Πέσαμε από τα σύννεφα

Γιάννης Παντελάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 15/12/2010

«Επεσαν από τα σύννεφα». Μια από τις πιο αγαπημένες φράσεις - κλισέ των δημοσιογράφων. Τη χρησιμοποιούν όσο συχνά μπορούν, επιχειρώντας να καταγράψουν απρόσμενες συμπεριφορές. Στην παρούσα φάση οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι έπεσαν θύματα της φράσης.

Υποκείμενό της. Το έπαθαν οι ίδιοι. Με όλα όσα διαδραματίζονται στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, έχουν πέσει από τα σύννεφα. Δεν πίστευαν ποτέ πως εφημερίδες θα κλείσουν, πως μισθοί θα μειωθούν, πως οι απολυμένοι στον κλάδο θα πολλαπλασιάζονται συνεχώς, πως τηλεοπτικά κανάλια θα βρίσκονται στα όρια επιβίωσης.

Επαναπαυμένοι, όχι τόσο στα οικονομικά στοιχεία των μέσων ενημέρωσης, όσο στην ισχύ που είχαν αυτά (και όσα παρεπόμενα οφέλη αυτή προσφέρει), ήταν βέβαιοι για την ανεμπόδιστη λειτουργία τους στο διηνεκές. «Οι εφημερίδες δεν κλείνουν», είναι ακόμη μία φράση κλισέ που αρέσκονται να λένε οι δημοσιογράφοι μεταξύ τους. Κι όμως. Ηδη έχει συμβεί με δύο τις τελευταίες εβδομάδες. «Κανάλι να κινδυνεύει;». Σπάνια να το πίστευε κάποιος λίγο καιρό πριν. Κι όμως.

Στον κλάδο, η κρίση προϋπήρχε της οικονομικής κρίσης. Κυρίως λόγω των νέων μέσων, αλλά και του ανορθολογικού τρόπου στήριξης κάποιων παραδοσιακών. Εφημερίδες με ελάχιστες κυκλοφορίες έπαιρναν οξυγόνο από το δημόσιο κορβανά μέσω διαφημίσεων που δεν τους ανήκαν. Πρωτοφανής για τα πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας αριθμός ιδιωτικών καναλιών επιβίωνε με ανορθόδοξους τρόπους.

Το ίδιο στα ραδιόφωνα, τα περιοδικά κ.ο.κ. Όλοι είχαμε την εντύπωση πως η τεχνητή ευδαιμονία δεν θα είχε ημερομηνία λήξης.

Αρα, ήταν λογικό η κρίση στα ΜΜΕ να μας πιάσει απροετοίμαστους. Γίνεται φανερό αυτό από τον τρόπο που αντιδρούμε. Πέφτουμε από τα σύννεφα...

Εξαθλίωση

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 15/12/2010


Δεν ξέρω πια πού να απευθυνθώ, ως Πολίτης, για όσα βλέπω κάθε μέρα στον κεντρικό άξονα της πόλης, από Πανεπιστημίου ως πλατεία Καραϊσκάκη, σε μιαν ευθεία. Αραγε αυτοί που θεωρώ αρμόδιους για να μιλήσω δεν ζουν στην ίδια πόλη, για να δουν και να αποφασίσουν ΚΑΤΙ να κάνουν; Ως πότε αυτός ο ξεπεσμός;

ΔΕΝ ΠΕΡΝΟΥΝ άραγε ποτέ μπροστά από το μοναδικό οικοδομικό σύμπλεγμα της Αθήνας, που δίνει την εικόνα ότι «ανήκομεν» κι εμείς στη Δύση; Μπροστά στο ιστορικό κτίριο του Πανεπιστημίου, κρέμονται -κουρέλια- τα αιτήματα για άσυλο, πότε Ιρανών, πότε Αφγανών, πότε των Κούρδων και όλων των άτυχων, που η μοίρα και οι δουλέμποροι έριξαν στις αφύλακτες ακτές μας… Αντίσκηνα, τραπεζάκια και μεγάφωνα, τα σχετικά παραφερνάλια για τη συλλογή υπογραφών. Χωρίς κανένα νόημα... Δεν θυμάμαι στα ταξίδια που κάνω στο εξωτερικό να έχω δει παρόμοιο θλιβερό θέαμα πουθενά. Υποθέτω ότι υπάρχει αυστηρή διαδικασία για την απονομή του ασύλου ή την απέλαση των παρανόμως εισελθόντων στις ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά, σίγουρα, δεν υπάρχει η ασυδοσία, το «εδώ όλα επιτρέπονται» που καθιστά το πνευματικό κέντρο της πόλης miserabile visu.

Είμαστε ευαίσθητοι για τους κατατρεγμένους; Είμαστε. Αν ήμασταν λιγότερο ευαίσθητοι και για την πόλη που ζούμε, δεν θα την εγκαταλείπαμε. Μπροστά στη χρυσοποίκιλτη Ακαδημία, κάτω από το βλέμμα του Απόλλωνα, εκθέτουν την «πραμάτεια» τους κάθε φυλής «έμποροι». Απλώνονται από το Οφθαλμιατρείο ως το Πανεπιστήμιο. Δεν σχολιάζω το θέαμα της τριτοκοσμικής Αθήνας, αλλά ότι σε τόσο δύσκολους καιρούς για τους εμπόρους της πόλης, αυτοί που είναι επιφορτισμένοι να ελέγχουν το παρα-εμπόριο κρατούν τα μάτια τους κλειστά στην «αγορά των θαυμάτων» της Πανεπιστημίου.

Μέρες που είναι, η νόμιμη Αγορά έχει γονατίσει. Λίγα μόλις μέτρα πιο κάτω είναι η Ομόνοια. Την κατάντησε το ΥΠΕΧΩΔΕ -και μάλιστα με διαγωνισμό- το πιο γκρίζο κομμάτι αυτής της πόλης. Το γλυπτό του Ζογγολόπουλου, που ξέμεινε εκεί, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο θαμπό, όλο και πιο αόρατο. Η τετράγωνη πλατεία φιλοξενεί ζωντανούς - νεκρούς και απελπισμένους που δεν έχουν πού να πάνε. Ετσι, «χαζεύουν» ως το μεσημεράκι που ο Δήμος, στην αρχή της Πειραιώς, μοιράζει φαγητό.

ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ, ως την πλατεία Καραϊσκάκη, σε κάθε φαρδύ σκαλοπάτι, είναι ριγμένοι οι φευγάτοι με τις βελόνες στο χέρι, που σε κοιτάζουν χωρίς να σε βλέπουν. Κύριε Καμίνη, κύριε Ραγκούση, κύριε Παπουτσή, κυρία Μπιρμπίλη, κύριε Χρυσοχοΐδη κάντε κάτι ως ειλικρινείς πατριώτες. Πόσο ακόμη θα αφήνετε να εξαθλιώνεται η πρωτεύουσα της Ελλάδας;

Η χύτρα και η βαλβίδα ασφαλείας

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 15/12/2010

Στα μάτια του περισσότερου κόσμου βλέπεις πλέον τον φόβο, την ανησυχία, την αβεβαιότητα. Κανείς πια δεν πιστεύει τίποτα, δεν εμπιστεύεται κανέναν. Η φράση πoυ ακούς πολύ συχνά είναι «εντάξει να κόψουν, να περάσουμε δύσκολα, αλλά κάποιος να μας πει πότε θα μπει μια τελεία και πότε θα βγούμε από αυτήν τη μαύρη τρύπα». Δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να μας το πει με σχετική, έστω, βεβαιότητα. Είναι για παράδειγμα βέβαιο ότι κάποια στιγμή τον Φεβρουάριο οι αγορές και κατόπιν η τρόικα θα διαπιστώσουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται μακριά από τους δημοσιονομικούς στόχους που είχε θέσει για το 2010. Θα κάνουν τα στραβά μάτια οι αγορές και οι δανειστές μας αναγνωρίζοντας την τεράστια προσπάθεια αυτής της χώρας και τα όρια των αντοχών της ή θα επιμείνουν σε νέο γύρο μέτρων με απολύσεις στο Δημόσιο; Και πόσες αντοχές έχουν το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση και πρωτίστως η κοινωνία;

Οι απαντήσεις σε όλα αυτά δεν είναι εύκολες. Στο απρόβλεπτον του πράγματος πρέπει δε να προσθέσουμε και τη μεγάλη αβεβαιότητα για το πώς θα εξελιχθεί η κρίση του ευρωπαϊκού χρέους στις αρχές του 2011.

Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση επέλεξε την τακτική του σοκ, συμπιέζοντας πολλές αλλαγές σε ελάχιστο χρόνο. Αν η συνταγή δουλέψει, θα έχει ένα ισχυρό χαρτί στα χέρια της και έναντι των Ευρωπαίων αλλά και έναντι των αγορών, σε περίπτωση που επιλεγεί η λύση της αναδιάρθρωσης. Αν δεν δουλέψει, μπορεί η θεραπεία σοκ να είναι η στιγμή που χαλάει η βαλβίδα ασφαλείας σε μια χύτρα που βράζει μήνες σε υψηλές θερμοκρασίες.

Ενα είναι το σίγουρο πάντως. Ο κ. Παπανδρέου και 2 - 3 υπουργοί συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι που έχουν ένα στόχο μόνο και δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο. Κάποιος, όμως, πρέπει να εξηγεί στον κόσμο τι αλλάζει και για ποιο λόγο, εκτός των άμεσα εμπλεκομένων υπουργών. Αλλιώς θα εδραιωθεί το στερεότυπο μιας τρόικας που φέρεται ως κατοχική κυβέρνηση, λίγων υπουργών που «συνεργάζονται» και μιας πλειοψηφίας πολιτικών που κάνουν «αντίσταση». Και αυτός είναι ένας σίγουρος τρόπος να βάλεις και άλλη πίεση στη... χύτρα.

Το παρόν δεν φτιάχνεται με χρονοκαθυστέρηση

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 24 - Δεκέμβριος 2010

Διανύουμε πολύ δύσκολη εποχή. Δύσκολη από κάθε άποψη. Η οικονομική κρίση ήρθε και μας χτύπησε καμπανάκι για όσα βρίσκονταν προ των πυλών και η αδυναμία της χώρας να δανειστεί από τις αγορές – με τον τρόπο που εκδηλώθηκε – ήρθε να αναδείξει το θεμελιώδες πρόβλημα που έχουμε ως κράτος, αφού εδώ και δεκαετίες χτίσαμε μια πολιτεία βασισμένη στο δανεισμό, ένα κοινωνικό κράτος βασισμένο στη ρεμούλα και την απάτη, έναν πολίτη κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των δελτίων των 8.

Ξαφνικά βιώνουμε όλοι μας την εθνική μας κατάθλιψη, τον εθνικό μας πανικό και το καθημερινό άγχος των spreads και των ανακοινώσεων από την Τρόικα, το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατορθώσαμε ως έθνος, εκείνο για το οποίο παλέψαμε σκληρά πριν το 1980, την είσοδό μας στην ΕΟΚ, να το καταστήσουμε το 2010 (30 ολόκληρα χρόνια μετά) κάτι το απαισιόδοξο, το μισητό. Καταφέραμε, 10 χρόνια μετά την είσοδό μας στη ζώνη του Ευρώ, να αποδείξουμε ότι η απόφαση για την ωρίμανση της οικονομίας και την είσοδό της στο κοινό νόμισμα, ήταν αποτέλεσμα οικονομικών αλχημειών και συμφωνιών με οίκους διαχείρισης χρέους που τους αναθέσαμε να φτιάξουν ένα χαλί για να τοποθετήσουν από κάτω όλες τις αδυναμίες της γενικότερης λειτουργίας της οικονομίας μας.

Καταστρατηγήσαμε όλους τους κανόνες της οικονομικής πρακτικής, γίναμε χώρα παραγωγής αμφιλεγόμενων υπηρεσιών, μαραζώσαμε την αγροτική μας παραγωγή, ευνουχίσαμε τις παραδοσιακές ελληνικές οικογενειακές επιχειρήσεις, πήραμε όλοι δάνεια, γίναμε ξενοδόχοι, εστιάτορες, αντιστασιακοί, ανάπηροι, συνταξιούχοι γενικώς και αορίστως. Πήραμε Cayenne, σκάφη, αποκτήσαμε εξοχικά και φτιάξαμε σπίτια για τα παιδιά. Βάλαμε τα τσαρούχια στα ράφια και φορέσαμε όλοι Nike Air, Dolce, Gucci, πασαλειφτήκαμε με μπόλικη Gaultier και βγήκαμε στους δρόμους για να δείξουμε τα καινούρια μας «εισαγόμενα» που έλεγε και ο «Λαλάκης ο εισαγόμενος», ο Νίκος Παπαναστασίου στην αξέχαστη ταινία του 1984.

Καταστρέψαμε την παιδεία μας, γίναμε όλοι «ακαδημαϊκοί», ισοπεδώσαμε τους καθηγητές, τους δημόσιους λειτουργούς, κάναμε την εκπαίδευση σούπερ μάρκετ και όταν δεν φτάναμε το ράφι, στείλαμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό για σπουδές, ενώ την ίδια ώρα παραπονιόμασταν ότι χάνουμε συνάλλαγμα. Ξεμείναμε από τεχνίτες, ψάχνουμε μοδίστρα λες και ψάχνουμε καρδιοχειρουργό, πληρώνουμε τον υδραυλικό περισσότερο από τον οδοντίατρο. Οι δύο τελευταίοι φροντίζουν εδώ και πολλά χρόνια να φοροδιαφεύγουν, δηλώνοντας στην εφορία λιγότερο εισόδημα από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό υπάλληλο, παραπονούμενοι ότι δεν βγαίνουν και κάνουν έκπτωση, αφού χωρίς απόδειξη δεν πληρώνουμε τον ΦΠΑ.

Παίξαμε τις οικονομίες μας στο Χρηματιστήριο, κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες και δημιουργήσαμε το σύγχρονο ελληνικό όνειρο : μουράτο αυτοκίνητο, εξοχικό στη Μύκονο, σκάφος, γκόμενες (τουλάχιστον δύο – η μια σπιτωμένη) και κουστούμι Hugo Boss για τη βόλτα μας στο Κολωνάκι. Ευτυχώς το δικό μας σύγχρονο όνειρο ήταν καλύτερο από το αντίστοιχο αμερικάνικο που απεικονίστηκε στην ταινία «American Beauty» με τον μπαϊλντισμένο 55άρη που τον έπαιζε, έχοντας την φαντασίωση ότι πήδαγε τη συμμαθήτρια της κόρης του.

Αποκτήσαμε νέα βιομηχανία πορνό, καμία σχέση με τις παλιές καλές cult εποχές του Γκουσκγκούνη και της Τίνας Σπάθη που ακόμα και στις πιο απόκοσμες σκηνές τους έβγαζαν περισσότερο χιούμορ, πνεύμα και εξυπνάδα από τις πιο κουλτουριάρικες ταινίες του Hollywood. Σήμερα, οι νεαρές σταρλετίτσες πάνε στα καλλιστεία και μετά παρακαλάνε μέσα από το Facebook και το Twitter τον Σειρηνάκη να τις πάρει πρωταγωνίστριες για την επόμενη ταινία του. Σε λίγο καιρό, με τέτοια υπερπροσφορά, η Sirina θα τις δίνει τζάμπα τις τσόντες, μιας και οι πρωταγωνίστριες θα πληρώνουν οι ίδιες για να αποκτήσουν στο βιογραφικό τους τη δική τους τσόντα. Και αυτόν δηλαδή τον τομέα τον μαγαρίσαμε. Εκεί που ο Σειρηνάκης πάλευε να ανατρέψει το κατεστημένο, με την αναβίωση της ελληνικής τσόντας, έγινε τετριμμένος, εντάχθηκε στο star system της χώρας και δεν προλαβαίνει να μαζεύει μπομπίνες με επίδοξες τσοντοπρωταγωνίστριες.

Αξίζει εδώ να σας αναφέρω, για να καταλάβετε το μέγεθος της τρέλας μας, ότι μόλις δύο χώρες έχουν γυρίσει έως σήμερα 3D πορνό. Η Ιαπωνία και η Ελλάδα. Αναλογιστείτε τις αντιστοιχίες σε πληθυσμούς και βγάλτε συμπέρασμα. Μόλις πριν λίγες ημέρες ακολούθησαν ασθμαίνοντας η Ιταλία και η Γαλλία.

Μέσα σε όλα αυτά και πολλά άλλα, δεν πήραμε χαμπάρι ότι κάποιοι «έξυπνοι» Έλληνες έπαιρναν τα λεφτά των κρατικών και των κοινοτικών επιχορηγήσεων και έκαναν τοποθετήσεις στο εξωτερικό. Δημιουργήσαμε μια απολύτως κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα που έκανε επενδύσεις στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Αλβανία, την Τουρκία και αλλού. Σήμερα, αυτή η επιχειρηματικότητα ζητάει από όλους μας και τα ρέστα και θέλει να μας επιβάλλει μισθολόγια Μπαγκλαντές και Βιετνάμ.

Τίποτα δεν πήγε καλά, όλα ακολούθησαν διαδρομές που με βεβαιότητα θα μας οδηγούσαν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, υποχείρια και εξαρτημένοι, έωλοι μπροστά στα κελεύσματα των εποχών, αδύναμοι απέναντι στους Στρος Καν που έρχονται να μας κάνουν και διάλεξη μέσα στη Βουλή. Και γιατί να μην το κάνουν ; Εμείς δεν ήμασταν που μουντζώναμε και βρίζαμε έξω από τη Βουλή ; Εμείς δεν συναινέσαμε ποικιλοτρόπως με το να απαξιωθεί τελείως η πολιτική και ο πολιτικός κόσμος ; Τώρα γιατί φωνάζουμε ; Περιμένουμε να μας σώσουν οι τραπεζίτες, οι επιχειρηματίες, ο Μαρκεζίνης ή το ΔΝΤ ; Αν συνεχίσουμε τις φωνές και τον αλληθωρισμό μας θα το κάνουν, αλλά θα το κάνουν με τους δικούς τους όρους που μπροστά σε όσα ζούμε σήμερα θα μοιάζουν με διήμερο στη Βιέννη …

Η μόδα της εποχής θέλει κάποιους να αριστερίζουν, να κάνουν σκέψεις για την Ελλάδα έξω από την ΕΕ και φέρνουν παράδειγμα την Κούβα. Συνήθως αυτοί που τα λένε αυτά δεν ξέρουν ούτε ιστορία, ούτε έχουν βιώσει στο πετσί τους τέτοιες καταστάσεις.

Ευτυχώς σε αυτή την κρίσιμη καμπή εμφανίστηκε ένας αριστερός, ο Μίκης Θεοδωράκης, για να μαζέψει τους ξεσαλωμένους νεοαριστερούς που νομίζουν ότι ο κομμουνισμός είναι ζωή σε λιβάδια με ρύζι και μέλι. Παρακολουθώ τον Μίκη πολλά χρόνια και είδα πολλές φορές το αφιέρωμα που του έκανε η Φλέσσα στα «Άκρα». Εκεί ο Μίκης είπε πολλά περισσότερα από όσα έγραψε στη διακήρυξη της «Σπίθας» και εξιστόρησε με κάθε λεπτομέρεια τις μαύρες στιγμές μιας Αριστεράς που στην Ελλάδα βρήκε χώρο για πόλεμο όταν όλα είχαν τελειώσει, είχαν συμφωνηθεί και ακόμα και οι σύντροφοί τους από την τότε ΕΣΣΔ τους καλούσαν να σταματήσουν. Αργότερα τους έστειλαν οι ίδιοι στην εξορία, στον τόπο που νόμιζαν ότι θα ήταν ο επίγειος παράδεισος.

Απορώ όμως, και στεναχωριέμαι που όλα αυτά λέγονται πάντα κατόπιν εορτής. Όταν δηλαδή το παρόν έχει διαμορφωθεί και είναι μη αναστρέψιμο. Γιατί έπρεπε ο Μίκης και άλλοι να καθυστερήσουν τόσο πολύ να μιλήσουν και να αναδείξουν την αλήθεια ; Γιατί έπρεπε να γίνουν όσα έγιναν, να τεθεί η Ελλάδα υπό την αιχμαλωσία του μνημονίου, για να ανοίξουν τα μάτια στο λαό με τον χειμαρρώδη λόγο τους ; Γιατί οι ακαδημαϊκοί της Ελλάδας σιωπούν και δεν βγαίνουν στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες για να αναδείξουν αυτό που στρεβλά οι σημερινοί κυβερνώντες οικειοποιούνται ως αυτονόητο ;

Το παρόν δεν χτίζεται με χρονοκαθυστέρηση. Οι νέοι άνθρωποι βλέπουν μπροστά τους ομίχλη και καταχνιά, δέχονται συνεχή θόρυβο από τα βυζιά της Πετρούλας που βροντούν στο πιεσμένο ντεκολτέ της, σαν τα οπίσθια λίγο πριν την πορδή. Δεν τους έμαθε κανείς να σκέφτονται και διψάνε να ζήσουν το τώρα. Διψάνε για αλήθεια, που είναι μπροστά τους, αλλά αδυνατούν να τη δουν και να την αξιολογήσουν …

Συνδικαλιστική σχιζοφρένεια

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 16/12/2010

Απορία: πώς μπορεί να κατεβάζει τον κόσμο στον δρόμο, να κρατάει το μπροστινό πανό στις πορείες και ταυτόχρονα να είναι ορκισμένος οπαδός του ΠαΣοΚ; Ο κ. Γιάννης Παναγόπουλος, ο άρχοντας της ΓΣΕΕ (γιατί ως άρχοντας φέρεται ουχί ως πρόεδρος) έχει κατηγορηθεί για πολλά όχι όμως για τούτο το βασικό. Δεν μπορεί να διατηρεί την κομματική ιδιότητα, να ανήκει με μεγάλη υπερηφάνεια στην ΠΑΣΚΕ και ταυτόχρονα να ηγείται του αγώνα των εργαζομένων κατά του των μέτρων που προωθούνται από την κυβέρνηση.

Ο κ. Παναγόπουλος έχει κατηγορηθεί ως χρυσοκάνθαρος του συνδικαλισμού: υψηλόμισθος και ταυτόχρονα βολεμένος σε θεσούλες που του φέρνουν επιμίσθια πενταπλάσια των βασικών αποδοχών που υπερασπίζεται. Ο ίδιος λέει ότι τα πολλά λεφτά του επιτρέπουν να είναι ακέραιος όταν αντιμετωπίζει το μεγάλο κεφάλαιο. Ο κ. Παναγόπουλος κατηγορήθηκε για ατομικά παιχνίδια με τους εκπροσώπους της εργοδοσίας καθώς πήγε στα κρυφά να μιλήσει για επιχειρησιακές συμβάσεις με τους βιομηχάνους, τους βιοτέχνες και τους εμπόρους. Κάτι ψέλλισε κι επ’ αυτού και αφήνει τον χρόνο να περνά. Αυτά όμως είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Είναι προφανές ότι ο ηγέτης του εργατικού κινήματος πάσχει από πολιτική σχιζοφρένεια. Το κυρίως σύμπτωμα είναι ότι οι απόψεις του, οι πράξεις του και τα αισθήματά του βρίσκονται σε ασυμφωνία. Επιπλέον έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Δεν μας ενδιαφέρει το προσωπικό του μέλλον, αν δηλαδή θα εξαργυρώσει την πολιτική σχιζοφρένεια, αν δηλαδή πάρει κάποτε βουλευτική έδρα. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων μοιάζουν μάταιες όταν κατευθύνονται από έναν τέτοιο πρόεδρο. Οι πορείες παίρνουν τον χαρακτήρα ακκισμού.

Συνεχής επιδείνωση

Γιάννης Παντελάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 10/12/2010


Περισσότεροι από τους μισούς Ελληνες δυσκολεύονται να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους ή, για να το πούμε διαφορετικά, το 56,6% υπολογίζεται ότι είναι το ποσοστό εκείνων που αντιμετωπίζουν μερική ή μεγάλη δυσκολία για τα βγάλουν πέρα με το εισόδημά τους.

Αυτό προκύπτει από έρευνα της Στατιστικής Αρχής, η οποία μας πληροφορεί ακόμη ότι 845.000 νοικοκυριά, δηλαδή το 19,7% του πληθυσμού της χώρας, βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο της φτώχειας.

Η δραματική αυτή κατάσταση διαμορφώνεται σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία η χώρα μας κατέχει την πρωτιά στην ευρωζώνη σε ετήσιες αυξήσεις των τιμών πολλών προϊόντων ευρείας κατανάλωσης (χθεσινά στοιχεία του Ελληνικού Κέντρου Καταναλωτών). Και όχι μόνο αυτό, μόλις χθες ανακοινώθηκε από τη Στατιστική Αρχή ότι το (επίσημο) ποσοστό ανεργίας τον Σεπτέμβριο έφτασε στο 12,6% έναντι 12,2% τον Αύγουστο και 9,1% τον περσινό Σεπτέμβριο.

Ολα αυτά συμβαίνουν πριν καν προωθηθούν και ψηφιστούν από τη Βουλή δύο νομοσχέδια που θα επιδεινώσουν δραματικά τους προαναφερόμενους δείκτες. Αυτό που προβλέπει την οριζόντια περικοπή των αμοιβών όσων εργάζονται σε ΔΕΚΟ και εκείνο που, ισχυροποιώντας τις επιχειρησιακές συμβάσεις, θα μειώσει επίσης με δραματικό τρόπο τις απολαβές εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα.

Σίγουρα σε λίγους μόλις μήνες, η κατάσταση στη χώρα μας θα είναι ριζικά διαφορετική απ' ό,τι τώρα.

Όλοι καταλαβαίνουμε προς ποια κατεύθυνση...

Θεράπων Ιατρός-Καν

Παντελής Μπουκάλας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 10/12/2010

Σαν Στρος–Καν τον ξέραμε τον διευθυντή του ΔΝΤ, Ιατρός–Καν μας προέκυψε (ενώ ο κ. Ολι Ρεν μας προέκυψε παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, που το ελληνικό πρόβλημα του στέρησε τις κυριακάτικες προπονήσεις του). Για ασθενείς, φάρμακα και θεραπείες μίλησε στη Βουλή, αντλώντας από την ακένωτη αποθήκη των κοινοτοπιών και με το ύφος που παίρνουν κάποιοι γιατροί όταν πιστεύουν ότι ελάχιστα υπολείπονται του Θεού, έτσι ντυμένοι στα ιερατικά λευκά τους.

Για μας τους Ελληνες, ωστόσο, αυτή η ιατρική μεταφορά είναι κάτι πολύ πιο οδυνηρό από ένα κλισέ παγκοσμίου χρήσεως. Είναι μια πληγή στη μνήμη μας, στο σώμα της χώρας. Βεβαίως, ο κ. Ντομινίκ Στρος–Καν δεν έχει λόγους να το θυμάται. Οι Ελληνες βουλευτές όμως, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι (των φιλοχουντικών εξαιρουμένων, γιατί ακόμα υπάρχουν και τέτοιοι), είναι υποχρεωμένοι να θυμούνται ότι η πιο σημαδιακή, η απεχθέστερη χρήση αυτής της παραϊατρικής ορολογίας έκλεψε από την Ελλάδα εφτά χρόνια – τουλάχιστον. Ο αρχιδικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο θεωρητικός και πρακτικός της γύψινης ιατρικής, και η φωνή του, όταν εξήγγελλε το χειρουργικό-θεραπευτικό του πρόγραμμα, στοιχειωμένη λες, μας πληγώνει ακόμα.

Αλλά είπαμε. Ο κ. Ιατρός–Καν δεν είναι Ελληνας για να θυμάται. Μας έκανε πάντως την τιμή να πει πως, αν ήταν Ελληνας, θα είχε κατέβει κι αυτός στους δρόμους διαμαρτυρόμενος για το Μνημόνιο. Θα μπορούσε βέβαια η Βουλή να τον ανακηρύξει πάραυτα Ελληνα, λόγω και των καλών του υπηρεσιών, και να τον βοηθήσει να λύσει το ιδεολογικό του πρόβλημα, να του επιτρέψει δηλαδή να κατέβει από το ύψος του επιτηρητή και να βρεθεί στον δρόμο ως διαδηλώνων επιτηρούμενος. Δεν έγινε κάτι τέτοιο και ο κ. διευθυντής έφυγε χωρίς να πάρει γεύση της χημικής ελληνικής φιλοξενίας.

Αυτό το «αν ήμουν...» πάντως, κάτι, μα κάτι μας θύμισε, κι όχι μόνο τον Κίπλινγκ ή τον Καβάφη μ’ εκείνο το «κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως τη θέλεις». Μα ναι. Και ο κ. Παπανδρέου έχει πει, κι όχι μια φορά, πως αν δεν ήταν πρωθυπουργός, στους δρόμους θα βρισκόταν κι αυτός. Και οι περισσότεροι υπουργοί του επίσης, υιοθετώντας προφανώς όσα έλεγε σε συνέντευξή του ο επικεφαλής τους λίγο πριν γίνει πρωθυπουργός, στις 9 Ιουνίου 2009: «Ιδιαίτερα το ΔΝΤ δεν έχει τη φήμη ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη ούτε βεβαίως για την αποτελεσματικότητά του. Ουσιαστικά κόβει το μέλλον της χώρας» όπου επεμβαίνει, και «ουσιαστικά καταδικάζει τη χώρα αυτή σε υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση». Ουσιαστικά, κάποιοι θα ήθελαν πολύ να καταστραφούν ως διά μαγείας όλα τα βίντεο με τις παλιές (δηλαδή μόλις χθεσινές) δηλώσεις τους, να σβήσει το Ιντερνετ, να εξαφανιστούν αναδρομικά οι εφημερίδες. Αυτή ναι, θα ήταν ριζική θεραπεία, ένα φάρμακο παντοδύναμο. Ευτυχώς, προς το παρόν δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Ο κίνδυνος του πλαφόν

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 9/12/2010

Και τι δεν έχει ακουστεί για τις αμοιβές στις Δημόσιες Επιχειρήσεις και στους Δημόσιους Οργανισμούς. Μάθαμε για το επίδομα πλυσίματος χεριών, μάθαμε για υπερωρίες 30 ωρών το 24ωρο, μάθαμε για ανειδίκευτο προσωπικό με αστρονομικές απολαβές. Ετσι γίνεται όταν εκείνοι που μοιράζουν τα επιδόματα είναι εκείνοι που τα εισπράττουν κιόλας. Στις επιχειρήσεις του Δημοσίου πολλοί έπαιρναν παραπανίσιο κομμάτι από την πίτα και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα: όταν η πίτα τελείωνε, το κράτος φρόντιζε να τροφοδοτήσει ξανά και ξανά και ξανά τις τρελές ορέξεις εκείνων που έτρωγαν με πέντε κουτάλια. Ερχεται λοιπόν τώρα η κυβέρνηση και λέει ότι τα χαριστικά θα κοπούν. Θα παίρνουν όλοι τον μισθό τους και τέρμα τα χαλαλισμένα εξτραδάκια. Οπως έλεγαν στο Μαξίμου «δεν γίνεται άλλοι να παίρνουν 10.000 ευρώ και άλλοι 1.000 και να κάνουν αντίστοιχη δουλειά».

Aπλοί υπάλληλοι των εταιρειών του Δημοσίου έχουν μισθό τριπλάσιο ή πενταπλάσιο από τον μισθό συναδέλφων τους με το ίδιο ωράριο, με τα ίδια καθήκοντα, με τα ίδια προσόντα στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα. Οι ΔΕΚΟ έχουν ένα παράξενο καθεστώς ημιανεξαρτησίας από το κράτος. Αποφασίζουν για τα πάντα από μόνες τους και ταυτόχρονα υπάγονται σε κάποιο υπουργείο (τα τρένα στο Μεταφορών, η τηλεόραση στο Πολιτισμού κ.ο.κ.). Επιπλέον διαθέτουν ειδικό γραμματέα, που τους εποπτεύει όλους μαζί. Ενας ειδικός γραμματέας, επί της παρούσης ο κ. Γιώργος Κυριακός, τους έχει όλους σε ένα χαλαρό καθεστώς επιτήρησης. Ολοι το ξέρουν ότι με επί μέρους αποφάσεις δεν θα αλλάξει το καθεστώς: οι επιτήδειοι θα βρουν τη ρωγμή ώστε να αποσπούν με απίθανους τρόπους το ημιδημόσιο χρήμα.

Σύμφωνα με το παράδοξο καθεστώς των 53 ΔΕΚΟ, ουδείς μπορούσε να παρέμβει στα μισθολογικά τους, ούτε καν το υπουργείο Οικονομικών που έπρεπε κάθε χρόνο να εξασφαλίσει τις μισθολογικές δαπάνες, που όλο ανέβαιναν. Ο νόμος που τώρα ετοιμάζεται πιθανότατα θα καθορίσει τις ανώτατες ετήσιες αποδοχές στις 50.000 ευρώ. Εξαιρουμένων εκείνων που θίγονται, οι φορολογούμενοι μπορούν να δουν με ανακούφιση αυτή τη ρύθμιση- μια ρύθμιση που προκύπτει από το μνημόνιο. Υπάρχει όμως μια παράμετρος που θα μπορούσε να αναδειχτεί από τον ειδικό γραμματέα κ. Κυριακό και αυτό αφορά τον ειδικό χειρισμό των στελεχών σε κάθε εταιρεία.

Ανάμεσα στους υψηλά αμειβόμενους των ΔΕΚΟ συμπεριλαμβάνονται στελέχη που δικαίως εισπράττουν την ειδική αξία της εμπειρίας τους, της ευφυΐας, των μεταπτυχιακών τίτλων τους. Οσο παράλογο είναι να πληρώνεται με 4.000 ευρώ τον μήνα μια τηλεφωνήτρια ή ένας οδηγός, άλλο τόσο παράλογο είναι να συμπιέζονται προς τα κάτω οι απολαβές στελεχών που είναι αναγκαία για την ευέλικτη λειτουργία των εταιρειών του Δημοσίου. Είναι πολύ βολική η μισθολογική ισοπέδωση σε μια περίοδο γενικευμένης καχυποψίας. Θα πρέπει όμως να ληφθεί υπόψη ότι οι χρυσοκάνθαροι μάνατζερ, νομικοί, πληροφορικάριοι, οικονομολόγοι, έχουν τη χρησιμότητά τους. Τι να κάνουμε: δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι ίδιοι, κάποιοι έχουν ιδιαίτερα χαρίσματα και ειδικές γνώσεις. Είναι προφανές ότι τα ταλαντούχα στελέχη που απασχολούνται στις ΔΕΚΟ θα στραφούν στον ιδιωτικό τομέα αν τους κατεβάσουν στις 4.000 τον μήνα. Αυτός είναι ο απώτερος στόχος: να συμπιεστούν οι αποδοχές, να αποψιλωθούν τα στελέχη και οι ΔΕΚΟ να γίνουν πολύ ελκυστικές για τους ξένους επενδυτές.

Η Βουλή κατέφυγε στην προπαγανδιστική τακτική της καθυστέρησης

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 10/12/2010

Ως γνωστόν, η διόρθωση είναι πάντα χειροτέρα του λάθους. Πρόκειται για κανόνα, από τον οποίο δεν ξεφεύγει κανείς. Ούτε, βέβαια, και το Γραφείο Τύπου και Κοινοβουλευτικής Πληροφόρησης της Βουλής, όταν αποπειράθηκε με ανακοίνωσή του να μας εξηγήσει για ποιον λόγο δεν μεταδόθηκε απευθείας από το Κανάλι της Βουλής η συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών με την συμμετοχή του επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν.

Το συγκεκριμένο Γραφείο, επέδειξε μια αδικαιολόγητη έλλειψη δημοσιογραφικής ετοιμότητας και στοιχειώδους ευελιξίας (για να μην πούμε κάτι πιο βαρύ). Όχι μόνο δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στον πομπώδη τίτλο του (που περιλαμβάνει και τις λέξεις «κοινοβουλευτική πληροφόρηση»), αλλά και δικαιολογήθηκε με τρόπο που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι εκεί ζουν σε άλλο κόσμο.

Φαντάζομαι ότι οι εκεί αρμόδιοι δεν επέλεξαν μόνοι τους τον προκλητικό τρόπο απάντησης, που δεν έπρεπε να είναι άλλος από μια απλή φράση: «Μας συγχωρείτε, δεν ανταποκριθήκαμε στα καθήκοντά μας».

Φαντάζομαι ότι έθεσαν την απάντησή τους υπόψη του πολιτικού τους προϊσταμένου, δηλαδή του ίδιου του Προέδρου της Βουλής. Και μην μας πουν πως οι δημοσιογράφοι δεν έχουν πολιτικούς προϊσταμένους, διότι γνωρίζουν ότι γνωρίζουμε πως στη Βουλή τίποτε δεν γίνεται χωρίς την έγκριση του Προέδρου. Αν ήθελαν να ασκούν ελεύθερη δημοσιογραφία, υπάρχουν τα γνωστά πεδία μάχης – και απολύσεων.

Ζήσαμε έτσι τον συνδυασμό που σκοτώνει: Την πολιτική σκοπιμότητα (που δεν ήθελε να δουν οι Έλληνες σε απευθείας μετάδοση την κατάργηση της εθνικής τους κυριαρχίας) και την δημοσιογραφική υποταγή σε τέτοιου είδους κελεύσματα.

Το πρόβλημα στη χώρα δεν είναι οικονομικό. Είναι πολιτικό και δημοσιογραφικό. Χρόνια τώρα οι ασκούντες την πολιτική και υπεύθυνοι για τα χάλια της χώρας, εκμαυλίζουν και καταργούν την ανεξάρτητη δημοσιογραφία – με διαφημίσεις, χάρες και δημόσιες σχέσεις.

Χρόνια τώρα μιλούμε για την περίφημη διαπλοκή, που δημιουργεί ένα τρομερό πεδίο αλληλεξάρτησης και εξασφαλίζει στους μεν προβολή (και ανοχή και έλλειψη κριτικής την κρίσιμη ώρα) και στους δε έσοδα και θέσεις.

Τι μας είπε, λοιπόν, το περίφημο Γραφείο Τύπου και Κοινοβουλευτικής Πληροφόρησης για το γεγονός ότι την κρίσιμη ώρα δεν είχαμε καμία πληροφόρηση; (Σκεφθείτε το: Στην εποχή της ελεύθερης ροής των πληροφοριών δεν μπορούσαμε να μάθουμε τι γίνεται μέσα στο κοινοβούλιο – και επομένως δεν μπορούσαμε να κρίνουμε τον τρόπο με τον οποίο οι βουλευτές αποφάσισαν να λάβουν μέρος στην διαδικασία των ερωταπαντήσεων και το περιεχόμενο των ερωτήσεών τους, ώστε να τους κρίνουμε).

Μας είπαν, λοιπόν, ότι την ίδια ώρα, στην Ολομέλεια, διεξαγόταν «μια σημαντική συζήτηση» επί του νομοσχεδίου «Εξορθολογισμός διαδικασιών και επιτάχυνση της διοικητικής δίκης»!

Τι λέτε μωρέ; Τόσο σοβαρό θέμα λύνει αυτόν τον καιρό το κοινοβούλιό μας; Μήπως θέλετε να σας θυμίσουμε πόσες φορές έχουν ψηφιστεί νόμοι για επιτάχυνση των διαδικασιών ενώπιον της Δικαιοσύνης, χωρίς να έχει γίνει ποτέ τίποτε;

Και πιστεύετε ότι εκείνη την ώρα όλοι οι Έλληνες είχαν στηθεί για να παρακολουθήσουν την συγκεκριμένη συνεδρίαση, μήπως και τους φύγει καμιά οξεία; Μήπως και χάσουν κάποια αγόρευση γραμμένη από κάποιον επιστημονικό συνεργάτη;

Ακούγονται σκληρά όλα αυτά; Πιθανόν. Αλλά πρέπει κάποτε να καταλάβουν κάποιοι ότι η περίοδος που αυτά καταπίνονταν αμάσητα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Τι άλλο μας είπαν με την μακροσκελή ανακοίνωση Τύπου; Ότι ουδέποτε, λέει, στο παρελθόν έχει διακοπεί η τηλεοπτική μετάδοση του νομοθετικού έργου στην Ολομέλεια για την μετάδοση ακρόασης στην Επιτροπή!

Ήταν μωρέ αυτή μια συνηθισμένη συνεδρίαση Επιτροπής; Κι’ όταν λέτε «παρελθόν» για ποιο παρελθόν μιλάτε; Το παρελθόν των παχιών αγελάδων; Τότε που δεν είχαν ακόμη κοπεί οι μισθοί και οι συντάξεις; Τότε που το πολιτικό σύστημα – μαζί και το εκδοτικό και το δημοσιογραφικό – αρμένιζαν στα πελάγη της αμεριμνησίας;

Είναι προφανές ότι στο Κοινοβούλιο – είτε πρόκειται για το πολιτικό προσωπικό, είτε για όλους τους υπόλοιπους – δεν έχουν φθάσει τα μηνύματα της εποχής.

Στην ανακοίνωση προστίθεται ότι «με πρωτοβουλία του Καναλιού της Βουλής και σε συνεργασία με την ΕΡΤ εστάλη, την ώρα του γεγονότος, από τις κάμερες της Βουλής, σε εικόνα και ήχο, η ομιλία του κ. Στρος-Καν και οι τοποθετήσεις – ερωτήσεις των βουλευτών προς όλα τα ιδιωτικά κανάλια, όπως και προς όλα τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα, που ενδιαφέρθηκαν, ώστε να έχουν μια άμεση και ανεμπόδιστη ενημέρωση».

Και πάλι: Τι είναι αυτά που μας λέτε; Έχετε συχνότητα για να μεταδίδετε εσείς και τα στέλνετε στους άλλους; Μα ούτε η ίδια η ΕΡΤ, που όπως λέτε «συνεργάστηκε» και σας συνέδραμε στο έργο σας, δεν έκρινε – αν και την πληρώνουν οι φορολογούμενοι – να διακόψει το πρόγραμμά της για να μας ενημερώσει.

Επί του θέματος της μη μετάδοσης από την ΕΡΤ, υπάρχει απάντηση;

Και αν την κρίσιμη ώρα στέλνετε το υλικό στα ιδιωτικά κανάλια, τότε εσάς τις σας έχουμε και σας πληρώνουμε; Για διεκπεραιωτές; Κλείστε το τότε το Κανάλι και στέλνετέ τα στους άλλους. Κι’ αν αυτοί διακόψουν το prime time σήριαλ για να μεταδώσουν αυτά που έπρεπε να μεταδίδετε εσείς, να μας περάσετε χαλκά στην μύτη.

«Η μετάδοση από το Κανάλι της Βουλής, μέσω της ΕΡΤ, της εικόνας και του ήχου «ζωντανά» έδινε τη δυνατότητα στα ιδιωτικά κανάλια και στα ξένα πρακτορεία ειδήσεων να μεταδώσουν απευθείας τη συνεδρίαση της Επιτροπής, εφόσον το επιθυμούσαν», αναφέρεται στην ανακοίνωση. Και αν δεν το επιθυμούσαν; Ε, τότε, ας προσέχατε, μας λένε οι αρμόδιοι για την «κοινοβουλευτική μας ενημέρωση».

Μας λένε επίσης πως οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες παρακολούθησαν την συνεδρίαση μέσω του κλειστού κυκλώματος και είχε δοθεί άδεια εισόδου στην αίθουσα της Γερουσίας (για θεωρεία μιλούν, αλλά ως γνωστόν η συγκεκριμένη αίθουσα δεν… διαθέτει θεωρεία) σε όλους τους πολιτικούς συντάκτες και ανταποκριτές ξένου Τύπου.

Ωραία, λοιπόν. Την παρακολούθησαν. Είναι, όμως, ιδιοκτήτες κανενός καναλιού για να την μεταδώσουν; Όχι, βέβαια. Αποφασίζουν αν θα διακοπεί το πρόγραμμα του καναλιού στο οποίο εργάζονται; Και πάλι όχι.

Τέλος, η ανακοίνωση μας λέει πως η περί ης ο λόγος συνεδρίαση μεταδόθηκε από το Κανάλι της Βουλής μαγνητοσκοπημένη, στις 11.30 μ.μ. Λίγο έλειψε δηλαδή να κατηγορήσουν τους Έλληνες που δεν ξαγρύπνησαν αγκαλιά με τον Στρος-Καν.

Θα μου πείτε τώρα, τόσο σπουδαίο είναι αυτό που συνέβη και επανέρχεσαι σήμερα;

Κατά την γνώμη μου είναι σπουδαίο. Διότι πιστεύω ότι δεν είναι τόσο αθώα τα πράγματα. Ούτε πρόκειται για απλή ολιγωρία – σ’ αυτήν την περίπτωση κάποιοι θα έπρεπε να είχαν ήδη παραιτηθεί.

Πιστεύω ότι το όλο εγχείρημα εντάχθηκε σε μια γνωστή και ευρέως εφαρμοζόμενη τακτική παραπληροφόρησης: Την τακτική της καθυστέρησης. Σύμφωνα με αυτήν, ποτέ δεν μεταδίδεις ένα γεγονός την ώρα που βράζει. Αφήνεις να περάσει ένα διάστημα, να αμβλυνθεί το ενδιαφέρον, ώστε να υποστείς τις λιγότερες δυνατές συνέπειες.

Διότι, πώς να το κάνουμε; Άλλο είναι να βλέπεις σε απευθείας μετάδοση τους εκπροσώπους σου να θέτουν στον επισκέπτη τους άλλες ερωτήσεις από αυτές που θα έθετε οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος και άλλο να ενημερώνεσαι μέσα από ένα γενικό ρεπορτάζ.

Η αλήθεια είναι πως για άλλη μια φορά το φίλτρο της χειραγώγησης μας εμπόδισε να αξιολογήσουμε το επίπεδο, την κατάρτιση και την ευστοχία των εκπροσώπων του Έθνους. Είχαν μπροστά τους τον δανειστή μας, που χάρη στους δικούς μας τόκους, συνεχίζει να κερδίζει μισό δις ευρώ τον χρόνο.

Τον άκουσαν να λέει και να ξαναλέει ότι το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα απέδειξε πως οι Έλληνες εγκρίνουν το «πρόγραμμα» του ΔΝΤ. Αλλά κανείς δεν τον αισθάνθηκε την ανάγκη να του επισημάνει την τεράστια αποχή, που μόνο έγκριση δεν αποτελεί. Τον άφησαν στην (εσκεμμένη) πλάνη του και αυτό δεν το είδαμε για να βγάλουμε συμπεράσματα για το επίπεδο της εκπροσώπησής μας στο Κοινοβούλιο…

Αυτά για να μην μας περνούν για ανόητους και άσχετους με το αντικείμενο…

Η πρόκληση του... «ευδαιμονισμού»

Δημήτρης Μάρδας
Αν. καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Άρθρο του στο "Skai.gr" - 29/11/2010


«Ευδαιμονισμός», μια τάση την ευθύνη της οποίας φέρουν όχι μόνο οι εκάστοτε κυβερνήσεις αλλά όλη η Βουλή ή ορθότερα ο πολιτικός κόσμος στο σύνολο του.

Η ελληνική κοινωνία διακρίνεται από ένα ιδιότυπο ευδαιμονισμό, μια τάση την ευθύνη της οποίας φέρουν όχι μόνο οι εκάστοτε κυβερνήσεις αλλά όλη η Βουλή ή ορθότερα ο πολιτικός κόσμος στο σύνολο του. Ο ευδαιμονισμός αυτός, που οδηγεί σε εύκολες λύσεις σ’ ό,τι αφορά την οικονομική πολιτική, αντανακλάται: στο έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, στο χρέος μας και στο έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου.

Αντιπροσωπευτικές εύκολες λύσεις που μειώνουν λόγου χάρη την ανεργία, δίνονται από τα ακόλουθα παραδείγματα: Έχουμε δει ποτέ στη Βουλή βουλευτές να εγείρονται αγανακτισμένοι και να αντιδρούν στις όποιες πολιτικές οδηγούσαν σε μια αδικαιολόγητη διόγκωση των εργαζομένων στο Δημόσιο ή τις ΔΕΚΟ; Το πρόβλημα των κομμάτων ήταν η ‘εδώ και τώρα’ αύξηση της ‘ποσόστωσης’ των διορισμένων ή συμβασιούχων στο Δημόσιο, που αναλογεί στη δύναμη τους και όχι η εκλογίκευση της αγοράς εργασίας στο Δημόσιο εν γένει.

Δεύτερο παράδειγμα. Όλοι θυμόμαστε αντιδράσεις πολιτών…οργίλων Νομαρχών και άλλων παραγόντων της δημόσιας ζωής σε βάρος μιας παραγωγικής επένδυσης, η οποία μολύνει ή δήθεν μολύνει το περιβάλλον. Είδαμε ποτέ αντιδράσεις Νομαρχών ή άλλων σχετικών μεγαλοπαραγόντων της πολιτικής ζωής σε βάρος μιας εύκολης πανάκριβης επένδυσης με σκοπό το κτίσιμο ενός πολυτελέστατου μπουζουχτίδικου, που ηχορυπαίνει μια ολόκληρη περιοχή διώχνοντας παράλληλα ένα μεγάλο αριθμό τουριστών;

Στην αιχμή λοιπόν του δόρατος αυτής της τάσης του ευδαιμονισμού βρίσκεται ένα σύνολο μέτρων πολιτικής που εξακολουθούν να ευνοούν τις εύκολες επενδύσεις σε μη εμπορεύσιμα (μη εξαγώγιμα) αγαθά, (διασκέδαση, βίλες, κατοικίες, δρόμους κ.λπ) προτάσσοντας από την άλλη διάφορα εμπόδια εισόδου στις παραγωγικές επενδύσεις σε εξαγώγιμα αγαθά και υπηρεσίες, ικανές να μειώσουν και τα δύο παραπάνω ελλείμματα. To πολυσυζητημένο fast track (ή ορθότερα slow track έτσι όπως εξελίσσεται) είναι ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα.
Εφόσον η κουλτούρα αυτή, ως κυρίαρχη, εξακολουθεί να επιβιώνει, τα μέτρα διαχειριστικού χαρακτήρα των προϋπολογισμών θα σηκώνουν το βάρος της εκλογίκευσης του δυσθεόρατου χρέους μας.

Ως προς τα μέτρα διαχειριστικού χαρακτήρα ειδικότερα, θα ήταν σκόπιμο να προστρέξουμε στο απώτερο παρελθόν, βρίσκοντας λύσεις που δεν εξοντώνουν οικονομικά τους ασθενέστερους επιβαρύνοντας από την άλλη πράξεις έκφρασης του προαναφερθέντος ευδαιμονισμού, σε προσωπικό όμως επίπεδο.

Μια τέτοια λύσης δίνεται από τον…Καλιγούλα. Αναλυτικότερα, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, επιδιώκοντας να βελτιώσει τα οικονομικά της αυτοκρατορίας επινόησε την ακόλουθη μέθοδο αύξησης των εσόδων. Εγκατάστησε μια τριήρη μόνιμα στον Τίβερη και εκεί εξέδιδε τις γυναίκες των συγκλητικών, συγκεντρώνοντας έτσι σημαντικά ποσά.

Δεν υπονοούμε βέβαια ότι κάτι ανάλογο θα πρέπει να γίνει και σήμερα, κάτω από τις τόσο δύσκολες στιγμές που περνά ο τόπος. Ο τόσο διεστραμμένος όμως Ρωμαίος αυτοκράτορας με την πράξη του αυτή έδειξε ότι δε θα έφερναν χρήματα στα ταμεία της αυτοκρατορίας οι γυναίκες των πληβείων (φτωχών) ή οι φτωχοί, αλλά οι κυρίες των συγκλητικών (πλουσίων) και μάλιστα αυτών δηλαδή των πλουσίων γραφειοκρατών –άχρηστων εν πολλοίς- που δεν αποτελούν μέρος της παραγωγικής μηχανής!. Είχε σαφή άποψη λοιπόν για την δίκαια κατανομή των οικονομικών βαρών.

Το δικό μας Υπουργείο Οικονομικών έχει αφήσει ανέγγιχτες πολλές κατηγορίες Ελλήνων ‘συγκλητικών’. Ενδεικτικά σημειώνεται η ακόλουθη μέθοδος αύξησης των εσόδων, που τους αγγίζει εν πολλοίς φυσικά: Ας επιβάλει η κυβέρνηση βαριά πρόστιμα στους ‘συγκλητικούς’ που έκτισαν βίλες και σπίτια σε καμένες δασικές εκτάσεις κατά παράβαση του συντάγματος της χώρας. Ας επιβάλει επίσης βαριά πρόστιμα σε άλλους ‘συγκλητικούς’, που έχουν φράξει τις ακτές εμποδίζοντας την πρόσβαση στην θάλασσα των ‘πληβείων’.

Και ας βρει τέλος άλλα μέτρα σε βάρος παρομοίων ομάδων, τα οποία ικανοποιούν εκτός των άλλων και το περί δικαίου αίσθημα, γεμίζοντας τα ταμεία της χώρας με χρήματα παράνομων γραφειοκρατών και όχι των φτωχών άτυχων εν πολλοίς ‘πληβείων’ ή ατόμων που παράγουν και κάνουν τη ώρα πλουσιότερη.