Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Αποτυχία και ανευθυνότητα ...








Γιάννης Παντελάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 22/9/2011

Ο κ. Βενιζέλος μας είπε χθες το αυτονόητο. Πως «τα συμπληρωματικά μέτρα -αυτά που ανακοίνωσε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος- υποκαθιστούν τη μειωμένη απόδοση μέτρων που είχαν υπολογιστεί με πιο αισιόδοξο τρόπο».

Καλός χειριστής της γλώσσας ο υπουργός, ουσιαστικά εννοούσε, χωρίς να το πει ευθέως, πως τα προηγούμενα μέτρα που είχε πάρει η κυβέρνηση δεν απέδωσαν. Και κατ' επέκταση πως είτε λόγω αδυναμίας του φοροεισπρακτικού μηχανισμού είτε λόγω αστοχιών είτε έλλειψης δυνατότητας τα μέτρα απέτυχαν.

Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία αποφεύγουν τα κυβερνητικά στελέχη ν' αναφέρουν με ευθύ και ειλικρινή τρόπο. Και αποφεύγουν αυτή την εξήγηση γιατί θα έπρεπε να συνοδεύεται από μερικές παραιτήσεις, στην καλύτερη τουλάχιστον περίπτωση. Πρόκειται ουσιαστικά για μια ομολογία αποτυχίας. Πήραν μέτρα τα οποία δεν απέδωσαν. Είτε γιατί ήταν λάθος είτε γιατί επί έξι μήνες δεν έκαναν τίποτα (όπως είπε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ) είτε γιατί είναι ανίκανοι.

Οποια εξήγηση και αν δώσουν, αυτό δεν αλλάζει την ουσία. Και αυτή είναι πως ενώ μειώνουν δραματικά το επίπεδο διαβίωσης σχεδόν του συνόλου της κοινωνίας, δεν επιτυγχάνουν τους στόχους τους. Την ιστορία αυτή την είδαμε με το πρώτο Μνημόνιο, την είδαμε στα αναθεωρημένα Μνημόνια, τη βλέπουμε με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Η αποτυχία συνοδεύεται από νέα μέτρα και η νέα αποτυχία με ακόμη περισσότερα.

Και όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς κανένας υπεύθυνος για την ομολογημένη αποτυχία ν' αναλαμβάνει την παραμικρή ευθύνη...

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Ιδού η Ρόδος ...







Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 22/9/2011


Αν οι υπουργοί άκουγαν –γιατί φαίνεται ότι υποφέρουν από βαρεία κώφωση– όχι τους Πολίτες, τους οποίους αντιμετωπίζουν ως νούμερα, αλλά τους βουλευτές, θα είχαν ήδη παραιτηθεί. Και δεν αναφέρομαι στους βουλευτές της αντιπολίτευσης, που θεωρούνται προκατειλημμένοι.

Προτείνω να ακούσουν τους βουλευτές της συμπολίτευσης. Θεωρώ ότι δεν θα αναφερθεί κανείς στο προσωπικό οικονομικό του πρόβλημα από αίσθημα ντροπής. Αλλά τουλάχιστον θα τους εξηγήσουν την καταστροφή που παρακολουθούν, μέρα με τη μέρα, να επέρχεται στις εκλογικές τους περιφέρειες.

Γιατί; ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ κλεισμένοι στα γραφεία τους, περιβαλλόμενοι από αυλή κολάκων και ανίκανων, δεν έχουν καμία πρόσβαση στις «ειδήσεις» που δεν τους χαϊδεύουν «πόσο σπουδαίοι είναι», «πόσο σωτήρες είναι της Ελλάδας» και άλλα τέτοια. Θυμηθείτε μόνον πόσο καιρό έχετε να ακούσετε στα δελτία της ΝΕΤ –εκεί γίνονται τέτοιου είδους αναφορές– ότι επισκέφτηκε κάποιος υπουργός ένα νομό και συζήτησε με τους πολίτες τα προβλήματά τους. Και δεν πρόκειται να ακούσετε ούτε στο άμεσο μέλλον ανάλογη είδηση, γιατί κανείς τους δεν αντέχει τη βέβαιη λεκτική αποδοκιμασία –στην καλύτερη περίπτωση– που θα εισπράξει.

Εχουν εξαφανιστεί, κυριολεκτικά, από την κοινωνία. Ερχονται στη Βουλή, αν είναι ανάγκη, κι επιστρέφουν στα σιδερόφρακτα γραφεία τους, όπου αντί να παίρνουν αποφάσεις, μονίμως συσκέπτονται. Δοκιμάστε να καλέσετε οποιονδήποτε υπουργό κι αν οι γραμματείς –αν τις βρείτε σε καλή μέρα– πριν σας παραπέμψουν στον όγδοο υπηρεσιακό παράγοντα, δεν σας πουν ότι ο υπουργός είναι σε σύσκεψη, που όμως δεν τελειώνει ποτέ, τότε θα αλλάξω επάγγελμα.

Οι κυβερνητικοί βουλευτές εύχονται να αποφασίσει ο Γ. Παπανδρέου να πάει σε εκλογές για να σταματήσει το μαρτύριό τους. Γνωρίζουν ότι πιθανότατα δεν πρόκειται να εκλεγούν, έτσι που τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ τραβούν την κατηφόρα, αλλά προτιμούν να γυρίσουν στη δουλειά τους και στο σπίτι τους παρά να υφίστανται καθημερινούς εξευτελισμούς από τους Πολίτες, που τους εμπιστεύθηκαν και τους ψήφισαν. Χωρίς καμία υπερβολή, υπάρχουν βουλευτές που επιθυμούν τις εκλογές για να τιμωρηθεί η κυβέρνηση των… κηπουρών, που οδήγησε τη χώρα σε αυτή την περιδίνηση από την οποία δεν βλέπουν διέξοδο.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕΤΑΦΕΡΩ σχόλια που γίνονται για την ανικανότητα του πρωθυπουργού, που –περίεργο πράγμα– τους έχει καταλάβει εξαπίνης. Τι θα επιθυμούσαν; Να καταβληθεί η έκτη δόση, να ψηφιστεί ο Προϋπολογισμός στις 31 Οκτωβρίου και ή να πάμε σε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» ή σε εκλογές. Για το πρώτο χρειάζονται δύο. Αλλά το δεύτερο είναι στο χέρι τους. Οπότε αντί να μιζεριάζουν, ας αναλάβουν και τις δικές τους ευθύνες.




Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Αφού είναι τόσο πατριώτες, ας μας σώσουν χωρίς να πληρώνονται







Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 23/9/2011


Αν ο πρόεδρος, οι αντιπρόεδροι, οι υπουργοί, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι είναι δυνατόν με κάποιον τρόπο (κάποιο θαύμα;) να σωθούν και να παραμείνουν στο πολιτικό σκηνικό με απανωτές δηλώσεις περί «σωτηρίας της χώρας», γκρίνιες στα ιστολόγια και στα ΚΤΕ, συνεντεύξεις ενοχοποίησης των πάντων και δυσφήμησης της χώρας και των Ελλήνων, είναι μακριά νυχτωμένοι.

Αδύνατον να έχουν τυφλωθεί τόσο πολύ ώστε να μην βλέπουν αυτό που έρχεται.

Αδύνατον να πιστεύουν πως με διάφορες αηδίες περί δημοψηφισμάτων και εξεταστικών επιτροπών για την οικονομία θα ξεπεράσουν τις συνέπειες της απίστευτης ανικανότητας.

Είναι προφανές ότι βρίσκονται υπό προθεσμία. Και διερωτάται κανείς γιατί συνεχίζουν. Γιατί δεν προκηρύσσουν εκλογές ώστε να αποφασίσει ο λαός με ποιον τρόπο θέλει να κυβερνηθεί.

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οφείλουν να γνωρίζουν πως είναι καταδικασμένοι. Ό,τι κι’ αν κάνουν, ό,τι κι’ αν λένε, όση κριτική (λέμε τώρα) και αν ασκούν, έχουν τελειώσει. Θα ψηφιστεί οποιοσδήποτε άλλος εκτός από αυτούς.

Επειδή, όμως, συνεχίζουν να επιβάλλουν και να ψηφίζουν μέτρα – την ώρα που όφειλαν να γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να αποδώσουν – οφείλουν αυτή τη στιγμή όλοι, από τον πρώτο ως τον τελευταίο, να παραιτηθούν από τον μισθό τους – αφού δεν παραιτούνται από τις θέσεις τους.

Δεν είναι λογικό να έχουν φέρει τη χώρα σ’ αυτήν την κατάσταση και να μισθοδοτούνται ακόμη – ουσιαστικά επιβραβευόμενοι για την ανικανότητα, την διαπλοκή και την επί χρόνια αντιπατριωτική στάση τους.

Αν αγωνιούν τόσο πολύ να σώσουν τη χώρα και να μην γίνουμε Αργεντινή, όπως τόλμησε να πει χθες ο κ. Βενιζέλος, ας το κάνουν χωρίς μισθό.

Την ημέρα που θα ψηφίσουν τα νέα μέτρα, οφείλουν να ψηφίσουν και αναστολή του μισθού τους!

Επίσης, αν δεν ανεξαρτητοποιηθούν τώρα, ώστε να πέσει αυτή η κυβέρνηση – αντί να κάνουν επισκέψεις στον κυρίως υπεύθυνο, τον κ. Παπανδρέου – οφείλουν να πουν από τώρα πως δεν θα είναι ξανά υποψήφιοι.

Δεν μας ενδιαφέρει να ακούμε πληροφορίες από τις συνεδριάσεις τους στη διάρκεια των οποίων κατακεραυνώνουν (λέμε τώρα) την κυβέρνηση.

Μας ενδιαφέρει να αποκτήσουμε μια κυβέρνηση με δημοκρατική νομιμοποίηση – επιτέλους!

Μας ενδιαφέρει να σταματήσουν να μας εκπροσωπούν (και να μας δυσφημούν) στο εξωτερικό.

Και οφείλουν να γνωρίζουν πως όλοι βράζουν μέσα στο ίδιο καζάνι. Και οι παλιοί και οι νέοι.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν μπορεί να βγάζει την ουρά του απ’ έξω. Διότι τότε, όλα θα ήταν εύκολα. Θα έπαιρνε ο κ. Παπανδρέου κόσμο από τα… νηπιαγωγεία και θα συνέχιζε να κυβερνά.

Δεν μας ενδιαφέρει αν πηγαίνουν από ΚΤΕ σε ΚΤΕ προκειμένου να πειστούν οι βουλευτές.

Δεν μας ενδιαφέρουν τα χαμόγελα του Καρχιμάκη, ούτε οι δραματικοί τόνοι του Βενιζέλου.

Δεν μας ενδιαφέρουν οι δηλώσεις και οι συνεντεύξεις Πάγκαλου, που είπε τον πόνο του στους… αδιάφθορους και άμεμπτους Ελβετούς, εμφανιζόμενος πολύ δυστυχισμένος που δεκαετίες τώρα υποχρεώνεται να κυβερνά κλέφτες και λωποδύτες.

Μας ενδιαφέρει να σταματήσουν όλοι τους αυτή τη στιγμή να εισπράττουν έστω και ένα ευρώ από τα λεφτά των σκληρά φορολογουμένων Ελλήνων και να αποχωρήσουν ησύχως – διαφορετικά πράγματι θα ζήσουν στο πετσί τους στιγμές Αργεντινής.

Είναι να απορεί κανείς πώς συνεχίζουν να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από το δραματικό πρόβλημα της χώρας.

Απορώ πού βρίσκει ο κ. Καστανίδης το κουράγιο – μήπως απέκτησε και θράσος; - να συζητά για τα δημοψηφίσματα, την ώρα που η χώρα βουλιάζει.

Απορώ πού βρίσκει ο κ. Βενιζέλος το θράσος να μιλά για Αργεντινή – προκαλώντας μάλιστα την αντίδραση της Λαγκάρντ, που είπε πως δεν πρέπει να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα.

Παρεμπιπτόντως, είναι άτυχος ο κ. υπουργός. Χθες ακριβώς, που προσπαθούσε να μας τρομοκρατήσει με το... τανγκό του τρόμου, η Πρόεδρος της Αργεντινής ανακοίνωνε αυξήσεις της τάξης του 25% σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα και ανάπτυξη στο 8%!

Μπορείτε, κύριοι και κυρίες, να μας πείτε για ποιο λόγο η Λαγκάρντ φέρεται με μεγαλύτερο πατριωτισμό από εσάς;

Μπορείτε να μας πείτε πώς γίνεται και ο Αυστριακός πρώην Επίτροπος Φίσλερ να εμφανίζεται περισσότερο φιλέλληνας από εσάς, λέγοντας πως όσα μέτρα και αν ληφθούν, όσες απολύσεις και αν γίνουν, δεν λύνεται το πρόβλημα της Ελλάδας;

Μπορούν να μας πουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ζήτησαν τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα στατιστικά στοιχεία της τελευταίας δεκαετίας, για ποιο λόγο το έκαναν;

Αντέχει η χώρα άλλη δυσφήμηση στο εξωτερικό;

Αυτά κύριοι, γίνονται από την πρώτη στιγμή, βγαίνουν κανονικά πορίσματα (και όχι κουκουλώματος) και κάποιοι κάθονται στο εδώλιο.

Το κάνατε; Όχι. Μάλιστα, ο αρχηγός σας για μια στιγμή είπε πως θα γινόταν έρευνα σε βάθος δεκαετίας και μετά το μάζεψε – διότι χωρούσαν εκεί και τα swaps της Γκόλντμαν Ζακς του 2001.

Τώρα, περσινά ξινά σταφύλια.

Όσες εξεταστικές κι’ αν οργανώσουν, όσες διαμαρτυρίες και αν εκφράσουν ανήκουν στο ίδιο σύστημα που οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία.

Και επομένως δεν σώζονται.

Όφειλαν από την αρχή να ζητήσουν εκλογές με δεδομένο ότι δεν εξελέγησαν με αυτήν την ατζέντα και επομένως δεν είχαν από την αρχή δημοκρατική νομιμοποίηση.

Με άλλον τρόπο υπόσχονταν ότι θα σώσουν τη χώρα από τη Νέα Δημοκρατία. Με ρευστότητα στην αγορά, με πράσινη ανάπτυξη και με επαναδιαπραγμάτευση με την Ε.Ε.

Και βιάζονταν τόσο πολύ να την σώσουν, που δήλωσαν ότι δεν θα ψήφιζαν τον Μάρτιο του 2010 τον κ. Παπούλια, ώστε να προκαλέσουν εκλογές.

Τώρα, γιατί πρέπει να παρακολουθούμε παραληρήματα του τύπου «στον πόλεμο χάνεις ανθρώπους», για ντοκιμαντέρ από την Αργεντινή και άλλα τέτοια;

Γιατί κ. Βενιζέλε η χώρα έφθασε σ’ αυτό το σημείο μετά από πέντε κοινοτικά πακέτα στήριξης; Ποιος την κυβερνούσε τη χώρα;

Και επιτέλους, αφού παραδεχθήκατε ότι χωρίς την τρόικα θα είχατε και πάλι εξοκείλει, ε, στερηθείτε τον μισθό σας (μέχρι να στερηθείτε και την θέση σας).

Δεν θα σας πληρώνουμε κι’ από πάνω για να εξοκείλετε με την άνεσή σας!

Όσο για τον κ. Πάγκαλο, που πάλι έβαλε τον εαυτό του στο ίδιο τσουβάλι με αυτούς που κυβερνά, ο Δικηγορικός Σύλλογος Φλώρινας μου θύμισε την ακόλουθη ρήση του Ισοκράτη:

«Από όλους τους ανθρώπους, οι πιο κακοί και άξιοι της μεγαλύτερης τιμωρίας είναι εκείνοι που ενώ είναι οι ίδιοι ένοχοι, τολμούν και κατηγορούν γι’ αυτά άλλους»…

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Υπάρχουν άξιοι να αλλάξουν τη μοίρα της πατρίδας







Χρήστος Πασαλάρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Real News" - 12/9/2011



ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΗ Ελλάδα, η σημερινή 11η Σεπτεμβρίου είναι μέρα κατάμαυρη, όπως κατάμαυρη ήταν και η 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για την Αμερική. Μόνο που σε εμάς εδώ καταρρέουν όχι δίδυμοι πύργοι αλλά η ίδια η πατρίδα. Τελευταία πράξη το μαστίγωμα της τρόικας που πρόσφερε το καλοδεχούμενο «άλλοθι» στην κυβέρνηση Παπανδρέου για την ομοβροντία των σφαγιαστικών μέτρων της Τρίτης. Ομοβροντία που είναι και το «σάλτο μορτάλε» της!..

O ΜΟΙΡΑΙΟΣ πρωθυπουργός, περικυκλωμένος ασφυκτικά και προπηλακισμένος από δεκάδες χιλιάδες απελπισμένους πολίτες και φρουρούμενος από 10.000 πάνοπλους αστυνομικούς, με σιδηρά φράγματα και με «Αύρες» (μέτρα που δεν είχε λάβει ούτε ο Παπαδόπουλος) και με τη χώρα φλεγόμενη από απεργίες, παίζει στη Θεσσαλονίκη το τελευταίο του χαρτί, με εννιά στις δέκα πιθανότητες να χάσει και μία να διασωθεί...

ΑΥΤΗ η λυσσώδης επιμονή του να παραμένει στην εξουσία εξελίσσεται σε καθαρή πρόκληση. Που για τον λαό σημαίνει ότι δεν του μένει άλλο από να τον ανατρέψει ως υπαίτιο εθνικής καταστροφής, όμοιας και μεγαλύτερης εκείνης της Μικρασιατικής, εξαιτίας της οποίας, σαν σήμερα στις 11 Σεπτεμβρίου του 1922, ο Πλαστήρας και ο Γονατάς άναψαν το μπουρλότο της επανάστασης στη Χίο, με τραγικό επίλογο την εκτέλεση των έξι στο Γουδί...

ΤΗΝ ΑΥΛΑΙΑ του ξεσηκωμού άνοιξαν προχθές οι ένστολοι, δηλαδή οι άνδρες και οι γυναίκες των σωμάτων ασφαλείας, που τους ψαλίδισαν απερίσκεπτα τις αποδοχές σε μέρες πρωτοφανούς εγκληματικότητας. Χθες, η πολιορκία του πρωθυπουργού έφτασε στο κατακόρυφο με τους αναρίθμητους «αγανακτισμένους» των πλατειών, με τους καταληψίες φοιτητές, με τους οργισμένους της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, με τους εστιάτορες, με τους δασκάλους και καθηγητές, με το Κίνημα «δεν πληρώνω», με τους ιδιοκτήτες των ταξί, ακόμη και με τους οπαδούς του αδικημένου «Ηρακλή». Δεν υπάρχει προηγούμενο πρωθυπουργός να είναι περικυκλωμένος ως όμηρος από τον λαό του (και ιδίως τον λαό που τον εψήφισε) και αυτός να αποφαίνεται με παροιμιώδη απάθεια ότι... «θα τα πούμε το 2013».

ΣΑΝ ΝΑ ΑΓΝΟΕΙ τη «φωνή λαού» ακόμη και στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που λένε ότι το 59,9% των πολιτών προβλέπει χρεωκοπία, ότι ο «Κανένας» συγκεντρώνει το 60%, ότι το 72,3% φοβάται κοινωνική έκρηξη και (το σπουδαιότερο) ότι το 81,4% θέλει να αναλάβουν τα ηνία της εξουσίας «νέα πρόσωπα με προσφορά στον επαγγελματικό και κοινωνικό στίβο»!..

ΚΑΙ ΟΤΑΝ οι πολίτες μιλάνε για «νέα πρόσωπα» δεν εννοούν μόνο τους (όποιους και όσους) άσπιλους πολιτικούς, αλλά κυρίως τους καταξιωμένους επιχειρηματίες ή τραπεζίτες ή δικαστικούς ή στρατιωτικούς ή καθηγητές ή δημοσιογράφους, που ως υπηρεσιακή εξουσία ικανής διάρκειας, με έκθυμη την υποστήριξη του 90% των πολιτών, θα έβγαζε την πατρίδα από το σημερινό αδιέξοδο... Σπουδαία ονόματα υπάρχουν, ο κόσμος τα γνωρίζει. Και απορεί γιατί γνωστοί πατριώτες - δημοκράτες, άξιοι Ελληνες, όπως, φερ’ ειπείν, ένας Βαρδινογιάννης, διστάζουν να εμπλακούν σε μια τέτοια προσπάθεια...

ΦΟΒΟΥΜΑΙ, όμως, ότι τα ξένα αφεντικά προτιμούν να έχουν πάρε - δώσε με άβουλες, ανίσχυρες και... «εύκολες» κυβερνήσεις, όπως η σημερινή (ή το πολύ με συγκυβερνήσεις των δύο κομμάτων εξουσίας, όπως σχεδιάζεται αν η χώρα οδηγηθεί σε πρόωρες), παρά με μια πανίσχυρη «υπηρεσιακή» με ενισχυμένες εξουσίες, που θα γλίτωνε την πατρίδα από τα δεσμά των ξένων δανειστών... Και που, εκτός των άλλων, θα έπειθε κάποιους βαθύπλουτους Ελληνες εφοπλιστές και καταθέτες του εξωτερικού να συνέλθουν επιτέλους και να μιμηθούν τους παλαιούς εθνικούς μας ευεργέτες. Να επενδύσουν τα ωραία (ίσως δε και... κατάμαυρα) λεφτά τους στην πατρίδα τους, αντί να τα σπαταλούν επιδεικτικά σε υπερπολυτελείς θαλαμηγούς, σε προκλητικά παλάτια και σε... παμφάγες ερωμένες!.. Δεν είδαμε, όμως, ούτε μια προσφορά κυρίως από τους -άγνωστους στον πολύ κόσμο- πλοιοκτήτες των τριών τελευταίων δεκαετιών, που «χρύσωσαν» κυριολεκτικά τα ναυπηγεία της Κίνας και της Κορέας, αλλά ξέχασαν τη δόλια πατρίδα τους.

ΘΑ ΠΕΙ όμως και ο στρατηγός μου κυρ Γιώργης, ο φτωχός και σοφός αγρότης από την Κρήτη: «Τι πατριωτισμούς και κουραφέξαλα “τσαμπουνάς”, ωρέ κυρ Χρήστο; Δεν βλέπεις ότι η πατρίδα καίγεται, χάνεται;». «Το βλέπω, κυρ Γιώργη, αλλά μην ξεχνάς ότι “αυτός που πέφτει, σηκώνεται πιο γρήγορα από εκείνον που είναι μακάρια ξαπλωμένος”». Πεσμένη είναι η πατρίδα. Ξαπλωμένη είναι η κυβέρνησή της.

ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ, λοιπόν! Οπου να ’ναι, έρχονται ανατροπές!



Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Το τέλος της απληστίας








Μπάμπης Παπαδημητρίου
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην "Καθημερινή" - 6/9/2011



Πήραμε, στο πρώτο μισό του έτους, από τα διαρθρωτικά ταμεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το 18,4% όσων είναι διαθέσιμα προς είσπραξη για ολόκληρο το έτος 2011. Μόλις. Φταίει η γραφειοκρατία. Βεβαίως, αλλά και η αδύναμη επιχειρηματικότητα που διαθέτει η χώρα. Τόσα χρόνια, μάθαμε να προτιμάμε τα εύκολα, τα πρόχειρα και, ακόμη χειρότερα, όσα προσφέρονται για γρήγορο κέρδος. Ζήσαμε την εποχή της απληστίας. Αντί για επενδύσεις, είχαμε μια θυελλώδη διανομή προσόδων. Η διοίκηση για να ενδιαφερθεί. Η μικρή επιχειρηματικότητα για να συμμετάσχει με κάποια ελάχιστη πειθαρχία και σοβαρότητα. Και, προφανώς, με τη διαφθορά να καταπίνει το δικό της μερίδιο.

Αν μπορούσαμε να «καταναλώσουμε» όσα κεφάλαια μας περιμένουν στις Βρυξέλλες, η πορεία του εγχώριου προϊόντος θα ήταν διαφορετική. Σύμφωνα με υπολογισμό των οικονομολόγων της τράπεζας Alpha, «η μεγάλη πτώση των επενδύσεων, των οποίων η προώθηση εξαρτάται από το κράτος συνέβαλε στην πτώση του ΑΕΠ στο πρώτο εξάμηνο 2011 κατά δύο περίπου ποσοστιαίες μονάδες». Οσο δεν γίνονται επενδύσεις, τόσο δυσκολότερα θα γίνονται τα πράγματα. Το εισόδημα θα περιορίζεται και η κατάσταση στην αγορά θα χειροτερεύει.

Κανονικοί υπουργοί σε μια κανονική χώρα θα ζητούσαν από κάθε μία περιφέρεια της χώρας, από κάθε κλάδο παραγωγής, από κάθε ομάδα επιχειρηματικών συμφερόντων να τους δώσουν μια ιεραρχημένη λίστα θεμάτων προς επίλυση. Θα τη συζητούσαν, θα τη συμφωνούσαν, θα τη δημοσίευαν και ακολούθως θα φρόντιζαν ώστε κάθε μήνα –αν όχι κάθε εβδομάδα– να δίνεται λύση σε ένα από τα θέματα των ειδικών αυτών καταλόγων.

Η κατανάλωση όπως τη γνωρίσαμε δεν υπάρχει πια. Κανείς, στις διεθνείς αγορές, δεν εμπιστεύεται, τους τελευταίους 18 μήνες, το ελληνικό κράτος. Μόνον οι φορολογούμενοι των κρατών της Ευρωζώνης (πλην Σλοβακίας) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μας δανείζουν. Και αυτοί, πέραν της ευρωζωνικής αλληλεγγύης, το κάνουν με την υστεροβουλία να αποτρέψουν μιαν ευρύτερη συστημική κρίση, που θα βλάψει περισσότερο τους ίδιους, δηλαδή να συνεχιστούν κανονικά οι χρηματορροές στα πιστωτικά «τους» ιδρύματα.

Επομένως, η κατανάλωση ως τροφοδότης του τζίρου των μικρών, μεσαίων και μεγαλύτερων επιχειρήσεων δεν υπάρχει πλέον στα μεγέθη που είχαμε συνηθίσει. Δεν έχει καμία απολύτως έννοια να περιγράφουμε «πρόγραμμα» επιστροφής στην ανάκαμψη της οικονομίας, το οποίο θα στηρίζεται στην επιδότηση της κατανάλωσης των νοικοκυριών. Κι όμως, πολλοί είναι εκείνοι που δείχνουν να το πιστεύουν και να το προτείνουν ως μέθοδο εξόδου από την κρίση. Υποστηρίζουν μάλιστα ότι αυτό πρέπει να αλλάξει στο «λάθος μοντέλο» του Μνημονίου. Σε κάθε χίλια ευρώ εισοδήματος που προσφέρει το κράτος, δεν παίρνει πίσω περισσότερα από τον μέσο ΦΠΑ, προσαυξημένο κατά 2 ή 3 μονάδες. Επομένως, τα δημόσια έσοδα δεν πρόκειται να διορθωθούν ποτέ επειδή το κράτος θα συνεχίσει να ξοδεύει. Αν ήταν έτσι, η ασυγκράτητη αύξηση των εισοδημάτων στο ευρύτερο Δημόσιο θα είχε συνοδευθεί με αύξηση των κρατικών εσόδων. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Ο Ευ. Βενιζέλος κάλεσε τους δημοσιογράφους να υπολογίσουν «μόνοι» τους τη «σχέση ύφεσης και ελλείμματος». Σε ποια κατεύθυνση, δεν διευκρίνισε. Επειδή ακριβώς, το κρατικό έλλειμμα είναι που προκαλεί την ύφεση και όχι το αντίστροφο. Οσο η παρούσα κυβέρνηση επιδιώκει να σηκώσει όσα χρήματα απαιτεί το πανάκριβο και σπάταλο κράτος, τόσο η οικονομία θα βυθίζεται.

Οι πολίτες υποχρεώθηκαν να περιορίσουν δραστικά τις δαπάνες τους, να αλλάξουν συνήθειες εύκολου χρήματος, να δώσουν μέρος της περιουσίας τους για να διασώσουν τις επιχειρήσεις τους, να συνδράμουν ο ένας τον άλλον και, βεβαίως, να πληρώσουν βαρύ τίμημα στον κρατικό προϋπολογισμό.

Είναι ώρα, το κράτος, δηλαδή οι πολιτικοί που το διαχειρίζονται, όλων των κομμάτων και όχι μόνον των δύο μεγάλων, να αντιληφθούν πως έχει επέλθει το τέλος της απληστίας. Λεφτά, δεν υπάρχουν πια!



Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Σκουριασμένο γρανάζι







Γιάννης Τριάντης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 6/9/2011


Εντός, εκτός και επί τα αυτά, το δικό μας σκουριασμένο γρανάζι. Κάτι χλωμές και άσαρκες εξηγήσεις του Βενιζέλου για την αποχώρηση της Τρόικας (στην Ευρώπη καγχάζουν μ' αυτά, συνοφρυώνονται, εντέλλονται και απαιτούν), κάτι λιπόθυμες κουβέντες του πρωθυπουργού -χαμένος κόπος ως προσπάθεια εγκαρδίωσης της κοινωνίας-, και κάτι φωνές που δυναμώνουν και μιλούν ακόμη και για έξοδο από την Ευρωζώνη.

Πάμε, λοιπόν, σ' ένα άλλο γρανάζι -γνώριμο, βουτηγμένο στο γράσσο, μονίμως εν εγρηγόρσει και αποτελεσματικό. Το είδαμε σε όλους τους πολέμους να διεκπεραιώνει θηριώδη ψεύδη, να κατασκευάζει ανύπαρκτες ειδήσεις και να αποσύρεται όταν τελειώνει η «δουλειά». Για την παραπληροφόρηση ο λόγος, και για τον ρόλο της στον εμφύλιο της Λιβύης. Αφορμή ένα εξαιρετικό σημείωμα του Μιχάλη Τρίκκα στην «Αυγή», με τίτλο «Βιάγκρα, βόμβες και παραπληροφόρηση».

Ελκυστικός ο τίτλος, χυμώδες και τεκμηριωμένο το περιεχόμενο. Εχουμε και λέμε: Ψέμα τα περί μαζικών βιασμών που δήθεν είχε διατάξει ο Καντάφι -δίνοντας μάλιστα βιάγκρα στους στρατιώτες. Το ψεύδος υιοθέτησε ο Λουίς Μορένο Οκάμπο, εισαγγελέας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, και αμέσως σκορπίστηκε σαν θύελλα σε όλη την υφήλιο. Αφού δημιουργήθηκε σάλος, και μαζί οι απαραίτητες εντυπώσεις, βγήκε ένας ιθύνων του ΟΗΕ, ο Σερίφ Μπασιούνι, και απέδωσε χωρίς περιστροφές την όλη ιστορία στη «μαζική υστερία»... Το ίδιο συνέβη και με την «είδηση» ότι ο Καντάφι βομβάρδιζε αμάχους με την αεροπορία του. «Δεν είχαμε καμμία σχετική επιβεβαίωση», παραδέχτηκε ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας κατόπιν εορτής...

Σάλος και από μια άλλη κατασκευή, η οποία είχε πλημμυρίσει την οικουμένη: οι δήθεν μισθοφόροι του Καντάφι από την υποσαχάρια Αφρική αποδείχτηκε -με επίσημη ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας- ότι ήταν στην πλειοψηφία τους μετανάστες εργαζόμενοι από τις χώρες της Αφρικής...

Αλλά και οι πληροφορίες/καταγγελίες για επικείμενη γενοκτονία στη Βεγγάζη αποδείχτηκαν ψεύτικες. Οι δυνάμεις του Καντάφι πολεμούσαν τους αντάρτες και δεν έσφαζαν αδιακρίτως αμάχους, υποστήριξε -με αδιάσειστα στοιχεία από την Human Rights Watch- ο Αμερικανός πανεπιστημιακός Αλαν Κούπερμαν... Ο «Κορμοράνος», τα χημικά του Σαντάμ, οι μαζικοί τάφοι στο Κόσοβο, οι βιασμοί και η γενοκτονία στη Λιβύη... Το γνώριμο γρανάζι (της παραπληροφόρησης) στην πανίσχυρη μηχανή της προπαγάνδας...

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

"Λύκος, λύκος"









Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 6/9/2011


Εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι η κ. Διαμαντοπούλου δεν αντιλαμβάνεται το νόημα της δήλωσής της, ότι ο επόμενος πρωθυπουργός μπορεί να είναι «ο πρωθυπουργός της δραχμής». Γιατί πάντα έχει σημασία ποιο είναι το πρόσωπο που κάνει μία ανάλογη δήλωση. Η κ. Διαμαντοπούλου είχε το προνόμιο να υπηρετήσει τη χώρα από τη θέση του επιτρόπου στην Κομισιόν. Επομένως, γνωρίζει τους μηχανισμούς της, το παρασκήνιο, γνωρίζει πώς διαμορφώνεται και το προσκήνιο.

ΑΝ ΜΙΑ ΑΝΑΛΟΓΗ δήλωση την έκανε ένας βουλευτής, που δεν έχει πρόσβαση στην Ε.Ε., θα μπορούσε και να περάσει απαρατήρητη. Ομως η δήλωση της υπουργού Παιδείας -λες και έχει λίγα προβλήματα να αντιμετωπίσει στο δικό της υπουργείο- έρχεται να υπηρετήσει τα κομματικά συμφέροντα του ΠΑΣΟΚ: Να μην απολεσθεί η εξουσία, την οποία και κακομεταχειρίζεται στο έπακρον. Ομως η δήλωση της κ. Διαμαντοπούλου έρχεται να συμπληρώσει εκείνη της κ. Δαμανάκη, προ καιρού, με ανάλογο περιεχόμενο. Η κ. Δαμανάκη, επίσης, έχει το προνόμιο να υπηρετεί τη χώρα στην Κομισιόν. Και επομένως, γνωρίζει ότι μια τέτοια δήλωση έχει βαρύνουσα σημασία. Οπως γνωρίζει ότι και «καμιά χώρα δεν μπορεί να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ενωση». Επομένως, και η δική της δήλωση δεν στήριζε τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων αλλά του ΠΑΣΟΚ, νιώθοντας τους πρώιμους τριγμούς του, αν και βρίσκεται στις Βρυξέλλες. Είμαι απολύτως βέβαιη ότι όσο το χάσμα ανάμεσα σε κυβέρνηση και Πολίτες θα μεγαλώνει και όσο η εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την κυβέρνηση φυλλορροεί τόσο θα πολλαπλασιάζονται ανάλογες δηλώσεις. Μάλιστα, από την επόμενη εβδομάδα, αν επιστρέψουν οι εκπρόσωποι της Τρόικας στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και δεν βρεθεί πολιτική λύση στην επιμονή τους για νέα εισπρακτικά μέτρα, προκειμένου να καλυφθεί η νέα «τρύπα» των 2,5 δισ. ευρώ, θα εμφανιστεί και πάλι το «φάντασμα» της εκταμίευσης της έκτης δόσης. Και επειδή δεν είναι δυνατόν η Ε.Ε. με τις παρούσες συνθήκες, όπου ακόμη το ελληνικό χρέος στις γερμανικές-γαλλικές τράπεζες είναι απειλητικό, να μην καταβάλει η δόση, θα έχουμε, στο τέλος, και νέους πανηγυρισμούς από την κυβέρνηση για την περιφανή «νίκη» της καταβολής…

ΩΣΤΟΣΟ, και οι συνεχείς εκβιασμοί στους Πολίτες έχουν ένα όριο. Πόσες φορές η κυβέρνηση θα ανεβαίνει στη ραχούλα της Βουλής και θα φωνάζει «λύκος, λύκος»; Οι Πολίτες βρίσκονται σε τέτοια οικονομική δυσπραγία που κάποια στιγμή θα φάνε και το… λύκο. Οσο για τον επόμενο πρωθυπουργό, κάποιος ας πληροφορήσει την κ. Διαμαντοπούλου ότι δεν λέγεται «πρωθυπουργός της δραχμής». Εχει όνομα και επίθετο. Ας αποχωρήσουν αυτοί, και εδώ είμαστε…


Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

«Γάμοι» λογικής και ανάγκης...








Παναγιώτης Παναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 29/8/2011

Οι μετοχές των ελληνικών τραπεζών, τις τελευταίες ημέρες, πέρασαν την "κόκκινη γραμμή"... Πέραν όμως της κατανομής των ευθυνών, μεγάλο μέρος των οποίων φέρουν οι ίδιοι οι μεγαλομέτοχοι και οι μεγαλοτραπεζίτες (με τις ανεύθυνες πολιτικές που ακολουθούσαν ιδίως τα χρόνια των "παχιών αγελάδων"), "επανεκκίνηση" της οικονομίας και ανάπτυξη χωρίς υγιές και σταθερό τραπεζικό σύστημα είναι "όνειρο θερινής νυκτός". Το ερώτημα ήταν και είναι ένα. Εάν η ανασύνθεση και η ανασυγκρότηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος θα γίνει με πρωτοβουλία των ίδιων των τραπεζιτών και με όρους ιδιωτικής αγοράς ή μέσω κρατικής παρέμβασης.

Στο παρελθόν, "ανεβλήθησαν" ή απέτυχαν σχετικές τραπεζικές - ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Με τον χρόνο όμως, και μετά κυρίως την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Ιουλίου, για "εθελοντική" συμμετοχή και των ελληνικών τραπεζών στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων, τα δεδομένα άλλαξαν άρδην και επιταχύνονται αναγκαστικά οι εξελίξεις.

Είναι σαφές ότι θα υπάρξουν απώλειες από την "ανταλλαγή" των ελληνικών τραπεζών της τάξης των 5-8 δισ. (ανάλογα του μοντέλου που θα επιλέξουν), αλλά και λόγω των ελέγχων που διενεργούνται (μέσω της BlackRock Solutions), καθώς είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε μεγάλες διαγραφές δανείων που θεωρούνται μη εισπράξιμα. Τούτων δοθέντων, οι τράπεζες θα χρειασθούν κεφάλαια (υπολογίζονται περίπου 25 δισ.) για να ενισχύσουν την κεφαλαιουχική τους επάρκεια. Και ή θα τα βρουν μόνες τους (το καλύτερο) ή θα υποχρεωθούν να προσφύγουν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας με αντάλλαγμα κοινές μετοχές. Δηλαδή, το κράτος θα γίνει, μ' αυτήν τη διαδικασία που προβλέπει το Μνημόνιο, ισχυρότατος μέτοχος των ιδιωτικών τραπεζών. Το οποίο επιπλέον θα πρέπει μέσα σε 24 μήνες, με διεθνή διαγωνισμό, να πουλήσει...

Αυτό είναι προφανές ότι κάθε άλλο παρά ικανοποιεί τους τραπεζίτες, πράγμα που τους ωθεί να αναζητήσουν άλλες λύσεις.

Μέσα σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, γνωστοποιήθηκε η προσέγγιση μεταξύ Alpha Bank και Eurobank, με σημαντική συμμετοχή και κεφαλαίων από το Κατάρ. Είναι σαφές ότι μια τέτοια συμφωνία, εάν τελικώς υλοποιηθεί, αποτελεί αφετηρία για ντόμινο εξελίξεων στην ελληνική τραπεζική αγορά.

Η γρήγορη εξυγίανση και αναδιάρθρωση του τραπεζικού μας συστήματος είναι "όρος εκ των ων ουκ άνευ", για να αρχίσουν κάποια ψήγματα ανάπτυξης. Ο κίνδυνος σ' αυτήν τη διαδικασία του "αφελληνισμού", όπως λέγεται, του τραπεζικού συστήματος είναι ορατός. Οταν όμως το επικαλούνται οι τραπεζίτες, θα πρέπει να είναι και έτοιμοι να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη τους. Ο πατριωτισμός, εν ώρα κρίσης, κοστίζει κάτι παραπάνω...




Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Σοσιαλιστική Διεθνής: Λίφτινγκ βορείως της Γαύδου








Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 29/8/2011


Μπορούμε να μάθουμε πού βρίσκεται η Σοσιαλιστική Διεθνής; Ακόμη σε διακοπές; Δυο μήνες τώρα – και ενώ συμβαίνουν κοσμογονικά γεγονότα στην παγκόσμια οικονομία και στο πολεμικό μέτωπο της Μεσογείου – έχει κυριολεκτικά χαθεί από προσώπου γης.

Να μην έχει βγει ακόμη από το χειρουργείο, όπου εισήχθη επειγόντως στις 2 του περασμένου Ιουλίου για… λίφτινγκ;

Θυμάστε; Το Συμβούλιο της Οργάνωσης είχε συνεδριάσει στον Αστέρα της Βουλιαγμένης και, με πρόταση του Προέδρου τους Γ. Παπανδρέου, (που είχε αποστείλει σχετική επιστολή ήδη από τις 4 Απριλίου) αποφάσισαν να δημιουργήσουν ομάδα εργασίας για την «μεταρρύθμιση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς».

Υποστηρίζοντας ότι πρόκειται ουσιαστικά για «επανίδρυση», αποφάσισαν η πρώτη συνάντηση του προεδρείου της Ομάδας να γίνει τον Σεπτέμβριο και η πρώτη της συνεδρίαση σε πλήρη σύνθεση, τον Νοέμβριο.

Και… δεν αντέχω στον πειρασμό. Πρόεδρος της ομάδας ορίστηκε ο Πρόεδρος της Βουλής της… Φινλανδίας Έερο Χεϊναλουόμα! Ο οποίος είναι Σοσιαλιστής! Και από τον οποίο ο κ. Παπανδρέου όφειλε ήδη – αντί να τον απασχολεί με το λίφτινγκ της Σοσιαλιστικής Διεθνούς – να του έχει αναθέσει την προσπάθεια να επηρεάσει και να πείσει τόσο την αρχηγό του υπουργό Οικονομικών, όσο και τα μέλη του φιλανδικού κοινοβουλίου, να ψηφίσουν υπέρ του πακέτου διάσωσης της Ελλάδας.

Συγγνώμη, λέω τίποτε το παράλογο; Είναι δυνατόν να έχεις στο Συμβούλιο του οποίου προεδρεύεις τον πρόεδρο του κοινοβουλίου που περισσότερο διαφωνεί με την σωτηρία της χώρας σου και να μην τον έχεις από κοντά;

Διότι αν τον είχες από κοντά, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία: Θα το είχες κάνει βούκινο, θα είχες ανακοινώσει αριθμό τηλεφωνικών επικοινωνιών μαζί του, θα τον είχες φέρει – έστω και με αφορμή το «λίφτινγκ» - πέντ’ έξι φορές στην Ελλάδα μέσα στο καλοκαίρι.

Να συσκεφθείτε για το λίφτινγκ και με την ευκαιρία να τον πιέσεις για λύση μέσα στο κόμμα του που αντιδρά σθεναρά.

Ευκαιρίες υπήρχαν πολλές – κυρίως το ζήτημα της Λιβύης. Στις 2 Ιουλίου, στα συμπεράσματα του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς – και ενώ μαινόταν ο πόλεμος στη Μεσόγειο - περιελήφθη ψήφισμα για το Μεσανατολικό, που απλώς στάθηκε η αφορμή για έναν (σοσιαλιστικό) καυγά μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων.

Για το ζέον θέμα της Β. Αφρικής έγιναν γενικόλογες αναφορές, μια συνομιλία με Λίβυους αντικαθεστωτικούς και μια συνάντηση με νεαρούς μπλόγκερς από την Αίγυπτο και την Τυνησία. Και έξω από την πόρτα!

Το προεδρείο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είχε ξαναβρεθεί στην Αθήνα τον Μάρτιο. Τότε, στις 20 Μαρτίου, είχε εκδοθεί πάλι μια γενικόλογη ανακοίνωση, δια της οποίας η Διεθνής εξέφραζε «την απερίφραστη αλληλεγγύη μας όχι μόνο προς όσους αγωνίζονται τώρα για τη δημοκρατία στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αλλά και προς όσους υπερασπίζονται κάθε στιγμή τη δημοκρατία σε άλλα μέρη του κόσμου».

Καθώς η Σοσιαλιστική Διεθνής «έχει μια σημαντική ιστορία συνεισφοράς στους δημοκρατικούς αγώνες στη νότια Ευρώπη τη δεκαετία του '70, στη Νότιο Αμερική και την Καραϊβική τη δεκαετία του '80, πάλι στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αλλά και την Ασία τη δεκαετία του '90, σοσιαλδημοκρατικά, εργατικά και σοσιαλιστικά κόμματα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είχαν ενεργό συμμετοχή στη διαδικασία εκδημοκρατισμού. Είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις εμπειρίες, για να στηρίξουμε τους δημοκράτες του σήμερα και να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η στιγμή έχει μια παρόμοια σημασία για τον αραβικό κόσμο».

Βλέπετε πουθενά τη λέξη «Λιβύη»; Όχι, βέβαια. Απλώς έφθασαν στον αραβικό κόσμο μέσω… Καραϊβικής!

Μια μέρα νωρίτερα, στις 19 Μαρτίου, στην κλειστή συνεδρίαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Μουσείο της Ακρόπολης, κατά την εισήγησή του, ο κ. Παπανδρέου είπε: «Το μήνυμα της διεθνούς κοινότητας μέσα από την απόφαση αυτή είναι σαφές: Δεν θα ανεχτούμε σε καμιά περίπτωση τη δολοφονία αθώων πολιτών. Είμαστε ιδιαίτερα ανήσυχοι για τις εξελίξεις αυτές, από τη στιγμή που η κυβέρνηση της Λιβύης χτυπά αθώους πολίτες». Και αμέσως μετά έφυγε για το Παρίσι όπου έλαβε μέρος στην έκτακτη σύνοδο για τη Λιβύη και επέστρεψε αυθημερόν για να παραθέσει δείπνο στους «συντρόφους» του.

Αυτά, στο... «πουρ παρλέ», διότι το ψήφισμα της επομένης μιλούσε περισσότερο για τον υπόλοιπο κόσμο και για το παρελθόν και σχεδόν καθόλου για τη Λιβύη.

Υπήρξε τότε εκ μέρους του κ. Παπανδρέου και μια κομψή αναφορά στη «δύσκολη δουλειά» της Διεθνούς: «Η Σοσιαλιστική Διεθνής στηρίζεται σε ισχυρές αρχές και σε έναν κώδικα δεοντολογίας. Τους τελευταίους μήνες πήραμε την πρωτοβουλία να διακόψουμε τη σχέση μας με κάποια κόμματα, τα οποία έχουν παραβιάσει τις αρχές μας. Ακούσαμε με προσοχή τη φωνή των πολιτών της Τυνησίας. Των πολιτών της Αιγύπτου... Η δουλειά μας δεν είναι εύκολη».

Τέλος αναφέρθηκε στη διακήρυξη αρχών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που υιοθετήθηκε στη Στοκχόλμη το 1989, λέγοντας ότι «στόχος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι να διευκολύνει την αλληλεγγύη και τη συνεργασία έχοντας παράλληλα πλήρη συνείδηση ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να προωθηθούν οι βασικές αρχές του πλουραλιστικού δημοκρατικού σοσιαλισμού στις διάφορες κοινωνίες».

Φυσικά, δεν είδαμε πουθενά κάποια εξήγηση για το πώς συμβαίνει και όλοι αυτοί οι δικτάτορες ήσαν, μέχρι την «δύσκολη» διαγραφή τους, μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς – να τους χαίρονται!

Και κυρίως πώς και δεν έβλεπαν τόσον καιρό ότι παραβιάζονταν οι αρχές της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και χρειάσθηκε να χυθεί αίμα για να το δουν!

Άλλωστε οι εξεγέρσεις είχαν ξεκινήσει όταν, τον Νοέμβριο του 2010, είχαν ξανασυναντηθεί ως Συμβούλιο στο Παρίσι και είχαν εκδώσει άλλα πέντε ψηφίσματα – για την παγκόσμια οικονομία, την κλιματική αλλαγή, το κράτος παγκόσμιας πρόνοιας, την αντιμετώπιση των συγκρούσεων και τη στρατηγική του ΝΑΤΟ και την αντιπυραυλική άμυνα.

Τώρα, ο «αδελφός Καντάφι» βρίσκεται εκτός εξουσίας, ο κ. Παπανδρέου έχει παραιτηθεί από το Ίδρυμά του – όπου μας είπε πως τον έβαλαν… εν αγνοία του – και η τηλεόραση μας στέλνει φρικιαστικές εικόνες από τη Λιβύη, με νεκρούς που δεν ξέρουμε ποιος δολοφόνησε και αν πράγματι αποτελούν την απόδειξη για εγκλήματα πολέμου ή είναι ένα ακόμη καλά σκηνοθετημένο προπαγανδιστικό σκηνικό για να στηριχθούν οι κατηγορίες στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης.

Επ’ αυτού δεν έχει θέση η Σοσιαλιστική Διεθνής και ο Πρόεδρός της; Ούτε μια ανακοίνωση; Τους έχει συνεπάρει το λίφτινγκ; Αντιλαμβανόμαστε πως έχει πέσει στη μέση η πολεμική προπαγανδιστική μηχανή, αλλά πάντα υπάρχουν τρόποι να πεις αυτό που θέλεις – αν θέλεις να πεις κάτι.

Στις 23 Αυγούστου, η Αθήνα αναγνώρισε το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο των εξεγερμένων – με καθυστέρηση και αφού ο Νταβούτογλου τους είχε ήδη επισκεφθεί δύο φορές στην Βεγγάζη.

Την επομένη, στις 24 Αυγούστου, κατά την συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο πρωθυπουργός δήλωσε πως «είμαστε έτοιμοι να σταθούμε πλάι στις νέες προσπάθειες που καταβάλλει ο λιβυκός λαός προς όφελος της ειρήνης και της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή».

Διαμήνυσε ότι η Αθήνα τάσσεται «υπέρ της ειρηνικής δημοκρατικής και ομαλής μετάβασης σε δημοκρατικά καθεστώτα, επισημαίνοντας ότι θα συνεχίσει να στηρίζει τις ειρηνικές εξελίξεις στην περιοχή, με σεβασμό στην κυριαρχία της βούλησης του λιβυκού λαού».

Και υπενθύμισε ότι η Ελλάδα «από την πρώτη στιγμή αγωνίστηκε για τον τερματισμό των εχθροπραξιών στη Λιβύη και πρωταγωνίστησε στην ανθρωπιστική προσπάθεια, ενισχύοντας τις επιχειρήσεις για την προστασία των αμάχων, αλλά και εγκαθιδρύοντας διπλωματικές επαφές με το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο στη Βεγγάζη» - τις οποίες… είχε εγκαθιδρύσει μόλις την προηγουμένη και πάντως όχι «από την πρώτη στιγμή»!

Όλοι αντιλαμβάνονται τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκαν και ο κ. Παπανδρέου και οι άλλοι αξιωματούχοι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς με την περίφημη «Αραβική Άνοιξη» και την επέμβαση στη Λιβύη.

Εδώ ο σοσιαλιστής Πρόεδρος της φιλανδικής Βουλής δεν αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπιστεί την Ελλάδα και θα υπερασπιστεί τον Καντάφι ή τους εξεγερμένους;

Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι είναι δύσκολο όταν μέσα στον πρώτο χρόνο της πρωθυπουργίας σου έχεις δύο φορές (τον Ιούνιο και τον Νοέμβριο του 2010) επισκεφθεί και υποβάλει τα σέβη σου στον Καντάφι, πως μια δυσκολία, όπως και νάχει, την αισθάνεσαι.

Πολύ περισσότερο που, στις 10 Μαρτίου, ο Καντάφι, που εξακολουθούσε να θεωρεί φίλο του τον κ. Παπανδρέου, του τηλεφώνησε και του ζήτησε να διαμηνύσει στη Δύση την προειδοποίησή του πως «οιαδήποτε επιβουλή κατά της ασφάλειας και της σταθερότητας της Λιβύης θα έχει επιπτώσεις στην ασφάλεια της Βορείου Αφρικής, στην περιφέρεια της Μεσογείου και στην Ευρώπη».

Και στις 3 Απριλίου, στην Αθήνα κατέφθασε σαββατιάτικα ο Λίβυος εκτελών χρέη υπουργού των Εξωτερικών Αμπντουλάτι Ομπέιντι – είδαμε και κάτι φωτογραφίες από τις συναντήσεις σε «ουδέτερο τόπο».

Καλά όλα αυτά, αλλά θα το ξαναπώ:

Με τη Λιβύη έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Το 2006 ανακαλύψαμε πως στην ιστοσελίδα της λιβυκής εταιρίας πετρελαίου, η θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κρήτης, μαζί με την Γαύδο και την Γαυδοπούλα, εμφανιζόταν ως περιοχή ελεγχόμενη από τη Λιβύη!

Τότε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας πραγματοποίησε επίσκεψη στη Λιβύη και, επιστρέφοντας, ανακοίνωσε ότι συμφώνησε με την λιβυκή πλευρά να συσταθούν επιτροπές που θα ασχοληθούν με τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα σε Ελλάδα και Λιβύη.

‘Εκτοτε, η τύχη του θέματος αγνοείται. Και ουδέποτε ετέθη σε κάποιο από τα ταξίδια του κ. Παπανδρέου. Προφανώς, δεν έχει τεθεί ούτε στους εξεγερμένους. Τους αναγνωρίσαμε και ξεμπερδέψαμε.

Κανένα ψήφισμα, καμιάς Σοσιαλιστικής Διεθνούς δεν περιέλαβε έστω και κάποια νύξη για το θέμα.

Και τώρα, η Σοσιαλιστική Διεθνής έχει εξαφανιστεί εντελώς. Δεν ασχολείται ούτε με την Φινλανδία, ούτε με την Λιβύη.

Θα ξαναφανεί όταν θα έχουν όλα τελειώσει για να ξεκινήσει την… επανίδρυσή της.

Συγγνώμη, αλλά δεν πάει πολύ να τους ταΐζουμε και να τους ποτίζουμε για να κάνουν λίφτινγκ βορείως της Γαύδου;



Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Η απώλεια της ντροπής







Θανάσης Γιαλκέτσης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 28/8/2011


ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του ιταλού δημοσιογράφου και συγγραφέα Μάρκο Μπελπολίτι «Senza vergogna» (Guanda, 2010).

Η ντροπή δεν υπάρχει πλέον. Αυτό το συναίσθημα που μας υπαγορεύει να νιώθουμε μια ταραχή ή ένα αίσθημα αναξιοπρέπειας μπροστά στις συνέπειες μιας φράσης μας ή μιας ενέργειάς μας, που μας οδηγεί να σκύβουμε το κεφάλι, να χαμηλώνουμε τα μάτια, να αποφεύγουμε το βλέμμα του άλλου, να είμαστε ταπεινωμένοι και φοβισμένοι, φαίνεται ότι έχει χαθεί. Σήμερα η ντροπή, αλλά και η δίδυμη αδελφή της η σεμνότητα, δεν αποτελεί πλέον ένα φρένο στο θρίαμβο της επιδειξιομανίας, στην ηδονοβλεψία, τόσο μεταξύ των απλών ανθρώπων όσο και μεταξύ των ηγετικών τάξεων. Η απώλεια αξίας της ντροπής σχετίζεται και με ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο: την εξιδανίκευση του κοινότοπου και του ασήμαντου. Το εντυπωσιασμένο βλέμμα των πολλών δεν στρέφεται πλέον προς πρόσωπα ηθικά ή διανοητικά σπουδαία αλλά σε ανθρώπους μέτριους, ανώνυμους, απολύτως όμοιους με τον άνθρωπο του δρόμου ή με τη γυναίκα της διπλανής πόρτας. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παράγεται από την τηλεόραση, από ορισμένα προγράμματα με μεγάλη ακροαματικότητα, όπως ο «Μεγάλος Αδελφός». Ο Γκίντερ Αντερς, ο γερμανός φιλόσοφος που μετανάστευσε στην Αμερική κατά τη διάρκεια του ναζισμού, έγραψε ότι θα μας υποκλαπεί δόλια «η εμπειρία και η ικανότητα να παίρνουμε θέση». Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Εξαιτίας της τηλεοπτικής εικόνας έχουμε μπροστά μας έναν πολύ ευρύ ορίζοντα «σε άμεση αισθητή θέα, αλλά μόνον μέσα από τις εικόνες του». Συναντάμε την πραγματικότητα «υπό τη μορφή της φαινομενικότητας και της φαντασίωσης», όχι τον «κόσμο» αλλά «ένα καταναλωτικό αντικείμενο που μας το προμηθεύουν κατ' οίκον».

Ο Αντερς εξηγεί: «Οποιος έχει καταναλώσει μέσα στο καλά θερμαινόμενο δωμάτιό του μιαν έκρηξη ατομικής βόμβας με τη μορφή μιας εικόνας που του την προσφέρουν κατ' οίκον, αυτός ήδη θα συνδέσει όλα όσα θα τύχει να ακούσει για την ατομική βόμβα με αυτό το μικροσκοπικών διαστάσεων οικιακό γεγονός και έτσι θα χάσει την ικανότητα να κατανοήσει το ίδιο πράγμα και να πάρει σωστή θέση απέναντί του». Σε αυτό το χωρίο ο Αντερς εστιάζει σε ένα πρόβλημα που μας αγγίζει άμεσα και που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται και εκδηλώνονται τα συναισθήματά μας, μεταξύ των οποίων και η ντροπή. Η εμπειρία που αποκτάμε είναι εκείνη της έγκρισης που υποκαθιστά τη συναίνεση, δηλαδή του ανεπιφύλακτου ναι, που αποσυνδέεται από κάθε περιεχόμενο. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια ασυγκράτητη διαδικασία ομογενοποίησης που βασίζεται στη δημοκρατία της κατανάλωσης, της οποίας η ακροαματικότητα είναι το σύστημα αξιολόγησης αλλά και ο απώτερος σκοπός: θέαμα είναι όλα αυτά που χειροκροτούμε, όσο και αν είναι ακόμα αληθινό ότι δεν είναι όλα θέαμα στον σύγχρονο κόσμο. Σε αυτό το πλαίσιο η ντροπή τείνει να χαθεί, ως ένα συναίσθημα που χαρακτήριζε άλλες εποχές της ανθρωπότητας, στις οποίες η ανάγκη να μας βλέπουν και να βλέπουμε τα πάντα, παντού και πάντοτε, δεν ήταν τόσο σημαντική όσο είναι σήμερα.

Σήμερα η δυνατότητα να βλέπουμε και να μας βλέπουν αναγορεύεται σε απώτερο σκοπό της ύπαρξης των ατόμων. Η ντροπή έχει γίνει ταμπού. Ή καλύτερα έχει μετατραπεί σε ντροπή να μην είμαστε επιτυχημένοι, να μην μας παρατηρούν, να μην μας προσέχουν... η τρομερή ντροπή να είμαστε ο «κανένας», να μην είμαστε αξιοπρόσεκτοι. Ενας ψυχολόγος έγραψε ότι η σύγχρονη ντροπή μας έγκειται στο συναίσθημα της αποτυχίας της επίδειξής μας. Ντρεπόμαστε να ντραπούμε επειδή αυτό συγκεντρώνει την προσοχή όλων στο μοναδικό πράγμα που θέλουμε να κρύψουμε: στην αποτυχία μας. Ο Ζαν Μποντριγιάρ μας είχε προειδοποιήσει μιλώντας για το «τέλειο έγκλημα», που διαιωνίζεται από το θρίαμβο της τηλεόρασης: αν όλα είναι εκτεθειμένα σε θέα, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα πλέον για να δούμε. Η ίδια η πραγματικότητα φαίνεται να χάνεται μέσα στην ολική διαφάνεια. Σύμφωνα με την ψυχαναλύτρια Αννα Μαρία Παντόλφι, είναι πιθανό η επιδειξιομανία και η ηδονοβλεψία, που κυριαρχούν ακαταμάχητες, να είναι στην πραγματικότητα η ένδειξη μιας διαδεδομένης έλλειψης ταυτότητας, δηλαδή ενός εύθραυστου και φτωχικού ναρκισσισμού, «σύμφωνα με τον οποίο το να μας βλέπουν και να είμαστε γνωστοί, όποιο και αν είναι το τίμημα που πληρώνουμε γι' αυτό, φαίνεται να είναι το μοναδικό φάρμακο απέναντι στον κίνδυνο να νιώθουμε ότι δεν έχουμε καμιάν αξία».

Σε ό,τι αφορά την ντροπή, δεν είναι πλέον αληθινό, όπως ήταν στο παρελθόν, ότι αυτό το συναίσθημα αποτελεί σε κάθε περίπτωση μιαν αξία. Η ντροπή ήταν αυτό που διέκρινε την ανθρώπινη ύπαρξη από τα ζώα. Η ντροπή της σύγχρονης κοινωνίας είναι, όπως έχει λεχθεί, μια «επιδερμική ντροπή» (Αγκνες Χέλερ) ή, όπως λένε οι ψυχολόγοι, μια «αμοραλιστική ντροπή». Δεν είναι μια αληθινή ντροπή αλλά μια επιφανειακή ντροπή, που συνδέεται ακριβώς με την ηθική της επιτυχίας, με τον πιο βαθύ κομφορμισμό ο οποίος, παρά τα τόσα λόγια που ξοδεύει για να εξυψώσει το άτομο, το τυποποιεί όλο και περισσότερο. Οπως μας εξηγούν οι ψυχολόγοι, η «ηθική ντροπή» προϋποθέτει τη στενή σύνδεση αισθήματος ενοχής και ντροπής. Η αμοραλιστική ντροπή αντίθετα δεν συνδέεται πλέον με κάποιον κανόνα αλλά μόνο με μοντέλα κατανάλωσης, με κοινωνικές ετικέτες, με προσωπική εξουσία ή με την έκβαση του σεξουαλικού ανταγωνισμού για την κατάκτηση μιας γυναίκας ή ενός άνδρα. Η απώλεια της ντροπής.



Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

«Ναι» στη συναίνεση, αλλά «όχι» στα αδιέξοδα









Πάνος Αμυράς
Διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου»
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 27/8/2011

Ο χαιρέκακος τρόπος με τον οποίο οι βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. υποδέχθηκαν το «ναι» της Νέας Δημοκρατίας για την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για την Παιδεία, κατέδειξε πόσο ισχυρό ήταν το μήνυμα που έστειλε με αυτή την πολιτική επιλογή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Πράγματι οι πολίτες δεν αντέχουν συγκρούσεις και κομματικές αντιπαραθέσεις του παρελθόντος, όμως το βασικό κριτήριο για τη χάραξη γραμμής συναίνεσης δεν είναι η επιθυμία της κοινής γνώμης αλλά το περιεχόμενο των πολιτικών.

Οσο σωστό ήταν το «ναι» της Νέας Δημοκρατίας στο ζήτημα της Παιδείας άλλο τόσο ήταν το «όχι» στο θέμα του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Μάλιστα στο πεδίο της οικονομίας η πίεση για τον πρόεδρο της Ν.Δ. κ. Αντώνη Σαμαρά ήταν ασφυκτική, όταν κάθε τόσο η κυβέρνηση θέτει εκβιαστικά διλήμματα τύπου «ή ψηφίζετε ή χρεοκοπούμε». Τελικώς οι κυβερνητικοί βουλευτές και οι «συμμαχικές τους δυνάμεις» ψηφίζουν τα μνημόνια αλλά η χώρα αντί να διασώζεται, βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη δίνη της κρίσης και της ύφεσης.

Η Νέα Δημοκρατία δίνει το πολιτικό της στίγμα με τα «ναι» και τα «όχι». Επρεπε να πει «ναι» στο ζήτημα της Παιδείας; Ασφαλώς, όταν στην πράξη η κυβέρνηση διολίσθησε στις θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την κατάργηση του ασύλου και την εκλογή των πρυτάνεων μέσα από την πανεπιστημιακή κοινότητα και όχι η Ν.Δ. Η υπουργός Παιδείας δέχθηκε την ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας, έστω και στα βασικά της σημεία, επομένως θα ήταν πολιτικά ακατανόητο το ενδεχόμενο καταψήφισης του νομοσχεδίου.

Η συναίνεση έχει αξία όταν το αποτέλεσμά της έχει θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία και την οικονομία. Πώς θα μπορούσε να υπάρξει συμφωνία στην οικονομική πολιτική, όταν ακόμη και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αναγνωρίζει, για παράδειγμα, ότι η αύξηση στον ΦΠΑ για την εστίαση είναι παράλογη αλλά πρέπει να εφαρμοσθεί! Ενώ ο ίδιος ξέρει ότι με τη μετάταξη των προϊόντων και υπηρεσιών της εστίασης από το 13% στο 23% θα υπάρξουν χιλιάδες λουκέτα στην αγορά, μαζικές απολύσεις και τεράστια φοροδιαφυγή, υπογράφει τις αυξήσεις των φόρων.

Ο κ. Βενιζέλος δεν μπορεί να πει «όχι» ακόμη και σε παράλογα πράγματα, γιατί η κυβέρνηση έχει πει στο παρελθόν τόσα πολλά «ναι» στην Τρόικα χωρίς να υψώσει διαπραγματευτικές κόκκινες γραμμές, όπως έκανε η Ιρλανδία διατηρώντας το χαμηλό φορολογικό συντελεστή, ή η Πορτογαλία κρατώντας ανέπαφες τις συντάξεις έως 1.500 ευρώ.

Ο κ. Σαμαράς, έχοντας απορρίψει βασικές παραμέτρους της οικονομικής πολιτικής, όπως είναι η αύξηση των φόρων, αποκτά διαπραγματευτικά ατού στην αναμέτρηση που θα έχει με την Τρόικα. Η δημοσιονομική αποτυχία και η κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας χτίσθηκαν στα εύκολα «ναι» που είπε η κυβέρνηση στις εντολές της Τρόικας. Εάν αντί για την υπερφορολόγηση εισοδημάτων και επιχειρήσεων είχε υιοθετηθεί μία ρεαλιστική πολιτική μείωσης φόρων και εισφορών, με ταυτόχρονη περικοπή δημοσίων δαπανών, η οικονομία δεν θα ήταν βυθισμένη στην ισχυρότερη ύφεση των τελευταίων 50 ετών.

Τώρα, που τα ψέματα τελειώνουν και φαίνεται η πλήρης αποτυχία της πολιτικής του Μνημονίου, η κυβέρνηση αλλά και η Ευρώπη οφείλουν να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να αλλάξουν γραμμή πλεύσης στην οικονομία. Ομως επειδή ο κ. Παπανδρέου έχει πει άφθονα «ναι» χωρίς ο ίδιος να γνωρίζει τι πραγματικά σημαίνουν οι αποφάσεις του, καλό είναι πλέον τη «δουλειά» της επαναδιαπραγμάτευσης να την αφήσει σε αυτούς που είπαν εγκαίρως «όχι» στην καταστροφή…

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Πέσαμε έξω








Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 29/8/2011

Ολοι προεξοφλούν πλέον ότι η ύφεση θα υπερβεί το 5%. Οι άνεργοι έφτασαν τις 850.000. Το έλλειμμα εξελίσσεται χειρότερα από ό,τι το 2010 (πάει για πλέον του 11%!) και τα έσοδα βυθίζονται, τεκμήριο μιας οικονομίας που κυριολεκτικά έχει εξοντωθεί…

Εφυγα για διακοπές με πανηγυρισμούς για τη «λύση» που δόθηκε στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου. Και επιστρέφω με τις οιμωγές για μια κατάσταση που επιδεινώθηκε δραματικά και για μια λύση που εξανεμίστηκε πιο γρήγορα κι από τα θυμιατά του Δεκαπενταύγουστου.
Οσοι έσπευσαν να πανηγυρίσουν, εκτέθηκαν άλλη μία φορά. Αλλά δεν με απασχολεί η αφεντιά τους, οι πανηγυρτζήδες είναι πάντα για τα πανηγύρια.

Με απασχολεί το ωμό, σκληρό αλλά αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι το περίφημο «σχέδιο διάσωσης» της χώρας εξέπνευσε. Και εξέπνευσε επειδή απέτυχε.

Επεσαν (πάλι) έξω στις προβλέψεις για την ύφεση; Δεν προχώρησαν οι αλλαγές; Δεν βοηθούν οι διοικητικοί μηχανισμοί; Είναι ανίκανοι οι υπουργοί; Αντιδρά παράλογα η κοινωνία; Ολα αυτά αποτελούν μέρος μιας συζήτησης, που αναμφισβήτητα θα γίνει τη στιγμή της απόδοσης ευθυνών.

Η ουσία όμως βρίσκεται στη διαπίστωση ότι πέσαμε έξω. Χωρίς καμία ορατή προοπτική ανάταξης. Πέρυσι τέτοιες μέρες μιλούσα εδώ για μαύρο χειμώνα, τώρα δεν ξέρω τι χρώμα να... επιστρατεύσω.

Μόνο που δεν πέσαμε έξω τυχαία ούτε από σύμπτωση. Η χώρα βουλιάζει επειδή εφάρμοσε μια πολιτική που όχι μόνο πόνεσε, αλλά και απέτυχε. Μια πολιτική που οδήγησε την οικονομία σε διάλυση και την κοινωνία σε έκρηξη. Και για την οποία ουδείς πλέον δικαιούται να συντηρεί την παραμικρή αυταπάτη.

Μια πολιτική, όμως, που δεν έπεσε από τον Αρη. Που έχει εμπνευστές, εκτελεστές και οπαδούς. Που υποστηρίχτηκε ως αναπόφευκτη και χειροκροτήθηκε ως αναγκαία. Που παρουσιάστηκε ως το μαγικό φίλτρο για όλες τις διαχρονικές νόσους του Ελληνισμού.

Μια δογματική συνταγή «αποπληθωρισμού», η οποία επιβλήθηκε από την τρόικα για να εφαρμοστεί από την κυβέρνηση στο όνομα της σωτηρίας της χώρας. Και η οποία δεν ξέρω αν την έσωσε, αλλά σίγουρα την εξόντωσε.

Η ευθύνη όλων τους είναι κορυφαία και απαράγραπτη. Μας έσπρωξαν σε έναν μονόδρομο που βαδίζει από ναυάγιο σε ναυάγιο. Και σε έναν κυκεώνα ασυνάρτητων μέτρων που στραγγαλίζουν χωρίς να αποδίδουν.

Μετέτρεψαν μια χώρα με προβλήματα σε μια χώρα με πρόβλημα.
Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Εδώ που φτάσαμε, λύση δεν υπάρχει. Ή θα αλλάξει η πολιτική. Ή θα καταρρεύσει η χώρα.

Κάτι που σημαίνει, σε απλά ελληνικά, ότι η αλλαγή πολιτικής είναι ο μοναδικός άμεσος και επείγων στόχος της κυβέρνησης. Αυτής ή κάποιας άλλης.
Οσο υπάρχει ακόμη ζωή στον τόπο που λέγεται Ελλάδα.




Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Η παντού φθίνουσα μεσαία τάξη








Τασούλα Καραϊσκάκη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 28/8/2011


Από όλους τους δεσμούς που μας συνδέουν με τα πράγματα, δεν υπάρχει κανένας που να μην επηρεάζεται από την αίσθηση απώλειας, ανασφάλειας, κενού και ντροπής που προκαλεί η επιδείνωση της κοινωνικής κατάστασης. Η μεσαία τάξη σε όλο τον πλανήτη φθίνει...

Δεν είναι τα πρόσφατα τρία χρόνια της παγκόσμιας κρίσης, αλλά τα τελευταία τουλάχιστον 20 που μειώνονται τα εισοδήματά της. Απλώς αυτό μέχρι πρόσφατα καλυπτόταν από την έκρηξη της πίστωσης. Στις ΗΠΑ, σύμφωνα με πρόσφατη ανάλυση των Financial Times, την αύξηση στο κατά κεφαλήν εισόδημα δεν την καρπώθηκαν οι μεσαίες και χαμηλές τάξεις, αλλά οι πολύ πλούσιοι, με αποτέλεσμα, ενώ υπάρχει διόγκωση του ΑΕΠ, οι μεσαίοι να φτωχαίνουν. Κατά το έγκριτο έντυπο, η διεύρυνση των ανισοτήτων σχεδόν σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες καθοδηγήθηκε από τις τάσεις στην αγορά εργασίας (ελαστικές σχέσεις, ημιαπασχόληση) και οξύνθηκε από τις μικρότερες ανάγκες για θέσεις εργασίας που απαιτούν «μέτριες» ικανότητες. Μεταξύ 1993 - 2006, λέει το δημοσίευμα των F.T., το ποσοστό των εργασιών στο «μεσαίο» πεδίο μειώθηκε, ενώ η υψηλή και η χαμηλή απασχόληση αυξήθηκαν.

Στην Ελλάδα, οι εγχώριες ιδιαιτερότητες δεν εμπόδισαν τα πράγματα να ακολουθήσουν το ορμητικό «ποτάμι» των παγκόσμιων κοινωνικοοικονομικών ροπών. Η όποια ζήτηση για υψηλής δεξιότητας δουλειές ήταν για χρόνια μεγαλύτερη από την «παραγωγή» αποφοίτων, και όσοι τις διέθεταν, ευημέρησαν. Από την άλλη, μεγάλωσαν οι ανάγκες για χαμηλή εργασία που δεν επηρεάζεται από το τεχνολογικό μπουμπ (χειρωνακτικές δουλειές, καθαριότητα, φροντίδα παιδιών / ηλικιωμένων...), και λόγω της ανόδου του βιοτικού επιπέδου. Η τεχνολογική έκρηξη έπληξε σοβαρά μεσαίες κοινές εργασίες –άλλοτε η ραχοκοκαλιά της απασχόλησης στις προηγμένες οικονομίες–, χειριστές μηχανημάτων, τραπεζικούς υπαλλήλους, τηλεφωνητές, δακτυλογράφους κ.ά. Σιγά σιγά η εργασία έγινε προβληματική για τη μεσαία τάξη. Η κρίση έδωσε τη χαριστική βολή.

Σχεδόν χωρίς να το καταλάβει, από μια ζωή στην κατανάλωση, τη μικρή ή μηδενική αποταμίευση (οι ασφάλειες κάθε είδους την απάλλαξαν από την παλιά έγνοια της οικογενειακής συσσώρευσης), τα δάνεια, η μεσαία τάξη βρέθηκε σε στείρο έδαφος. Η επιθυμία για απόκτηση αγαθών πλέον αναστέλλεται από την ακρίβεια, οι γαστριμαργικές απολαύσεις αντικαθίστανται από φθηνά γεύματα του σούπερ μάρκετ, η ψυχαγωγία περιορίζεται στην τηλεόραση.

Πέρα από την πίεση σε όλα τα επίπεδα, τη γενική απαισιοδοξία, για μια μεγάλη μερίδα μέσων ανθρώπων που δεν έκαναν αρπαχτές και δεν εξαπάτησαν, η απώλεια της άνεσης είναι οδυνηρή. Οχι τόσο γιατί χάθηκαν τα πλούτη (δεν υπήρξαν για τους περισσότερους πλούτη, μόνο εκείνη η κάποια «οικονομική δυνατότητα» που έφεραν στην Ελλάδα οι δεκαετίες της προόδου, της στρεβλής έστω ανάπτυξης, του ευρωπαϊκού χρήματος, των δανεικών), όσο κυρίως γιατί, μέσα στην προοδευμένη Ευρώπη, αρκετοί από εκείνους που μορφώνονταν και μοχθούσαν για χρόνια, εντέλει δεν μπόρεσαν να εισπράξουν και ν’ απολαύσουν την προστιθέμενη αξία των επενδύσεων σε σπουδές και εμπειρία, να κάνουν τη ζωή τους πραγματικά καλύτερη...

Ευτυχώς, ο άνθρωπος, παρά όσα βιώνει και ενάντια σε αυτά, κάθε μέρα ξαναπιάνει το νήμα της ζωής του απ’ την αρχή...