Σε συνθήκες βρασμού

Τάσος Παππάς
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 30/5/2010


Τρεις γενικές απεργίες μέσα σε λίγους μήνες σίγουρα είναι ρεκόρ για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, ίσως και για την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.

Κι όμως, το αποτέλεσμα δεν είναι αντίστοιχο των προσδοκιών. Ούτε η κυβέρνηση έπεσε ούτε πήρε πίσω το σκληρό πακέτο της λιτότητας. Αντιθέτως, η εργασία χάνει διαρκώς θέσεις προς όφελος του κεφαλαίου.

Σύμφωνα με μια παραδοσιακή (και γενικώς σωστή) αντίληψη για τις κοινωνικές εξελίξεις, η γενική απεργία είναι η κορύφωση μιας αγωνιστικής πορείας, μ' άλλα λόγια ένα βήμα πριν από τη μετωπική πολιτική σύγκρουση με επίδικο ζήτημα την ίδια την εξουσία. Είναι φανερό ότι για την ώρα δεν βρισκόμαστε σ' αυτό το σημείο.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ισχύει αυτό που η παραδοσιακή αριστερά υποστηρίζει, ότι δηλαδή αν και υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες, ο υποκειμενικός παράγοντας, καθήκον του οποίου είναι να εκφράσει τη διάχυτη δυσαρέσκεια και να δώσει νόημα στο σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων. Οι λόγοι είναι πολλοί:

1Λειτουργούν αποτελεσματικά οι μηχανισμοί εκμαυλισμού και χειραγώγησης της λαϊκής συνείδησης, σπρώχνοντας τον κόσμο στην απάθεια και την ιδιώτευση ή προσανατολίζοντάς τον σε ανούσιες πράξεις ατελέσφορης δυσφορίας.

2 Το σχήμα της εναλλαγής στην εξουσία ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. -το αμορτισέρ του συναινετικού δικομματισμού- εξακολουθεί να αποδίδει, έστω κι αν ισορροπεί κάθε φορά σε χαμηλότερο σημείο. Φαίνεται πως ακόμη δεν έχει εκμετρήσει το ζην του, παρά τις αλλεπάλληλες νεκρώσιμες ακολουθίες που έχουν ψάλει οι επικριτές του.

3Οι δυνάμεις που υπόσχονται έναν άλλο κόσμο είτε αδυνατούν να τον περιγράψουν είτε, όταν επιχειρούν να το κάνουν, κάθε άλλο παρά ελκυστική είναι η προβολή του στο μέλλον. Η νοσταλγία για τους επίγειους «χαμένους παραδείσους» συσπειρώνει μόνον όσους δεν πήραν χαμπάρι ή αρνούνται πεισματικά να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συνέβη το 1989, εξωραΐζοντας τα καθεστώτα που κατέρρευσαν χωρίς ν' ανοίξει μύτη.

4Η πολυδιάσπαση της αριστεράς, της παράταξης που υποτίθεται ότι έχει ταχθεί υπέρ μιας άλλης κοινωνίας, πιο δίκαιης και πιο ελεύθερης, την καθιστά αφερέγγυο συνομιλητή των πολιτών που πλήττονται από την κρίση και αναζητούν απεγνωσμένα διέξοδο. Κατάσταση που επιδεινώνεται αν υπολογίσει κανείς τόσο την αποστροφή της απέναντι στις λογικές κυβερνητικής διαχείρισης όσο και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που επικρατεί στο εσωτερικό της. Η ιδεολογική καθαρότητα και η πολιτική ομοιομορφία θεωρούνται υπέρτατα αγαθά, ενώ η λύση των προβλημάτων παραπέμπεται στο επέκεινα (παραλλαγή της εσχατολογικής αφήγησης των θρησκευτικών σεχτών).

5Η προσφυγή με απύθμενη επιπολαιότητα σε προωθημένες μορφές πάλης, χωρίς να έχει προηγηθεί η κατάλληλη προετοιμασία και το κυριότερο χωρίς να έχει μελετηθεί η κλιμάκωση της δράσης, παράγει παραλυτικά φαινόμενα. Οι καταλήψεις για ψύλλου πήδημα και οι γενικές απεργίες με συντεχνιακά αιτήματα είναι πια κινητοποιήσεις τελετουργικού χαρακτήρα που προκαλούν κόπωση και απογοήτευση. Όπως έχει γράψει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, «η μαζική απεργία είναι πολύ περισσότερο ένα τέρμα που δείχνει κατά κολεκτιβιστικό τρόπο μια ολόκληρη περίοδο της πάλης των τάξεων που εκτείνεται σε πολλά χρόνια, και καμιά φορά σε δεκαετίες» («Μαζική απεργία, Κόμμα, Συνδικάτα» εκδ. Κοροντζή). Αλλο αυτό και άλλο η «επαναστατική γυμναστική» για την τιμή των όπλων.

6Το συνδικαλιστικό κίνημα που στην παρούσα φάση οφείλει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των εργαζομένων, έχει χάσει προ πολλού την καλή έξωθεν μαρτυρία. Οι εργαζόμενοι δεν εμπιστεύονται τα συνδικάτα γιατί επί μακρόν συμπεριφέρθηκαν ως ιμάντες μεταβίβασης της κυβερνητικής γραμμής ή ως γραμμόφωνα των κομματικών γραφειοκρατιών. Σήμερα και εξαιτίας του πρότερου κακόφημου βίου τους είναι ανίκανα ν' ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Βολοδέρνουν διασπασμένα και σπαρασσόμενα, δίχως κύρος, εκτόπισμα και διαπραγματευτική ισχύ. «Τρώνε» τη μία ήττα μετά την άλλη, αναδιπλώνονται ατάκτως και παραβιάζουν συνεχώς τις κόκκινες γραμμές άμυνας που τα ίδια έχουν θέσει.

Οι κίνδυνοι είναι προφανείς: Κυριαρχία της λογικής του μικρότερου κακού. Ασύντακτες αντιπαραθέσεις χωρίς προοπτική. Προτάσεις με αιχμή τον ηγέτη-μεσσία που θα απαλλάξει τον τόπο από τα δεινά της κομματοκρατίας. Εμπέδωση κλίματος αντιπολιτικής και αντικοινοβουλευτισμού. Διάχυση της ανομίας και του πολιτικού εξτρεμισμού.

Ο διευθύνων σύμβουλος

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 23/5/2010


Οπως θα έχετε παρατηρήσει, όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν πλέον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο. Ο πρόεδρος δεν ασχολείται με την καθημερινή διαχείριση της εταιρείας, έχει την ευθύνη για τη στρατηγική της κατεύθυνση, την εικόνα της προς τα έξω και την αφ’ υψηλού διοίκηση. Ο διευθύνων σύμβουλος ασχολείται με τη «λάντζα», ξέρει απ’ έξω τα νούμερα, βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τα στελέχη της εταιρείας και βάζει μετρήσιμους στόχους σε όλους. Εχω την εντύπωση πως αν η Ελλάδα ήταν εταιρεία, θα είχε έναν καλό πρόεδρο αλλά της λείπει ένας ικανός διευθύνων σύμβουλος.

Ο πρωθυπουργός είναι προφανές πως δεν εκστασιάζεται με την ιδέα της ενασχόλησης με θέματα διοίκησης, παρακολούθησης ενός έργου κ. λπ. Κάθε άλλο. Το φόρτε του είναι οι σχέσεις με τους ξένους, η διαβούλευση για μεγάλα θέματα και η χάραξη κατευθύνσεων. Είναι ο πλέον εξαγώγιμος πρωθυπουργός που είχε η χώρα εδώ και χρόνια και κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί το γεγονός πως έχει μια καινοτόμο ατζέντα μεταρρυθμίσεων για τη χώρα.

Το πρόβλημα όμως είναι πως η Ελλάδα δεν έγινε ακόμη Δανία. Το χειρότερο δε είναι πως αν από τώρα μέχρι το τέλος του έτους, το αργότερο, δεν υλοποιηθεί ένα απίστευτα περίπλοκο και πολιτικά εκρηκτικό πρόγραμμα περικοπών και μεταρρυθμίσεων η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί όχι σε Δανία του Νότου αλλά σε Αργεντινή της Ευρώπης. Η εφαρμογή αυτού του προγράμματος απαιτεί, πέραν των ξένων ελεγκτών, έναν διευθύνοντα σύμβουλο ο οποίος θα έχει την απόλυτη κάλυψη του κ. Παπανδρέου. Οταν θα σηκώνει το τηλέφωνο να μιλήσει με έναν υπουργό, αυτός θα ξέρει καλά ότι δεν χωράνε αστεία, δικαιολογίες ή ψέματα.

Ο κ. Παπανδρέου δυστυχώς δεν έχει ποτέ εμπιστευθεί ένα τέτοιο σύστημα διοίκησης. Οι γνωρίζοντες λέγουν πως τον είχε τραυματίσει τόσο πολύ η εμπειρία του πατέρα του με τον Μένιο Κουτσόγιωργα κ. ά., που δύσκολα θα εμπιστευθεί έναν ή δύο ανθρώπους να λειτουργούν αντ’ αυτού. Κατά τους ίδιους γνωρίζοντες, ο κ. Παπανδρέου συχνά ανακαλεί μια ιστορική όσο και απελπισμένη φράση του Ανδρέα ένα μεσημέρι στο Καστρί, όταν έλεγε σε φίλους: «Δεν ξέρω τι έχω κάνει, αλλά δεν μπορώ να σας πω ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο».

Από τη μια, λοιπόν, έχουμε μια βαθιά απέχθεια του πρωθυπουργού σε ένα σφικτό κεντρικό σύστημα ελέγχου και διοίκησης των υπουργών και από την άλλη έχουμε την άμεση και αδήριτη ανάγκη να κυβερνηθεί αποτελεσματικά ο τόπος τους επόμενους μήνες. Πολλοί αναρωτιούνται «αν δεν τα βλέπει» ο κ. Παπανδρέου αυτά που ακόμη και οι μη παροικούντες την Ιερουσαλήμ διακρίνουν: υπουργούς - φεουδάρχες, ένα Μαξίμου που μοιάζει περισσότερο με think tank παρά με στρατηγείο σε ώρα πολέμου και ένα κράτος που λειτουργεί ή στο ρελαντί ή και στην όπισθεν. Αν τα βλέπει, δεν το δείχνει. Αν δεν τα βλέπει, σημαίνει ότι έχουμε σημαντικό πρόβλημα ως χώρα γιατί είτε κανείς γύρω του δεν του λέει την αλήθεια είτε γιατί ο ίδιος επιλέγει τη μέθοδο της άρνησης που έχει οδηγήσει και άλλους προκατόχους του στην απόγνωση και μετά στην κατάθλιψη...

Εν πάση περιπτώσει, η Ιστορία διάλεξε να είναι ο κ. Παπανδρέου πρωθυπουργός σε μια από τις κρίσιμες στιγμές της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Ενδεχομένως ο ίδιος να θεωρεί αστεία την κριτική περί οργανωτικής ανεπάρκειας και να πιστεύει ότι αφού έφτασε έως εδώ με το μοντέλο του δημιουργικού χάους γύρω του, γιατί όχι, μπορεί και να συνεχίσει έτσι. Εμείς πάντως δικαιούμεθα να ανησυχούμε, γιατί βλέπουμε το καράβι να έχει μπει στην άγρια θύελλα, ξέρουμε ότι έρχεται τσουνάμι και διαπιστώνουμε πως ο καπετάνιος δεν έχει δίπλα του το πιο έμπειρο και στοχοπροσηλωμένο πλήρωμα, ενώ αφήνει ενίοτε το τιμόνι για ένα ταξίδι ή μία συζητηση για το κλίμα και τη θρησκεία.

Το αντι-Facebook κίνημα

Αγγελική Μπούμπουκα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 23/5/2010


Οι τελευταίες εβδομάδες δεν ήταν ιδιαίτερα λαμπρές για το εταιρικό προφίλ του Facebook. Η συνήθως απρόσκοπτη επέλασή του στο Διαδίκτυο στιγματίστηκε από μαζικές αντιδράσεις για την έκθεση ακόμη μεγαλύτερου ποσοστού δεδομένων των χρηστών του σε δημόσια χρήση. Οι νέοι όροι χρήσης (http://blo.gr/161), που υποχρεωτικά αποδέχεται κάθε εγγεγραμμένος και ισχύουν από τις 22 Απριλίου, χαρακτηρίζουν εξ ορισμού δημόσια όλα όσα αναρτά κανείς εκεί.

Κάθε φορά που χρησιμοποιεί μια εφαρμογή (παίζει ένα παιχνίδι, παίρνει μέρος σε ένα χιουμοριστικό συγκριτικό τεστ με τους φίλους του, γράφεται σε μια ομάδα διαμαρτυρίας ή υποστήριξης κ.ο.κ.) είναι σαν αν κάνει μια δημόσια ανακοίνωση, που υπερβαίνει τα όρια της -ούτως ή άλλως τεράστιας- κοινότητας του FB.

Ολες αυτές οι δημοσιεύσεις είναι διαθέσιμες για εμπορική χρήση από υπηρεσίες και εταιρείες τις οποίες ο χρήστης πιθανότατα αγνοεί εντελώς, αλλά στο αρχείο των οποίων εκείνος θα αποτελεί μια αξιοποιήσιμη μονάδα για εμπορικούς και άλλους σκοπούς. Ακόμη κι αν ο ίδιος διαγράψει κάποτε τον λογαριασμό του, αυτά τα δεδομένα θα εξακολουθήσουν να είναι δημόσια και θα προσφέρονται για τις παραπάνω χρήσεις, εφόσον τα έχει μοιραστεί με φίλους του στο δίκτυο -εκτός αν τα διαγράψουν κι εκείνοι.

Λίγες χιλιάδες ατόμων δηλώνουν έτοιμοι να αποχωρήσουν ομαδικά στις 31 Μαΐου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον μη σεβασμό στα δεδομένα τους (www.quitfacebookday.com). Στο www.pledgebank.com/leavefacebook δηλώνουν ότι θα φύγουν μόνο αν μαζευτούν 10.000 συμμετέχοντες. Αλλοι προτιμούν ηπιότερη αντίδραση και οργανώνουν αποχή από το μέσο (δηλαδή, δεν θα συνδεθούν) στις 6 Ιουνίου (facebookprotest.com).

Το σημερινό κίνημα εναντίον του FB δεν είναι το πρώτο. Μικρές ομάδες προσπάθησαν αρκετές φορές στο παρελθόν να οργανώσουν μαζικές αποχωρήσεις/διαμαρτυρίες από το δίκτυο (π.χ. theantifacebookleague.com) χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η απήχηση των αντιδράσεων μοιάζει με τσίμπημα καρφίτσας σε ελέφαντα, αν αντιπαραβάλουμε τις αποχωρήσεις με τις νέες εγγραφές. Ο αριθμός των ενεργών μελών έχει υπερβεί τα 400 εκατομμύρια και είναι υπερδιπλάσιος σε σχέση με πέρσι.

* http://www.joindiaspora.com

Μια πιο δημιουργική αντίδραση στη μαζική εμπορευματοποίηση των δεδομένων που ανταλλάσσουν οι χρήστες μέσων όπως το Facebook, αντιπροτείνουν τέσσερις πιτσιρικάδες σπουδαστές πληροφορικής από τη Νέα Υόρκη. Οι Daniel Grippi, Maxwell Salzberg, Raphael Sofaer και Ilya Zhitomirskiy σχεδίασαν το Diaspora, ένα μοντέλο κοινωνικού μέσου που θα επιτρέπει τη δικτύωση και ανταλλαγή πληροφοριών όπως τα έχει συνηθίσει ο κόσμος αλλά με διασύνδεση των υπολογιστών των διαδικτυακών φίλων (αντί της παραχώρησής τους σε βάσεις δεδομένων, σε στιλ FB).

Η ιδέα τους βρήκε απρόσμενα μεγάλη χρηματοδότηση από δωρεές (μέσω του www.kick starter.com) και υπόσχονται να την υλοποιήσουν μέχρι τον Σεπτέμβριο. Ασφαλώς δεν θα καταφέρουν να αφυπνίσουν την τεράστια μάζα χρηστών που αδιαφορούν για την προστασία της ιδιωτικότητάς τους, αλλά υπάρχει πολύς ψαγμένος κόσμος που περιμένει με αγωνία να δει το Diaspora στην πράξη.

Γιατί ξεθώριασε η πολιτική ;

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 11/5/2010

Ένα άρθρο της μυρσίνης Ζορμπά στην Athens Voice απαντά με πληρότητα. Αξίζει να το προσέξουμε.

«Πόσο αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα της κατάστασής μας; Πώς προδιαγράφεται το μέλλον; Ποιος είναι σε θέση να απαντήσει στα σημερινά ερωτήματα; Σε ποιο λαβύρινθο έχει χαθεί ο πολιτικός και ο δημόσιος διάλογος; Μια κυβέρνηση που έχει βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με την κοινωνία πώς θα τα καταφέρει να επιβιώσει πάνω σε ένα σανίδι πολιτικής σκηνοθεσίας; Ποιο είναι το σχέδιο, η στρατηγική, οι στόχοι;

Ψέματα, παραπλάνηση, εύνοιες, εξαιρέσεις, σκόπιμες αποσιωπήσεις προκαλούν το κοινό αίσθημα. Μια σπίθα είναι αρκετή για να φουντώσει η κοινωνική έκρηξη.

Στο όνομα της οικονομικής γλώσσας καταργήθηκε το τελευταίο διάστημα η γλώσσα της πολιτικής, η γλώσσα του κοινωνικού κράτους, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ηθικής συμπεριφοράς. Αλλά για να ξαναβρούμε τη γλώσσα της πολιτικής πρέπει να αποσύρουμε από την κυκλοφορία τη γλώσσα των κομμάτων, των συντεχνιών, του ακραίου ατομικισμού. Σήμερα η κοινωνία δεν κάνει άλλο από το να παρακολουθεί άφωνη την οικονομία. Αυτό ακυρώνει την πολιτική. Χωρίς στρατηγική διαχείρισης οι γνωστές έννοιες δεν επαρκούν για τη σύλληψη της κατάρρευσης. Χείλη ανοιγοκλείνουν αλλά δεν ακούγεται λόγος.

Κυριαρχούν οι μηχανές της κατεδάφισης. Τώρα γκρεμίζεται η στέγη που φιλοξένησε τις βεβαιότητες και τις προσδοκίες δεκαετιών. Τα ψέματα τελείωσαν. Τελειώνουν άραγε ποτέ; Το παιχνίδι με τους κακούς που μας φθονούν ή μας επιβουλεύονται, με το όπλο στο τραπέζι, με τους κερδοσκόπους, με τους άσπονδους Ευρωπαίους φίλους, μας καθήλωσε τους τελευταίους μήνες σε έναν παραπλανητικό φαύλο κύκλο αναζήτησης του κέντρου βάρους στους έξω. Και οι μέσα, εμείς; Δεν έχουμε όλοι την όλη ευθύνη, δεν έχουμε όλοι το ίδιο είδος ευθύνης. Ως τώρα άλλοι έχασαν και άλλοι κέρδισαν.

Το πολιτικό σύστημα, η δημόσια οργάνωση, η κοινή γνώμη, τα συνδικάτα, η κουλτούρα είναι τα συστατικά μέρη της κοινωνικής συναρμολόγησης. Αυτή προέκυπτε κατά καιρούς μέσα από διαφορετικές εκδοχές συνδυασμών και κυριαρχίας. Ωστόσο, σήμερα κλείνουμε την πόρτα πίσω μας, είμαστε υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουμε το βολικά ταχτοποιημένο σπίτι και ό,τι κρύβαμε κάτω απ’ το χαλί και να αρχίσουμε το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα. Αν τα κόμματα πάψουν να είναι ενδιάμεσοι κι αποφασίσουν σοβαρά να γίνουν δημοκρατικοί διαμεσολαβητές, τότε υπάρχει ελπίδα».

Αλλη μια συμφωνία ...

Θανάσης Τεγόπουλος
Εκδότης
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 16/5/2010


ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ πραγματικά και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου να προχωρήσουμε στην εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων με πρώτο στόχο, συνομολογούμενο, την επιτακτικά αναγκαία μείωση των εξοπλισμών, θα ήταν χρήσιμο να εγκαταλείψουμε ορισμένες ιδεοληψίες του παρελθόντος, διπλωματικές σοφιστείες και υπεκφυγές, ιστορικές φοβίες και καχυποψίες και να δούμε τα πράγματα ψύχραιμα και καθαρά.

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ καλής γειτονίας μεταξύ δύο κρατών διέπονται από το διεθνές δίκαιο. Από αυτό διέπονται και οι 21 συμφωνίες που υπογράφηκαν την Παρασκευή. Οικονομικής φύσης οι περισσότερες, διευκολύνουν την κλιματική αλλαγή που επιχειρείται -σωστά- στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ, όμως. Ούτε καν για την επίτευξη του στόχου της μείωσης των εξοπλισμών. Δεν αρκούν διότι μένουν ανοιχτά και άλυτα τα ζητήματα που οδηγούν στην ένταση των σχέσεων. Και αυτά κυρίως διέπονται αποκλειστικά από το διεθνές δίκαιο. Οι απαντήσεις του κ. Ερντογάν στη συνέντευξη τύπου της Παρασκευής, μεταξύ άλλων, δείχνουν πόσο μακριά είμαστε. Συνοψίζουμε τα σημεία αιχμής για το Αιγαίο:

* Το casus belli. Στην ερώτηση αν η Τουρκία σκοπεύει να άρει το casus belli, η απάντηση ήταν ότι πρέπει να εξεταστεί και από την Ελλάδα, γιατί η τουρκική εθνοσυνέλευση έφτασε εκεί. Η ανταπάντηση δίνεται από το άρθρο 2 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Απαγορεύει όχι μόνο τον πόλεμο αλλά και την απειλή πολέμου. Και επί της ουσίας: το δίκαιο της θάλασσας που είναι ήδη εθιμικό διεθνές δίκαιο δίνει δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Πώς μπορεί να απειλείται με πόλεμο ένα κράτος, που όχι μόνο δεν απειλεί με βία άλλο, αλλά για τη μελλοντική και υποθετική άσκηση νομίμου δικαιώματός του; Και πώς μπορεί έτσι να γίνεται λόγος για σχέση καλής γειτονίας; Πιστεύουμε ότι ο τούρκος πρωθυπουργός επιθυμεί πράγματι καλές σχέσεις με την Ελλάδα. Οι ειδικοί περί τα τουρκικά όμως λένε ότι υπάρχει στη γείτονα ένα περίεργο είδος χωρισμού εξουσιών που εξηγεί, ίσως, την απουσία του υπουργείου Αμυνας από τη συνοδεία του τούρκου πρωθυπουργού.

* Οι γκρίζες ζώνες. Δεν τέθηκε σχετική ερώτηση στη συνέντευξη τύπου (ίσως για να μη χαλάσει η «ωραία ατμόσφαιρα»). Πρόκειται, πάντως, για τουρκική νομική φαντασίωση, που αναδείχθηκε το 1996 επί πρωθυπουργίας Τανσού Τσιλέρ, με αφορμή το επεισόδιο στα Ιμια. Το διεθνές δίκαιο είναι σαφέστατο. Η Συνθήκη της Λωζάννης (και συνακόλουθα των Παρισίων) ορίζει ότι στα νησιά και νησίδες (πλην Ιμβρου, Τενέδου και Λαγονησίων) πέραν των τριών μιλίων από την ασιατική ακτή η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα. Τελεία και παύλα. Το διεθνές δίκαιο, όμως, διέπει και την ισχύ και την ερμηνεία των Συνθηκών. Ορίζει, π.χ., ότι οι Συνθήκες που καθορίζουν εδαφικές κυριαρχίες παραμένουν αμετάβλητες και οι εξαιρέσεις ερμηνεύονται στενά, όχι οι κανόνες. Η Ιμβρος και η Τένεδος πέραν των τριών μιλίων ανήκουν στην Τουρκία - όχι άλλα νησιά ή νησίδες που δεν κατονομάζονται, όπως τα Ιμια ή... η Γαύδος, στην οποία επίσης αναφέρθηκε η τουρκική φαντασία.

* Ο εναέριος χώρος. Η Ελλάδα από τη δεκαετία του '30 έχει καθορίσει εναέριο χώρο 10 μιλίων, ενώ τα χωρικά της ύδατα είναι στα 6 μίλια - πράγμα ανακόλουθο κατά το διεθνές δίκαιο. Γι' αυτό δεν αναγνωρίζονται από το ΝΑΤΟ τα 10 μίλια. Πρόκειται για μιαν -αμφίβολης αξίας- αμυντική θέση της ελληνικής διπλωματίας (τα πλοία να διασχίζουν διεθνή ύδατα και τα κατάρτια εθνικό εναέριο χώρο), αφού έχουμε δικαίωμα να επεκτείνουμε στα 10 (αλλά και στα 12) μίλια τα χωρικά μας ύδατα και απειλούμαστε παράνομα με πόλεμο αν το κάνουμε. Ανακολουθία, η οποία ούτε αερομαχίες δικαιολογεί ούτε τους αυτοκαταστροφικούς εκατέρωθεν εξοπλισμούς, μια και οι τουρκικές παραβιάσεις δεν κατοχυρώνουν απολύτως τίποτα.

Η ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ της υφαλοκρηπίδας, αιτία και κατάληξη των ελληνοτουρκικών διαφορών, όπως προκύπτει από την πρόσφατη διπλωματική ιστορία, επιλύσιμη με συμφωνία ή συνυποσχετικό και προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης (διότι εδώ το διεθνές δίκαιο χρειάζεται εξειδίκευση), είναι, σε τελευταία ανάλυση, οικονομική διαφορά. Πρόκειται κυρίως για το αποκλειστικό μεταλλευτικό δικαίωμα άντλησης πετρελαίου - άγνωστης ποσότητας, ποιότητας και αποληψιμότητας. Τόσες οικονομικές συμφωνίες υπογράψαμε. Άλλη μία χρειάζεται...

Τα κόμματα στα χρόνια της φτώχειας

Αντώνης Καρακούσης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 16/5/2010


Πυκνός τούς τελευταίους μήνες ο πολιτικός χρόνος, έδωσε και συνεχίζει να δίνει καθημερινά πολλά και διαφορετικά γεγονότα, που επιδρούν κατά τρόπο δυναμικό σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας.

Η οικονομική κρίση εισέβαλε μετά τις εκλογές στη ζωή των ανθρώπων και τείνει όχι απλώς να μεταβάλει αλλά και να ανατρέψει σταθερές δεκαετιών.

Ηδη τα στερεότυπα που είχαμε διαμορφώσει για τους μισθούς, τις συντάξεις, τα δώρα των γιορτών, τα επιδόματα των διακοπών, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις εργασιακές σχέσεις κλονίστηκαν τους τελευταίους μήνες.

Ο κύκλος των δικαιωμάτων, αν δεν χάθηκε παντελώς, σίγουρα τελεί υπό αίρεση και αμφισβήτηση. Η ελληνική κοινωνία από τις βεβαιότητες και τη μακαριότητα του πρόσφατου παρελθόντος περιήλθε, μέσα σε έξι μήνες, στην απόλυτη ανασφάλεια.

Εξελισσόμενη αυτή η διαδικασία μετάπτωσης από τις βεβαιότητες της διαρκούς ευημερίας στην ανασφάλεια της πτώχευσης του κράτους και των νοικοκυριών εξέθεσε τα κόμματα και τα πρόσωπα της πολιτικής και κλόνισε την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Τα γεγονότα της 5ης Μαΐου δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα. Μια μερίδα πολιτών πήδηξε στην κυριολεξία τον φράχτη, ξεπέρασε ηθικές και πολιτικές αναστολές και λίγο έλειψε να εισβάλει στο Κοινοβούλιο. Η κατάρρευση του οικονομικού μοντέλου δεν μπορεί λοιπόν να αφήσει ανεπηρέαστο το πολιτικό σύστημα.

Ηδη η Νέα Δημοκρατία υφίσταται τη μεγαλύτερη φθορά. Η κοινωνία θεωρεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπεύθυνο για το μεγάλο κακό και οι περισσότεροι των οπαδών της αισθάνονται εξουθενωμένοι και ταπεινωμένοι, της γυρίζουν την πλάτη. Η συνοχή της κλονίζεται και πιθανώς να οδηγηθεί σε πολυδιάσπαση.

Το ΠαΣοΚ, παρ΄ ότι το πρώτο διάστημα είχε την ανοχή και την υποστήριξη της κοινής γνώμης, τελεί τώρα υπό πίεση, κυρίως από το τμήμα των λαϊκών παραδοσιακών ψηφοφόρων. Ο κ. Παπανδρέου δεν είναι πια προστατευμένος, κινείται σε ανοιχτή πεδιάδα, έχει απέναντί του ευρύ μέτωπο αμφισβητιών και η θέση του στην πολιτική θα εξαρτηθεί από την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησής του, από τη δυνατότητά της να υπερβεί την κρίση.

Η Αριστερά επίσης κινδυνεύει να αυτοακυρωθεί από την εξωπραγματική διεκδίκησή της, η οποία τείνει να ξεπεραστεί από τις οικονομικές συνθήκες. Οσο δεν περιγράφει εναλλακτική πρόταση και επιμένει στον άγονο διεκδικητισμό από ένα σύστημα που καταρρέει δεν μπορεί παρά να αυτοαναιρεθεί ως εκδοχή του παραλόγου.

Τέλος η λαϊκιστική εθνικιστική Δεξιά, η οποία για την ώρα ψαρεύει σε θολά νερά, δεν μπορεί και αυτή παρά να πνιγεί στο πλήθος των αντιφάσεών της. Κατά τα φαινόμενα, τα περισσότερα θα κριθούν από την επίδοση του κ. Παπανδρέου. Αν δεν τα καταφέρει, το κύμα αμφισβήτησης θα επικρατήσει, και όσο δεν θα αναδεικνύονται νέες συλλογικότητες, το χάος θα είναι αυτό που θα κερδίσει.

Δεν ξέρουμε πόσοι γοητεύονται από τη δημιουργικότητα του χάους, αλλά μάλλον δεν συνιστάται για χώρες όπως η Ελλάδα.

Ενα βήμα από την άβυσσο

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 9/5/2010


Δεν νομίζω ότι έχω νιώσει ποτέ τόση ανησυχία, αγωνία και θυμό γύρω μου. Είναι σαν ξαφνικά ο κόσμος να ξύπνησε από έναν λήθαργο ευδαιμονίας και αδιαφορίας, αλλά με πολύ απότομο και άγριο τρόπο. Οι πολίτες αυτής της χώρας είχαν κάνει τους λογαριασμούς τους, ήξεραν πόσα έπαιρναν, πόσα χρωστούσαν και πόσα χρειάζονταν για να ζήσουν. Είχαν κάνει επίσης τα προγράμματά τους για το πότε και πόση σύνταξη θα πάρουν, τις αξίες και τα εισοδήματα των ακινήτων τους. Δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν πως είναι πολίτες ενός κράτους που οδηγείτο με μεγάλη ταχύτητα στη χρεοκοπία. Σοκαρίστηκαν όταν άκουσαν τον Κώστα Καραμανλή να προτείνει αυστηρά μέτρα στην προεκλογική περίοδο, αλλά «αποκοιμήθηκαν» όταν πείστηκαν από τον κ. Παπανδρέου ότι «λεφτά υπάρχουν». Οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι η κρίση για την οποία άκουγαν στα κανάλια δεν θα ερχόταν ποτέ στην Ελλάδα και κάποιοι έλεγαν αυτάρεσκα «θα δεις που εμείς θα τη σκαπουλάρουμε λόγω των ιδιομορφιών μας». Ακόμη και προχθές άκουσα έναν πιτσιρικά να εξηγεί στους υπόλοιπους πως «έλα μωρέ, δεν υπάρχει κρίση, είναι σαν τη γρίπη που μας έλεγαν ότι θα μας σκοτώσει όλους. Τα κανάλια τα κατασκευάζουν όλα αυτά για να μας τρομάξουν».

Εδώ και λίγες μέρες, έγινε σαφές σε όλους ότι τα πάντα αλλάζουν στις ζωές σχεδόν όλων. Και ξαφνικά το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια μας. Ο θυμός είναι γενικευμένος και στρέφεται κατά πάντων, εναντίον οιουδήποτε θεωρείται ότι συμμετείχε στο «σύστημα εξουσίας» της χώρας τα τελευταία χρόνια.

Στην κοινωνία διακρίνει κανείς δύο ρεύματα. Το ένα είναι αυθόρμητο, εκρηκτικό και συμπεριλαμβάνει αστούς, ανέργους, πιτσιρικάδες κ. ά., οι οποίοι θέλουν (α) να πληρώσουν κάποιοι εξ αυτών που έκλεψαν ή σπατάλησαν δημόσιο χρήμα και (β) να αλλάξουν πρόσωπα και πράγματα στην πολιτική. Το άλλο είναι ένα διαχρονικό ρεύμα καταστροφικής διαμαρτυρίας που γίνεται τυφλό μίσος και καταλήγει στον φόνο τριών υπαλλήλων μιας τράπεζας. Ενας φίλος μου διηγήθηκε τη σκηνή ενός πιτσιρικά με κουκούλα που μοίραζε πέτρες σε διαδηλωτές και τους έλεγε «καλύτερα 200.000 παρά χίλιες πέτρες». Οι οπαδοί του μίσους και της βίας ελπίζουν πως θα προσελκύσουν νέους οπαδούς στο κίνημά τους και πως μια μέρα θα καταλάβουν ή θα κάψουν τη Βουλή. Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί άραγε;

Πιστεύω πως θα εξαρτηθεί από πολλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, από το αν ο κ. Παπανδρέου θα συνεχίσει να μιλάει σαν στρατηγός σε πόλεμο αλλά να φέρεται σαν επικεφαλής Ιδρύματος Μελετών. Μέχρι σήμερα, έχει κάνει ό, τι χρειαζόταν για να αποφύγει τα χειρότερα με απελπιστική καθυστέρηση, χωρίς να εξηγεί στον κόσμο τη γυμνή αλήθεια και ανεχόμενος ένα χαοτικό και ανοργάνωτο Μαξίμου και ανεπαρκείς υπουργούς σε 3 - 4 καίρια πόστα. Τώρα τα περιθώρια είναι δεδομένα και ελάχιστα. Αν το Μαξίμου, η κυβέρνηση, το κράτος δεν δουλέψουν όπως πρέπει, το επόμενο εξάμηνο θα βρεθεί απέναντι στο δίλημμα «νέα μέτρα ή χρεοκοπία;» Αποψή μου είναι πως τότε νέα μέτρα θα είναι αδύνατον να πάρει.

Πέραν της επάρκειας της κυβέρνησης Παπανδρέου, όμως, οι πολιτικοί θα πρέπει πολύ γρήγορα να πάρουν μέτρα που θα εξαερώσουν τη λαϊκή οργή. Η μείωση των βουλευτών σε διακόσιους, η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών στην επόμενη Βουλή, η ταχύτατη διερεύνηση ορισμένων μεγάλων σκανδάλων θα βοηθήσουν καταλυτικά. Ο κ. Σαμαράς ήδη υποστήριξε ορισμένα εξ αυτών. Πολιτικός χρόνος, όμως, δεν υπάρχει και οι πολιτικοί πρέπει να το αντιληφθούν.

Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης είδαμε με τι μοιάζει η άβυσσος στην οποία μπορεί εύκολα να κατρακυλήσει η Ελλάδα. Μπορούμε να ματώσουμε, αλλά να γίνουμε κάποια στιγμή μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα που δημιουργεί ή να μετατραπούμε σε μια ευρωπαϊκή εκδοχή της Αργεντινής με άγνωστες και σίγουρα βαριές συνέπειες. Ο θυμός είναι απίστευτος και η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Θα είναι πολύ κρίμα να πάρει φωτιά ο τόπος σε μια μεγάλη αυτοκαταστροφική υπερπαραγωγή, επειδή βρήκε προσάναμμα η βενζίνη που χύνουν όποτε και όπου μπορούν οι δυνάμεις του μίσους και του μηδενισμού.

Ποια σύσκεψη, ποιων αρχηγών

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 10/5/2010


Η σημερινή συνάντηση των τριών πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα αποδειχτεί ένα τερατώδες πολιτικό λάθος, που θα το επωμιστεί όχι μόνο το ήδη τρεμάμενο κομματικό σύστημα, αλλά κυρίως ο λαός.

Η σύσκεψη είχε ματαιωθεί στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, καθώς οι πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης, πλην του Γ. Καρατζαφέρη, αποφάσισαν ότι δεν τους επιτρέπεται να καθήσουν σε ένα τραπέζι συναίνεσης και συναπόφασης, τη στιγμή που ο πρωθυπουργός είχε ήδη την προηγούμενη μέρα αναγγείλει την πολιτική των μέτρων, για την οποία ζητούσε εκ των υστέρων απλώς τη διακομματική νομιμοποίηση.

Αυτή η κίνηση του Γ. Παπανδρέου δεν ήταν προσβλητική μόνο για τα πρόσωπα των άλλων πολιτικών αρχηγών, που εκαλούντο έτσι να παίξουν τον ρόλο του διακοσμητικού μαϊντανού, αλλά υποβάθμιζε τη δύναμη μιας συναίνεσης. Καλούσε απλώς σε μια εκ των υστέρων επικύρωση της δικής του πολιτικής, χωρίς να έχει ακούσει ή σεβαστεί ο ίδιος καμιά από τις πολιτικές ή προτάσεις των άλλων κομμάτων.

Τι άλλαξε από εκείνη τη μέρα της ματαίωσης; Ο εμπρησμός της τράπεζας με τη δολοφονία των τριών υπαλλήλων, που πυροδότησε την ένταση μετά τη γιγάντια διαδήλωση των εργαζομένων και συνταξιούχων.

Προφανώς ο Αντώνης Σαμαράς ανησύχησε για ενδεχόμενο ανεξέλεγκτο ντόμινο λαϊκών αντιδράσεων και άλλαξε γνώμη. Η στροφή του αυτή πιθανώς θα αποδειχτεί ένα πολύ μεγάλο πολιτικό σφάλμα με θύμα την ενότητα του ίδιου του λαού. Ενότητα που ακόμα και με τις σημερινές συνθήκες, ο λαός δεν έχει χάσει.

Ποιο είναι το μήνυμα που δίνει η σημερινή παρωδία συνάντησης των πολιτικών αρχηγών; Οτι το Κοινοβούλιο δεν είναι ενιαίο. Δεν είναι ένα Κοινοβούλιο μέσα στο οποίο πολιτικές δυνάμεις αντιμάχονται η μία την άλλη, διαφωνούν, συγκρούονται, αλλά εκπροσωπούν μία, ενιαία, κοινοβουλευτική δημοκρατία. Κουτσή, στραβή, διεφθαρμένη, αλλά κοινοβουλευτική, δημοκρατία.

Δεν είναι μια συνάντηση, από την οποία λείπει ένας πολιτικός αρχηγός σε ένδειξη διαφωνίας. Λείπουν τα δύο πέμπτα των κομμάτων της Βουλής. Επομένως, δεν είναι συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και μάλιστα για θέμα από το οποίο εξαρτάται στην κυριολεξία η καθημερινή ζωή του λαού εφεξής.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που είναι ο καθ' ύλην υπεύθυνος γι' αυτή τη συνάντηση, προχωρά σε ένα κορυφαίο πολιτικό λάθος. Δεν μπορεί να είναι ο Πρόεδρος των τριών πέμπτων των κομμάτων της Βουλής. Δεν επιτρέπεται να δεχτεί αυτό τον ρόλο.

Η ενότητα της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του λαού είναι πολύ πιο σημαντική από την πολιτική αποδοχή των μέτρων λιτότητας, που ψήφισε και θα ψηφίσει η κυβέρνηση.

Τα κόμματα και ο λαός έχουν κάθε δικαίωμα να διαφωνούν με την εκάστοτε κυβέρνηση ή αντιπολίτευση. Και να προτείνουν τα δικά τους μοντέλα διακυβέρνησης. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όμως, δεν έχει το δικαίωμα να συναινεί -αν δεν πρωταγωνιστεί- στο μήνυμα που λέει στον λαό:

«Τα υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κοινοβουλευτικά κόμματα είναι τρία».

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν εκείνος που προκάλεσε τη σύγκρουση και τη ρήξη δεν ήταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης -για τα οποία πάντοτε υπάρχει περιθώριο διακομματικής συνεννόησης- αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός και όσοι φανατικά τυφλοί τον συμβούλεψαν προς αυτή την κατεύθυνση, όπως προείπαμε.

Από σήμερα το μεσημέρι, μια κουτσουρεμένη σύσκεψη κοινοβουλευτικών κομμάτων υπό τον Πρόεδρο δημιουργεί έναν τοίχο αδιαπέραστο κοινοβουλευτικά μεταξύ των δύο κομμάτων της Αριστεράς και των άλλων τριών, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ.

Η σημερινή κοινοβουλευτική δημοκρατία της μεταπολίτευσης δεν καταλαβαίνει, ότι μ' αυτό τον τρόπο στέλνει μεγάλο μέρος του λαού να διεκδικήσει δικαιώματά του με πεδίο σύγκρουσης τον δρόμο και όχι τη Βουλή. Δεν είναι κακό, και είναι και ηθικό αλλά:

Ηδη το μεγάλο μέρος του λαού, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, θεωρεί τα μέλη αυτής της Βουλής και των προηγούμενων -της μεταπολίτευσης- απολύτως διεφθαρμένα και υπαίτια των δεινών που έρχονται. Και έχει δίκιο. Η δημοκρατία οφείλει να γίνει υπέρ του λαού. Οχι να διαιωνιστεί έτσι όπως είναι.

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι αν ο λαός απαξιώσει το Κοινοβούλιο ως αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα. Γιατί εκεί δεν παραμονεύει μόνο η επανάσταση, όπως πολλοί -που δεν θα συμμετάσχουν από φόβο- πιστεύουν. Παραμονεύει ο ολοκληρωτισμός με οποιαδήποτε μορφή. Σταλινική, μπερλουσκονική ή φασιστική. Και ο τελευταίος που θα φταίει γι' αυτό θα είναι ο λαός, ο οποίος έχει ένα σάπιο σύστημα και θέλει να τ' αλλάξει.

Κρίση και τρομοκρατία

Γιάννης Μαρίνος
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 9/5/2010


Με την εξασφάλιση από την Ευρωπαϊκή Ενωση των αναγκαίων ποσών για την εξυπηρέτηση των δανείων που χρωστά το ελληνικό κράτος και την αυτοένταξή μας στην εποπτεία και στην πειθαρχία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προλάβαμε την τελευταία στιγμή- και προς το παρόν- την επίσημη αναγγελία της πτώχευσης (η στήλη αυτή ματαίως προειδοποιούσε επί χρόνια). Η παραπληροφορημένη και κακομαθημένη ελληνική κοινωνία και κυρίως όσοι αισθάνονται αδίκως πληττόμενοι και ιδιαίτερα οι άνεργοι, οι ματαίως αναζητούντες εργασία κυρίως νέοι και οι γενικά διατελούντες υπό την απειλή απώλειας της εργασίας τους μαζί με τους περιθωριοποιημένους και εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες συνιστούν μιαν εκρηκτική μάζα πρόσφορη για οργισμένες κινητοποιήσεις και παραβατικές συμπεριφορές, υποδαυλιζόμενες από ανεύθυνα και επίορκα κόμματα και αποκόμματα.

Η ήδη κλονισμένη έννομη τάξη, η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας και η γενικευμένη ατιμωρησία αναδεικνύουν έτσι τη μείζονα σημασία και τον καίριο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Και είναι ευτυχής η συγκυρία που αυτές τις ημέρες της γεμάτης κινδύνους και σύγχυση μετάβασης σε μια νέα δύσκολη περίοδο επιβίωσης του νεοελληνικού κράτους αποκαλύφθηκε και εξαρθρώθηκε, εν μέρει τουλάχιστον, η δεύτερη μετά τη «17 Νοέμβρη» και ίσως πιο επικίνδυνη τρομοκρατική οργάνωση, ο «Επαναστατικός Αγώνας». Μπορεί να έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας ο υπουργός κ. Χρυσοχοΐδης και η τύχη να του εξασφαλίζει την αποκάλυψη και σύλληψη των τρομοκρατών, είναι αναμφίβολο όμως ότι διαθέτει το αισθητήριο, την ευφυΐα και τη διοικητική ικανότητα να αξιοποιεί και τις προσφορές της τύχης. Η προηγηθείσα μάλιστα πείρα του (από την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη») είναι προφανές ότι τον διευκόλυνε ώστε η έγκαιρη θανάτωση του έτοιμου για φονική δράση τρομοκράτη Φούντα να εξελιχθεί σε ταχύτατη και εκτεταμένη αποκάλυψη και μερική έστω εξάρθρωση του «Επαναστατικού Αγώνα».

Μπορεί να φανταστεί κανείς σε ποιο χάος θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα αυτή η γεμάτη μίσος και καταστροφική μανία συμμορία (σε ήδη διαπιστωμένη συνεργασία με το οργανωμένο έγκλημα) στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία; Πολύ περισσότερο καθώς εύκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί ο τιμωρός στρατός κατά όποιων θεωρηθούν υπεύθυνοι για την οικονομική καταστροφή στην οποία μας οδήγησε το πολιτικό σύστημα.

Ο κ. Χρυσοχοΐδης και το επιτελείο του απέδειξαν ικανότητες και τόλμη. Ευτυχώς επίσης που δεν επιβεβαιώνεται ότι παρέλαβε Αστυνομία διαλυμένη. Διότι, αν συνέβαινε αυτό, τότε δεν θα υπήρχε το πλούσιο υλικό στοιχείων που είχαν από χρόνια εντοπίσει τους ενόχους και το οποίο πιστώνεται στους αρμόδιους και της προηγούμενης κυβέρνησης, οι οποίοι όμως δεν είχαν το θάρρος να το αξιοποιήσουν. Αλλωστε το ψευδοκράτος δικαίου που μεθοδικά έχει παγιωθεί εδώ και δεκαετίες έχει ήδη εξασφαλίσει κατά κανόνα το ακαταδίωκτο των αποδεδειγμένων ενόχων, με αποτέλεσμα να τιμωρούνται ελάχιστοι, ενώ ακόμη και οι καταδικαζόμενοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, όπως συνέβαινε και με τον «αρχηγό» Μαζιώτη και πολλά μέλη της παρέας του, αλλά και τους αδίστακτα διαδηλούντες και καταστρέφοντας κάθε τόσο την Αθήνα ομοϊδεάτες τους αντιεξουσιαστές και τους ουκ ολίγους προστάτες τους, νομικούς και δημοσιογράφους.

Ελπίζω δε ότι από δημοσιογραφική ανεπάρκεια και όχι ιδεολογική συνενοχή δεν υποβάλλεται καμία ερώτηση και δεν παρέχεται καμία πληροφορία για το ποιοι είναι οι συλληφθέντες τρομοκράτες. Από ποια κοινωνικά στρώματα προέρχονται, ποιο το οικογενειακό τους περιβάλλον, ποιες οι σπουδές τους, ποιο επάγγελμα ασκούν, σε ποιο κομματικό περιβάλλον διαπαιδαγωγήθηκαν, πού κατοικούν, ποια είναι τα εισοδήματά τους.

Και πώς συμβαίνει η Αστυνομία κατά καιρούς να τους συλλαμβάνει και η Δικαιοσύνη (με στήριγμα και την κατάλληλη φιλική προς τους ενόχους νομοθεσία) να τους αφήνει ελεύθερους; Και αυτό να το αποδέχεται αδιαμαρτύρητα η εθελοτυφλούσα κοινωνία μας; Σημείωμα συντάκτη: Για ιατρικούς λόγους το άρθρο είχε γραφεί πριν από τα γεγονότα της Τετάρτης που επαυξάνουν την ανάγκη και τις ευθύνες για την προστασία των πολιτών.

Ο θάνατος ενός σύγχρονου θεού

Πάσχος Μανδραβέλης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 4/5/2010

Είναι αλήθεια πως τα αναγκαία για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας μέτρα είναι οδυνηρά. Ειδικά σε μια κοινωνία που από τη μεταπολίτευση και δώθε δεν ένιωσε το γύρισμα των οικονομικών κύκλων. Παρά τα αριστερά θρυλούμενα, τα εισοδήματα ανέβαιναν ακόμη και σε εποχές «λιτότητας». Τότε που οι συνδικαλιστές του Δημοσίου έβγαιναν με ντουντούκες στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για τις «αυξήσεις που ισοδυναμούσαν με ένα κουλούρι». Το παντεσπάνι των πλασματικών υπερωριών και των ανήκουστων επιδομάτων (όπως αυτό της «έγκαιρης προσέλευσης») το έκρυβαν.

Το πρόβλημα βέβαια στην Ελλάδα δεν είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν πολλά. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι είναι πολλοί. Αυτό που τώρα αποκαλούμε «πολιτικό σύστημα», βόλευε μυριάδες σε υπηρεσίες, ΔΕΚΟ, νομαρχίες, δημαρχεία, όπου τέλος πάντων μπορούσε να βρει τρύπα να βολέψει κάποιους. Και, για να τα λέμε όλα, μυριάδες βολεύονταν από αυτό. Γι’ αυτούς τους αθρόους διορισμούς (100.000 την τελευταία πενταετία) δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς. Δεν μίλησαν οι μαζικοί φορείς, δεν κραύγασαν οι εφημερίδες, ούτε καν όταν ιδρύθηκε η Αγροφυλακή. Ηταν διάχυτη η αντίληψη στην κοινωνία πως το κράτος είναι μια μηχανή που παράγει λεφτά και το μόνο που έπρεπε να μας απασχολεί ήταν ποιος θα προλάβει να τα πάρει. Γι’ αυτό, ήταν λίγες οι γκρίνιες όταν καταργήθηκε η λίστα φαρμάκων: το επιχείρημα ήταν ότι τα γεροντάκια αξίζουν τα ακριβότερα φάρμακα της αγοράς. (Προσοχή! Οχι τα καλύτερα, αλλά τα ακριβότερα.) Γι’ αυτό ευλογούσαν όλοι τη διάλυση του «μισητού ΣΔΟΕ»: το κράτος έπρεπε να βρει από αλλού λεφτά αντί να ταλαιπωρεί τους μικρομεσαίους. Ακουσε κανείς την ΑΔΕΔΥ να διαμαρτύρεται για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις των δημόσιων υπαλλήλων; Το αίτημα ήταν να μην εξομοιωθούν τα όρια συντάξεων ανδρών και γυναικών. Και τα λεφτά που λείπουν από τα ασφαλιστικά ταμεία; Ο άγιος Προϋπολογισμός μπορούσε να τα καλύψει. Ζητούσε κανείς να ιδιωτικοποιηθεί η Ολυμπιακή; Ολοι ζητούσαν κρατικό τον «εθνικό αερομεταφορέα». Οσο για το 1.000.000 ευρώ που στοίχιζε ημερησίως, έχει ο θεός, δηλαδή το κράτος.

Και ύστερα ήρθε η χρεοκοπία...

Δεν γνωρίζω αν η δυσθυμία των ημερών οφείλεται τόσο στα σκληρά μέτρα ή στην ξαφνική αποκάλυψη πως ο θεός της σύγχρονης Ελλάδας είναι νεκρός. Είναι η κατάρρευση των βεβαιοτήτων, οι οποίες όπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα είχαν στο κέντρο τους το κράτος. Αυτό δεν επικαλούμασταν σε κάθε νόσο και κάθε πλημμύρα; Αυτό δεν ήταν εγγυητής ότι δεν θα υπάρξει απώλεια εισοδήματος; Το κράτος δεν πλήρωνε μέχρι και σύνταξη στις άγαμες κορασίδες των συνταξιούχων δημόσιων υπαλλήλων μετά τον θάνατό τους, ασχέτως σε ποια ηλικία έφταναν αυτές; Αυτή η βεβαιότητα πεθαίνει: του κράτους εγγυητή όχι μόνο θέσεων εργασίας, αλλά και διαρκούς βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου –έστω κατά ένα κουλούρι την ημέρα.

Η αποκρατικοποίηση της νοοτροπίας μας θα είναι πολύ πιο δύσκολη ακόμη και από την αποκρατικοποίηση της Ολυμπιακής. Πρέπει όμως να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τον θεό που πέθανε. Το κράτος χρειάζεται. Πιο μικρό και σε άλλο ρόλο: να είναι δίχτυ ασφαλείας για τους αδύναμους και όχι εγγυητής της βολής όσων μπορούν να πιέσουν.

Δεν έχουμε πάρει μυρωδιά !

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 18 - Απρίλιος 2010


Στη σημερινή εποχή του internet και της συνεχούς ροής πληροφοριών από πολλές διαφορετικές πηγές, δυσκολεύομαι πολύ να συγχωρήσω σε οποιονδήποτε πολίτη ηλικίας κάτω των 50 ετών – τουλάχιστον – το να μην έχει έστω και τη στοιχειώδη επαφή με τα όσα συμβαίνουν γύρω του και επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα, περισσότερο ή λιγότερο, την ίδια του τη ζωή, την ποιότητα της καθημερινότητάς του και το βιοτικό του επίπεδο. Ακόμα περισσότερο εκνευρίζομαι όταν ακούω γύρω μου συζητήσεις στις οποίες κατατίθενται απόψεις απόλυτης άγνοιας και μάλιστα με τρόπο περισπούδαστο και πομπώδη.

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι αρεσκόμαστε στο να λέμε ότι ως χώρα προχωρήσαμε πολύ μπροστά τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλά την ίδια ώρα διαπιστώνω ότι ως σκεπτόμενοι πολίτες – σε επίπεδο πλειοψηφίας – βρισκόμαστε σε κατάσταση πολύ χειρότερη από τριτοκοσμικές χώρες. Τουλάχιστον παλαιότερα υπήρχαν κάποιου είδους αυθεντίες, κάποια δόγματα, σταθερή πίστη σε κάποιες απόψεις σε τελική ανάλυση. Στη μετά Millennium εποχή, τέτοιου είδους αγκυλώσεις δε μπορούν να αποτελούν το ζητούμενο ή το θέμα μιας προηγμένης κοινωνίας.

Από την άλλη όμως πλευρά δε μπορούμε να θεωρούμε ότι ξεπερνάμε τέτοιου είδους αγκυλώσεις απλά και μόνο επειδή διαβάζουμε – δυστυχώς – μόνο τίτλους σε εφημερίδες, sites και blogs, επειδή αυτούς τους τίτλους τους ανακατεύουμε με το δεκάλεπτο που παρακολουθούμε στα δελτία ειδήσεων και μετά φτιάχνουμε με λίγη ομιχλώδη φαντασία τη δική μας θολή ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε φοβερό ταλέντο οι Έλληνες στο να ακολουθούμε αυτή την πρακτική με το οτιδήποτε.

Γι’ αυτό πολύ συχνά (σχεδόν πάντα) βλέπουμε ανθρώπους στην τηλεόραση να τοποθετούνται επί παντός επιστητού, επί οποιουδήποτε θέματος και να το πράττουν με ύφος ειδήμονα και ειδικού. Παρακολουθείς μια εκπομπή στην τηλεόραση και βλέπεις ανθρώπους έτοιμους να τοποθετηθούν σε ένα εύρος θεματολογίας από την Dom Pérignon της γνωστής πρωταγωνίστριας πορνοταινίας, μέχρι τις τελευταίες εξελίξεις στο πείραμα του CERN και τη συμπεριφορά του επιταχυντή αδρονίων.

Και η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει. Σα να έχουν βαλθεί κάποιοι να καταστήσουν σώνει και καλά τον Έλληνα ως το μεγαλύτερο βλάκα της Ευρώπης και να πάρουν μια νοητική εκδίκηση που ψάχνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δε λέω, βοηθάμε και εμείς όσο μπορούμε, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε πια με μια πλήρως οργανωμένη επιχείρηση που κατά καιρούς θέτει στο πανελλήνιο διάφορους τεχνητούς προβληματισμούς ώστε να εντοπίσει το βαθμό της αποδοτικότητάς της.

Πως αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτή τη συνεχή επιχείρηση απόλυτης εξοικείωσης του μέσου πολίτη με την έννοια των «δισεκατομμυρίων ευρώ» ; Σκεφτείτε πόσες φορές το έχετε ακούσει γύρω σας. 300 δισ. ευρώ, 350 δισ. ευρώ, 12 δισ. ευρώ, 35 δισ. ευρώ, 5 δισ. ευρώ, δισ. ευρώ, δισ. ευρώ, δισ. ευρώ …

Άνθρωποι μεροκαματιάρηδες, μισθωτοί, συνταξιούχοι, μικρομεσαίοι, μια ολόκληρη πλειοψηφία πολιτών δηλαδή που δεν θα μπορέσει ποτέ ούτε καν να συλλάβει σε ολόκληρη τη ζωή της την απτή έννοια του ενός και μόνο εκατομμυρίου ευρώ, «παίζει» στις κουβέντες της τα δισεκατομμύρια ως κάτι το απόλυτα οικείο, το απόλυτα φυσιολογικό και εξακριβωμένο μέσα στο μυαλό της. Σα να μιλάει για καμιά μερίδα χόρτα και τρία – τέσσερα κιλά παϊδάκια.

Μέχρι ενός σημείου αυτό είναι κάτι φυσιολογικό αφού ο πολίτης ανοίγει την τηλεόραση και ακούει στο δελτίο ειδήσεων ότι τη μια μέρα η χώρα κάλυψε άνετα το δανεισμό της ύψους 5 δισ. ευρώ, την επόμενη εβδομάδα κάλυψε άνετα τις ανάγκες της για άλλα 10 δισ., σε ενάμιση μήνα θα αναζητήσει άλλα 35 δισ. ευρώ και πάει λέγοντας. Πολλοί μάλιστα πολίτες έχουν φτάσει σε σημείο να λένε ότι δεν είναι και άσχημο το 6 % επιτόκιο και ποιος θα τους πει ότι έχουν άδικο όταν το επιτόκιο στην πιστωτική τους κάρτα με την οποία την προηγούμενη ημέρα αγόρασαν παπούτσια είναι 17 % ! Αυτό ακριβώς είναι εκείνος ο αχταρμάς που περιέγραφα παραπάνω. Άρτσι μπούρτσι και λουλάς δηλαδή. Όλα χύμα σε μια τελείως σουρεαλιστική κατάσταση που μας κυκλώνει και μας σφίγγει όλο και περισσότερο.

Ακούς κουβέντα στην καφετέρια για το δημόσιο χρέος και πέφτουν τα δισεκατομμύρια ευρώ, βροχή. 300, 325 και άλλα 25 και στο 120 % του Α.Ε.Π., νούμερα, αριθμοί και ποσοστά σε ένα τρελό χορό μέσα από τη «Φωλιά του κούκου». Εκεί που ξεφεύγεις τελείως είναι όταν ακούς μισθωτούς να σφάζονται σε μια διαμάχη που κληρονόμησαν από το βραδινό δελτίο ειδήσεων. Τη διαμάχη για τη βοήθεια που θα πάρουμε. Αν θα είναι δηλαδή από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Σε αυτή τη διαμάχη πλέον έχεις προετοιμαστεί να τα ακούσεις όλα. Στερεοφωνικά, surround, DTS και Dolby.

Μοιάζει απίστευτο, αλλά δυστυχώς είναι αληθινό. Την ώρα που ο μέσος μισθωτός βιώνει μια άνευ προηγουμένου πτώση στον ονομαστικό του μισθό και στην αγοραστική δύναμη των ελάχιστων χρημάτων του, εκείνος συζητά στον καφενέ με επιχειρήματα ενός αγνού «golden boy» για τον αν ο Πρωθυπουργός μπλόφαρε σωστά με την Ευρώπη, χρησιμοποιώντας την απειλή προσφυγής στο Δ.Ν.Τ. και ψάχνει συμβολισμούς στη γλώσσα του σώματος του Ομπάμα, νιώθοντας παράλληλα ικανοποιημένος από την υπόσχεση για κατάργηση της βίζας στο επόμενο χρονικό διάστημα !

Και επανέρχομαι στην πρώτη παράγραφο. Αν λοιπόν όλοι αυτοί έκαναν καμιά βόλτα στο internet, θα διάβαζαν από μερικές διαφορετικές πηγές το τί συνέβη στη Ρουμανία μετά την εμπλοκή του Δ.Ν.Τ. (I.M.F. αγγλιστί), θα ήξεραν και δεν θα έλεγαν βλακείες.

Εν τάχει, η Ρουμανία (που έχει δημόσιο χρέος στο 20% του ΑΕΠ / η Ελλάδα έχει περίπου 120 %) πήρε από το Δ.Ν.Τ. σε τρεις δόσεις, συνολικό δάνειο 12,9 δισ. ευρώ (τόσα πήρε η Ελλάδα σε 2 μόνο εβδομάδες !). Το Δ.Ν.Τ. επέβαλε μέσα σε ένα χρόνο απολύσεις 100.000 ατόμων από τον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα (το 8% του συνολικού προσωπικού), ενώ έχει ζητήσει 300.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2015. Επέβαλε άμεση αύξηση εισφορών κατά 3,3 % και το ΑΕΠ μειώθηκε μέσα σε ένα μόνο εξάμηνο κατά 7,6 %. Για το επόμενο εξάμηνο αναμένεται περαιτέρω μείωση κατά 8% και όλα αυτά για να επιτευχθεί μείωση του δημοσίου χρέους σε κάτι λιγότερο από 6% του ΑΕΠ το 2010.

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα μέτρα που επέβαλε το Δ.Ν.Τ. στη Ρουμανία λίγους μήνες πριν, την ώρα που εμείς «απειλούσαμε» την Ε.Ε. με πιθανή δική μας οικειοθελή προσφυγή στο Δ.Ν.Τ.. Τέτοια φοβερή απειλή δεν πρέπει να έχει ξαναδεχθεί η Ε.Ε.. Θα ήθελα πολύ να βρισκόμουν μέσα σε αυτές τις αίθουσες όταν διατυπώθηκε αυτός ο μοναδικής ευφυΐας ελληνικός «εκβιασμός» προς την Ε.Ε.. Να έβλεπα τις φάτσες των Ευρωπαίων, οι οποίοι – όντας και επιφυλακτικοί – θα ψάχνονταν για το πού βρίσκεται κρυμμένη η παγίδα από τους διαχρονικά παμπόνηρους Έλληνες. Πού να φανταστούν οι άνθρωποι ότι τα ΜΜΕ στην Ελλάδα αυτό το εμφανίζουν ως καταπληκτική μπλόφα του Πρωθυπουργού ;

Αν το ήξεραν, θα εκστόμιζαν όλοι μαζί μια και μόνο λέξη που είναι και διεθνής : «Αμήν !». Όπως αυτοί, έτσι και εμείς όμως δεν έχουμε πάρει μυρωδιά ούτε για το τί έρχεται, ούτε για το τί συμβαίνει. Ίσως να είναι και καλύτερα στην παρούσα φάση. Τουλάχιστον ας μάθουν όμως οι δικοί μας ιθύνοντες ότι κάποιοι ακόμα σκεφτόμαστε και διαβάζουμε άρθρα και όχι μόνο τίτλους.

Τα λέμε στο επόμενο τεύχος και στο blog korinthiusmaximus.blogspot.com.

Ολα είναι στο χέρι μας

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 1/5/2010


Δεν είναι καθόλου εύκολο να μεγαλώνεις σαν χώρα με το παραμύθι πως όλοι σου χρωστάνε και να ξυπνάς μια μέρα απότομα ανακαλύπτοντας πως (α) δεν σου χρωστάει κανείς τίποτα και (β) εσύ χρωστάς σε όλους. Οσο δυσάρεστο και αν ακούγεται, υπάρχει μια πολύ μεγάλη διάσταση ανάμεσα στο πώς βλέπουμε εμείς τους εαυτούς μας και πώς μας βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος.

Εμείς πιστεύουμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος μάς χρωστάει πολλά για όσα του δώσαμε πριν από 2.500 χρόνια. Δεν έχει σημασία αν η νεοελληνική κουλτούρα και η μετριοκρατία του σύγχρονου ελληνικού πανεπιστημίου δεν έχουν απολύτως τίποτα να κάνουν με αυτά που διδάσκονται στα μεγάλα δυτικά πανεπιστήμια ως «ελληνική κληρονομιά». Εμείς συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε με ένα ιδιαίτερο ύφος στον κόσμο, θεωρώντας πως είμαστε περιούσιος λαός. Το κακό είναι πως τα σχετικά «γραμμάτια» εξοφλήθηκαν πριν από 199 χρόνια με το μεγάλο κίνημα του φιλελληνισμού που βοήθησε καταλυτικά στην κατάκτηση της ανεξαρτησίας μας. Το επιχείρημα «εσείς τρώγατε βελανίδια όταν εμείς σας δίναμε φως και γνώση» όχι απλώς δεν πείθει αλλά εξοργίζει, ενώ και το έπος του 1940 δεν τυγχάνει ιδιαίτερης προσοχής διεθνώς αυτές τις ώρες!

Ολοι μας χρωστούν λοιπόν, αλλά δεν δίνουν τα οφειλόμενα. Ολοι οι άλλοι φταίνε πάντοτε για οτιδήποτε κακό συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο, έστω και αν εμείς έχουμε κάνει απίθανα λάθη. Και βέβαια στο τέλος νιώθουμε και καλά στον ρόλο της «Ελλαδίτσας», του θύματος που όλοι κυνηγάνε γιατί ζηλεύουν τον τρόπο ζωής της ή γιατί δήθεν είναι το άτακτο παιδί της διεθνούς κοινότητος.

Για να κοιταχτούμε λίγο στον καθρέφτη και να συγκρίνουμε τον εαυτό μας ακόμη και με ταραγμένες αλλά παραγωγικές δεκαετίες. Αντί για τον Ελύτη και τον Σεφέρη, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη μυθοποιήσαμε το πλαστικό και το ηδονιστικό μπουζουκοξεφάντωμα με ατέλειωτες μπουκάλες ουίσκι. Αντί να κυνηγάμε τη γνώση μάθαμε να προοδεύουμε στα πανεπιστήμια με τον συνδικαλισμό και τα «κονέ». Στα τηλεοπτικά μας παράθυρα εκπαραθυρώσαμε τη λογική, αποθεώσαμε το κιτς και τα λαμόγια που το παίζουν «φίλοι του λαού». Μάθαμε την τέχνη, να τα κονομάμε από τα κοινοτικά κονδύλια των κουτόφραγκων, να παριστάνουμε τους αγρότες στα καφενεία και να παίρνουμε τις επιδοτήσεις. Συνηθίσαμε στη λαμογιά και στο λάδωμα στις εφορίες, τις πολεοδομίες και όπου αλλού χρειαζόταν. Δαιμονοποιήσαμε την επιχειρηματικότητα και θεωρούσαμε φυσικό είκοσι παλιόπαιδα με λοστούς να καταστρέφουν τον τουρισμό με την ελπίδα πως θα γίνουν τριάντα την επόμενη φορά οι ροπαλοφόροι. Και όλα αυτά αφού εμείς μυθοποιήσαμε ανθρωπάκια ανίκανα για οτιδήποτε, είτε επειδή μιλούσαν καλά στην τηλεόραση είτε γιατί είχαν ισχυρούς σπόνσορες και τους ψηφίζαμε για να μας κυβερνούν.

Αυτή η ηδονιστική κοινωνία πέρασε υπέροχα αυτές τις δεκαετίες και ασπάσθηκε το δόγμα της νεοελληνικής μαγκιάς, πως δηλαδή μπορεί κάποιος να δουλεύει ελάχιστα, να παίρνει πολλά ή να κάνει αρπαχτές, να είναι μόνιμος και να ζει πιο πλούσια από όσο δικαιολογείται. Το πάρτι τέλειωσε, εδώ και καιρό. Τώρα με το αλκοόλ στο αίμα μας κοιτάμε τον ήλιο και τα συντρίμμια. Δεν μας χρωστάει κανείς τίποτα, δεν μας ζηλεύει κανείς ιδιαίτερα. Εμείς χρωστάμε και πρέπει, χλωρά και ξερά, να πληρώσουμε για τις συσσωρευμένες αμαρτίες δεκαετιών. Στο χέρι μας είναι να βρούμε μέσα μας τον εξωστρεφή, δημιουργικό, άπαικτο και ευρηματικό Ελληνα που χάσαμε στον δρόμο για μια ακόμη τηλεόραση και μια Cayenne. Στο χέρι μας είναι να θυμηθούμε ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή, ότι η μονιμότητα δεν είναι το παν, ότι το ρίσκο είναι στο αίμα μας και πως αυτός ο τόπος αξίζει όντως πολλά περισσότερα. Ο άλλος δρόμος είναι να κουκουλιάσουμε στον ρόλο του κυνηγημένου, της Ελλαδίτσας που την φθονούν όλοι και να αυτοκτονήσουμε συλλογικά σαν χώρα περιμένοντας κάποιον να μας δώσει τα χρεωστούμενα.

Προκοπή

Δημήτρης Δανίκας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 27/4/2010


Επειδή εμείς δεν μπορούμε, γι΄ αυτό οι επικυρίαρχοι ήρθανε. Παντελώς ανίκανοι τα στοιχειώδη να οργανώσουμε και να ελέγξουμε. Εμείς τους φέραμε. Εμείς την πόρτα στον εχθρό διάπλατα ανοίξαμε.

Εμείς ο Δούρειος Ιππος της Ελλάδας είμαστε. Εμείς ο Ιούδας του δικού μας Χριστού γίναμε. Εξευτελισμός και διασυρμός διαστάσεων επικών. Βάλτε φυλακή τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους. Ανοίξτε τους λογαριασμούς τους. Δημεύστε την περιουσία τους. Αυτό λέει περίπου το ΔΝΤ.

Επί επτά και πλέον μήνες οι μηχανισμοί λειτουργούν όπως πριν. Σας το ΄χω ξαναπεί. Η χρεοκοπία δεν είναι οικονομική. Πρωτίστως είναι πολιτική και κοινωνική. Σε όλο το φάσμα της επικράτειας. Για να συνέλθουμε. Να συμμαζευτούμε. Για να πρυτανεύσει η κοινή λογική. Ενα πράγμα πρέπει να γίνει. Να μεταβιβάσουμε κάθε εξουσία στους ξένους. Καμία προκοπή ελληνική.

Πώς θα τιμωρήσουμε το νταβατζιλίκι της Πολεοδομίας; Με το Διεθνές Πολεοδομικό Ταμείο. Τα λαμόγια της Εφορίας; Με το Διεθνές Εφοριακό Ταμείο. Την αστρονομική διαφθορά των δήμων; Με το Διεθνές Ταμείο. Πώς θα εξαφανίσουμε τα αγροτικά καφενεία; Με το Διεθνές Αγροτικό Ταμείο. Πώς θα ανορθώσουμε την Παιδεία; Με το Διεθνές της Παιδείας Ταμείο. Πώς θα εξοντώσουμε τη μαφία φαρμάκων και νοσοκομείων; Με το Διεθνές της Υγείας Ταμείο. Για τα πάντα. Ακόμα και για τα πεζοδρόμια. Ακόμα και για τις άδειες στάθμευσης κατοίκων. Ολες οι εξουσίες, ακόμα και οι παραμικρές, να μεταβιβαστούν στο Διεθνές Ταμείο.

Ανίκανοι να κυβερνήσουμε. Ανίκανοι να κυβερνηθούμε. Ανίκανοι τους σωστούς να εκλέξουμε. Ανίκανοι τα στοιχειώδη να πράξουμε. Ανίκανοι τον εαυτό μας να ελέγξουμε. Ανίκανοι τα κόμματα να συμμαζέψουμε. Ανίκανοι το σπίτι μας να καθαρίσουμε. Ανίκανοι το παιδί μας να προστατεύσουμε.

Ε τότε εμείς, παρέα με τους πολιτικούς, τι θα απογίνουμε; Καρπαζοεισπράκτορες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Γιατί ούτε Αρετή ούτε Τόλμη. Επομένως ελευθερία μηδενική. Αυτή η απόλυτη κατάντια.

Φέρτε τους ξένους μπας και δούμε προκοπή!