της καχυποψίας, τις καλόπιστες, ανιδιοτελείς φωνές (όπως του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας) κινδυνεύουν να τις αλέσουν οι μυλόπετρες.

Αλλά και αν παραμερίσει κανείς τα σύννεφα της δικαιολογημένης καχυποψίας, το δίλημμα παραμένει στην ουσία του δεινό: Οταν οι δείκτες αισιοδοξίας κινούνται περί το μηδέν, όταν η απογοήτευση, η οργή, ο φόβος και η ντροπή είναι τα κυρίαρχα αισθήματα (σύμφωνα με τη μέτρηση της MRB) στη χώρα, όταν δύο στους τρεις προεξοφλούν χρεοκοπία και άλλοι δύο στους τρεις θεωρούν τους υπάρχοντες πολιτικούς ηγέτες «ακατάλληλους», όταν οι μισοί από εκείνους που δηλώνουν πρόθεση ψήφου λένε ότι δεν είναι σίγουροι τι τελικά θα ψηφίσουν και οι υπόλοιποι - ένας στους τέσσερις - δηλώνουν πως δεν βρίσκουν κόμμα που να τους εκπροσωπεί στοιχειωδώς, όταν έτσι, δηλητηριασμένο και μαύρο, αποτυπώνεται το κλίμα, τότε τι είναι το πρέπον; Να επισπευσθούν οι εκλογές ώστε να σπάσει αυτό το κακό σπυρί ή να αναβληθούν ώστε να γίνει πιο εύκρατο το κλίμα και αντιπροσωπευτικότερη η ψήφος; Και υπάρχει πολιτικό σχήμα σε αυτές τις συνθήκες, με όποιον επικεφαλής, τον Παπαδήμο ή τον αρχάγγελο Γαβριήλ αυτοπροσώπως, που θα μπορούσε να ανατάξει τη δυσπιστία, να επαναφέρει ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και σταθερότητας;

Πολλοί επικαλούνται το παράδειγμα της Ιταλίας και καλούν να μιμηθούμε το παράδειγμά της - την ολιγομελή, τεχνοκρατική κυβέρνηση Μόντι, που σχηματίστηκε με ορίζοντα διετίας, απαλλαγμένη από τη κομματική κηδεμονία. Αλλά στην Ιταλία, πρώτον, υπήρξε ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Ναπολιτάνο, ο οποίος παρότι το Σύνταγμα δεν του δίνει μεγαλύτερες εξουσίες από του Κάρολου Παπούλια, ανέλαβε να εκπροσωπήσει το έθνος, ανέλαβε ευθύνες ευρύτερες του τυπικού του ρόλου, απέπεμψε τον εκλεγμένο πρωθυπουργό, επέλεξε - αυτός! - τον διάδοχό του και τους υπουργούς του και νομιμοποίησε με το κύρος του, ηθικά και πολιτικά, το εγχείρημα Μόντι. Και δεύτερον, του σχηματισμού της κυβέρνησης είχαν προηγηθεί δύο βαρυσήμαντες πολιτικές κινήσεις ηθικής νομιμοποίησής της: μία από τις ελίτ και μία από την κοινωνία. Οι επιχειρηματικές ελίτ της χώρας, αντί να κρύψουν, όπως οι δικοί μας, όλα τα κέρδη που η χώρα τούς επέτρεψε να αποκτήσουν σε μακρινές νήσους των θησαυρών, σε φορολογικούς παραδείσους, προσφέρθηκαν με δημόσια δήλωση να φορολογηθούν και να επενδύσουν υπέρ της πατρίδας τους. Και εκατομμύρια Ιταλοί έσπευσαν στις τράπεζες και απέσυραν μέρος από τις αποταμιεύσεις τους όχι για να τις κρύψουν στα μαξιλάρια ή να τις διοχετεύσουν στη Βρετανία και στη Βουλγαρία, αλλά για να αγοράσουν ως κίνηση πατριωτισμού ομόλογα της χώρας τους. Στην Ιταλία, κοντολογίς, η εμπιστοσύνη των πολιτών στη χώρα τους και στο «δημόσιον πράγμα» δεν έχει εξατμιστεί σε τέτοιο βαθμό όπως σ' εμάς.

Γι' αυτό και εκεί δεν έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στους δύσκολους πόλους ενός αδιέξοδου διλήμματος: εκλογές με μόνο στόχο την αναπαραγωγή ενός αθεράπευτα αυτάρεσκου, αυτιστικού σχεδόν και απαξιωμένου κομματικού συστήματος, χωρίς αληθινή ελπίδα διεξόδου, ή αναβολή τους με κίνδυνο μία ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση του δημόσιου χώρου και καταβύθιση σε μεγαλύτερη απαισιοδοξία;

Η ώρα της μεταποίησης

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 16/12/2011

Oλα αυτά που ακούγονται περί ιδρύσεως νέου κόμματος ανήκουν στη σφαίρα της κοπτοραπτικής. Θυμίζουν ένα φθαρμένο κοστούμι που δίδεται για φρεσκάρισμα στη μοδίστρα της γειτονιάς. Εκείνη θα βάλει μπαλώματα στους αγκώνες, θα στενέψει τους γιακάδες για να γίνουν μοδάτοι, θα κοντύνει τα μπατζάκια. Εντούτοις όποιος το φορέσει θα έχει επίγνωση ότι το ρούχο είναι μεταχειρισμένο – πόσω μάλλον αν προέρχεται από την ντουλάπα του πεθαμένου παππού. Κάπως έτσι θα γίνει και με το νέο κόμμα όπου ανακατεύονται έμπειρα στελέχη (που ευθύνονται δηλαδή για την κρίση), επαγγελματίες πολιτικοί (που δεν έχουν δουλέψει μια μέρα στη ζωή τους), φιλόδοξοι βουλευτές (που θα συμμαχούσαν με τον Σατανά) και κάποιοι που κινούνται από αλτρουισμό, αίσθημα ευθύνης, πολιτικό προβληματισμό (LOL).

Για το απόδειπνο συγκεντρώνονται διάφοροι, σε διάφορους σχηματισμούς και διαφορετικές προοπτικές. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι υπάρχει κινητικότητα της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου και των κ. κ. Γ. Ραγκούση, Άρη Σπηλιωτόπουλου, Κυριάκου Μητσοτάκη, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, Ευάγγελου Αντώναρου. Ποιος από όλους αυτούς τους κορυφαίους θα μπορούσε να ηγηθεί στο χιλιομπαλωμένο ρούχο; Θα σταθούμε μόνο σε μια επίσημη εκτίμηση, από τα έγκυρα χείλη του κ. Πάνου Παναγιωτόπουλου, τομεάρχη Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος μέσα στη Βουλή μίλησε για «κόμμα Παπαδήμου» το οποίο θα διεμβολίσει τα δυο μεγάλα κόμματα. Ο κ. Παναγιωτόπουλος είπε ότι κάπου το διάβασε αυτό και χωρίς να αναφερθεί στην πηγή, αποφάσισε να διαδώσει τη φήμη.

Όλη αυτή η κινητικότητα είναι βολική: έχουμε κάτι να ασχολούμαστε, να περνάει η μέρα. Κουβέντα να γίνεται. Εικασίες για τις προθέσεις Παπαδήμου, η πιθανότητα να «καεί» από την πρόωρη συζήτηση, η προοπτική μιας ανατροπής της τελευταίας στιγμής. Τα εσωκομματικά αίφνης απέκτησαν μεγάλο ενδιαφέρον. Πέρα από εκείνους που κινούνται στα φανερά υπάρχουν κι αυτοί που συζητούν στα κρυφά, προβληματίζονται για το μέλλον (το ατομικό τους μέλλον) και αποτελούν τον άγνωστο παράγοντα. Η επικαιρότητα γίνεται ακόμη πιο συναρπαστική επειδή καθημερινά αλλάζουν τα δεδομένα. Αρκεί ένα στρωμένο τραπέζι και ολίγοι διάσημοι συνδαιτυμόνες για να αρχίσει ένας νέος κύκλος συζητήσεων. Ωστόσο δεν γίνεται λόγος για το φθαρμένο της ιστορίας. Δεν τους λέει κανείς ότι τα παρτάλια όσο κι αν σιδερωθούν, δεν μετατρέπονται σε τόπι από καινούργιο ύφασμα.

Να πούμε και κάτι άλλο. Ο κ. Παπαδήμος ασχολείται προς το παρόν με άλλα πράγματα. Προσπαθεί να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της χώρας όπως δηλώνει ο ίδιος. Είναι όμως πολύ βολικό για τους επίδοξους προέδρους μελλοντικών κομμάτων να χρησιμοποιούν αποπροσανατολιστικά το όνομά του. Όλα αυτά δεν αλλάζουν τα βασικά. Πρώτον: Ο κόσμος καίγεται και ορισμένοι έχουν αφιερωθεί στη σωτηρία του σαρκίου τους και στον απεγκλωβισμό τους από τα κόμματα που υπηρέτησαν με πειθαρχία. Δεύτερον: προωθείται το ανακάτεμα των προσώπων αλλά όχι η ανανέωση του προσωπικού. Τρίτον: προθυμοποιούνται να σώσουν τη χώρα εκείνοι που την κατέστρεψαν.

Το τραπεζικό σύστημα

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 18/12/2011

Ενα από τα κρισιμότερα θέματα των επόμενων εβδομάδων θα είναι η τύχη των ελληνικών τραπεζών. Πολλά απ’ όσα διαβάζετε ή ακούτε, άλλωστε, αυτή την περίοδο έχουν να κάνουν, αδιαφανώς και υπογείως, με τις τράπεζες και το ποιος θα τις ελέγχει. Ολοι γνωρίζουμε ότι μετά το μεγάλο «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων και την έκθεση της ΒlackRock την επόμενη εβδομάδα, όλες οι ελληνικές τράπεζες θα είναι στην ουσία απολύτως εξαρτώμενες από κρατικά (ουσιαστικά ευρωπαϊκά) κεφάλαια. Το μεγάλο δίλημμα είναι ποιος θα διοικεί τις τράπεζες, με ποια κριτήρια και ποια μέθοδο.

Ο κ. Παπανδρέου, αλλά και η μεγάλη μερίδα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, υποστήριζαν την ανάγκη να πάρει το κράτος κοινές μετοχές και στην ουσία να τις διοικεί. Είναι μια άποψη «φιλολαϊκή» και φαινομενικά λογική, η οποία όμως μπορεί να αποδειχθεί άκρως προβληματική για το μέλλον της χώρας. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μερικές τράπεζες ξεπέρασαν κάθε όριο αδιαφάνειας και κακοδιαχείρισης. Κατά τη γνώμη ξένων ειδικών, μάλιστα, η ελληνική οικονομία δεν θα πάει ποτέ μπροστά αν δεν εξυγιανθεί αυτό το κομμάτι του τραπεζικού συστήματος που συντηρούσε για χρόνια μη βιώσιμες επιχειρήσεις σε διαφόρους κλάδους και εξυπηρετούσε πολιτικά και άλλα συμφέροντα. Αυτό το κομμάτι πρέπει πράγματι να «τιμωρηθεί» γιατί η κατάστασή του δεν οφείλεται σε κακοτυχία ούτε στο ότι αγόρασε ομόλογα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Θα φανεί, εξ άλλου, ποια τράπεζα ανήκει σε ποια κατηγορία όταν δημοσιοποιηθούν τα ευρήματα της ΒlackRock.

Αυτό που προβληματίζει, αν δεν συνιστά εφιάλτη, είναι η κρατικοποίηση όλου του τραπεζικού συστήματος. Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί το σημερινό πολιτικό σύστημα για τη διαχείριση του συνόλου των τραπεζών; Θα δώσουμε, δηλαδή, τον απόλυτο έλεγχο της πραγματικής οικονομίας στο πολιτικό σύστημα που κατάφερε να χρεοκοπήσει και τη χώρα και τα κόμματα «επιχειρήσεις» ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.; Αντιλαμβάνεσθε ότι θα μπορεί κάποιος πολιτικός να παίζει τον... Πούτιν ελέγχοντας τις προβληματικές επιχειρήσεις του Τύπου ή τη δανειοδότηση άλλων εταιρειών; Θα ξαναγυρίσουμε, δηλαδή, στις παλιές εποχές όπου ένας υπουργός έδινε εντολή για δάνεια; Νομίζω ότι θα είναι μεγάλη καταστροφή, ότι θα μιλάμε για τη δημιουργία όχι μιας ακόμη, αλλά πολλών «Αγροτικών». Γι’ αυτό και είναι ύποπτο, αν όχι αστείο, να ακούς κάποιους πολιτικούς να μιλούν πάλι για νέο δημόσιο πυλώνα του τραπεζικού συστήματος...

Είναι λογικό οι πολιτικοί να φλερτάρουν με την ιδέα της πλήρους κρατικοποίησης. Προσλήψεις δεν μπορούν να κάνουν, ρουσφέτια πολύ δύσκολα, το μόνο που θα απομένει σε μια επόμενη κυβέρνηση για να μοιράσει λεφτά θα είναι οι τράπεζες και ο ΟΠΑΠ.

«Ωραία», θα πείτε, «και πώς θα προστατεύσει το ελληνικό Δημόσιο τα κεφάλαια που θα βάλει, και έχει ήδη βάλει, για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών»; Το καλό είναι ότι για τον ίδιο στόχο ενδιαφέρονται και οι Ευρωπαίοι, που στο κάτω κάτω είναι εκείνοι που έχουν βάλει τα χρήματα. Λύσεις υπάρχουν και έχουν δοκιμασθεί σε άλλες χώρες. Υπάρχουν, π.χ., κοινές μετοχές ειδικού σκοπού που δίνουν δικαίωμα βέτο στο Δημόσιο για σημαντικές αποφάσεις και τη δυνατότητα να πουλήσει τις μετοχές του με σημαντικό κέρδος μέσα σε σύντομο διάστημα. Αυτή η λύση μπορεί να προκριθεί για τις τράπεζες που (α) έχουν μετόχους που βάζουν χρήματα για την ενίσχυσή τους, (β) βρίσκουν πρόσθετα κεφάλαια από άλλες πηγές και (γ) παρουσιάζουν ένα αξιόπιστο επιχειρηματικό σχέδιο περικοπών και νοικοκυρέματος.

Καλώς ή κακώς, είτε μισούμε είτε αγαπάμε τις τράπεζες, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές έως ότου πεθάνει ο καπιταλισμός. Η επόμενη ημέρα της ελληνικής οικονομίας θα έχει ανάγκη τράπεζες με ρευστό, που θα παίρνουν ρίσκα και θα λειτουργούν με βάση τραπεζικά και μόνο κριτήρια. Για να είναι, όμως, πειστική οιαδήποτε σοβαρή ενδιάμεση λύση σε σχέση με τον ρόλο του κράτους, είναι ανάγκη οι εποπτικές αρχές, οι πολιτικοί, αλλά και ο υγιής τραπεζικός κλάδος να συνεισφέρουν στην εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος. Αλλιώς οι ανομίες και υπερβολές κάποιων θα παρασύρουν μαζί και τους υγιείς και νοικοκύρηδες του κλάδου. Πράγμα που πέρα από το ότι είναι άδικο, μπορεί να υπονομεύσει την ποθούμενη επαναλειτουργία της πραγματικής οικονομίας.

Επικίνδυνο για τον τόπο το κυβερνητικό αλαλούμ!

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 19/12/2011

Είναι φανερό, το ομολογούν πλέον όλοι, πως η παρούσα κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί να δικαιώσει την ύπαρξή της, αλλά αποβαίνει επικίνδυνη για τον τόπο.

Δημιουργήθηκε για λόγους άσχετους με το συμφέρον της πατρίδας, μόνο και μόνο για να ροκανίσουν κάποιοι τον χρόνο υπέρ των κομματικών τους συμφερόντων.

Το μόνο που κάνει από την ημέρα που σχηματίστηκε είναι να μετράει πληγές και λάθη, να καταγράφει αριθμούς του ζόφου – στην ανεργία, στην ύφεση, στα μειωμένα έσοδα, στις αποτυχίες.

Όλοι μαζί βγάζουν τα σώψυχά τους: Καθυστερήσαμε, απέτυχε το μέτρο της εφεδρείας, εξαντλήθηκε η φοροδοτική ικανότητα του λαού, η χώρα βυθίστηκε στην ύφεση και στη φτώχεια, οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν επειδή χρειάστηκε περαιτέρω χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ – για να καταβάλλονται τα αυξημένα επιδόματα ανεργίας – και των ασφαλιστικών ταμείων, λόγω αύξησης του αριθμού των συνταξιούχων.

Επικρατεί μια απόλυτα σχιζοφρενική κατάσταση:

Δεν έπρεπε να επιβάλουμε τόσους φόρους, αλλά δεν προλαβαίναμε να κάνουμε κάτι άλλο.

Δεν έπρεπε να προχωρήσουμε σε οριζόντια εφαρμογή της εφεδρείας, αλλά σε εφεδρεία με αξιολόγηση, αλλά και πάλι δεν προλαβαίναμε.

Έπρεπε να ολοκληρώσουμε τις συγχωνεύσεις δημοσίων οργανισμών, αλλά καθυστερήσαμε.

Έπρεπε να φέρουμε επενδύσεις, αλλά οι άτιμες δεν έρχονται.

Και ξανά μανά συσκέψεις και νέα επίσκεψη Χρυσοχοΐδη στο Βερολίνο για επαφές με πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, αυτή τη φορά – άκουσον, άκουσον! – με… στόχο τη χάραξη ενός δεκαετούς σχεδίου για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και την προσέλκυση γερμανικών επενδύσεων!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανικανότητας, αναποτελεσματικότητας, πανικού και πλήρους σύγχυσης, η επιβολή του χαρατσιού στα ακίνητα μέσω της ΔΕΗ.

Αφού ο κ. Βενιζέλος διαπίστωσε ότι δεν δικαιούται να κόψει το ρεύμα σε κανέναν, ανακοίνωσε τη δημιουργία επιτροπών που θα κρίνουν τα αιτήματα εξαίρεσης, αλλά αυτές δεν… πρόκειται να δημιουργηθούν.

Οι επιτροπές αυτές θα είχαν ως μέλη από έναν εφοριακό, έναν αστυνομικό και έναν κοινωνικό λειτουργό – τους τελευταίους θα τους παρείχαν οι δήμοι.

Ούτε που του πέρασε από το μυαλό του κ. Βενιζέλου πως οι δήμοι δεν διαθέτουν καν τόσους κοινωνικούς λειτουργούς και πως η χώρα δεν μπορεί να μείνει χωρίς αστυνομικούς για να φτιάξει ο υπουργός τις επιτροπές του.

Πρώτος ο κ. Παπουτσής δήλωσε πως δεν μπορεί να διαθέσει αστυνομικούς, διότι δεν είναι αυτή η δουλειά τους. Οπότε, πάνε οι αστυνομικοί.

Μετά η ΠΟΕ-ΟΤΑ κάλεσε τα μέλη της να μην λάβουν μέρος στις επιτροπές Βενιζέλου. Οπότε πάνε και οι κοινωνικοί λειτουργοί.

Τώρα δεν μένει παρά να αποσύρει και ο Βενιζέλος τους εφοριακούς.

Δεν θα δυσκολευτεί και πολύ να αποφασίσει εναντίον του εαυτού του.

Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά.

Με την ίδια άνεση που χαρακτήρισε το μέτρο «δίκαιο», ενώ μόλις δυο μήνες νωρίτερα υποστήριζε πως η ΔΕΗ δεν είναι φοροεισπρακτικός μηχανισμός, μπορεί μια χαρά να διακηρύξει πως δεν μπορεί να απομακρύνει τους εφοριακούς από τα κατ’ εξοχήν καθήκοντά τους.

Μέχρι στιγμής, ο πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος παρακολουθεί – τον κ. Χρυσοχοΐδη να μην φέρνει επενδύσεις, τον κ. Βενιζέλο να μην μπορεί να φτιάξει τις επιτροπές του, τον κ. Πάγκαλο να μην μπορεί να συγχωνεύσει τους δημόσιους οργανισμούς, την κ. Διαμαντοπούλου να μην μπορεί να εφαρμόσει τον νόμο της και να στείλει επιτέλους τα βιβλία στα σχολεία, τον κ. Λοβέρδο να προειδοποιεί για τον κίνδυνο διάλυσης όλων των κοινωνικών δομών, τον κ. Ρέππα να μην αποφασίζει αν έπρεπε να εφαρμοστεί ή όχι το μέτρο της εφεδρείας – ο κύκλος της έκλεισε, είπε, αλλά το μήνυμα για αναδιάρθρωση του κράτους δόθηκε.

Αυτή τη στιγμή δηλαδή δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη για την πορεία της χώρας, που βρίσκεται σε πλήρη διάλυση.

Αλλά ο τρόπος με τον οποίο οδηγηθήκαμε σ’ αυτό το απίστευτο αλαλούμ, βοηθά τους υπεύθυνους αυτής της εκβιαστικής κατάστασης να κρύβονται πίσω από νέες ωραιοποιήσεις και κραυγές περί σωτηρίας της πατρίδας.

Απολογισμός

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 16/12/2011

Μήνυμα αισιοδοξίας προσπάθησε να περάσει ο πρωθυπουργός με τον «απολογισμό» του πρώτου μήνα της διακυβέρνησης της κυβέρνησης «συμμαχίας». Σε μια τέτοια συγκυρία, όπου οι πολίτες νιώθουν βαθιά απογοήτευση από την άσκηση της πολιτικής και κατέχονται από άκρως αρνητικά συναισθήματα για τους πολιτικούς, όπου έχουν περιστείλει τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο και έχουν περιορίσει την καθημερινότητά τους στα απολύτως αναγκαία, πρώτη μέριμνα της κυβέρνησης πρέπει να είναι η σταδιακή -έστω- αποκατάσταση του κλίματος εμπιστοσύνης, που θα απορρέει από ενέργειες που μπορούν να αξιολογηθούν θετικά. Τα λόγια δεν περνούν πια.

ΕΠΕΤΑΙ ο σχεδιασμός για την επαναφορά της αισιοδοξίας, που θα συμβάλει στην αναστροφή του αρνητικού κλίματος, που υπερισχύει αυτή τη στιγμή στην καθημερινή μας πρακτική, συρρικνώνοντας οποιαδήποτε προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης. Ο κ. Παπαδήμος πιστώνει τη διακυβέρνησή του με τρία επιτεύγματα τα οποία όμως δεν αντέχουν στην κριτική τους αξιολόγηση.

Το πρώτο, η κυβέρνηση συμμαχίας, δεν είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς των υπουργών αλλά η τολμηρή απόφαση του Α. Σαμαρά να δεχθεί τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης τρικομματικής, προκειμένου να επιτευχθούν οι δύο επόμενοι στόχοι, τους οποίους ο κ. Παπαδήμος καταγράφει ως «επιτυχίες». Αλλά η καταβολή της έκτης δόσης δεν έγινε επειδή «δούλεψαν» οι αρμόδιοι παράγοντες και εστέφθη από επιτυχία η στρατηγική τους. Είναι το αποτέλεσμα της απόφασης Σαμαρά να στείλει την επιστολή με τις θέσεις του, διαβεβαιώνοντας τους δανειστές μας ότι ως ο επόμενος πρωθυπουργός δεν πρόκειται να αρνηθεί τις υποχρεώσεις που αναλάμβανε η κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου. Το ίδιο ισχύει και για το τρίτο επίτευγμα, τουλάχιστον κατά το τυπικό μέρος του, με την ψήφιση του Προϋπολογισμού και από τα τρία κόμματα, με τις όποιες εκφρασθείσες επιφυλάξεις. Θα έχουμε πράγματι σημαντική κυβερνητική επιτυχία, αν ο Προϋπολογισμός εκτελεσθεί, έστω με κάποιες αποκλίσεις και όχι με την τέλεια ανατροπή του, όπως συνέβη με τους Προϋπολογισμούς Γ. Παπακωνσταντίνου, που αποδείχθηκαν πρόχειροι, άσχετοι, διαβλητοί, διάτρητοι. Εμείς, αντίθετα από τον κ. Παπαδήμο που εκφράζει την ικανοποίησή του, θα καταθέταμε τους φόβους μας. Η εικόνα που αποπνέει η κυβέρνηση είναι ενός πολυμηχανήματος παλαιάς τεχνολογίας, που ελάχιστα γρανάζια τρέχουν, άλλα αργούν και τα περισσότερα είναι σκουριασμένα.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ και αυτός ότι καθημερινά εμφανίζεται ένας υπουργός, δημόσια, που καταφέρεται εναντίον άλλου, σε βαθμό που να αποτελεί το ειδησεογραφικό θέμα της ημέρας και όχι η ανάδειξη της προσπάθειας που θα έπρεπε νυχθημερόν να καταβάλλεται για να βγει το όχημα της ανάπτυξης από το βάλτο. Ωστόσο, για να δοθεί αυτή η εικόνα χρειάζεται δουλειά. Μήπως ο κ. Παπαδήμος θα έπρεπε να παρακολουθεί συστηματικά το έργο των υπουργών, ώστε στον επόμενο απολογισμό να μπορεί να πει πράγματι τι έκανε η κυβέρνησή του αλλά -και το κυριότερο- τι δεν θα έχει κάνει;

Η... ορφανή διετία!

Παναγιώτης Παναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 30/10/2011

Παρακολουθούμε τελευταία, καθώς μπήκαμε σε τροχιά (έστω και μεγαλύτερης διάρκειας) εκλογών και πολιτικών αλλαγών, να αρχίζει μια δημόσια συζήτηση, όπου πρωτοστατούν κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης, αλλά και της παρούσας κυβέρνησης. Αλλοι ομιλούν και γράφουν για την ανασυγκρότηση της... Κεντροαριστεράς! Αλλοι εξαντλούνται στην ανάλυση των διεθνών συνθηκών, από... προοδευτική βέβαια σκοπιά!

Μερικοί μάλιστα, ακόμα πιο... τολμηροί, αρχίζουν να ομιλούν για... λάθος συνταγή και λάθη στην υλοποίησή της, από το οικονομικό επιτελείο! Και το ακόμα πιο "κουφό", ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, απελευθερωμένος από το κυβερνητικό άγχος, με συνεντεύξεις και δηλώσεις του στα διεθνή μέσα παίρνει... αποστάσεις από την κυβέρνησή του!

Βλέπω, σύντομα, αυτή τη διετία του μνημονίου εντελώς "πολιτικά ορφανή"! Δεν θα την αναγνωρίζει κανείς ως δική του... Θα 'ναι αγνώστων πατρός και μητρός! Αντί οι υπουργοί, που με τις υπογραφές τους γίνεται ό,τι γίνεται, να μας εξηγήσουν γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν με το "χαράτσι" στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, με την "εφεδρεία", τη φορολογία, την ανεργία και την ακραία ύφεση που ζει η χώρα, αρθρογραφούν με... πάθος για την Κεντροαριστερά, για μια "νέα πολιτική αρχή" και πως... πάλι θα σώσουν τη χώρα στον νέο πολιτικό κύκλο που αρχίζει, μετά το τέλος της μεταπολίτευσης.

Προφανώς η πολιτική ζωή της χώρας έχει ανάγκη και από "συνέχεια" και από "τομές". Και από κάποια "παλιά" πρόσωπα και από "καινούργια". Αλλά αυτό δεν γίνεται με... τέτοιου τύπου "φυγή προς τα μπρος", καθώς υπάρχει κίνδυνος, με τούτα και με κείνα, να προλάβουν να... γελοιοποιήσουν και το μέλλον! Απαιτούνται άλλου τύπου προσεγγίσεις.

Οσοι αμφιβάλλουν, θα το αντιληφθούν στις επερχόμενες εκλογές... Πολύ περισσότερο, όσοι συμμετείχαν σε ό,τι συνέβη τα τελευταία χρόνια και κάνουν ότι δεν... συμμετείχαν και... τυρβάζουν γενικώς περί άλλες υψιπετείς ιδέες! Βέβαια, στους πολιτικούς κύκλους υπάρχει η θεωρία ότι ο "κόσμος ξεχνάει γρήγορα". Οντως, όταν βλέπει κανείς τους νεοδημοκράτες υπουργούς της κυβέρνησης Καραμανλή σε ρόλο όψιμων... σωτήρων της χώρας, χωρίς να τους λέει κανένας τίποτα, όλα είναι πιθανά!

Ελπίζουμε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Εν πάση περιπτώσει, το ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί ενός είδους... "καθολική αυτοαναίρεση". Το ίδιο και μια κατηγορία στελεχών του. Η "επιστροφή" στον πολιτικό χώρο του και την κοινωνική βάση του δεν γίνεται με "παπαρολογίες"... Ιδίως όταν πολλά στελέχη του έχουν μετακινηθεί σε πιο φιλελεύθερες θέσεις. Δεν είναι εξ ορισμού κακό...

Αρκεί να το ομολογήσουν και να κινηθούν δεόντως. Η ψευδο-μεταμφίεση είναι το κακό... και η επίκληση ενός ανύπαρκτου πλέον... ιστορικού ΠΑΣΟΚ.

Ο δολοφόνος επιστρέφει συνεχώς στον τόπο του εγκλήματος

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 30/11/2011


Δεν γνωρίζω αν οι δανειστές της χώρας πρόλαβαν να διαβάσουν τις επιστολές του κ. Παπανδρέου – μία για την τρόικα και 26 για τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ - πριν λάβουν την τρίτη κατά σειρά απόφαση να μας δώσουν την περίφημη έκτη δόση του δανείου, καθώς και μακροσκελέστατες ήσαν και έφτασαν την τελευταία στιγμή, μόλις την προηγουμένη της συνεδρίασης του Eurogroup.

Υποθέτω πως απλώς θα έριξαν μια ματιά, διότι σίγουρα είχαν μεγαλύτερες σκοτούρες για να στήσουν ευήκοον ους στα ίδια και τα ίδια φληναφήματα.

Υποθέτω επίσης πως δεν τους ενδιέφεραν πραγματικά αυτές οι επιστολές, καθώς γνωρίζουν, έχουν ενημερωθεί, πως η «δέσμευση» αυτή μπορεί να αποδειχθεί άχρηστη πολύ σύντομα, αφού στο ΠΑΣΟΚ έχει ξεσπάσει λυσσαλέα μάχη διαδοχής – πολύ περισσότερο που και στις 27 Οκτωβρίου είχε δεσμευτεί με την υπογραφή του ο κ. Παπανδρέου, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να προκαλέσει την «κρίση του δημοψηφίσματος».

Υποθέτω τέλος, πως οι εκτός ευρωζώνης χώρες ούτε που έριξαν μια ματιά στην δική τους επιστολή, διότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ!

Ως γνωστόν, χρήματα μας δανείζουν μόνο οι 16 (πλην Ελλάδας δηλαδή) χώρες που ανήκουν στην ευρωζώνη. Με αυτές έχουμε υπογράψει το Μνημόνιο – αλλά προφανώς μέσα στη βιασύνη να αρπάξει το δίδυμο Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου την πρώτη δόση… δεν το πρόσεξαν!

Επί της ουσίας, ο πρώην πρωθυπουργός εξακολουθεί να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.

Στην επιστολή του προς την τρόικα αποκαλεί «αναπάντεχη και παράλογη» την άνοδο του κόστους δανεισμού – ενώ ο υπουργός του μιλούσε για Τιτανικούς και ο ίδιος δεν έκανε τίποτε άλλο από το να συκοφαντεί συστηματικά τη χώρα, προκαλώντας ουσιαστικά ο ίδιος τα «αναπάντεχα» και τα «παράλογα».

Και να ήταν μόνο αυτό. Την ώρα που οι ίδιοι οι δανειστές μας ομολογούν ότι το πρόγραμμα που σχεδίασαν για την Ελλάδα απέτυχε διότι ήταν στραβό από γεννησιμιού του, ο κ. Παπανδρέου εμφανίστηκε να επιμένει πως το πρόγραμμα πέτυχε την αποφυγή της χρεοκοπίας, ενώ στο διάστημα της εφαρμογής του «επιτεύχθηκαν πολλοί στόχοι»!

Προφανώς, ούτε αυτό το έχει πληροφορηθεί. Δηλαδή ότι το πρόγραμμα μας οδήγησε στην χρεοκοπία, αύξησε χρέη και ελλείμματα, βύθισε την χώρα στην ύφεση (6,1% μας είπε ο ΟΟΣΑ), εκτίναξε την ανεργία και φτωχοποίησε τη χώρα.

Και το ακόμη χειρότερο: Ο κ. Παπανδρέου αποκαλεί «βελτιώσεις» όλες εκείνες τις αποφάσεις (Μαρτίου και Ιουλίου) που προκάλεσαν τελικά την επιλεκτική χρεοκοπία – με… μέγιστη βελτίωση τις αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου, που ο ίδιος θέλησε να θέσει σε δημοψήφισμα.

Επειδή δε ο δολοφόνος επιστρέφει συνεχώς στον τόπο του εγκλήματος, προσπαθεί να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους κατέβασε την ιδέα περί δημοψηφίσματος.

Ήταν αναγκαίο, λέει, «είτε ένα δημοψήφισμα που θα κινητοποιούσε την ελληνική κοινωνία στο σύνολο της, είτε μια κυβέρνηση που θα την στήριζε ένας ευρύτερος συνασπισμός κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης»!

Προκάλεσε δηλαδή όλη αυτή την αναταραχή, για να αποκτήσει επιτέλους η Ελλάδα υπουργικό συμβούλιο πενήντα ατόμων που ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ – εκτός από το να πρωταγωνιστεί σε δημόσιους διαπληκτισμούς.

Και… και… θεωρεί ο κ. Παπανδρέου «περιττό» να τονίσει ότι «παραμένουμε δεσμευμένοι στην εφαρμογή των πολιτικών του οικονομικού προγράμματος, όπως αυτές έχουν επικαιροποιηθεί, και ότι προσβλέπουμε στη συνεργασία με τους θεσμικούς μας εταίρους, την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, για την προετοιμασία και υλοποίηση του νέου τριετούς προγράμματος για το διάστημα 2012-2014, όπως αποφασίστηκε στις 26-27 Οκτωβρίου. Αυτό και θα γίνει με τρόπο, ώστε να τηρηθούν οι στόχοι τους οποίους συμφωνήσαμε στο πλαίσιο του πρώτου προγράμματος».

Πόθεν παρακαλώ είναι περιττό να τονιστεί κάτι τέτοιο; Εξαιτίας αθέτησης δέσμευσης δεν φτάσαμε ως εδώ;

Κι’ αν στην επιστολή προς τους εκπροσώπους της τρόικας και της ΕΚΤ ο κ. Παπανδρέου εμφανίζεται ως ο… αρχιτέκτονας της εθνικής συμφιλίωσης, στην επιστολή προς τους 26, δεν αντέχει να αποστεί από την τακτική της συκοφάντησης.

Υποστηρίζει πως ο ίδιος και η φοβερή και τρομερή κυβέρνησή του βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια «τριπλή αποτυχία»:

Την αποτυχία της προηγούμενης κυβέρνησης της χώρας να διαχειριστεί με υπευθυνότητα τον προϋπολογισμό και την οικονομία της – ενώ ο ίδιος τα διαχειρίστηκε όλα αυτά με απόλυτη υπευθυνότητα, όπως με απόλυτη υπευθυνότητα γινόταν η διαχείριση και από όλες τις κυβερνήσεις στις οποίες μετείχε (υπουργός από το 1985, για να μην ξεχνιόμαστε) συνεχώς και αδιαλείπτως.

Την αποτυχία των θεσμών της ΕΕ να διασφαλίσουν ότι ένα κράτος μέλος τηρεί τους κανόνες του Μάαστριχτ, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα βρισκόταν υπό δημοσιονομική επιτήρηση.

Αυτό πάλι δεν το καταλάβαμε – αν και ήδη τα εν Αθήναις υπουργικά παπαγαλάκια άρχισαν να το αναμεταδίδουν. Ποιοι κατά τη γνώμη του έπρεπε να ελέγχονται;

Πότε ήταν η Ελλάδα υπό δημοσιονομική επιτήρηση; Διότι τα κιτάπια της ΕΕ δείχνουν πως αυτή ξεκίνησε το 1997, κορυφώθηκε και επισημοποιήθηκε το 2004, την επομένη της ήττας του ΠΑΣΟΚ, ενώ η χώρα βγήκε από την επιτήρηση τον Ιούνιο του 2007, ακολούθησε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και ξαναμπήκαμε στην επιτήρηση το 2009.

Άλλωστε, είναι γνωστό πως το καλοκαίρι του 2004 γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Κομισιόν έκανε την αυτοκριτική της, επιρρίπτοντας ευθύνες στις κυβερνήσεις Σημίτη που προκάλεσαν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και στον εαυτό της που δεν έκανε τους κατάλληλους ελέγχους, καθώς και στη Eurostat που δεν ήξερε τι της γινόταν!

Τρίτη αποτυχία, κατά τον κ. Παπανδρέου είναι αυτή της ευρωζώνης που δεν κατάφερε να προλάβει τα συστημικά προβλήματα του ευρώ, ρυθμίζοντας τις αγορές και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ώστε έτσι; Το πρόβλημα ήταν συστημικό; Και τότε γιατί επί δύο χρόνια δεν γίνεται άλλη δουλειά από την συκοφάντηση της χώρας, που τελικά μετατράπηκε στο μαύρο πρόβατο που αίρει τις αμαρτίες όλων;

Όσο για την αδυναμία εφαρμογής των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ο κ. Παπανδρέου την αποδίδει στο γεγονός ότι συνδυάστηκε με ένα βαρύ πρόγραμμα λιτότητας!

Και όχι στο γεγονός ότι μόλις τώρα, δύο χρόνια μετά, πήρε την απόφαση να ενοχλήσει τα χαϊδεμένα παιδιά του κόμματός του, δηλαδή τις ευρωβόρες και καταχρεωμένες ΔΕΚΟ.

Κατά τα λοιπά, καταλαμβάνεται και πάλι από το «Σύνδρομο Ποτέμκιν» παρουσιάζοντας μια εικονική πραγματικότητα.

Σε ενεστώτα διαρκείας, βέβαια, διότι οι ελεγκτές γνωρίζουν πως όλα είναι στον αέρα:

«Προχωρούμε τώρα γρήγορα στην ενίσχυση της ικανότητας εφαρμογής των αλλαγών, σε κρίσιμους τομείς όπως για παράδειγμα την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, τις ηλεκτρονικές προμήθειες για την ενίσχυση της διαφάνειας και την χρηστή διακυβέρνηση, τον περιορισμό της γραφειοκρατίας για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, την αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και της κατάρτισης, τη μεταρρύθμιση του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης που δεν είχε καταφέρει να διασφαλίσει ένα αίσθημα κράτους δικαίου, την αναδιοργάνωση των πολιτικών απασχόλησης, τη δημιουργία του κτηματολογίου, την αποτελεσματική απορρόφηση των πόρων της ΕΕ, ώστε να στηρίξουμε την περιφερειακή ανάπτυξη και τις Μικρές και Μεσαίες Επιχειρήσεις, την αξιοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων και της δημόσιας περιουσίας για να εγγυηθούμε τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ιδιωτικές εγχώριες και ξένες επενδύσεις καθώς και τη μεταφορά τεχνογνωσίας»!

Στο σημείο αυτό, παίρνει κανείς μια βαθιά ανάσα και διαβάζει τι πρέπει να γίνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο:

«Ωστόσο, αυτό που χρειάζεται είναι μια συστηματική στρατηγική ανάπτυξης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μια ανταγωνιστική Ευρώπη σημαίνει επενδύσεις σε ποιότητα. Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε απλώς στη βάση των τιμών και των μισθών.

Επενδύσεις σε πράσινη ενέργεια, πανευρωπαϊκά δίκτυα ενέργειας, ευρυζωνικά δίκτυα, υποδομές μεταφορών, εκπαίδευση και καινοτομίες ευρείας κλίμακας, θα ενοποιήσουν την αγορά μας, θα προσδώσουν συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στην ήπειρό μας και θα απελευθερώσουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό το δυναμικό των πολιτών μας και της βιομηχανίας μας. Η επένδυση αυτή θα φέρει επίσης ξανά θέσεις εργασίας καθώς και νέα έσοδα για τους προϋπολογισμούς μας.

Οι προϋπολογισμοί μας στην ΕΕ θα πρέπει να ενισχυθούν μέσω της υιοθέτησης ενός φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, φόρου εκπομπών αεριών ρύπων και μέσω άλλων μέσων όπως τα ευρωομόλογα για επενδύσεις.

Τα λεγόμενα Ομόλογα Σταθερότητας που προτείνει η Επιτροπή δε θα σταθεροποιήσουν απλώς την ΕΕ έναντι των αγορών ομολόγων αλλά θα μοχλεύσουν επίσης την ικανότητά μας να προσελκύσουμε ιδιωτικά ή εθνικά κεφάλαια για επένδυση στο Ευρώ ως αποθεματικό νόμισμα όσο και για επενδύσεις σε προγράμματα υποδομών.

Παράλληλα πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά και τάχιστα την ανάγκη καθιέρωσης δανειοδότη εσχάτης ανάγκης, ρόλο τον οποίο διαδραματίζουν σε άλλες αναπτυγμένες χώρες οι κεντρικές τράπεζες».

Και βέβαια, κριτική:

«Κινηθήκαμε με βραδύτητα στην προσπάθεια της εποπτεία και αναδιοργάνωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ευρώπη, οπότε σήμερα οι τράπεζές μας για άλλη μια φορά 'παγώνουν' μετά την κρίση του 2008. Έχουν καταστεί αδύναμες να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία, βαθαίνοντας περισσότερο την κρίση ανάπτυξης και χρέους.

Παρά το ότι, στις αποφάσεις μας στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, συχνά καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να βελτιώσουμε τη δημοκρατική εποπτεία των οίκων αξιολόγησης, να τύχουν ρύθμισης τα συμβόλαια CDS, να καταπολεμηθεί η κερδοσκοπία, να αποκαλύψουμε τους φορολογικούς παραδείσους και να υπάρξει διαφάνεια στην περίπτωσή τους, στην πράξη δεν το κατορθώσαμε».

Σε άλλο σημείο της επιστολής – ποταμού, ο πρώην πρωθυπουργός δηλώνει υπέρ της συμμετοχής των ιδιωτών (!) – ξέρετε, της διαδικασίας που μας οδήγησε στην χρεοκοπία – αλλά συγχρόνως υποστηρίζει πως τον Οκτώβριο του 2010 «η Ελλάδα βρισκόταν σε καλό δρόμο» και «με τη συζήτηση για τη συμμετοχή των ιδιωτών, προκαλέσαμε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Οι χώρες που έμοιαζαν πιο ευάλωτες αμέσως θεωρήθηκαν παθητικό για τους ιδιώτες επενδυτές», καθώς «οι αποφάσεις για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δημιούργησαν ένα τρομακτικό κλίμα στην Ελλάδα», με αποτέλεσμα αυτό να επηρεάσει «άμεσα και την πραγματική οικονομία, την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, την πίστη και το αίσθημα εμπιστοσύνης, τη θέληση του ελληνικού λαού να αντέξει τις θυσίες αλλά και την αποτελεσματικότητα του προγράμματος. Αυτό επίσης ενίσχυσε την άποψη ότι η Ελλάδα χρειαζόταν ένα νέο πρόγραμμα και διαγραφή του χρέους, αλλά και ταυτοχρόνως οδήγησε σε αυτό το συμπέρασμα».

Επομένως, συμφωνεί ή δεν συμφωνεί με την συμμετοχή των ιδιωτών; Άγνωστό. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Ευτυχώς που στο τέλος μας λέει πως η Ελλάδα βρίσκεται σε περιοχή αλλαγών και «μιας πολλά υποσχόμενης Αραβικής Άνοιξης» και πάει η καρδιά μας στη θέση της.

Μπορεί να έχει πέσει πείνα, μπορεί να μην προλαβαίνουμε να πληρώνουμε χαράτσια, αλλά… συνορεύουμε με την Αραβική Άνοιξη!

Ρεστοράν «Η συνέλευση»

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 29/11/2011

Πόσο γρήγορα ανατράπηκαν οι συσχετισμοί! Έχουν περάσει δυόμισι χρόνια από τότε που ο κ. Γιάννης Ραγκούσης ήταν μόνιμος παραστάτης του αρχηγού. Μαζί κυκλοφορούσαν και οι κάμερες τους απαθανάτιζαν να χαμογελούν ανεβαίνοντας σε κυλιόμενες σκάλες. Ελεγαν ορισμένοι ότι ο εκπρόσωπος Τύπου και κατόπιν Γραμματέας Εθνικού Συμβουλίου του ΠαΣοΚ ξεφύτρωσε από πουθενά. Ζήλιες. Ήταν η εποχή όπου όλοι θα σκότωναν γ ια να μπουν κάτω από τη φτερούγα του κ. Γ.Παπανδρέου. Από την πρώτη μέρα λοιπόν ξεκίνησε η απόπειρα εξευτελισμού. Ελεγαν ορισμένοι ότι ο κ. Ραγκούσης ήταν ξένο σώμα στο κόμμα ενώ στην πραγματικότητα πολιτικοποιήθηκε στην ΠΑΣΠ στο Αριστοτέλειο.Ελεγαν ότι δεν μπορεί ένας αριστούχος φοιτητής των Οικονομικών να χρειάζεται 8 χρόνια για να πάρει το πτυχίο του. Έλεγαν ότι δεν ήξερε ξένες γλώσσες οπότε δεν ήταν άξιος για τη θέση συμβούλου που έλαβε στο γραφείο Παπουτσή στην Ευρώπη. Κι επειδή δεν μπορούσαν να το βρίσουν ως ανεπάγγελτο άρχισαν τα ανέκδοτα τύπου «πιάσε δυο μπιφτέκια». Για όσους προσέβλεπαν στο μακρινό μέλλον, ο κ. Ραγκούσης ήταν ένας άνθρωπος που έπρεπε να βγει από τη μέση. Να λοιπόν που όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνουν οι εκλογές. Ο κ. Ραγκούσης διοργανώνει μια ακόμη πολιτική συγκέντρωση αναφέροντας ότι «πρέπει να γκρεμίσουμε το παλιό καθεστώς».

Η συγκέντρωση πραγματοποιείται σε εστιατόριο της Σοφοκλέους με την ελπίδα να μετατραπεί σε εκκλησία του Δήμου: «θέλουμε η συνάντησή μας να θυμίζει συνέλευση», αναφέρει η πρόσκληση.« Να πάρουν τον λόγο όλοι και να πουν τη γνώμη τους, να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε, να πλακωθούμε αν είναι ανάγκη, αλλά και να καταλήξουμε στο πλαίσιο αρχών που μας εκφράζει σήμερα. Στον διάλογο αυτό καλωσορίζουμε όλους τους φίλους μας και όλους όσους έχουν την διάθεση να συμμετέχουν, χωρίς διακρίσεις και χωρίς αποκλεισμούς. Ελπίζουμε ότι θα βρεθούν μαζί μας και πολιτικοί, πρόθυμοι να μας ακούσουν και έτοιμοι να δεσμευτούν». Κατά την κομψή έκφραση, ο κ. Ραγκούσης «δηλώνει παρών», όχι για πρώτη φορά. Η αποψινή εκδήλωση στο Baccaro εντάσσεται στο πλαίσιο των συναντήσεων της ομάδας «Π80» με την οποία νιώθουν οικειότητες οι πασπίτες της δεκαετίας του ΄80 (όπου «π» πασόκ, πασπ, πολιτική). Υπολογίζεται ότι με την ευρύτερη ομάδα συνομιλούν περί τα 300 άτομα.

Το κάλεσμα δεν έχει ιδεολογικό στίγμα. Χρησιμοποιεί όρους ηθογραφίας λέγοντας ότι πρέπει να καταπολεμηθεί «η διαφθορά, η φοροδιαφυγή, η σπατάλη, τα φέουδα, τα προνόμια, η κλεπτοκρατία, η γραφειοκρατία, η αναποτελεσματικότητα, το πελατειακό κράτος». Κάποιος άλλος από τους «παρόντες» των ημερών λέει ότι ο κ. Ραγκούσης κάνει πολύ φασαρία χωρίς να έχει να επιδείξει έργο. Και δεν αναφέρεται στην περίοδο της πίκας και των ταξιτζήδων. Αναφέρεται στην μεταρρύθμιση την οποία εμφανίζεται να έχει κάνει ο κ. Ραγκούσης. Λέγει λοιπόν χαρακτηριστικά ο αντίπαλος ότι «οι μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται με νομοσχέδια», θέλοντας να υποτιμήσει τον «Καλλικράτη». Δεν ξέρουμε αν οι συνενώσεις των Δήμων θα καταγραφούν ως επανάσταση όμως οι ζυμώσεις που έγιναν δημιούργησαν ιδιαίτερη ανησυχία στους φερέλπιδες αρχηγούς αλλά και στους ανθρώπους του προέδρου. Ο κ. Ραγκούσης ανέπτυξε δικό του δίκτυο ανθρώπων σε όλους τους νομούς. Εστησε «προσωπικό μηχανισμό». Δεν ξέρουμε πού θα του βγουν όλα αυτά. Ετσι όπως διαμορφώνονται οι ισορροπίες μπορεί να ελπίζει στα καλύτερα και να φοβάται τα χειρότερα.

Σπεύδουν βραδέως

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 30/11/2011

Εχω αποφύγει να αναφερθώ στη συζήτηση περί ηγεσίας και τα συναφή στο ΠΑΣΟΚ για έναν απλό λόγο: επειδή έως τώρα δεν έχω δει καμία τέτοια συζήτηση. Ή, όπως έλεγε και ο Τζακ Κένεντι σε μια από τις αγαπημένες του εκφράσεις, «ακούω πολλή φασαρία στον διάδρομο αλλά δεν βλέπω κανέναν να μπαίνει στο δωμάτιο».

Κάτι τέτοιο είναι μάλλον ανησυχητικό για ένα κόμμα το οποίο σε ένα τρίμηνο από τώρα θα βρίσκεται (σύμφωνα με τα υπάρχοντα δεδομένα) ένα βήμα από την κάλπη. Μάλλον σπεύδουν βραδέως...

Ακούω ότι οι εσωτερικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να προταχθούν της προσπάθειας που κάνει η κυβέρνηση Παπαδήμου. Προφανώς και αλίμονο. Αλλά δεν καταλαβαίνω σε τι θα παρεμποδιστεί η κυβέρνηση Παπαδήμου, αν το ΠΑΣΟΚ αρχίσει να εξετάζει το μέλλον του.

Διότι μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία, αυτή ακριβώς είναι η συζήτηση: το μέλλον του ΠΑΣΟΚ και, κατά προέκταση, της Κεντροαριστεράς και της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης.

Η οποία δεν θα είναι πλήρης, ούτε καν χρήσιμη, αν δεν περιλαμβάνει μια σοβαρή και ψύχραιμη αξιολόγηση του παρελθόντος. Τα τελευταία δυο χρόνια ήλθαν τα πάνω κάτω στην Ελλάδα κι αυτό δεν μπορεί ούτε να το αγνοήσει κανείς ούτε να το προσπεράσει. Ακόμη περισσότερο που το ΠΑΣΟΚ έπεσε ουσιαστικά και σχεδόν εθελοντικά από την εξουσία, μόλις δυο χρόνια μετά από μια περιφανή εκλογική νίκη.

Τι έφταιξε, λοιπόν; Ποιος έφταιξε; Τι πήγε στραβά; Γιατί τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι και τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Ολα είναι μέρος της συζήτησης. Μια συζήτηση την οποία - ούτως ή άλλως - κάνουν κάθε βράδυ δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρη την Ελλάδα που δεν περιμένουν κανένα επίσημο ΠΑΣΟΚ «να ανοίξει τις διαδικασίες».

Αλλά μια συζήτηση, η οποία καταλήγει εκ των πραγμάτων στο θεμελιώδες ερώτημα: πώς θα πάει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές; Διότι τα κόμματα δεν είναι λέσχες προβληματισμού (τις οποίες ουδόλως υποτιμώ...) αλλά οργανισμοί πολιτικής δράσης. Ο κάθε προβληματισμός τους σε αυτήν τη δράση καταλήγει - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...

Μόνο που αν τηρηθεί στοιχειωδώς το χρονοδιάγραμμα που έχει συμφωνηθεί, σε δυο μήνες από τώρα θα ξεκινάει η προεκλογική περίοδος και, μάλιστα, μιας εκλογής με τα χειρότερα προγνωστικά για το ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει, λοιπόν, χρόνος για ξόδεμα; Δεν μου φαίνεται. Αντιθέτως καταλαβαίνω ότι μάλλον υπάρχει διάθεση να τον ξοδέψουν.

Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι τα πράγματα δεν θα περιμένουν το ΠΑΣΟΚ. Και γι' αυτό, όπως θα έλεγε και ο Κένεντι, ωραία η φασαρία στον διάδρομο αλλά μάλλον πρέπει να ανοίξει και καμία πόρτα.

«Χειροβομβίδα»

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 29/11/2011


Θα πρέπει στο ΠΑΣΟΚ να κυριαρχεί το αίσθημα της αυτοκαταστροφής αν επιμένουν στο να παραμείνει ή να είναι και πάλι υποψήφιος ο Γ. Α. Παπανδρέου. Και δεν είναι από εκείνα τα ζητήματα που πρέπει να μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, όταν δεν είμαστε προσκείμενοι προς αυτόν τον πολιτικό χώρο. Για τον απλούστατο λόγο ότι μια σθεναρά και ισορροπημένη πολιτικά αντιπολίτευση έχει να παίξει σημαντικό ρόλο στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

ΜΠΟΡΕΙ ΑΚΟΜΗ και να κληθεί σε συνεργασίες ή και να τις συνδιαμορφώσει σε κυβερνητικό σχήμα, όπως χρειάστηκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, όπου η Νέα Δημοκρατία, συντεταγμένα υπό τον Α. Σαμαρά, ανάλαβε ευθύνες μεγαλύτερες και από εκείνες τις οποίες της αναλογούσαν. Το να επιμείνουν κάποιοι «παπανδρεϊκοί» να μείνει ή να επανεκλεγεί ο Γ. Α. Παπανδρέου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ, εκτός του θλιβερού μηνύματος πολιτικής ελαφρότητας που στέλνουν στους Πολίτες, σημαίνει ότι καταπατούν και το καταστατικό, σύμφωνα με το οποίο ήδη έχει εκπνεύσει ο χρόνος κατά τον οποίο ο Γ. Α. Παπανδρέου είναι πρόεδρός του. Και δεν είχα καμία διάθεση να ασχοληθώ με τον τέως, αν δεν έστελνε σε όλα τα ΜΜΕ -τα διεθνή- το περιοδικό «Spiegel» αποσπάσματα από τη συνέντευξή του, που αποδεικνύουν ότι όχι μόνον δεν έχει αίσθηση της ζημίας που έχει προκαλέσει στην Ελλάδα, αλλά εξακολουθεί να βλάπτει τα εθνικά μας συμφέροντα, σε ώρα που θα πρέπει όλοι να μετρούν τις κουβέντες τους.

Οτι αυτός άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, από τον Δεκέμβρη 2009, στις Βρυξέλλες, στην πρώτη σύνοδο που παρέστη με την επίσημη ιδιότητά του -τρομάρα μας!-, λέγοντας αθλιότητες εναντίον των Ελλήνων -τέτοιες που ίσως ούτε εχθρός της Ελλάδας δεν θα εκστόμιζε-, δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι αρχηγοί των κρατών, τα ανώτατα στελέχη της Ε.Ε. φρόντισαν ώστε να μεταφερθούν όσα είπε «λέξη λέξη» και σ’ εμάς. Θα ήλπιζε όμως κανείς ότι μετά τα όσα έπαθε, κάτι θα είχε μάθει, παρόλο που η γιαγιά μου επέμενε ότι «παλιό γαϊδούρι νέα περπατησιά δεν βγάνει».

Και κρίνει αυτός τους Ελληνες ότι ζουν στη διαφθορά της φοροδιαφυγής, ότι τα συμφέροντα είναι πιο ισχυρά από το κράτος, ότι είναι φυσιολογικό το πελατειακό σύστημα για μερικούς πολιτικούς, ότι «έκανε και αυτός κάποια λάθη» -έτσι αορίστως-, αλλά ότι κανείς δεν θα καταφέρει να κυβερνήσει τον τόπο… Υποθέτω ότι θα εννοούσε αφού δεν τα κατάφερε αυτός! Χειροβομβίδα απασφαλισμένη ο Γ. Α. Παπανδρέου, που περιφέρεται πλέον αδέσποτος στην Ευρώπη υβρίζοντας την Ελλάδα, την οποία αυτός οδήγησε στο χείλος της καταστροφής.

ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ καθήκον των πρωτοκλασάτων στελεχών του ΠΑΣΟΚ να τολμήσουν, να συμφωνήσουν, να οργανώσουν τάχιστα τις διαδικασίες από τις οποίες θα απαλλαγεί το κόμμα τους από έναν άνθρωπο που, πέραν του ονόματος Παπανδρέου, για τη διαιώνιση της οικογενειοκρατίας, δεν τους προσέφερε τίποτε περισσότερο. Ή μάλλον τους προσφέρει τη διάσπαση…

Υποκρισία και δημοκρατία

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 30/11/2011

Πολλή υποκρισία βγήκε στην επιφάνεια με το επεισόδιο της Σχολής Ευελπίδων. Αίφνης όλοι επέδειξαν με εντυπωσιακό τρόπο την ευαισθησία τους για το δημοκρατικό πολίτευμα και την ανάγκη προστασίας του.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως πρέπει όλοι μας να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με τον ρόλο των άκρων και τους τυχόν οπαδούς μιας αριστερής, δεξιάς ή αριστεροδεξιάς χούντας. Η ιστορία έχει αποδείξει, παγκοσμίως, ότι οι μεγάλες κρίσεις σαν και αυτή που βιώνει η Ευρώπη οδηγούν σε πολέμους, εμφύλιες συρράξεις και την επικράτηση των άκρων. Οι σειρήνες των άκρων δεν πρέπει να σαγηνεύσουν κανέναν και αντιθέτως μέσα από τη δημοκρατία θα προκύψουν νέες λύσεις που να πείθουν.

Αναρωτιέμαι, όμως, πού ήταν όλη αυτή η ευαισθησία, που σήμερα ξεχειλίζει, όταν έπρεπε να προστατευθεί η μεταπολιτευτική δημοκρατία από τα ακραία συμπτώματα σήψης και παρακμής. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό ενός «ψαγμένου» ευέλπιδος, ο οποίος έχει εισαχθεί στη Σχολή μέσω Πανελληνίων και συνεπώς έχει κάποιο επίπεδο. Είναι πολύ πιθανό να γνωρίζει ο νεαρός εύελπις ότι η Ελλάδα αγόρασε γερμανικά τανκς σε απίστευτα υψηλή τιμή χωρίς, έως πολύ πρόσφατα, να έχει αγοράσει πυρομαχικά γι’ αυτά. Ναι, όπως το ακούτε, ή μάλλον το διαβάζετε. Μην ψάχνετε πολύ να βρείτε τι φταίει... Ή μήπως ο νεαρός εύελπις δεν ακούει και δεν μαθαίνει για το πόσο κόστισαν διάφορα άλλα εξοπλιστικά συστήματα από τα οποία... έλειπαν, πάλι για προφανείς λόγους, κάποια άκρως απαραίτητα συστήματα;

Η σήψη, η παρακμή και η γενικευμένη ατιμία χωρίς τιμωρία έχουν οδηγήσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στα άκρα, είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά. Οι όψιμοι λαϊκιστές αγνοούσαν τα φαινόμενα όταν τα έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους και προτιμούσαν να ασχολούνται με το lifestyle ή να γίνονται απολογητές αυτού του σάπιου ψευτοκατεστημένου φωνάζοντας «διαφθορά, πού την είδατε βρε παιδιά τη διαφθορά;». Ο νεαρός εύελπις, όμως, όπως και ο νεαρός διαδηλωτής από την άλλη πλευρά, δικαιούνται να είναι οργισμένοι όταν ο ένας θα πληρωθεί ελάχιστα για να κάνει βάρδια σε κάποιο ακριτικό νησί και ο άλλος δεν μπορεί να βρει δουλειά.

Δεν δικαιολογώ, και δεν θα το κάνω ποτέ, τις ακραίες συμπεριφορές και την ανομία. Η ελληνική δημοκρατία, όμως, προκειμένου να μην απειλείται από τα άκρα, πρέπει να βρει τη δύναμη να αυτοεξυγιανθεί για να μπορέσει να δώσει ελπίδα, δουλειές και μια προοπτική στους νέους που σήμερα ψάχνουν μανιωδώς να δουν αν μπορούν να βρουν μια δουλειά κάπου μακριά από εδώ...

Ωραία μνημόσυνα

Γιάννης Τριάντης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 30/11/2011


Δεν έγινε θέμα. Σε κανένα πάνελ, σε καμμιά εκπομπή, σε κανένα ράδιο -πουθενά. Οι πολιτικοί όλων των κομμάτων αδιαφόρησαν. Οι οικονομολόγοι δεν έδωσαν σημασία. Κατά τα λοιπά, όλοι αυτοί μιλούν για ανάπτυξη, για πρωτογενές πλεόνασμα και για έξοδο από την κρίση...

Μονάχα τα «Νέα» και ο «Ελ. Τύπος» ενδιαφέρθηκαν. Και ασχολήθηκαν με την είδηση ότι το θρυλικό «Πόνυ» επανακάμπτει. Οτι το ελληνικό αυτοκινητάκι, που έπιασε κάποτε το νόημα της εποχής και μοσχοπούλησε στην ξένη αγορά, επανέρχεται φιλόδοξο σε δύσκολη συγκυρία... Το «Πόνυ». Και το «Φάρμα».

Και τα «Made in Greece» Νισάν του Θεοχαράκη. Κι άλλα ακόμη. Που πήγαν άκλαυτα... Αλλά ποιος από τους ιθύνοντες ξέρει αυτόν τον ανήσυχο και εμπνευσμένο σχεδιαστή, τον Γιώργο Μιχαήλ; Ποιος ασχολήθηκε ποτέ με τον Βαρτζιώτη που έσκιζε στη Γερμανία και έφερε την εταιρεία του στα Γιάννενα; Ποιος έκατσε ν' ακούσει χρόνια τώρα εκείνον τον ακατάβλητο Κώστα Καββαθά, με τις άπειρες ιδέες και τον νεανικό δυναμισμό του; Ποιος από αυτούς τους φλύαρους που κυβερνούν εκ περιτροπής νοιάστηκε για γόνιμες εστίες, από νέους ανθρώπους, που πασχίζουν και δημιουργούν μόνοι τους, χωρίς καμία βοήθεια από το αλλοίθωρο κράτος των ανικάνων, που έχουν αναγάγει σε τέχνη την πολιτική ψευδολογία και την ιογενή μικροπολιτική;

Αυτά τα σούργελα που περιφέρονται νυχθημερόν στα κανάλια και αρθρογραφούν στις εφημερίδες για το... ΠΑΣΟΚ plus (!) και τις προοπτικές του τζίτζικα τον χειμώνα, αυτοί οι επαγγελματίες της φθοράς, δεν έχουν ιδέα -ούτε νοιάζονται- για το πώς η χώρα θα μπορέσει ν' αποφύγει τη σύνθλιψη και να βρει τον δρόμο της. Ούτε περίπτερο δεν μπορούν να κουμαντάρουν οι περισσότεροι από αυτούς...

Αλλά πού ν' ανοίξεις το παράθυρο; Στην κλασική Αριστερά, που νομίζει πως τα πυρακτωμένα λόγια μπορούν να ξεκλειδώσουν την κοινωνία ή στην άλλη, των ποικίλων αποχρώσεων, που ζει στον έγχρωμο κόσμο της δικής της αυταπάτης; Αν τους πεις «Πόνυ», οι περισσότεροι θα νομίσουν ότι πρόκειται για το μικρό αλογάκι... Μιλούν για την ανάγκη επενδύσεων αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν πραγματικά να βοηθήσουν και να διευκολύνουν τους (Ελληνες) επενδυτές. Τους είναι κάτι ξένο, αδιάφορο -ου μην και επιλήψιμο, καθ' ότι είναι καπιταλιστές αυτοί που επενδύουν...

Η Αριστερά δεν κυβέρνησε ποτέ για να καταλογιστούν και σ' αυτήν ευθύνες. Αλλά δείχνει πως βρίσκεται μονίμως στον Βόρειο Πόλο. Οτι βολεύεται στις ευκολίες της καταγγελίας και στην εκδίπλωση καλών προθέσεων, νομίζοντας ότι η χειμαζόμενη κοινωνία περιμένει απλώς ένα νεύμα για να ορμήσει στα Χειμερινά Ανάκτορα. Αργότερα, ψέλνει «ωραία μνημόσυνα»...

Τεχνοκράτες: Ο τρίτος δρόμος προς την καταστροφή

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 17/11/2011

Αν εδώ στην Ελλάδα δεν είχαμε την ειδική περίπτωση που ακούει στο όνομα Γ. Παπανδρέου, ο οποίος συνεχίζει κανονικά τις δραστηριότητές του – χθες μίλησε με τον Μπαράκ Ομπάμα και ανέλυσε μαζί του τα των διεθνών οικονομικών εξελίξεων και τα της Αραβικής Άνοιξης, βεβαίως – θα μπορούσαμε να πούμε ότι ισχύει το «una faccia, una razza».

Και ισχύει, διότι η περίπτωση Παπανδρέου αποτελεί προφανώς την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα – αν και έχει ξεπεράσει και αυτόν τον κατασυκοφαντημένο Μπερλουσκόνι, ο οποίος άφησε την κατάσταση να εξελιχθεί ομαλά, παραιτήθηκε κανονικά και δήλωσε πως θα στηρίξει την κυβέρνηση Μόντι (χωρίς να μπλέκεται στα πόδια της, ασκώντας διεθνή πολιτική).

Κατά τα λοιπά… una faccia, una razza.

Χώρες της υπερβολής, με πολιτικούς που δεν διδάσκονται από τα λάθη τους, τα οποία πάντα πληρώνει ο λαός.

Για την Ελλάδα δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε – ο κατάλογος θα ήταν μακρύς, ένα έπος στενομυαλιάς, ανικανότητας και αγώνα για πολιτική επιβίωση.

Για την Ιταλία, μπορούμε να πούμε πως ο σχηματισμός της νέας τεχνοκρατικής κυβέρνησης, αποτελεί την πιο περίτρανη απόδειξη ότι ούτε εκεί διδάσκονται από τα λάθη τους.

Ως γνωστόν, η Ιταλία έχει ταλαιπωρηθεί τρομερά από τις κυβερνήσεις τεχνοκρατών του παρελθόντος, οι οποίες ούτε κατάφεραν τίποτε, ούτε μπόρεσαν να σταθούν επί μακρόν, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν μόνες τους.

Μία από αυτές, η πρώτη κυβέρνηση Πρόντι, δεν κατάλαβε ούτε η ίδια πώς έπεσε!

Πάντως… una faccia, una razza! Χώρες της υπερβολής!

Η μεν Ελλάδα δημιούργησε μια κυβέρνηση κατ’ επίφασιν συνασπισμού, τεραστίων διαστάσεων, ίδια κι’ απαράλλαχτη με την προηγούμενη, με μερικές προσθήκες από τα άλλα δύο κόμματα.

Η δε Ιταλία απέκτησε μια ολιγομελή κυβέρνηση 16 ατόμων, με συγχωνεύσεις υπουργείων, με τον πρωθυπουργό Μάριο Μόντι να κρατά για τον εαυτό του και το υπουργείο των Οικονομικών και χωρίς ούτε ένα πολιτικό πρόσωπο – ούτε για δείγμα.

Μπορούμε, λοιπόν, να ανακράξουμε πως στην Ελλάδα όλοι οι πολιτικοί είναι ικανοί και στην Ιταλία όλοι είναι ανίκανοι;

Προφανώς όχι. Είπαμε. Una faccia, una razza.

Μόνο που οι ομοιότητες σταματούν εδώ.

Οπότε, ας πούμε – για να συμφωνήσουμε – πως ισχύει το «una faccia, una razza» με την προσθήκη «ma non troppo» - αλλά όχι πολύ, όχι υπερβολικά!

Ο Μάριο Μόντι, σε αντίθεση με τον Λουκά Παπαδήμο, δημιούργησε μια κυβέρνηση από την αρχή και δεν έβαλε την υπογραφή του κάτω από την προηγούμενη κυβέρνηση – η οποία, επιτέλους, παραιτήθηκε ως αποτυχημένη.

Μάλιστα, ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας δήλωσε ξεκάθαρα πως η απουσία πολιτικών από την κυβέρνηση θα διευκολύνει τα πράγματα και θα αποτρέψει τις… εκπλήξεις!

Πρόσθεσε επίσης ότι η αποτελεσματικότητα μιας κυβέρνησης εξαρτάται από την ταχεία δράση της και από την ικανότητά της να εξηγεί στη Βουλή και στον λαό τι θα κάνει και τι κάνει ανά πάσα στιγμή.

Στην Ελλάδα, κάτι τέτοιο δεν πρέπει να το περιμένουμε. Το τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση το γνωρίζουμε ήδη – μάλλον τίποτα.

Και το αν είναι σε θέση τα μέλη της να εξηγήσουν τι πρέπει να γίνει και τι θα γίνει το είδαμε κι’ αυτό κατά την συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης: Δεν καταλάβαμε τίποτε!

Υπάρχει και μια ακόμη διαφορά: Στην Ιταλία, τρία πολύ σημαντικά υπουργεία (Εσωτερικών, Εργασίας και Δικαιοσύνης) πήγαν σε γυναίκες.

Όπως μάλιστα χαρακτηριστικά έγραψε ο ιταλικός Τύπος, «με τα συγκεκριμένα υπουργεία μην ξανασχοληθείτε! Ανέλαβαν γυναίκες!».

Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να πούμε τι συνέβη. Ό,τι συνήθως. Και όσον αφορά στα συγκεκριμένα υπουργεία, τα μεν δύο παρέμειναν ως είχαν, το δε Εσωτερικών πήγε στον κ. Γιαννίτση, που αν και ανέλαβε το κα’ εξοχήν υπουργείο της σύνθεσης, το υπουργείο – μαέστρο, από το βήμα της Βουλής μίλησε κιόλας για υπονόμευση της κυβέρνησης.

Η Ιταλία απέκτησε άλλη μια τεχνοκρατική και ολιγομελή κυβέρνηση – αν και η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι είχε επίσης μόνο 23 υπουργούς.

Η Ελλάδα είχε αποκτήσει τεχνοκρατική κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009.

Ως τεχνοκράτες είχε διαφημίσει τότε τους υπουργούς του ο κ. Παπανδρέου. Τεχνοκρατικό είχε αποκληθεί το τότε οικονομικό επιτελείο (Παπακωνσταντίνου, Κατσέλη, Σαχινίδης).

Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Όπως είδαμε και τα αποτελέσματα των επαγγελματιών πολιτικών.

Όσο για την Ιταλία, δεν γνωρίζω αν θα επαναληφθεί ο μύλος που επικράτησε στις προηγούμενες «τεχνοκρατικές» κυβερνήσεις.

Πάντως, αυτή είναι η πέμπτη τεχνοκρατική κυβέρνηση της χώρας. Και αν σταθεί, αυτό θα οφείλεται μόνο στους πολύ σοβαρούς κινδύνους που αντιμετωπίζει η Ιταλία.

Ήδη, οι υπουργοί της βρίσκονται στο μικροσκόπιο των κομμάτων, με τη Λέγκα του Βορρά να κηρύσσει τον πόλεμο.

Άλλωστε, ο Πρόεδρος Ναπολιτάνο είχε προσπαθήσει και το 2007, στη διάρκεια μιας κυβερνητικής κρίσης, να προσφέρει τον πρωθυπουργικό θώκο στον Μάριο Μόντι, ο οποίος τότε είχε αρνηθεί.

Ακόμη και στον άλλο Μάριο, τον Μάριο Ντράγκι, επικεφαλής σήμερα της ΕΚΤ, είχε προσφέρει την κυβέρνηση ο Ναπολιτάνο.

Τότε, δεν δέχθηκε κανένας από τους δύο. Από χθες, το όνειρο του Ναπολιτάνο έγινε πραγματικότητα και… αναμένονται αποτελέσματα.

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση που πήρε χθες ψήφο εμπιστοσύνης, έχει έναν μόνο τεχνοκράτη – τον κ. Παπαδήμο. Και κανέναν άλλο.

Όσο για εκείνους που ζητούν να σταματήσει η υπονόμευση της κυβέρνησης Παπαδήμου, μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς έχει συμβεί.

Η υπονόμευση της κυβέρνησης εξασφαλίσθηκε από την ίδια τη σύνθεσή της: Ογκώδης, πολυμελής, μια πραγματική Βαβέλ και – κυρίως – με τα ίδια παλιά πρόσωπα, αν εξαιρέσουμε τον τεχνοκράτη πρωθυπουργό.

Ο οποίος μάλιστα, όχι μόνο δεν κράτησε για τον εαυτό του το υπουργείο των Οικονομικών, αλλά ούτε καν άλλαξε τον υπουργό των Οικονομικών.

Σε αντίθεση με τον Πορτογάλο πρωθυπουργό, που, πολιτικός ο ίδιος, ανέθεσε το υπουργείο των Οικονομικών σε έναν τεχνοκράτη, τον Βίκτορ Γκασπάρ.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα επιβεβαιωθεί η γνωστή ρήση του Πομπιντού περί των τριών δρόμων προς την καταστροφή: «Ο ευχάριστος με τις γυναίκες, ο γρήγορος με τα τυχερά παιχνίδια και ο σίγουρος με τους τεχνικούς».