Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 27/9/2009


Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: όποιος κι αν κερδίσει ή χάσει τις εκλογές, η χώρα στις 5 Οκτωβρίου θα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Η νέα κυβέρνηση (πέρα από την διαχείριση του τρέχοντος ταμειακού ελλείμματος του δημοσίου) θα πρέπει μέσα στην επόμενη διετία να εξασφαλίσει 20-22 δις ευρώ, με μηδενικό στην καλύτερη περίπτωση ρυθμό ανάπτυξης και χωρίς να συνοπολογίσουμε ούτε ένα ευρώ για εκπλήρωση προεκλογικών υποσχέσεων.

Περιέργως, ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠαΣοΚ, φαίνεται να λαμβάνουν υπόψη τους αυτά τα δεδομένα. Οι μεν για να μην παραδεχτούν οτι η κατάσταση που παραδίδουν είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που ισχυρίζονται. Οι δε για να μην διαταράξουν την ροζ εικόνα της επόμενης μέρας που φιλοτεχνούν. Έτσι, από σιωπή σε απόκρυψη, πολύ φοβούμαι οτι ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε αδυναμία να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος.

Άρα και να κρίνει τις λύσεις που του προτείνουν. Συνοπτικά, η ΝΔ προκρίνει τον δρόμο του «παγώματος» των δαπανών και το ΠαΣοΚ προβάλλει την επιλογή της «αναθέρμανσης» της οικονομίας. Τρεις παρατηρήσεις: Πρώτον, καμία από αυτές τις επιλογές δεν απαντά στις άμεσες απαιτήσεις της ελληνικής οικονομίας. Δεν πληρούν, δηλαδή, τις προϋποθέσεις ενός «σχεδίου έκτακτης ανάγκης» για την συγκεκριμένη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Και οι δυο μόνο μεσοπρόθεσμα μπορούν να αποδώσουν καρπούς.

Δεύτερον, η ελληνική οικονομία δεν λειτουργεί σε συνθήκες εθνικού εργαστηρίου και δεν διαθέτει πλέον ούτε καν τον έλεγχο του νομίσματος. Όποια πολιτική προκρίνει η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να έχει την έγκριση της Ευρωπαίκής Ένωσης, άρα να ενσωματωθεί στις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την συμμετοχή της χώρας στην ΟΝΕ και το ευρωπαίκό περιβάλλον.

Τρίτον, και οι δυο προτάσεις σιωπούν στο κεφαλαιώδες ερώτημα: που θα βρεθούν τα λεφτά; Η ΝΔ προκρίνει συνταγές όπως το πάγωμα μισθών και συνταξέων που με το ζόρι θα μαζέψουν 400-500 εκατομμύρια ευρώ. Το ΠαΣοΚ φαίνεται να στρέφεται στην φορολόγηση αλλά τι σόϊ αναθέρμανση της οικονομίας μπορεί να προκύψει αν της ρίξεις σε αυξήσεις ή επιδόματα τρια δις ευρώ (όπως προτείνει το ΠαΣοΚ) και της αφαιρέσεις (δια της φορολογίας) δέκα, δεκαπέντε δις ή και περισσότερα;

Πολύ φοβούμαι πως και οι δυο ατενίζουν ένα ζοφερό μέλλον με συνταγές από το παρελθόν. Ο Γκόρντον Μπράουν που έσπευσε χειροκροτούμενος πέρυσι να ξανανακαλύψει τον Κέϋνς, αναδιπλώνεται πλήρως σήμερα μπροστά στο φάσμα της οικονομικής καταστροφής-και να σκεφτεί κανείς οτι ο Μπράουν απέτυχε παρόλο που διέθετε τον έλεγχο του νομίσματος! Η κατάληξή του θα έπρεπε να προβληματίσει πολύ εκείνους που διαφημίζουν έτοιμες λύσεις για την επομένη των εκλογών.

Η νέα κυβέρνηση δεν θα έχει καμία περίοδο χάριτος. Βρυξέλες στις 24 Οκτωβρίου και νέος προϋπολογισμός αμέσως μετά. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, οι λύσεις προκύπτουν όχι από τις ιδέες αλλά από την μέθοδο. Ρεαλισμός, αποφασιστικότητα και σταθερότητα, είναι η μόνη διέξοδος. Διαφορετικά, η χώρα απειλείται από ακόμη έναν μεγαλύτερο κίνδυνο: να αποδειχθεί η λύση του προβλήματος χειρότερο πρόβλημα από αυτό που εκλήθη να αντιμετωπίσει.

Ζητούνται Όρχεις !

Νίκος Δήμου
Συγγραφέας
Άρθρο του στο περιοδικό "LiFO" - 24/9/2009


Όλο το καλοκαίρι άκουγα ένα μοναδικό και επαναλαμβανόμενο μουρμουρητό. Το άκουγα από τα ακουστικά, μέσα στο σκάσιμο των κυμάτων, ξαπλωμένος στην άμμο, το άκουγα ανάμεσα στα βελάσματα των προβάτων στο βουνό. Όπου κι αν πήγα διακοπές με το τρανζίστορ, με συνόδευαν οι ίδιες λέξεις: Ζήμενς, Χριστοφοράκος, μίζες, Μόναχο, Γείτονας, Τσουκάτος, Βαρθολομαίος, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, Ζαγοριανός… Σε διάφορους συνδυασμούς, οι ίδιες λέξεις κομπολόι, έλεγαν τα ίδια πράγματα.

Βαρετό και αηδιαστικό. Αν δεν ήταν τα κύματα, τα πουλιά και τα πρόβατα, θα είχα αρρωστήσει. Έτσι όμως, όπως μου έρχονταν από μακριά, μου έκανε καλό – τόνιζε το πόση απόσταση με χώριζε από όλη αυτή την κακομοιριά και τη μιζέρια. Κι όταν ξαναγύρισα, τις ίδιες λέξεις άκουγα – μόνο που είχα ήδη μπολιαστεί και δεν με άγγιζε τίποτα. Κουβαλούσα ακόμα μέσα μου την ομορφιά και την αρμονία της φύσης και άντεχα τα πάντα.

Ήρθαν οι εκλογές, ξεχάσαμε τη Ζήμενς. Εμένα όμως μου έμεινε μία απορία. Ούτε ένας, μονολογούσα, ούτε ένας πολιτικός μας ηγέτης δεν έχει όρχεις; Να αποδεχθεί την αλήθεια - το πασίγνωστο, το αυτονόητο, το κοινότοπο, που το ξέρουν και οι κότες: Ότι όλα τα πολιτικά μας κόμματα, εδώ και πολλά χρόνια, παίρνουν οικονομικές ενισχύσεις από επιχειρηματίες.

Μπορώ να βεβαιώσω, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στον οικονομικό χώρο, πως οι ενισχύσεις αυτές ήταν υπόθεση ρουτίνας. Από πότε; Από τις αρχές του ελληνικού κράτους! Από τον καιρό που ο Μποδοσάκης έδινε χρυσές λίρες στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Εγώ ο ίδιος έχω μεταφέρει χρήματα σε κομματικά ταμεία.

Δεν αντέχω άλλο την υποκρισία. Να βλέπω τις πόρνες να παριστάνουν τις παρθένες. Πα πα πα, εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Εμείς, μαύρο χρήμα; Ποτέ!

Έτσι να βγει κάποιος με όρχεις (μεταφορικούς – δεν αποκλείονται οι κυρίες) και να πει: «Ναι, ρε. Τα παίρναμε. Κακώς, αλλά τα παίρναμε – κι εμείς και οι άλλοι. Να καθίσουμε κάτω και να δούμε πώς θα σταματήσει».

Αλλά παρθένες οι πουτάνες; Δεν λέει!

Το «κλαράκι» των σίξτις έγινε 60

Νάταλι Χατζηαντωνίου
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 25/9/2009


Η Twiggy, το κάτισχνο παιδί-γυναίκα με το κούρεμα «κάσκα» και τα τεράστια μάτια με τις ψεύτικες βλεφαρίδες.

Αν κάτι συνέλαβε απολύτως το λονδρέζικο πνεύμα της δεκαετίας του '60 ήταν οι φωτογραφίες της - μαζί με αυτή των Beatles καθώς διασχίζουν την Abbey Road. Τα χρόνια όμως περνούν. Η Τουίγκι υποδέχεται τα 60ά της γενέθλια και η National Portrait Gallery της Αγγλίας τα γιορτάζει με την έκθεση «Τουίγκι: Μια Ζωή σε Φωτογραφίες» και την έκδοση ενός άλμπουμ.

Αφορμή για τον «Γκάρντιαν» να συναντήσει το αειθαλές σύμβολο των '60'ς που εξακολουθεί να εξασκεί το modelling, πιο πρόσφατα για τη διαφημιστική εκστρατεία των «Marks & Spencer». Με μακριά ξανθά μαλλιά, κανονικές βλεφαρίδες, αδύνατη αλλά όχι πια «σχεδόν ανορεξική», είναι μια ωραία, υγιής 60χρονη, που δεν φοβήθηκε τις ρυτίδες της: ούτε «μπότοξ» ούτε πλαστικές. Μόνο υγιεινή διατροφή, «πιλάτες» και μια καλή προσωπική σχέση με τον επί 21 χρόνια σύζυγό της, ηθοποιό Λι Λόουζον.

Σαράντα τρία χρόνια νωρίτερα, η Τουίγκι ήταν μια άσημη 17χρονη, που αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της στο «House of Leonard». Το διασημότερο ινστιτούτο ομορφιάς του Λονδίνου αναζητούσε δροσερά κορίτσια πρόθυμα να δοκιμάσουν τη νέα κόμμωση «κάσκα», που εισήγαγε ο δαιμόνιος Λέοναρντ και να φωτογραφηθούν με το νέο look.

Πολλές έσπευσαν, αλλά η Τουίγκι ήταν η μοναδική την οποία έτυχε να προσέξει η Ντέρντρε ΜακΣάρι, συντάκτρια Μόδας της «Daily Express». Τρεις εβδομάδες μετά, η φωτογραφία της ήταν ολοσέλιδη στην εφημερίδα, υπό τον τίτλο «Το πρόσωπο του 1966». Εναν μήνα μετά πόζαρε για το «Vogue». Εναν χρόνο μετά το «New Yorker» έκανε ένα τεράστιο αφιέρωμα στο «Φαινόμενο Τουίγκι». Και μέχρι το 1970, όσο εκατοντάδες γυναίκες στον κόσμο λιμοκτονούσαν για να της μοιάσουν, εκείνη είχε σταθεί μπροστά από την κάμερα των διασημότερων φωτογράφων της εποχής: Ρίτσαρντ Αβεντον, Σεσίλ Μπίτον, Χέλμουτ Νιούτον, Γκι Μπουρντάν, Νόρμαν Πάρκινσον, Ρόναλντ Τρίγκερ, Μέλβιν Σοκόλσκι.

Μια επιλογή από τα καλύτερα στιγμιότυπα συνιστούν τη φωτογραφική της βιογραφία στην αγγλική Πινακοθήκη Πορτρέτων. Η Τουίγκι διασχίζοντας το Λονδίνο με ποδήλατο. Ολόκληρη η σειρά «Ολοι θέλουν να γίνουν Τουίγκι» του Σοκόλσκι, όπου το αυθεντικό μοντέλο φωτογραφίζεται με δεκάδες «ρεπλίκες» του -διαβάτες που δέχτηκαν να φορέσουν τη μάσκα Τουίγκι. Κι ακόμα: η Τουίγκι με μάλλινο καπέλο χαμογελάει στο φακό της φίλης της Λίντα ΜακΚάρτνεϊ ή η Τουίγκι έγκυος απ' το φακό του Πάρκινσον. Υπάρχουν όμως και πιο πρόσφατα πορτρέτα της, όπως αυτά που της έκανε η περίφημη Ανι Λίμποβιτς, όταν εκείνη επέστρεψε το 1993 στην ενεργό δράση, ή τα άλλα που της τράβηξε ο Μπράιαν Ανταμς, αφήνοντας για λίγο το ροκ υπέρ του φωτογραφικού φακού.

Για την ίδια είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. «Μερικές φορές», λέει, «αναρωτιέμαι. Μα είμαι εγώ 60 ετών;».

Πρόωρο να μιλήσει κανείς για έξοδο

Τάσος Γιαννίτσης
Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην υπουργός
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 20/9/2009



Υπάρχουν σημάδια ότι σε ορισμένες ευρωπαϊκές και άλλες χώρες ο ρυθμός μείωσης της παραγωγικής δραστηριότητας όχι μόνο εξασθενεί συνεχώς, αλλά αρχίζει να μετατρέπεται και σε οριακή αύξηση. Κατά βάση στις χώρες αυτές σημειώνεται μια τάση σταθεροποίησης γύρω από μηδενική αύξηση του ΑΕΠ. Πιθανώς το αποτέλεσμα αυτό να οφείλεται στα κίνητρα ή πακέτα τόνωσης, που όμως δεν φαίνεται να συνεχίζονται. Οι ΗΠΑ, από την πλευρά τους, εξακολουθούν να είναι σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση.

Μια λέξη χαρακτηρίζει πολλούς σοβαρούς αναλυτές: επιφυλακτικότητα. Είναι πρόωρο να μιλήσει κανείς για έξοδο από την κρίση, καθώς διαρθρωτικές αδυναμίες που οδήγησαν στην κρίση έχουν πάντα ισχυρή παρουσία. Η ανησυχία είναι μήπως μετά μια μικρή ανάκαμψη, οι παράγοντες αυτοί επαναφέρουν την ύφεση. Η τιμή του πετρελαίου και άλλων πρώτων υλών, ο όγκος και οι ναύλοι των θαλασσίων μεταφορών ή η εξέλιξη του πληθωρισμού σηματοδοτούν συνήθως μια ανάκαμψη. Και τα κριτήρια αυτά ακόμη δεν δείχνουν μια τέτοια εξέλιξη. Μια αισιόδοξη εκτίμηση θα είναι πιο στέρεη, αν σταματήσει αυτή η εναλλαγή ανοδικής και πτωτικής εξέλιξης γύρω από το χαμηλό επίπεδο στο οποίο κινείται σήμερα η παγκόσμια οικονομία. Στην περίπτωση αυτή κρίσιμα μεγέθη, όπως η απασχόληση, η ανεργία, τα εισοδήματα, η εμπιστοσύνη, θα ακολουθήσουν μια σαφώς πιο αργή πορεία βελτίωσης.

Η έξοδος από την κρίση, όποτε και αν συντελεστεί, δεν θα είναι ούτε ταυτόχρονη ούτε ισοδύναμη για όλες τις χώρες. Οπωσδήποτε η διεθνής ανάκαμψη θα επηρεάσει ως έναν βαθμό θετικά την ανάκαμψη και σε εθνικό επίπεδο. Ως έναν βαθμό μόνο, καθώς μια ανάκαμψη και η συνακόλουθη αύξηση των επιτοκίων θα δημιουργήσει προβλήματα σε χώρες όπως η Ελλάδα, που έχουν υψηλό χρέος ή για τις οποίες η ανταγωνιστικότητα θα έχει επιδεινωθεί περαιτέρω, ακόμη και στη διάρκεια της κρίσης. Επιπλέον, στην Ελλάδα η κρίση δεν εξαντλείται στην ύφεση. Είναι ταυτόχρονα κρίση δημοσιονομική, κρίση ανταγωνιστικότητας, κρίση θεσμών και αξιοπιστίας, εκτεταμένη διαφθορά, παραλυτική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Είναι πρόωρο να πει κανείς τι εξέλιξη θα σημειωθεί στα πεδία αυτά μετά τις εκλογές. Ωστόσο καθένα από τα φαινόμενα αυτά, ακόμη και με το καλύτερο σενάριο, δεν ανατρέπεται ούτε γρήγορα ούτε εύκολα.

Θα ήταν επίσης αφελές να θεωρήσει κανείς ότι η μελλοντική έξοδος της οικονομίας μας από την κρίση θα γίνει με αυτόματο τρόπο, ως αποτέλεσμα μιας διεθνούς ανάκαμψης. Οι εξαγωγές δεν έχουν σημαντικό βάρος στην ελληνική οικονομία, η ανταγωνιστικότητα είναι χαμηλή και μια διεθνής ανάκαμψη θα έχει θετικό, αλλά περιορισμένο αντίκτυπο για μας. Κατά βάση θα είναι ο συνδυασμός παγίων διαρθρωτικών χαρακτηριστικών της οικονομίας μας και των πολιτικών που θα έχουμε ακολουθήσει από το 2007 και σε όλη τη διάρκεια της κρίσης που θα προσδιορίσει το πότε και πώς θα βγούμε από την κρίση. Για την Ελλάδα μια πολιτική εξόδου από την κρίση συνδέεται με μια πολυμέτωπη αντιμετώπιση πολλαπλών αδυναμιών, όπως ενδεικτικά:

Πρώτον, οι ισχυρές δημοσιονομικές ανισορροπίες, που μας έχουν φέρει κοντά σε συνθήκες τύπου 1993-94 αλλά από δυσκολότερη αφετηρία. Η κρίση οδηγεί την ελληνική οικονομία (όπως και σε πολλές άλλες χώρες) σε περαιτέρω σημαντική επιδείνωση. Δημιουργούνται πιο επίφοβες και δύσκολες συνθήκες για όλους και σημασία έχει η σχετική ανθεκτικότητα κάθε χώρας και η ικανότητα του πολιτικού- οικονομικού της μάνατζμεντ. Η επόμενη κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολλαπλά ασφυκτική πραγματικότητα, για την οποία ο έλληνας πολίτης δεν θα περιμένει μεν άμεσα αποτελέσματα, αλλά άμεσες και αποτελεσματικές απαντήσεις. Μια πολιτική σταθεροποίησης, αυτή καθαυτή, δεν είναι προνομιακό πεδίο ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Αυτό που οδηγεί στην επιτυχία ή στην αποτυχία δεν είναι το διακριτό ιδεολογικό στίγμα, αλλά το αποτέλεσμα. Το μείγμα πολιτικής βεβαίως, τμήμα του οποίου είναι η πολιτική σταθεροποίησης, έχει μεγάλη σημασία. Η αναπτυξιακή και η κοινωνική διάσταση αποτελούν κρίσιμους παράγοντες διαφοροποίησης έναντι άλλων επιλογών. Η επιτυχία όμως δεν είναι δεδομένη αν δεν υπάρξει πραγματιστική αντίληψη των προβλημάτων, των δυνατοτήτων και των προϋποθέσεων επιτυχίας.

Δεύτερον, η κρίση οδηγεί σε επιδείνωση διακριτά στρώματα και κυρίως τους ανέργους και τους νέους, που δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι πλήττονται, αλλά δεν είναι τα μεγάλα θύματα της κρίσης. Οι πρώτοι όμως πρέπει να προστατευθούν. Η αποτελεσματικότητα της κοινωνικής παρέμβασης δεν θα προσδιοριστεί μόνο από τις πολιτικές γύρω από κοινωνικά ζητήματα με τη στενή έννοια. Θα καθοριστεί και από το αν η πολιτική δημιουργεί νέες ευκαιρίες εξέλιξης και εισοδήματος, αν θα κατανοήσει τον ρόλο της εκπαίδευσης και της τεχνολογίας για τη δημιουργία υψηλότερων επιπέδων μισθών, συντάξεων και ανάπτυξης προοπτικών.

Τρίτον, απαιτούνται κρίσιμες τομές σε καίρια προβλήματα. Η μακροχρόνια άρνηση να αντιμετωπιστούν αλλαγές, προσαρμογές και μεταρρυθμίσεις που κάθε πετυχημένη χώρα με τον δικό της τρόπο κάνει, έχει οδηγήσει σε τέλμα. Η παράταση της πολιτικής της αδράνειας ή της πολιτικής που ορίζει το αρτηριοσκληρωτικό ως φιλολαϊκό είναι αδιέξοδη και οι επιπτώσεις της είναι πλέον έντονα αισθητές.

Η ώρα εξόδου της Ελλάδας από την κρίση είναι αρκετά πιο αργά απ΄ ό,τι για την παγκόσμια οικονομία. Η γλώσσα της αλήθειας, η ευελιξία πολιτικής, θυσίες για επενδύσεις, θεσμικές και λειτουργικές τομές, συνέπεια και συνέχεια στην πολιτική και ένας συνδυασμός πολιτικού οράματος και τεχνοκρατικής αποτελεσματικότητας αποτελούν μερικούς από τους πολλούς παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν, αν όχι με τον λιγότερο επώδυνο, πάντως με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, στον στόχο της ανάπτυξης.

Η απόσταση μεταξύ 0 και 1 και ανάποδα

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 13 - Σεπτέμβριος 2009


Είναι εξαιρετικά δύσκολο και επώδυνο – τις περισσότερες φορές – να διαπιστώνεις με τον πλέον απόλυτο και ξεκάθαρο τρόπο, ότι σε τούτο τον μάταιο κόσμο το καλό και το κακό, το θετικό και το αρνητικό, το ζενίθ και το ναδίρ, πορεύονται χέρι χέρι, συνυπάρχουν ακόμα και όταν δεν είναι προφανές. Η εναλλαγή μεταξύ μιας απόλυτα ευτυχισμένης και μιας απόλυτα καταθλιπτικής στιγμής μπορεί να συμβεί εντός ελαχίστων δευτερολέπτων.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η εναλλαγή αυτή συμβαίνει εντός ημερών, εβδομάδων, ή ακόμα και μηνών, όταν ορίσουμε την περίοδο μεταβολής στη λωρίδα του χρόνου, διαπιστώνουμε ότι οι δύο τελείως διαφορετικές καταστάσεις ουσιαστικά συμπορεύονται, συμπίπτουν ! Μεταξύ δύο διαφορετικών γεγονότων που προκαλούν τελείως αντίθετα και πολύ έντονα συναισθήματα, ο χρόνος καμπυλώνεται και τα σημεία αρχής και τέλους ενώνονται και καταλήγουν να γίνονται τελεία.

Ανάμεσά τους συμβαίνουν διάφορα γεγονότα, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά, ανάλογα με τη σημασία που εμείς οι ίδιοι τους δίνουμε ή που μας έχουν μάθει να τους δίνουμε. Όταν όμως έρχεται η ώρα της σούμας και η τύχη μας τα φέρνει έτσι ώστε να βρεθούμε στο σημείο της υπέρτατης θεώρησης των πραγμάτων, τα πάντα αλλάζουν. Το σημείο αυτό είναι εκεί που το μέγιστο καλό και το μεγαλύτερο κακό, για ακόμη μια φορά εμφανίζονται χέρι χέρι και μας πείθουν ατράνταχτα ότι αυτά έχουν τη μέγιστη σημασία. Ότι αυτές είναι οι δύο πιο σημαντικές καταστάσεις μιας φωτεινής και μιας σκοτεινής πλευράς, των δύο βασικών και πρωτογενών σημείων της πορείας μας επί του χρόνου. Ζωή και θάνατος.

Η φυσιολογική συμπόρευσή τους εμφανίζεται όταν η ροή των γεγονότων είναι ανεπιτήδευτη, ομαλά τυχαία, ανενόχλητα μοιραία. Γι’ αυτό το λόγο, δύσκολα θα συναντήσει και θα συνειδητοποιήσει άμεσα κανείς αυτή τη συνύπαρξη σε περιπτώσεις αυτοκτονιών, φόνων, εκτελέσεων ή άλλων πράξεων, που συνειδητά κόβουν το νήμα, αλλά ασυνείδητα διαταράσσουν την ομαλή ροή που αυτή η συνύπαρξη (του καλού και του κακού), μέσα από μια αλάνθαστη εξίσωση έχει δημιουργήσει.

Η εξίσωση είναι ανηλεής, απροσπέλαστη, πάντα αληθής, πάντα ακριβής. Δε μεταβάλλεται, δεν αλλάζει συντελεστές, μεταβλητές και σταθερές και κυρίως δεν ορίζει χωρίο, ορίζει σημείο. Για να το θέσω λίγο καλύτερα, ορίζει κατάσταση. Με έναν περίεργο τρόπο, όλα εκείνα που εμείς καθημερινά ορίζουμε και θέτουμε ως μεταβλητές, συντελεστές, ακόμα και σταθερές, αυτή η εξίσωση έχει την ικανότητα να τα απλοποιεί δια της απαλοιφής ολοκληρωτικά και να εμφανίζει ένα και μοναδικό αποτέλεσμα που μετατρέπεται σε μια και μοναδική δυαδική κατάσταση. 0 και 1. Τέλος και αρχή, στάση και συνέχεια, άδειο γεμάτο, πολύ καθόλου, μέσα έξω, πάνω κάτω. Ποτέ ενδιάμεσα.

Σαν τέλεια συνομωσία, το 0 και το 1 συνυπάρχουν. Το ένα φέρνει το άλλο με τυχαία σειρά ως αρχική κατάσταση. Μας είναι δύσκολο τις περισσότερες φορές να αντιληφθούμε αυτή την απλή δυαδικότητα. Έχουμε συνηθίσει στις ημι-καταστάσεις. Ο «εκπολιτισμός» μας ως είδος μας τράβηξε πολύ μακριά από τις απαρχές και τις βάσεις των πρωτογενών καταστάσεων. Συνηθίσαμε να λέμε «μπορεί», «μάλλον», «θα δούμε», «θα δείξει». Μάθαμε να ασκούμε διπλωματία ακόμα και στα πιο απλά της καθημερινότητας. Ωραιοποιούμε, δραματοποιούμε, εξομαλύνουμε, εκτραχύνουμε, «θολώνουμε» καταστάσεις και συναισθήματα τόσο πολύ, που στο τέλος ξεχνάμε τι πρέπει να νιώσουμε.

Μπλεκόμαστε τόσο πολύ στην προσπάθειά μας να «φέρουμε» μια κατάσταση που την παθαίνουμε σαν τον πρωτάρη γλύπτη ξύλου που από την πολλή του σπουδή να δώσει στο ξύλο τη μορφή που έχει στο μυαλό του, το τρίβει τόσο πολύ, που στο τέλος το ξύλο εξαφανίζεται και το αρχικό υλικό εξαϋλώνεται.

Ζωή και θάνατος. Εκεί είναι όλο το ζουμί. Εκεί μπροστά, όλα λαμβάνουν τελείως διαφορετική υπόσταση. Σε γενική θεώρηση, μια ζωή θα οδηγήσει σε ένα βέβαιο θάνατο και ένας θάνατος θα αντιστοιχιστεί σε μια νέα ζωή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Τίποτα δεν έρχεται ασυνόδευτο. Μια μεγάλη χαρά θα ακολουθηθεί από μια μεγάλη λύπη, ένα δυσάρεστο γεγονός θα σημαίνει τον ερχομό ενός ευχάριστου. Η μοναδική κανονική συνθήκη που πρέπει να ισχύει για να αντιληφθούμε αυτή την αλληλουχία, είναι ότι έχουμε απαλλαγεί από κάθε είδους ακρότητα, από κάθε είδους απληστία ή υπερβολική απαισιοδοξία. Αυτή η φράση που λέμε πολλές φορές, «μην τα βλέπεις όλα μαύρα», δεν είναι τυχαία. Η προδιάθεση αυτή, αφαιρεί την ικανότητα να δεις και τα λευκά, να εντοπίσεις θετικά στοιχεία, να αποδράσεις στην επόμενη λογική φάση που και πάλι θα σε φέρει μοιραία, μπροστά στην επόμενη ή την τελική ή την τελευταία δυαδική κατάσταση του 0 και του 1.

Ωραία όλα αυτά και καλά ως εδώ. Που πάμε όμως ; Που καταλήγει η κουβέντα επί της συνειδητοποίησης των πρωτογενών καταστάσεων ;

Αφενός, καταλήγει στην φράση «ουδέν κακό αμιγές καλού», η οποία περιλαμβάνει συνεκτικά και απόλυτα όλη την παραπάνω φλυαρία μου.

Αφετέρου, καταλήγει στη βαρύτητα που κάθε φορά επιλέγουμε να δώσουμε στα γεγονότα. Στη σημασία ή ακόμα και στο λόγο ύπαρξής τους. Μην το δείτε με τρόπο μηδενιστικό, ότι δηλαδή εφόσον οι δύο καταστάσεις – ζωή και θάνατος – καμπυλώνονται και συνυπάρχουν, ας μη δίνουμε σημασία σε τίποτα και να μη λαμβάνουμε κανένα γεγονός υπόψη μας. Προσπαθήστε να μετακινήσετε τη σκέψη σε αυτό που λέμε «αξίζει». Αξίζει να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας για μερικά ευρώ, αξίζει να χαλάσουμε την ψυχή μας για μια παρεξήγηση, αξίζει να «σκάσουμε» για κάτι που τελικά, κάποια στιγμή μπορούμε να αντικαταστήσουμε ; Αξίζει να ασχολούμαστε και να σπαταλάμε δυνάμεις σε κάτι που καταλήγει πάντα φαύλο και αδιέξοδο ;

Όσο και αν φαίνεται απλοϊκή η απάντηση, αξίζει να προσπαθούμε να ρίξουμε έναν τοίχο παίρνοντας φόρα και χτυπώντας τον με το κεφάλι μας ; Η απάντηση είναι προφανής και λέει όχι βέβαια, δεν αξίζει να βαράμε τον τοίχο με το κεφάλι, πόσες φορές όμως συνεχίζουμε να τον χτυπάμε και να τον ξαναχτυπάμε, μέχρι να το φάμε το κεφάλι μας τελείως …

Ανάλογη είναι και η εμμονή μας να μεγαλοποιούμε γεγονότα, είτε θετικά, είτε αρνητικά, όταν αυτά τα γεγονότα είναι από εκείνα που ανέφερα προηγουμένως. Τα γεγονότα της εύκολης απαλοιφής μπροστά στο τελικό διακύμβευμα. Ζωή και θάνατος. Η επιλογή εδώ είναι εύκολη και λέει ζωή. Πόσες φορές όμως ένας θάνατος δεν έχει τελικά «ισοφαριστεί» από μια νέα ζωή, από μια νέα ψυχή ; Πόσες φορές μια τεχνητή επιλογή «ζωής» δεν έχει καταστεί ουτοπική και εν τέλει βασανιστική και δυστυχής ;

Αυτή η συνύπαρξη τελικά είναι το μεγαλείο της πορείας μας πάνω στη χρονική μας λωρίδα.
Όσο και αν καταλήγει στο τέλος σε σημείο, τόσο περισσότερο χαρακτηρίζεται από τη διαδρομή μεταξύ της αρχής και του τέλους, σαν ένα σημαιάκι που καρφώνεται πάνω στο σημείο.
Λίγοι θυμούνται τις δύσκολες στιγμές που είχαν στο στρατό, όλοι θυμούνται τις ευχάριστες. Λίγοι εκτιμούν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, τη στιγμή της γέννησής τους, όλοι όμως φοβούνται το θάνατο και τον αναφέρουν συχνά. Λίγοι ξέρουν να συγχωρούν, πολλοί αρέσκονται στο να κρατάνε «μανιάτικα» και να δημιουργούν «βεντέτες» λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές ως προς την έκβασή τους. Ελάχιστοι έχουν το προνόμιο της αυτάρκειας, πολλοί βασανίζονται από το «ανικανοποίητο» και την απληστία. Πολλοί μεμψιμοιρούν όταν φτάνουν σε δύσκολο σημείο, λίγοι αξιολογούν τον τρόπο με τον οποίο έφτασαν εκεί.
Πολλοί νομίζουν ότι ζουν καλύτερα όταν έχουν περισσότερα, λίγοι καταφέρνουν να ζουν με μέτρο ευτυχισμένα, όλοι όμως μπροστά στην κατάσταση 0 (δηλαδή το θάνατο), θέλουν να διατηρηθούν στο 1 (δηλαδή τη ζωή) και εκείνη είναι η στιγμή που ξεχνούν, καθιστούν ασήμαντα και απομυθοποιούν όλα μα όλα τα άλλα.

Όσοι δεν καταφέρνουν αυτό το τελευταίο, σχεδόν ή εξ ολοκλήρου συνειδητά επιλέγουν την κατάσταση 0, αλλά τελικά, ίσως και αυτό να μην έχει καμία σημασία, γιατί την ίδια ακριβώς στιγμή με κάποιον τρόπο, ξεπηδά η ακριβώς αντίθετη κατάσταση, η ζωή, σε κάποιο πολύ κοντινό σημείο … Η συμπόρευση, που λέγαμε στην αρχή …

Στείλτε μου τις σκέψεις σας στο email μου, kormaximus@gmail.com.

Τα λέμε στο επόμενο τεύχος.

Οι γελωτοποιοί στα κανάλια, οι σοβαροί στη Βουλή

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 16/9/09

Ρώτησαν κάποτε σε ένα προεκλογικό τραπέζι τον Ελευθέριο Βενιζέλο «πώς είναι δυνατόν να μην σας ψηφίσει ο κόσμος με όλο αυτό το έργο που έχετε κάνει;». Και ο Κρητικός πολιτικός απάντησε σοφά πως «ο λαός ακούει, δεν βλέπει». Υπάρχει όμως και το αντίστροφο ερώτημα το οποίο απασχολεί πολλούς αυτές τις μέρες: «πώς είναι δυνατόν να ψηφίζει ο κόσμος κάποιον ο οποίος είτε δεν έχει κάνει τίποτα είτε τα έχει κάνει πραγματικά θάλασσα στον τομέα του;». Η συνήθης απάντηση είναι πως ο λαός αρέσκεται στη δημαγωγία, στα μεγάλα λόγια που άκουγε την εποχή του Βενιζέλου και τις θεατρικές εμφανίσεις που απολαμβάνει στην εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ που έχει αφήσει συντρίμμια από όπου πέρασε συνεχίζει να είναι εξαιρετικά δημοφιλής. Δεν είναι επίσης κατανοητό πώς μπορεί να βγαίνει και να έχει άποψη για τον τρόπο λειτουργίας της κυβέρνησης ένας υπουργός που τίναξε στον αέρα τις δαπάνες στον τομέα του με μηδενικό, πραγματικό μηδενικό, αντίκρισμα στην παροχή υπηρεσιών στον πολίτη.

Τι έχουμε πάθει; Εχουμε όλοι «τυφλωθεί» από το επικοινωνιακό παιχνίδι και ξεχνάμε πως άλλο το καλό μπλα μπλα στην τηλεόραση και άλλο η διαχείριση σοβαρών υποθέσεων του κράτους; Σημαντική ευθύνη έχουμε και όλοι εμείς που καταστήσαμε διαμορφωτές της κοινής γνώμης ανθρώπους που γνωρίζαμε κατά βάθος ότι ήταν «νούλες». Λίγο το κυνήγι της τηλεθέασης, λίγο το παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων μπέρδεψε αυτούς που κάνουν για τηλεκονφερασιέ με αυτούς που παίρνουν σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον μας.

Σε αυτόν τον εκλογικό κύκλο είναι σαφές πως καίγεται μια γενιά πολιτικών. Αυτό που δεν φαίνεται είναι το κατά πόσον θα αντικατασταθούν από ανθρώπους που μπορεί πραγματικά να προσφέρουν ή από εκείνους που διαπρέπουν στο πολιτικό τηλεμάρκετινγκ. Είναι μια σημαντική απόφαση που πρέπει κάποια ώρα να πάρουμε όλοι μας πριν πάμε στην κάλπη. Μια επιλογή είναι να συνεχίσουμε να ψηφίζουμε μαζοχιστικά, να αγνοούμε δηλαδή την πραγματικότητα, τις δυνατότητες και την απόδοση κάθε υποψηφίου. Η άλλη είναι να γίνουμε πιο «εκπαιδευμένοι πελάτες» που τα ζυγίζουν όλα προσεκτικά πριν πάρουν τις αποφάσεις τους. Και η πιο θεσμική και μακροπρόθεσμη λύση είναι να υιοθετήσουμε μια παραλλαγή του γερμανικού εκλογικού συστήματος που θα στέλνει τους γελωτοποιούς στα κανάλια και τους σοβαρούς στη Βουλή.

Μητέρες θηλάστε τα παιδιά σας

Χριστόδουλος Στεφανάδης
Καθηγητής Καρδιολογίας,
διευθυντής Α' Καρδιολογικής Κλινικής Ιατρικής
Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών,
«Ιπποκράτειο» ΓΝΑ,
Πρόεδρος Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 15/9/2009


Η εγκυμοσύνη αυξάνει τον κίνδυνο μιας γυναίκας να προσβληθεί στο απώτερο μέλλον από καρδιακό νόσημα, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο και σακχαρώδη διαβήτη.

Μια πρόσφατη, όμως, μελέτη από το Πίτσμπουργκ έδειξε ότι ο θηλασμός εξουδετερώνει αυτό τον κίνδυνο, δρώντας ευεργετικά στο καρδιαγγειακό σύστημα.

Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξαν οι ερευνητές του Πίτσμπουργκ από τα στοιχεία που συνέλεξαν από 140.000 μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Ολες οι γυναίκες που συμπεριελήφθησαν στη μελέτη είχαν γεννήσει και ερωτήθηκαν για πόσο διάστημα μετά τη γέννα θήλασαν τα παιδιά. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσο μεγαλύτερη ήταν η διάρκεια του θηλασμού τόσο μικρότερη ήταν η πιθανότητα να αναπτύξουν σακχαρώδη διαβήτη, καρδιακό νόσημα ή αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Οι γυναίκες που θήλασαν για έναν με δύο μήνες είχαν μικρή πιθανότητα να έχουν σακχαρώδη διαβήτη, υψηλή αρτηριακή πίεση ή αυξημένη χοληστερόλη, ενώ οι γυναίκες που θήλασαν για περισσότερο από έξι μήνες κατά τη διάρκεια της ζωής τους είχαν μικρότερη πιθανότητα, σε σχέση με εκείνες που δεν θήλασαν, να προσβληθούν από έμφραγμα ή αγγειακό εγκεφαλικό. Συγκεκριμένα, για κάθε 100 γυναίκες που θηλάζουν συνολικά για τουλάχιστον 12 μήνες κατά τη διάρκεια της ζωής τους, θα αποφευχθεί μία περίπτωση σακχαρώδους διαβήτη, ενώ για κάθε 125 γυναίκες που θηλάζουν για τουλάχιστον 12 μήνες θα προληφθεί ένα δυσμενές καρδιακό συμβάν.

Το πιο ενδιαφέρον εύρημα της παραπάνω μελέτης ήταν ότι η προστατευτική επίδραση του θηλασμού παρέμενε ανεξάρτητα από το σωματικό βάρος, δηλαδή ακόμα και οι γυναίκες με αυξημένο σωματικό βάρος μετά την εγκυμοσύνη παρουσίαζαν παρόμοια οφέλη από τον θηλασμό. Γι' αυτό οι ερευνητές τονίζουν ότι ο θηλασμός κάνει καλό στην καρδιά και όσο περισσότερο διαρκεί τόσο πιο ευνοϊκές είναι οι επιδράσεις του στην καρδιά και στα αγγεία.

Ισως οι ευεργετικές ιδιότητες του θηλασμού να αποτελούν έναν μηχανισμό της Φύσης για να αντιρροπήσει το κόστος της εγκυμοσύνης και της γέννας. Μετά την εγκυμοσύνη έχει διαπιστωθεί ότι αυξάνεται το εναποτιθέμενο στην κοιλιακή χώρα λίπος, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η περιφέρεια της μέσης. Αυτό παρατηρείται συστηματικά στις περισσότερες γυναίκες, ανεξάρτητα από το σωματικός τους βάρος πριν από την εγκυμοσύνη. Η εναπόθεση λίπους στην κοιλιακή χώρα είναι γνωστός παράγοντας κινδύνου για καρδιαγγειακά επεισόδια και ίσως αποτελεί τη βασική αιτία που αυξάνει ο καρδιαγγειακός κίνδυνος με την εγκυμοσύνη. Ενδεχομένως η ευνοϊκή επίδραση του θηλασμού να οφείλεται στο γεγονός ότι ο θηλασμός βοηθάει στη μείωση του κοιλιακού πάχους και άρα, στη μείωση της εμφάνισης καρδιακού επεισοδίου ή αγγειακού εγκεφαλικού.

Φυσικά για να τεκμηριωθούν οι παραπάνω υποθέσεις είναι απαραίτητες περισσότερες μελέτες. Πάντως, φαίνεται από τα μέχρι τώρα δεδομένα ότι οι μαμάδες δεν πρέπει να θηλάζουν μόνο για να εξασφαλίσουν την καλή υγεία των παιδιών τους, αλλά πρέπει να θηλάζουν για να εξασφαλίσουν και τη μακροπρόθεσμη καλή υγεία της καρδιάς και των αγγείων τους.

Δύο γαλαξίες σε... τροχιά συγχώνευσης

Διονύσης Σιμόπουλος
Διευθυντής του Ευγενιδίου Πλανηταρίου, Συγγραφέας
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 12/9/09


Παρόλο που μοιάζει ήρεμος, όπως κι όλα όσα φαίνονται στον ουρανό, εντούτοις ο γειτονικός μας γαλαξίας της Aνδρομέδας αποδείχτηκε πρόσφατα ότι είναι ιδιαίτερα βίαιος.

H διαπίστωση αυτή ανακοινώθηκε από μία ομάδα αστρονόμων του Πανεπιστημίου του Kέιμπριτζ οι οποίοι εντόπισαν στα περίχωρα του γαλαξία της Aνδρομέδας ροές αστρικών συγκεντρώσεων που φαίνονται ότι είναι αποτέλεσμα των κανιβαλικών του ορέξεων.

Mε άλλα λόγια, ο γαλαξίας της Aνδρομέδας, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 2,5 περίπου εκατομμυρίων ετών φωτός, έχει αρχίσει, εκατομμύρια χρόνια τώρα, και συνεχίζει, ένα «τρικούβερτο φαγοπότι» με θύματα μικρότερους γαλαξίες που βρίσκονται στα προάστιά του. Oπως είναι γνωστό, ο γαλαξίας της Aνδρομέδας είναι ο μεγαλύτερος γαλαξίας της Tοπικής μας Oμάδας γαλαξιών, η οποία αποτελείται από περίπου τριάντα γαλαξίες, εκ των οποίων ο δικός μας και ο γαλαξίας της Aνδρομέδας είναι οι μεγαλύτεροι.
Δύο γαλαξίες σε... τροχιά συγχώνευσης


Το επόμενο «θύμα»

Ένας άλλος μεγάλος σχετικά γαλαξίας, ο M33 στον αστερισμό του Tριγώνου, φαίνεται ότι θα είναι το επόμενο θύμα των ορέξεών του, αφού βρίσκεται στην άμεση γειτονιά του.

Στο μέλλον, μάλιστα, σε περίπου τρία δισεκατομμύρια χρόνια, οι ενοποιημένοι πλέον γαλαξίες, της Aνδρομέδας και του Tριγώνου, πρόκειται να συγκρουστούν και να ενοποιηθούν και με τον δικό μας. Hδη οι γαλαξίες αυτοί καλπάζουν προς το μέρος μας με ταχύτητα με ταχύτητα 500.000 χιλιομέτρων την ώρα.

Aφού λοιπόν πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον αυτό σημαίνει ότι κάποτε στο μέλλον οι δυο γαλαξίες, ο δικός μας και ο γαλαξίας της Aνδρομέδας, πρόκειται αναπόφευκτα και απαρέγκλιτα να συγκρουστούν (σε περίπου τρία δισεκατομμύρια χρόνια).

H τιτάνια αυτή σύγκρουση όμως, στα αρχικά τουλάχιστον στάδια, δεν πρόκειται να είναι μετωπική. Oι δύο γαλαξίες θα προσπεράσουν ο ένας τον άλλο, διαταράσσοντας φυσικά την όλη τους δομή από τις τεράστιες βαρυτικές δυνάμεις που θα υφίστανται.

Πενήντα εκατομμύρια χρόνια μετά την πρώτη επαφή, ο γαλαξίας της Aνδρομέδας θα επανακάμψει προς το μέρος μας με κατεύθυνση το κέντρο του Γαλαξία μας όπου θα φτάσει σε άλλα τόσα χρόνια.

Tελικά οι δύο γαλαξίες θα ενσωματωθούν ο ένας στον άλλο σε περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια.

Tην εποχή εκείνη ο νέος γαλαξίας που θα έχει δημιουργηθεί θα περιλαμβάνει όλα τα υλικά από τα οποία αποτελούνταν οι προγεννήτορές του, ενώ η μορφή του θα έχει αλλάξει και από σπειροειδής θα έχει μετατραπεί σ’ έναν τεράστιο ελλειπτικό γαλαξία.


Συχνό φαινόμενο οι γαλαξιακές συγκρούσεις

Oι αστρονόμοι έχουν σήμερα συγκεντρώσει αρκετά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι γαλαξιακές συγκρούσεις είναι διαδικασίες που διαρκούν δισεκατομμύρια χρόνια, συμβαίνουν πιο συχνά απ’ ό,τι πιστεύαμε μέχρι τώρα, ενώ το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται από τα μεγέθη των συγκρουόμενων γαλαξιών και τις αποστάσεις μεταξύ τους.

Oι μικρότεροι γαλαξίες καταβροχθίζονται συνήθως από τους μεγαλύτερους. Στις περιπτώσεις ισορροπίας δυνάμεων οι δύο γαλαξίες ενώνονται σχηματίζοντας έναν ελλειπτικό γαλαξία, διαφορετικά επικρατεί συνήθως το σχήμα και η δομή του μεγαλύτερου. Δεκάδες τέτοιες στενές επαφές έχουν καταγραφεί από τα μεγάλα τηλεσκόπιά μας.

Στο παρελθόν, όταν οι γαλαξίες ήταν μικρότεροι και οι αποστάσεις μεταξύ τους πολύ πιο μικρές, τέτοιου είδους συγκρούσεις ήταν κάτι το συνηθισμένο. Oρισμένες άλλες φωτογραφίες που έχουμε πάρει μάς δείχνουν τους γαλαξίες όπως ήταν πριν από δέκα δισεκατομμύρια χρόνια κι έτσι μας αποκαλύπτουν την ύπαρξη χιλιάδων παρόμοιων συγκρούσεων στο παρελθόν. Tην εποχή εκείνη οι γαλαξίες ήταν πολύ μικρότεροι και οι μέσες αποστάσεις μεταξύ τους πολύ πιο μικρές. Έτσι οι γαλαξιακές συγκρούσεις ήταν κάτι το συνηθισμένο.

Φυσικά, οι απόμακρες αυτές συγκρούσεις είναι πάρα πολύ αχνές και πολύ μικρές για να διαπιστωθούν οι λεπτομέρειες των διαδικασιών που συμβαίνουν εκεί. Aλλά οι μελέτες των λιγότερο συνηθισμένων κοντινών μας γαλαξιακών συγκρούσεων, μας αποκαλύπτουν ότι οι ίδιες αυτές διαδικασίες συνέβαιναν στο παρελθόν με μεγαλύτερη συχνότητα.

Κάτι τρέχει με τη Ρόζα !

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 8/9/2009


Πληροφορούμαι αρμοδίως ότι στη νεοσυσταθείσα ηγετική ενδεκάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εκπροσωπείται η οργάνωση «Ρόζα». Δεν ξέρω αν οφείλεται σε παράλειψη, σε αποκλεισμό ή σε σεχταριστικό ολίσθημα, αλλά οι ψηφοφόροι είναι ευλόγως ανάστατοι: Τι συμβαίνει με τη Ρόζα;

Ομολογώ ότι ουδέποτε έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση στην πολιτική επάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ- υποθέτω ότι οι αναγνώστες το έχουν αντιληφθεί... Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι ακόμη κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να με εκπλήξει. Ποτέ μου δεν μπορούσα να προβλέψω ότι η παράταξη της ανανεωτικής Αριστεράς, ακόμη και παραγεμισμένη με πρώην κνίτες και ακαταλαβίστικα γκρουπούσκουλα, θα ζούσε μια τέτοια ξεφτίλα.

Ειλικρινά, λυπάμαι. Λυπάμαι πρώτα απ΄ όλα για δεκάδες χιλιάδες τίμιους και ταπεινούς αγωνιστές της ευρύτερης Αριστεράς που μέσα στις χειρότερες αντιξοότητες κατάφεραν να διατηρήσουν ζωντανό επί δεκαετίες έναν πολιτικό χώρο για να τον διαλύσουν τα Εξάρχεια. Λυπάμαι για όσους πίστεψαν ή ήλπισαν ότι στον ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν κάτι διαφορετικό ή κάτι καινούργιο και τελικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη χειρότερη παθογένεια και τον πιο αμετροεπή μικρομεγαλισμό της πολιτικής ζωής. Λυπάμαι για έναν χώρο που κάποτε ήταν θερμοκήπιο πρωτοπόρων ιδεών και τώρα κλέβει κάλπες.

Λυπάμαι όμως και για τον Αλαβάνο. Πρώτα τους διέλυσε και μετά σηκώθηκε κι έφυγε. Ακόμη κι αν δεχθώ ότι ο Τσίπρας και οι άλλοι δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, ακόμη κι αν δεχθώ ότι το σχήμα ήταν εξαρχής ναρκοθετημένο, ακόμη κι αν δεχθώ ότι σε πολλά πράγματα ο Αλαβάνος είχε δίκιο, ομολογώ ότι η συμπεριφορά του το τελευταίο δωδεκάμηνο με έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό.

Υποθέτω ότι θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον ΣΥΡΙΖΑ να μπει στη Βουλή. Ισως και δικαίως. Από τη στιγμή που ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο επέλεξε τον ρόλο της «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς» είναι απολύτως λογικό να καταστεί εξωκοινοβουλευτικός με την πλήρη σημασία της λέξης. Αλλωστε δεν μου φαίνεται η Βουλή να νοσταλγήσει ορισμένους από τους σημερινούς εκπροσώπους του, εκείνους που συγχέουν τον αντικομφορμισμό με τη γραφικότητα και την πολιτική με τη φασαρία.

Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν δεν ξέρω γιατί την απέκλεισαν τη Ρόζα από την ηγετική ενδεκάδα. «Μα δεν φτάνουν έντεκα αρχηγοί;» θα με ρωτήσετε. Προφανώς! Αλλά κάτι οι κάρτες, κάτι οι τραυματισμοί, κάτι οι αναποδιές, χωρίς μια Ρόζα, μια Σούλα ή μια Κική , άντε με μία ενδεκάδα να βγάλεις το πρωτάθλημα.

Facebook: Δεν μπορεί να σταματήσει την πώληση "φίλων"

Άρθρο από την εφημερίδα "Ημερησία" - 8/9/2009


Ένας Αυστραλός επιχειρηματίας που κατηγορείται ότι πουλά "φίλους" μέσω του Facebook, υποστηρίζει ότι "δεν μπορεί να τον σταματήσει κανείς".
Νωρίτερα, το Facebook είχε προειδοποιήσει τα μέλη του πως αν τολμήσουν να αγοράσουν "φίλους" τους ηλεκτρονικά στην Αυστραλία, θα τους απαγορευτεί η πρόσβαση στην υπηρεσία.

Ο Λέον Χιλ, 24 ετών, που ίδρυσε και διευθύνει την εταιρεία uSocial, παραδέχεται ότι η αγορά και η πώληση "φίλων" παραβιάζει τους όρους λειτουργίας του Φέισμπουκ αλλά προσθέτει ότι "είναι αδύνατον να επιβληθούν κυρώσεις".
Ως γνωστόν η αυστραλιανή εταιρία uSocial προσφέρει πακέτα σε όλους τους χρήστες του Φέισμπουκ, τα οποία υπόσχονται να αυξήσουν θεματικά τους φίλους στη διάσημη ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης έναντι χρηματικού ποσού που κυμαίνεται μεταξύ 177 (για 1.000 χρήστες) και 1167 δολαρίων (για δέκα χιλιάδες χρήστες).

Η εταιρεία uSocial λέει ότι θα αποστέλλει μαζικά τους καταλόγους φίλων (friend requests, ή fan requests) σε περίπτωση που κάποιος έχει μια σελίδα και θέλει να την προωθήσει. Ανάλογα με το πακέτο που θα επιλέξει ο πελάτης, η εταιρεία στέλνει από 1.000 έως 10.000 προσκλήσεις, με ένα μήνυμα που καλεί τον παραλήπτη να αποδεχτεί το αίτημα.
Ωστόσο, οι μέθοδοι της έχουν αποτελέσει αρκετές φορές στόχο δριμείας κριτικής.

Η εταιρεία έχει κατηγορηθεί για την αποστολή ανεπιθύμητων ηλεκτρονικών μηνυμάτων (spamming) στο Τουίτερ (Twitter) (όπου εφαρμόζει παρόμοια τακτική), ενώ το digg.com επεχείρησε να βάλει φρένο στην πρωτοβουλία της να πουλάει ψήφους.

"Η uSocial παραβιάζει κατάφωρα τους όρους λειτουργίας μας και θα λάβουμε τα μέτρα μας", σχολίασε το Facebook.

Αγκάλιασε η Σύρος τ' Αρμενάκια

Γιώργος Κιούσης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 1/9/2009


Με ένα πλατύ χαμόγελο αθωότητας και ξεγνοιασιάς και ένα «μεγάλο» ευχαριστώ ανταποδίδουν τα Αρμενάκια την αγάπη τους στους Έλληνες.

Ήρθαν στη χώρα μας την Παρασκευή και για πρώτη φορά θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν διακοπές. Οικοδεσπότης για τέταρτη χρονιά το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα, άνοιξε την «αγκαλιά» του σε παιδιά από την άλλοτε εμπόλεμη ζώνη του Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Η Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος, σε συνεργασία με το υπουργείο Εξωτερικών του Ναγκόρνο Καραμπάχ και τον Δήμο της Ανω Σύρου, έχουν κάνει πλέον θεσμό τη φιλοξενία παιδιών από αυτή την ταραγμένη γωνιά, θέλοντας να τους χαρίσουν λίγες μέρες ανεμελιάς και να τους μυήσουν στον ελληνικό πολιτισμό.

Φέτος ήρθαν στη χώρα μας δεκαεννιά παιδιά ηλικίας 10-15 χρόνων, πολύτεκνων κυρίως οικογενειών, που έχασαν τον πατέρα τους κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ της Αρμενίας με το Αζερμπαϊτζάν. Τα παιδιά αυτά δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους πριν ξεκινήσουν το ταξίδι. Αν και γνωρίζουν ελάχιστα για την Ελλάδα, δείχνουν ενθουσιασμένα που θα περάσουν λίγες μέρες εδώ απολαμβάνοντας τη θάλασσα, κάτι που δεν έχουν ξαναδεί. «Είμαστε πολύ χαρούμενοι που βρισκόμαστε εδώ και σας ευχαριστούμε πολύ για την καλοσύνη και τη φιλοξενία σας» ήταν τα λόγια της Ταμάρα, που συνοδεύει τα παιδιά.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το Χατζηκυριάκειο υποδέχεται τα παιδιά για λίγες μέρες, κάνοντάς τους ξεναγήσεις σε μνημεία του Πειραιά και της Αθήνας. «Είναι από τις καλύτερες στιγμές που ζούμε σαν ίδρυμα, να φιλοξενούμε παιδιά από απομακρυσμένες περιοχές», είπε η Αναστασία Κατσιλιέρη, διευθύντρια Παιδικής Προστασίας του Χατζηκυριάκειου. Αυτές τις μέρες τα Αρμενάκια βρίσκονται στη Σύρο, όπου ο Δήμος της Ανω Σύρου τα φιλοξενεί προσφέροντάς τους αγάπη και οικογενειακή θαλπωρή, που τόσο ανάγκη είχαν.

«Παγώνουν» τους πλειστηριασμούς εν όψει της κάλπης

Κ. Σιωμόπουλος
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 2/9/2009

Παγώνουν ως το τέλος του 2009 οι πλειστηριασμοί για χρέη ιδιωτών και επιχειρήσεων προς τις τράπεζες, ύψους ως 200.000 ευρώ. Χθες ο υπουργός Οικονομίας κ. Ι. Παπαθανασίου συναντήθηκε με το προεδρείο της Ελληνικής Ενωσης Τραπεζών (ΕΕΤ) και συζήτησαν μέτρα για την τόνωση της αγοράς, ενίσχυσης της ρευστότητας των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών και τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθηθούν ώστε να μη βρεθούν στο «κόκκινο» λόγω χρεών οι πολίτες. Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ν. Δένδιας μέσα στις επόμενες ημέρες, και εφόσον το επιτρέψουν οι πολιτικές εξελίξεις, θα καταθέσει στη Βουλή τη σχετική νομοθετική ρύθμιση με την οποία θα αναστέλλονται ως την 31η Δεκεμβρίου όλοι οι πλειστηριασμοί που επισπεύδονται από τα τραπεζικά ιδρύματα για οφειλές χρηματικών ποσών κάτω των 200.000 ευρώ.

Κατά τη διάρκειας της συνάντησης, στην οποία συμμετείχαν ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας κ. Τ. Αράπογλου, ο διευθύνων σύμβουλος της Εurobank κ. Ν. Νανόπουλος, ο διευθύνων σύμβουλος της Αlpha Βank κ. Δ. Μαντζούνης, ο αντιπρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς κ. Θ. Πανταλάκης και ο γενικός γραμματέας της Ενωσης κ. Χρ. Γκόρτσος, έγινε αναφορά και στο ζήτημα των μεταχρονολογημένων επιταγών και κυρίως στα μέτρα που πρέπει να ληφθούν ώστε να προστατευθούν οι λήπτες επιταγών οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις περιμένουν ως και 1,5 χρόνο ώσπου να εισπράξουν τα χρήματά τους. Για το θέμα αυτό όμως δεν ελήφθη κάποια απόφαση αλλά συμφωνήθηκε σε επόμενη συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί άμεσα, εφόσον οι πολιτικές συνθήκες το επιτρέψουν, να δοθεί οριστική λύση στο πρόβλημα που απασχολεί το σύνολο της αγοράς.

Σε ό,τι αφορά το πάγωμα των πλειστηριασμών, οι τράπεζες δεσμεύθηκαν να μην προχωρήσουν σε καμία κατάσχεση περιουσιακού στοιχείου επιχείρησης ή ιδιώτη ως το τέλος του έτους ανεξάρτητα από πού προέρχεται η οφειλή σε αυτές, δηλαδή αν είναι στεγαστικό, καταναλωτικό ή επιχειρηματικό δάνειο. Ωστόσο η συμφωνία για πάγωμα των πλειστηριασμών αφορά μόνο τα χρέη προς τις τράπεζες και όχι προς το Δημόσιο ή μεταξύ ιδιωτών.

Σχετικά με τις οφειλές προς το Δημόσιο η ρύθμιση αναμένεται να εφαρμοστεί σε επόμενη φάση για πρόσφατα χρέη και όχι ληξιπρόθεσμα για τα οποία έχουν εφαρμοστεί τα τελευταία χρόνια αρκετές ρυθμίσεις άτοκων δόσεων και διαγραφής προστίμων και προσαυξήσεων.

Η νομοθετική ρύθμιση που θα προβλέπει τα παραπάνω αναμένεται να κατατεθεί σύντομα στη Βουλή από το υπουργείο Δικαιοσύνης. Πάντως, σύμφωνα με στοιχεία των τραπεζών, το περασμένο έτος οι πλειστηριασμοί λόγω χρεών προς τα πιστωτικά ιδρύματα ανήλθαν περίπου σε 4.500. Για το 2009 ναι μεν υπάρχει αυξητική τάση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν διπλάσιοι του περυσινού έτους.

Ωστόσο ανησυχία επικρατεί στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης σχετικά με την έξαρση που παρατηρείται στην έκδοση ακάλυπτων επιταγών που πλήττει όλη την αλυσίδα της οικονομίας. Σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν χθες από την Τειρεσίας ΑΕ, στα τέλη Ιουλίου του 2009 ο αριθμός των ακάλυπτων επιταγών ήταν 196.431

συνολικής αξίας 1,95 δισ. ευρώ, τη στιγμή που πέρυσι, καθ΄ όλο το 2008, ο αριθμός των ακάλυπτων επιταγών ήταν 118.036, συνολικού ύψους 1,29 δισ. ευρώ. Δηλαδή εφέτος έχει σχεδόν διπλασιασθεί ο αριθμός των ακάλυπτων επιταγών- και ακόμη υπολείπονται τέσσερις μήνες ως το τέλος του έτους.

Το υπουργείο Οικονομικών αναζητεί τρόπους ώστε να δοθεί λύση στο πρόβλημα των ακάλυπτων επιταγών. Ηδη έχουν κατατεθεί ορισμένες προτάσεις από τους εμπόρους τις οποίες και επεξεργάζονται οι αρμόδιες υπηρεσίες. Ειδικότερα, η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου ζητεί την άμεση προώθηση δύο μέτρων που θα βοηθήσουν τις επιχειρήσεις στην αντιμετώπιση του προβλήματος των ακάλυπτων επιταγών:

1. Επέκταση του χρονικού ορίου για το σφράγισμα των επιταγών από τις τράπεζες και την αναγγελία στον Τειρεσία, από 8+8 ημέρες που ισχύει σήμερα, σε 30 ημέρες, παρατείνοντας έτσι το διάστημα στο οποίο μια επιχείρηση θα μπορέσει να φανεί συνεπής στη συγκεκριμένη υποχρέωσή της και 2. Αρση των ποινικών κυρώσεων και μη καταχώριση στον Τειρεσία των ακάλυπτων επιταγών κάτω των 3.000 ευρώ και των σχετικών με αυτές διαταγών πληρωμής, και διατήρηση μόνο των αστικών μέσων είσπραξής τους.

Με τον Μπολτ δραπετεύει η ανθρώπινη φαντασία

Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "SportDay" - 22/8/2009


Μιλάμε για ένα αληθινό θαύμα της φύσης και πραγματικά δεν ξέρει κανείς τι να περιμένει στο μέλλον από αυτό το παλικάρι.

Πέρυσι στις 18 Αυγούστου έγραφα σε αυτή τη σελίδα ένα κομμάτι με τίτλο «Ο άνθρωπος που νίκησε στο διάβα του τον χρόνο» και εξηγούσα γιατί αυτό το θαύμα της φύσης που λέγεται Ουσέιν Μπολτ μου είναι απίστευτα συμπαθής. Το κείμενο έλεγε ακριβώς:

«Νιώθεις πως η ιστορική στιγμή που χάρισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες δηλητηριάζεται με το μικρόβιο της αμφιβολίας ακριβώς επειδή, όπως κάποτε ο κόσμος πίστευε το οτιδήποτε και το κατάπινε αμάσητο, η σύγχρονη εποχή της πλουραλιστικής υπερπληροφόρησης, που γίνεται και παραπληροφόρηση συχνά πυκνά, δημιουργεί συνθήκες και τάσεις αμφισβήτησης. Εκείνο που δεν πρέπει να αφήσουμε λοιπόν να μας επηρεάσει την κρίση είναι η εικόνα ενός παιδιού που τα πόδια του μοιάζουν να τρέχουν πιο γρήγορα και από τον άνεμο, που από πολύ μικρός ξεχώρισε και είναι χαρισματικός και που ακόμα δεν έτρεξε το καλό του αγώνισμα που είναι το 200άρι. Εκεί που όταν ήταν μόλις 17 ετών κατάφερνε να κατέβει τα 20 δευτερόλεπτα, χρόνος ασύλληπτος για έφηβο!

Για τον Ουσέιν Μπολτ, που κατάργησε τη λογική στα 100 μέτρα, η ιστορία έγραψε πως πήρε το πιο άνετο χρυσό στο πιο εμπορικό αγώνισμα κάθε Ολυμπιάδας, την κούρσα της μιας ανάσας! Και η αλήθεια είναι πως, έχοντας για χρόνια συνηθίσει τους 100άρηδες να έχουν… εκνευριστικές φάτσες, να μιλάνε πολύ και να βγάζουν απέραντη αλαζονεία, ο Μπολτ είναι βγαλμένος από τις παλιές μέρες των σπριντ. Θυμίζει τον νεαρό Καρλ Λιούις, θυμίζει τους συμπατριώτες του Ντον Κουόρι και Μίλερ, θυμίζει τον Ιταλό Πιέτρο Μενέα, τον Βρετανό Ολυμπιονίκη στη Μόσχα Αλαν Γουέλς.

Και μόνο γι' αυτό τον έβαλα στην καρδιά μου! Και να ξέρετε κάτι, ακούγοντας τον Γουέλς να σχολιάζει την κούρσα του στο EUROSPORT στάθηκα σε κάτι που είπε και το θεωρώ πάρα πολύ σωστό. Βλέποντας τον Μπολτ είναι σαν να παρακολουθείς εικόνες από τα προσεχώς των Ολυμπιακών Αγώνων, σαν να σου δείχνει κάποιος σήμερα, το 2008, τον αθλητή του 2020. Και τα ρεκόρ που θα κάνει στο μέλλον θα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακά».

Αυτά έγραφα πέρυσι και είναι από τις φορές που γεμίζεις τη στήλη άκοπα, αφού ο Μπολτ έσπασε πάλι τα χρονόμετρα και τα εγκώμια στον υπερθετικό βαθμό έχουν πια εξαντληθεί. Το 9.58 και το 19.19 ακούγονται εξωπραγματικά, αλλά μήπως δεν ακούγονταν ανάλογα τρελές οι περσινές επιδόσεις του;

Μιλάμε για ένα αληθινό θαύμα της φύσης και πραγματικά δεν ξέρει κανείς τι να περιμένει στο μέλλον από αυτό το παλικάρι. Ενας κίνδυνος υπάρχει, να κατεβάσει τόσο πολύ τις επιδόσεις που να γίνουν απλησίαστες για τις επόμενες γενιές! Και το… ανατριχιαστικό είναι πως δήλωσε κουρασμένος αυτή την εποχή σε σύγκριση με πέρυσι, οπότε άφησε να εννοηθεί πως έχει και άλλα περιθώρια για να τρέξει γρηγορότερα. Ήδη από προχθές είναι ο μόνος σπρίντερ στην ιστορία που κατέχει ταυτόχρονα τους Ολυμπιακούς και παγκόσμιους τίτλους στα 100 και στα 200 μέτρα και με παγκόσμια ρεκόρ!

Οποιος αιφνιδιάστηκε από τον Μπολτ πέρυσι, καλό είναι να μάθει πως αυτό το χαμογελαστό παιδί από την Τζαμάικα είναι το κάτι άλλο. Και είναι ο μόνος σε υψηλό επίπεδο που θυμάμαι να ξεκίνησε ως παιδί-θαύμα και συνέχισε σε όλα τα επίπεδα την εξέλιξή του. Πριν από επτά χρόνια, στο Κίνγκστον, το 2002, στη διάρκεια των αγώνων του Παγκόσμιου Εφήβων, κατάφερε να νικήσει αν και 15χρονος τους 19άρηδες στην κούρσα των 200 μέτρων! Αυτό δεν έχει προηγούμενο και θα αργήσει και να επαναληφθεί, όπως έλεγε ο παλιός Ολυμπιονίκης και θρύλος της Τζαμάικα στα σπριντ Ντον Κουόρι, που τότε είχε μείνει άφωνος με το επίτευγμα του πιτσιρικά.

Ένα χρόνο μετά, στον Καναδά, το ξανάκανε! Πάλι μικρότερος, πάλι κόντρα σε μεγαλύτερους, με χρόνο κάτω από τα 20 δευτερόλεπτα: ασύλληπτο! Η κλάση του Ουσέιν Μπολτ δεν αμφισβητείται. Ξεχειλίζει και γίνεται κατανοητή ακόμα και από τον πλέον αδαή. Και μαζί του δραπετεύει και η ανθρώπινη φαντασία, κάτι που τελικά στην καθημερινότητα το έχουμε ανάγκη.