Το σίγουρο είναι ότι έχουμε μπει σε πόλεμο ...

Έλλη Στάη
Δημοσιογράφος
Από την ιστοσελίδα της "ellispoint.gr" - 17/12/2009


Το ερώτημα είναι τι θέλουν. Γιατί το ότι μας την πέφτουν οι ξένοι οίκοι με την «έξυπνη βόμβα» της υποβάθμισης , αυτό πλέον είναι κατανοητό και στους πλέον ανυποψίαστους.Τί είναι αυτό που θα ικανοποιήσει και τους ευρωπαίους εταίρους μας που παίζουν πολύ καλά το παιχνίδι της σιγανοπαπαδιάς , αλλά και τους διεθνείς δανειστές μας, που δεν είναι βέβαιο ότι τους έπιασε ο πόνος για την υγεία της ελληνικής οικονομίας, αλλά μάλλον ο πόθος για την ευρωστία της δικής τους κερδοσκοπίας.

Θέλοντας και μη ως έθνος δεν έχουμε μπει απλώς στην εντατική, αλλά κάνουμε και εντατικά μαθήματα οικονομίας ,μήπως και καταλάβουμε αν πρέπει για το καλό της πατρίδας να κάνουμε οικειοθελώς θυσίες ή να κηρύξουμε ανένδοτο κατά των «οίκων» των golden και silver boys του πλανήτη. Ότι ο πρωθυπουργός την περασμένη βδομάδα στις Βρυξέλλες αρνήθηκε να μας φορέσει το κοστούμι της Ιρλανδίας και επέμεινε στη δική μας στολή Οθωνα και Αμαλίας το ξέρουμε. Τράβηξε τις κόκκινες γραμμές της υποχώρησης μέχρι εκεί πού παγώνουν οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων πάνω από 2000 ευρώ. Αυτό σε ό,τι αφορά την βραχυπρόθεσμη εξοικονόμηση πόρων. Γιατί όλοι το καταλαβαίνουμε πως τα υπόλοιπα μέτρα περιορισμού του δημόσιου τομέα που εξήγγειλε ,απαιτούν πολύ μεγαλύτερο χρόνο για να αποδώσουν . Δεν το γνώριζαν αυτό στις Βρυξέλλες οι εταίροι μας ; Το γνώριζαν βεβαίως. Γιατί μας μίλησαν γλυκά και με χαμόγελο μας είπαν ότι είμαστε στη σωστή κατεύθυνση ; Προφανώς ,γνώριζαν πως θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά οι «οίκοι». Το γνώριζε το όλο σετάκι ο πρωθυπουργός; Προφανώς –λέω εγώ- το γνώριζε. Και; Αποφασίσαμε να αντισταθούμε ; Έτσι δείχνουν τα πράγματα.Με ποιους συμμάχους και ποιες έξυπνες βόμβες από την πλευρά μας;

Γιατί το σίγουρο είναι ότι έχουμε μπει σε πόλεμο. Αφού πλέον φαίνεται φανερά ότι ο στόχος είναι να υποχωρήσουμε από την κόκκινη γραμμή μας και να πιεστούμε να φορέσουμε –έστω- το μπλουζάκι Ιρλανδίας , τη μείωση δηλαδή μισθών του δημοσίου στο 5-10% . Ο ανένδοτος μόλις άρχισε……

Μπορούμε να γλιτώσουμε από νέους ολοκληρωτισμούς ;

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 15 - Νοέμβριος/Δεκέμβριος 2009


Υπάρχουν δύο άξονες που είναι πολύ χρήσιμο να τους έχουμε στο μυαλό μας όταν επιχειρούμε την οποιαδήποτε πολιτική ανάλυση ή ακόμα και όταν απλά προσπαθούμε να σκεφτούμε λίγο βαθύτερα όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Ο πρώτος λέει ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται» και ο δεύτερος μάλλον δικαίως διατρανώνει ότι «λαός χωρίς μνήμη, είναι λαός χωρίς αύριο».

Φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς αρκετές φορές στέκεστε στη μέση της δίνης της καθημερινότητας και των διάφορων εξελίξεων, προσπαθώντας να καταλάβετε τί συμβαίνει.

Αυτό δεν είναι κακό, απαντήσεις δεν έχουμε για όλα και φυσικά ο «ξερολισμός» αποτελεί ελάττωμα και μάλιστα οδυνηρό. Αυτές είναι οι στιγμές που θα θέλαμε να μπορούσαμε να πατήσουμε το «pause» στη συσκευή μας και να κερδίσουμε λίγη ώρα παύσης, καθώς ο χρόνος αποτελεί όπως και να το κάνουμε, προαπαιτούμενο της βαθύτερης σκέψης.

Δυστυχώς, στη γραμμή της ιστορίας δεν υπάρχει παύση, οι ρυθμοί των εξελίξεων δεν επιτρέπουν «παγώματα» και συνήθως διεκδικούνται απλώς κάποιες καθυστερήσεις οι οποίες πάντα στο τέλος συμπεριλαμβάνονται στην τελική έκβαση. Αυτό συμβαίνει στην πολιτική, στη διπλωματία, στην ίδια μας τη ζωή.

Μιας και είναι και επίκαιρο αυτή την περίοδο, θυμηθείτε για παράδειγμα τί συνέβη τη βραδιά της περίφημης και ιστορικής πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Την ώρα που το Κομμουνιστικό Κόμμα στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας συνεδρίαζε για να βγάλει απόφαση σχετικά με προσχέδιο νόμου ταξιδιωτικής οδηγίας, η ιστορία το είχε ήδη ξεπεράσει και ο χάρτης της Γερμανίας, της Ευρώπης και του κόσμου είχε αλλάξει οριστικά. Οι ιστορικές εξελίξεις καθορίστηκαν από ένα χαρτί που μπερδεύτηκε μαζί με άλλα σε μια συνέντευξη τύπου.

Η βαθύτερη σκέψη λοιπόν αποτελεί πολυτέλεια, είτε η τελική έκβαση των γεγονότων είναι θετική, είτε είναι αρνητική. Δεν έχει πολλή σημασία.

Εκεί που δίνεται ο χρόνος για σκέψη, είναι όταν επιχειρούμε ανάλυση στα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας και εκεί εμφανίζονται και οι δύο άξονες που προαναφέραμε.

Λέγεται ότι το στοιχείο που θα έπρεπε να διακρίνει τους πολιτικούς από τους πολίτες είναι η ικανότητα λήψης γρήγορων αποφάσεων με τρόπο σοφό και ορθό, κάτι που βέβαια προϋποθέτει ισχυρές βάσεις σε επίπεδο πολυσχιδών εφοδίων και φυσικών χαρισμάτων.

Δεν μπορώ να πω ότι έχουμε φτάσει στο σημείο ως κοινωνία να αναδεικνύονται τέτοιοι άνθρωποι στο στίβο της πολιτικής, ακόμα και αν το σύστημα διακυβέρνησης αναζητά μόλις τριακόσιους τέτοιους. Δίχως άλλο όμως, ακόμα και όταν αναδεικνύονται, συνήθως δεν ψηφίζονται. Προσέξτε, δεν αναφέρομαι στον ηγέτη που έτσι και αλλιώς θα έπρεπε να είναι χαρισματικός, αναφέρομαι στο σύνολο των ανθρώπων που εκπροσωπούν τους πολίτες στη Βουλή.

Από την άλλη πλευρά, η πολυτέλεια μεγάλου χρόνου για ανάλυση συνήθως δίνεται σε όσους δεν έχουν εκτελεστικά κυβερνητικά καθήκοντα και δεν συνθλίβουν τη σκέψη τους μέσα στον κυκεώνα των καθημερινών εξελίξεων και των τηλεοπτικών χρόνων.

Υπό μια έννοια λοιπόν, όλοι εμείς είμαστε προνομιούχοι και έχουμε τη δυνατότητα να καθίσουμε με ηρεμία και νηφαλιότητα να σκεφτούμε και να αναλύσουμε. Το κακό είναι ότι αρκετές φορές μας λείπουν σημαντικά δεδομένα που θα έπρεπε να γνωρίζουμε, αλλά με λίγη καλή διάθεση, λίγο παραπάνω ψάξιμο στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο και αρκετή υπομονή, μπορούμε να έχουμε μια πολύ καλή βάση σκέψης. Βασική προϋπόθεση που επίσης απαιτείται, είναι και η ύπαρξη ιστορικής μνήμης που είτε προέρχεται από μελέτη, είτε από βιώματα.

Όλα τα παραπάνω με προβληματίζουν τον τελευταίο καιρό προσπαθώντας να εξηγήσω και να αναλύσω τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και κυρίως στα δύο μεγάλα κόμματα «εξουσίας», όπως λέγονται. Ταυτόχρονα, συγκρίνω παλαιότερες συγκυρίες με τις σημερινές, σκαλίζω τα «ψιλά» των εφημερίδων και προσπαθώ να συνθέσω το πάζλ της γενικής εικόνας, αλλά και να εντοπίσω το κάθε κομμάτι ενός ντόμινο που καθημερινά «τρέχει» γύρω μας και επηρεάζει αποφασιστικά τους όρους της ζωή μας.

Βλέπω μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και τα δύο μεγάλα κόμματα να αποκτούν μια κοινή ρητορική και να διαφημίζουν ως κάτι το διαφορετικό, κάτι που νομίζω ότι θα έπρεπε να αποτελεί την αυτονόητη βάση κάθε κόμματος, οποιασδήποτε ιδεολογίας.

Δείτε ότι μέσα σε λίγους μήνες, το ένα κόμμα προέβαλε ως βασικά του μότο, το «πρώτα ο πολίτης» και «χτίζουμε μια ανθρώπινη κοινωνία» και το άλλο κόμμα χρησιμοποιεί τον τίτλο «άνοιγμα στην κοινωνία». Τα χρησιμοποιούν όλα αυτά όχι σε ιδρυτικό επίπεδο, αλλά ως κορυφαίες πολιτικές τους προτάσεις.

Τελείως ξαφνικά, όλη η ατζέντα της πολιτικής κουβέντας κατέληξε σε φράσεις θεμελιώδους πολιτικής σημασίας, που αποτελούν όμως κοινές βάσεις και όχι διαφοροποιήσεις. Ποιος δηλαδή δεν θέλει πολιτική με προτεραιότητα τον πολίτη ; Ποιος δεν επιζητά ανθρώπινη κοινωνία ; Ποιος δεν έχει γνώμονα την κοινωνία ; Μιλώ επί θεωρητικής, ιδεολογικής βάσης και όχι κατ’ ανάγκη με όρους πρακτικής καθημερινής εφαρμογής.

Νιώθω ότι όταν φτάνουν σε αυτό το σημείο οι πολιτικοί φορείς, καταμαρτυρούν απλώς την ένδεια προτάσεων και ιδεών ή πιθανώς παραδέχονται την αποτυχία τους να εφαρμόσουν αυτά που πιστεύουν, αν τα πιστεύουν κιόλας αυτά που λένε ή απλώς αποτελούν κάθε φορά ωραία προεκλογικά περιτυλίγματα. Πως είναι δυνατόν δύο κόμματα που κυβερνούν την Ελλάδα τα τελευταία 35 χρόνια, να αναγκάζονται να επαναφέρουν τις κοινωνικές, λαϊκές τους καταβολές ;

Φαίνεται ότι τα δύο μεγάλα κόμματα κάτι φοβούνται και παίζουν τα «ρέστα» τους με τον πιο ριψοκίνδυνο τρόπο για την ύπαρξή τους, αλλά και γι’ αυτή καθαυτή τη σταθερότητα του συστήματος της δημοκρατίας έτσι όπως αυτή περιγράφεται σε επίπεδο εκτελεστικής εξουσίας στο σύνταγμά μας.

Βάζουν μπροστά την κοινωνία και της δίνουν την αίσθηση ότι αυτή μπορεί να καθορίζει όλες τις εξελίξεις σε επίπεδο καθημερινότητας, ότι μπορεί να διαμορφώνει όλες τις αποφάσεις εκτελεστικής φύσεως, ότι μπορεί η ίδια να αποφασίζει για κάθε θέμα ακόμα και όταν αυτό δε μπορεί να αναλυθεί με όρους μάζας και όχλου. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα σε αυτό που λέμε «λαϊκό αίσθημα» και σε αυτό που ορίζεται ως κυβέρνηση, ως πολιτική και εκτελεστική πρόταση ενός συνόλου εφαρμόσιμων ή εφαρμοσμένων πολιτικών.

Όλο αυτό μοιάζει με το «τελευταίο χαρτί». Δημιουργεί μια σχέση που εκ των πραγμάτων θα φέρει σε σύγκρουση τα διάφορα θεμιτά συμφέροντα που καλούνται να ισορροπήσουν μέσα σε μια κοινωνία, είτε αυτά λέγονται ταξικά, είτε κλαδικά, κοινωνικά, επιχειρηματικά κτλ.
Όταν ως κόμμα που πρέπει να αποτελείς κάτι το πολυσυλλεκτικό, φτάνεις σε τέτοιες διαδρομές, είναι πολύ εύκολο να απεμπολήσεις τον βασικό δεσμό με την κοινωνία και να πάψεις να αποτελείς πυλώνα δημοκρατίας. Είναι πολύ εύκολο να εμφανιστούν μονάδες, ομάδες, επιχειρηματικά συμφέροντα που θα χαϊδέψουν καλύτερα το «λαϊκό αίσθημα» …

Και τότε είναι πολύ εύκολο να εμφανιστεί κάποιο είδος ολοκληρωτισμού.

Θα συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα στο επόμενο τεύχος.

Στείλτε μου τις σκέψεις σας στο email μου, kormaximus@gmail.com.

Ένας αλλιώτικος καλικάντζαρος

Λέττα Βασιλείου
Χριστουγεννιάτικο παραμύθι


Γεια σας! Είμαι ο Κατεργαρής κι είμαι ένας καλικάντζαρος!
Δε χρειάζεται όμως να φοβάστε. Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους καλικάντζαρους.

Αλλά, ας σας διηγηθώ την ιστορία μου από την αρχή. Όλοι οι καλικάντζαροι μένουμε στην Καλικαντζαροχώρα, μια χώρα μοντέρνα και γεμάτη υπερσύγχρονες κατοικίες. Εργοστάσια, τράπεζες, νοσοκομεία, σχολεία και πανεπιστήμια.

Μα τι; Πιστεύατε πως ζούμε μέσα σε τρύπες στα έγκατα της γης; Βλέπετε, τίποτα από ότι νομίζετε πως γνωρίζετε για μας, δεν είναι αλήθεια εκτός από τις αταξίες! Η αταξία είναι ο νόμος μας και όλοι οι καλικάντζαροι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν αταξίες τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, μα και το Πάσχα, τις Απόκριες, το Δεκαπενταύγουστο και γενικώς πάντα ΕΚΤΟΣ...από τα Θεοφάνια, που μας κυνηγάει αυτός ο ενοχλητικός παπάς με την επίσης ενοχλητική του αγιαστούρα!

Από την πρώτη μέρα στο σχολείο, ο δάσκαλος μας έμαθε τραγουδάκια όπως:
"Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό για να μάθω αταξίες και να κάνω φασαρίες" και παροιμίες όπως: "Μια αταξία την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα!", αλλά και ηθικά διδάγματα όπως: "Όποιος έχει δύο αταξίες, να δίνει τη μία στο φίλο του."

Εγώ ήμουν ο καλύτερος μαθητής και έπαιρνα συνεχώς άριστα. Όλα άλλαξαν όμως, όταν έφτασε η στιγμή να κάνουμε και πρακτική εξάσκηση στην αταξία. Ανεβήκαμε σ΄ ένα δημοτικό σχολείο στη γη κρυφά το βράδυ και ανακατέψαμε όλες τις τάξεις. Άλλος γύρισε τα θρανία ανάποδα, άλλος έβαψε τον μαυροπίνακα άσπρο, άλλος έβαλε πινέζες στη έδρα και ο χοντρός Αναμπουμπούλης, αν κι ο χειρότερος της τάξης, κρέμασε το σώβρακο του επιστάτη στο κοντάρι της σημαίας, κερδίζοντας έτσι το πρώτο του άριστα. Εγώ ανέλαβα την πιο δύσκολη αποστολή. Μπήκα στη βιβλιοθήκη και ανακάτεψα τα βιβλία.

Όταν ξημέρωσε ακούγαμε όλοι κρυμμένοι στη σκεπή, τα κατορθώματα της πρώτης μας αποστολής:

-Ποιος αναποδογύρισε τα θρανία; ακούστηκε η πρώτη φωνή.
-Γιατί δεν γράφουνε οι κιμωλίες; ακούστηκε η δεύτερη.
-Αουτς!!! φώναξε η δασκάλα της τρίτης τάξης.
-Γιατί κυρία η σημαία είναι πράσινη με κόκκινες καρδούλες; απόρησε ένα πρωτάκι.
-Μα τι ωραία ταξινόμηση είναι αυτή στην βιβλιοθήκη! Πρώτη φορά συναντώ τέτοια τάξη! ακούστηκε τέλος κι η φωνή του διευθυντή του σχολείου.

Όλα γύρω μου σκοτείνιασαν! Ο δάσκαλος μου με αγριοκοίταξε, τα καλικαντζαράκια ξεκαρδίστηκαν κι εγώ, μετά από αυτή τη γκάφα, πήρα το πρώτο μου ολοστρόγγυλο μηδενικό.

Σε λίγες μέρες έφτασε η στιγμή για την δεύτερή εξόρμηση στη γη. Στο μουσείο.

Εκεί, βάλαμε στον καφέ του φύλακα υπνωτικό, του γυαλίσαμε την φαλάκρα και του κάναμε περμανάντ το μουστάκι. Ύστερα, φορέσαμε στα αγάλματα φανελάκια και εσώρουχα, και μπερδέψαμε τα ψηφιδωτά των μωσαϊκών. Εγώ, θέλοντας να βελτιώσω τη βαθμολογία μου, ασχολήθηκα με κάτι σπασμένα βάζα που βρήκα σε μια βιτρίνα.

Ύστερα, κρυφτήκαμε όλοι πάνω στους πολυελαίους περιμένοντας την βαθμολογία.

- Δεν του πάει καθόλου το κατσαρό μουστάκι του φύλακα! είπε μια Αμερικάνα τουρίστρια.
- Μα το ροζ νυχτικό του Ηνίοχου είναι πολύ σικ! θαύμασε μια Γαλλίδα.
- Δεν ήξερα ότι είχανε παζλ στην αρχαιότητα! αναρωτήθηκε ένας Άγγλος.
- Τι θαύμα είναι αυτό! ακούστηκε τέλος και η φωνή της αρχαιολόγου.
- Ποιος μπόρεσε να κολλήσει τα μπερδεμένα κομμάτια των αγγείων; Τριάντα δύο ζευγάρια μάτια και ένα ζευγάρι γυαλιά με κοίταξαν με φρίκη!
- Μα νόμιζα ότι τα θέλανε σπασμένα τα βάζα! προσπάθησα να απολογηθώ εγώ, αλλά ο δάσκαλος ζωγράφισε στο μπλοκάκι του ένα τεράστιο κουλούρι.

Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν, μαζί κι οι απολυτήριες εξετάσεις. Ξέρετε, σε μας η σχολική χρονιά αρχίζει την επομένη των Φώτων και τελειώνει την παραμονή των Χριστουγέννων, όπου όλοι πια οι καλικάντζαροι ανεβαίνουν στη γη για αταξίες. Οι εξετάσεις θα δίνονταν σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο στη γη κι έτσι το βράδυ της προπαραμονής των Χριστουγέννων, μαθητές και δάσκαλοι μαζεύτηκαν στην στολισμένη είσοδο του εμπορικού κέντρου και με ένα σφύριγμα του διευθυντή, όλα τα καλικαντζαράκια ξεχυθήκαμε στους ορόφους.

Οι όροι του διαγωνισμού ήταν σαφείς: Όσες περισσότερες αταξίες, τόσο το καλύτερο, ενώ η καλύτερη αταξία θα βραβευότανε κιόλας. Εμείς μπορούσαμε να πάμε σε όλους τους ορόφους, εκτός από τον τελευταίο για λόγους ασφαλείας, τους οποίους όμως δεν μας είπανε. Όση ώρα έτρεχα να βρω την αταξία μου έτρεχε και η καρδιά μου.
Ας έκανα επιτέλους μια μικρή αταξία. Ας μπορούσα να αποδείξω ότι είμαι και έξυπνος και ικανός.

Στον πρώτο όμως όροφο, δυστυχώς, με είχαν προλάβει, μιας κι οι συμμαθητές μου είχαν στολίσει όλα τα δέντρα με κάλτσες και παπούτσια! Στο δεύτερο, στο ζαχαροπλαστείο, ο χοντρός ο Αναμπουμπούλης είχε εργαστεί σκληρά έχοντας καταβροχθίσει όλα τα γλυκά από τις βιτρίνες και τα ψυγεία και σίγουρα θα έπαιρνε μεγάλο βαθμό...αν κατάφερνε να κατέβει τις σκάλες μ' αυτήν την τεράστια κοιλιά.

Στον επόμενο όροφο είχαν χύσει όλα τα αρώματα και τα καλλυντικά και το πάτωμα είχε γεμίσει με ζαλισμένους καλικάντζαρους. Κρατώντας τη μύτη μου, έφυγα τρέχοντας για τον επόμενο, στο βιβλιοπωλείο, μα και εκεί με είχαν προλάβει, καθώς είχαν γυρίσει ανάποδα όλα τα γράμματα από όλα τα βιβλία. Μην με ρωτήσετε πως το έκαναν αυτό, γιατί κι εγώ δεν ξέρω!

Είχα φτάσει στον τελευταίο όροφο κι ακόμα δεν είχα κάνει ούτε μια αταξία. Πως θα τολμούσα να κατέβω, μην έχοντας κάνει, έστω, μια μικρή προβιβαστική αταξία; Εκείνη τη στιγμή όμως, μια ιδέα άστραψε στο μυαλό μου! Κι αν συνέχιζα για τον τελευταίο όροφο; Αυτό αποφάσισα και, αφού ανέβηκα τα σκαλιά, άνοιξα την πόρτα. Και τότε βρέθηκα μπροστά σε κάτι μοναδικό! Όλο το δωμάτιο ήταν γεμάτο παιχνίδια. Κούκλες, αυτοκίνητα, τρενάκια, σπιτάκια, αρκουδάκια, και στη μέση του δωματίου έλαμπε ένα ψηλό έλατο στολισμένο με εκατοντάδες μπάλες και φωτάκια, ενώ όλος ο τόπος μύριζε φρεσκοψημένα γλυκά. Έκατσα τότε στο πάτωμα απέναντι από το δέντρο κι ήτανε τόσο ζεστά και όμορφα, που έκανα μια ευχή.

- Πόσο θα 'θελα να ήμουνα χαρούμενος, όπως τα παιδάκια που παίρνουν δώρα και τραγουδάνε κάλαντα, κι όχι να δίνω εξετάσεις και να κινδυνεύω να μείνω στην ίδια τάξη.
- Έλα καλικαντζαράκι! ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου. Μη στενοχωριέσαι!
Τρομαγμένος γύρισα κι είδα ένα χοντρό γέροντα με κόκκινα μάγουλα και παχιά μούσια.
-Μην μου κάνεις κακό! κλαψούρισα.
-Ε, μα τι είναι αυτά που λες! Από πότε ένας καλικάντζαρος φοβάται; είπε γλυκά σκουπίζοντάς μου τα μάτια.
-Τώρα πια, δεν ξέρω αν θα παραμείνω καλικάντζαρος. Είμαι τόσο άχρηστος, που μπορεί να με διώξουν. Ούτε μια αταξία δεν είμαι ικανός να κάνω! είπα με πόνο, μα εκείνος με πήρε στην αγκαλιά του και μου είπε ήρεμα:
-Όσο υπάρχουν τα Χριστούγεννα, ποτέ ένας καλικάντζαρος δεν θα είναι άχρηστος. Κι όσο υπάρχουν οι καλικάντζαροι, θα υπάρχουν και οι αταξίες! Και βγάζοντας από το κεφάλι του έναν κόκκινο σκούφο κεντημένο με χρυσή κλωστή, μου τον φόρεσε στο κεφάλι και με συνόδευσε στην πόρτα. Εκεί με φίλησε στο μέτωπο και με χαιρέτησε.
-Καλά Χριστούγεννα Κατεργαρή! είπε κι έκλεισε την πόρτα.

Εγώ νιώθοντας ξαφνικά πολύ χαρούμενος, κατέβηκα τα σκαλιά χορεύοντας με τον τεράστιο σκούφο του παππού που ήξερε το όνομά μου.
Όταν όμως με αντικρίσανε οι άλλοι καλικάντζαροι, πάγωσαν.
-Ο σκου...ο σκούφος! ψέλλισε σαστισμένος ο δάσκαλος.
-Τι έχει ο σκούφος μου; απόρησα εγώ.
-Είναι του Αι-Βασίλη! είπε έκπληκτος.
-Ο Κατεργαρής έκλεψε τον σκούφο του Αι-Βασίλη! φώναξαν όλα τα καλικαντζαράκια.
Ξαφνικά όλοι με περικύκλωσαν και με σήκωσαν στα χέρια τους.
-Μπράβο στον Κατεργαρή, που έκλεψε τον σκούφο του Αι-Βασίλη! Μπράβο στον Κατεργαρή, που έκανε την πιο δύσκολη αταξία! φώναζαν όλοι, ενώ ο διευθυντής του σχολείου μου έδωσε με περηφάνια το έπαθλο των εξετάσεων. Ένα μεγάλο λαμπερό κύπελλο με χαραγμένη τη φράση:" Στην μεγαλύτερη αταξία της χρονιάς"!

Έτσι, στους ώμους των άλλων καλικάντζαρων γύρισα στην Καλικαντζαροχώρα, κι εκεί με περίμενε μεγάλο τραπέζι και γλέντι ως την ημέρα των Φώτων. Μεταξύ μας, χάρισα το μεγάλο κύπελλο στον Αναμπουμπούλη, γιατί εγώ δεν έκανα καμία αταξία στην πραγματικότητα, ενώ εκείνος πήγε στο νοσοκομείο με γαστρεντερίτιδα από τα πολλά γλυκά.

Εμένα μου φτάνει που πέρασα την τάξη κι έχω τον ωραιότερο σκούφο στον κόσμο! Το δώρο του Αι-Βασίλη! Σας αφήνω τώρα γιατί με έχει καλέσει ένας φίλος μου για πορτοκαλάδα.

Ξέρετε! Εκείνος ο ενοχλητικός παπάς με την επίσης ενοχλητική του αγιαστούρα! Μην το πείτε σε κανέναν! Αλλά βλέπετε, εγώ είμαι ένας αλλιώτικος καλικάντζαρος. Ο Κατεργαρής με το όνομα!

Το ρίσκο Παπανδρέου

Αντώνης Καρακούσης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 15/12/2009


O Πρωθυπουργός έκανε χθες την επιλογή του.

Αγνόησε σε μεγάλο βαθμό όσα, εδώ και καιρό, απαιτούν οι εταίροι μας στην Ευρώπη και οι αγορές και έδειξε ότι θα βαδίσει στον δικό του δρόμο, τον οποίο θεωρεί πιο ταιριαστό για την Ελλάδα και πιο δίκαιο για τους πολίτες της.

Η επιλογή του στηρίζεται στην πεποίθηση ότι το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα είναι κατά βάση διαρθρωτικό, ορίζεται κυρίως από τις θεσμικές υστερήσεις του κράτους και είναι αποτέλεσμα των κρατούντων καθεστώτων διαφθοράς, ανομίας και αδιαφάνειας, τα οποία επιδρούν καθοριστικά και έχουν αποδιαρθρώσει το οικονομικό σύστημα της χώρας.

Σύμφωνα λοιπόν με τις πεποιθήσεις του κ. Παπανδρέου, η λύση του δεν θα προέλθει από συνήθη και τυπική διαχείριση των δημοσίων οικονομικών, ούτε από πολιτικές γενικευμένης λιτότητας σαν κι αυτές που εφαρμόζονται στην Ιρλανδία, αλλά από βαθιές αλλαγές και τομές που θα κατατείνουν σε πλήρη μεταβολή του οικονομικού μοντέλου.

Ετσι λοιπόν ο Πρωθυπουργός εξήγγειλε χθες το σχέδιό του για την έξοδο από την κρίση, που ουδόλως ταιριάζει στις κρατούσες αντιλήψεις των οίκων αξιολόγησης και των περισσοτέρων ηγετών της Ευρώπης.

Προβλέπει πλήθος μέτρων, επιλεγμένες περικοπές δαπανών, αλλαγές στη λειτουργία κράτους, εξορθολογισμό του καθεστώτος κοινωνικής ασφάλισης και ριζική μεταβολή του φορολογικού καθεστώτος, ώστε να συλλαμβάνεται ο αφορολόγητος πλούτος και τα διαφεύγοντα εισοδήματα.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η επιλογή του κ. Παπανδρέου είναι αποτελεσματική, αν πραγματικά μπορεί να υπηρετηθεί από τη διοίκηση και το πολιτικό προσωπικό της χώρας και αν όντως ταιριάζει στη φύση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος και πόσο χρόνο θέλει για να αποδώσει.

Πολλοί αμφιβάλλουν αν αυτή η επιλογή είναι η ενδεδειγμένη και διαπορούν ακόμη και σήμερα γιατί, για παράδειγμα, σε τέτοιες συνθήκες δημοσιονομικής κρίσης η νέα κυβέρνηση δεν αύξησε από την επομένη των εκλογών π.χ. τους φόρους στη βενζίνη, στα ποτά και στα τσιγάρα.

Οπως και να έχει, ο κ. Παπανδρέου επέλεξε σύμφωνα με τις αντιλήψεις του. Πήρε το ρίσκο, δεσμεύθηκε, έλαβε αποφάσεις συγκεκριμένες σε μια κρίσιμη περίοδο και βεβαίως ανέλαβε το βάρος αυτών. Είναι θέμα χρόνου να αποδειχθεί αν έπραξε σωστά ή λάθος.

Αλλάξτε το το ρημάδι ...

Χρίστος Χαραλαμπόπουλος
Αθλητικογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "SportDay" - 10/12/2009



Από συνήθεια κοιτούσα τα οικονομικά στοιχεία των ομάδων που πέρασαν στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, όχι γιατί δεν γνωρίζω –όπως οι περισσότεροι, άλλωστε– ότι με την εξαίρεση δύο, το πολύ τριών ομάδων που δεν θα πάνε παρακάτω οι προϋπολογισμοί παίζουν μπάλα. Η διοργάνωση είναι φέουδο των ισχυρών, στοιχείο που ανταποκρίνεται στις τάσεις του σύγχρονου επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Η τελευταία φορά που είδαμε έναν τελικό ανάμεσα σε μέτριες ή αδύναμες ομάδες –σε ό,τι αφορά την οικονομική τους δυναμική– ήταν το 2004 και ήταν ένας τελικός ανάμεσα στην Πόρτο και τη Μονακό. Απλώς να θυμίσω ότι η Μονακό εκείνη τη χρονιά ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Τέτοιον ή παρόμοιο τελικό είναι απίθανο να ξαναδούμε όσο η δομή του Τσάμπιονς Λιγκ και γενικότερα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου παραμένει αμετάβλητη.

Γνωρίζω τα αντεπιχειρήματα περί οικονομικής αποτυχίας και περιορισμένου τηλεοπτικού ενδιαφέροντος σε περίπτωση που έχουμε την επανάληψη ενός τέτοιου τελικού. Από το 2004 και μετά λέγεται πως το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μπήκε σε μια φάση ανάπτυξης. Ομως αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν ανάπτυξη είναι μάλλον το αντίθετο. Το ποδόσφαιρο, χάρη στην ελεύθερη αγορά, μιμείται τις ανισότητες που παρουσιάζει η παγκόσμια οικονομία.

Συγκέντρωση πλούτου και δύναμης στα χέρια λίγων ομάδων, που φτάνουν στο τέλος να μονοπωλούν –σχεδόν– τις διακρίσεις και τα έσοδα. Η είσοδος του ποδοσφαίρου στην ελεύθερη αγορά μπορεί να φέρνει καλύτερα γήπεδα, χάμπουργκερ, κόκα κόλες και καταστήματα που εμπορεύονται δεκάδες διαφορετικά αντικείμενα με το σήμα της ομάδας, που έχει αποκτήσει πλέον τα εμπορικά χαρακτηριστικά του brand name, αλλά ελάχιστα βελτιώνει το ίδιο το παιχνίδι.

Οι τιμές των εισιτηρίων αυξάνονται, όπως και τα τηλεοπτικά δικαιώματα –που πριν από 4 χρόνια πιστέψαμε ότι έπιασαν οροφή–, διότι κάποιος πρέπει να πληρώσει το κόστος των επενδύσεων σε εγκαταστάσεις και ανθρώπους. Τα νούμερα αρχίζουν και πάλι να εκτοξεύονται, μόνο που τώρα είναι πολύ λιγότεροι σε σχέση με το παρελθόν αυτοί που μπορούν να κινηθούν ψηλά.

Έγραψα λίγο πιο πάνω ότι αυτό που χαρακτηρίζεται ανάπτυξη είναι στην ουσία συρρίκνωση. Μια συρρίκνωση που εντοπίζεται αρχικά στον αριθμό των οπαδών των μικρότερων ομάδων, που μειώνεται προς όφελος των μεγάλων ομάδων. Και όταν μειώνεται η οπαδική βάση μιας ομάδας μειώνονται και όλα τα υπόλοιπα. Τα έσοδα, οι ελπίδες, οι φιλοδοξίες. Η οικονομική κρίση δεν χειροτέρεψε, ξαφνικά, την οικονομική κατάσταση των ομάδων, αλλά πολύ απλά, όπως ένας μεγεθυντικός φακός, ανέδειξε τις αδυναμίες ενός συστήματος που ήταν τελείως ανοχύρωτο για να αντιμετωπίσει την κρίση.

Οι ομάδες –παρ' όλο που διαφημίζουν τα έσοδά τους, τα οποία ανεβαίνουν χρόνο με τον χρόνο– έχουν χρέη που μεγαλώνουν με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα. Η Μπάγερν πριν από λίγες μέρες διαφήμισε τη 17η συνεχή χρονιά με κερδοφόρο χρήση, αλλά αυτή είναι η μισή εικόνα. Οι Βαυαροί έχουν έσοδα 267 εκατομμυρίων ευρώ και χρέη 306, ενώ τα χρέη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αρχίζουν να ξεφεύγουν και η οικονομική κατάσταση του Γκλέιζερ τελευταία παρουσιάζει επικίνδυνες «αρρυθμίες».

Για τη Ρεάλ δεν γράφω. Είναι δεδομένο ότι έχουμε να κάνουμε με τη μεγαλύτερη από τις οικονομικές φούσκες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ενός ποδοσφαίρου που με δεδομένο το μοντέλο οργάνωσής του, θα συνεχίσει να ενθαρρύνει ελλείμματα και να διατηρεί απαράδεκτες στρεβλώσεις στην αγορά.

Παλιότερα λέγαμε πως αρκούσε το μοντέλο της συλλογικής διαπραγμάτευσης για να διασφαλίσει μια σχετική ισορροπία στο ζήτημα της διανομής των εσόδων. Ομως ακόμα κι εκεί που το μοντέλο της συλλογικής διαπραγμάτευσης δεν έχει αλλοιωθεί, τα πολλά χρήματα τα μαζεύουν λίγοι και έτσι ακόμα κι εκείνοι που βρίσκονταν στη μέση του βαθμολογικού πίνακα αρχίζουν να έχουν οικονομικά προβλήματα.

Τα χρήματα καθορίζουν τις βλέψεις

Αλήθεια, με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, έχετε αναρωτηθεί για τις βλέψεις, τις φιλοδοξίες και τις επιδιώξεις των μεσαίων ομάδων των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων; Των ομάδων που δεν μπορούν να «χτυπήσουν» τις ψηλές θέσεις του Τσάμπιονς Λιγκ ή και του ΟΥΕΦΑ ενδεχομένως και οι οποίες παράλληλα κινούνται με σχετική ασφάλεια μακριά από τη ζώνη του υποβιβασμού.

Τι περιμένουν; Τη νίκη στο πρωτάθλημα απέναντι σε μια μεγάλη ομάδα; Την ανάδειξη ενός ποδοσφαιριστή που θα μπορέσουν να μοσχοπουλήσουν; Μια καλή πορεία στο Κύπελλο; Τι; Ακόμα κι αν καταφέρουν κάτι απ' όλα αυτά ή και όλα αυτά μαζί, μπορούν να ξεπεράσουν το μέγεθός τους, που καθορίζει και τη μοίρα τους; Πολύ λογικά κάποιος θα μου πει: «Τι προτείνεις για ν' αλλάξει η κατάσταση;».

Θα έλεγα να ρίξουμε μια ματιά στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, όπου γνωρίζουν πολύ καλά τις υπερβολικές στρεβλώσεις που προκαλεί «το αόρατο χέρι της αγοράς». Οι Αμερικανοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν πρέπει με κάθε θυσία ο καπιταλισμός να διατηρήσει τη φαντασίωση «η ζωή μοιάζει μ' ένα παιχνίδι», ειδικά στον τομέα των σπορ, τότε αυτός ο τομέας πρέπει να διασφαλίζει ένα μίνιμουμ αρχών ισότητας στον ανταγωνισμό.

Μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να καθιερωθούν «δίκτυα ασφαλείας» σε όλους τους τομείς της κοινωνίας –πόσω μάλλον όταν στη μεταπολεμική «κοινωνία των ευκαιριών» κρίνονται κοστοβόρα και αντιπαραγωγικά–, αλλά στον αθλητισμό είναι απαραίτητο να υπάρξουν. Διαφορετικά τα πράγματα θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο και ο τομέας των σπορ θα μεταλλαχθεί σε ένα ακόμα πεδίο οικονομικής δραστηριότητας, όπως και τόσα άλλα.

Η πρακτική της «ανακύκλωσης» των ταλαντούχων νεαρών ποδοσφαιριστών, που αντί να πηγαίνουν όλοι στις μεγάλες ομάδες μοιράζονται στις μικρές, και το σάλαρι καπ μπορεί να είναι κάποιες λύσεις, παρ' όλο που είναι σίγουρο ότι οι μεγάλες ομάδες δεν θα δείξουν καμία διάθεση να μοιραστούν με τους αδύναμους. Ή μπορεί ένας καλός ποδοσφαιριστής να προτιμήσει ν' αγωνιστεί σε μια ομάδα του κέντρου, παρά σε μια μικρότερη ομάδα της περιφέρειας. Το πώς θα εντάξουμε τέτοιες προτάσεις σε ένα θεσμικό πλαίσιο για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά και μακροπρόθεσμα, δεν το γνωρίζω...

Καιρός για προβληματισμό

Ομως είναι μια συζήτηση που έπρεπε ήδη να είχαμε ξεκινήσει. Τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και οι διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ σε επίπεδο συλλόγων κάθε χρόνο παρουσιάζουν την ίδια ομάδα πρωταγωνιστών. Αν αυτή η εικόνα συνεχιστεί, όσο ωραία ή σύγχρονα κι αν είναι τα καινούργια γήπεδα, σταδιακά θα αδειάζουν, αφού ο κόσμος θ' αρχίσει να βαριέται –αν υποθέσουμε ότι η οικονομική κρίση δεν θα επηρεάσει τη μεσαία τάξη, που είναι ο βασικός χρηματοδότης του ποδοσφαίρου–, πόσω μάλλον όταν ο ανταγωνισμός της τηλεόρασης δύσκολα μπορεί να καταπολεμηθεί.

Ισως είναι καιρός να δούμε το ποδόσφαιρο περισσότερο σοβαρά απ' όσο το κάνουμε συνήθως και να μην το αφήσουμε να γίνει έπαθλο του τζόγου ή του κεφαλαίου που κυκλοφορεί στον χώρο, του οποίου η προέλευση πολύ συχνά είναι σκοτεινή.

Είναι πιθανό το ποδόσφαιρο να είναι ο ιδανικός χώρος στον οποίο θα μπορούσαν να δοκιμαστούν αντιλήψεις που χαρακτηρίζονται «αριστερές» και οι οποίες μπορούν να διαταράξουν και να αμφισβητήσουν την κυριαρχία της νεοσυντηρητικής οικονομικής σκέψης. Αλλά τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια.

Η υποκρισία των Ελλήνων

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 11/12/2009


Το 98% των Ελλήνων θεωρεί ότι η διαφθορά αποτελεί «μείζον πρόβλημα» στην Ελλάδα, σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο που δόθηκε στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες. Η δημοσκόπηση διενεργήθηκε την περίοδο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου, δηλαδή την προεκλογική περίοδο, κι επάνω στις εκλογές στην Ελλάδα. Κι εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα για την υπευθυνότητα, τη σοβαρότητα και τη σχέση αλήθειας και δηλώσεων του Έλληνα πολίτη.

Αν είναι τόσο βέβαιος, κοντά στο 100% δηλαδή, ότι ζει μέσα σε απόλυτη διαφθορά, ποια είναι η δική του στάση; Μπορεί η διαφθορά να είναι τόσο διαδεδομένη αν την διακινεί μόνο το 2% ή το 10% των πολιτικών και των βαθμοφόρων δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς τη συμμετοχή του υπόλοιπου 90%;

Θυμίζουν οι «βέβαιοι» πολίτες τους ηγέτες τους -και είναι φυσικό, επειδή εκείνοι τους αναδεικνύουν-, που θεωρούσαν ένοχη τη Ζίμενς για το λάδωμα και όχι τους πολιτικούς και τα κόμματα που αποδεδειγμένα λαδώθηκαν.

Βοή και αντάρα από τους εκφραστές αυτού του λαού στο χώρο της «ενημέρωσης» για το μεγαλοεπιχειρηματία που λάδωνε, λες και ξύπνησε ένα πρωί αποφασισμένος να μοιράζει μίζες εκατομμυρίων σε πολιτικούς, έτσι από βίτσιο! Και οι ηγέτες αυτής της χώρας αποφάσισαν επίσης, αθώα, να τα τσεπώνουν είτε στα κομματικά είτε στα προσωπικά τους ταμεία και ας ήταν κατάμαυρα και δαιδαλώδους, εμφανώς έκνομης προέλευσης!

Και όλα αυτά τα δήλωναν στο ευρωβαρόμετρο στην παραλία με φραπέ και τσιγαράκι στο χέρι και το μυαλό τους στο πώς θα ρίξουν την εφορία, τον προμηθευτή τους, ή την πολεοδομία και όποια άλλη υπηρεσία θα δεχόταν ένα «δωράκι» για να τους διευκολύνει να κάνουν τις παρανομίες τους. «Μα δεν υπάρχει και ο λαός που δεν έχει στον ήλιο μοίρα και δεν έχει λόγο να διαπλέκεται με πολιτικούς και δημόσιους λειτουργούς;» θα αναρωτηθεί κάποιος. Μα, και αυτό το κομμάτι του λαού με τις μικρές δυνατότητες συμμετέχει σε μικρές διαφθορές και διαπλοκές.

Τάζει την ψήφο του στο βουλευτή για να διορίσει το παιδάκι του ή να νομιμοποιήσει το καταπατημένο οικοπεδάκι του, ή το παράνομο σπιτάκι του. Και αμέσως μπαίνει και στο διπλανό γραφείο του άλλου υποψηφίου για να ξαναπουλήσει την πραμάτεια που διαθέτει. Η διαφορά δεν έχει ποσοτικό αλλά ποιοτικό χαρακτήρα. Καθένας όσα μπορεί τόσα κάνει. Παραπάνω κάνουν άλλοι που μπορούν. Απλή είναι πάντα η αλήθεια.

Αλλαξε το έργο

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 10/12/2009



Αισθάνομαι ότι ορισμένες στιγμές είναι καθήκον όλων μας να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όσο πικρό κι αν είναι. Και ότι τις στιγμές αυτές δεν υπάρχει πολυτέλεια ούτε για επιφυλάξεις, ούτε για στρογγυλέματα, ούτε για υπεκφυγές. Κυρίως, όμως, δεν υπάρχει πολυτέλεια για την παραμικρή αντιδικία, μέσα ή έξω από τη χώρα.

Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν ότι, στο όνομα της οικονομίας, η Ελλάδα δέχεται «μια πρωτοφανή επίθεση». Να το δεχτώ. Αλλά η ωμή αλήθεια είναι ότι και η Ελλάδα, από την πλευρά της, είναι μια πρωτοφανής χώρα που βρίσκεται σε μια πρωτοφανή κατάσταση.

Δύο μήνες πέρασαν από τις εκλογές, η οικονομία κινείται σε δραματικά επίπεδα, η εθνική αξιοπιστία έχει πέσει πολύ κάτω από το μηδέν, οι διεθνείς αγορές πιέζουν ασφυκτικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση μας αντιμετωπίζει με δυσφορία και δυσπιστία αλλά η κυβέρνηση κινείται αμέριμνα μεταξύ δηλώσεων και συνεντεύξεων. Δεν είναι πρωτοφανές αυτό;

Ακόμη περισσότερο που σε αυτή την πρωτοφανή κατάσταση έρχεται να προστεθεί μια πρωτοφανής θεωρία. Λένε στελέχη του ΠαΣοΚ: Εμείς θα κάνουμε του κεφαλιού μας διότι τη χώρα δεν την κυβερνάει ο Τρισέ και ο Αλμούνια αλλά ο Παπανδρέου και το ΠαΣοΚ.

Η παρατήρηση είναι, βεβαίως, ακριβής. Αλλά άνευ αντικρίσματος. Διότι όποιος κι αν την κυβερνάει, η Ελλάδα ζει με δανεικά. Και αυτά τα δανεικά δεν τα δίνει ούτε ο Παπανδρέου ούτε το ΠαΣοΚ. Τα δίνουν ο Τρισέ, ο Αλμούνια, οι διεθνείς αγορές και όλοι εκείνοι που παρακολουθούν τους διεθνείς οίκους να υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας.

Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι επιθυμούν να διατηρήσουν ζωντανή τη φλόγα των «προεκλογικών δεσμεύσεων» του ΠαΣοΚ. Ωραία ιδέα αλλά το έργο άλλαξε. Όποιος θέλει να δει την «Ωραία Κοιμωμένη» πρέπει να πάει σε άλλο σινεμά. Η σημερινή κατάσταση δεν προσδιορίζεται από τις προεκλογικές υποσχέσεις κανενός κόμματος ούτε από τις κοινωνικές σκοπιμότητες των στελεχών του, αλλά από την αντικειμενική κατάσταση της οικονομίας και από τα δεδομένα των δεσμεύσεων της χώρας. Τα παραμύθια, δυστυχώς, τελείωσαν.

Το ζήτημα είναι, λοιπόν, αν η κυβέρνηση προτίθεται να συμμετάσχει στη νέα παράσταση. Και οφείλω να ομολογήσω πως ως τώρα ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε οι διεθνείς αγορές, ούτε οι οικονομικοί παράγοντες, ούτε οι απλοί πολίτες έχουμε καταλάβει ποια είναι η πρόθεσή της. Διαβεβαιώσεις, εξαγγελίες, διαβουλεύσεις, διάλογοι και τηγανίτα τίποτα. Αλλά έτσι ο χρόνος περνάει και δουλειά δεν γίνεται.

Οι λέξεις και τα δόγματα

Πάσχος Μανδραβέλης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 9/12/2009

Ζούμε, λοιπόν, σ’ ένα «αστυνομικό κράτος», όπου «βασιλεύει ο τρόμος» και γίνεται «χημικός πόλεμος», όπου «παραβιάζονται σωρηδόν τα ατομικά δικαιώματα», όπου οι «δυνάμεις καταστολής» εισβάλλουν σε στέκια με τρόπο που δεν έχει προηγούμενο «ούτε στην κατοχή» (σ.σ. τη γερμανική εννοούσε, ουχί την «κατοχή των Εξαρχείων»), και η ρίψη δακρυγόνων στο προαύλιο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου είναι «εγκληματική πράξη»;

Είναι κάποιες λέξεις που χρόνια τώρα αραχνιάζουν στις δηλώσεις της κάθε λογής Προόδου. Επαναλαμβάνονται διαρκώς, που περνιούνται πλέον για αλήθεια. Οι μεταφορές και οι παρομοιώσεις ανακυκλώνονται και αποκτούν τη δική τους δυναμική. Παύουν να είναι εργαλεία που τονίζουν τα επιχειρήματα και γίνονται δόγματα.

Προχθές ο κ. Αλέκος Αλαβάνος έσπασε, όπως είπε ο ίδιος, την τηλεοπτική σιωπή του για να τιμήσει το γεγονός του Δεκέμβρη. Εμφανίστηκε στην εκπομπή του Mega «Ανατροπή» και δήλωσε ότι «δεν μπορεί να ασχολιόμαστε με αυτά τα θέματα, που εμπεριέχουν ακρότητες, όπως η επίθεση σ’ ένα πολύ αξιόλογο άνθρωπο που είναι ο κ. Κίττας, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δεν μπορεί να ασχολιόμαστε έτσι, με τόση ένταση, όταν στην Ελλάδα έχουμε κάθε χρόνο 100 νέους και νέες νεκρούς από εργατικά ατυχήματα, 200 από αυτοκτονίες, 300 από ουσίες, 400 από ατυχήματα στους δρόμους...».

Χονδρικά αληθή είναι τα στοιχεία που παρέθεσε ο κ. Αλαβάνος, αλλά μπαίνει ένα ερώτημα: αν είναι να μην ασχολιόμαστε με τίποτε άλλο, πριν λυθούν αυτά τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, τότε γιατί να ασχολιόμαστε με την αστυνομική βία; Γιατί να γίνονται διαδηλώσεις για τον φόνο ενός παιδιού, όταν εκκρεμούν 1.000 κατ’ έτος θύματα από τον κατάλογο του κ. Αλαβάνου; Η τακτική να βάζεις όλα τα προβλήματα στον ίδιο ντορβά είναι ο καλύτερος τρόπος να μη λύνεις κανένα.

Αλλά είπε κι άλλα αξιοσημείωτα στην ίδια εκπομπή ο κ. Αλαβάνος. «Ο Δεκέμβρης είναι σε κάθε σπίτι. Είναι στο σπίτι που έχει τον νέο και τη νέα, με το σύνδρομο πανικού, με τη μοναξιά, με τις ημικρανίες, με τις αποτυχίες, με τις ουσίες, με τις σχολικές επιτυχίες οι οποίες όμως καταλήγουν τελικά σ’ ένα αδιέξοδο στην αγορά εργασίας. Σ’ αυτά τα θέματα ζητάει η κοινωνία και κάθε οικογένεια απαντήσεις κι αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα που έθεσε ο Δεκέμβρης ο περσινός». Να ομολογήσουμε ότι τα παραπάνω είναι καλά ως ποίηση, αλλά ως πολιτική θέση δεν μπορεί να σταθεί. Ούτε στη Βουλή των Εφήβων. Οι πολιτικοί πρέπει πρώτα απ’ όλα να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που μπορούν να λυθούν. Ή τουλάχιστον να τα ξεχωρίζουν: τα υπαρξιακά αδιέξοδα των νέων ή τα προβλήματα μοναξιάς δεν είναι θέμα της πολιτείας. Ούτε οι ημικρανίες.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα μιας μερίδας της Αριστεράς είναι ότι προσπαθεί να κρύψει την ένδεια επιχειρημάτων με μεγάλες λέξεις και φανταχτερές παρομοιώσεις. Επειδή όλο και πιο συχνά η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με το θεωρητικό τους σχήμα, την υπερβαίνουν με ανεδαφικές αναλογίες. Ετσι, όμως, παίρνει διαζύγιο με την κοινή λογική, για να αναρωτιέται αργότερα πώς γίνεται η ακροδεξιά στροφή στην κοινωνία. Απλά: όταν χαρίζεις την κοινή λογική στην ακροδεξιά, τότε η ακροδεξιά φαντάζει ως η λογική προοπτική.

Πισωγύρισμα της Ε.Ε. για την Διάσκεψη της Κοπεγχάγης

Μαριάννα Τζάννε
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" - 29/11/2009


Υπαναχώρηση από τους αρχικούς-στόχους της Ε.Ε. για την επίτευξη συμφωνίας στη Διάσκεψη της Κοπεγχάγης κάνει ο κ. Σταύρος Δήμας, δέκα μέρες πριν από το κρίσιμο ραντεβού.

Την Παρασκευή στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής ο Ελληνας επίτροπος, παραδίδοντας «ιδιαίτερα» στους «διαβασμένους», όπως χαρακτήρισε, βουλευτές των κομμάτων σχετικά με τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται για το πακέτο των κλιματικών αλλαγών, για πρώτη φορά επιβεβαίωσε την «είδηση» ότι θα χρειαστεί να γίνει και δεύτερο ραντεβού για να επέλθει συμφωνία.

«Στη Δανία πάμε να συμφωνήσουμε στην ουσία για το κλίμα, καταλήγοντας στο ύψος της χρηματοδότησης και στις τεχνολογίες που θα χρησιμοποιήσουμε για έναν πιο καθαρό πλανήτη», είπε ο κ. Δήμας και πρόσθεσε ότι «η πλήρης συνθήκη και το χρονοδιάγραμμα για τον οδικό χάρτη που θα ακολουθήσει ο πλανήτης θα συμφωνηθούν τους επόμενους τρεις έως έξι μήνες».

Οπως είπε, για να έχει επιτυχία η Συνθήκη της Κοπεγχάγης θα πρέπει να έχει παγκόσμιο χαρακτήρα και να κινητοποιήσει όλους τους τομείς της οικονομίας, ακόμη και εκείνους που δεν περιλαμβάνονταν στο Πρωτόκολλο του Κιότο.

Οι τομείς αυτοί είναι η ναυτιλία, οι αερομεταφορές και τα δάση, οι οποίοι «τροφοδοτούν» τα αέρια του θερμοκηπίου, αλλά μέχρι σήμερα είχαν πέσει στα… μαλακά. Τα στοιχεία της Ε.Ε. δείχνουν ότι μόνο οι εκπομπές από τις μεταφορές αυξήθηκαν κατά 27%, γεγονός που ανάγκασε την Επιτροπή να θεσμοθετήσει μέτρα ώστε να μπουν όρια στις εκπομπές των μικρών φορτηγών.

Η θέση της Ε.Ε. είναι να μειωθούν οι ρύποι στις αερομεταφορές κατά 10% και κατά 20% στη ναυτιλία σε σχέση με το 2005. Ο κ. Δήμας υποστηρίζει ότι έχει μεγάλη σημασία το έτος βάσης που χρησιμοποιούν οι χώρες για να κάνουν μειώσεις εκπομπών άνθρακα, καθώς ο τρόπος υπολογισμού αποδυναμώνει το αποτέλεσμα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Κίνα, ο μεγαλύτερος αυτή τη στιγμή ρυπαντής του πλανήτη μαζί με τις ΗΠΑ (σ.σ.: κάθε εβδομάδα κατασκευάζει από ένα εργοστάσιο άνθρακα), η οποία ανακοίνωσε μείωση ρύπων κατά 45%. Η μείωση αυτή όμως δεν είναι με βάση το 1990 (που είναι το έτος βάσης για τον υπολογισμό των ρύπων) αλλά με βάση τις υφιστάμενες εκπομπές.

Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελούν οι ΗΠΑ, οι οποίες έχουν ανακοινώσει μείωση 17% σε σχέση με τα επίπεδα του 2005. Η μείωση δεν ξερνά το 4% εάν συγκριθεί με τους ρύπους του 1990! Είναι όμως σημαντική αν αναλογιστεί κανείς ότι η κυβέρνηση Μπους είχε δηλώσει αύξηση έως το 2025.

Αξιοσημείωτη είναι η δήλωση του επιτρόπου ότι η χώρα μας βρίσκεται εντός των στόχων του Κιότο όχι γιατί έχει πάρει τα κατάλληλα μέτρα αλλά λόγω της εισαγωγής φυσικού αερίου.

Η Ευρώπη μας επιβάλλει Δημοκρατία

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 26/11/2009


Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απέδειξε ότι υπάρχουν στην Ευρώπη πολιτικοί που τιμούν το θεσμικό τους ρόλο και ότι η Δημοκρατία διατηρεί το κύρος της, όταν οι βουλευτές στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.

Τώρα, γιατί όλα αυτά χάνονται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι ένα ερώτημα που πρέπει να υποβάλουμε όλοι στον εαυτό μας. Λοιπόν, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με συντριπτική πλειοψηφία, δηλαδή 510 ψήφους υπέρ, 40 κατά και 24 αποχές, αποδέχθηκε τη μεταρρύθμιση για τις τηλεπικοινωνίες.

«Είναι η πρώτη φορά που ένα νομοθετικό κείμενο αναφέρεται στη χρήση του Διαδικτύου ως θεμελιώδες δικαίωμα. Θελήσαμε να διασφαλίσουμε ότι τα δικαιώματα των πολιτών δεν θα αγνοηθούν και δεν θα καταπατηθούν», δήλωσε η εισηγήτρια, Γαλλίδα σοσιαλίστρια, Κατρίν Τροτμάν.

Με τους κανόνες αυτούς, που θα μπουν σε εφαρμογή ως τον Ιούνιο του 2011, θα ενισχυθούν τα δικαιώματα των καταναλωτών-πολιτών, θα διασφαλισθεί η ελευθερία πρόσβασης στο Διαδίκτυο, θα δοθεί ώθηση στον ανταγωνισμό, θα βελτιωθεί η προστασία των προσωπικών δεδομένων και θα εκσυγχρονισθεί η χρήση του ραδιοφάσματος.

«Χαίρομαι ιδιαίτερα που συμβάλαμε στη ενίσχυση των δικαιωμάτων των χρηστών των ηλεκτρονικών επικοινωνιών και του Διαδικτύου», τόνισε ο πρόεδρος του Ε.Κ., Τσέχος Jerzy Buzek, ο οποίος θα συνυπογράψει το νομοθετικό κείμενο με το Σουηδό υπουργό επικοινωνίας Asa Torstensson.

Σε ό,τι αφορά στο Διαδίκτυο, με τη νέα νομοθεσία δίνεται ιδιαίτερη σημασία στην αρχή «του τεκμηρίου αθωότητας». Έτσι, περιορισμοί πρόσβασης σε χρήστη δεν μπορεί να επιβληθούν παρά μόνον: «Αν είναι κατάλληλοι, αναλογικοί και απαραίτητοι εντός μιας δημοκρατικής κοινωνίας, με τον οφειλόμενο σεβασμό για το τεκμήριο αθωότητας, το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή και εφόσον είναι το αποτέλεσμα μιας δίκαιης και αμερόληπτης διαδικασίας».

Με την αναγνώριση στην πρόσβαση στο Διαδίκτυο μιας νομικής προστασίας παρόμοιας με αυτή για τα θεμελιώδη δικαιώματα, τα κράτη-μέλη είναι υποχρεωμένα να μεταφέρουν τις νέες ρυθμίσεις στο εθνικό τους δίκαιο ως τις 24 Μαΐου του 2011.

Για το υπόλοιπο φάσμα των επικοινωνιών θεσπίσθηκαν μέτρα ώστε να κατοχυρώνεται:

-Η βελτίωση των δικαιωμάτων των καταναλωτών, όπως η μεταφορά, εντός μιας ημέρας, του νούμερου κινητού τηλεφώνου από τη μια εταιρεία στην άλλη.
-Η ενίσχυση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων και του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή.

Όταν η Δημοκρατία θέλει μπορεί να λειτουργεί.

Άντε, και στα δικά μας.

Είμαστε όλοι τριτοκοσμικοί

Ελιζαμπέττα Καζαλόττι
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 1/12/2009


Είμαστε οι «τριτοκοσμικοί» της Ευρώπης και μας αντιμετωπίζουν πλέον ως φτωχούς και προβληματικούς συγγενείς. Αυτό είναι πια δεδομένο και σχετίζεται με τη βαρειά κληρονομιά που αποκομίσαμε από την προηγούμενη κυβέρνηση και ως γνήσια τέκνα αμαρτωλών γονέων πληρώνουμε τώρα.

Γεγονός που όσοι από μας έχουν πάρε - δώσε με την Ευρώπη το γνωρίζουν καλά... Τα κακά νέα, όμως, δεν τελειώνουν εδώ, αφού ακόμη και σήμερα, που η χώρα μας επιχειρεί να αλλάξει σελίδα, καθημερινά δικαιώνεται η κακιά φήμη που πλέον μας συνοδεύει και βέβαια δεν αφορά μόνο τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε τα οικονομικά μας.

Πολλά χαρίσματα είχαν μέχρι πρόσφατα οι Ελληνες στα μάτια των ξένων, με πρώτο μια λαϊκή παράδοση αιώνων, που τους ταύτιζε με την έννοια της φιλοξενίας. Το διαψεύσαμε και αυτό και τα παραδείγματα είναι πολλά και γνωστά.

Ενα από τα τελευταία, το οποίο είναι και η αφορμή για αυτό το σημείωμα, μας εξισώνει με τις πλέον απολίτιστες υπό ανάπτυξη χώρες.

Οπως έγινε γνωστό την προηγούμενη εβδομάδα, εκπρόσωποι των δυνάμεων της δημόσιας τάξης άρπαξαν και ξυλοκόπησαν από τον δρόμο μητέρα με ανήλικο παιδί, επειδή επιχειρούσε μάταια να περάσει απέναντι με το καροτσάκι όπου είχε το παιδί της. Σχολίασαν μεγαλόφωνα δυο γυναίκες το γεγονός ότι κανένα αυτοκίνητο δεν σταματούσε και αυτό ήταν αρκετό για να εισπράξει ρατσιστικά σχόλια από δυο αστυνομικούς που βρίσκονταν στην περιοχή. Η γυναίκα, αρμενικής καταγωγής, τόλμησε να αντιδράσει λεκτικά και εκεί ξεκίνησε και ο εφιάλτης της. Την άρπαξαν, την εμπόδισαν να πάρει αγκαλιά το παιδί, την ξυλοκόπησαν, την ποδοπάτησαν, την έδεσαν πισθάγκωνα, τη συνέλαβαν και την οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα. Την απελευθέρωσαν λίγες ώρες μετά, όταν διαπίστωσαν ότι διέμενε απολύτως νόμιμα στη χώρα μας.

Ενα ακόμη λοιπόν επεισόδιο ξενοφοβίας και αδικαιολόγητης βίας, που προστίθεται στα εκατοντάδες άλλα τα οποία διαδραματίζονται στη χώρα μας σχεδόν σε καθημερινή βάση. Είναι χαρακτηριστικά επεισόδια που επιβεβαιώνουν ότι κάτι πραγματικά έχει αλλάξει στην ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα, που απ' ό,τι φαίνεται έπαψε να γνωρίζει το νόημα της λέξης «μπέσα».

Εν συντομία: μη μας κάνουν εντύπωση τα ξένα δημοσιεύματα, τα οποία όλο και πιο συχνά αναφέρονται με περιφρονητικούς χαρακτηρισμούς στη χώρα μας, αλλά, ούτε και η δυσπιστία με την οποία μας αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο και ως συγκοινωνούντα δοχεία λειτουργούν τα ψέματα και η ανευθυνότητα της εξουσίας, οι λαμογιές και ο ωχαδερφισμός των συμπατριωτών μας, η έλλειψη σεβασμού για τους άλλους. Συνθέτουν όλα μαζί την εικόνα χρεοκοπίας που εκπέμπει σήμερα η χώρα μας.

Για να ορθοποδήσουμε και να ξαναγίνουμε άνθρωποι, αλλαγές και νοικοκυρέματα δεν χρειάζονται μόνο τα οικονομικά μας, αλλά και η ίδια η αντίληψη του κάθε πολίτη, ένστολου ή μη. Δεν επιτρέπεται κανένας να θεωρεί την Ελλάδα κτήμα του, να την αγοράζει, να την πουλάει, να την ντροπιάζει ανάλογα με το κέφι του.

Και αυτή είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν σήμερα όσοι μας κυβερνούν. Αναρωτιόμαστε για το αν θα την αποδεχθούν...

Η διαδικτυακή πληροφορία είναι γνώση ;

Σταμάτης Αλαχιώτης
Καθηγητής Γενετικής
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 29/11/2009


Συνηθίσαμε να λέμε ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και της γνώσης, ταυτίζοντάς τες όμως άκριτα, καθώς εκλαμβάνουμε συνήθως την πληροφορία ως γνώση. Συνδέονται όμως με δύο διαφορετικές εγκεφαλικές διεργασίες: η πρώτη κυρίως με τη μνήμη και η δεύτερη με ανώτερες νοητικές λειτουργίες, όπως είναι η ανάλυση και η σύνθεση διά της κριτικής και δημιουργικής σκέψης.

Η γενική αυτή εισαγωγική νότα έχει ιδιαίτερο νόημα για το πώς χρησιμοποιούμε στην ηλεκτρονική εποχή μας την πληροφορία και για το πώς μπορεί να μεταποιηθεί αποτελεσματικότερα σε γνώση. Ενα επίπεδο προβολής αυτών των καίριων ερωτημάτων αποτελεί η χρήση του Διαδικτύου από τους νέους κυρίως, οι οποίοι βρίσκονται στο στάδιο οικοδόμησης των γνώσεών τους, ή και από πολλούς μεγάλους, που χάνονται σε μια χαοτική ξενάγηση. Σε κάθε περίπτωση, ένα πρώτο χαρακτηριστικό, που πρέπει να τονιστεί, σχετικά με τη χρήση του Διαδικτύου είναι το επίπεδο της αποτελεσματικότητας εντοπισμού της αναζητούμενης πληροφορίας. Ενα άλλο χαρακτηριστικό αφορά τον υπερπληθυσμό σχετικών πληροφοριών, με τις περισσότερες όμως να μην είναι καλά εστιασμένες στη ζητούμενη, προκαλώντας διάχυση της προσπάθειας. Μια άλλη «παγίδα» αφορά τον βαθμό της εγκυρότητας και της αντικειμενικότητας της διαδικτυακής πληροφορίας, ακόμη και της επιστημονικής· μια άλλη παρατήρηση ακόμη αφορά το ότι η προσφερόμενη πληροφορία «περιβάλλεται» από πάμπολλους «θορύβους», άσχετες δηλαδή οπτικές πληροφορίες της οθόνης του υπολογιστή που διασπούν την προσοχή και γεμίζουν τη μνήμη με περιττές νευρωνικές συνάψεις.

Ενας έμπειρος βέβαια εξερευνητής του Διαδικτύου μπορεί να αποφύγει πολλές παγίδες και να εστιάσει αποτελεσματικότερα την ξενάγησή του, καθιστώντάς το ανεκτίμητο εργαλείο της σύγχρονης εποχής μας. Γι΄ αυτό η πρόσφατη κυβερνητική προσπάθεια εισαγωγής της χώρας μας στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση είναι ένα σοβαρό βήμα, καθώς η προσπάθεια αυτή αναβαθμίζεται σε επίπεδο υπουργείου. Παρ΄ όλα αυτά δεν παύει το πρόβλημα να υπάρχει· και ως εκ τούτου γίνονται μεγάλες προσπάθειες από τις σχετικές εταιρείες προκειμένου να βρεθεί ένας τρόπος καλύτερης συστηματοποίησης της πληροφορίας του Διαδικτύου για την αποτελεσματικότερη αξιοποίησή του.

Επί του παρόντος γίνεται πολλές φορές όχι μόνο αναποτελεσματικό υπό το πρίσμα που προαναφέραμε, αλλά και επικίνδυνο, υπό τη θέαση λ.χ. της αγωνιώδους προσπάθειας ασθενών να «μάθουν» περισσότερα πράγματα για την ασθένειά τους παρεκκλίνοντας πολλές φορές από την ιατρική φροντίδα, επηρεασμένοι από την αποσπασματική πληροφορία που συλλέγουν, ή από την ανεξέλεγκτη διαφήμιση διαφόρων μπλογκ που αφορούν λ.χ. την υγεία, τη διατροφή, την εκπαίδευση κ.ά.

Μια άλλη διάσταση της χρήσης του Διαδικτύου αποτελεί η οχληρή υπερπληροφόρηση· στον σχετικό λ.χ. ιστότοπο του Πανεπιστημίου μας, φαντάζομαι και άλλων Πανεπιστημίων, εμφανίζονται πολλά μηνύματα που δεν ενδιαφέρουν κάποιους. Λογοκρισία βέβαια δεν πρέπει να γίνεται, πολύ περισσότερο στο Πανεπιστήμιο που ταυτίζεται με την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, τις οποίες μπορεί να αξιοποιεί ο καθένας ανάλογα με την κριτική του σκέψη, την παιδεία του. Μπορεί όμως να γίνει μια συστηματοποίηση ανά θέμα, στο οποίο να εμπεριέχονται τα σχετικά μηνύματα και όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα να προχωρεί στην ανάγνωσή του ή διαφορετικά στην απαλοιφή του, να προηγείται δηλαδή ένας χαρακτηρισμός των μηνυμάτων και να δημιουργούνται φάκελοι ομοειδών θεμάτων.

Η υπερβολική λοιπόν συσσώρευση κατακερματισμένων διαδικτυακών πληροφοριών δεν είναι δημιουργική και καταντά αποπροσανατολιστική μερικές φορές. Θυμίζει δε αυτό που έγραψε ο Εμμανουήλ Ροΐδης στο βιβλίο του «Η Πάπισσα Ιωάννα», η οποία παρίστανε τον άνδρα, αλλά κάποτε έμεινε έγκυος με ένα «οχληρό και απρόσκλητο ενοικέτη της κοιλίας της». Με όρους Διαδικτύου θα αναφερόμασταν στα ανεπιθύμητα μηνύματα που δεχόμαστε ως «οχληρούς και απρόσκλητους ενοικέτες του εγκεφάλου μας».

Η σημαντική λοιπόν αυτή τεχνολογία της εποχής μας εμφανίζει ορισμένες παιδικές ασθένειες που μπορεί να επηρεάζουν την πνευματική υγεία μικρών και μεγάλων, οδηγώντας ακόμη και στον εθισμό. Γι΄ αυτό, το Διαδίκτυο, έχει ανάγκη μιας σχετικής ηθικής, κάποιων κανόνων, μιας δεοντολογίας, καθώς όλα αυτά θα ήταν αυτονόητα και οι κανόνες δεν θα χρειάζονταν αν όλοι οι χρήστες είχαν το ίδιο επίπεδο παιδείας με την τεχνολογία. Ιστορικά όμως η τεχνολογία προηγείται της κοινωνικής και της πολιτισμικής προόδου. Είναι βέβαια παρήγορο που ήδη μπαίνουν διεθνώς κανόνες καταπολέμησης της διαφθοράς ορισμένων μπλογκ.

Ωσότου λοιπόν ξεπεράσει αυτές τις παιδικές ασθένειες η νέα αυτή τεχνολογία είναι καλό να προσέχουμε όλοι, έχοντας κατά νου τα προαναφερθέντα προβλήματα, κυρίως όμως όσον αφορά τους μικρότερους· για να αποφεύγονται οι κακοτοπιές του Διαδικτύου και να μη θυσιάζουμε τη γνώση στον βωμό της πληροφορίας, η οποία δεν είναι γνώση, όπως βέβαια και οι κατακερματισμένες γνώσεις όχι μόνο του Διαδικτύου αλλά και γενικότερα. Η κατάκτηση λοιπόν της γνώσης είναι η πρόκληση κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου και ειδικότερα των μαθητών· με τη χρήση του Διαδικτύου να εισβάλλει όλο και περισσότερο στη μάθηση, ένα μείζον θέμα στο οποίο θα αναφερθούμε σε επόμενη επικοινωνία μας.

Λατρεμένο το απαγορευμένο

Λένα Γκίνη
(lenagini@hotmail.com)
Άρθρο της για το korinthiusmaximus.blogspot.com


Αρχίζω και σχηματίζω την εντύπωση ότι η Ελλάδα σε λίγα χρόνια θα γίνει μία από τις καθαρά «ευρωπαϊκές» χώρες που όλοι μας θαυμάζουμε αλλά κανένας καθαρόαιμος Έλληνας δεν θα άντεχε να ζει σε αυτές. Μας απαγορεύουν να καπνίζουμε, μας απαγορεύουν να πίνουμε, μας απαγορεύουν να βγαίνουμε έξω, μας απαγορεύουν να έχουμε πολυτελή αυτοκίνητα και σπίτια.

Μας υπαγορεύουν να ζούμε για να δουλεύουμε και όχι να δουλεύουμε για να ζούμε. Μας υπαγορεύουν να μην είμαστε επιμελείς στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις. Μέχρι και τις υποχρεώσεις απέναντι στην οικογένεια μας δύσκολα τις φέρνουμε εις πέρας. Κόβουμε από δω, κόβουμε από κει λεφτά, χρόνο, αντοχή, συναισθήματα. Περιμένουμε να ζήσουμε όταν πάρουμε την σύνταξη μας και να πάμε ταξιδάκια στα ιαματικά λουτρά της Αιδιψούς. Γιατί με την σύνταξη που θα πάρουμε πιο μακριά δεν θα πάμε.

Και όταν λέω μας απαγορεύουν το εννοώ κυριολεκτικά: ΤΕΡΜΑ το κάπνισμα (αν και κατά βάση είμαι υπέρ του σχετικού νόμου, ίσως με κάποιες τροποποιήσεις), ΤΕΡΜΑ το ποτό (2 ουισκάκια και στο πήραν το δίπλωμα), ΤΕΡΜΑ οι έξοδοι (κυρίως λόγω έλλειψης χρημάτων αλλά και λόγω των φρενηρών ρυθμών ζωής), ΤΕΡΜΑ τα ακριβά αυτοκίνητα (χίλιες διευκολύνσεις για να το πάρεις με χρηματοδότηση, πίστωση, έκπτωση κτλ. και καμία διευκόλυνση για να το συντηρήσεις: τέλη, βενζίνες ασφάλειες). Τι θες; Πισίνα; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;

Κι όσο πιο πολλές απαγορεύσεις τόσο περισσότερα αδικήματα και παραπτώματα. Και αυτό γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι ελκύονται από το απαγορευμένο. Ό,τι περικλείει απαγόρευση τραβάει σαν μαγνήτης.

To ίδιο συμβαίνει και με τις απαγορευμένες σχέσεις.

Ξέρεις ότι είναι λάθος, επιβαρύνεις το κάρμα σου και εύχεσαι να μην υπάρχει αυτό που λένε θεία δίκη, μα δεν κάνεις πίσω. Όσο περισσότερο λάθος είναι αυτό που κάνεις τόσο μεγεθύνεται η ένταση και η συχνότητα, τόσο μειώνονται οι άμυνες σου. Νιώθεις πλήρης αν και δεν έχεις τίποτα, νιώθεις ελεύθερος αν και είσαι δέσμιος του πάθους σου, νιώθεις ο ένας και μοναδικός αλλά παραμένεις πάντα δεύτερος.

Κι επειδή στην πλειονότητα τους οι σχέσεις αυτές δεν έχουν αίσιο τέλος δεν πρέπει να δίνεις σε κάποιον την δυνατότητα να σε καταστρέψει και εσύ να τον εμπιστεύεσαι ότι δεν θα το κάνει ...

Για όλα τα «απαγορευμένα» υπάρχει και ένα τίμημα. Το πιο πολύτιμο είναι ο πόνος του τέλους. Θα αντέξεις να μην καπνίσεις στο εστιατόριο και στο κλαμπ, θα αντέξεις να πιεις ένα ποτό για να μην σε πιάσει το αλκοτέστ, θα αντέξεις να αγοράσεις ένα λιγότερο καλό αμάξι με λιγότερες απαιτήσεις συντήρησης. Θα αντέξεις όμως να πληρώσεις το πρόστιμο «υπερβολικής ταχύτητας προς λάθος κατεύθυνση»; Θα αντέξεις να δεις τον εαυτό σου να συνθλίβεται;

Την επόμενη φορά να προσέχεις καλύτερα τις ταμπέλες ...

Έγραφε αδιέξοδο ...